«Μαύρη Βίβλος» εις διπλούν.
Λέγεται πως το υπέρτατο αξίωμα της παγκόσμιας Ιστορίας εκφράστηκε με τον «νόμο» του Χέγκελ : «Ότι είναι απάνθρωπο είναι τρελό και άχρηστο»! Δυο ντουζίνες συγγραφέων δύο πολύ σημαντικών συλλογικών βιβλίων-τόμων καταπιάστηκαν με αυτόν τον «νόμο της απανθρωπιάς» προσπαθώντας να καταδείξουν με «αμέτρητα» στοιχεία και πηγές ότι ο χειρότερος, μαζικός δολοφόνος της Ιστορίας, με πολλές δεκάδες εκατομμυρίων νεκρών, πρέπει ν΄ αναζητηθεί κυρίως στις τάξεις του ιδεολογικά «αντίπαλου δέους» : Καπιταλισμός vs Κομμουνισμός.
Όσοι καταπιάνονται με τον «νικητή» της αναμέτρησης, τον «μακάριο καπιταλισμό», αναφέρονται στον κατ΄ εξοχήν «δολοφόνο χωρίς πρόσωπο και χωρίς γενικό κώδικα, ο οποίος δρα ατιμωρητί εδώ και αιώνες, σε πέντε ηπείρους…..». Οι «αντίπαλοί» τους πάλι επικαλούνται τη «Νέμεση της Ιστορίας», ισχυριζόμενοι ότι χωρίς να θέλουν να μιλήσουν για «μακάβρια αριθμητική» και επειδή «τα γεγονότα είναι πεισματάρικα» δείχνουν αδιάψευστα «πως οι κομμουνιστές διέπραξαν εγκλήματα που αφορούν περί τα 100 εκατομμύρια άτομα…».
Εν τούτοις, το θέμα παραμένει ανεξάντλητο και η αντιπαράθεση για τραγωδίες μαζικών θανάτων που στιγμάτισαν την παγκόσμια Ιστορία συνεχίζεται ακόμα ακατάπαυστα, ιδιαίτερα στο χώρο των διανοούμενων και των ιστορικών. Ένα ερώτημα που έπρεπε όμως ν΄ απαντηθεί πριν απ΄ όλα, παραμένει αναπάντητο : «Για ποιο λόγο και ως προς τι, εγκληματίες που επικαλούνται το καλό είναι λιγότερο ένοχοι από εκείνους που επικαλούνται το κακό;»
Απάντηση μπορεί να δωθεί μόνο αν αυτά τα δύο βιβλία διαβαστούν παράλληλα, σελίδα-σελίδα. Μόνο τότε μπορεί να φανούν ξεκάθαρα ποια πρόσωπα και για ποιο λόγο ακολούθησαν συνειδητά τον δρόμο του εγκλήματος ενάντια στην ανθρωπότητα, με ή χωρίς ιδεολογικό πρόταγμα. Το αποτέλεσμα πάντως είναι αυτό που περιέγραψε με λίγα λόγια ο αείμνηστος Κωστής Παπαγιώργης : «Το μέγα ιστορικό δράμα του κομμουνισμού, που συνεπήρε την Ευρώπη κατά τον 19ο και τον 20ο αιώνα και προσέδωσε διαφορετικό νόημα στην ιστορία, προσάγεται τελικά στο ιστορικό εδώλιο για να καταδικαστεί με την κατηγορία του μεγαλύτερου εγκληματία της ιστορίας» (Κ. Παπαγιώργης, «Το δικαστήριο της Ιστορίας», Επενδυτής, 4-2-2006). Αυτή είναι άλλωστε και η μοίρα των ηττημένων της Ιστορίας.
Όσοι καταπιάνονται με τον «νικητή» της αναμέτρησης, τον «μακάριο καπιταλισμό», αναφέρονται στον κατ΄ εξοχήν «δολοφόνο χωρίς πρόσωπο και χωρίς γενικό κώδικα, ο οποίος δρα ατιμωρητί εδώ και αιώνες, σε πέντε ηπείρους…..». Οι «αντίπαλοί» τους πάλι επικαλούνται τη «Νέμεση της Ιστορίας», ισχυριζόμενοι ότι χωρίς να θέλουν να μιλήσουν για «μακάβρια αριθμητική» και επειδή «τα γεγονότα είναι πεισματάρικα» δείχνουν αδιάψευστα «πως οι κομμουνιστές διέπραξαν εγκλήματα που αφορούν περί τα 100 εκατομμύρια άτομα…».
Εν τούτοις, το θέμα παραμένει ανεξάντλητο και η αντιπαράθεση για τραγωδίες μαζικών θανάτων που στιγμάτισαν την παγκόσμια Ιστορία συνεχίζεται ακόμα ακατάπαυστα, ιδιαίτερα στο χώρο των διανοούμενων και των ιστορικών. Ένα ερώτημα που έπρεπε όμως ν΄ απαντηθεί πριν απ΄ όλα, παραμένει αναπάντητο : «Για ποιο λόγο και ως προς τι, εγκληματίες που επικαλούνται το καλό είναι λιγότερο ένοχοι από εκείνους που επικαλούνται το κακό;»
Απάντηση μπορεί να δωθεί μόνο αν αυτά τα δύο βιβλία διαβαστούν παράλληλα, σελίδα-σελίδα. Μόνο τότε μπορεί να φανούν ξεκάθαρα ποια πρόσωπα και για ποιο λόγο ακολούθησαν συνειδητά τον δρόμο του εγκλήματος ενάντια στην ανθρωπότητα, με ή χωρίς ιδεολογικό πρόταγμα. Το αποτέλεσμα πάντως είναι αυτό που περιέγραψε με λίγα λόγια ο αείμνηστος Κωστής Παπαγιώργης : «Το μέγα ιστορικό δράμα του κομμουνισμού, που συνεπήρε την Ευρώπη κατά τον 19ο και τον 20ο αιώνα και προσέδωσε διαφορετικό νόημα στην ιστορία, προσάγεται τελικά στο ιστορικό εδώλιο για να καταδικαστεί με την κατηγορία του μεγαλύτερου εγκληματία της ιστορίας» (Κ. Παπαγιώργης, «Το δικαστήριο της Ιστορίας», Επενδυτής, 4-2-2006). Αυτή είναι άλλωστε και η μοίρα των ηττημένων της Ιστορίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου