Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2019

ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΑ...


Η εικόνα ίσως περιέχει: ένα ή περισσότερα άτομα και άτομα κάθονται
ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΠΑΛΙΟ  ΣΧΟΛΕΙΟ


Νίκος Σταθόπουλος

ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, ώστε να βλέπεις τουρκικά σίριαλ, να συμμετέχεις σε ριάλιτι, να διαπρέψεις ως μεγαλομάγερας, να χειρίζεσαι άνετα τα τάμπλετ, να είσαι αγελαίος σινεφίλ, να κουλτουροπαθαίνεις με Δημουλίδου και Μαντά, να καταλαβαίνεις τις βασικές εντολές του ψυχαναλυτή, να αφομοιώνεις γρήγορα τις ασταμάτητες μεταρρυθμίσεις του ασφαλιστικού, να συντάσσεις εύκολα το βιογραφικό για τη χιλιοστή πολυπόθητη θεσούλα της νομαδικής ζωής, να ψηφίζεις με το σωστό τάιμινγκ αριστερά ή δεξιά, να παπαγαλίζεις χαρωπά και χωρίς κόπο τα εκάστοτε must της κορεκτίλας, να απεχθάνεσαι το παρελθόν και να υστερίζεις για το μέλλον πνιγμένος στα περιττώματα του ακίνητου παρόντος....μάθε, μάθε, μάθε....μη σταματάς...
ΕΧΟΥΜΕ ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΕΙ από άδεια στόματα που ξεφωνίζουν μοντερνιές της εισαγόμενης ευκολίας, κύμβαλα αλαλάζοντα μιας "προόδου" σαν ένα ακόμα καταναλωτικό αγαθό...κι έχουμε χάσει εκείνη την εκλεκτή λεπταίσθητη αστική λογιοσύνη του σεβασμού στον πολιτισμό και της παθιασμένης σφαιρικότητας..που κοιτάζει με καθολικό ανθρωποκεντρισμό τα πράγματα και επιδιώκει έναν ακεραιωτικό εκπολιτισμό...την αστική λογιοσύνη ενός Δελμούζου, ενός Τερζάκη, ενός Παπανούτσου, αλλά, ναι, ναι, και ενός Γληνού στα βαθύτερα σημασιακά και αξιακά του υποστρώματα...όλα έγιναν "δημοσιογραφία" και "δημοσιολογία" και, τελικά, μια περίπλοκη λεξοκεντρική ρηχότητα ιδεοσχημάτων μιας τερατώδους εργαστηριακής κοινωνικής μηχανικής...και όλα πάνε κατά διαβόλου!...διότι, χωρίς την παιδεία ουσιών της αστικής πνευματικής ευγένειας, δεν θα γονιμοποιήσεις τα συναρπαστικά ανατρεπτικά νοήματα του Μέλιου Καδρά, θα τον νιώσεις εντελώς εξωτερικά, θα τον κανιβαλίσεις και θα παραγάγεις έναν τάχα ιδεαλιστικό πρωτογονισμό με βλακώδη "ταξικά" μουγκρητά....διαβάζω σήμερα εκατοντάδες γελοίες αναρτήσεις περί "ελεύθερου, μαθητοκεντρικού σχολείου της αυτονομίας", και γελώ θυμωμένα με τους αυτάρεσκους ηλίθιους που δεν βλέπουν ότι η φαντασμαγορική τους "άποψη" είναι απλώς η ακραία κατάληξη του βασικού αστικού ατομικισμού..προτείνουν αυτό που λίγο μετά το βρίζουν "εξεγερτικά" στη φυσική του μορφή ως ατομικισμό των Αγορών...μα τι επικίνδυνοι χαβαλέδες των ιδεών!...
ΜΕ ΧΙΛΙΕΣ ΜΕΓΑΛΟΣΤΟΜΙΕΣ και πλαστικές συγκινήσεις...άνοιξαν τα σχολεία, αφού πρώτα φίσκαραν από μαθητοπελάτες οι βωμοί της κατανάλωσης...παιδιά κρυμμένα μέσα σε καταναλωτικές συσκευασίες, γονείς αόρατοι πίσω από "μοντέλα καθημερινότητας", δάσκαλοι με αποσταθεροποιημένη αίσθηση του ρόλου και της αποστολής, κυβερνήσεις με "εθνική συγκίνηση" ζυγισμένη στις παλάτζες του ΟΟΣΑ...νοσταλγώντας ένα παλιό σχολείο, με εκπαιδευτικούς παθιασμένους, που κληροδοτούσαν πάθος για τη μόρφωση, ...αγάπη για τον τόπο, αίσθηση εσωτερικότητας..ένα παλιό "κακό, αυταρχικό, εθνικιστικό" σχολειό...ναι, ένα "κρυφό σχολειό", και όχι ένα "φανερό, ανοιχτό στην πρόοδο" που παράγει "βολβούς" και σκορπάει τον καιρό του όχι σε δημιουργία πολιτών με έφεση στον πολιτισμό αλλά σε "αγωνιώδεις σκέψεις" για προστασία του ίδιου του θεσμού από την ραγδαία εξελισσόμενη παρακμή...ένα σχολείο που κάθε χρόνο ανοίγει για να εντείνει το βαθύ του κλείσιμο μέσα από κούφιες φενάκες...και το πρόβλημα δεν είναι οι "απαιτητικοί ξενομπάτες" αλλά οι δομές και οι κουλτούρες που εμπεδώνουν την α-παιδεία, τον αφελληνισμό, τον ανταγωνισμό, την επιδερμικότητα, τον αυτοακυρωτικό μοντερνισμό...σχολεία σαν φανταιζί παραπήγματα στο προαύλιο του Τζάμπο και τους διαμετακομιστικούς σταθμούς των Αγορών.....εκείνο το παλιό σχολείο νοσταλγώ, με όλες τις εύλογες και ώριμες αλλαγές από την εξέλιξη των καιρών...σήμερα δεν έχουμε σχολείο, αλλά οικτρές φάμπρικες ομογενοποίησης μέσω του μηδενιστικού ατομικισμού της φορμαλιστικής ψευδοπαιδείας….

*Από εμένα χίλιες ευχές σε όλα τα παιδάκια,γιά την νέα σχολική χρονιά...στους δασκάλους με λίγους στιχους από Βρετάκο,[πού βέβαια αναφέρονται σε εκείνο το παλιό σχολείο,οπου παγωμένα ξυπόλυτα παιδιά,μάθαιναν γράμματα,μέ μόνο εφόδειο,ενα πείσμα Ελληνα ηρωα και το πάθος ημιθέου,τών δασκάλων],καλή δύναμη

Το μάθημα αρχίζει κανονικά.
Εσύ πάνω στην έδρα κι απ’ αντίκρυ σου ο Χριστός,
απαλός και γλυκύς μες στο κάδρο του,
δίνετε τα χέρια πάνω από τα κεφάλια τους
να τους κάμετε μια στέγη από ζεστασιά
γιατί σας ήρθανε και σήμερα μουσκεμένα
κι η λύπη περπατάει μες στα μάτια τους
όπως ο σπουργίτης πάνω στο φράχτη.
|...|
Διάσχισε την αίθουσα γρήγορα,
μην τον αφήνεις εκτεθειμένο στα βλέμματα των παιδιών,
δώσ’ του ένα βιβλίο να κάνει πως συλλαβίζει,
δώσ’ του ένα βιβλίο να κρύψει τα μάτια του.>>
(Νικηφόρος Βρεττάκος - "Τα δεκατέσσερα παιδιά" / Ο χρόνος και το ποτάμι )
 



 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου