Ο Ρίτσαρντ Ντόκινς, μας το λέει ξεκάθαρα: «Δεν υπάρχει στο τέλος, κανένας σχεδιασμός, κανένας σκοπός, κανένα κακό, κανένα καλό, εκτός από ανελέητη αδιαφορία. Είμαστε μηχανές οι οποίες απλά παράγουν και μεταδίδουν DNA.»
Θα ήταν αξιολάτρευτη αυτή του η ειλικρίνεια, ακόμη κι όταν διαφωνώ μαζί του, εάν δεν συνέχιζε μετά να κρίνει με παθιασμένη οργή διάφορες ανθρώπινες καταστάσεις και πράξεις ως «αντικειμενικά κακές» πράγμα το οποίο κατά τον ίδιο και την θεωρία του, όπως είδαμε, δεν υπάρχει.
Θα ήταν αξιολάτρευτη αυτή του η ειλικρίνεια, ακόμη κι όταν διαφωνώ μαζί του, εάν δεν συνέχιζε μετά να κρίνει με παθιασμένη οργή διάφορες ανθρώπινες καταστάσεις και πράξεις ως «αντικειμενικά κακές» πράγμα το οποίο κατά τον ίδιο και την θεωρία του, όπως είδαμε, δεν υπάρχει.
Κι ενώ αποδρώ από την πεπατημένη, σκέπτομαι ότι...
H ιδέα του μηδενιστικού προόδευτισμού βασίζεται στην συνεχή βελτίωση του παρελθόντος, σήμερα, ως αυτοσκοπό. Οι μελλοντικές γενιές κατ αυτούς, πρόκειται να βελτιώσουν τα επιτεύγματά μας και ο άνθρωπος θα προοδεύει για πάντα. Λογικά, αυτή η ιδέα προφανώς αναιρεί την ιδέα κάποιου απόλυτου μέτρου. Όλα γίνονται σχετικά κι έτσι όλα είναι υποκειμενικά. Το σημερινό κριτήριο του μηδενιστή ανθρώπου αφέθηκε στις μελλοντικές γενιές για να το βελτιώσουν. Μετά από μερικές δεκαετίες τέτοιας «προοδου», οι άνθρωποι συνειδητοποίησαν ότι ζουν μέσα στην φιλοσοφία της συνεχούς αλλαγής, της συνεχούς μετακίνησης από υπαρξιακή και αξιακή θεώρηση προς άλλες. Ουσιαστικά μιλάμε πλέον, όχι για ανθρώπους ριζωμένους στην παράδοσή τους και σε διαχρονικές αξίες, αλλά για ανθρώπους που μπορει μεν να μην μετακινούνται όλοι τους φυσικά, αλλά υπαρξιακά αποτελούν μετανάστες χωρίς καμιά ελπίδα ρίζωσης σε κάποια φωλιά με σταθερές αξίες και ιδανικά.
H ιδέα του μηδενιστικού προόδευτισμού βασίζεται στην συνεχή βελτίωση του παρελθόντος, σήμερα, ως αυτοσκοπό. Οι μελλοντικές γενιές κατ αυτούς, πρόκειται να βελτιώσουν τα επιτεύγματά μας και ο άνθρωπος θα προοδεύει για πάντα. Λογικά, αυτή η ιδέα προφανώς αναιρεί την ιδέα κάποιου απόλυτου μέτρου. Όλα γίνονται σχετικά κι έτσι όλα είναι υποκειμενικά. Το σημερινό κριτήριο του μηδενιστή ανθρώπου αφέθηκε στις μελλοντικές γενιές για να το βελτιώσουν. Μετά από μερικές δεκαετίες τέτοιας «προοδου», οι άνθρωποι συνειδητοποίησαν ότι ζουν μέσα στην φιλοσοφία της συνεχούς αλλαγής, της συνεχούς μετακίνησης από υπαρξιακή και αξιακή θεώρηση προς άλλες. Ουσιαστικά μιλάμε πλέον, όχι για ανθρώπους ριζωμένους στην παράδοσή τους και σε διαχρονικές αξίες, αλλά για ανθρώπους που μπορει μεν να μην μετακινούνται όλοι τους φυσικά, αλλά υπαρξιακά αποτελούν μετανάστες χωρίς καμιά ελπίδα ρίζωσης σε κάποια φωλιά με σταθερές αξίες και ιδανικά.
Το καλό του σήμερα, είναι δυνατόν να δαιμονοποιηθεί αύριο και το κακό του σήμερα, αύριο μπορεί να γίνει άγιο. Μέσα σε αυτή την άρρωστη πρόοδο, ο άνθρωπος όπως ήταν φυσικό, έπαθε μια βαθύτατη υπαρξιακή κατάθλιψη. Κι έτσι σήμερα εκκατομμύρια ψυχές είναι αναστατωμένες. Νοιώθουν μέσα στον ατελείωτο συγκριτισμό και την σχετικότητα, ότι δεν υπάρχει δυνατότητα ειρήνης, δεν υπάρχει ασφάλεια, δεν υπάρχει τρόπος ξεκούρασης σε κάποια αξιακή όαση, παρά μόνον η συνεχής επιβίωση και συνεχής συμβιβασμός μέσα σε έναν συνεχώς υπό «πρόοδο» κόσμο, υποκρινόμενοι ότι η πρόοδος τους κάνει καλύτερους από τις παλαιότερες γενιές, την ώρα που ουσιαστικά ακόμη και ο όρος «καλύτερος», για τον μηδενιστή, δεν μπορεί εξ ορισμού παρά να έχει έναν ανούσιο παροδικό χαρακτήρα και νόημα.
Αλλά το ματρύριο κάθε κουρασμένου και απελπισμένου ακόλουθου της «προόδου» δεν σταματά εκεί. Κάθε προσπάθειά του να συντηρήσει κάποιες από τις αξίες που βρήκε χρήσιμες στο διάβα της ζωής του, κρίνεται ως αντιδραστική, καταστροφική για την προοδευτική ιδεολογία. Ο αντιδραστισμός του δαιμονοποιείται και ο ίδιος χρίζεται εχθρός της κοινωνίας, υποψήφιος για την καταδίκη του αφανισμού ή/και της αφαίρεσής του από την κοινωνία.
Εν τέλη ο προοδευτικός βρίσκεται συνεχώς σε μια κατάσταση αυτοαναίρεσης τόσο ακραίας που καταδικάζεται στο να βλέπει συνεχώς τον εαυτό του και όλους τους άλλους ανθρώπους κι ακόμη και το ίδιο το σύμπαν ως εχθρούς και άρα, υποψήφιους προς εξόντωση και καταστροφή. Επομένως, ο προοδευτισμός που θέλει να έχει απόλυτη συνοχή είναι η κατ εξοχήν φιλοσοφία της καθολικής γενοκτονίας της ανθρωπότητας και κάθε ύπαρξης. Η ζωή του προοδευτικού που δρα και πράττει σχεδόν πάντα σύμφωνα με τη φιλοσοφία του, καταλήγει να γίνει μια απέραντη απελπιστική κατάθλιψη χωρίς τέλος ή αρχή, χωρίς όρια εκτός από την ίδια την ανυπαρξία των πάντων...
Αλλά το ματρύριο κάθε κουρασμένου και απελπισμένου ακόλουθου της «προόδου» δεν σταματά εκεί. Κάθε προσπάθειά του να συντηρήσει κάποιες από τις αξίες που βρήκε χρήσιμες στο διάβα της ζωής του, κρίνεται ως αντιδραστική, καταστροφική για την προοδευτική ιδεολογία. Ο αντιδραστισμός του δαιμονοποιείται και ο ίδιος χρίζεται εχθρός της κοινωνίας, υποψήφιος για την καταδίκη του αφανισμού ή/και της αφαίρεσής του από την κοινωνία.
Εν τέλη ο προοδευτικός βρίσκεται συνεχώς σε μια κατάσταση αυτοαναίρεσης τόσο ακραίας που καταδικάζεται στο να βλέπει συνεχώς τον εαυτό του και όλους τους άλλους ανθρώπους κι ακόμη και το ίδιο το σύμπαν ως εχθρούς και άρα, υποψήφιους προς εξόντωση και καταστροφή. Επομένως, ο προοδευτισμός που θέλει να έχει απόλυτη συνοχή είναι η κατ εξοχήν φιλοσοφία της καθολικής γενοκτονίας της ανθρωπότητας και κάθε ύπαρξης. Η ζωή του προοδευτικού που δρα και πράττει σχεδόν πάντα σύμφωνα με τη φιλοσοφία του, καταλήγει να γίνει μια απέραντη απελπιστική κατάθλιψη χωρίς τέλος ή αρχή, χωρίς όρια εκτός από την ίδια την ανυπαρξία των πάντων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου