Η ΚΙΛΙΣΣΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ

 Η Κίλισσα ηταν μια βασίλισσα της Κιλικίας,την εποχή του Κύρου του β΄...λέγεται πως ηταν συγγενής του και υπήρξε και συμμαχός του οταν εκεινος επιτέθηκε εναντιον του αδερφου του..συμμαχος του υπηρξε κι ο Κλέαρχος που ηγειτο Ελληνικου στρατευματος 13.000 ανδρων..στις τάξεις του Κλεάρχου συμμετειχε κι ο Ξενοφων ως αξιωματικός και στο εργο του Κυρου Ανάβαση[Δαρειου και Παρυσάτιδος γίγνονται παίδες δύο;;;το θυμόμαστε οι παλιότεροι;;],μας μεταφερει το εξης ευτράπελο περιστατικό......Ο Κύρος θέλει να δείξει στην Κίλισσα τήν δύναμη και το σθένος του στρατου του και διατάσσει να γινει μια παρελαση αρμάτων και πεζων[παντα γινονταν παρελάσεις ετσι;;;]..στηνεται λοιπον η....εξεδρα των επισήμων,τιμωμενη η Κίλισσα,που στεκεται πανω σε χρυση αμαξα με την πανοπλη φρουρα της κι αρχιζει η παρελαση...οι Ελληνες στρατιώτες καμαρωτοι καμαρωτοι,ξέρετε,καμάρ,λεβεντιά,περηφάνεια,περικνημίδα,ασπιδα,περικεφαλαία, κανουν μια επιδειξη δυναμης....προτάσσουν τα οπλα,ψάλλουν τον πολεμικό παιάνα,βγάζουν την πολεμική κραυγή[αέρααα,γιούργιααα-καλά οχι ακριβώς] κι εκεινη την στιγμη συμβαινει το ανεπανάληπτο...οι επισημοι κι ολα τα αλλα στρατιωτικά τμηματα τρεπονται σε αγρια φυγη...νομισαν πως δεχονταν επιθεση απο τους Ελληνες...η Κίλισσα σχεδον εφθασε στην πατριδα της ως να συνειδητοποιήσουν ολοι τι ειχε συμβει...οι Ελληνες οταν καταλαβαν τι ειχαν προκαλέσει,εσκασαν στο γελιο και πηγαν στις σκηνες τους ..ο Κύρος χμμ δεν νομιζω να γέλασε και πολυ με το χουνέρι που επαθε,αλλά και αναγκη τους ειχε και οι πιο γενναίοι ηταν[αν και χαοτικοί κι απρόβλεπτοι,οπως παντα αλλωστε].. και να πως περιγραφει το περιστατικο ο Ξενοφώντας....

"'ἐπειδὴ δὲ πάντας παρήλασε, στήσας τὸ ἅρμα πρὸ τῆς φάλαγγος μέσης, πέμψας Πίγρητα τὸν ἑρμηνέα παρὰ τοὺς στρατηγοὺς τῶν Ἑλλήνων ἐκέλευσε προβαλέσθαι τὰ ὅπλα καὶ ἐπιχωρῆσαι ὅλην τὴν φάλαγγα. οἱ δὲ ταῦτα προεῖπον τοῖς στρατιώταις· καὶ ἐπεὶ ἐσάλπιγξε, προβαλόμενοι τὰ ὅπλα ἐπῇσαν. ἐκ δὲ τούτου θᾶττον προϊόντων σὺν κραυγῇ ἀπὸ τοῦ αὐτομάτου δρόμος ἐγένετο τοῖς στρατιώταις ἐπὶ τὰς σκηνάς, [1.2.18] τῶν δὲ βαρβάρων φόβος πολύς, καὶ ἥ τε Κίλισσα ἔφυγεν ἐπὶ τῆς ἁρμαμάξης καὶ οἱ ἐκ τῆς ἀγορᾶς καταλιπόντες τὰ ὤνια ἔφυγον. οἱ δὲ Ἕλληνες σὺν γέλωτι ἐπὶ τὰς σκηνὰς ἦλθον. ἡ δὲ Κίλισσα ἰδοῦσα τὴν λαμπρότητα καὶ τὴν τάξιν τοῦ στρατεύματος ἐθαύμασε. Κῦρος δὲ ἥσθη τὸν ἐκ τῶν Ἑλλήνων εἰς τοὺς βαρβάρους φόβον ἰδών. "'Αν φθάσατε ως εδω,ας θυμηθουμε λίγα πράγματα για τον Ξενοφώντα.......

""Ο Ξενοφών (Ερχία, 430 π.Χ. - Κόρινθος, 355 π.Χ.) ήταν Αθηναίος ιστορικός συγγραφέαςκαι σωκρατικός φιλόσοφος. Γιος τουΓρύλλου από τον αρχαίο δήμο της Ερχίας (σήμερατα Σπάτα), ανήκε κοινωνικάστην τάξη των ιππέων, και έδρασε πολιτικά ως ολιγαρχικός και φιλολάκων. Μετάτο 410 π.Χ. γνωρίστηκεμε τον Σωκράτη, και μπήκε στονκύκλο των μαθητών τουΟ Διογένης ο Λαέρτιος μαςεξιστορεί ότι κάποτε, όταν ήταν ακόμη νέος, ο Ξενοφών συνάντησε σε ένα στενόδρόμο τον Σωκράτη, ο οποίος, με τηράβδο του, τον εμπόδισε να προχωρήσει και τον ρώτησε μεταξύ άλλων: «Πού οιάνθρωποι γίνονται καλοί και αγαθοί;». Ο Ξενοφών βρέθηκε σε αμηχανία και οΣωκράτης του απάντησε «Έπου και μάνθανε!». Από τότε ο Ξενοφών έγινε μαθητής τουΣωκράτη και τον θεωρούσε πρότυπο.Ο Ξενοφών ανδρώθηκε συναναστρεφόμενος ευγενείς νέους τηςΑθήνας που είχαν ως κύρια ασχολία τον αθλητισμό και παρέμεινε σε όλη τη ζωή τουλάτρης της πάλης και των ελευθέρων αγώνων - από δε τα έργα του διαφαίνεται ότιυπήρξε άριστος ιππέας. Επίσης, μέσα από τα έργα του φαίνεται και η μεγάλη αγάπητου για τα άλογα. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στον φιλολακωνισμό του.Αγαπούσε τον τρόπο ζωής των Σπαρτιατών και συνδέθηκε με τον βασιλιά της ΣπάρτηςΑγησίλαο, στο πλευρό του οποίου πολέμησε το 394 π.Χ. στην μάχη της Κορωνείαςεναντίον του αντισπαρτιατικού συνασπισμού, μέλος του οποίου ήταν και η ίδια ηπατρίδα του, η Αθήνα. Όπως ήταν φυσικό, για την πράξη του αυτή τιμωρήθηκε μεεξορία από την Αθήνα. Το 401 π.Χ. οΞενοφών καλείται από τον φίλο του Πρόξενο τον Βοιώτιο, που διέτριβε στις Σάρδεις, να συμμετάσχει στην εκστρατεία του Πέρση, γιου του βασιλιά Δαρείου Β' και διεκδικητή του θρόνου, Κύρου εναντίον του αδελφού αυτούΒασιλέως Αρταξέρξη Β'. Ο ενθουσιασμός του Ξενοφώντα γιατην πρόσκληση φαίνεται από το γεγονός ότι σε προτροπή του Σωκράτη να πάρειχρησμό από το Μαντείο των Δελφών καταφέρνει να αποσπάσειθετική απάντηση κάνοντας πλάγια ερώτηση (αντί της ορθής ερώτησης, δηλαδή ναπάει ή όχι) που ήταν η εξής: «Σε ποιόν Θεό θα πρέπει να κάνω θυσία ώστε ναπετύχει το ταξίδι μου και να επιστρέψω σώος;». Και βέβαια η σοφία του Μαντείουτου Απόλλωνα, που αντιλήφθηκε το σκοπό, του απάντησε να θυσιάσει σε μια σειράαπό θεούς «επ΄ αγαθώ και μη» (ακριβώς αυτό που μέχρι σήμερα λέμε «για καλό καιγια κακό»). Η πορεία του Ξενοφώντακαι των μυρίωνΈτσιο Ξενοφών βρέθηκε στην Ασία στο πλευρό του Κύρου, τον οποίο και άρχισε ναθαυμάζει λόγω του θαυμασμού που έτρεφε ο τελευταίος για τους Έλληνες.Συγκεκριμένα έλεγε ο Κύρος ότι «θέλει τους Έλληνες συμμάχους του, όχι γιατί δενείχε στρατό αλλά γιατί τους θεωρούσε ανώτερους από όλους τους άλλους λαούς»(Κύρ. Αναβ. Ι 7,3). Ακόμη μακάριζε τους Έλληνες για την μόνιμα κυριαρχούσαελευθερία τους, που εκείνος θα προτιμούσε αντί πάντων (την ελευθερίανελοίμην αν αντί ων έχω πάντων και άλλων πολλαπλασίων, Ανάβασις, βιβλίο1.7.4), και θεωρούσε ως προϊόν αυτής της ελευθερίας την πολεμική και ηθικήυπεροχή των Ελλήνων. Αυτός ήταν και ο λόγος που ουδέποτε οι Πέρσες έκαναν πόλεμο, είτε μεταξύ τους είτε ακόμη και μετους Έλληνες, χωρίς την βοήθεια Ελλήνων (Κυρ. Παιδ VIII 8,26). Δεν είναι γνωστόμε τι βαθμό ή αξίωμα ο Ξενοφών συμμετείχε στον Περσικό στρατό και στην αυλή τουΚύρου, το σίγουρο πάντως είναι ότι ήταν συνδαιτυμόνας του καιεκ των στενότερων συνομιλητών του.Οπωσδήποτε, όμως, μετά τον θάνατο του φίλου του Κύρου στηνμάχη στα Κούναξα και την δόλια εξόντωση των Ελλήνων στρατηγών από τον Τισσαφέρνη, και αφούεκλέχθηκε στρατηγός (5ος κατά σειρά) από τους «μυρίους» (=10.000) Έλληνεςμισθοφόρους, οδήγησε αυτούς επιτυχώς, αντιμετωπίζοντας πολλούς κινδύνους, απότα υψώματα της Αρμενίας προςτην Τραπεζούντα στιςακτές του Ευξείνου Πόντου καιμετά διά θαλάσσης προς τα δυτικά πίσω στην Ελλάδα.Στη Θράκη, με την υποστήριξητων Ελλήνων αυτών, ο Σεύθης Β' μπόρεσε ναγίνει βασιλιάς. Η καταγραφή της εκστρατείας και του ταξιδιού της επιστροφής απότον Ξενοφώντα, ονομάστηκε Κύρου Ανάβασις.Η ιστορική καταγραφή του Ξενοφώντα στην Ανάβαση είναιένα από τα πρώτα γραπτά κείμενα όπου αναλύεται ο χαρακτήρας ενός ηγέτη και αποτελεί παράδειγμα ανάλυσης τέτοιου τύπου, κάτι που σήμερα καλείται θεωρία«Μεγάλων Ανδρών». Στο έργο αυτό, ο Ξενοφών περιέγραψε τον χαρακτήρα του Κύρου του νεότερου,λέγοντας ότι «από όλους τους Πέρσες που έζησαν μετά τον Κύρο τον Μέγα, ήταν οπιο κατάλληλος για βασιλιάς και για διοικητής μιας αυτοκρατορίας» (σελ. 91). Το κεφάλαιο 6 συνιστάται για ανάγνωση, διότι περιγράφει τους χαρακτήρες πέντεηττημένων στρατηγών που παραδόθηκαν στον εχθρό. Ο Κλέαρχος, όπως αναφέρεται,πίστευε πως «ένας στρατιώτης θα πρέπει να φοβάται περισσότερο τον ίδιο τοδιοικητή του, από τον εχθρό» [2.6.9]. Ο Μένων περιγράφεται ως άνδρας του οποίουη κυρίαρχη φιλοδοξία ήταν να γίνει πλούσιος [2.6.21]. Σχετικά με τον Αγία τονΑρκά και τον Σωκράτη τον Αχαιό, γίνεται αναφορά στο θάρρος τους και στηνεκτίμηση των φίλων τους [2.6.3Ο Ξενοφών αργότερα εξορίστηκε από την Αθήνα, πιθανώς διότι πολέμησε υπό τον Σπαρτιάτη βασιλιά Αγησίλαο εναντίον των Αθηναίων στην Κορώνεια. Είναι πιθανό, ωστόσο, ότι είχεεξοριστεί νωρίτερα, λόγω του συνδέσμου του με τον Κύρο. Οι Σπαρτιάτες τούέδωσαν περιουσία στη Σκιλλούντα, κοντά στην Ολυμπία στην Ήλιδα, όπου συνέγραψε την Ανάβαση.Ο γιος του πολέμησε για την Αθήνα στη Μαντίνεια, ενώ ο Ξενοφών ακόμη ζούσε· έτσι ηεξορία του ανεκλήθη. Ο Ξενοφών πέθανε στην Κόρινθο (ή ίσως στην Αθήνα) και ηημερομηνία θανάτου του είναι αβέβαιη. Είναι γνωστό ότι έσωσε τον προστάτη τουΑγησίλαο, για τον οποίο έγραψε ένα εγκώμιο.Ο Διογένης Λαέρτιος ονόμαζετον Ξενοφώντα «Αττική Μούσα» λόγω της γλυκύτητας της γραφής του. Λίγοι ήταν οιποιητές που έγραψαν στην Αττική διάλεκτο. Ο Ξενοφών ανέπτυξε πλούσια και πολυμερή δραστηριότητα, φαινόμενοπου βέβαια δεν αποτελεί ιδιαίτερο γνώρισμα της προσωπικότητάς του, αλλά γενικότεροχαρακτηριστικό των λογίων της εποχής του.Στοντομέα της ιστοριογραφίας με τα «Ελληνικά» του, που διαιρούνται σε 7 βιβλία,συνεχίζει συνειδητά το έργο του Θουκυδίδη και καλύπτει την περίοδο από το 411 π.Χ. ως 361 π.Χ..Γενικότερησημασία για την πολιτική φιλοσοφία έχει η «Κύρου παιδεία», σε 8 βιβλία, όπου,στο πνεύμα της σοφιστικής και της σωκρατικής ιδεολογίας και με πρότυπο την λίγοιστορική και πολύ μυθιστορηματική προσωπογραφία του ιδρυτή της περσικήςαυτοκρατορίας Κύρου Β΄, συνθέτει την προσφιλή του εικόνα του ιδανικούμονάρχη.""