Θεέ μου τί απόγιναν τής γής οι ανδρειωμένοι
κι ούτε σέ ντάπια φαίνονται ούτε σέ καραούλι
Ποιός άλλος λαός έβαλε την ελευθερία πάνω από τον θάνατο; Τη χώρα τους ναι, τον βασιλιά τους ναι. Αλλά την ελευθερία, αυτό το μέγιστο και ανυπέρβλητο αγαθό; Δε θέλω να γίνω απόλυτος ελληναράς, αλλά η αλήθεια είναι σχεδόν κανείς.
Και τι κάνουμε εμείς οι νεοέλληνες; Αυτή την απίστευτη παρακαταθήκη τη πετάμε σα λεμονόκουπα στα σκουπίδια, κι εκλιπαρούμε μια κωλοΕΕ, μια μάσκα, ένα Τσιόδρα, έναν Χαρδαλιά, έναν γερμαναρά ή μια ΗΠΑ ή ένα ΝΑΤΟ να δώσουμε την ελευθερία μας για λίγη ασφάλεια.
Και τι κάνουμε εμείς οι νεοέλληνες; Αυτή την απίστευτη παρακαταθήκη τη πετάμε σα λεμονόκουπα στα σκουπίδια, κι εκλιπαρούμε μια κωλοΕΕ, μια μάσκα, ένα Τσιόδρα, έναν Χαρδαλιά, έναν γερμαναρά ή μια ΗΠΑ ή ένα ΝΑΤΟ να δώσουμε την ελευθερία μας για λίγη ασφάλεια.
Που ´ναι ρε οι παππούδες μας, σε ποιούς τάφους κοιμούνται για να βγούν έξω να μας πουν να τη χέσουμε την ασφάλειά τους και το νταβατζιλίκι τους; Γιατί τους αφήσαμε να πεθάνουν; Τι σκατά πάθαμε που γίναμε όλοι σκλαβάκια του συστήματος και δούλοι της νέας τάξης;
Ποιός στ αλήθεια θέλει τη ψευτοευημερία από αυτούς που έσπειραν και σπέρνουν τον θάνατο στον πλανήτη αντί για μια περήφανη ζωή στην οποία θα στέκεται πραγματικά στα πόδια του;
Πόση τεράστια είναι η διαρκής προσβολή που κάνουμε στα ίδια μας τα παιδία κι όλο το έθνος, όταν τους λέμε με το παράδειγμά μας, δηλαδή με τον σαφέστερο και ικανότερο τρόπο, ότι μόνα τους δε θα μπορέσουν, δε φτάνουν, δεν αρκούν, και γι αυτό θα χρειαστούν για πάντα να βρίσκονται υπό την επιτήρηση κάποιου άλλου; Πόση; Γίνεται χειρότερα; Όχι, δε γίνεται.
Μη σας δω σε καμιά εθνική εορτή να ψάλετε «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή» ή να γράφετε «δε φοβάμαι τίποτα, είναι λέφτετος» γιατί δε θα τα πάμε καθόλου καλά. Δεν το πιστεύετε, δεν το εννοείτε, δεν το θέλετε. Αυτό που θέλετε είναι η θαλπωρή που σας χαρίζουν τόσο απλόχερα οι ωραίες χρυσές μελοστάλακτες αλυσιδούλες που σας βάζουν. Εσάς σας ταριάζουν περισσότερο οι γύψοι, και το «η εργασία απελευθερώνει» άλλων, λίγο παλαιότερων εποχών.
Ποιός στ αλήθεια θέλει τη ψευτοευημερία από αυτούς που έσπειραν και σπέρνουν τον θάνατο στον πλανήτη αντί για μια περήφανη ζωή στην οποία θα στέκεται πραγματικά στα πόδια του;
Πόση τεράστια είναι η διαρκής προσβολή που κάνουμε στα ίδια μας τα παιδία κι όλο το έθνος, όταν τους λέμε με το παράδειγμά μας, δηλαδή με τον σαφέστερο και ικανότερο τρόπο, ότι μόνα τους δε θα μπορέσουν, δε φτάνουν, δεν αρκούν, και γι αυτό θα χρειαστούν για πάντα να βρίσκονται υπό την επιτήρηση κάποιου άλλου; Πόση; Γίνεται χειρότερα; Όχι, δε γίνεται.
Μη σας δω σε καμιά εθνική εορτή να ψάλετε «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή» ή να γράφετε «δε φοβάμαι τίποτα, είναι λέφτετος» γιατί δε θα τα πάμε καθόλου καλά. Δεν το πιστεύετε, δεν το εννοείτε, δεν το θέλετε. Αυτό που θέλετε είναι η θαλπωρή που σας χαρίζουν τόσο απλόχερα οι ωραίες χρυσές μελοστάλακτες αλυσιδούλες που σας βάζουν. Εσάς σας ταριάζουν περισσότερο οι γύψοι, και το «η εργασία απελευθερώνει» άλλων, λίγο παλαιότερων εποχών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου