Μαγικά Σύμβολα στην αρχαία Ελληνική Μυθολογία.......

 

Γράφει ο ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΦΙΛΙΠΠΑΣ

Κάθε σύστημα σχετικό με τη μαγεία είχε τα δικά του ειδικά σύμβολα. Αλλά μερικά από αυτά βρίσκονται σε όλες τις αποκρυφισηκές σχολές και θα έλεγε κανείς ότι είναι παγκόσμια. Και με την ελληνική μυθολογία συμβαίνει το ίδιο. Κάποια από τα σύμβολα της θα ερμηνεύσουμε σήμερα, με βάση πάντα τον μυστικισμό-αποκρυφισμό.

Η Αθηνά πάνοπλη, φορώντας την αιγίδα της και κρατώντας στα χέρια το κράνος και το δόρυ της, εικονίζεται ανάμεσα σε δύο πολεμιστές μάλλον τον Αχιλλέα (δεξιά) και τον Πάτροκλο (αριστερά). Ερυθρόμορφος στάμνος του 490 π.Χ. περίπου. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορία Εικονογραφημένη, τεύχος 435, Σεπτέμβριος 2004, άρθρο «Μαγικά Σύμβολα στην Αρχαία Ελληνική Μυθολογία», Φίλιππος Φίλιππας, σελίδα 106)

Το δόρυ της Αθηνάς
Ο δόρυ είναι παγκόσμιο σύμβολο. Ας θυμηθούμε τη λόγχη, την αιχμή του δόρατος, που τρύπησε το πλευρό του Ιησού επάνω στον Σταυρό, κάνοντας να τρέξει αίμα και νερό. Το νερό -σύμφωνα με τις γνώμες των αποκρυφιστών- είναι στενά συνδεδεμένο με το συναίσθημα και τις ευαισθησίες. Έτσι μπορεί να σημαίνει τη συναισθηματική αποδέσμευση, που έρχεται μετά τον θάνατο. Ας δούμε όμως τον συμβολισμό του στην αρχαία ελληνική μυθολογία. Η Αθηνά ήταν η θεά της σοφίας. Αλλά ήταν και πολεμική θεά γι’ αυτό πήρε και την προσωνυμία Πρόμαχος. Ο μύθος μάς λέει ότι μερικές φορές πρέπει να χρησιμοποιηθεί δύναμη, ακόμη και με τα όπλα, για να ακολουθήσει κάποιος το μονοπάτι που οδηγεί στους πιο ειρηνικούς δρόμους. Όμως η θεά Αθηνά είναι και γυναίκα και προστάτιδα της γυναικείας ύπαρξης που τη χαρακτηρίζει το συναίσθημα, ενώ την αντρική τη χαρακτηρίζει η λογική. Το δόρυ, λοιπόν, σύμβολο του νερού και του συναισθήματος, είναι το όπλο με το οποίο παλεύει η γυναίκα στον άνισο αγώνα της με τον άντρα των πατριαρχικών κοινωνιών.

Το κέρας της Αμάλθειας
Η Αμάλθεια ήταν η κατσίκα που σύμφωνα με τον μύθο έθρεψε τον Δία, και αυτός για να της δείξει την ευγνωμοσύνη του, την τοποθέτησε στον ουρανό στον αστερισμό του Αιγόκερω. Το κέρας (κέρατο) της Αμάλθειας συμβολίζει τις ανεξάντλητες ποσότητες τροφίμων και ποτών και φυσικά είναι το σύμβολο της Αφθονίας. Μας θυμίζει δε, ότι όταν κάνουμε μια προσφορά, ο θεός μάς την ανταποδίδει στο δεκαπλάσιο. Το δούναι και το λαβείν, είναι μια ανταλλαγή ενεργειών που διατηρεί μια ισορροπία μέσα στο Σύμπαν.

Αριστερά: Ο Ποσειδώνας με την τρίαινά του στο δεξί χέρι στέκεται ήρεμος. Μελανόμορφος αμφορέας 540 – 530 π.Χ.. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορία Εικονογραφημένη, τεύχος 435, Σεπτέμβριος 2004, άρθρο «Μαγικά Σύμβολα στην Αρχαία Ελληνική Μυθολογία», Φίλιππος Φίλιππας, σελίδα 106)
Δεξιά: Ο θεός Απόλλων, με κλαδί δάφνης στο χέρι και δάφνινο στεφάνι στα μαλλιά, κυνηγά μια κοπέλα που φεύγει τρομαγμένη. Άγνωστο αν ήταν η Δάφνη. Ερυθρόμορφη υδρία. Του 450 – 440 π.Χ. περίπου. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορία Εικονογραφημένη, τεύχος 435, Σεπτέμβριος 2004, άρθρο «Μαγικά Σύμβολα στην Αρχαία Ελληνική Μυθολογία», Φίλιππος Φίλιππας, σσ. 108 – 109)

Η τρίαινα του Ποσειδώνα
Όταν οι τρεις μεγάλοι θεοί του Δωδεκάθεου, ο Δίας, ο Ποσειδώνας και ο Άδης (Πλούτων) μοίρασαν μεταξύ τους τον κόσμο, έλαχε στον Δία να εξουσιάζει τον ουρανό, στον Άδη τον Κάτω Κόσμο και στον Ποσειδώνα τη θάλασσα.
Σαν θεός της θάλασσας ο Ποσειδώνας μπορεί να ταξιδεύει με το χρυσό του άρμα πάνω στα κύματα, χωρίς να βρέχεται. Ακόμη μπορούσε ο θεός με την τρίαινα του να σηκώνει σε μια στιγμή άγρια κύματα ή, αντίθετα, να τη γαληνεύει.
Έτσι η τρίαινα συμβολίζει το όπλο με το οποίο μπορεί κανείς να αποκτήσει ό,τι επιθυμεί. Επίσης η τρίαινα του Ποσειδώνα μπορούσε να σβήσει τις φωτιές καταστρεπτικών παθών, καθώς και τις φωτιές που ανάβει ο θυμός.

Η ζώνη της Αφροδίτης
Το σκοινί, όπως και η αλυσίδα, είναι το σύμβολο της ένωσης και της δέσμευσης. Η ζώνη λοιπόν είναι η προσωποποίηση του θηλυκού στοιχείου, συνδεδεμένη με τη θεά του έρωτα. Θεωρείται το πιο ισχυρό σύμβολο σ’ ολόκληρη την ελληνική μυθολογία, μια και είναι πιο δυνατό ακόμη και από τους κεραυνούς του Δία. Η αλληγορία είναι απλή: ο έρωτας είναι η μεγαλύτερη δύναμη στο Σύμπαν, αν χρησιμοποιείται στην πιο αγνή μορφή του. Συχνά η λέξη έρωτας δείχνει μια συναισθηματική ή σαρκική έλξη, αλλά αν χρησιμοποιηθεί έτσι είναι μια καταστροφική δύναμη. Αν ο έρωτας έχει μια αγνή και παγκόσμια μορφή, τότε, αυτός που φοράει τη ζώνη της Αφροδίτης, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα στον κόσμο.

Η λύρα του Απόλλωνα
Η λύρα συμβολίζει την αληθινή αρμονία, που μπορεί να φέρει η μουσική. Όπως και στην κιθάρα, οι χορδές μιας λύρας, μπορεί να είναι από τρεις ως δώδεκα, αλλά ο σωστός αριθμός για το όργανο του Απόλλωνα, είναι το επτά, ο ιερός αριθμός του. Όσοι έχουν καλλιτεχνικές τάσεις, αγαπάνε πολύ αυτό το σύμβολο. Το μαγικό έργο του είναι να διεγείρει τα καλλιτεχνικά και δημιουργικά χαρίσματα σε άτομα που όπως ο Ορφέας προχωρούν στο μονοπάτι μιας ανυψωμένης συνείδησης και καταπολεμούν τα τέρατα του εσωτερικού κόσμου βρίσκοντας την εσωτερική αρμονία.

Το Ουράνιο Τόξο
Είναι το σύμβολο της ελπίδας. Συμβολίζει τον στοχασμό μέσα στη «σκοτεινή νύχτα της ψυχής» ή την «άβυσσο» απ’ όπου περνάει κάθε μύστης (διδάσκαλος – αποκρυφιστής) για να φτάσει στα ύψη. Η αναπαράσταση του Ουράνιου Τόξου σημαίνει ότι πρέπει πάντοτε να θυμόμαστε πως καμία άσχημη κατάσταση δεν κρατάει για πάντα.

Το δίχτυ του Ηφαίστου
Με το δίχτυ του ο Ήφαιστος έπιασε τη σύζυγο του Αφροδίτη και τον εραστή της Άρη. Για τη «μαγεία» όμως το δίχτυ έχει πολλές άλλες χρήσεις. Όταν κάποιος βρίσκεται σε δύσκολη θέση, δεν ξέρει τι να κάνει και δεν έχει από πουθενά βοήθεια, μπορεί να χρησιμοποιήσει το δίχτυ του Ηφαίστου. Να το τυλίξει γύρω από το πρόβλημα ή την κατάσταση και σε λίγο καιρό θα βρει τη σωστή απάντηση.

Ο φλεγόμενος κύκλος
Αφιερωμένος στην Εστία, ο κύκλος συμβολίζει την αιωνιότητα, τον πνευματικό ήλιο και την επιστροφή στην ενότητα μετά τις αναρρίθμητες μεταμορφώσεις.
Στη «μαγεία», ο κύκλος της Εστίας συμβολίζει την αλυσίδα των υπάρξεων, όπως επίσης και το ιερό δακτυλίδι, που μπορεί κανείς να φορέσει για να τον προστατεύσει η ιερή της φωτιά. Είναι ένα σύμβολο που ανήκει σε πολύ υψηλά πνευματικά επίπεδα.

Πηγή: Περιοδικό Ιστορία Εικονογραφημένη, τεύχος 435, Σεπτέμβριος 2004, άρθρο «Μαγικά Σύμβολα στην Αρχαία Ελληνική Μυθολογία», Φίλιππος Φίλιππας, σσ. 106 – 109
apologitis.com