Τέλος πάντων, ας συνεχίσουμε με τον «Δάσκαλο» Κρόνο, όπως τον αποκαλούν ακόμα και σήμερα διάφοροι και διάφορες… τηλεοπτικοί αστρολόγοι, θέλοντας να περάσουν στο υποσυνείδητο των αδαών τηλεθεατών, ότι πρόκειται για έναν καλοσυνάτο φίλο των ανθρώπων, ο οποίος κρατάει τεφτέρι για όσα κάνουμε και αργότερα θα πληρώσουμε στο… κάρμα μας. Μην ξεχνάμε ότι κάθε Αδελφότητα χρειάζεται να στρατολογήσει νέα μέλη, που τις περισσότερες φορές δεν ξέρουν καν ότι είναι μέλη.
Προσέξτε κάτι βασικό εδώ! Οι οντότητες που είδαμε σαν Τιτάνες ή Θεούς, μετά από την Τιτανομαχία που θα εξετάσουμε αναλυτικά, αποσύρθηκαν έπειτα από ενέργειες του Διός και της ομάδας του σε διαστάσεις άλλες από αυτές που κινούμαστε εμείς. Είναι τα λεγόμενα πνεύματα ή δαίμονες που καταλαμβάνουν τα σώματα των ανθρώπων, άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά. Μετά από τα γενετικά πειράματα τα οποία ξεκίνησε ο Ουρανός και συνέχισε ο Κρόνος, τα όντα που προέκυψαν διέφεραν σημαντικά από τους ανθρώπους με την γνωστή σημερινή μορφή, ενώ στην πραγματικότητα προήλθαν έπειτα από τις διασταυρώσεις του Διός και εφεξής. Για να μπορέσει μία τιτάνια συνείδηση να ενσαρκωθεί στο σώμα ενός θνητού, το λεγόμενο «downloading», θα πρέπει ο θνητός να έχει γονίδια παρόμοια με της «θεότητας». Για αυτό βλέπουμε πολύ συχνά τον «ιερέα του Απόλλωνα», ή την «ιέρεια της Αφροδίτης» να παίρνουν κληρονομικά τον τίτλο, μιας και το DNA τους, που χάνεται πίσω στην αρχαιότητα, είναι συμβατό με τον αντίστοιχο «θεό» ή «θεά», που πλέον ενσαρκώνεται μέσα από το σώμα του θνητού ή της θνητής.
Με τις κατάλληλες επικλήσεις και διάφορες τελετουργίες που σκοπό έχουν να εγκλωβίσουν την προσοχή του μύστη στον Σκοπό της εκάστοτε Αδελφότητας, η συνείδησή του παραμερίζεται από την τιτάνια που τον καταλαμβάνει και ο ίδιος γίνεται μία μαριονέτα στα χέρια του Άλλου. Δεν χρειάζεται εδώ να παραθέσουμε διάφορα περιστατικά δολοφόνων που στην απολογία τους έλεγαν ότι «κάτι όπλισε το χέρι μου», αλλά ας κρατήσουμε το ότι ο τελετουργικός φόνος είναι απαραίτητος σε αυτές τις κακόβουλες οντότητες για να παραμείνουν στην δική μας διάσταση.
Έτσι αν κάποιος πειστεί ότι ο Κρόνος είναι σοφός δάσκαλος όπως τον αποκαλούν, τι το πιο λογικό για αυτόν να αρχίσει να τον λατρεύει, κάνοντας τον εαυτό του κατάλληλο δέκτη στις ψυχικές εκπομπές τον Κρόνιων οντοτήτων, που πλέον βρίσκουν άλλο ένα όχημα για να κινούνται στην διάστασή μας, όπως ακριβώς και εμείς θα ψάχναμε να νοικιάσουμε ένα αυτοκίνητο όταν ταξιδεύουμε σε ένα άλλο μέρος. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση το ενοίκιο είναι πολύ πιο ακριβό, μιας και πρόκειται για την ίδια μας την ύπαρξη.
Πίσω τώρα στην βασιλεία του Κρόνου. Σύμφωνα με έναν μύθο τον οποίο όμως προσωπικά συνάντησα μόνο στο μνημειώδες έργο του Αθανάσιου Σταγειρίτη «Ωγυγία» και όχι σε κάποια αρχαία καταγραφή, έχουμε το εξής (Τόμος Α, κεφάλαιο ια΄): Ο Κρόνος ενώ περιδιάβαινε την Γη, έδωσε την Αττική στην Αθηνά, την Πρωτογένεια υποθέτω. Τότε όμως έπιασε σφοδρή νόσος και λιμός στο στράτευμά του και επειδή νόμισε ότι αυτή ήταν η τιμωρία του για τον ευνουχισμό του Ουρανού, θυσίασε τον υιό του, που δεν σώζεται το όνομά του, για να εξιλεωθεί, και αυτή ήταν η πρώτη ανθρωποθυσία, ενώ από τότε οι άνθρωποι θυσίαζαν στον Κρόνο τα παιδιά τους. Και όχι μόνο αυτό, αλλά προχώρησε και στην περιτομή τόσο του ιδίου, όσο και του στρατεύματός του, για να τιμωρηθούν και οι ίδιοι όπως και αυτός ευνούχισε τον Ουρανό.
Αυτό είναι ένα σημαντικότατο κλειδί στην όλη ιστορία μας. Η Κρόνια Αδελφότητα δίνει μεγάλη σημασία στην ανθρωποθυσία, κυρίως του πρωτότοκου υιού, για αυτό και βλέπουμε πολύ συχνά σημαντικούς παράγοντες του δημοσίου βίου, πολιτικούς, επιχειρηματίες και λοιπούς να έχουν «θρηνήσει» σε κάποια στιγμή της ζωής τους τον «θάνατο» του μεγαλύτερου γιου τους. Βέβαια, αν προσέξει κανείς και το αριστερό χέρι τους, θα δει ένα χρυσό δαχτυλίδι να κοσμεί το μεσαίο δάχτυλό τους, αυτό του Κρόνου, αλλά μάλλον για σύμπτωση θα πρόκειται.
Κοιτάξτε το παιδί σας ενώ κοιμάται…
σκεφτείτε τον Πόνο που θα νιώσει αν ξυπνήσει και δεν θα είστε εκεί, αν έχετε φύγει από την Πραγματικότητά του, αν ένας από τους δύο σας ξυπνήσει σε ένα Όνειρο, μια Πραγματικότητα όπου ο άλλος δεν θα υπάρχει.
Σκεφτείτε τον πόνο τον δικό σας, αν δεν το δείτε να ξυπνάει ποτέ…
λίγοι, ελάχιστοι άνθρωποι μπορούν να αντέξουν αυτόν τον πόνο και να αναγεννηθούν μέσα από τις στάχτες τους, σαν τον μυθικό Φοίνικα.
Και τότε παύουν να είναι απλοί άνθρωποι…
Η Αγάπη του Πατέρα προς ένα παιδί, πόσο μάλλον όταν αυτό είναι γιος, είναι το δυνατότερο κίνητρο Ζωής. Δεν είναι τυχαίο ότι από την αρχαιότητα ακόμη οι διάφορες ομάδες Δύναμης, δοκίμαζαν τα μέλη τους αν είναι πρόθυμα να θυσιάσουν τον πρωτότοκό τους στον Βωμό της ομάδας. Πίσω από τους «μύθους» κρύβεται ένα πολύ σκοτεινό, μα ενδιαφέρον, παρασκήνιο που εξελίσσεται παράλληλα με την Ανθρωπότητα.
Οι αγαθοί ήρωες-βασιλιάδες (όπως ο Αιγέας) προτιμούσαν να δώσουν τους γιους τους να τους μεγαλώσουν άλλοι, η παράδοση βρίθει από παιδιά που είχαν αφεθεί στο ύπαιθρο και “σώθηκαν” από έναν βοσκό, ενώ άλλοι πιο «μαύροι» (όπως ο Αβραάμ) δεν δίστασαν να σηκώσουν το μαχαίρι κατά του γιου τους για να δηλώσουν την πίστη τους…
Οι αγαθοί βασιλιάδες πάντα παρακολουθούσαν, διακριτικά, την εξέλιξη των γιων τους και όταν ερχόταν η στιγμή τους καλούσαν κοντά τους, να αναλάβουν να συνεχίσουν το Έργο τους.
Το Μεγαλείο ενός θεού κρύβεται στην Θυσία…
όπως και το Χρίσμα ενός Αγαθού Βασιλιά.
Ο Αθανάσιος Σταγειρίτης ήταν μία τεράστια μορφή του 19ου αιώνα. Καθηγητής της Ελληνικής Γλώσσας στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης, λάτρης της Κλασικής Ελλάδας, συνέγραψε την Ωγυγία, με βάση καταγραφές των αρχαίων συγγραφέων, στους οποίους είχε πρόσβαση λόγω της θέσης του. Για αυτό τον λόγο όμως, είχε και πρόσβαση σε διάφορους πιο «κλειστούς» κύκλους της Ευρωπαϊκής Διανόησης αλλά και Πολιτικής, από όπου και άντλησε πολλά στοιχεία τα οποία και πρόσθεσε στο έργο του. Όραμά του ήταν η αναβίωση της Ελληνικής Παιδείας στον αγράμματο τότε και υπόδουλο Ελληνικό λαό, αλλά φανταστείτε να μιλούσε ελεύθερα τότε για τέτοια θέματα, ειδικά με το Χριστιανικό Ιερατείο να είναι ο αφανής αφέντης πίσω και από τους ίδιους τους Οθωμανούς. Έτσι λοιπόν, κρυμμένα πέρασε διάφορες πληροφορίες, όπως την θυσία του υιού του Κρόνου και την περιτομή του, για να επιστήσει την προσοχή του ερευνητή στον τρόπο με τον οποίο ακόμα και σήμερα δρα η Κρόνια Αδελφότητα.
Και μιας και αναφέραμε το Χριστιανικό ιερατείο, μην ξεχάσουμε και την θυσία του Ισαάκ από τον πατέρα του Αβραάμ. Ναι, είναι ο ίδιος Αβραάμ που όταν πεθαίνει ο πιστός Χριστιανός, ο μαυροντυμένος ρασοφόρος του εύχεται να πάει στην αγκαλιά του Αβραάμ. Με συγχωρείτε, αλλά τέτοια «πατρική» αγκαλιά να μου λείπει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου