Μία ταινία που μας δίνει, μέσα σε ένα δίωρο, μια γεύση από το μυστηριακό βάθος του Κινέζικου πολιτισμού. Δεν έχει καμία σχέση με τις ταινίες των «πολεμικών τεχνών» που έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένας μικρός μύθος, αφού κλείνει μέσα του αρχετυπικά σύμβολα.
Ο τίγρης και ο δράκος είναι σημαντικά σύμβολα της Κίνας. Όταν συναντώνται έχουν έναν πολύ συγκεκριμένο συμβολισμό. Ο δράκος είναι το πιο ιερό σύμβολο. Είναι ένα είδος φτερωτού φιδιού, που βγάζει φωτιά από το στόμα. Μ’ αυτήν την παράσταση οι Κινέζοι συμβόλιζαν το πνευματικό στοιχείο. Είναι ένα ηλιακό σύμβολο, μια ευεργετική δύναμη. Επίσης συμβολίζει την κρυμμένη γνώση, δηλαδή τη σοφία. Αυτή είναι η πραγματική του δύναμη. Ο τίγρης βρίσκεται ακριβώς στην αντίθετη πλευρά από το δράκο. Συμβολίζει τη δύναμη της ύλης, είναι χθόνιος, σεληνιακό σύμβολο, Είναι αυτός που μπορεί και βλέπει στο σκοτάδι.
Αυτά τα δύο σύμβολα παρουσιάζονται και σαν έκφραση του αρχέγονου συμβόλου της Κίνας, που είναι το Γιν-Γιάνγκ. Ο κύκλος με τη μαύρη και την άσπρη πλευρά, μέσα σε κάθε μια από τις οποίες υπάρχει και λίγο από το αντίθετό της. Μέσα από αυτήν τη σύγκρουση συνεχίζει ο αέναος κύκλος της δημιουργίας. Η αρσενική και θηλυκή αρχή. Η γέννηση και η καταστροφή. Ο πόλεμος και η ειρήνη.
Οι Κινέζοι πίστευαν ότι αυτή η σύγκρουση υπάρχει και μέσα σε κάθε άνθρωπο. Κάθε άνθρωπος καλείται να εναρμονίσει αυτά τα δύο στοιχεία του, ακολουθώντας τη δική του εσωτερική μάχη. Οι πολεμικές τους τέχνες ήταν μια μέθοδος γι’ αυτήν την προσπάθεια. Από αυτήν τη μέθοδο οι δυτικοί κατάλαβαν μόνο την εξωτερική μορφή (με λίγες εξαιρέσεις). Όμως για τους Κινέζους ισχύει η διδασκαλία του Βουδισμού, που λέει ότι αν κάποιος σκοτώσει χίλιους εχθρούς στη μάχη, αλλά δεν έχει νικήσει τον εαυτό του, τότε δεν αξίζει τίποτα. Αυτό το βλέπουμε και στην ταινία.
Η προσπάθεια τελειοποίησης της εσωτερικής υπόστασης δεν έχει να κάνει με τις κινήσεις, οι οποίες μπορεί να φαίνονται τέλειες. Βλέπουμε ότι το κακό μπορεί να χρησιμοποιεί και αυτό την τεχνική, ποτέ όμως δεν θα καταφέρει να φτάσει στην ουσία. Και ο λόγος που δεν θα τα καταφέρει είναι γιατί ο δρόμος για την ουσία περνά μέσα από την Αρετή. Αυτός ο δρόμος δεν είναι εύκολος. Όποιος τον βαδίζει, αφήνει πίσω του τις «μικρές απολαύσεις» του «μικρού Ανθρώπου». Είναι ένας δρόμος μοναχικός. Ηρωικός αλλά δύσκολος. Αυτόν το δρόμο διάλεξαν, πριν πολλά χρόνια, οι δύο πρωταγωνιστές της ταινίας. Γι’ αυτό τους αξίζει να έχουν ένα δάσκαλο και να φέρουν ένα σπαθί. Το σπαθί συμβόλιζε πάντα το πνευματικό στοιχείο. Μάλιστα βλέπουμε τον πρωταγωνιστή στην αρχή της ταινίας, να θέλει να παραδώσει το σπαθί του. Νοιώθει κουρασμένος από την αναζήτηση και νομίζει ότι έτσι θα βρει λίγη γαλήνη. Τότε όμως ξεκινούν όλα τα προβλήματα. Η κίνηση αυτή φέρνει μια αλυσιδωτή αντίδραση, μια και όπως ακούγεται στην ταινία «… χωρίς το σπαθί «Πράσινο Πεπρωμένο», ο Μουμπάι δεν είναι τίποτα…». Δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί το Δάρμα του, δηλαδή δεν μπορεί να βγει από το Δρόμο αφού τον έχει πάρει, ακόμη κι αν τον αφιερώσει (όπως έκανε ο Μουμπάι) στο δάσκαλό του. Αν το κάνει, θα πληρώσει ένα πολύ μεγάλο τίμημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου