Κόκκινη εξέγερση στις ΗΠΑ, η χήρα του Μάο και ο μεγάλος εχθρός της Δύσης. ....

Κόκκινη εξέγερση στις ΗΠΑ, η χήρα του Μάο και ο μεγάλος εχθρός της Δύσης.

Το 2019 επιστρατεύτηκε η διεθνώς επιτυχημένη σειρά ταινιών "Ιπ μαν" εντάσσοντας "τυχαία" όλα τα προγραμματισμένα, συνήθη στερεότυπα της φιλομεταναστευτικής ατζέντας.

Για όσους δεν γνωρίζουν, οι ταινίες Ιπ Μαν αφορούν στον δάσκαλο του Μπρους Λη και βεβαίως απευθύνονται στους λάτρεις των ταινιών δράσης και πολεμικών τεχνών. Οι ταινίες επειδή εκτυλίσσονται όλες στο παρελθόν, έχουν και ιστοριογραφικό ενδιαφέρον, καθώς απεικονίζουν στιγμιότυπα της κινεζικής νεώτερης ιστορίας.

Βεβαίως, αν και οι τρεις πρώτες ταινίες παρήχθησαν σε εποχές "αθωότητος", η τέταρτη γυρίστηκε επί Προεδρίας Ντόναλντ Τραμπ εν μέσω συζητήσεων για το μεγαλύτερο έργο κατά της (λαθρο)μετανάστευσης/εισβολής που έχει γίνει παγκοσμίως μετά το Σινικό Τείχος: το τείχος μεταξύ ΗΠΑ και Μεξικού. Επειδή δεν θέλω να κάνω spoil σε όσους σκοπεύουν να δουν την ταινία, θα αναφέρω μόνο, πως το βασικό θέμα της ταινίας, είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει η κινεζική μειονότητα μεταναστών στις ΗΠΑ, από τους κακούς λευκούς, οι οποίοι δεν θέλουν το κουνγκ φου ως γνήσιοι πολιτισμικοί ρατσιστές, διότι προτιμούν το καράτε (το οποίο περιέργως είναι εξίσου ασιατική πολεμική τέχνη).

Η ταινία, όπως και όλες οι κινεζικές παραγωγές, τίθεται υπό την αιγίδα της Διεύθυνσης Κινεζικού Κινηματογράφου (China Film Administration), μία υπηρεσία του Κινεζικού Κράτους που υπάγεται απευθείας στο τμήμα προπαγάνδας του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος.

Δεν είναι τυχαίο που μετά τις δεκάδες, εμπορικές κινεζικές επιτυχίες οι οποίες ήταν πλήρως απολιτικές τα περασμένα έτη, η βαριά κινεζική κινηματογραφική βιομηχανία επανήλθε με την ακριβότερη παραγωγή όλων των εποχών, η οποία δεν απέδωσε τα αναμενόμενα (κακές κριτικές κοινού, μικρότερα κέρδη από άλλες πολύ οικονομικότερες παραγωγές), γράφοντας βεβαίως αξιοσημείωτα νούμερα σε εισπράξεις, κυρίως αποτέλεσμα εξαργύρωσης της βαριάς κληρονομιάς του ονόματος Ιπ Μαν αλλά και του δραματικού φινάλε της ζωής του ανθρώπου αυτού. Δεν είναι καθόλου τυχαίο θα λέγαμε, αν βάλουμε στον χάρτη τον εμπορικό πόλεμο που ξεκίνησε εδώ και δυο χρόνια ο Ντόναλντ Τραμπ στην Κίνα, η οποία έχει καταστρατηγήσει μονομερώς εδώ και δεκαετίες τα ανοιχτά παράθυρα και τις ευκαιρίες της ανοικτής αγοράς της Δύσης, με αποτέλεσμα να μαραζώνει η παραγωγή στον δυτικό κόσμο. Στον ίδιο χάρτη βεβαίως αξίζει να τοποθετήσουμε και την λίμπεραλ, democrat αντιπολίτευση των ΗΠΑ, που καλοϋποδέχτηκε ένα όμορφα περιτυλιγμένο, δακρύβρεχτο, καλλιτεχνικό "κατηγορώ" από τους Κινέζους που διάλεξαν να παίξουν το "χαρτί" του ρατσισμού απέναντι στην κυβέρνηση Τραμπ.

Ενός ρατσισμού που ΑΝ υφίσταται, ΔΕΝ υφίσταται στον βαθμό που απεικονίζεται στην ταινία, καθώς δεν έχουν σημειωθεί επίσημες διώξεις κατά των Chinatown των ΗΠΑ από την κυβέρνηση, ούτε καν την εποχή στην οποία εκτυλίσσεται η ταινία, δηλαδή στον πόλεμο του Βιετνάμ κατά τον οποίο χιλιάδες αμερικανοί στρατιώτες σκοτώθηκαν από όπλα και πυρομαχικά που προμήθευσε ευθέως το κινεζικό κράτος του Μάο Τσεντόνγκ. Την ίδια δηλαδή περίοδο που Αμερική και ΗΠΑ μάχονται εμμέσως σε έναν απομακρυσμένο πόλεμο, οι ΗΠΑ εξακολουθούν και δέχονται Κινέζους μετανάστες σε μία διαρκώς αυξανόμενη μειονότητα, η οποία μάλιστα έχει συγκεντρωτικές τάσεις και όχι τάση να ενσωματωθεί στον εντόπιο πληθυσμό.

Την ίδια εποχή που ο Μάο Τσεντόνγκ δαπανά κολοσσιαία ποσά, σε σχέση με την κινεζική οικονομία, για "εξαγωγή" της Κομμουνιστικής Επανάστασης σε Αφρική και Ασία, και ενώ έχει προηγηθεί το τερατώδες υπό πολλές πλευρές "Μεγάλο Άλμα Εμπρός", έρχεται ως απότοκο η "Πολιτισμική Επανάσταση" ηγούμενη από την ίδια την σύζυγο του Μάο, την Jiang Qing κατά την διάρκεια της οποίας σχεδόν 20 εκατομμύρια άνθρωποι διώχθηκαν και θανατώθηκαν, ενώ το πρόσωπο της Κίνας μέσω του κινηματογράφου εμφάνιζε προς τα έξω ένα εξωραϊσμένο προσωπείο. Κατά την διάρκεια της ηγεσίας της η Jiang Qing, λογόκρινε 54 ταινίες, και διόρθωσε ή κατήυθυνε εκατοντάδες άλλες. Η γυναίκα αυτή είχε κακό τέλος, όπως οι περισσότεροι που μπλέκουν με τον κομμουνισμό. Έχοντας μεγαλύτερη ιδέα για τον εαυτό της προέβη σε λάθη αγνοίας, που είχαν την "ατυχή" επίπτωση να βάλουν τερματίσουν την ασταθή σε υγεία ζωή του συζύγου της, και η ίδια να καταλήξει μετ' ολίγον στην φυλακή όπου πολύ αργότερα αυτοκτόνησε.

Δεν πρέπει όμως να παραβλέπουμε πως η "βαριά κληρονομιά" που άφησε η "Πολιτισμική Επανάσταση" του Μάο και της χήρας του, είναι ένας μηχανισμός κινηματογραφικής προπαγάνδας, τον οποίο καλοδέχτηκε η liberal elite των ΗΠΑ, όταν για δικό του όφελος χτύπησε επικοινωνιακά (όπως και δεκάδες άλλες αμερικανικές παραγωγές του Χόλλυγουντ) την κυβέρνηση Τραμπ.

Σήμερα, παρακολουθούμε ενεοί τις καταστάσεις που εκτυλίσσονται στις ΗΠΑ, με μία διαμορφούμενη εξέγερση η οποία εξυπηρετεί πολλούς ταυτόχρονα, κατά μίας δημοκρατικώς εκλεγμένης κυβέρνησης που μέχρι στιγμής δείχνει να έχει κάνει τα πάντα για το συμφέρον του αμερικανικού λαού.

Οι εικόνες ανθρωπόμορφων κτηνών που αφοδεύουν, συνουσιάζονται στη μέση του δρόμου, λεηλατούν ο,τιδήποτε βρουν απροστάτευτο, επιδεικνύουν μία συμπεριφορά που απαντάται μόνο στη ζούγκλα, φανερώνει πως το αμερικανικό κράτος επέδειξε για δεκαετίες μία αδικαιολόγητη χαλαρότητα ενσωματώνοντας άτομα τα οποία δεν είναι προορισμένα να καταβιούν εντός οργανωμένων και πολιτισμένων κοινωνιών, τα οποία όμως γίνονται χρήσιμα εργαλεία στα χέρια αυτών που χειρίζονται την Ενημέρωση και την Εικόνα. Δυστυχώς και στην χώρα μας έχουμε ένα τρομακτικό ποσοστό τέτοιων χρήσιμων ηλιθίων (ή ημιαγρίων), οι οποίοι  κατά το διάστημα που κυβερνούν Ομπάμες και ΤσιπροΜητσοτάκηδες, βρίσκονται εν υπνώσει, αλλά αν προκύψει κάποια εθνοκεντρική κυβέρνηση, ξυπνούν, ενεργοποιούνται και θέτουν εν κινδύνω την εθνική ασφάλεια.

Αυτοί οι ημιάγριοι, ως σήπουσα ύλη ενός βάλτου, τρέφονται και καταβροχθίζουν την παραγωγή των εργατικών μελών του οικοσυστήματος και αναδύονται εκ του βάλτου, όταν κάποιος τους στερήσει την τροφή τους, ή τους διατάξει να πράξουν αναλόγως. Φτάσαμε στο σημείο που ο βάλτος πρέπει να αποξηρανθεί. Οι ΗΠΑ απέκτησαν έναν Τραμπ, ο οποίος ήταν ο πρώτος που έδωσε το σύνθημα "Drain the swamp".

Στην Πατρίδα μας δυστυχώς ακόμα είμαστε μακρυά από το να βρούμε ή να αναδείξουμε τον κατάλληλο. Όμως ο εχθρός της Δύσης, είναι, τόσο ο "βάλτος", όσο και ο κίνδυνος των χιλίων τριακοσίων εκατομμυρίων Κινέζων, εξ Ανατολών.
Σταμέλος Παπαβασιλείου      https://gsteki.blogspot.com