ΑΝΤΙΤΡΑΜΠΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ......

Tilemachos Chormovitis

 

Αφού επί τέσσερα χρόνια το 90% των ΜΜΕ επιδόθηκε σε σκληρή αντι-τραμπική προπαγάνδα,  αφού επί τέσσερα χρόνια οι κολοσσοί των social media λογόκριναν συστηματικά τον Ντόναλντ Τραμπ και άλλες συντηρητικές φωνές, αφού επί τέσσερα χρόνια τα σκάνδαλα και οι πατάτες των Δημοκρατικών υποβαθμίζονταν ή αποκρύπτονταν ενώ οι συκοφαντίες και οι στημένες ιστορίες κατά των Ρεπουμπλικάνων ήταν στην ημερήσια διάταξη, αφού επί τέσσερα χρόνια το Βαθύ Κράτος των ΗΠΑ πολέμησε λυσσαλέα τον Τραμπ, αφού επί τέσσερα χρόνια το Μεγάλο Κεφάλαιο , το Χόλυγουντ, η μουσική βιομηχανία και οι εκατομμυριούχοι αθλητές έδωσαν ρέστα κατά του Προέδρου, αφού οι Δημοκρατικοί κατέφυγαν σε αμφισβητούμενες-για να το θέσω κομψά- εκλογικές μεθόδους (βλέπε επιστολικές ψήφοι), τελικά και με τα χίλια ζόρια, ο εκλεκτός των φιλελεφτ ελιτ Τζο Μπάιντεν κατάφερε να εκλεγεί Πρόεδρος των ΗΠΑ (αν δεν ανατραπεί αυτό το αποτέλεσμα από τα δικαστήρια). Ειλικρινά, αν ήμουν στην θέση σας φιλελέδες, δεν θα είχα και πολλούς λόγους για να πανηγυρίζω για μια νίκη που κατακτήθηκε με τέτοια μέσα.

Για την καταστροφική ατζέντα του Μπαιντεν , η οποία απειλεί τα ίδια τα θεμέλια του Δυτικού Πολιτισμού, τα έχω γράψει και παλαιότερα**

 και δεν υπάρχει λόγος να επαναλαμβάνομαι. Αυτό που θέλω να προσθέσω είναι πως υπάρχουν στοιχεία σε αυτήν την εκλογική αναμέτρηση που μπορούν να μας κάνουν να αισιοδοξούμε όλους εμάς που δεν πετάμε την σκούφια μας με τις φιλελεφτ πολιτικές.  Πρώτα απ' όλα, οι Ρεπουμπλικάνοι κάθε άλλο παρά αποδυναμωμένοι βγαίνουν από αυτές τις εκλογές. Ο Ντόναντ Τραμπ συγκέντρωσε πάνω από 70 εκατόμμυρια ψήφους, ενισχύοντας σημαντικά το ποσοστό του σε σχέση με τις εκλογές του 2016 και επίσης αύξησε την επιρροή του σε μειονότητες και πληθυσμιακές ομάδες που μέχρι τώρα δεν ψήφιζαν Ρεπουμπλικάνους (βλέπε μαύροι, ισπανόφωνοι κτλ ). Έτσι, ο "ρατσιστής" Τραμπ έχει καταφέρει να οικοδομήσει μια  πλατιά συμμαχία ανθρώπων όλων των φυλών και θρησκευμάτων που αντιτίθενται στις πολιτικές του φιλελεφτ κατεστημένου. Αν αυτή η συμμαχία διατηρηθεί, οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν πολλούς λόγους για να αισιοδοξούν για τις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Επίσης, οι Δημοκρατικοί όχι μόνο δεν μπόρεσαν -όπως όλα δείχνουν- να πάρουν τον έλεγχο της Γερουσίας αλλά έχασαν και πολλές έδρες στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας ότι στο Ανώτατο Δικαστήριο υπάρχει συντηρητική πλειοψηφία, δεν θα είναι υπερβολή να πούμε ότι ο Τζο Μπάιντεν είναι ο πιο αδύναμος πρόεδρος των τελευταίων δεκαετιών και ότι θα δυσκολευτεί πολύ να περάσει την ατζέντα του. Και βέβαια αξίζει να αναρωτηθούμε, μετά την αποχώρηση του Τραμπ, τί θα ενώνει πια ένα τόσο ετερόκλητο κόμμα όπως το Δημοκρατικό; Τί θα ενώνει τους λακέδες της Γουολ Στριτ με τους Αντιφάδες και τους μαρξιστές του BLM;

Όπως όλα δείχνουν, το ιδεολογικό ρεύμα που στέκεται απέναντι στην πολιτική ορθότητα, στον κορωνο-φασισμό, στην ανεξέλεγκτη μαζική μετανάστευση και στην οικοδόμηση λίγων, συγκεντρωτικών υπερεθνικών κρατών, δεν ήταν ένα παροδικό φαίνομενο αλλά ήρθε για να μείνει. Και αν ο Τραμπ έχασε, σύντομα θα βρέθει κάποιος άλλος για να το εκφράσει. Τελικά, η Παλινόρθωση των φιλελεφτ Βουρβόνων ίσως να είναι πολύ πιο σύντομη απ' όσο φαντάζονται οι οπαδοί τους.

**ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ Ο ΤΖΟ ΜΠΑΪΝΤΕΝ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΚΛΕΓΕΙ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΩΝ ΗΠΑ

1) Στη μακρά πολιτική του καριέρα, ο  Μπάιντεν υποστήριξε όλες τις αμερικάνικες στρατιωτικές επεμβάσεις (από το Κόσοβο μέχρι το Ιράκ και τη Λιβύη) και φυσικά δεν είναι τυχαίο πως σήμερα οι περισσότεροι neocons -τα "γεράκια" της κυβέρνησης Μπους που μακέλεψαν τη Μέση Ανατολή- τον στηρίζουν φανατικά  ( https://www.thecanary.co/.../bush-era-neocons-put-their.../ ). Η άνοδος του στην προεδρία θα σημάνει την επιστροφή της καταστροφικής πολιτικής των συνεχών πολέμων και επεμβάσεων. O Tραμπ, αν και δεν μπόρεσε να κάνει ριζικές τομές στις διεθνείς σχέσεις της χώρας του και δεν μπόρεσε να πετύχει την προσέγγιση με τη Ρωσία (εν μέρει λόγω της λυσσαλέας αντίδρασης του αμερικάνικου "Βαθέος Κράτους"),  τουλάχιστον ήταν ο πρώτος πρόεδρος εδώ και πολλές δεκαετίες που δεν ξεκίνησε κάποιο νέο πόλεμο ενώ πρωτοστάτησε και σε μια σειρά από ειρηνευτικές συμφωνίες (ΗΠΑ-Βόρεια Κορέα, Ισραήλ-Μπαχρέιν-Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα) που κάνουν τον κόσμο μας πιο ειρηνικό και ασφαλή.

2) Στο μέτωπο της οικονομίας, ο Μπάιντεν μπορεί να μην είναι πούρος σοσιαλιστής, είναι όμως ο πιο κρατιστής υποψήφιος πρόεδρος των Δημοκρατικών εδώ και πολλές δεκαετίες. Στο πρόγραμμα του περιλαμβάνονται αυξήσεις φόρων ( https://danieljmitchell.wordpress.com/.../bidens-policy.../ ), εκτόξευση των κρατικών δαπανών (οι προτάσεις του σημαίνουν επιπλέον δαπάνες της τάξης των 5,4 τρις δολαρίων για τα επόμενα δέκα χρόνια, δηλαδή διπλάσιες από τις προτεινόμενες δαπάνες της Χίλαρι Κλίντον το 2016- https://www.wsj.com/.../biden-after-rejecting-progressive... ) , ενώ έχει υιοθετήσει ένα μεγάλο μέρος της παλαβής ατζέντας του Green New Deal της Alexandria Ocasio-Cortez, που υπόσχεται πολλά δωράκια στο διαπλεκόμενο Μεγάλο Κεφάλαιο που στηρίζει τους Δημοκρατικούς. ( https://www.theguardian.com/.../joe-biden-has-endorsed... ). Mπροστά στον Μπάιντεν ο Ντόναλντ Τραμπ φαντάζει σαν η μετενσάρκωση του Λούντβιχ Φον Μίζες! Σαν πρόεδρος ο Τραμπ έκανε το μεγάλο λάθος να αφήσει ανεξέλεγκτες τις δαπάνες (που θα το βρει μπροστά του) , από την άλλη όμως μείωσε σημαντικά τους φόρους και έκανε εξαιρετική δουλειά καταργώντας τις περισσότερες κρατικές ρυθμίσεις από κάθε άλλο πρόεδρο. Σε αυτές τις μεταρρυθμίσεις οφείλονται και οι εντυπωσιακές επιδόσεις της αμερικάνικης οικονομίας την περίοδο πριν τον κορωνοϊο.

