Δύο ειδών πολιτικοί διοικούν αυτή τη στιγμή τον κόσμο. Το πρώτο είδος είναι οι κολλημένοι στο 1989. Αυτοί που πίστεψαν δηλαδή ότι με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου όλα τα ιστορικά διλήμματα διευθετήθηκαν άπαξ και διά παντός, ότι το δυτικό μοντέλο έχει πλήρως και ανεπιστρεπτί επικρατήσει και ότι η δουλειά της πολιτικής του λοιπού είναι το λάιφ-στάιλ: δικαιώματα, μπίζνες στα χρηματιστήρια, λίγο green deal, άντε και λίγη "προαγωγή δημοκρατίας" μετά τηλεκατευθυνόμενων βομβαρδισμών αν χρειαστεί.
Οι δεύτεροι είναι οι ρεαλιστές. Αυτοί που έχουν διαβλέψει ότι με τον Ψυχρό Πόλεμο πέθανε όχι μόνο το κομμουνιστικό πείραμα, αλλά και το αντίπαλό του, ο χαλιναγωγημένος φιλελευθερισμός. Ότι η δυτική τάξη πραγμάτων εκπνέει το ζην και το κέντρο ισχύος του πλανήτη μετατοπίζεται. Και ότι ζούμε μια μεταβατική περίοδο που είναι άδηλο πόσο θα διαρκέσει και για τον λόγο αυτόν ανοίγει για τους τολμητίες και τους φιλόδοξους πρωτοφανείς δυνατότητες.
Χτυπητά παραδείγματα του πρώτου τύπου είναι σήμερα πολιτικοί σαν τον Ζυστέν Τρυντώ και την Αγγέλα Μέρκελ, διόλου τυχαία από χώρες που λόγω των ιστορικών και γεωγραφικών ιδιαιτεροτήτων τους δεν έχουν αισθανθεί ακόμη τις σεισμικές δονήσεις που συνταράσσουν την λοιπή υφήλιο. Είναι πολιτικοί "ανεπαίσθητοι", ακολουθούν πάντα το τρεντ, τρέμουν μήπως παραβούν κανένα ανθυποκανόνα της πολιτικής ορθοέπειας, ακούν πειθήνια τις εντολές της "Αγοράς".
Του δεύτερου τύπου παραδείγματα είναι πολιτικοί σαν τον Τραμπ και τον Πούτιν, τον Σι και τον Μόντι, τον Τζόνσον και τον Ερντογάν, τον Μπολσονάρο και τον Σαλβίνι, τον Κουρτς και τον Ορμπάν, πολιτικοί δηλαδή δυναμικοί, πολωτικοί, εριστικοί, κάποτε και αδίστακτοι και χυδαίοι. Μπορεί να έχει κανείς τη χειρότερη γνώμη γι' αυτούς, αλλά εκείνοι δημιουργούν τα γεγονότα σήμερα, εκείνοι ηγούνται. Ακόμη κι όταν έχουν απέναντί τους πολιτικούς του πρώτου τύπου από χώρες ασύγκριτα ισχυρότερες, όπως ο Ορμπάν τη Μέρκελ στο μεταναστευτικό, αυτοί επικρατούν, αυτοί επιβάλλονται.
Κάπου στο ενδιάμεσο είναι οι αναποφάσιστοι: πολιτικοί όπως ο Μακρόν και κάμποσοι άλλοι της Ευρώπης και των ΗΠΑ που είτε δεν έχουν κατασταλάξει ακόμη είτε είναι στη μετάβασή τους από τον πρώτο στον δεύτερο τύπο.
Και η Ελλάδα; Α, η Ελλάδα είναι μια χώρα που ενώ βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των κινδύνων της νέας εποχής, έχει πολιτικούς αποκλειστικά του πρώτου τύπου. Ο Μητσοτάκης λ.χ. θα 'θελε σαν τρελός να είναι στη θέση του Τρυντώ, να κάνει πρωτοσέλιδα αλλάζοντας σεντόνια στα νοσοκομεία όπως εκείνος αλλάζει κάλτσες για τους φωτογράφους. Ο Τσίπρας έχει μπούσουλά του στον φιλανθρωπισμό την μαντάμ Μέρκελ, για ένα διάστημα μάλιστα είχε μπερδέψει τον ρόλο του μ' εκείνον της Καρόλα Ρακέτε. Και οι δυο ασκούν το θεάρεστο έργο τους ξεπουλώντας τη δημόσια περιουσία, χάριν φυσικά της "αναπτύξεως".
Δυστυχώς και για τον έναν και για τον άλλο, είναι υποχρεωμένοι να χάνουν τον καιρό τους με παρωχημένα, παλιομοδίτικα πράγματα, όπως ο τουρκικός επεκτατισμός και η εθνική άμυνα. Αυτοί που ήταν πλασμένοι να κοσμήσουν με τον ανδριάντα τους το υπέρλαμπρο καζίνο του Ελληνικού ή να συνοδεύσουν την εξίσου αστραφτερή Γιάννα στο πάρτυ για τα 200 χρόνια της Παλιγγενεσίας, έχουν τώρα τους καραβανάδες να τους πρήζουν τ' αυτιά.
Ας δείξουμε κατανόηση στο δράμα τους. Η ιστορία παραβιάστηκε και δίχως να τους ρωτήσει τους άφησε πίσω να τρώνε τη σκόνη της. Έχουν κάθε λόγο να δυσανασχετούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου