ΟΙ ΕΝΟΧΕΣ ΓΕΝΙΕΣ...

Εμείς, οι ένοχες γενιές

                                        

Όσοι γεννηθήκαμε μεταξύ 1940-1975, ευθυνόμαστε για την σημερινή παρακμή του Ελληνισμού

του Ηλία Φιλιππίδη*

Δεν πρόκειται να βγούμε από την κρίση ποτέ!

Αυτή είναι η πλέον λογική πρόβλεψη για δύο λόγους: α) Ο πρώτος λόγος αφορά τον εξωτερικό παράγοντα. Η «θεραπεία» που μας έχει επιβάλει το συνδικάτο των «Δανειστών» και των «Ευρωπαίων εταίρων» μας, έχει ως σκοπό όχι την έξοδο μας από την εντατική των Μνημονίων αλλά την πλήρη αφαίμαξη της ελληνικής οικονομίας, την διάλυση της ελληνικής κοινωνίας και τον μόνιμο πολιτικό έλεγχο της χώρας μας.
β) Ο δεύτερος λόγος αφορά εμάς και οφείλεται σε δύο ενέργειες που δεν κάναμε. Με την πολιτική αλλαγή το φθινόπωρο του 2009, εάν είχαμε πατριώτες και υπεύθυνους πολιτικούς και αν είμαστε ώριμος λαός, θα έπρεπε να γίνονταν δύο πράγματα: i) να οριζόταν διακομματική επιτροπή για τον Λογιστικό έλεγχο του ελληνικού χρέους. ii) Nα οριζόταν ο γενικός δικαστικός έλεγχος για την διαχείριση του δημοσίου χρήματος από το 1990 και μετά και ιδιαίτερα για όλα τα εξοπλιστικά προγράμματα. Όλοι οι ένοχοι θα κατέληγαν στην φυλακή. Σε αυτούς θα προστίθεντο και όσοι περιλαμβάνονταν στις διάφορες τραπεζικές λίστες για την παράνομη εξαγωγή αφορολόγητων κεφαλαίων.
Αυτά τα δύο, το λογιστικό νοικοκύρεμα και η ηθική κάθαρση δεν έγιναν και μάλλον δεν πρόκειται να γίνουν, πέρα από το γεγονός, ότι οι προθεσμίες παραγραφής φροντίζουν με τον πλέον αθόρυβο και νόμιμο τρόπο για την άφεση των αμαρτιών.
Όσον αφορά την εσωτερική μας κατάσταση το συμπέρασμα είναι, ότι αυτό που βιώνουμε δεν είναι απλώς μια δημοσιονομική, έστω και οικονομική κρίση αλλά είναι μια γενικευμένη κρίση, δημοσιονομική, οικονομική, πολιτική, γεωπολιτική, κοινωνική, αξιακή και πνευματική. Δεν υπάρχει τομέας της εθνικής μας υπάρξεως που να μην έχει προσβληθεί και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά οι εθνομηδενιστές έχουν αναλάβει με μίσος γι’ οτιδήποτε πατριωτικό, να αποδομήσουν την ιστορία και την εθνική μας συνείδηση, ενώ σε συνεργασία με διεθνιστικές και επιδοτούμενες ΜΚΟ έχουν επιδοθεί στη μετατροπή της μικρής μας χώρας σε χώρα υποδοχής μεταναστών πάσης κατηγορίας και προελεύσεως.
Οι ευθύνες για την κατάντια μας αφορούν τις γενιές 1940-1975 και είναι συλλογικές. Μπορούμε να φαντασθούμε τις ευθύνες μας σαν μια πυραμίδα με τρεις βαθμίδες:
Έχει σημασία ποιοί από εμάς έκλεψαν; Βεβαίως έχει σημασία αλλά οι ποινικές ευθύνες θα αφορούσαν τα ποινικά δικαστήρια, εάν είχαμε δημοκρατία και αν οι ένοχοι πήγαιναν φυλακή.
Έχει σημασία ποιοι από εμάς είπαμε ψέματα; Αυτοί βέβαια είμαστε περισσότεροι. Μπορεί να μην είμαστε εμείς οι εμπνευστές των ψεμμάτων, αφού αυτά πηγάζουν από τους αρχηγούς των κομμάτων και τα κομματικά όργανα. Όμως εμείς γίναμε οι ξενιστές και οι έκδηλοι αναμεταδότες της κομματικής ψευδολογίας. Τρεφόμασταν και ζούσαμε με ψέμματα.
Στην Μεταπολίτευση οι πολιτικοί αρχηγοί μετέτρεψαν την δημοκρατία σε κομματοκρατία και μεταχειρίζονταν τον λαό από πολιτικό εντολέα και πηγή όλων των εξουσιών σε μάζα χειραγωγούμενων ψηφοφόρων. Μας έβλεπαν και εξακολουθούν να μας βλέπουν ως χαϊβάνια!
Όμως αυτή η αλλοτρίωση και η απαξίωση της δημοκρατίας δεν θα συνέβαινε χωρίς τον διαχωρισμό μας σε συγκρουόμενα στρατόπεδα φανατικών οπαδών, που γέμιζαν το κέντρο των πόλεων. Στην Αθήνα, 500.000 έως 1 εκατομμύριο την μια ημέρα, άλλοι τόσοι την άλλη ημέρα. Ξεχνώνται τα πράσινα, τα μπλε και τα κόκκινα καφενεία; Ξεχνώνται οι κλαδικές ως ανελκυστήρες μαζικών διορισμών;
Αν δεν κλέψαμε λοιπόν, αφήναμε τα ψέματα να μετατρέπουν τον πολιτικό χώρο της πατρίδας μας σε χωματερή, όπως, αφήναμε τις σακκούλες με τα σκουπίδια μας παντού και δεχόμασταν να στρατολογηθούμε στους κομματικούς στρατούς.
Θα μου πείτε, γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί θέλω να ξύνω πληγές; Για δύο λόγους:
Πρώτα απ’ όλα, διότι δεν πρόκειται να βγούμε από την κρίση, όσο εξακολουθούμε να κρύβουμε αυτά τα σκουπίδια μέσα στην ψυχή μας.
Πόσοι από μας αισθάνονται ένοχοι γι’ αυτά τα σκουπίδια; Τα συνδέουμε με την σημερινή μας κατάντια ως μία από τις βασικές της αιτίες;
Πόσοι από μας αισθάνονται αυτά τα σκουπίδια ως πληγές πάνω στην ατομική τους πολιτική υπόσταση και στην συλλογική μας υπόσταση ως λαού;
Ο δεύτερος λόγος αφορά τον τρόπο που αντιδράμε σήμερα. Είμαι 74 ετών. Στις σχετικές ομιλίες που κάνω, ακολουθεί πάντα συζήτηση. Συχνά λοιπόν ακούω ηλικιωμένους από 50 και πάνω να μου λένε: «Συμφωνούμε με αυτά που λέτε. Αλλά εμείς φεύγουμε, αυτά πρέπει να τα πείτε στους νέους. Αυτοί θα δώσουν τον αγώνα!»
Δηλαδή δεν φθάνει που εμείς καταστρέψαμε την χώρα, θέλουμε και να την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια!
Πρόκειται για την αποθέωση της ανευθυνότητας και του ατομισμού.

Τα μεγάλα θύματα της Μεταπολιτεύσεως είναι δύο: η ίδια η δημοκρατία και η ηθική, η οποία έχει χάσει την αυτοτελή της αξία. Η ηθική έχει περιορισθεί στον χώρο της νομιμότητας, η οποία όμως νομιμότητα ελέγχεται και ταυτίζεται με την βούληση της εξουσίας. Έτσι η αξιοκρατία (αριστεία) ταυτίζεται σήμερα περισσότερο με την ανηθικότητα παρά με την ηθική

Θέλουμε να βγούμε από την κρίση;

Τρία πράγματα μάθαμε καλά εμείς οι διεφθαρμένες γενιές: την ιδιοτέλεια, τον ατομισμό και την ανευθυνότητα. Αποφεύγουμε την ευθύνη και την συλλογικότητα, όπως ο διάολος το λιβάνι. «Φοιτήσαμε» σε δύο ονομαστές σχολές διαφθοράς: την Χούντα και την Μεταπολίτευση. Από κοινωνιολογικής πλευράς διακρίνω την πολιτική στάση του καθενός μας απέναντι στην Χούντα και τις κομματικές μας προτιμήσεις στην Μεταπολίτευση από την ηθική μας στάση απέναντι στην συλλογική μας υπόσταση, ως κοινωνίας, κράτους και αξιακού συστήματος.
Υπάρχει δεξιά και αριστερή διαφθορά;
Ναι, εάν εννοούμε, ότι δεξιά είναι αυτή που διαπράττεται από δεξιούς και αριστερή αυτή που διαπράττεται από αριστερούς. Δηλαδή η διαφορά δεν αφορά την πράξη αλλά τον δράστη. Στην ουσία λοιπόν η διαφθορά είναι μία. Απλώς έχει την ιδιότητα του χαμαιλέοντα, να μπορεί να αλλάζει χρώμα ανάλογα με τις περιστάσεις.
Όπως η διαφθορά είναι μία, έτσι και η ηθική είναι μία και αφορά την σχέση του «εγώ» μας με το «εμείς». Η Χούντα μας διέφθειρε, διότι μας προκάλεσε να θεωρούμε την πρόταξη του εγώ μας έναντι κάθε συλλογικής ταυτότητας ως δημοκρατική αντίσταση. Όταν ήλθε η δημοκρατία, δεν αποκατέστησε την σχέση της ατομικότητας του πολίτη προς την συλλογικότητα του κράτους, της κοινωνίας και του αξιακού μας συστήματος. Αντιθέτως κατοχύρωσε την ατομικότητα και την γενίκευσε ως δικαιωματισμό.
Η Μεταπολίτευση θέλει να μας διδάξει, ότι η δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα, διότι: α) προσφέρει μόνο δικαιώματα, δεν έχει υποχρεώσεις και β) οι συλλογικές ταυτότητες δεν συμβιβάζονται με τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Τελικά τα μεγάλα θύματα της Μεταπολιτεύσεως είναι δύο: η ίδια η δημοκρατία και η ηθική, η οποία έχει χάσει την αυτοτελή της αξία. Η ηθική έχει περιορισθεί στον χώρο της νομιμότητας, η οποία όμως νομιμότητα ελέγχεται και ταυτίζεται με την βούληση της εξουσίας. Έτσι η αξιοκρατία (αριστεία) ταυτίζεται σήμερα περισσότερο με την ανηθικότητα παρά με την ηθική.
Ηθικό είναι, ό,τι ισοπεδώνει ακόμη και εις βάρος του γενικού καλού. Η έννοια του γενικού καλού έχει καταργηθεί. Αντ’ αυτού ισχύει το πολιτικώς ορθό που είναι οι διάφορες ιδεοληψίες και η κομματική προπαγάνδα. Η ευρωπαϊκή Ελλάδα του 21ου αιώνα με δημοκρατία Ουγκάντας.
Θέλετε πράγματι να βγούμε από την κρίση και να μπούμε στον 21ον αιώνα πριν από την λήξη του;
Ένας τρόπος υπάρχει: να βγάλουμε όλα τα σκουπίδια, που έχουν σωρευθεί στον νου και την ψυχή μας τις τελευταίες δεκαετίες.
Χρειαζόμαστε ένα αξιολογικό νοικοκύρεμα του νού μας. Πρέπει να αποκαταστήσουμε τις διαστάσεις της συλλογικότητας, της συνεργασίας, της αλληλεγγύης και τις αξιοκρατίας στην συνείδηση μας.
Σήμερα είμαστε οι Κωλο-έλληνες. Ο Μίκης Θεοδωράκης μας καλεί να ξαναγίνουμε Έλληνες: «Αυτό που ήσουν κάποτε, θα γίνεις ξανά!»
Φίλτατοι Συν-Κωλο-έλληνες, πως θα γίνουμε πάλι Έλληνες, αν οι νέοι μας δεν μάθουν, ότι η Ελλάδα δεν είναι η σημερινή κουρελού αλλά αυτή του δυναμικού λαϊκού στοιχείου και της πνευματικής ακτινοβολίας στην χρυσή δεκαετία 1955-65, παρ’ όλα τα πολιτικά προβλήματα;
Εμείς, οι διεφθαρμένες γενιές, τουλάχιστο ως πράξη συγνώμης, θα πρέπει να μάθουμε στους νέους μας, ποιά ήταν η Ελλάδα πριν την Χούντα την Μεταπολίτευση και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Εμείς οι διεφθαρμένοι, θα εξιλεωθούμε, αν γίνουμε «εμείς». Εμείς πρέπει να πάρουμε το μέλλον της πατρίδας μας στα χέρια μας. Δεν θα αφήσουμε το Όραμα στα χέρια του Κούλη.
Η αναγέννηση του Ελληνισμού θα αρχίσει από το πιο κεντρικό σημείο, που είναι η συναίσθηση της ευθύνης μας και η κάθαρση της συνειδήσεώς μας.
* Ο Ηλίας Φιλιππίδης έχει διατελέσει πανεπιστημιακός καθηγητής κοινωνιολογίας και νομικός.
από το «https://edromos.gr/»