ιλικρινά, δεν περίμενα να έχει «ταράξει τα νερά» σε τέτοιο βαθμό ένα σύντομο καί υπαινικτικό άρθρο! (Αν καί, θα μου πείς, Μάτριξ είν’ αυτό!) Έτσι, οφείλω να δώσω συνέχεια στο θέμα· πρώτα, αναλύοντας (πάντα κατά τη γνώμη μου – να εξηγούμαστε) το πώς καί το γιατί της (όντως, πολύ) παράξενης εμπειρίας του αναγνώστη των «Κατοχικών Νέων» (ανάρτηση εδώ), καί μετά -σε ακόμη μία συνέχεια- εξηγώντας μερικά πράγματα επάνω στους «οιωνούς» καί την «κυκλικότητα» των φαινομένων.
Διαβάστε, λοιπόν, προσεκτικά πρώτα την ιστορία, στον σύνδεσμο που σας έδωσα, κι ελάτε ξανά εδώ γιά …φροντιστήριο!
Άντε, όμως, τελευταία παραχώρηση γιά τους (ακραίους) τεμπέληδες, που βαριούνται να πατήσουν ακόμη καί το κουμπί του ποντικιού τους! (Ξέρω ότι υπάρχετε, ρέ μπαγάσικα! Μήν πάτε να μου κρυφτήτε εμένα! Lol!!!) Μιά σύνοψη των γεγονότων, εδώ παρακάτ’:

α. Τα συμβάντα
Πρόσφατα, κάποιος εργαζόμενος (ναί! υπάρχουν ακόμη!    ) στα Γιάννενα, ξεκινάει αξημέρωτα γιά τη δουλειά του. Πεζός.
Εκεί που βάδιζε, βλέπει μιά γυμνή κοπέλλα (σχεδόν γυμνή – διότι φορούσε μονάχα ένα κάτι σαν κάλυμμα του στήθους της) να τρέχει αλαφιασμένη καί να χτυπάει τα κουδούνια των γύρω πολυκατοικιών, φωνάζοντας: «- Βοήθεια! Σώστε με!»
Όμως, κι ενώι ο άνθρωπός μας τη ρώτησε αν θέλει να φωνάξουν την αστυνομία (κι ετοίμασε το κινητό του), διαπίστωσε πως τον πλησίασε ένας μουσάτος ψηλός, ο οποίος τον απέτρεψε από το να κάνει κλήση, λέγοντάς του κάτι σαν: «- Φίλος, δεν τρέχει τίποτις με την κοπέλλα, να ‘ούμ’· καί μην τραβάς ζόρια, να ‘ούμ’!»
Εκεί, όμως, που ο δικός μας γύρισε το βλέμμα του να ξαναδεί την κοπέλλα, αυτή είχε εξαφανιστεί. Κι όταν ξαναγύρισε να δεί τον τύπο, είχε εξαφανιστεί κι αυτός. Όταν, δέ, εμφανίστηκε το περιπολικό μετά από κανένα τέταρτο (αφ’ ότου εκλήθη η αστυνομία από το κινητό), είχε …εξαφανιστεί κι ο φίλος μας – διότι είχε βαρεθεί να περιμένει!
[Άσε καί την αντίληψη του εμβάτσου, που απάντησε στην κλήση!… Ποιός Ράν-Τάν-Πλάν καί ποιός Εργοδότης;! Εδώ είναι ν’ αυτοκτονείς με λουκούμια, φροντίζοντας να σου κάτσουν στο λαιμό! Καρα-lol!!!
Ο -προφανώς καρανυσταγμένος- εμβάτσος υπηρεσίας τον ρώτησε τον φιλαράκο μας το εξής ανεπανάληπτο: «- Γυμνή, είπατε; Καί τί φορούσε;»
Ή είμεθα κράτος σουρρεάλ, κύριοι, ή δεν είμεθα! Όχι, που θ’ αμφισβητήσει τον σουρρεαλισμό του κράτους μας ο πάσα είς!    ]

Η ιστορία, όμως, δεν σταματάει εδώ… Την άλλη μέρα το πρωΐ, ο αυτόπτης μάρτυρας ζήτησε από φίλο του με μαγαζί στην περιοχή, εφοδιασμένο με κάμερες ασφαλείας, να δεί τη χθεσινή καταγραφή των καμερών την ώρα του συμβάντος. Όμως, στις κάμερες φάνηκε μεν καθαρά ο ίδιος καί το περιπολικό (που κατέφθασε αργότερα), αλλά κοπέλλα καί μουσάτος, που-θε-νά!!!
Καί το κερασάκι στην τούρτα: ο δρόμος απ’ το σπίτι του φίλου μας μέχρι τον τόπο του συμβάντος είχε γεμίσει με γκράφφιττι κεφαλιών «γκρίζων» εξωγήϊνων, φτιαγμένα με στένσιλ. (Αλλά με βαμμένα πράσινα τα κεφάλια… αν καί πρόκειται γιά «γκρίζους»!    )

β1. Η εξήγηση ( ; ) – η εισαγωγή
Πάμε, τώρα, να δούμε την (κατά τη γνώμη μου, επαναλαμβάνω) εξήγηση.
Κατ’ αρχήν, το επίμαχο γραπτό απόσπασμα το δικό μου είναι το εξής:
Κτίρια (κυρίως που δεν υπήρχαν, ή δεν υπάρχουν πιά),
ονόματα δρόμων που δεν ξέρατε,
γκράφφιττι που σας τράβηξαν την προσοχή,
παράξενους ανθρώπους –
ακόμη καί με παραξενιά που δεν είναι ακριβώς παραξενιά.
(Δε λέω να δεις πχ κάποιον με μυτόγκα δεκαπέντε πόντων·
αλλά να δεις πχ μιά γκόμενα, που απλά είναι ξυπόλητη...)

Αυτά έγραψα, αλλά δεν σας είχα πεί τί εννοούσα! Γιατί; διότι είναι μέγιστο λάθος, τη στιγμή που σας καλώ ν’ αφουγκραστήτε την εσωτερική σας φωνή, να σας βάλω στο μυαλό έτοιμες ιδέες. Ωστόσο, αναγκάζομαι τώρα να σας πω δυό λόγια.
  • Τα κτίρια είναι μεγάλη ιστορία, καί δεν θα επεκταθούμε.
Κυρίως εννοώ τα κτίρια, που μας άφησαν έντονο αποτύπωμα στη μνήμη, καί νομίζουμε πως βρίσκονται κάπου, ενώι δεν υπάρχουν πιά. (Ή βρίσκονται αλλού.) Ή άλλα, που μας απωθούν έντονα – ή (πολύ σπάνια) μας έλκουν.
  • Τα ονόματα των δρόμων…
…Πάλι έχουν να κάνουν με παιχνίδια του μυαλού. (Πχ: «- Μά, καλά! Αυτός ο δρόμος πάντα δεν λεγόταν Παπαδιαμάντη; Τώρα γιατί λέγεται Παπάζολη; Άλλαξαν τις πινακίδες; από πότε;»)
  • Τα γκράφφιττι…
Παλιά ιστορία γιά την αφεντιά μου!… τα αναφέρω καί γι’ αυτό. Οι παλιοί αναγνώστες θα θυμούνται τα άρθρα μου με τα γκράφφιττι του «Τελαμώνιου», που τά ‘βλεπα μυστηριωδώς εκεί ακριβώς, απ’ όπου περνούσα βγάζοντας βόλτα τα μωρά με το καρρότσι. Κανείς δεν ήξερε την πορεία που έπαιρνα, ούτε κάν εγώ! (Κάθε φορά αυτοσχεδίαζα.) Άρα, πως την ήξερε κάποιος τελείως άγνωστος, καί φρόντιζε την προηγούμενη ημέρα να «στολίζει» τα ντουβάρια της πορείας μου… προξενώντας μου καταιγισμό ιδεών με τις εικόνες του;… κάνοντάς με να βλέπω πράγματα, που κανονικά έπρεπε να ταλαιπωρηθώ επί κάμποσο χρόνο, γιά να τα δω;…
Παιχνιδάκια του Μάτριξ κι αυτά! (Αν δεν δέχεστε κάποια θεότητα από πίσω – καί πάνω.) Εκτός κι αν ήταν ένας τρομερός αιθερικός συντονισμός δύο μυαλών.
  • Παράξενοι άνθρωποι.
Έχει γράψει πολλά σχετικά ο Γιώργος Μπαλάνος, εδώ καί δεκαετίες πίσω. Άνθρωποι, ή μάλλον ανθρωποειδείς… κοντοί καί κακάσχημοι κατά κανόνα, που όμως περνάνε απαρατήρητοι μέσα στο πλήθος – εκτός κι αν αποφασίσουν να σου κάνουν πλάκα, οπότε καί σταματάνε καί σε κοιτάζουν· καί χαμογελάνε μ’ ένα χαμόγελο καθόλου φυσιολογικό. Ή ακόμη καί κάτι φήμες (φήμες; ) γιά ανθρωπάκια, που «βγαίνουν από μιά πέτρα» έξω από ένα συγκεκριμένο χωριό. (Δεν λέω ποιό, διότι οι συγκεκριμένοι χωριάτες τσατίζονται με την οποιαδήποτε αναφορά σε «πέτρα» κι «ανθρωπάκια» – καί δεν το ρισκάρω να κρατάνε καραμπίνες γεμάτες! Lol!!! Πάντως, την πέτρα την έχω δεί προσωπικώς, τα ανθρωπάκια όχι.) Ή, ό,τι άλλο παρόμοιο.
Αυτούς, τώρα, τους ανθρωποειδείς κατά κανόνα τους καταλαβαίνεις με τη διαίσθηση. Ανατριχιάζεις, όταν σε πλησιάζουν!
Πάντως, ΔΕΝ εννοούσα αυτές τις περιπτώσεις.
  • Ξυπόλητη γκόμενα.
Εδώ, εννοούσα αυτήν ακριβώς την περίπτωση:



…την αρχιέρεια της Γαίας, την οποία οι αρχαιολόγοι επιμένουν βλακωδώς να την αποκαλούν «θεά των όφεων».
Βέβαια, δεν φαίνονται τα πόδια της, αλλά (αφού είναι αρχιέρεια της Γαίας) χίλια τοις εκατό είναι γυμνά – γιά να πιάνει τις «δονήσεις» της Γής. Το δέ γυμνό στήθος της σημαίνει ότι -ως αρχιέρεια- μοιράζει ευλογία… διότι το στήθος είναι η έδρα των συναισθημάτων (καί κατά τη διαδικασία της «εκπομπής» καλών αισθημάτων δεν πρέπει να εμποδίζεται από ρούχο).
(Τα λοιπά σύμβολα της εμφάνισής της δεν τα εξηγώ, θα ξεφύγουμε πολύ εκτός θέματος.)
Όπως θα καταλάβατε, εννοούσα τέτοιες ιέρειες μετενσαρκωμένες (μιά που μιλάμε γιά αναβίωση παναρχαίων Ελληνικών καταστάσεων). Αν καί, βεβαίως-βεβαίως, η οποιαδήποτε γυναίκα γουστάρει να περπατάει ξυπόλητη στο βρεγμένο απ’ τη βροχή πεζοδρόμιο, δεν είναι, δά, κατ’ ανάγκην καί μετενσαρκωμένη ιέρεια της Γαίας!

Τελειώνοντας τα παραπάνω, θα σας ζητήσω συγνώμη γι’ ακόμη μία φορά, που σας βάζω σε πειρασμό να δεχθήτε τις έτοιμες ιδέες μου. Είπαμε, αυτό δεν πρέπει να γίνεται. Οπότε, απλώς διαβάστε το κείμενο ουδέτερα, καί αγνοήστε τις.

β2. Η εξήγηση ( ; ) – η «εφαρμογή»
Πάμε, τώρα, ξανά πίσω στα Γιάννενα – στην ιστορία μας.
Κατ’ αρχήν, το Μάτριξ εδώ μας κάνει χοντρή πλάκα, διότι κάνει αντιστροφή. Η μαρτυρία μιλάει γιά γυναίκα γυμνή, εκτός απ’ το καλυμμένο στήθος της· παναπεί, εικόνα τελείως αντίθετη απ’ την Κρητικιά αρχιέρεια της Γαίας! (Εκτός απ’ τα γυμνά πόδια, που είναι το μόνο κοινό στοιχείο.) Μετά, έχουμε καί χρονική αντιστροφή: η ιστορία αυτή έλαβε χώραν αρκετές μέρες ΠΡΙΝ γράψω εγώ εδώ το ο,τιδήποτε. (Να υποθέσω ότι έγινε ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου… κι ό,τι πήγαινε να γίνει, που ΔΕΝ έγινε τελικά, θα γινόταν ακριβώς στις 06:18′; )
Ας δούμε, όμως, περί τίνος πρόκειται – πάντα κατά τη γνωμάρα μου.
Λοιπόν, όλα δείχνουν πως τη γυμνή τύπισσα επρόκειτο να τη δολοφονήσει τελετουργικώς κάποια «μαύρη» σέχτα.
[Αν θέλετε κάποιες παραπάνω πληροφορίες γιά τέτοιες ιστορίες, διαβάστε το: «Οι νύχτες της Εκάτης» του -πάλι!- Γιώργου Μπαλάνου. Εντελώς πληροφοριακώς, μιά γυμνή γκόμενα επάνω σ’ ένα τραπέζι, όπου όλοι οι «τελετουργούντες» ασελγούν επάνω της, ονομάζεται «βωμός» – οι δε δουλειές αυτές γίνονται γιά επίκληση του Ακατονόμαστου, γιά απόκτηση «δύναμης», καί γιά λοιπές παρόμοιες καρα-εγωϊστικές ανθρώπινες σαχλές φιλοδοξίες. Πάντως, οι φυσιολογικοί άνθρωποι αμφοτέρων των φύλων καλά θα κάνουν να κρατηθούν μακριά κι αλάργα από τέτοια!]
Καί απλούστατα (κι ευτυχώς!), η κοπελλιά συνήλθε απ’ τη νάρκωση νωρίτερα απ’ ό,τι αναμενόταν, καί πρόλαβε να την κοπανήσει… (Να ξέρετε πως δεν θα τη σφάζανε τελείως ξυπνητή. Πάντα, από αρχαιοτάτων χρόνων, σε τέτοιες «τελετές» τα μαστουρώνουν τα θύματα, ώστε να τους κάνουν υπάκουα τα χατήρια καί να μην αντιδρούν.) Έτσι, έτρεξε στο κατόπι της το μαντρόσκυλο των «μαύρων» (ο «σεκιουριτάς» της υπόθεσης), να την τσουβαλιάσει καί να την ξαναφέρει πίσω.
[Εύχομαι κι ελπίζω να τους ξέφυγε τελείως, τελικά – αν καί το κόβω δύσκολο. Βλέπετε, κάτι τέτοια άτομα -σαν τον μουσάτο καί τ’ αφεντικά του- μπορούν να παρακολουθούν καί το «αιθερικό ίχνος» κάποιου (ποιές «θερμικές κάμερες» καί λοιπούς τεχνολογικούς πρωτογονισμούς μου λέτε!…), οπότε δεν μπορείς να τους κρυφτείς· παρεκτός αν μεσολαβήσουν άλλες καταστάσεις, πχ εξορκισμός, κτλ. Ή αν γνωρίζεις τεχνικές ανωτέρου επιπέδου, καί τους συσκοτίζεις.
Μπερδεγουέη, αν έχετε την υποψία ότι κάποιο καθήκι σας ψάχνει «αιθερικώς», φωνάξτε έναν σκύλο δίπλα σας. Εκεί που κάθεστε στην καφετέρια κι αρχίζετε να έχετε ενοχλήσεις στο κεφάλι, ένα κέρασμα το μπισκοτάκι του καφέ σ’ ένα αδέσποτο -συν μερικά χάδια- θα κάνει θαύματα! Δοκιμασμένη μέθοδος, από πρώτο χέρι.]
Το δέ κάλυμμα του στήθους -καί σύμφωνα με όσα είπαμε παραπάνω γιά την αρχιέρεια της Γαίας- δείχνει ότι (μάλλον) σκοπεύανε να της ξερριζώσουν την καρδιά (όπως ακριβώς κάνανε οι Αζτέκοι στις ανθρωποθυσίες τους), οπότε έπρεπε να «εμποδιστούν» τα συναισθήματά της.

Κάποια άλλα στοιχεία, που συμπεραίνουμε:
Τόσο η κοπέλλα αυτή, όσο κι ο μουσάτος, δεν ήταν ντόπια άτομα. Αφ’ ενός, στις επαρχιακές πόλεις όλοι γνωριζόμαστε· αφ’ ετέρου, η ενέργειά της να χτυπάει κουδούνια δείχνει πως δεν είχε δικό της σπίτι στα Γιάννενα. (Διότι όλοι μας μεριμνούμε γιά την περίπτωση που θα κλειστούμε έξω απ’ το σπίτι μας – δεύτερο κρυμμένο κλειδί, τηλέφωνο σε κλειδαρά, τηλέφωνο σε φίλο γιά φιλοξενία, κτλ.)
Επίσης… η μή καταγραφή σε κάμερα ασφαλείας (καθώς καί η μή ύπαρξη ειδώλου σε καθρέφτη) παραδοσιακώς αποδίδονται σε βρυκόλακες. Αλλά εδώ:
  • Είτε έχουμε μιά νέα γυναίκα με εξαιρετικές ικανότητες (καί μάλλον γεννημένη σε ηλιοστάσιο – διότι τέτοια άτομα είναι περιζήτητα ως θύματα σε τέτοιες «τελετουργίες»), που βλακωδώς πήγε κι έμπλεξε με μαύρη σέχτα (γι’ αυτό, όσοι-ες έχετε κάποιες ικανότητες παραπάνω απ’ τις συνηθισμένες, μην κάνετε αυτοδιαφήμιση – καί μήν λέτε στον καθέναν τη χρονική στιγμή που γεννηθήκατε),
  • είτε έχουμε «εκπαίδευση»… διότι έχω ακουστά πως η «αορατότητα» αυτού του τύπου μπορεί να διδαχθεί.
Όπως καί νά ‘χει, τόσο η κοπέλλα, όσο καί ο μουσάτος είναι πραγματικά, υπαρκτά πρόσωπα, κι όχι φαντάσματα, βρυκόλακες, εξωγήϊνοι, ή ο,τιδήποτε τέτοιο. (Τί να σας πώ;! Εξωγήϊνη ξεβράκωτη, που να χτυπάει κουδούνια πολυκατοικιών, εμένα δεν μού ‘τυχε ούτε κάν ως βιβλιογραφικό περιστατικό.)
Τα δέ γκράφφιττι με τις κεφάλες των γκρίζων είναι απλά αντιπερισπασμός, γιά να θολώσουν τα νερά. Δεν έχουν κάποιο ουσιαστικό νόημα, καί μην τσιμπάτε καί ξοδεύετε χρόνο σε αναζήτηση κρυφών νοημάτων τους.
Τά ‘χαν έτοιμα, σε περίπτωση που κάτι δεν πήγαινε καλά – εξ ού καί το έτοιμο στένσιλ. Είχανε προνοήσει γιά την περίπτωση του να μην πάει κάτι καλά! Το μόνο κακό, είναι πως (μιά που «ακολουθούν» την καθημερινή πορεία του) δείχνουν στον φίλο μας αυτόπτη μάρτυρα πως τον έχουν στοχοποιήσει καί τον παρακολουθούν, ώστε να μην τολμήσει να κάνει κάτι που θα τους βλάψει. Εν πάσει περιπτώσει, ο φίλος μας να μή φοβάται, καί να τους γράψει κανονικά εκεί που δεν πιάνει το μελάνι. Τίποτε απολύτως δεν μπορούν να του κάνουν! Διότι, ακόμη καί σ’ αυτά τα επίπεδα, υπάρχουν «νόμοι» – καί δεν μπορεί να κάνει ο καθένας ό,τι γουστάρει. Αν -μπορεί να- κάνει κάτι, είναι επειδή (γιά κάποιους λόγους) του επιτρέπεται από ΠΟΛΥ «άνωθεν». Αλλοιώς, τσού!

(Πάλι δεν επεκτεινόμαστε· αν το πράξουμε, θα γράψουμε εγκυκλοπαίδεια!)
Κάτι ακόμη, γιά τα γκράφφιττι αυτά: σε μιά από τις «γκριζο»-φωτογραφίες του άρθρου των «Κατοχικών Νέων» μισοφαίνεται ακόμη ένα γκράφφιττι (πάλι) με στένσιλ, που απεικονίζει μιά …μυίγα!!! Είμαι λίγο περίεργος να δω ολόκληρον τον τοίχο – διότι μπορεί τα γκράφφιττι αυτά, άσχετο σε ποιές στιγμές ζωγραφιστήκανε κι από ποιούς, να σχετίζονται εννοιολογικώς. Είπαμε, Μάτριξ είν’ αυτό!… οπότε, ίσως (ΙΣΩΣ, λέμε! – μικρή πιθανότητα) όλα μαζί τα γκράφφιττι αυτά να βγάζουν κάποιο άλλο, κρυμμένο νόημα, που δεν εξάγεται μόνο από τη θέαση της κεφάλας του «γκρίζου».
Τέλος πάντων, χρόνος καί διάθεση να υπάρχει γιά ψάξιμο κι αναλύσεις… κι από διάθεση έχω άφθονη. Χρόνο που θα βρω! (Παναπεί, ας ψάξει τίποτε καί κανένας άλλος. Σας το είπα ευγενικά, να μην σας πληγώσω! Lol!!!)

Λοιπόοοοννν… Είπαμε γιά ξυπόλητη γκόμενα, είπαμε γιά γκράφφιττι, είπαμε γιά παράξενους ανθρώπους. Τί μένει; Ποιά στοιχεία του πάζλ δεν αναφέραμε;
Τα ονόματα των δρόμων καί τα κτίρια της περιοχής.
Διότι είμαι σίγουρος πως το Μάτριξ μας έκανε την τιμή να τα συμπεριλάβει κι αυτά!
Τώρα, θα μου πείς… κι αν ο δρόμος του περιστατικού λεγότανε φερ’ ειπείν Αθανασίου Ψαλλίδα (στην τύχη το πέταξα το όνομα!), τί αλλάζει με το που έγινε το περιστατικό αυτό; Θ’ αναστηθεί ο Ψαλλίδας εκ νεκρών, να περάσει σεμινάριο κομπιούτερζ (να μάθει τον κειμενογράφο, δηλαδής), γιά να γράψει κι άλλα βιβλία; Όχι, αλλά ίσως το όνομα του δρόμου στη συγκεκριμένη συγκυρία ν’ αποτελεί μιά ψηφίδα, που βοηθάει την επίλυση του γρίφου· καί τις υπόλοιπες μέρες να είναι πράγματι ένα στοιχείο τελείως αδιάφορο.

Καί πάμε στα κτίρια της περιοχής…
…Τα οποία, είμαι σίγουρος πως πράγματι έπαιξαν ρόλο στην ιστορία μας! Μόνο που δεν τα παρατήρησε ο άνθρωπος που την έζησε. (Διότι -πάλι είμαι σίγουρος- πως δεν το συνηθίζει να παρατηρεί κτίρια. Δέ ‘ν’ κακό αυτό, ούτε υποχρεωτικό· ο καθένας μας είναι αυτός που είναι, με τις ικανότητές του καί τις προτιμήσεις του. Άσε που, αν βλέπεις κάθε μέρα κάποια κτίρια καί τά ‘χεις συνηθίσει, σιγά μην τους δώσεις ξεχωριστή προσοχή!) Λοιπόν, ας σκεφτούμε λίγο:
  • Μιά γυμνή γυναίκα, που τρέχει να ξεφύγει από δολοφόνους, πόσο μακριά μπορεί να έτρεξε; (Έστω καί αξημέρωτα, που δεν είχε περίεργους περαστικούς / ξενύχτες μισομεθυσμένους απ’ τα μπαράκια, να προσπαθούν να τη σταματήσουν γιά να τη χουφτώσουν / κυκλοφορία αυτοκινήτων.) Δηλαδή, πόσο χρόνο είχε στη διάθεσή της, από τη στιγμή που ξέφυγε απ’ την προσοχή των φονιάδων καί την κοπάνησε;
  • Κι απ’ την άλλη: εάν παραβλέψουμε το στοιχείο του διαθέσιμου χρόνου, πόση αντοχή έχει μιά «μέση» γυναίκα 20-22 ετών γιά τρέξιμο ξυπόλητη; (Καί με δεδομένον τον πανικό της.)
Η δική μου συνδυασμένη εκτίμηση γιά τις δύο αυτές ερωτήσεις είναι πως η κοπέλλα είχε διανύσει το πολύ κάπου πεντακόσια (500) μέτρα απ’ το κτίριο, όπου την είχαν. Δηλαδή χοντρικά κάπου δέκα (10) οικοδομικά τετράγωνα. Οπότε, από το σημείο όπου τη συνάντησε ο αυτόπτης μάρτυρας, ψάχνουμε σε ακτίνα μέχρι πεντακοσίων μέτρων γιά «περίεργα» κτίρια.
Τί ακριβώς ψάχνουμε;
Παλιά, εγκατελειμμένα αρχοντικά. (Αλλά, προσέξτε! όχι ερειπωμένα – παναπεί, ακόμη σε κατάσταση κατοικήσεως.) Καί σπίτια με υπέρθυρο ένα παραθυράκι σε σχήμα έλλειψης – ή μισής έλλειψης, κάπως σαν τον Ήλιο του Πασόκ. (Όπως πχ το σπίτι του Ραζηκότσικα, στο Μεσολόγγι.)
Γιατί;
Πάμε ανάποδα τις απαντήσεις.
  • Διότι τα σπίτια με την έλλειψη στο υπέρθυρο δείχνουν «επαναστάτες» ιδιοκτήτες.
Βλέπετε, κάποτε, η ιδέα ότι η Γή γυρίζει γύρω από τον Ήλιο (καί δή σε ελλειπτική τροχιά) θεωρήθηκε επαναστατική – οπότε, στις Ευρωπαϊκές γλώσσες, πχ στα σημερινά Αγγλικά, η λέξη γιά την περιστροφή κι η λέξη γιά την επανάσταση είναι ακριβώς οι ίδιες! (Ο Ντάν Μπράουν σ’ ένα από τα μυθιστορήματά του λέει ότι η αυλή μπροστά από τον Άγιο Πέτρο του Βατικανού είναι ελλειπτική, επειδή αυτός που την έφτιαξε κορόϊδευε τις αντιλήψεις της Καθολικής Εκκλησίας μπροστά στα μάτια της τελευταίας!)
Έτσι, ψάχνουμε στην Ιστορία γιά το ποιοί ήταν (ή το παίζαν) «επαναστάτες» από το 1600 μέχρι το 1800. (Ώ, ναί!… Κι αυτοί που σκεφτήκατε!… Κυρίως αυτοί το παίζαν επαναστάτες, ή κατευθύνανε «επαναστάτες» από τα παρασκήνια – καί τότε, καί σήμερα.)
  • Καί διότι τα κλειδιά από τέτοια εγκατελειμμένα αρχοντικά (καί γενικώς από τις λεγόμενες «σχολάζουσες κληρονομίες» – δηλαδή, χωρίς κληρονόμους, ή -έστω- γνωστούς κληρονόμους), λογικά ποιός μπορεί να τα κρατάει πλέον; Έ;
Αυτός ακριβώς που σκεφτήκατε – καί σκέφτηκα κι εγώ! Κι αν αυτός που σκεφτήκαμε παρέα είναι ξένος, όπως στα σημερινά Γιάννενα… κι αν τ’ αρχοντικά αυτά ήταν επίσης ξένων… δεν συμπληρώνω τη σκέψη μου! 
Πάντως, συνδυάζοντας τις δύο απαντήσεις, καταλάβατε πολύ καλά, πού πάει το πράγμα! Άλλως τε, οι λεγάμενοι ξένοι των Ιωανίνων έχουν προϋπηρεσία· προξένησαν -ως χαφιέδες– τους φόνους (τουλάχιστον) του Διονυσίου Φιλοσόφου καί των Κατσαντωναίων. Άρα, ποιός με βεβαιώνει εμένα πως καί σήμερα δεν επιδίδονται στο …σπόρ, προς χάριν του Κρόνου; Κάποιες καταστάσεις δεν αλλάζουν, όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Λοιπόν, συμπερασματικώς γιά τα κτίρια:
Αν κι έχω επισκεφθεί τα Γιάννενα κάμποσες φορές, αν κι έχω γνώση προσανατολισμού σ’ αυτή την πόλη, δεν γνωρίζω επαρκώς λεπτομέρειες της περιοχής. Αλλά πάω ένα ψιλοστοίχημα ότι έτσι θα είναι αυτό που ζητάμε: εγκατελειμμένο αρχοντικό με «σημαδιακό» υπέρθυρο!
Οπότε, ψάχνουμε σε κύκλο ακτίνας 500 μέτρων από το περιστατικό, καί βρίσκουμε -με μαθηματική βεβαιότητα!- το σπίτι, από το οποίο την κοπάνησε η κοπελλιά!
Εδώ σταματάει η ανάλυση των παιχνιδιών του Μάτριξ καί των στοιχείων του περιστατικού. Τα υπόλοιπα (καί πέρα απ’ την πλάκα του «τί φορούσε») είναι θέμα Αστυνομίας· ΑΝ, βέβαια, μπορεί αυτή να κάνει κάτι (σε πιθανή έρευνα γιά απόπειρα φόνου) με υπόπτους ξένους …»υπεράνω υποψίας» (καί μπουζουριάσματος από τις εγχώριες Αρχές του προτεκτοράτου μας).

Επίλογος
Όλη τη σημερινή ανάρτηση την έγραψα, όχι ως έχουσα άμεση σχέση με το θέμα των «οιωνών», αλλά γιά να δείξω πως πρέπει πλέον να έχουμε τεταμένη την προσοχή μας. Πάντως, θέλω να λάβετε υπ’ όψη σας (μιά που διαβάσατε το προηγηθέν κατεβατό) ότι «οιωνοί» θ’ αρχίσουν να εμφανίζονται σωρηδόν καί δικοί μας, αλλά κι απ’ την «άλλη πλευρά».
Οπότε, μιά ακόμη ανάλυση γιά το τί πρέπει να προσέχουμε καί τί πρέπει να πετάμε στα σκουπίδια, στην επόμενη (κι ελπίζω τελευταία) συνέχεια του παρόντος άρθρου.
Χαιρετισμούς στα όμορφα Γιάννενα!
Καί πάλι συγνώμη αν σας έβαλα στο μυαλό ιδέες, που μπορεί μεν να είναι γοητευτικές, αλλά ίσως καί να μην είναι σωστές. Είπαμε, βασικός κανόνας με τους «οιωνούς»: ο καθένας κρίνει μόνος του.