ΑΝΑΙΡΩΝΤΑΣ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΙΑΣ [ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΔΙΟΔΟΤΟΣ]

 

Γράφει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΛΑΔΑΣ[Ολο τό αρθρο εδώ http://bostopel.blogspot.com/2022/03/blog-post_19.html].  

Η ανθρωπότητα λόγω τού εγκλωβισμού της στο Μάτριξ πάσχει από ένα στοιχειώδες έλλειμμα πολιτικής παιδείας. Ο όρος “Πολίτης” προϋποθέτει πρώτιστα συνειδητότητα. Και ο όρος “Πολίτης - Οπλίτης” προϋποθέτει συνειδητότητα ΜΑΧΙΜΗ. Με αυτόν τον εντοπισμό δεν εννοώ εν τέλει απλά μάχιμη διάθεση. Τέτοια διάθεση διαθέτουν πλέον, δόξα τω Θεώ, εκατομμύρια άνθρωποι. Η ΜΑΧΙΜΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΑ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΠΡΩΤΙΣΤΑ ΣΤΗΝ ΓΝΩΣΗ, ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ, ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ Ο ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ ΜΑΧΗΤΗΣ ΝΑ ΠΡΟΣΔΩΣΕΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΔΥΝΑΜΙΚΗ. Και η βασικότερη γνώση, αγαπητέ αδελφέ, είναι Η ΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ. Όχι όμως με τον τρόπο που μεταδίδουν αυτήν τα κιτάπια και τα φερέφωνα τού συστήματος, ΑΛΛΑ Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΟΛΟΓΙΑ. Και η συνωμοσιολογία αποτελεί τον ΚΑΤ' ΕΞΟΧΗΝ ΔΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΚΛΑΔΟ. Η διεπιστημονική αναζήτηση, μελέτη και έρευνα έχει πάει περίπατο στα πλαίσια μιας κοινωνίας, όπου κυριαρχεί η ειδίκευση, η οποία αναπαράγει μονόφθαλμους χωρίς στερεοσκοπική όραση. Οι τυφλοί διαθέτουν το προνόμιο, ότι γνωρίζουν ότι δεν βλέπουν, ενώ οι μονόφθαλμοι νομίζουν ότι βλέπουν, ενώσω διαθέτουν στρεβλή πρόσληψη παραστάσεων. Στην ουσία, η παραμονή μας στο μάτριξ, μας έχει μετατρέψει σε κοπάδια, τα οποία εμφορούμενα μέσω τής παραπληροφόρησης και τής χειραγώγησης από παραταξιακά σύνδρομα, αντιμάχονται μεταξύ τους. Το λεγόμενο “διαίρει και βασίλευε”, ως μόνιμη στρατηγική των πονηρών εξουσιαστών, οι οποίοι ηγεμονεύουν τα κοπάδια, που άγονται και φέρονται. ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΥΝΔΡΟΜΑ ΕΔΡΑΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΥΠΟΒΑΛΟΜΕΝΑ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΝΑΠΑΡΑΓΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ ΜΑΚΡΑΝ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ. 

Αυτά τα σύνδρομα αποτελούν τον κορμό τού NEW SPEAK, όπως τα ονόμασε ο George Orwell. Σε αυτά τα χιλιοταλαιπωρημένα στερεότυπα ενέταξε ο Μέγας Γιωργάκης τούς όρους “ελευθερία” και “αγάπη”, το περιεχόμενο των οποίων πολύ πριν το 1984 μετατράπηκε στα αντίθετά τους. Πλην όμως, αυτά δεν αποτελούν τις μόνες άκρως κακοποιημένες έννοιες. Δυο πολύ βασικές έννοιες, η οποίες είναι επίσης άκρως κακοποιημένες στα πλαίσια τής σύγχρονης ιστορικής πορείας, αφορούν τούς όρους “σοβιετικός” και “σοσιαλισμός”, τούς οποίους δεν κακοποίησαν βάναυσα συνειδητά μόνο οι αντίπαλοί τους, αλλά εν πολλοίς και αυτοί που υποτίθεται, ότι τούς έγραψαν στην σημαίες τους. Όχι όλοι. Αλλά δυστυχώς αυτοί οι οποίοι εκ των πραγμάτων νοηματοδότησαν αυτούς τούς όρους στην μέση συνείδηση. Και κάποιοι από αυτούς στρέβλωσαν αυτούς τούς όρους, όχι με διάθεση κακοποίησης. Στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν τούς λύκους, που φόραγαν προβιά αρνιού, φόρεσαν και αυτοί προβιά αλεπούς, με αποτέλεσμα να προκύψει στην πορεία μια σαλάτα εννοιών χωρίς προηγούμενο. Για να αποκατασταθεί η παρεξήγηση αυτών των όρων ενδελεχώς απαιτούνται περισσότερες πραγματείες (καθήκον, το οποίον προτίθεμαι να προωθήσω συστηματικά στο μέτρο των δυνάμεων μου στο μέλλον, χωρίς όμως να ταυτίζομαι ιδεολογικά με καμία από τις πολιτικές κινήσεις, που υφίστανται, ή υπήρξαν στο παρελθόν). Πλην όμως φρονώ, ότι η στρέβλωση, που έχουν υποστεί αυτοί οι όροι κατά την περίοδο τής σύγχρονης ιστορίας, είναι τόσο υπερβολικοί, που θεωρώ ότι δύναμαι με πολύ σύντομο τρόπο να αποκαταστήσω στοιχειωδώς το περιεχόμενό τους εδώ και τώρα. Πέραν αυτού ΙΣΧΥΡΙΖΟΜΑΙ, ΟΤΙ ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕ ΤΗΝ ΣΤΡΕΒΛΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΩΝ ΟΡΩΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΥΠΑΡΧΟΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΡΟΩΘΗΣΕΙ, ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΚΑΙ ΣΚΟΠΕΥΕΙ ΝΑ ΕΝΤΕΙΝΕΙ Η ΚΑΜΠΑΛ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ. Και, αγαπητέ μου αδελφούλη, η συντριπτική πλειοψηφία έχει καταπιεί αυτήν την καραμέλα και γλύφει και το δάκτυλό της, ενώ τής σηκώνεται η τρίχα, όταν διαπιστώνει, ότι ο Πούτιν προωθεί αληθή σοβιετισμό και σοσιαλισμό, με την αποκατάσταση αυτών των εννοιών, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΠΡΟΘΕΣΗ ΝΑ ΕΠΑΝΑΦΕΡΕΙ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΣΧΕΤΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΠΕΡΕΛΘΟΝ. Πέραν αυτού, δεν εννοεί ότι το παρελθόν σύστημα τής Ρωσίας ήταν σοβιετκό και σοσιαλιστικό. Αλλά, ότι κι αν ήταν αυτό (και θα καταθέσω στην συνέχεια την δική μου αποτίμηση σχετικά) ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΩΡΕΙ ΣΑΠΙΟ, ΔΙΟΤΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΕΠΩΑΣΤΗΚΕ ΒΑΣΕΙ ΣΧΕΔΙΟΥ ΠΡΙΝ ΑΠΟ 140 ΧΡΟΝΙΑ. Και αυτό το καθεστώς δεν ήταν παρά προϊόν της μυστικής αστυνομίας των τσάρων (στην οποία ανήκει οργανικά από τα γεννοφάσκια του ως Νέος Τσάρος Πασών Των Ρωσιών και ο Πούτιν) και των ένδοξων Συνωμοσιολόγων τής Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας (στην οποίαν ανήκει επίσης από τα γεννοφάσκια του ο Βλαδίμηρος Πούτιν). Αυτό το καθεστώς επιβλήθηκε με κομμουνιστικοφανή μανδύα, αλλά σαφέστατη και ανυποχώρητη αντικομμουνιστική αιχμή, με στόχο την Σωτηρεία τής Πατρίδας ενάντια στις επιθέσεις τής καμπάλ.

Πριν αναφερθώ στο λεγόμενο “σοβιετικό και σοσιαλιστικό” καθεστώς, που επικράτησε από το 1917 μέχρι το 1991 στην Ρωσία και τις λοιπές δημοκρατίες τής “ΕΣΣΔ”, θέλω να στρέψω λίγο την προσοχή στο δυτικό σύστημα, το οποίο δηλώνει φιλελεύθερο και αντικομμουνιστικό, διακηρύσσει ότι προωθεί την “ελεύθερη αγορά” και ότι μέσω τής διεύρυνσης τής καταναλωτικής ικανότητας όλων των στρωμάτων τής κοινωνίας, ακόμη και των υποβιβασμένων από πλευράς εισοδήματος εξασφαλίζει μέσω τής αρωγής τού “κοινωνικού κράτους” την ευμάρεια των πολιτών, εγγυούμενο τις πολιτικές ελευθερίες, για να εξετάσω κατά πόσο αυτοί οι αυτοπροσδιορισμοί των δυτικών ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Ποια είναι λοιπόν από την άλλη μεριά τα βασικά χαρακτηριστικά, που ισχυρίζεται ότι προωθεί ο κομμουνισμός;
1. Κατάργηση τού εθνικού κράτους και τής πατριωτικής συνειδήσεως με βάση το σύνθημα “οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα”. Εγώ, από όσους αριστερούς χώρους έτυχε να περάσω και μάλιστα εντεταλμένος με επιτελικές αρμοδιότητες κατά την περίοδο από το 1973 μέχρι το 1977 βομβαρδίστηκα στην κυριολεξία με ορολογία, όσο αφορά την “ιστορία τού κινήματος”, που εστιαζόταν στον όρο “εθνικός”. “Εθνικό απελευθερωτικό μέτωπο” το ένα, “εθνικός λαϊκός απελευθερωτικός στρατός το άλλο”, “εθνική αντίσταση” το παράλλο και δεν συμμαζεύεται. Τουναντίον, είδα τότε στα πλαίσια τής ιμπεριαλιστικής επιβολής των ισχυρών τής δύσεως να δορυφοροποιείται άγαρμπα η πατρίδα μου, να ξεπουλιέται από το νατοϊκό κατεστημένο η μισή Κύπρος στούς τούρκους, ενώ εγώ έλιωνα σόλες στις διαδηλώσεις για την διάσωση τής ανεξαρτησίας της και αφού μάζεψα τα μπογαλάκια μου και έφυγα από το τσίρκουλο, που αυτοονομαζότανε “αριστερά”, είδα στα πλαίσια τής γενικής λαγνίας που επικράτησε με υποτιθέμενο στόχο “να γίνουμε ευρωπέη” να μετατίθενται μια προς μια οι διοικητικές αρμοδιότητες τής πατρίδας μου στο υπερεθνικό κέντρο των βρυξελών, να διαλύεται σκόπιμα και συστηματικά η εγχώρια αγροτική παραγωγή στο όνομα τής “κοινής αγροτικής πολιτικής”, και να ανοίγουν βάσει σχεδίου άγαρμπα τα σύνορα, για να μπουκάρει ακατάσχετα η λαίλαπα, που έχωνε η μαφία των διακινητών, μέχρι τον “αντινατιβιστή” κούλα, που διακήρυσσε, ότι είναι ντροπή να ανήκει η Ελλάδα στούς Έλληνες.

Βεβαίως μπορεί να αντιτάξει κάποιος, ότι η Σταλινική Ομάδα δορυφοροποίησε μια σειρά χώρες που βρίσκονται γύρω από την πρώην “ΕΣΣΔ”, επιβάλλοντας δουλικά καθεστώτα άγριας καταπίεσης σε αυτές. Ακόμη, ότι έπνιξε στο αίμα την εξέγερση των εργατών το 1956 στην Βουδαπέστη, ότι κατέβασε τα τανκς ενάντια στους εξεγερμένους στην Πράγα το 1968. Όλα αυτά ισχύουν αναμφιβόλως. Όπως επίσης, ότι η Σταλινική Ομάδα διέπραξε εν ψυχρώ μαζικά εγκλήματα σε βάρος εκατομμυρίων ανθρώπων, με το σκληρότερο όλων την καταδίκη 3,5 εκατομμυρίων ανθρώπων σε θάνατο από πείνα στην Ουκρανία, έγκλημα το οποίον καλείται τώρα να πληρώσει η Ρωσία με ένα βαρύ φόρο αίματος, καθότι τα ναζιστικά τάγματα εφόδου δεν οικοδόμησαν με μια ύπουλη συνωμοσία οι δυτικοί σπέρνοντας μπιζέλια σε άγονη γη, αλλά προωθώντας το δηλητήριό τους σε μια χώρα, που οι ίδιοι οι Σταλινικοί κατέστησαν από Υψηλή Αναγκαιότητα άκρως εύφορη για εξεγέρσεις. Αναμφισβήτητο είναι επίσης, ότι η Σταλινική Ομάδα εξόντωσε ανελέητα όλη την παλιά φρουρά των μπολσεβίκων, οι οποίοι ήσαν στην πλειοψηφία τους αγνοί ιδεολόγοι κομμουνιστές και που αρκετοί από αυτούς πέρασαν μεγάλο μέρος τής ζωής τους στα κάτεργα πριν το δοτό πραξικόπημα τού Οκτωβρίου το 1917, το οποίον κατά γελοιωδέστατο τρόπο ονομάστκε “μεγάλη οκτωβριανή επανάσταση” και δυο αβγά τουρκίας. Αυτή είναι όμως η μια πλευρά τού νομίσματος. Ελαχιστότατοι ήσαν και είναι αυτοί, που ασχολήθηκαν για να διακρίνουν την άλλη, εν πολλοίς αθέατη και άγνωστη πλευρά. Άριστος βέβαια γνώστης αυτών των διαδικασιών, ως κύριος οργανωτής τους, ήταν και παραμένει η απρόσκοπτη οργανική συνέχεια τής τσαρικής αστυνομίας “Οχράνα”, με την επωνυμία ΝιΚαΒεΝτε αρχικά και KGB, GRU και FSB στην συνέχεια, υπό την εποπτεία των ιθυνόντων Στάλιν, Μπέρια, Αντρόπωφ και τού θρυλικού βλαστού που αυτοί επώασαν, με το όνομα Βλαδίμηρος Πούτιν, έχοντας στόχο όχι μόνον την σωτηρία τής Αγίας Ρωσίας, αλλά τής συνολικής ανθρωπότητας. Οι δρόμοι στον λαβύρινθο τής πολιτικής είναι δαιδαλώδεις και απαιτείται πολύ γερό νήμα για να φτάσει κάποιος εκεί που ενεδρεύει ο Μινώταυρος. Με τίμημα όχι τον θάνατο τού πατέρα του, όπως συνέβη με τον Θησέα καθώς αποκαλύπτει ο Μύθος, αλλά την θυσία τής ίδιας τής ψυχής τους, που καλείται να προσφέρει ο εκάστοτε “Σκοτεινός Ήρωας” και να βάλει ο ίδιος επάνω στον πάγκο τού χασάπη.

2. Το δεύτερο σκέλος τού κομμουνιστικού προγράμματος συνίσταται στην κατάργηση τής ατομικής ιδιοκτησίας, στον οικονομικό και πολιτικό παροπλισμό τής “αστικής τάξεως” και στην υπαγωγή τού συνολικού σχεδιασμού τής οικονομίας σε ένα και μόνο “επαναστατικό” κέντρο. Το αντίστοιχο καθεστώς αποκάλεσαν οι κομμουνισταί “δικτατορία τού προλεταριάτου”, το οποίον στην πράξη αποδείχθηκε δικτατορία τού κομμουνιστικού κόμματος, ή πιο συγκεκριμένα δικτατορία τού πολιτικού γραφείου τής κεντρικής επιτροπής αυτού τού κόμματος, ή ακόμη περισσότερο συγκεκριμένα δικτατορία τού γενικού γραμματέα τού πολιτικού γραφείου. Σύμφωνοι ως εδώ. Πλην όμως το ίδιο το διευθυντήριο τού δυτικού συστήματος, με την επωνυμία “παγκόσμιο οικονομικού φόρουμ” διακήρυξε μέσω τού προέδρου του με τις ζαρτιέρες στα πλαίσια τού προγράμματος “great reset“, που προωθεί χωρίς την παραμικρή λαϊκή εντολή, ελαίω ντομίνιον και ζίνγκουλαρ λότζικ, απευθυνόμενος σε όλους τούς “πολίτες”, ότι “ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΕΧΕΤΕ ΤΙΠΟΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΣΘΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ” (εις τόπον χλοερόν, εις τόπον αναψύξεως ένθα απέδρα πάσα...). Ποιον αντικομμουνισμό επικαλείσθε ως βασική ιδιότητά σας ρε ρεντίκολα τού θανατά;
Όσον αφορά την καταστροφή τής αστικής τάξεως από τούς κομμουνιστές, το σύστημα των δυτικών είναι αυτό, που κατακρεούργησε την μεσαία τάξη με την βαριά φορολόγηση, τα μνημόνια, τα λοκ ντάουν και την τιμή τής ενέργειας. Αυτό το σύστημα είναι που εξόντωσε στην κυριολεξία την πραγματική οικονομία, υποκασθιστώντας την με κυκλώματα μιζαδόρων, ενώ ο διεθνής τζίρος γίνεται πλέον σχεδόν αποκλειστικά με υπερτιμολογημένα ενέσιμα δηλητήρια, τεστ από κάτουρο, που ανιχνεύουν καλικατζάρους, χαπάκια διοξίνης, βιάγκρα για όσους έγκλειστοι και απομονωμένοι αυνανίζονται και ιδεολογικά κλύσματα από τα κανάλια των ναρκέμπορων, με τον κάθε σπυράκλα κουραδιάδη να βγαίνει στα παράθυρα και να φτύνει τσιρίζοντας το κοινωνικό σύνολο. Μού διαμαρτύρονται κάποιοι, ότι έκανε λέει υπουργό τον γιό τού φασίστα. Μα αγορίνα μου, αυτό διδάσκουν οι νόμοι τής βιολογίας και τής γενετικής. Από τον πρωκτό μόνο σκατό μπορεί νάβγει.
Όσο αφορά την λεγόμενη “δικτατορία τού προλεταριάτου”, η πλέον συντηρητική κοινωνική τάξη είναι η εργατική. Και πολύ σωστά πράττουν οι βιοπαλαιστές, διότι στριμωγμένοι από τις σκληρές συνθήκες διαβίωσης που υπόκεινται, δεν έχουν περιθώρια να διακινδυνεύσουν το παραμικρό. Η τάξη που πιέζεται με γεωμετρική ταχύτητα είναι η μεσοαστική. Είτε σαν παραγωγικοί επενδυτές, όπως ο γνωστός φαρμακοβιομήχανος, είτε σαν ελεύθεροι επαγγελματίες, είτε σαν ανώτερα διοικητικά στελέχη, όπως οι γιατροί, οι καθηγητές κλπ. Αυτοί, μαζί με τούς έντιμους διανοούμενους είναι που μπορούν να αποτελούν τον κορμό των δυνάμεων ανατροπής, διότι διαθέτουν μόρφωση και τα απαραίτητα στοιχειώδη μέσα. Γι αυτό το σύστημα κτυπάει πρώτους αυτούς.

Σχετικά με τον όρο “σοβιετικός” υπογραμμίζω, ότι στην Ρωσία ουδέποτε εγκαθιδρύθηκε, ή πολύ λιγότερο λειτούργησε, “σοβιετικό” καθεστώς. Η χρήση τού όρου αυτού από όλες τις διοικήσεις τής διοικήσεις “ΕΣΣΔ” στην πορεία τού χρόνου έγινε μόνον κατ' επίφαση και σε τελείως ψευδή βάση, για λόγους πολιτικής σκοπιμότητος. Ο Λένιν, ως συμπλεγματικό ανθρωπάριο, που λειτούργησε αποκλειστικά κάτω από το ψυχολογικό σύνδρομο να εκδικηθεί το τσαρικό καθεστώς για την εκτέλεση τού αδελφού του, αλλά και για να εκδικηθεί και τα καρκινώματα μέσα στην εκκλησία τής Ρωσίας, που για να υπερασπίσουν τα σκοταδιστικά τους προνόμια, καταδίκασαν έμμεσα σε μαρασμό και θάνατο τον πατέρα του, επειδή αυτός ως ανώτερος υπάλληλος τού υπουργείου παιδείας έδινε τεράστιο αγώνα ενάντια στον αναλφαβητισμό των Ρώσων χωρικών, είναι αυτός που πριν το έξωθεν προωθηθέν πραξικόπημα ενάντια στην νόμιμη κυβέρνηση τού Αλεξάνδρου Κερένσκυ τον Οκτώβριο τού 1917, έριξε το πλασματικό σύνθημα “όλη η εξουσία στα σοβιέτ”. Το πρώτο ερώτημα που προκύπτει, είναι για ποιον λόγο οι μπολσεβίκοι υπέθαλψαν και στην συνέχεια ανέτρεψαν ένα καθεστώς, στο οποίο αυτοί συμμετείχαν. Οι μπολσεβίκοι είχαν επί προεδρείας Κερένσκυ ένα σωρό βουλευτές στην Ρωσική βουλή Δούμα, οι οποίοι συμμετείχαν στην λήψη των αποφάσεων τού καθεστώτος, το οποίον συστάθηκε με την ανατροπή τού τσάρου μέσω τής εξεγέρσεως του Απριλίου. Ειρήσθω εν παρόδω, ότι όταν ο εμιγκρές Λένιν πληροφορήθηκε την ανατροπή τού τσαρικού καθεστώτος, βρισκόταν στρογγυλοκαθισμένος σε καφενείο τής Ζυρίχης. Και ήταν σε τέτοιο βαθμό αποκομμένος από το γίγνεσθαι στην Ρωσία, που όταν πληροφορήθηκε τα καθέκαστα, από ισχυρή έκπληξη και σοκ έσπασε η καρέκλα επάνω στην οποίαν καθόταν, όπως αναφέρει από πρώτο χέρι η σύζυγός του Ναντέζντα Κρούπσκαγια στα απομνημονεύματα της (“Αναμνήσεις με τον Λένιν”). Όπως πολύ χαρακτηριστικά ανέλυσε στο βαρυσήμαντο βιβλίο του “Η Γέννεση τού Ολοκληρωτισμού” ο Καθηγητής σε Πανεπιστήμιο στο Παρίσι Κώστας Παπαϊωάννου, όταν ανέλαβε τα ηνία τής εξουσίας ο Λένιν, ένα από τα πρώτα διατάγματα που επέβαλε σε συνεργασία με τον χαφιέ τού ιμπεριαλισμού και πράκτορα της γουώλλ στρητ καμπαλιστή Λέων Τρότσκυ ήταν η κατάργηση των “σοβιέτ”, δηλαδή των εργατικών συμβουλίων. Ο Τρότσκυ επέβαλε επίσης ως “πρώτος κομισάριος τού λαού” και δυο αβγά τουρκίας, την λεγόμενη “στρατιωτικοποίηση των συνδικάτων”, δηλαδή την κατάργηση τής αυτονομίας τους και την υπαγωγή τους σε αυστηρή εντολοδοσία τής κυβέρνησης, με το σάπιο επιχείρημα, ότι “τα συνδικάτα οφείλουν να είναι ιμάντας μεταβίβασης τής πολιτικής τού κόμματος στον λαό” και το λουρί τής μάνας, με στόχο την επιβολή κεντρικής εξουσίας πέρα και ενάντια στον λαό. Αυτή η διαδικασία έπεσε βεβαίως κουτί και στούς σχεδιασμούς τής Σταλινικής Ομάδος, η οποία σχεδίαζε την μεσοπρόθεσμη επιβολή τού δικού της ολοκληρωτικού καθεστώτος, μέσω τού παραμερισμού των Λένιν και Τρότσκυ, με στόχο τήν σωτηρία τής Πατρίδος από τις επερχόμενες επιθέσεις τής καμπάλ. Η καμπάλ είχε σαν στόχο, μέσω του τροτσκιστικού συνθήματος για “εξαγωγή τής επανάστασης”, την επιβολή τής παγκοσμιοποίησης μέσω τής εγκαθίδρυσης μιας παγκόσμιας τράπεζας. Αντιθέτως η σταλινική ομάδα προώθησε το σύνθημα “τής οικοδόμησης τού σοσιαλισμού σε μια μόνον χώρα” μέχρι να ωριμάσουν δήθεν οι συνθήκες και τα μπλα μπλα τής κότας, για να ανακόψει τα σχέδια τής καμπάλ.

Φυσικά οι αλεπούδες τις Σταλινικής Ομάδας γνώριζαν και εξακολουθούν να γνωρίζουν όλα τα καθέκαστα. Το 1981 κυκλοφόρησε στην δύση το βιβλίο τού δήθεν “ουδέτερου” και “αντικειμενικού” αναλυτή Michael Morozow, με τίτλο “Die Falken des Kreml“ (“Τα Γεράκια τού Κρεμλίνου”) που κάνει βαθιά τομή στα πεπραγμένα όλων των διοικήσεων τής “ΕΣΣΔ”, ώστε να πληροφορηθεί η ανθρωπότητα, στα πλαίσια τού ανοίγματος αρχείων από την “Περεστρόικα”, τις βρώμικες συνωμοσίες που προωθήθηκαν στα πλαίσια της. Για τον πολύ προσεκτικό ερευνητή καθίσταται κατανοητό, ότι μετά την επικράτηση τής Σταλινικής Ομάδος η πολιτική ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΙΟΙΚΗΣΕΩΝ που ακολούθησαν εντάσσεται σε ένα ενιαίο μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, πέρα από το έξυπνο θέατρο που παίχτηκε, με στόχο τον αποπροσανατολισμό των δυτικών και τής καμπάλ, με κύριους πρωταγωνιστές τούς ηθοποιούς καραφλάκια Χρουτσώφ, ασιατικό βροντόσαυρο Μπρέσνιεφ και Τσερνιένκο, τον ποιητή “φασίστα” που άκουγε μουσική τζαζ Αντρόπωφ, τον “ανθρωπιστή” Γκορμπάτσωφ και τον μέθυσο Γέλτσιν, μέχρι να προωθηθεί στα πράγματα ο “σκληρός” Πούτιν, ο οποίος αποκάλυψε τις πραγματικές προθέσεις μιας σκηνοθεσίας, που εκτυλίχθηκε σε μακρά πορεία και που κατάπιαν σαν καραμέλα οι υπερόπτες κουφιοκεφαλάκηδες δυτικοί, που νόμιζαν ότι έλεγχαν τα πάντα, αλλά στην ουσία, είχαν πιάσει τον πάπα από τα καρούμπαλα τής άνευ προηγουμένου ήττας τους στην Συρία.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι το οποιοδήποτε “σοβιετικό” καθεστώς δεν άλλαξε τίποτε από ποιοτικής πλευράς έναντι τού τσαρικού καθεστώτος, όσο αφορά τις παραγωγικές σχέσεις και τις επικρατώσες κοινωνικές ανισότητες. Τα ρωσικά καθεστώτα τόσο επί τσάρου, όσο και επί “ΕΣΣΔ” ήταν όλα ανεξαιρέτως άκρως απολυταρχικά. Τα δε μέσα παραγωγικής ΒΡΙΣΚΟΝΤΟΥΣΑΝ ΑΝΕΚΑΘΕΝ ΣΕ ΚΡΑΤΙΚΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ. Η Ρωσία ήταν την περίοδο των τσαρικών καθεστώτων ένα υποανάπτυκτο φεουδαρχικό αγροτικό κράτος. Η προσπάθεια εκδυτικισμού και οικονομικής ανάπτυξης τής Ρωσίας, που επιχειρήθηκε από την Αικατερίνη την μεγολοπόρνη και τον “μέγα” πέτρο σαμποταρίστηκαν και κτυπήθηκαν από τούς φανατικούς σλαβόφιλους και “ρασκόλνικους”, αλλά και από τα παράσιτα των αγάδων τής Ρωσικής εκκλησίας, που πίσω από τα άμφια γέμιζαν τις κοιλάρες τους με κοκορέτσια, εμμένοντας στην διατήρηση τής υπανάπτυξης και τής αποκοίμισης τού λαού στην αμορφωσιά και την άγνοια, για να διαιωνίσουν τα προνόμια και το λίπος στους εγκεφάλους τους. Αυτό δεν σημαίνει, ότι δεν υπήρξε ταυτόχρονα και το μάχιμο κομμάτι τής Ρωσικής εκκλησίας, που με την ευλάβεια των πιστών και των αγνών ιερωμένων, την αυτοπροσφορά στα ασκηταριά τού προμαχώνος τής Ρωσικής Ορθοδοξίας, την χαρισματική δράση των Αγίων και την αποφασιστική προσφορά Ρώσων Θεολόγων, όπως ο πατήρ Γεώργιος Φλορόφσκυ και ο Βλαδίμηρος Λόσσκυ, διέσωσαν και θέριεψαν την Ρωσική Ψυχή, πάντοτε με συνειδητό προσανατολισμό στους “Ρωμιούς Πατέρες τής Εκκλησίας”, δηλαδή το Ελληνικό Πνεύμα. Πλην όμως, εάν κάποιος διαβάσει τα βιβλία τού Αλεξάντροβιτς Μπερντιάγιεφ, μπορεί να αντιληφθεί την ζημιά, που είχαν επιφέρει σε εκκλησιαστικούς θεσμούς τής Ρωσίας πλείστα όσα ρασοφόρα βαρίδια. Όμως το αληθές Πνεύμα θα υπερισχύει πάντοτε απέναντι στην στρέβλωση των θεσμών.

Σχετικά με τις κοινωνικές ανισότητες που κυριάρχησαν κατά την “μετασοβιετική” περίοδο σε σύγκριση με την “προσοβιετική” αναφέρει χαρακτηριστικά ο Τρότσκυ στο βιβλίο “Η Προδωμένη Επανάσταση”, ότι ενώ επί τσάρου ήταν η μέση ψαλίδα των μισθών (διαφορά τής αμοιβής των υψηλόμισθων ως προς τον βασικό μισθό) ήταν 1 προς 21 την τσαρική περίοδο, αυτή αυξήθηκε κατά την σταλινική περίοδο στα 1 προς 36. Ο Στάλιν από την αρχή τής εξουσίας του εκθείαζε με κάθε δυνατόν μέσον την αξία των αστών “ειδικών” στην “οικοδόμηση τού σοσιαλισμού”. Αυτό που τον ενδιέφερε πρώτιστα, ήταν να να αποκτήσει η Ρωσία βαριά βιομηχανία, ώστε να οικοδομήσει μια αξιόμαχη πολεμική μηχανή. Ο Στάλιν είχε δασκαλευτεί από εφηβική ηλικία στα ιερατικά σεμινάρια της Τυφλίδας όπου εφήτευσε σχετικά με τα σχέδια των εωσφοριστών για την εξαπόλυση τριών παγκοσμίων πολέμων, όπως αυτοί είχαν προαναγγελθεί σε επιστολή τού πάπα της μασονίας Albert Pyke το 1871. Η ανάγκη να προετοιμαστεί η χώρα για τον Β΄ΠΠ.μετέτρεπε σε μαρουλόφυλλα την όποια παραφιλολογία περί σοσιαλισμού. Αυτή η έννοια στάθηκε κατάλληλη μόνον για προπαγανδιστική εκμετάλλευση, με στόχο να λιώσουν οι σταλινικοί “ήρωες της εργασίας” (τού κινήματος Σταχάνωφ) στα κάτεργα των εργοστασίων της πολεμικής βιομηχανίας, για να εξοπλιστεί στοιχειωδώς ο στρατός. Στην ουσία, παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες στα εργοστάσια στρατιωτικού εξοπλισμού και τον απαράμιλλο ηρωισμό του Ρωσικού στρατού στα πεδία των μαχών, αυτός ηττήθηκε πρακτικά από τις δυνάμεις τού χίτλερ, λόγω των τακτικών πυρηνικών όπλων (θερμοβαρυκά) που αυτές έριξαν στα μέτωπα. Και εάν οι στρατηγοί τού χίτλερ δεν πρόδιδαν τούς ναζί από τα μέσα, σήμερα μάλλον θα κυκλοφορούσαμε όλοι με μια σιδερένια μπάλα δεμένη με αλυσίδα στο πόδι, που θα έφερε επάνω της τον αγκυλωτό σταυρό. Για να ξεκινήσει η εκβιομηχάνιση εξαπέλυσε η Σταλινική Ομάδα την λεγόμενη “κολλεκτιβοποίηση”, με στόχο την μεταφορά τής μερίδας τού λέοντος τού εισοδήματος από την αγροτική παραγωγή στην βαριά βιομηχανία. Αποτέλεσμα ήταν να λιμοκτονήσουν εκατομμύρια αγρότες και να πεθάνουν εκατομμύρια αθώων από την πείνα στον σιτοβολώνα τής “ΕΣΣΔ”, που ήταν η Ουκρανία. Η σταλινική προπαγάνδα, ότι στην προσπάθεια τής κολλεκτιβοποίησης αντιστάθηκαν οι πλουσιοχωρικοί (κουλάκοι) είναι φούμαρα. Η κολλεκτιβοποίηση δεν έγινε με την πειθώ, αλλά με το μπιστόλι. Αποτέλεσμα ήταν να σφάξουν οι χωρικοί την πλειοψηφία των αρόσιμων ζώων και να τα φάνε, για να μην τα παραδώσουν. Το κόστος τής νίκης ενάντια στον ναζισμό τού “Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου” ήταν τεράστιο. Ακόμη περισσότερο τεράστιο όμως ήταν το όφελος για την ανθρωπότητα.

Αλλά και η ιδιοκτησία τής γης ήταν ανέκαθεν σε κρατικά χέρια, τόσο επί τσάρων, όσο και μετά. Την δουλεία κατήργησε για πρώτη φορά στην Ρωσία ο τσάρος Νικόλαος Α΄το 1886. Τα αγροκτήματα όμως, στα οποία δούλευαν οι πρώην δουλοπάροικοι και εργάτες γης στην συνέχεια δεν βρισκόντουσαν σε ιδιωτικά χέρια. Οι μεγαλογαιοκτήμονες “Βογιάροι” δεν ήσαν παρά διορισμένοι τοποτηρητές από τούς τσαρικούς σε έγγειο ιδιοκτησία τού κράτους. Με αυτήν την έννοια, σχεδόν τίποτε δεν πέρασε με την “σοσιαλιστική επανάσταση” στην Ρωσία από ιδιωτικά σε δημόσια χέρια. Το μόνο που άλλαξε με το πραξικόπημα τού 1917, κατά την διεξαγωγή τού οποίου σκοτώθηκαν στην Αγία Πετρούπολη μόνον 7 άτομα, εκ των οποίων τέσσερις γυναίκες τού γυναικείου τάγματος των Κοζάκων (όπως περιγράφει και ο John Reed στο βιβλίο “Οι Δέκα Μέρες Που Συγκλόνησαν τον Κόσμο”) ήταν η ονομασία των ενοίκων τού Κρεμλίνου, οι οποίοι δεν αποκαλούντο πλέον “τσάροι”, αλλά “γενικοί γραμματείς τού πολιτικού γραφείου”. Η Ρωσία δηλαδή ήταν ανέκαθεν και παρέμεινε πάντοτε κάτω από ένα αμιγές τσαρικό καθεστώς. Η φόδρα στην εσωτερική μεριά τού μανδύα των τσαρικών δεν ήταν παρά το ύφασμα που ράφτηκαν οι στολές των “λαϊκών” κομισάριων κατόπιν. Η Ρωσία δεν υπήρξε ποτέ ούτε “σοβιετική”, ούτε “σοσιαλιστική”. Υπήρξε όμως ανέκαθεν σε βαθμό αυτοθυσίας άνευ ορίων ακραιφνώς πατριωτική. Και γι αυτό τής οφείλει ευγνωμοσύνη όλη η ανθρωπότητα. Η ζώνη ασφαλείας, που δημιούργησε μεταπολεμικά η Σταλινική Ομάδα γύρω από την την μείζονα Ρωσική επικράτεια, δορυφοροποιώντας και καταπιέζοντας μια σειρά χώρες, ήταν αναπόφευκτα ενταγμένη στην σωτήρα για όλη την ανθρωπότητα μεσοπρόθεσμη στρατηγική της. Τα αποτελέσματα τής παροχής ανεξαρτησίας σε αυτές τις χώρες τα είδαμε πολύ έντονα πρόσφατα με τα καθέκαστα στην Ουκρανία. Αυτή η ανεξαρτησία παρείχε ελεύθερη δίοδο στην στρατιωτική περικύκλωση τής Ρωσίας από την καμπάλ, που στόχευε την κλιμάκωση του Γ΄ΠΠ, με επίθεση των τζιχαντιστών από τον Νότο, μέσω τής ισλαμοποίησης ολόκληρης τής περιοχής μετά την επιβολή τους στην Συρία και ταυτόχρονη επίθεση τού νάτο από δυτικά. Τα σχέδια αυτά κονιορτοποιήθηκαν από την υπεροπλία τής Ρωσίας, όταν αυτή μετέτρεψε τα τζιχαντιστικά ασκέρια των δυτικών σε αλοιφή για κάλους στην Συρία και την απόσπαση τής τουρκίας από το δυτικό μπλοκ. Πλην όμως, το πληγωμένο θηρίο μετά την ήττα του και την προδιαγεγραμμένη ολοκληρωτική του εξόντωση δεν το έβαλε κάτω, με βάση την αντίληψη “αποθανάτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων” μέσω τού δόγματος “γαία πυρί μειχθήτω”. Στην Ουκρανία και την Γεωργία έστησαν οι δυτικοί εργαστήρια βιολογικού πολέμου, που μετέφεραν με βιολογικά μεταλλαγμένα έντομα μικρόβια πανούκλας, κορωνοϊών και άλλα στις περιοχές, που συνορεύουν με την Ρωσία, με αποτέλεσμα μεγάλο αριθμό μολύνσεων και θανάτων, όπως συνέβη και στις περιοχές, που βρίσκονται αυτά τα εργαστήρια στην Ουκρανία και στην Γεωργία. Το χειρότερο όμως όλων είναι, ότι οι Ρώσοι χρειάστηκε με ρίψη αλεξιπτωτιστών να καταλάβουν το πυρηνικό εργοστάσιο στο Τσέρνομπιλ, διότι στα υπόγειά του κατασκευαζόταν πυρηνική βόμβα, όπως μετέδωσαν Γερμανοί ιστολόγοι, που διαθέτουν προφανώς εσωτερική ενημέρωση.
Για ποιον λόγο,όμως καταγράφονται με ιδιαίτερη έμφαση αναφορές τόσο στην “ΕΣΣΔ” όσο και στο σταλινικό σύνταγμα τού 1936 στο πρωτοχρονιάτικο Διάγγελμα τού Προέδρου προς τις Ένοπλες Δυνάμεις, στον βαθμό που ούτε καμιά “ΕΣΣΔ” υπήρξε ποτέ, ούτε ο Στάλιν είχε την παραμικρή σχέση με τα όποια σοβιέτ και τον όποιον σοσιαλισμό;

Οι εν λόγω διακηρύξεις αποτελούν επισημάνσεις, οι οποίες συνδέουν εύστοχα το παρελθόν με το μέλλον. Όπως εξήγησα προηγουμένως, κάποια δεδομένα, τα οποία συνδέονται νοηματικά με τούς όρους “σοβιέτ” και “σοσιαλισμός” αφορούν μεν την ιστορία τής Ρωσίας κατά τα τελευταία εκατό χρόνια, οι οποίες όμως δεν περιορίζονται μόνον στα όσα συνέβησαν σε αυτήν την χώρα, αλλά είχαν παγκόσμιο εύρος και αντίκτυπο. Οι αναφορές αυτές επιχειρούν με ένα ιδιαίτερα προκλητικό τρόπο να ανασύρουν μέσα από πολύ σημαντικά πεπραγμένα τού παρελθόντος την δόμηση ενός άξονα μιας κύριας μελλοντικής προοπτικής. Διότι αυτοί οι όροι, εκτός από την ιστορική τους διάσταση, έχουν και ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο, που ο Πρόεδρος σκοπεύει να παραμερίσει τις στρεβλώσεις που αυτό έχει υποστεί και να το αποκαταστήσει επαναπροσδιοριζοντάς το εκ νέου, ώστε να μπορέσει να λειτουργήσει αυτό σε μια νέα δημιουργική προοπτική, η οποία σηματοδοτεί την πορεία απελευθέρωσης τής ανθρωπότητος. Πέραν όμως τής οικουμενικής διαστάσεως όσων υπογραμμίζονται, ο πρόεδρος αναφέρεται έμμεσα και στο προσωπικό του δράμα, όχι μόνον ως βασικότατος συντελεστής όσων έχουν δρομολογηθεί και μπαίνουν στην ημερήσια διάταξη με γοργό τρόπο, αλλά ως ένας άνθρωπος σε ώριμη πλέον ηλικία, τού οποίου το προσωπικό πεπρωμένο και η όλη του πορεία από τα γεννοφάσκια του, συνδέεται άμεσα και οργανικά τόσο με το δράμα τής χώρας τής οποίας ηγείται, όσο και με το δράμα τής σύνολης υφηλίου, το οποίο σφραγίζεται από την σύγκρουση των Φωτεινών Δυνάμεων ενάντια στο κρόνιο ιερατείο και τούς εκπεσόντες, που αυτό υπηρετεί.
Για να καταστούν κατανοητά αυτά τα δεδομένα, είναι σκόπιμο να δούμε κάποια καθοριστικά στοιχεία τής προσωπικής ιστορίας τού προέδρου, όχι από τότε που κάποιοι τον μύησαν δήθεν στο σχέδιο των Φωτεινών Δυνάμεων, όπως ισχυρίζονται κάποιοι κατά τα άλλα πολύ αξιόλογοι σύγχρονοι διαφωτιστές, αλλά από την στιγμή που αυτός γεννήθηκε. Ο Βλαδίμηρος Πούτιν δεν είναι κάποιο τυχαίο πρόσωπο, που γεννήθηκε από μια σχετικά ασήμαντη πτωχή οικογένεια. Έχει αναφερθεί επανειλημμένα, ότι ο παππούς του Σπυρίδων Πούτιν ήταν μάγειρας στο Κρεμλίνο ήδη από την εποχή τού Λένιν. Η παραμονή τού Λένιν στο Κρεμλίνο ήταν χρονικά σύντομη. Αυτός που σφράγισε τον εν λόγω χώρο με την μόνιμη παραμονή του εκεί, ήταν ο Στάλιν, παρόλο που αυτός συχνά αρεσκόταν να “δραπετεύει” στην ντάτσα του, που βρισκόταν στα περίχωρα τής Μόσχας. Ο Στάλιν είχε μια πολύ “στενή ”σχέση” με τούς μαγείρους, που ήσαν δίπλα του. Όπως πολύ χαρακτηριστικά μεταδίδει ΄στην πλέον εμπεριστατωμένη δίτομη βιογραφία του ο Simon Sebag Montefiore, ο Στάλιν διατηρούσε πολύχρονη στενή ερωτική σχέση με την μαγείρισσα και οικονόμο τής ντάτσας, που κρατούσε κρυφή.

https://www.youtube.com/watch?v=f8KXnpxb3mA
Είναι επόμενο, ένας πολύ σκληρός τύραννος, ο οποίος κινδυνεύει μονίμως να τον δηλητηριάσουν, να έχει δίπλα του ανθρώπους για να μαγειρεύουν, τούς οποίους εμπιστεύεται σε απόλυτο βαθμό και να διατηρεί πολύ στενές σχέσεις μαζί τους, ώστε να ελέγχει μόνιμα ότι αυτοί σκέπτονται και κάθε λεπτομέρεια που ελλοχεύει στο βάθος τής ψυχής τους. Πρόκειται για μια σχέση ακραίας εμπιστοσύνης.

Όπως καταδεικνύει τόσο η Ρωμαϊκή ιστορία, οι κατά καιρούς αυτοκράτορες είχαν εκ των πραγμάτων μια πολύ στενή σχέση με τούς ευνούχους, που πρόσεχαν τις κυράδες τους (Δες και το “Sittengeschichte Roms“, „Ιστορία των Ηθών στην Ρώμη” τού Friedrich Friedlaender). Αυτή η πολύ στενή σχέση πολλές φορές εξελίχθηκε σε σχέση μεγάλης εμπιστοσύνης, ώστε να αναθέσουν οι αυτοκράτορες στους ευνούχους σημαντικά κυβερνητικά αξιώματα. Όταν ένας κοντινός απόγονος, που προέρχεται από ένα πολύ έμπιστο άνθρωπο τού αμέσου περιβάλλοντος ενός ηγεμόνα, γίνεται ο ίδιος μέσα σε μια πορεία ηγεμόνας, αυτό δεν μπορεί να είναι σύμπτωση. Ο Πρόεδρος Πούτιν γνωρίζει, ότι ήταν ο επίλεκτος – ή τουλάχιστον ένας μεταξύ ολίγων επιλέκτων – που προετοιμάστηκαν από την Σταλινική Ομάδα με συστηματικό τρόπο, για να αναλάβουν σε κάποια μελλοντική φάση τα ηνία τής εξουσίας. Εάν προσέξει κάποιος ενδελεχώς τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά τού Προέδρου, αλλά και τον χαρακτήρα και τις επιλογές του, αυτός έχει μια εκπληκτική ομοιότητα με τον Ιούλιο Καίσαρα. Κατά πόσο δίπλα στις παρεμβάσεις τής Σταλινικής Ομάδος επέδρασαν και οι δυνάμεις τού πεπρωμένου στα πλαίσια μιας διαδικασίας μετενσάρκωσης, δεν είμαι σε θέση να διατυπώσω μια συγκεκριμένη εκτίμηση. Αυτό που γνωρίζω από την μέχρι σήμερα ενασχόλησή μου με την αλχημεία, είναι ότι οι άνθρωποι είμαστε αδιάρρηκτα συνδεδεμένοι με το πεπρωμένο και ότι είναι δυνατόν μια πολύ συνειδητή συμπεριφορά μας να αποτελέσει δυναμική πρόκληση / πρόσκληση προς αυτό. Η ρήση “εν το παν” είναι καθοριστική. Και το γνωμικό “συν Αθηνά και χείρα κίνει” θα παράφραζα ως, “αν κουνάς τα χέρια σου με έμφαση, σύστημα και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, σίγουρα θα δεις και την Αθηνά να καταφθάνει”.
Ο Πρόεδρος με την αναφορά στο σύνταγμα τού 1936, από την μια επιθυμεί να υπογραμμίσει την ιστορική συνέχεια τού Ρωσικού καθεστώτος – το οποίο είναι στα πλαίσια τής “ΕΣΣΔ” μέχρι τις μέρες μας κατά την γνώμη μου ενιαίο. Εικάζω όμως, ότι επί πλέον αποσκοπούσε να αποδώσει φόρο τιμής σε κάποιους, που επέλεξαν να ονειδισθούν οι ίδιοι, σαν επιλήψιμες ιστορικά φυσιογνωμίες, για να δοξαστεί ο ίδιος. Στην ουσία το διάγγελμά του εστιάζεται και στο μήνυμα: “Παραμερίστε τόσο το όνειδος, όσο και την δόξα. Αυτό που μετράει είναι ο αγώνας και η αυτοθυσία για την Πατρίδα και την Ανθρωπότητα”.
Ο αποκαθαρισμός τού όρου “σοβιέτ” έρχεται να προαναγγείλει επί πλέον τον κεντρικό άξονα τού προγράμματος τής Συμμαχίας των Φωτεινών. Η μελλοντική εξουσία πρέπει να φύγει από τα κέντρα εξουσιασμού και να επιστραφεί εκεί που αυτή ανήκει, Στην βάση και στον λαό, σε μια πορεία χειραφέτησης, συνειδητοποίησης και ενεργοποίησής του. ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΡΙΖΙΚΗΣ ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗΣ, ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ. Όπως ακριβώς ανέλυσε ο Πλάτων, μητέρα τής αρετής είναι η παιδεία.
Ας ευχαριστήσουμε από καρδιάς τον Πρόεδρο για το χαρμόσυνο Διάγγελμά του και ας δηλώσουμε ως αποφασισμένα μέλη των Ενόπλων Δυνάμεων τής μεγάλης πανστρατιάς για την επικράτηση τού Ανθρώπου την ανυποχώρητη ετοιμότητά μας.

 

Αναρτήθηκε από botilastopelagos σ