ΙΣΛΑΜ ΚΑΙ ΝΑΤΟ,ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ;;;;;

 

Βασίλης Στοϊλόπουλος

Ισλάμ και ΝΑΤΟ το ίδιο «συνδικάτο» ;

Η εργαλειοποίηση της ισλαμικής θρησκείας για γεωπολιτικούς λόγους δεν είναι κάτι καινούριο στην ιστορία. Φάνηκε άλλωστε και από την πρόσφατη (παρα)στρατιωτική παρουσία ακραίων σουνιτών μαχητών στη Συρία, στη Λιβύη και στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Και μάλιστα υπό την «υψηλή εποπτεία» της Τουρκίας, η οποία ελέγχει τα σημαντικότερα σουνιτικά ισλαμικά κόμματα, οργανώσεις και ένοπλες ομάδες διεθνώς, σε στενή συνεργασία με το Κατάρ.

Σε αντάλλαγμα που η Τουρκία «χειραγωγεί» τους ακραίους ισλαμιστές, οι νατοϊκοί της παρέχουν ήδη ελεύθερο πεδίο στον πόλεμο που κάνει εναντίον των Κούρδων και άλλων μειονοτήτων, εντός και εκτός Τουρκίας. Μπροστά στο ευρασιατικό γεωπολιτικό διακύβευμα των επόμενων ετών, από την Ουκρανία και τα Βαλκάνια μέχρι τη Μέση Ανατολή και την Κινεζική Θάλασσα, οι νατοϊκοί επιτελείς τοποθετούν τους εθνικούς αγώνες, όπως αυτόν των Κούρδων ή τα δικαιώματα, όπως αυτά των γυναικών στο Αφγανιστάν, σε πολύ υποδεέστερη μοίρα.

Πρόσφατα δημοσιεύματα σε ευρωπαϊκά ΜΜΕ επιμένουν ότι οι νατοϊκοί στρατηγοί προσπαθούν ώστε η «κύρια απασχόληση» των ισλαμιστών να είναι κυρίως ο «αγώνας» κατά της Κίνας - και της Ρωσίας. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και ο διαμεσολαβητικός ρόλος του Κατάρ μεταξύ Ταλιμπάν και ΗΠΑ. Μια εξέλιξη που συσχετίζεται άμεσα και με την νέα κατηγοριοποίηση από το ΝΑΤΟ της Ισλαμικής Μουσουλμανικής Αδελφότητας, βασικός υποστηρικτής της οποίας είναι το Κατάρ και «κρυφός αρχηγός» ο Ερντογάν. Η μεταφορά του τόπου διαπραγμάτευσης Ταλιμπάν-ΗΠΑ από το Κατάρ στην Κωνσταντινούπολη αποτελεί άλλη μία ένδειξη ότι υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ της απόσυρσης του ΝΑΤΟ από το Αφγανιστάν και της νέας αξιολόγησης των Αδελφών Μουσουλμάνων.

Στο εξής η αντιπαλότητα Δύσης με Κίνα (και Ρωσία) θα καθορίζει «παράξενες» συμμαχίες και «ανέλπιστες» αποφάσεις. Γι αυτό και ας πάψουμε να αιθεροβατούμε και να υπερθεματίζουμε επειδή ο Μπάιντεν προχώρησε στην αναγνώριση της αρμενικής γενοκτονίας και που πιέζει τόσο πολύ τον Ερντογάν. Μπορεί να είναι όντως μια πράξη πολύ σημαντική για τους ομόδοξους Αρμένιους, που δείχνει όμως και τα όρια της Τουρκίας μέσα σε αυτή την «Μεγάλη Σκακιέρα» της Ευρασίας. Με μια πιεζόμενη ποικιλοτρόπως Τουρκία που θα υποχρεωθεί όταν έρθει «η ώρα της αλήθειας» να διαλέξει μέτωπο. Οι νατοϊκοί πάντως το ξεκαθάρισαν. Θέλουν σε αυτήν την αντιπαράθεση την Τουρκία «δική τους», όπως και όλους όσους ελέγχει και ας λειτουργούν εκτός «δυτικών αξιών». Το τι σημαίνει όμως ένα τέτοιο ενδεχόμενο για Ελλάδα και Κύπρο δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση.

Στό μεταξύ,τι συμβαίνει,«Αποσυντίθεται» η Γαλλία ;

Η ανακοίνωση-προειδοποίηση που δημοσιεύτηκε στο συντηρητικό περιοδικό της Γαλλίας “Valeurs Actuelles” υπογράφεται, ούτε λίγο ούτε πολύ, από είκοσι «ανήσυχους» και «απηυδισμένους» στρατηγούς ε.α. εκατό ανώτερους αξιωματικούς και πάνω από χίλιους άλλους στρατιωτικούς.

Για τους υπογράφοντες είναι σαφές : «η Γαλλία βρίσκεται σε κίνδυνο. Πολλοί θανατηφόροι κίνδυνοι την απειλούν …», με σημαντικότερο το ριζοσπαστικό Ισλάμ, καθώς εκεί ζουν περίπου 5,5 εκατομμύρια μουσουλμάνοι από διάφορες χώρες, κυρίως του Μαγκρέπ.

Οι απόστρατοι δηλώνουν έτοιμοι να υποστηρίξουν «μια πολιτική που παίρνει υπόψη της την προστασία του έθνους» και ότι «κάποιος πρέπει να επιστρέψει στην κυβέρνηση τον πατριωτισμό». Επισημαίνουν ακόμη ότι «συγκεκριμένοι αντι-ρατσιστές» σπέρνουν το μίσος μεταξύ των πολιτών και «εργαλειοποιούν το αποικιοκρατικό παρελθόν της Γαλλίας» με στόχο την «αποδιοργάνωση» της Γαλλίας από «τις ορδές των προαστίων», τις περιοχές όπου «οι νόμοι έπαψαν να ισχύουν».

Καθόλου τυχαίο που ενώ η Μαρί Λεπέν, που προηγείται σαφώς στις δημοσκοπήσεις, χαιρέτησε την ανακοίνωση καλώντας τους υπογράφοντες σε κοινό «αγώνα για τη Γαλλία», η κυβέρνηση δια στόματος της υπουργού Agnès Pannier-Runacher χαρακτηρίζει «ανεύθυνη» την στάση των απόστρατων και την παραλληλίζει με το «πραξικόπημα» των στρατηγών κατά του Ντε Γκωλ από την δεκαετία του ΄60.

Όπως και να βλέπει κανείς το σύγχρονο πρόβλημα της μαζικής μετανάστευσης είναι σαφές ότι αυτό είναι και θα παραμείνει πολύ ψηλά στην πολιτική ατζζέντα των χωρών της παρακμάζουσας Δύσης και ότι η περίφημη όσο και πανάκριβη ενσωμάτωση, κυρίως των μουσουλμάνων, κινείται στα όρια της ουτοπίας.

Ένα χρόνο πριν τις προεδρικές εκλογές πάντως η κοσμική Γαλλία ζει με το μεταναστευτικό «έναν εφιάλτη» και ίσως να είναι αυτή η αιτία που για πρώτη φορά όλα είναι δυνατά ως προς το ποιος ή ποια θα είναι ο (η) επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας.