Η ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ......

ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΛΕΒΕΝΤΟΠΑΙΔΟ;;

Το λεβεντόπαιδο που υπήρξα, το ’χει πάρει...
εδώ και χρόνια ο κατήφορος, και πάει…
Στην κοινωνία ώρα μηδέν, κάθε τομάρι
κλέβει μια Στέλλα που ένας άλλος αγαπάει.

Οι πόθοι στον καταραμένο βάλτο, πάντα

γεμίζουν λάσπη την ψυχή κι ακολασία.

Πάω στα κόκκινα φανάρια –στα σαράντα–

όμως ποτέ την Κυριακή στην εκκλησία.

Ποιον ουρανό τάχα παντρεύτηκε η Αστέρω

κι έμεινα σαν νυμφίος ανύμφευτος στην λάβρα;

Καμιά Μαρία Πενταγιώτισσα δεν ξέρω

κι είναι η ζωή σαν το κορίτσι με τα μαύρα.

Την Γερακίνα πήραν σκλάβα οι λεφτάδες.

Κυριαρχούν σαπίλα κι αριστοκρατία.

Επανακάμπτει ο νόμος 4.000

και την διαπόμπευση την λεν δημοκρατία.

Ταινία παίζει στης Ομόνοιας το σεντόνι

η Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου – και φοβίζει!

Ψάχνω ρωμαίικη καρδιά σε μια οθόνη,

ενώ το έθνος σαν κωθώνι μαϊμουδίζει.

Αν γίνεις τώρα πρώτος μες στους τελευταίους

βρίσκεις δουλειά, γιατί παντού ζητείται ψεύτης.

Με πιάνει ο ίλιγγος – αλίμονο στους νέους…

Όταν οι τίμιοι σιωπούν, φωνάζει ο κλέφτης.

Σαν τον Ξανθόπουλο αντιπάλεψα την μοίρα,

μα σαν τον Βέγγο έχω πεθάνει στις σκουντούφλες.

Κι αφού κατάντησε η ζωή κάλπικη λίρα,

έγινα πλέον ένας ήρωας με παντούφλες.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Ε. ΣΟΛΔΑΤΟΣ