Η ΣΗΨΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η «ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ» ΤΩΝ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΩΝ…

Ο Αινείας φεύγει από τη φλεγόμενη Τροία μεταφέροντας στην πλάτη του τον γέροντα και ανήμπορο πατέρα του αρνούμενος να διαλέξει αντ’ αυτού οποιοδήποτε θησαυρό. Ζωγραφικός πίνακας του Federico Barocci, 1598.

-----
«Δεν είναι δίκαιο, που ο πατέρας μου πέθανε έτσι. Όλοι πεθαίνουν σαν τα σκυλιά, σαν τα γουρούνια. Ακόμη και σήμερα οι άνθρωποι λένε πως ήταν ηλικιωμένοι, ήταν άρρωστοι: ήταν ο πατέρας μου, δεν ήταν μεγάλος και δεν ήταν άρρωστος. Άντε στο διάολο». Ρομπέρτα Ζανινόνι, κόρη του Τζιουζέπε, που πέθανε από κορωναϊό στο Μπέργκαμο.

«Μακάβρια ήταν τα ευρήματα ανδρών των ισπανικών ενόπλων δυνάμεων, που πήγαν να κάνουν απολύμανση σε γηροκομεία, που έπρεπε να έχουν εκκενωθεί λόγω της πανδημίας του κοροναϊού: Εντόπισαν τα πτώματα ηλικιωμένων, που τους είχαν εγκαταλείψει αβοήθητους να πεθάνουν. Σε κάποιες περιπτώσεις βρήκαν και κάποιους σε πολύ άσχημη κατάσταση, ετοιμοθάνατους. Το τραγικό αυτό συμβάν δημοσιοποίησε η υπουργός Άμυνας, Μαργαρίτα Ρόμπλες, μέσω της τηλεόρασης. Οι άνδρες των Δυνάμεων Εκτάκτου Ανάγκης του Στρατού, δήλωσε, «εντόπισαν ηλικιωμένους εγκαταλειμμένους και σε πολλές περιπτώσεις νεκρούς. Είναι αδιανόητο και απολύτως ασυγχώρητο αυτό που συνέβη». Και τόνισε ότι οι υπεύθυνοι αυτών των κέντρων θα βρεθούν αντιμέτωποι με τον νόμο για παράβαση καθήκοντος και άλλα αδικήματα». efsyn.gr

Όχι, εφιάλτης δεν είναι η προοπτική να πεθάνει κάποιος. Το αντίθετο συμβαίνει. Η πραγματική φρίκη είναι να επιβιώνεις μ’ αυτόν τον τρόμο, να είσαι έτοιμος να δεχθείς τα πάντα για να αποτρέψεις το αναπόφευκτο. Υπάρχει πιο υπαρκτός και χειροπιαστός «θάνατος» από την άγνοια και μάλιστα την πλήρη; Ποιοι είναι τότε οι «ζωντανοί» και ποιοι οι «πεθαμένοι»; Όπως έλεγε ο Σαίξπηρ «προτιμάμε καλύτερα να πεθαίνουμε κάθε ώρα από το φόβο του θανάτου, παρά να πεθάνουμε μια φορά».

Και όποιος πεθαίνει κάθε στιγμή κυριευμένος από τον φόβο του θανάτου βουλιάζει, ναι ή όχι, ολοένα και περισσότερο στην λήθη και δη στην ολοκληρωτική; Και ποια είναι η απάντηση στο ερώτημα, που απευθύνεται στους «περαστικούς» γραμμένο στους τοίχους ορισμένων κτιρίων με μαύρα γράμματα: «υπάρχει ζωή πριν από τον θάνατο»; «Χίλιες ζωές και χίλιοι θάνατοι», απαντούν δίχως δισταγμό ορισμένοι στο παραπάνω ερώτημα. Τότε ποιες είναι οι σημαντικότερες «σημειώσεις του τετραδίου της αθανασίας»; Θα μπορέσουμε να τις θυμηθούμε όλες, αν κατανοήσουμε πόσο ασήμαντη είναι κάθε εξουσία και πόσο αδύναμη να μάς επιβληθεί, αν εμείς οι ίδιοι της αρνηθούμε κάθε τέτοιο δικαίωμα.

Στον αντίποδα, δεν υπάρχει μεγαλύτερη υποδούλωση από το να δεχθούμε τα διλλήματα, που η ίδια η εξουσία βάζει, ενώ δήθεν παρουσιάζονται βγαλμένα από την «ζωή». Διλλήματα, που υποτίθεται μπαίνουν αναγκαστικά στο «τραπέζι» εξ αιτίας των συνθηκών έκτακτης ανάγκης την κήρυξη των οποίων ανακοινώνουν οι κυρίαρχοι με διάφορες αφορμές. Η υποκρισία σ’ όλο της το μεγαλείο, αφού η εξουσία έχει απαντήσει προ πολλού με ωμό και αδίστακτο τρόπο στα κυριότερα απ’ αυτά. Οι πλέον αδύναμοι ήταν, παραμένουν, και θα είναι οι πρώτοι στόχοι. Ποιος το λέει αυτό; Μα το «δίκαιο της πυγμής» με το οποίο διαφεντεύουν τις ζωές μας, το οποίο είναι και το μόνο, που δεν υπόκειται και ούτε πρόκειται ποτέ να υποστεί ρυθμίσεις, παρά τις ψευδεπίγραφες ανθρωπιστικές διαβεβαιώσεις των κάθε λογής τυράννων.

«Και το ψωμί και το νερό φέρνουν την υπέρτατη ηδονή, όταν προσφερθούν σε κάποιον την στιγμή που τα χρειάζεται». (Επίκουρος, Επιστολή προς Μενοικέα).

Σύμφωνα με τον Εμίλιο Τάντσι διευθυντή του οίκου ευγηρίας Cremona Solidale στην Ιταλία με 460 κλίνες, τα γηροκομεία ήταν τα πρώτα που επλήγησαν από την επιδημία, καθώς οι ηλικιωμένοι ανήκουν στις ομάδες υψηλού κινδύνου ενώ παράλληλα, όπως υποστηρίζει, δεν είχαν επαρκή υποστήριξη για να ανταπεξέλθουν. Γιατροί ομολογούν κυνικά ότι επιλέγουν ποιοι θα ζήσουν και ποιοι θα πεθάνουν, ότι βγάζουν τους αναπνευστήρες από 65χρονους και στην συνέχεια τους ναρκώνουν για να πεθάνουν «ανώδυνα» και να «ζήσουν οι νέοι». Ηλικιωμένοι καταλήγουν μόνοι, εγκαταλελειμμένοι από συγγενείς και φίλους, πεταγμένοι στα αζήτητα, γιατί το κράτος το οποιοδήποτε κράτος δεν είχε ετοιμαστεί, αλλά τώρα είναι, όπως φαίνεται, έτοιμο από καιρό να τους θυσιάσει για το «καλό» των υπολοίπων.

Σύμφωνα με τον ιατρό Νικόλα Ρήγα (ενδοκρινολόγο και εντατικολόγο στην Πανεπιστημιακή Κλινική Bergmannsheil του Bochum στη Βόρεια Ρηνανία/Βεστφαλία) «Η αποσύνδεση πάντως ενός ασθενούς από μηχανήματα, ώστε αυτά να χρησιμοποιηθούν για άλλο ασθενή, δεν έχει βάση, είναι ανεπίτρεπτο – ηθικά, νομικά, ιατρικά. Στην επείγουσα ιατρική υπάρχει το μοντέλο αντιμετώπισης μαζικών καταστροφών (π.χ. τρομοκρατικό χτύπημα, τροχαίο δυστύχημα με πολλούς τραυματίες), όπου «προτεραιότητα» στην περίθαλψη έχουν οι τραυματίες με «ρεαλιστική» πιθανότητα επιβίωσης».

Αυτή είναι η πραγματική ερήμωση και καλούμαστε όλοι να το καταπιούμε. Για το καλό μας. Και μετά να φτύσουμε στους τάφους των γερόντων, γιατί ήταν τελικά «περιττοί», «αχρείαστοι», και να πούμε «δεν πειράζει, ήταν το μικρότερο κακό». Γιατί δεν φταίμε εμείς που πεθαίνουν μόνοι, μιασμένοι, αβοήθητοι, δίχως το βλέμμα τους να μπορεί να συναντήσει ένα άλλο βλέμμα, δίχως δυο τελευταίες κουβέντες. Και μετά να πάμε διακοπές. Γιατί έπρεπε να διαλέξουμε, δεν το θέλαμε… Και να γλεντήσουμε, που «όλα τελείωσαν» και που ήρθε επιτέλους η «κανονικότητα». Φθάνει να τα ξεχάσουμε όλα. Και τότε ότι και να μας ζητηθεί θα πρέπει να το δεχθούμε, να το δώσουμε, γιατί θα είμαστε περισσότερο συνένοχοι από ποτέ.

Ακριβώς όπως τα ανδράποδα, που τώρα αρπάζουν σε κατάσταση παραληρήματος από τα ράφια όσο περισσότερα υλικά αγαθά μπορούν, γιατί τρέμουν μήπως και δεν θρέψουν την ύλη τους, όσο φαντάζονται μέσα στην ασημαντότητά τους, ότι χρειάζεται.

Αυτή είναι η πραγματική ερήμωση, αυτός είναι ο πραγματικός θάνατος. Εδώ που η «αναχώρηση» γίνεται πλέον το ίδιο αφόρητη όσο και η «επιστροφή», εδώ που η μυρωδιά του θανάτου γίνεται ολοένα και πιο πνιγηρή σ’ έναν πολιτισμό, που την ίδια στιγμή που σφαδάζει εξακολουθεί να τάζει ένα τεχνολογικά «παραμυθένιο» μέλλον…

Δημοσιεύθηκε από Παρεμπιπτόντως    https://anarchypress.wordpress.com/