Πέμπτη 1 Απριλίου 2021

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΙΚΟΥΣ ΜΑΧΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΟΚΑ ....1 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1955,Η ΕΝΑΡΞΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ....

 




ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
ήταν η κορυφαία στιγμή της εποχής τους, ό,τι καλύτερο είχε η γενιά τους. Δεν πρόλαβαν να γίνουν σοφοί αναλυτές γιατί είχανε γίνει ήρωες. Όσα κι αν μάθαιναν ως θεωρία, σχέδιο, συμβουλή θα ήταν πια πολύ μικρότερο. Ξέρανε ήδη το σημαντικότερο, αυτό που το πλήθος έμαθε ύστερα από αυτούς. Έτσι γίνεται πάντα. Οι μαχητές που προπορεύονται είναι η εσωτερική ψυχή όλης της κοινότητας, η μη συνειδητή αλήθεια που οι ξεχωριστοί την κάνουν συνειδητή. Εκείνα τα παιδιά της Κύπρου, της ΕΟΚΑ τα παιδιά, νιώθανε μια δύναμη ακαταμάχητη να έρχεται για να τα συναντήσει. Τη λέγανε Ελλάδα. Αυτά, χωρίς να το ξέρουν, χωρίς να το επιδιώξουν, είχαν ένα πεπρωμένο: να γίνουν οδηγοί. Δεν είχαν ευτυχισμένη ζωή· ούτε πριν, ούτε μετά – όσοι επέζησαν. Δεν χάρηκαν την ήσυχη ζωή που κατά βάθος ήθελαν, μια ελεύθερη πατρίδα, ειρήνη, προκοπή - δεν έχουν μονοπώλιο οι επαγγελματίες του πόνου σε τούτες τις χαρές. Μόχθος και αγωνία ήταν η σύντομη ζωή τους. Ένα πάθος. Μα τι μεγάλο στη ζωή γίνεται χωρίς πάθος; Τι κι αν δεν έφτασαν στον σκοπό τους; Η ευτυχία είναι παρηγοριά για τους κοινούς ανθρώπους, όχι για τους ξεχωριστούς. Αφορά την ιδιωτική ζωή, ποτέ την ιστορική, τη ζωή του έθνους. Και στη ζωή αυτή, η μνήμη η δική τους έγινε πολύτιμη, παρηγοριά για τους επιγενομένους, παρηγοριά τόσο δυνατή που δεν την καταρρίπτει καμιά διπλή ή τριπλή προδοσία από Εκείνη που περιμένανε (δεν φαντάζονταν ποια καθάρματα διαφέντευαν Εκεί), απαντοχή που καμιά αποδόμηση δεν αγγίζει. Και είναι ακόμη ζωντανοί. Κι οι ιστορίες τους ζωντανές. Μικρές ιστορίες απλών, καθημερινών ανθρώπων, του Μιχαλάκη, του Ευαγόρα, του Γρηγόρη, του Κυριάκου, του Στέλιου, της Ελενίτσας, όλων όσων έξαφνα βρέθηκαν στη δίνη της μεγάλης Ιστορίας, αυτής που παρασύρει και ξεριζώνει στο διάβα της ό,τι πιο ευγενικό μα τελικά αποσύρεται ηττημένη γιατί κάποιοι έχουν περάσει στην αθανασία. Γιατί η αθανασία συντρίβει την Ιστορία. Να γιατί η αποφασιστική σημασία που έχουν για μας εκείνα τα παιδιά, που μέσα σε μια νύχτα, τη νύχτα πριν ξημερώσει η ιερή 1η Απριλίου 1955, γίνανε άντρες, δεν έχει ανάγκη από εξωτερικές εκδηλώσεις, αποθεώσεις, προπαγάνδες. Πέρα από λόγια, ειλικρινείς τιμές ή καπηλείες, πέρα από απωθημένα που γεννούν εξάρσεις και κινήματα, είναι πάντα εδώ, παρόντες. Κι απέναντι στην αυτοκατάφαση του ανθρώπου της παρακμής (που νομίζει πως είναι ανθρωπιστής ενώ είναι απλώς αδύναμος και προσκυνημένος), απέναντι σε αυτούς που σπέρνουν ακόμα τον διχασμό αλλά κι απέναντι σε όσους αντικρίζουν την ακεραιότητα με δυσπιστία αν όχι με έχθρα, αφού προκαλεί νυγμούς σε κάθε ένοχη συνείδηση, υψώνουν αμίλητοι το δικό τους, το μόνο αξιοπρεπές «ως δαμαί» που μπορεί να ακούγεται σε μια γη κατεχόμενη.
====

Το να κρίνεις εκ των υστέρων και να αποφαίνεσαι ότι το ταημιγκ δεν ήταν σωστό , είναι απαράδεκτο.
Το λάθος με το κυπριακό δεν έγινε το 1955 , έγινε πρωτίστως το 58 και το 59 όταν καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι με την Τουρκία.
(Όπως σήμερα καλή ώρα).
Έγινε από Έλληνες πολιτικούς και τον Μακάριο , τέλος έγινε το 1974 με τον Ιωαννιδη και (ΝΑΙ) τον Καραμανλή.
Γίνεται δε στις μέρες μας και πάλι.
Ο κυπριακός αγώνας ήταν των 300-400 μαθητών και νεαρών που τον στελέχωσαν υπό την ηγεσία του Γριβα.
Το γεγονός ότι ο Γριβας ήταν δεξιός και αντικομμουνιστής αντιλαμβάνομαι ότι κάπου πονάει , ξυδάκι.
Ως Έλληνας στέκομαι μπροστά του ασκεπής.

-ΑΝ λέω ΑΝ ο Γριβας Διγενής ήταν αριστερος σήμερα θα είχε γεμίσει ο τόπος από φωτογραφίες και δοξολογίες.
Βλέπεις όμως τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα στην Κύπρο τον έκαναν παλληκαριά που ανήκαν στις χριστιανικές οργανώσεις με επικεφαλής έναν σκληρό αντικομμουνιστή , αξιωματικό του ΕΣ στην μικρά Ασία και την Αλβανία.
Δεν βολεύει.
Υ.Γ. Το ΑΚΕΛ που στάθηκε κόντρα στον αγώνα είναι ίσως το μοναδικό κομμουνιστικό κόμμα παγκοσμίως, που αναφερόταν στο Αγγλικό κομμουνιστικό κόμμα.
Δυο φορές προδότες δηλαδή.
 
-Ορισμένες φορές απορώ με τους ιστορικούς, που δεν κάνουν σύγκριση του αγώνα των Κύπριων με την ελληνική επανάσταση, ώστε αναλογικά να εξαχθούν κάποια συμπεράσματα.
Χωρίς να κατέχω τα εργαλεία της ιστορικής έρευνας, μπορώ να πω με σχετική αξιοπιστία.
1. Ο αγώνας προετοιμάστηκε στο εξωτερικό (Ελλάδα) από σημαίνοντα άτομα της αστικης τάξης.
2. Δεν υπήρξε ταξικό πρόσημο , αν και τα περισσότερα παιδιά ήταν παιδιά αγροτικών οικογενειών.
3. Αυτό που διαφοροποιούσε τους Ελληνοκύπριους από τους Τουρκοκύπριους δεν ήταν το dna αλλά η θρησκεία, ως γνωστόν το μεγαλύτερο ποσοστό τον Τουρκοκύπριων ήταν αποσκίρτησαντες χριστιανοί (οι λεγόμενοι λινοβαμβακοι), που μιλούσαν ελληνικά.
4. Τα φυτώρια της ΕΟΚΑ ήταν τα κατηχητικά της εκκλησίας.
5. Διαπράχθηκαν ακρότητες εναντίον των Τουρκοκύπριων και των Κομμουνιστών (κατά το φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους).
6. Ο Γριβας σε αντίθεση με τον Αλέξανδρο Υψηλαντη έστεψε το στρατιωτικό εγχείρημα με απόλυτη επιτυχία.
7. Τα οποία προβλήματα μετά τον αγώνα (όπως και στην ελλαδική επανάσταση) προέκυψαν από τους πολιτικούς , αυτούς τους σύγχρονους Φαναριώτες.
8. Σε αντίθεση με την ελληνική επανάσταση την διακυβέρνηση της χώρας ανέλαβαν σε εντυπωσιακό ποσοστό οι αγωνιστες του αγώνα και όχι οι ψαλιδοκωλοι όπως στην ελληνική περίπτωση.
9. Η επανάσταση όπως και στην ελλαδική περίπτωση εξακολουθεί 66 και 200 χρόνια αργότερα να παραμένει ανολοκλήρωτη.
Προσωπικά μπορώ να εξάγω πολλά συμπεράσματα για την ελληνική επανάσταση από το κυπριακό εγχείρημα.
Με λίγα λόγια ήταν μια επανάσταση εθνικό θρησκευτική

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου