ΤΟ ΑΡΧΕΤΥΠΟ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥ

 

ΤΟ ΑΡΧΕΤΥΠΟ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥ

τού  Ιωάννη Ψάρρα

Η έννοια του αρχετύπου

Ο όρος αρχέτυπο σημαίνει αρχικός τύπος, ό,τι δηλαδή θα χρησιμεύσει ως υπόδειγμα, πρότυπο, μοντέλο.
Τα αρχέτυπα μας καθοδηγούν σε ορισμένες βασικές συμπεριφορές όντας αντιπρόσωποι, ως προς τα πιο χαρακτηριστικά τους στοιχεία, εικόνων, ιδεών, εμπειριών και συναισθημάτων.
Στα αρχέτυπα μελετητές διαφόρων σχολών βρίσκουν τα θεμέλια πολλών εκδηλώσεων του ανθρώπου, όπως των μύθων, της λογοτεχνίας, της τέχνης, των συμβολισμών και όλων των βασικών συλλήψεων της επιστήμης.
Αρχέτυπα
Εικόνες αρχέγονες, που χρονικά περίπου συμπίπτουν με την εμφάνιση του πρώτου ανθρώπου. Εκφράζουν μορφές συμπεριφοράς, ίδιες περίπου σε όλους, ανεξάρτητα χώρου και χρόνου.

Σε μια συζήτηση σχετικά με την έννοια των αρχετύπων, η Πλατωνική έννοια της ιδέας, μια αρχέγονη προδιάθεση που διαμορφώνει και επηρεάζει τις σκέψεις, βρίσκεται να είναι μια πρώιμη διατύπωση της υπόθεσης των αρχετύπων.

ΤΟ ΑΡΧΕΤΥΠΟ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥ

ΔΡΑΚΟΣ: { < αρχ. Δράκων , πιθανότατα από το δρακείν του ρήματος δέρκομαι ( = βλέπω καθαρά, παρατηρώ ) }.
Ανθρωποφάγο μυθικό τέρας, με μορφή ερπετού τερστίων διαστάσεων, με φτερά νυκτερίδας,αγκαθωτή ουρά , που βγάζει φλόγες από το στόμα. Συμβολικά οι Δράκοντες σαν θηρία , είναι αυτόχθονοι ‘ κύριοι του εδάφους’ , ενάντια στους οποίους οφείλουν να πολεμήσουν οι ήρωες, και οι δημιουργοί για κυριαρχία ή κατάκτηση μιας χώρας.
Είναι επίσης φύλακες των θυσαυρών και των πυλών της εσωτερικής γνώσης.
Ο αγώνας με τον Δράκοντα συμβολίζει τις δυσκολίες που υπάρχουν για να νικήσει κανείς και να κερδίσει τους θυσαυρούς της εσωτερικής γνώσης.
Το σκότωμα του Δράκου είναι η σύγκρουση ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι , ο σφαγιασμός των καταστροφικών δυνάμεων του κακού , ή ο άνθρωπος που υπερνικά τη δική του σκοτεινή φύση και πετυχαίνει την κυριαρχία.
Η διάσωση της παρθένου από το Δράκοντα είναι η απελευθέρωση των αγνών δυνάμεων μετά την εξόντωση των κακών.
Ο Δράκοντας είναι συχνά ο αντίπαλος του θνήσκοντος θεού.

Μυθολογία – Οι Δράκοι στις Μυθολογίες των Λαών

Στην αρχαιότερη γνωστή σε μας μορφή των Δράκων, εμφανίζεται η συμφωνία των λαών να τους σχετίζουν με την Μητέρα Γη και τον Πατέρα Ουρανό. Με αυτήν τους την ιδιότητα, είχαν την δύναμη όχι μόνο της δημιουργίας και προστασίας, αλλά και της καταστροφής.
Τα πρώτα τους χαρακτηριστικά υπήρξαν από την μια οι θηλυκοί επίγειοι Δράκοι που φύλαγαν τους θησαυρούς της γης, δημιουργούσαν τους σεισμούς, εξουσίαζαν την θάλασσα, προστάτευαν τους ευσεβείς ανθρώπους (όπου τους αποκάλυπταν και τους θησαυρούς) αλλά και κατέστρεφαν τους ασεβείς. Από την άλλη, ήταν οι αρσενικοί Δράκοι που κυβερνούσαν τον καιρό, δημιουργούσαν τους κεραυνούς και τις αστραπές με την ανάσα τους και τις βροντές με τις κραυγές τους, εξουσίαζαν τον ήλιο και το φεγγάρι και όταν ήθελαν να δείξουν την μέγιστη δυσαρέσκειά τους, απαγόρευαν στον ήλιο να λάμψει (εκλείψεις). Βοηθούσαν τους ευσεβείς να ευημερήσουν με το να προκαλούν βροχή πάνω από τα σπαρτά τους και κατέστρεφαν τους ασεβείς με το να πλημμυρίζουν τα χωράφια τους, ή ακόμα χειρότερα, καίγοντάς τα.
Αργότερα, ο κάθε λαός λάτρεψε τους Δράκους με διαφορετικό τρόπο:
Στην Αίγυπτο έλαβαν την απόκρυφη μορφή των Θεών Σετ και Όσιρι.
Στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη, λατρεύτηκαν ως προστάτες και δάσκαλοι του ανθρώπου με διάφορα χαρακτηριστικά, άλλοι ως καλόβουλοι, άλλοι όχι (ειδικά η Κέλτικη μυθολογία τους τιμά ιδιαίτερα). Κατά τον Μεσαίωνα όμως, οι Δράκοι έλαβαν καθαρά εχθρικό χαρακτήρα απέναντι στον άνθρωπο και τον Θεό, κι έτσι οι δοξασίες ξεχείλισαν από μάχες ιπποτών με Δράκους (εδώ πιστεύω είναι φανερός ο παραλληλισμός της μάχης της νέας θρησκείας να κυριαρχήσει έναντι της παλαιάς). Μερικές ιστορίες Αγίων που νίκησαν Δράκο επιβιώνουν μέχρι σήμερα (θυμηθείτε τον Άγιο Γεώργιο).
Στην μεσογειακή Ευρώπη (για την Ελλάδα κυρίως στην Μακεδονία) εμφανίζονται ως φύλακες θησαυρών και πυλών σε Θεϊκούς κόσμους. Στην Ελλάδα, συναντάμε τους Δράκους ως σύμμαχους των Τιτάνων έναντι των Ολύμπιων και ξανασυναντάμε αργότερα έναν Δράκο στον ενδέκατο άθλο του Ηρακλή καθώς και στον μύθο του Ιάσονα (ο φύλακας του χρυσόμαλλου δέρατος). Σε κάποιες άλλες μεμονωμένες φυλές, πιστεύονταν ότι οι νεκροί ιερείς μεταμορφώνονταν σε Δράκους και συνέχιζαν το έργο τους με αυτήν την μορφή.
Στους ανατολικούς λαούς της Ασίας δημιουργήθηκε ένα πολυάριθμο δρακονικό πάνθεο. Εκεί εμφανίζονται Δράκοι κυριολεκτικά για τα πάντα. Εκεί επίσης εμφανίζεται για πρώτη φορά η πάλη μεταξύ καλού και κακού, με τον μαύρο (ή κόκκινο) και λευκό Δράκο, που αντιπροσωπεύουν όμως ταυτόχρονα μια πρωτόγονη έκφραση του Ταοϊστικού Γινγκ-Γιανγκ.

ΟΙ ΔΡΑΚΟΙ ΣΕ ΔΥΣΗ-ΑΝΑΤΟΛΗ

Στα μάτια των αφηγητών και των παραμυθάδων της δύσης, ο δράκος είναι η ίδια ενσάρκωση του κακού και του χάους. Στα μάτια της εκκλησίας ο δαίμονας ή το τέρας που νικάει ο Άγιος Γεώργιος. Στον μεσαίωνα αλλά και αργότερα στα χρόνια της αναγέννησης, ήταν πολύ δημοφιλείς οι ιστορίες με γενναίους ιππότες που αντιμετώπιζαν πελώριους δράκους που είτε τους νικούσαν είτε θυσιάζονταν για να τον πάρουν μαζί τους, με απώτερο σκοπό να σώσουν την όμορφη δεσποσύνη, την περιοχή, ή και ολόκληρο το βασίλειο ανάλογα την περίσταση. Η δυτική μυθολογία σπάνια είχε χώρο για δράκοντες με καλές προθέσεις ή με νοημοσύνη. Δεν ήταν κάτι παραπάνω από ένα αποτρόπαιο δε, εντυπωσιακό μεν ζώο.
Υπάρχει όμως και αντίλογος. Στις χώρες τιη ανατολής και κυρίως στην Κίνα ο δράκος έχει τελείως διαφορετική υπόσταση. Ο κινέζικος δράκοντας συμβολίζει τη δύναμη και τη χάρη, το θάρρος και την ανδρεία, τον ηρωισμό και την υπομονή, την ευγένεια και την θεότητα. Στην ουσία πρόκειται για μια ενεργητική αποφασιστική και ευφυή δύναμη που αντιπροσωπεύει όσα ακριβώς δεν υπάρχουν στην εικόνα του δράκου της δύσης.: την ομορφιά , την σοφία και την καλοσύνη. Για τους κατοίκους της ανατολής οι δράκοντες μοιάζουν και λατρεύονται ως άγγελοι σε σημείο να υπάρχουν πάρα πολλά ιερά αφιερωμένα σε αυτούς. Κάποια από τα ιερά αυτά, ο ναός του μαύρου δράκου και το περίφημο νησί του ναού στην Ιαπωνία, υπήρξαν τόποι προσκυνήματος και διατηρούνται ακόμα και στις μέρες μας σαν αξιοθαύμαστα μνημεία του πολιτισμού της ανατολής.


Ο Δράκος στην ανατολή είναι αυτός που εμπεριέχει όλες τις ανώτερες
ποιότητες , ενώ στη Δύση όλες τις χαμαιρπείς.
‘Εχουμε τον δυϊσμό , τη δυαρχία του καλού και του κακού πολιτισμικά.

Δυϊσμός –δυαδισμός:

Φιλοσοφική τάση που παραδέχεται ως βάση της δημιουργίας δύο αρχές , όπως είναι η ύλη και ο πνεύμα, η νόηση και η βούληση ,το ιδεατό και το πραγματικό , η πράξη και το δίκαιο, ο λόγος και η πίστη.
Επίσης υποστηρίζει πως η υπόσταση του ανθρώπου έχει δυό ουσίες , την υλική και την πνευματική.
Ο Γάλλος φιλόσοφος Καρτέσιος θεωρούσε ότι θεμέλιο του όντος είναι οι δύο παραπάνω ουσίες , που είναι ανεξάρτητες μεταξύ τους.
Οι δογματικές αρχές πολλών θρησκειών, θεμελιώνονται από το καλό και το κακό, το φως και το σκότος, το πνεύμα και ύλη.

Ο Δράκος στις εσωτερικές διδασκαλίες είναι αυτός που διαφυλάττει την εσωτερική γνώση, αυτός που στέκεται μπροστά στην Πύλη ,στο κατώφλι, και δεν επιτρέπει στους αμύητους να μπουν.Θεωρείται και ονομάζεται Δράκων της Σοφίας.
Είναι αυτός που στέκεται στο κατώφλι ανάμεσα γης και ουρανού.

ΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ

‘Το κατώφλι είναι το φράγμα , η διαχωριστική γραμμή , το σύνορο που χωρίζει τους δύο κόσμους και, ταυτόχρονα, ο παράδοξος τόπος όπου οι δύο κόσμοι συναντώνται.

Εκεί όπου μπορεί να ολοκληρωθεί η μετάβαση από το κοσμικό στο ιερό σύμπαν.’

Mircea Eliade

‘ΤΟ ΙΕΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΒΕΒΗΛΟ’

‘Στέκεται’.

‘ Έχοντας διαπεράσει τα πάντα με ένα τμήμα του εαυτού μου παραμένω’ .

Αν μπορούσαμε να δώσουμε έναν ορισμό για το Αρχέτυπο του Δράκου θα λέγαμε ότι είναι το σύνολο των λεγομένων θετικών και των λεγομένων αρνητικών ποιοτήτων ενός ανθρώπου.
Ο Δράκων εμπεριέχει και τα δύο και κατακρατεί αυτή τη Σοφία εντός του.

Ότι το Αρχέτυπο του Δράκου είναι το πρότυπο που θα πρέπει κάποια στιγμή να ταυτισθούμε ,αποδεχόμενοι την πλήρη αντιπαράθεση του συνόλου των
( + ) και ( – ) ποιοτήτων μας και την ταυτόχρονη ανάδυσή τους από την ιστορική μνήμη της ύπαρξης -αυτών των μνημονικών ιχνών πάσης εμπειρίας-
στην επιφάνεια της συνείδησης , μιας συνείδησης εξασκειμένης από τα χρόνια να βλέπει ξεκάθαρα , μιας συνείδησης που παρατηρεί τις αντιμαχόμενες δυνάμεις , που διακρίνει, που ξεχωρίζει, που επιλέγει , που κατευθύνει την έκβαση της μάχης προς την τελική απελευθέρωση, με μια Σοφία που δεν εμπεριέχει χρόνο, στην πλήρη ενότητα των αντιθέτων ,σε μια σχέση συνάφειας, ειρήνης, δυναμικής σιγής, δημιουργικότητας και άμεσης δράσης.

Επιπλέον ότι είναι ένα γινγκ-γιάνγκ , ότι είναι ούτε άρνηση , ούτε θέση, ούτε πνεύμα ούτε ύλη, ένα σημείο δίχως φόβο, ούτε θλίψη, ούτε χαρά, ένας ενδιάμεσος δίχως ενδιάμεσους, ότι είναι το Αρχέτυπο της Σιωπής των δυνάμεων της Ύλης και των ενεργειών της Ψυχής, είναι ο τόπος όπου ου-τόπος, το σημείο της Εποπτείας, η Πύλη, η Πορτάρα της Νάξου που δεν ξέρεις ποια είναι η είσοδος και ποια η έξοδος, το σημείο του τέλους των διχασμών.



Ο Δράκων είναι ταυτόχρονα η Ύπαρξη μέσα στο Γίγνεσθαι
 [ με την πολυπλοκότητα] και η Ύ παρξη μέσα στο ΕΙΝΑΙ [ με την απλότητα].

Ο Δράκων εντός του φέρει, είναι μία ( η) Γέφυρα που ενώνει δύο κόσμους, τους οποίους όμως δε θεωρεί αντίθετους,
 αλλά σε συνάφεια , συνεργατικούς και σε σύνθεση.
Ο Δράκων συνομιλεί, σχετίζεται και με τους δύο κόσμους , πιστοποιώντας την ύπαρξή τους ,διερμηνεύοντας –αν θέλετε- τις επιθυμίες και τις βουλήσεις ενός εκάστου.

Ο Δράκων είναι δημιουργός,δημιουργός μίας και μόνης τέχνης:ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΤΟΥ ΖΗΝ.

Εξωτερικά φαίνεται και έτσι είναι ότι διεξάγεται η μάχη όλων των μαχών .
Το εγώ το βιώνει όλο αυτό σα μία καταστροφή, όλες οι επενδύσεις του, όλες οι αυταπάτες του , οι πλάνες του το εγκαταλείπουν , ότι το έθρεψε μέχρι τώρα πεθαίνει.
Εναγωνίως ζητάει ειρήνη ,ησυχία, ασυνειδήτως δε  θέλει να εισέλθει μέσω της Πύλης.
Ο Δράκος είναι όμως ο φύλακας αυτής της Πύλης, αυτού του ενεργειακού πεδίου με το πολύ υψηλό βολτάζ, που ακριβώς λόγω αυτού δεν μπορεί κανείς να εισέλθει δίχως την απαιτούμενη προεργασία, που συνίσταται στην ενσυνείδητη επιστημονική, επιμελή και επί μακρόν
μετουσιωτική ,μεταστοιχειωτική, και μεταμορφωτική διαδικασία, του σώματος, του συναισθήματος και του νου,
 ως απαραίτητη προϋπόθεση σωφροσύνης και σεβασμού στους Κοσμικούς Νόμους.
Η με βίαιο τρόπο , πρόσκαιρη ή και αφελής [μυστικιστική] προσέγγιση του Αρχετύπου του Δράκου,αυτής της ενέργειας του Πυρός, δίχως την ανωτέρω σοβαρή προσέγγιση και προετοιμασία, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε σοβαρά προβλήματα σωματικά, ψυχολογικά και νοητικά ,που ουδεμίαν σχέση έχουν με την προσωπική αγένεια:
‘ ότι με πρόσεξε ο θεός’, ή το βλακώδες : ‘όσο υποφέρω τόσο και πλησιάζω στη λύτρωσή μου’.
Οι υπερβολικά ισχυρές και ενσωματωμένες αρνητικές συναισθηματικές και νοητικές δυνάμεις , που για αιώνες εξέθρεψε,ανέπτυξε και ενηληκίωσε εντός του ο άνθρωπος , σε μια προσπάθεια να καταλάβει , να νοιώσει και να βιώσει τον κόσμο, συγκρούονται κατά μέτωπον με τις θετικές ποιότητες που επίσης ενοικούν μέσα σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη ,ως αναπόσπαστο στοιχείο της και βασική υπενθύμηση της ουσιαστικής της  καταγωγής.
Για αυτά τα γεγονότα κάθε ον οφείλει να είναι ενήμερο, τόσο αφ εαυτού του όσο και από τον σύμβουλο-ψυχοθεραπευτή του.
Δεν είναι να παίζει κανείς μ’ αυτά τα πράγματα.
Τα μεγάλα ζεύγη των αντιθέτων , το αρσενικό κια το θηλυκό στοιχείο, η ύλη και το πνεύμα συγκρούονται.
Σε κάθε συνεδρία, αυτά είναι ο κοινός παρανομαστής των οποιονδήποτε λεχθέντων από την πλευρά του θεραπευόμενου.
Εδώ ο Θεραπευτής οφείλει να δώσει τη μέγιστη δυνατή βοήθεια, αλλά, αλλά, σε αυτή την πιο σημαντική μάχη στην ιστορία της προσωπικότητας , καλείται,
έτσι είναι ο Νόμος ,να την περάσει κανείς μόνος, με απολύτως δική του ευθύνη για την έκβαση,αυτός κι ο Δράκος του!
Ο φόβος είναι τεράστιος ,από τα βάθη του είναι αναδύεται ο αρχέγονος φόβος, ο φόβος του θανάτου, βιώνεται όντας εν ζωή, είναι σα να σου πεθαίνουν όλα τα παιδιά σου που ανέθρεψες με τόση επιμέλεια,σε μια νύχτα μέσα.
Είναι όμως ο θάνατος της διάσπασης, της χωριστικότητας, και της συνήθειάς της που πρέπει –οικειοθελώς- να εγκαταληφθεί- και η τεράστια θλίψη,το  πένθος του αποχωρισμού και ο τρόμος μπροστά στην επερχόμενη με μεγάλη σφοδρότητα απειλή της ένωσης.
Αυτό όλο είναι το δυτικό πρότυπο και έτσι βιώνεται ,είναι η εξωτερική θεώρηση ενός εσωτερικού συμβάντος κατά τα πολιτισμικά πρότυπα της δύσης.


Εσωτερικά όμως ο Δράκος Πολεμιστής , ειρηνικός πολεμιστής, δεν θεωρεί ότι διεξάγεται καμμία μάχη, αλλά καταφάσκοντας και με ένα μειδίαμα ίσως, θεωρεί ως διαλεκτικούς συνομιλητές τους ‘αντιπάλους’ ,ουσιαστικά γι αυτόν οι δύο πλευρές είναι ένα, δεν υπάρχει πόλεμος, ούτε διαφορά, ούτε και απομόνωση, ,όχι δύο αλλά μία, μία καρδιά που στηρίζεται στο κέντρο, που κάνοντας ένα βήμα μπρος, οδηγείται στην ενότητα και στη σύνθεση.
Είναι η ανατολική θεώρηση του γεγονότος.

Το Αρχέτυπο του Δράκου είναι η ΑΤΡΑΥΜΑΤΙΣΤΗ ΠΕΡΙΟΧΗ του καθενός μας, είναι η πλήρης συμφιλίωση εντός μας του πατέρα μας και της μάνας μας, του νου μας και του συναισθήματός μας.
Είμαστε εμείς που μετά από χρόνια δοκιμασίας στεκόμαστε στο κατώφλι αταινίζοντας την Πύλη, Δράκοι και Δράκαινες, με τη δύναμη της Σοφίας της διαδρομής μας,αποδεχόμενοι πλήρως και καταφάσκοντες στα καλά και στα άσχημα,αφού πρώτα τα έχουμε δει , τα έχουμε αναλύσει,είμαστε εμείς όλα αυτά τα πάντα εντός μας,ποτέ πια ξένοι με μας, τίποτε το άγνωστο ,το εχθρικό, το ανοίκειο, πια ,σε σχέση με μας και τον κόσμο-πλέον.

Εν τέλει και εν κατακλείδι: ‘ανθ’ ημών, η αγάπη’

Ο Δράκος της Σοφίας , είναι και ο Δράκων της Αγάπης.
Κάνει ένα βήμα πίσω και με μια μικρή υπόκλιση μας επιτρέπει να εισέλθουμε στο σκοπό και στο σχέδιο της ζωής μας.
Η Πύλη παραμένει πίσω μας.
Το Αρχέτυπο του Δράκου έκανε το καλύτερο που μπορούσε σε όλες τις εποχές.
Δεν μας άφησε να μπούμε απροετοίμαστοι ,δε μας επέτρεψε να εισέλθουμε σε περιοχές με υψηλές τάσεις ,σοφά και αγαπητικά μας καθοδήγησε ,ήταν αυτός που στις επιμονές μας και στις αλαζονείες στεκόταν ‘εμπόδιο’,σε αυτές όλες τις δυσανασχετίσεις, στο : δεν πάνε καλά τα πράγματα, τις όποιες δυσκολίες μας,τα ζόρια μας.

Όταν κανείς προσεγγίζει το Αρχέτυπο του Δράκου,το πρότυπο αυτό,όταν αντιληφθεί και βιώσει ότι ο Δράκος ήταν από πάντοτε αυτός ο ίδιος, τότε και μόνον τότε, συνειδητοποιεί ότι τίποτε δεν πήγε χαμένο,κανένας χρόνος, καμμιά προσπάθεια, καμμία κατάθλιψη, καμμία διπολική διαταραχή, κανένας φόβος.
Τότε και μόνον τότε η Ζωή με Ζ κεφαλαίο επανέρχεται εντός του και αποκωδικοποιεί ‘εξαίφνης’ τα μυστήρια του κόσμου.

Τότε και μόνον τότε μπορούν να του εμπιστευθούν την ιερά τέχνη της θεραπείας.

Ο Θεραπευτής, μέσα στη θεραπευτική σχέση , μέσα στη συνεδρία είναι ένας Δράκος,είναι το συμβολικό Αρχέτυπο του Δράκου,είναι το συμβολικό Πρόσωπο που στέκει στο κατώφλι, άγριος και τρυφερός, τιμωρός και γενναιόδωρος, αυτάρκης και σε έλλειψη,με απόλυτη αγάπη για την προσωπικότητα του θεραπευόμενου,με απόλυτο σεβασμό, εμπεριέχει άφοβα, απτόητα, άτρωτα εντός του, όλες τις αντιφάσεις, τις αμφιθυμίες, τις αμφιταλαντεύσεις, όλες τις μεταβιβάσεις,είναι αυτός που θα κάνει χώρο , δίχως να εκχωρεί, που μαζί με τον θεραπευόμενο θα σμιλεύσουν το μάρμαρο ,με αγόγγιστη εργασία προς τη δημιουργία του αγάλματος της ύπαρξης και την τελική της ελευθερία που την ονομάζουμε ίαση.

Ο Δράκων-θεραπευτής έχει ένα στόχο, ένα σκοπό, τον οποίο γνωρίζει από τη δική του ζωή και με τη γνώση που μετετράπη με τον καιρό σε σοφία και η σοφία αυτή σε αγάπη για όλα τα όντα, αυτός ο σκοπός είναι ένας και μοναδικός να απαντήσει στο ερώτημα –αίτημα του εκάστοτε θεραπευόμενού του, που δεν είναι τίποτε άλλο από τη σχέση.
Αυτή είναι και η αγωνία του Δράκου μέσα στα χρόνια.

Η ΣΧΕΣΗ.

Γιατί ποιά νομίζετε ότι είναι η ανάγκη των όντων;

Τα πάντα είναι σχέση.

Ένα διαρκές, εις το διηνεκές, αθάνατο σχετίζεσθαι.
…και οι έρμοι νομίζαμε ότι είμαστε θνητοί!

Ο Δράκος είναι η σχέση που δεν κάναμε , είτε με μας , είτε με τον ( Κ )κόσμο.

Ο Δράκων θεραπευτής δημιουργώντας σταδιακά σχέση με τον θεραπευόμενο θα του μάθει τη σχέση,θα του δείξει να μη φοβάται τον δικό του Δράκο, τις δικές του αντιμαχόμενες δυνάμεις,θα του διδάξει τη ματαμορφωτική τέχνη της σχέσης των αντιθέτων,θα τον περάσει απέναντι από το φόβο  της σχέσης, το φόβο της αγάπης , το φόβο της ίασης, το φόβο της ελευθερίας, και καθ’ όλη τη διάρκεια της δικής τους σχέσης μέσω των συνεδριών ,δίπλα, πάντα ανάμεσα στους δύο θα παίζει το πρελούδιο της ίασης,κάθε φορά διαφορετικό, δημιουργικό, που πάντα θα περιέχει ένα στοιχείο έκπληξης και που πάντα θα εκδηπλώνονται ανεξερεύνητες και ανεκδήλωτες ποιότητες και η μέγιστη στιγμή του αναπροσανατολισμού, με την ανάληψη της ευθύνης του θεραπευόμενου ως προς την ύπαρξή του και την επανάκτηση του δικού του Λόγου.

Ο Δράκος, το Αρχέτυπο του Δράκου είναι ο χαμένος ΛΟΓΟΣ του καθενός μας.
Η χαμένη σχέση του λόγου της ύπαρξής μας.

Ο Δράκος , το αρχέτυπο του Δράκου, επετέλεσε το έργο του.
Η αποδοχή , η κατάφαση εκ μέρους του ατόμου και στα δύο εμπόλεμα -εμπόλεμα φαινομενικά, φαντασιακά- αλλά όχι στην ουσία μέρη,επέτρεψαν να φανεί η Πύλη και η είσοδος στη Ζωή.



Αυτό που μας φόβισε πιο πολύ, αυτό που μας τρομοκράτησε,που μας πάγωσε ,αυτό το μήλο [ Ενικός ] της Παλαιάς Διαθήκης,ένα και μοναδικό , το μέγα αυτό σύμβολο της χωριστικότητας και της διάσπασης, το μήλο της ερημιάς, το φάγαμε όλο και φτύνοντας τα κουκούτσια, οδεύουμε σαν τον Ηρακλή στις Εσπερίδες και αφού νικάμε το δράκο της θλίψης και της οδύνης ,παίρνουμε τα μήλα [ Πληθυντικός ] των Εσπερίδων ,μας δωρίζονται , τα μήλα των σχέσεων, της χαράς και της επίτευξης , των κοινών πλέον σχέσεων, απαλλάσοντάς μας τελεσιδίκως από τον αρχέγονο φόβο της σχέσης.

Γιατί τίποτε άλλο δεν υπάρχει στους Κόσμους πάρεξ η αμεσότητα ενός βλέμματος, ενός αγγίγματος, ενός λόγου, δίχως κανέναν ενδιάμεσο, κανέναν μεσίτη.
Τα όντα μέσα στον κόσμο εάν θέλουν και εάν επιθυμούν να μη ζήσουν ξανά και ποτέ την εγκόσμια αγωνία, οφείλουν να σχετισθούν άμεσα το ένα με το άλλο.
Δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από τη σχέση , τη σχέση των όντων.
Εντός του Κόσμου υπάρχει μόνον το ΣΧΕΤΙΖΕΣΘΑΙ ΤΩΝ ΟΝΤΩΝ.

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

( Διάλεξη του Ιωάννη Ψάρρα, στη Διημερίδα της Ελληνικής Εταιρείας Συμβουλευτικής το Σάββατο 23.11.13 ,

 πρωί 11.00 με 14.00 και το απόγευμα 15.30-18.30. )

***Μέσα στο φάκελο της διημερίδας υπάρχει άλλος ένας μικρότερος της ΣΥΝΘΕΣΙΣ, χώρος Πολιτισμού και Έρευνας, εκεί θα βρείτε ένα CD με υλικό από κείμενα που σας ενδιαφέρουν.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Ιωάννης Ψάρρας γεννήθηκε το 1955 στην Νέα Κούταλη της Λήμνου. Ίδρυσε το 1995 το Χώρο Πολιτισμού και Έρευνας ‘ΣΥΝΘΕΣΙΣ’
( www.e-synthesis.gr >όρα ΨΥΧΟΕΝΕΡΓΓΕΙΑΚΗ ) και το 1997 τη συμβουλευτική μέθοδο της ΨΥΧΟΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗΣ © Προσέγγισης στην Πραγματεία επί των Επτά Ακτίνων.
Είναι εισηγητής σεμιναρίων της Ψυχοενεργειακής και επόπτης.
Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές: ‘Σώματα’ 1983, ‘Γηγενές Πυρ’ 2000, ‘Επιτύμβια Χάϊ –Κου’ 2011 και το δοκίμιο: ‘Το Ιερό στην ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη’. Ζει στο Χαλάνδρι.

BLOG:http:// ioannispsarras.blogspot.com