3) Το "Δημοκρατικό Κόμμα" είναι το κόμμα των lockdowns. Οι πολιτικοί του φώναζαν για πανεθνική καραντίνα, κόντρα στο ίδιο το Σύνταγμα των ΗΠΑ, ενώ οι κυβερνήτες του εφάρμοσαν τα πιο σκληρά και αυταρχικά lockdown στις ΗΠΑ και τσαλαπάτησαν μια σειρά από συνταγματικές ελευθερίες, χωρίς όμως αυτή η πολιτική να καταφέρει να περιορίσει την επιδημία (οι Δημοκρατικές πολιτείες έχουν τους περισσότερους νεκρούς από τον κορωνοϊο).  Σήμερα, ο Τζο Μπάιντεν, ακολουθώντας τον ίδιο ολισθηρό δρόμο, υπόσχεται ότι σαν Πρόεδρος θα καταστήσει τη μάσκα υποχρεωτική σε όλη την χώρα, γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια τον ομοσπονδιακό χαρακτήρα του κράτους. Πολλοί φίλοι λένε πως όταν εκλεγεί ο Μπάιντεν θα τελειώσει μαγικά και η επιδημία του κορωνοϊου, υπονοώντας ότι οι Δημοκρατικοί και, τα ελεγχόμενα από αυτούς, μεγάλα ΜΜΕ μεγένθυναν τις επιπτώσεις της υγειονομικής κρίσης για να πλήξουν τον πρόεδρο Τραμπ και το δυνατό του χαρτί, την οικονομία. Μακάρι να ήταν έτσι αλλά πολύ φοβάμαι πως μια προεδρία Μπάιντεν θα εκμεταλλευτεί την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, που έχει δημιουργήσει η επιδημία, για να ενισχύσει περαιτέρω την εκτελεστική εξουσία και να επιβάλλει ανελεύθερη νομοθεσία που θα περιορίζει τη δράση των πολιτικών της αντιπάλων- πάντα με πρόσχημα την προστασία της δημόσιας υγείας! Από την άλλη πλευρά, αν και πολλοί κατηγόρησαν τον Τραμπ ότι έχει δικτατορικές τάσεις, η πραγματικότητα είναι πως όταν μπορούσε να ασκήσει δικτατορικές εξουσίες και να επιβάλλει καραντίνα σε όλες τις ΗΠΑ, με αφορμή την κρίση του κορωνοϊου, δεν το έκανε και έμεινε πιστός στο συνταγματικό του ρόλο. Παράλληλα οι Ρεπουμπλικάνοι κυβερνήτες ήταν πάντα πιο λογικοί όσον αφορά τα περιοριστικά μέτρα για την αντιμετώπιση της επιδημίας και λάμβαναν περισσότερο υπ' όψιν τους τις ατομικές ελευθερίες των πολιτών.

4) Τα πιο παλαβά κινήματα της "πολιτικής ορθότητας" έχουν βρει καταφύγιο στο Δημοκρατικό Κόμμα εδώ και δεκαετίες. Σήμερα όλος αυτός ο συρφετός των δικαιωματιστών είναι πιο ακραίος, πιο ριζοσπαστικός και πιο αυταρχικός από ποτέ, έτοιμος να γκρεμίσει όλες τις σταθερές του πολιτισμού μας, πρόθυμος να χρησιμοποιήσει ακόμη και βία εναντίον των αντιπάλων του, όπως έδειξαν οι πρόσφατες διαδηλώσεις.  Και, δυστυχώς, αυτό το κίνημα αντί να βρίσκεται στο περιθώριο της πολιτικής ζωής, βρίσκεται πια στην καρδιά του Δημοκρατικού Κόμματος.  Όταν οι "Νew York Times" δημοσιεύουν άρθρα που υποστηρίζουν το γκρέμισμα των αγαλμάτων του Τζορτζ Ουάσινγκτον και του Τόμας Τζέφερσον, όταν το CNN αποκαλεί το όρος  Ράσμορ "εκείνο το μνημείο με τους δύο δουλοκτήτες", όταν το 70% των Αμερικάνων που αυτοπροσδιορίζονται ως "liberals" (προοδευτικοί) θέλουν να ξαναγραφτεί το Σύνταγμα και να αλλάξει ο εθνικός ύμνος των ΗΠΑ σε πιο "αντι-ρατσιστική" κατεύθυνση, τότε δεν χωρά πια καμιά αμφιβολία ότι οι παλαβές ιδέες της ορθοπολιτικής Αριστεράς έχουν γίνει mainstream στους κύκλους των αμερικάνων "liberals" και ότι τυχόν επικράτηση των Δημοκρατικών θα αποχαλινώσει τους δικαιωματιστές και θα τους χαρίσει ένα χρήσιμο σύμμαχο στον Λευκό Οίκο. Και φυσικά ο αδύναμος και γερασμένος Μπάιντεν θα ακολουθήσει την κυρίαρχη τάση του κόμματός του. Δεν είναι τυχαίο το ότι εδώ και τόσους μήνες χαϊδεύει τους μπαχαλάκηδες που καταστρέφουν τις αμερικάνικες πόλεις, ενώ ακόμη και στο προέδρικο debate δεν βρήκε το θάρρος να καταδικάσει τους Αντιφάδες.

Μια προεδρία Μπάιντεν σημαίνει νέες πολεμικές περιπέτειες, σημαίνει ακόμη περισσότερος κρατισμός στην οικονομία, σημαίνει κορωνο-φασισμός, σημαίνει ορθοπολιτική δικτατορία. Τυχόν επικράτηση των Δημοκρατικών σε αυτές τις εκλογές θα έχει αρνητικές επιπτώσεις όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη ενώ η άνοδος της woke ιδεολογίας βάζει σε κίνδυνο, χωρίς ίχνος υπερβολής, τον ίδιο τον Δυτικό πολιτισμό και τις αξίες του.  Μας αρέσει ή όχι, αυτή τη στιγμή ο μόνος που μπορεί να σταθεί εμπόδιο σε αυτό το τσουνάμι "προοδευτικού" παραλογισμού είναι ένας φωνακλάς, αλαζόνας μεγιστάνας από τη Νέα Υόρκη, με πολλά στραβά και πολλές αδυναμίες,  που ακούει στο όνομα Ντόναλντ Τραμπ.

Aν και η νίκη του Τζο Μπάιντεν δεν έχει οριστικοποιηθεί, τα καθεστωτικά ΜΜΕ ήδη μοιράζουν υπουργεία. Το μητσοτακικό iefimerida μας ανακοίνωσε σήμερα, όλο χαρά, πως φαβορί για το Υπουργείο Εξωτερικών είναι η πρώην Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας επί Μπαράκ Ομπάμα, Σούζαν Ράις. ( https://www.iefimerida.gr/.../ypoyrgoi-tzo-mpainten... ) 

Ποια είναι όμως η Σούζαν Ράις; Πρόκειται για ένα από τα πιο γνωστά liberal "γεράκια" των ΗΠΑ, με προσέγγιση στην εξωτερική πολιτική που λίγο διαφέρει από την προσέγγιση των περιβόητων neocons της προεδρίας Μπους. Προστατευόμενη της χασάπισας των Βαλκανίων,  Μαντλιν Ολμπράιτ, υποστηρίκτρια των λεγόμενων "ανθρωπιστικών επεμβάσεων", ζητούσε την στρατιωτική παρέμβαση των ΗΠΑ στον εμφύλιο του Σουδάν, έλαμψε δια της σιωπής της όταν ο Τζορτζ Μπους εισέβαλε στο Ιράκ,  ως πρεσβευτής των ΗΠΑ στον ΟΗΕ υπήρξε από τους βασικούς αρχιτέκτονες των βομβαρδισμών στη Λιβυή και εναντιώθηκε στην αποχώρηση των αμερικάνικων στρατευμάτων από τη Συρία επί προεδρίας Τραμπ.