Εισαγωγή στο υπερβατικό…
Δεν είναι λίγες οι φορές τον τελευταίο καιρό που από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ακούγονται λέξεις όπως πολιτική γεωγραφία, οικονομική γεωγραφία, γεωστρατηγική,διεθνείς σχέσεις και εξωτερική πολιτική.Οι λέξεις αυτές, ανάλογα με τον τρόπο που αναφέρονται,προσπαθούν να δώσουν τον ορισμό της έννοιας της Γεωπολιτικής. Ο πιο ακριβής ορισμός που έχει δοθεί έως τώρα πιθανότατα είναι αυτός του Rudolf Kjellen, ο οποίος ορίζει τη Γεωπολιτική ως την “επιστήμη του Κράτους ως γεωγραφικού οργανισμού ή οντότητας στο χώρο , δηλαδή το Κράτος ως χώρα, έδαφος, κυριαρχία ή ειδικότερα ως βασίλειο “. Όμως θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι η έννοια της Γεωπολιτικής ουσιαστικά αναφέρεται σε μία πιο εκκοσμικευμένη και πιο λαϊκή έκφραση Ιδεών, συνδεδεμένων με αυτό που κάποιοι ονομάζουν Ιερή Γεωγραφία. Έτσι η ίδια η Γεωπολιτική προσπαθώντας να εκμοντερνιστεί χωρίστηκε ,όπως και άλλες επιστήμες , από την επαφή που είχε με το θείο προβάλλοντας ως δικαιολογία τη μεγαλύτερη ανεξαρτησία που θα της έδινε κάτι τέτοιο. Στην πραγματικότητα όμως περιόρισε την οξυδέρκειά της χάνοντας ουσιαστικά έναν πολύ βαθύ και ιστορικό πυλώνα. Έτσι λοιπόν για μας υπάρχει μόνο μία παραδοσιοκρατική γεωγραφία που οι μοντέρνοι τεχνικά αγνοούν, ένας βαθύς γεωγραφικός και ιστορικός συμβολισμός που καθορίζει την πραγματικότητα μιας ανώτερης τάξης. Και αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο υπάρχουν τόποι ιδιαίτερα κατάλληλοι να λειτουργούν και να δουλεύουν υποστηρικτικά στη δράση των πνευματικών επιδόσεων, όπως παραδείγματος χάριν οι τόποι προσκυνήματος. Την έννοια λοιπόν της Ιερής Γεωγραφίας οι πανεπιστήμονες Έλληνες την είχαν συλλάβει επακριβώς και αυτό φαίνεται από τους τόπους δύναμης και λατρείας όπως τα μαντεία, τα αρχαία θέατρα και τα ιερά των μεγάλων θεών αλλά και τα κέντρα οικονομικής ισχύος, όπως παραδείγματος χάριν τα λιμάνια τα οποία ήταν τοποθετημένα σε καίρια σημεία. O έλεγχος αυτών ουσιαστικά έδινε στον κάτοχό τους τον απόλυτο έλεγχο κάποιων περιοχών.
Τα σημάδια της Ιερής Γεωγραφίας στη Γεωπολιτική.
Ιχνηλατώντας λοιπόν την Ιερή Γεωγραφία φτάνουμε σε κάποιες χαρακτηριστικές έννοιες οι οποίες είναι γεωπολιτικές και θεολογικές παράλληλα. Μία χαρακτηριστική περίπτωση είναι η έννοια του συνόρου,αυτό που στα Λατινικά ονομάζεται limes. Αρχικά η λέξη αναφερόταν στη γραμμή που χώριζε τα τμήματα των εκτάσεων που δίνονταν σε αποίκους, ακτήμονες, ή στρατιώτες, όμως αργότερα η σημασία διευρύνθηκε και όριζε τους οχυρωμένους στρατιωτικούς δρόμους και τελικά τα απώτατα σύνορα της αυτοκρατορίας, όταν αυτά δεν ορίζονταν από θάλασσα ή ποτάμι. Ήταν δε τόσο ιερή η έννοια αυτή ώστε ο Θεός Terminus είχε οριστεί ως ο προστάτης του limes, δηλαδή εκείνος που σύμφωνα με τον Οβίδιο οριοθετεί λαούς, πόλεις και μεγάλα βασίλεια. Άλλωστε υπάρχει και ένας μύθος, αυτός του Ταρκύνιου του Υπερήφανου ο οποίος θέλησε να φτιάξει έναν ναό που θα απευθυνόταν μόνο στην μεγάλη Τριάδα του Καπιτωλίου ( Δίας, Ήρα , Αθηνά). Λέγεται λοιπόν ότι οι μόνοι θεοί που αρνήθηκαν να φύγουν ήσαν ο Terminus και η Juventus δημιουργώντας έτσι τον μύθο ότι ο ρωμαϊκός λαός θα ήταν αγέραστος και τα σύνορα του απαραβίαστα. Ο Terminus όμως αναφέρεται και σε πολλές ινδικές και ιρανικές πηγές. Ήταν μία θεότητα χαρακτηριστική, η οποία λατρευόταν από εκείνους τους λαούς, έχοντας το καθήκον του υπέρτατου προστάτη των εδαφικών ορίων. Εξάλλου η ιστορία της Ρώμης ξεκινά με έναν δραματικό τρόπο που επιβεβαιώνει την ιερότητα των συνόρων. Ο μύθος αναφέρει ότι ο θεμελιωτής της πόλεως τιμωρεί τον ίδιο τον αδελφό του με θάνατο, επειδή παραβίασε την περίμετρο της Roma Quadrata. Επίσης ο Carl Schmitt αναφέρει πως ο Νόμος είναι η πρώτη μέτρηση από την οποία προέρχονται όλα τα άλλα κριτήρια μέτρησης. Από κει εξάγεται το συμπέρασμα ότι ο Νόμος λειτουργεί ως ένα τείχος πάνω σε ιερούς τόπους και εκεί ακριβώς εντοπίζονται οι οριοθετήσεις, τα τείχη ,τα σπίτια και η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι η πρώτη θεολογική ουσία της έννοιας δίνεται στον ορισμό του Νόμου από τον Hράκλειτο,στο έργο του οποίου ο Νόμος αναφέρεται ως ”θείος”.Παρομοίως ο Πίνδαρος χαρακτηρίζει τον Νόμο ”βασιλιά” και ο Πλάτων ”Θεό”…….
Τί κρύβει η γεωπολιτική θεολογία;
Εδώ λοιπόν γεννάται ένα ερώτημα το οποίο ακροβατεί ανάμεσα στο ιερό και στο κοσμικό. Έχουν άραγε εφαρμογή στη σύγχρονη Γεωπολιτική οι απόψεις του Carl Schmitt η του Προυντόν ότι δηλαδή οι πιο μεστές έννοιες της σύγχρονης θεωρίας του Κράτους είναι εκκοσμικευμένες θεολογικές έννοιες, και ότι στο βάθος της πολιτικής μας βρίσκουμε πάντα τη θεολογία; Σαφώς ναι, και υπάρχουν αναφορές σχετικά με αυτό και στη Βίβλο αλλά και στο Κοράνι. Στο Κοράνι λοιπόν γίνεται αναφορά στον Δίκαιο, δηλαδή στον Μέγα Αλέξανδρο,ο οποίος για να αντιμετωπίσει τις ορδές των Γωγ και των Μαγώγ χτίζει έναν πύργο από σίδηρο και χαλκό που συγκρατεί προς το παρόν τα στίφη τους και που θα καταφέρουν να τον γκρεμίσουν μόνο στο τέλος των καιρών. Άλλη μία αναφορά που παράλληλα εισάγει μία καθαρά θεολογική έννοια στον υλικό κόσμο υπάρχει στην επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς Θεσσαλονικείς όπου λέγεται: “Και νυν το κατέχον οίδατε εις το αποκαλυφθήναι αυτόν (τον Αντίχριστο) εν τω εαυτού καιρώ. Το γαρ μυστήριον ήδη ενεργείται τής ανομίας. Μόνον ο κατέχων άρτι έως εκ μέσου γένηται. Και τότε αποκαλυφθήσεται ο άνομος…”
Δηλαδή: “Και τώρα γνωρίζετε αυτό που τον κρατάει στο να αποκαλυφθεί στον καιρό του. Επειδή το μυστήριο τής ανομίας ήδη ενεργείται. Μόνο μέχρι να βγει από τη μέση αυτός που τον κρατάει ως τώρα. Και τότε θα αποκαλυφθεί ο άνομος…”
Έτσι λοιπόν εισάγεται η έννοια του Κατέχοντος,της δύναμης εκείνης που συγκρατεί και αντιτάσσεται στην έλευση του Αντίχριστου στη γη. Δεν θα έρθει πριν, παρά μόνο όταν θα είναι η ώρα του, ακριβώς όπως συμβαίνει και στη μάχη του Αλεξάνδρου που αναφέρεται στο Κοράνι, με τους Γωγ Και τους Μαγώγ. Ουσιαστικά εδώ πρόκειται για μια ελληνική αναφορά στο Κατέχον.Κάπως παρόμοια ο Carl Schmitt αναφέρεται στο παλαιό Imperium Romanum,το οποίο αποτελούσε τον καθοριστικό παράγοντα πού η ύπαρξή του και μόνο ανέβαλλε το τέλος.Επρόκειτο δηλαδή για τη δύναμη που εμπόδιζε την καταστροφή της πολιτικής τάξης, η πνευματική πλευρά του κοσμικού Νόμου. Οι Αγγλοσάξονες θα αντιταχθούν σε αυτήν την αντίληψη της ιερότητας του συνόρου. Θα προσπαθήσουν για αιώνες,μέχρι και σήμερα ακόμη, να ενοποιήσουν τον κόσμο μέσα από τεχνοκρατικές και οικονομικές στρατηγικές, επιβάλλοντας ένα είδος Διεθνούς Αστυνομίας, χωρίς να μπορούν να καταλάβουν την αναγκαιότητα του θείου Νόμου. Αυτός ο θείος Νόμος είναι το μόνο στοιχείο που ξεπερνά την εδαφική στενότητα των Εθνών- Κρατών και,εισάγοντας την έννοια του Πολιτισμού, αναζητεί το αυθεντικό Κατέχον. Και το αυθεντικό Κατέχον δεν μπορεί να είναι άλλο από την επιστροφή του αυθεντικού προτύπου διακυβέρνησης,δηλαδή του Βυζαντινού προτύπου. Μόνο αυτό μπορεί να αντισταθεί στην απειλή της πλανητικής ομοιομορφίας,μιας ομοιομορφίας που ανοιχτά πλέον παίρνει αντι-Χριστιανικές διαστάσεις. Όπως ο Αντίχριστος παρουσιάζεται από τον Απόστολο Παύλο ως ο Άνομος, δηλαδή ο αρνητής του Νόμου, έτσι η δυτικοκεντρική Παγκοσμιοποίηση έχει ακριβώς τον ίδιο ρόλο στον γήινο,υλικό Κόσμο. Τουτέστιν το Κατέχον δεν είναι άλλο από την έλευση της Χριστιανικής Αυτοκρατορίας,του Ορθοδόξου Κράτους ,του μόνου ικανού να συγκρατήσει τις διαλυτικές και αποδομητικές δυνάμεις. Σε απόλυτη συνεργασία βέβαια με το σώμα της Εκκλησίας,υπό την προϋπόθεση ότι αυτό παραμένει μακριά από τον Οικουμενισμό και την Πανθρησκεία.Μία τέτοια συνεργασία θα ήταν εμφορούμενη από το ίδιο το Άγιο Πνεύμα,καθώς στο Ορθόδοξο Κράτος ο Θεός είναι συνεταίρος του Καίσαρα. Πλησιάζουμε πια στον πυρήνα του προβλήματος που εμφανώς υπάρχει όλα τα τελευταία χρόνια γύρω μας.
Από την Ιερή Γεωγραφία στη Γεωπολιτική.
Κάπως έτσι περνάμε από τη θρησκευτική διάσταση στη γεωπολιτική και εισάγουμε στη μελέτη μας τη θεωρία του Sir Halford Mackinder για την Heartland ή αλλιώς Pivot State and Pivot Area. Η θεωρία λοιπόν αυτή μας μιλά για την ύπαρξη μίας γιγάντιας φυσικής οχύρωσης μη προσπελάσιμης από τη ναυτική ισχύ, ανάμεσα στην περιοχή της Κεντρικής Ασίας και του Αρκτικού Κύκλου, και μας λέει ότι όποιος κυριαρχεί σε αυτή την περιοχή oυσιαστικά είναι ο κύριος του κόσμου. Αν προσέξουμε την κάτοψη του χάρτη του Mackinder, θα παρατηρήσουμε ότι στο κέντρο του βρίσκεται η Ανατολική Μεσόγειος και στο κέντρο του κέντρου του η Ελλάδα. Για αυτό άλλωστε ανέφερε και ο ίδιος πως η κατοχή της Ελλάδος από μία μεγάλη δύναμη της Ηeartland πιθανώς θα επέφερε τον έλεγχο της Παγκόσμιας Νήσου. Έτσι απλά μπορεί να γίνει αντιληπτό ότι η επέμβαση των Άγγλων και των Αμερικανών στην Ελλάδα το 1944-46 δεν έγινε επειδή οι Ρώσοι ήσαν Κομμουνιστές, αλλά επειδή γνώριζαν ότι αν οι Ρώσοι κατείχαν την Ελλάδα θα κυριαρχούσαν στον κόσμο. Όλοι αυτοί οι όροι υποκρύπτουν έννοιες ανατολικής προελεύσεως που πολλοί παραδοσιακοί πολιτισμοί παρουσιάζουν μέσα από σύμβολα, γεωγραφικά και μη. Άλλωστε η ιστορία των θρησκειών μας διδάσκει ότι ο θρησκευόμενος άνθρωπος επιθυμεί να ζει όσο πιο κοντά γίνεται στο κέντρο του ΄΄θεϊκού Κόσμου΄΄ και θα ήταν ευτυχής αν η χώρα του βρισκόταν πραγματικά στο κέντρο της γήινης επιφάνειας. Έτσι οι διάφορες θρησκείες δημιούργησαν την αντίληψη ότι ο ”λαός του Θεού” αποτελούσε το κέντρο του Κόσμου και ότι το έδαφος της επικράτειάς του είναι κατ’ουσίαν η περιοχή της Ειρήνης, έξω από την οποία βασίλευε ο Πόλεμος, η Βαρβαρότητα, και το Χάος.
Διάβρωση και διάλυση Θεσμών και Πολιτισμών αντί για Κατέχον.
Μπαίνοντας λοιπόν στον πυρήνα του θέματος θα πάρουμε αμέσως θέση απέναντι στον Γνωστικισμό. Είναι γνωστό ότι ο τελικός σκοπός αυτού του ‘’μεταφυσικού ρεύματος’’ που άλλοτε εμφανίζεται ως αρχαία ή μεσαιωνική σέχτα ,άλλοτε ως διαφωτιστικός Ορθός Λόγος και άλλοτε ως αριστερή νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, είναι να απεμπολήσει τα εν ουρανώ και να προωθήσει μόνο τον Εωσφορισμό επί της γης. Με άλλα λόγια οι Γνωστικοί θέλουν την ανατροπή της θεϊκής Τάξης και την αντικατάστασή της από το έρεβος του ανθρώπινου εγωισμού και τη χαοτική ικανοποίηση κάθε ζωώδους ενστίκτου, μέχρι να έρθει ο Αντίχριστος που θα νομιμοποιήσει τα απαγορευμένα. Γι’ αυτό δείχνουν άλλωστε τόσον υπερβάλλοντα ζήλο σχετικά με τη νομιμοποίηση των γάμων των ομοφυλοφίλων, και υπενθυμίζουμε πως ήδη σε αγγλικανικές εκκλησίες τελείται το υποτιθέμενο ”μυστήριο”. Αγωνίζονται επίσης για τη νομιμοποίηση των ναρκωτικών για προσωπική χρήση και γενικά για να γίνει αποδεκτή από τους κρατικούς θεσμούς κάθε είδους παραβατικότητα στο όνομα της ”εξέλιξης” και της ”δημοκρατίας”. Οι σύγχρονοι κοινωνιολόγοι έχουν αποκαλέσει την εποχή που ζούμε σαν την εποχή της ετερότητας, πράγμα που με απλά λόγια σημαίνει ότι μειοψηφίες , που κινούνται στα όρια της παραβατικότητας , αποκτούν εξουσία. Αφού λοιπόν το κράτος σταμάτησε να είναι κραταιό και δείχνει υποτεταγμένο σε τέτοιου είδους μειοψηφίες, ποιος θεσμός είναι εκείνος που κρατάει πλέον τα ηνία του Κατέχοντος; Σαφώς και είναι η Εκκλησία. Πράγμα που σημαίνει ότι εάν και εκείνη χάσει τη δύναμη αυτή,διαβρωμένη από φιλελεύθερες ιδέες,τότε είναι ορθάνοιχτος ο δρόμος για να εκφραστεί η σκοτεινή δύναμη της Ανομίας. Ιδού λοιπόν ο βασικός λόγος για τον οποίο η φιλελεύθερη Αριστερά προσπαθεί να προσεγγίσει την εκκλησία. Θέλει να τη μολύνει με το μικρόβιο της αποδοχής της ετερότητας,ώστε να την οδηγήσει σε μία χαλαρή αποδοχή παραβατικών συμπεριφορών μέσα από τις θεωρίες του Φιλελευθερισμού και του Οικουμενισμού. Τότε η Φιλελεύθερη ελίτ, γεμάτη από Γνωστικούς και Προτεστάντες, θα έχει κερδίσει κατ’ουσίαν το παιχνίδι και κανένα εμπόδιο δεν θα απομένει στον δρόμο προς τη μεγάλη κοσμική ανατροπή. Πρέπει λοιπόν να γίνει απόλυτα αντιληπτό ότι ο πόλεμος μαίνεται σε δύο επίπεδα, το υπερβατικό και το υλικό, και όποιος δεν μπορέσει να το κατανοήσει θα χάσει το βαθύτερο νόημα των εξελίξεων.
Το Δυτικό μίσος για το Ορθόδοξο κράτος.
Για να μπορέσουμε να παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις θα ξεκινήσουμε με κάτι που μας τράβηξε την προσοχή. Και αυτό δεν ήταν άλλο από τις δηλώσεις του Σουηδού Υπουργού Εξωτερικών Καρλ Μπιλντ, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ άσκησε δριμεία κριτική στον Βλαδίμηρο Πούτιν διότι όπως είπε ακολουθεί τον συντηρητικό δρόμο της Ορθοδοξίας. Πίσω από τις γραμμές νιώθουμε ολοφάνερη την απέχθεια με την οποία είναι διαποτισμένες οι χώρες της θρησκευτικής Μεταρρύθμισης και του νεο-Καθολικισμού απέναντι στην Ορθοδοξία. Άλλωστε και ο Αμερικάνος καθηγητής Πολιτικών Επιστημών Samuel Huntington στο μνημειώδες έργο του ”Η Σύγκρουση των Πολιτισμών” πρακτικά μας είπε ότι οι Ορθόδοξες χώρες δεν ανήκουν στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό και ότι η μοντέρνα αντίληψη της Δύσης δε θέλει μέσα στον γεωπολιτικό και πολιτισμικό της ζωτικό χώρο την Ορθόδοξη Παράδοση.Είναι σαφές ότι ο δυτικός τρόπος ζωής έχει εκ διαμέτρου αντίθετους προσανατολισμούς όσον αφορά τη Γεωπολιτική ,την Οικονομία,και τον Πολιτισμό,σε σχέση με την Ορθοδοξία. Εμείς λοιπόν χωρίς να παραβλέψουμε τις επιμέρους ερμηνείες, αναζητούμε το βαθύτερο αίτιο του μίσους προς το Ορθόδοξο παραδοσιακό Κράτος. Βλέπουμε άλλωστε με πόση ευκολία η Δύση αποδέχεται όσες χώρες είναι ναι μεν Ορθόδοξες αλλά με την Εκκλησία διαχωρισμένη σαφώς από το Κράτος, και πόσο ενοχλείται από εκείνες τις χώρες στις οποίες η νομοθετική εξουσία έχει βαθιές ρίζες στην Ορθόδοξη Παράδοση. Το αντιλαμβανόμαστε ξεκάθαρα λοιπόν. Ο τελικός στόχος όλων αυτών των μοντέρνων Φιλελευθέρων που υψώνουν τη σημαία της ”Προόδου” είναι ο αφανισμός του Κατέχοντος, αφού οι ίδιοι προτίθενται να λειτουργήσουν ως αντι- Κατέχον.
Η επιστροφή του Ορθοδόξου Κράτους.
Τί είναι όμως αυτό που τους κάνει τόσο πολύ εχθρικούς απέναντι στο Ορθόδοξο παραδοσιακό Κράτος; Μα φυσικά η ίδια ή σύσταση του Ορθοδόξου Κράτους η οποία πατά ταυτόχρονα στο υπερβατικό και στο γήινο,θέτοντας έτσι σε κίνηση δυνάμεις που οι ίδιοι ούτε καν μπορούν να φανταστούν. Ένα τέτοιο Κράτος έρχεται σε πλήρη αρμονία με την Παράδοση της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας και είναι πρακτικά ένα απόρθητο φρούριο το οποίο συντρίβει την επέλαση των δυνάμεων της Ανομίας.
”Μα, υπήρξε ποτέ στην Ιστορία ένα τέτοιο Κράτος;”,θα αναρωτηθεί κανείς…. Σαφώς και υπήρξε.Υπήρξε η Αυτοκρατορία εκείνη στην οποία το Κατέχον παρέμεινε ισχυρό για περισσότερο από μια Χιλιετία,ενώ εξακολουθεί εν πολλοίς να κρατιέται ζωντανό στην καρδιά και στο νου των απογόνων της. Είναι μια πραγματικότητα που εξηγεί το απύθμενο μίσος της Δύσης για το Ελληνορωμαϊκό χιλιόχρονο Πρότυπο Κράτος, αλλά και την απέχθεια που νιώθουν ακόμη και σήμερα για την χώρα μας και τον λαό μας. Έναν λαό που σε μεγάλο βαθμό παραμένει ”Βυζαντινός”.Παρόμοιο είναι το μίσος των Δυτικών και απέναντι στη μετασοβιετική Ρωσία που σταδιακά αρχίζει να δομεί το Κράτος της με βάση την Ορθόδοξη Παράδοση.Πρόκειται για μια απόπειρα διανοητικής ανασύστασης της παλαιάς Χριστιανικής Ρωσικής Αυτοκρατορίας που με έναν σύγχρονο τρόπο προσπαθεί να προωθήσει την Ορθόδοξη αντίληψη του Κόσμου. Θα αναφερθούμε για ακόμη μία φορά στον Carl Schmitt και στην άποψή του ότι χωρίς τό Κατέχον δεν θα υπήρχαμε.Με αυτόν τον τρόπο ο Schmitt εντάσσεται στη μακρά χορεία των Χριστιανών εκείνων συγγραφέων που αναγνώρισαν στην Αυτοκρατορία της Κωνσταντινουπόλεως τον διπλό ρόλο που επετέλεσε στην ανθρώπινη Ιστορία,εμποδίζοντας αφενός μεν τα στίφη των απίστων να εισέλθουν στην Ευρώπη αφετέρου δε τις δυνάμεις της Ανομίας να καταστρέψουν τη θεϊκή Τάξη του Κόσμου.Η παραδοχή αυτή παράγει μία σκέψη γεωπολιτική και θεολογική ταυτόχρονα.Και η Αυτοκρατορία είναι μία οντότητα βασισμένη στην Πίστη. Ήδη στην ”Αινειάδα” του Βιργιλίου εμπεριέχεται μία θεολογική προσέγγιση της ίδιας της έννοιας της Αυτοκρατορίας , όταν ο Ζευς προλέγει τη μοίρα της Ρώμης στον Αινεία μετά την άφιξή του στο Λάτιο,φτάνοντας μέχρι την εγκαθίδρυση του Principatus του Οκταβιανού Αυγούστου. Με μία χαρακτηριστικά θεϊκή χειρονομία, ο Πατέρας των θεών και των ανθρώπων παραχωρεί στους Ρωμαίους απεριόριστη εξουσία λέγοντας ”σε αυτούς δεν θα θέσω όρια στον χώρο, ούτε στον χρόνο , η Αυτοκρατορία που τους δίνω δεν θα έχει τέλος.” Έτσι γίνεται αντιληπτή η Οικουμενικότητα και η εκπληκτική νίκη απέναντι στον Χρόνο μιας Αυτοκρατορίας που υπερέβη κάθε ιστορικό προηγούμενο,δίνοντας Ρωμαίους Αυτοκράτορες για δεκαπέντε αιώνες από τον Καίσαρα και τον Αύγουστο μέχρι τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο.Κατά θεία παραχώρηση όλοι αυτοί οι Αυτοκράτορες εξάσκησαν την Τέχνη του να κυβερνάνε τους λαούς, να επιβάλουν τα ήθη και τα έθιμα της ειρήνης, να χρησιμοποιούν επιείκεια σε όσους παραδίνονται και να συντρίβουν τους αλαζόνες. Όπως γλαφυρά εξήγησε ένας μεγάλος Βυζαντινολόγος,ο Γεώργιος Οστρογκόρσκυ: “Η Ρωμαϊκή κρατική δομή,ο Ελληνικός πολιτισμός και η Χριστιανική θρησκεία αποτελούν τις τρεις κύριες πηγές ανάπτυξης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η Αυτοκρατορία ,ετερογενής από εθνική άποψη, διατηρήθηκε ενωμένη υπό τη ρωμαϊκή έννοια του Κράτους,ενώ η θέση της στον κόσμο καθορίστηκε από τη ρωμαϊκή ιδέα της Καθολικότητας.Συγκροτήθηκε λοιπόν μία πολύπλοκη ιεραρχία κρατών, στην κορυφή της οποίας βρίσκεται ο Αυτοκράτορας του Βυζαντίου,Ρωμαίος Αυτοκράτορας και επικεφαλής της Χριστιανικής Οικουμένης.”
Έχοντας λοιπόν κατά νου όλα τα παραπάνω, αντιλαμβανόμαστε ότι ένα Κράτος δομημένο πάνω στην Ορθόδοξη Πίστη είναι το μόνο το οποίο μπορεί να σταθεί τείχος ακλόνητο απέναντι στην ξέφρενη επέλαση του Κακού στον Κόσμο. Ένα Κράτος στο οποίο ο Νόμος θα πηγάζει από την Παράδοση,μία Πολιτεία η οποία θα είναι Φάρος Γνώσης και Πολιτισμού αλλά και χαλύβδινη Πολεμική Μηχανή έτοιμη να συντρίψει οποιονδήποτε αμφισβητήσει την ισχύ της.
Ιωαννης Βελισαριου http://promachon.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου