Η αριστερά και ο ΑΡΗΣ
Η αριστερά αναδεικνύει τον Άρη κυρίως ή αποκλειστικά ως αντίπαλο της δεξιάς συντήρησης και του χυδαίου δοσιλογισμού και όχι ως ηγέτη ενός απελευθερωτικού αγώνα ..
.Στην αριστερά των τελευταίων χρόνων ,ιδιαίτερα στα τμήματα εκείνα που ταυτίστηκαν με την λογική της αποεθνοποίησης ,κυριάρχησε μια ρηχή εμφυλιοπολεμική ρητορεία, με έντονο το ταξικό -υποτίθεται- στοιχείο,μια αναφορά σε αριστερές αξίες με μια "θρησκοληπτικού " τύπου εμμονή στην οποία εξ ίσου... εμμονικά, απουσιάζουν ακριβώς εκείνα τα στοιχεία που κατέστησαν την αριστερά προσφιλή σε ευρύτερα τμήματα του λαού.....Μια διάσταση αυτής της "νέας " προσέγγισης καθίσταται φανερή στον τρόπο που αντιμετωπίζεται και χρησιμοποιείται ο Άρης Βελουχιώτης. Μνημονεύεται ως σκληρός τιμωρός και ιδεολογικός αντίπαλος της δεξιάς αλλά χάνεται εντυπωσιακά έως και προκλητικά ως πατριώτης ,ηγέτης του απελευθερωτικού αγώνα απέναντι στους ξένους κατακτητές..
Διαγωνίζονται τμήματα της εγχώριας αριστεράς ποιος εκφράζει ,πιο αυθεντικά ,μια από τις ηρωϊκές και τραγικές προσωπικότητες της αντιστασιακής περιόδου ,με ταυτόχρονη κριτική ο ένας εναντίον του άλλου...Απύθμενη υποκρισία , απόψεις που υπαγορεύονται από τις σημερινές κομματικές "ανάγκες" και τελικά ύβρις προς τον αγωνιστή τον οποίον υποτίθεται σέβονται και θαυμάζουν...Γιατί όλοι αυτοί παρά τις "διαφωνίες" τους έχουν ένα κοινό..Όλοι ..Και οι του Περισσού ,που με τις νέες προσεγγίσεις "ανακαλύπτουν" τα λάθη στον προσανατολισμό του ΕΑΜικού κινήματος ,και οι αριστεροί διανοούμενοι "αντιεθνικιστές" του κοσμοπολιτισμού που "αγνοούν" το "ακατάβλητο αντιστασιακό φρόνημα του λαού μας" ,αν δεν το θεωρούν μάλιστα και "εθνικιστική" παρέκκλιση , και οι αριστεροί του Φίλη, του Λιάκου και της Ρεπούση που θεωρούν πως η λέξη πατρίδα είναι απλώς ένα λήμμα στο λεξικό, και οι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που νομίζουν πως κάνουν.....ανταρσία στο σύστημα κλίνοντας την "ταξική πάλη" σε όλες τις πτώσεις , και οι αστείοι που μοντάρουν την φωτογραφία του παπά-Ανυπόμονου εξαφανίζοντας τον σταυρό στο στήθος του(ναι,ναι ,ναι),και οι θλιβεροί που φωνάζουν "λαέ ,αυτό το χώμα που πατάς λευτέρωσε(σ.σ:!!!!!) ,ο Άρης και ο ΕΛΑΣ" και αμέσως μετά συνεχίζουν ,"μίσος ταξικό, ξεφτίλες πατριώτες"¨(παραδίνομαι!!),κ.λ.π.,κ.λ.π.
Όλοι αυτοί ,στην ουσία ,ΛΕΝΕ σήμερα αυτό που είπε στον Άρη ένα πρωί, το στέλεχος τότε του ΚΚΕ , o Γ.Χουλιάρας (Περικλής) που απευθυνόμενος στον Άρη Βελουχιώτη έπειτα από μια δημόσια ομιλία του τελευταίου σχολίασε: "ωραία τα ΄πες χτες βράδυ,αν δεν σε ήξερα θα έλεγα πως είσαι σοβινιστής πρώτης γραμμής".
Μα πως τα έχουν αφήσει αυτά ασχολίαστα και δεν τον έχουν καταχεριάσει τον ΆΡΗ;Τι είναι αυτά που είπε στον λόγο του στην Λαμία;
Παραπέμπουν στο ΠΑΤΡΙΣ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ-ΟΙΚΟΓΈΝΕΙΑ...
{..}Στην εποχή της σκλαβιάς πέρασε σκληρά, μαύρα χρόνια και πολλοί «έξυπνοι», αναμεσα στους οποίους και κάποιος Φαλμεράγιερ, ισχυρίστηκαν πως η ελληνική φυλή έσβησε κι ότι αυτή διασταυρώθηκε μ' άλλες φυλές, που δεν έχουν τίποτα το κοινό με την αρχαία ελληνική φυλή. Μα ότι κι αν πούνε, αυτό δεν έχει καμία αξία. Την ελληνικότητα μας την αποδείξαμε.{..}
Αμ το άλλο;{..}Μέσα στα χρόνια της σκλαβιάς δε σταμάτησαν οι αγώνες. Μικροί ή μεγάλοι. Ένοπλοι ή όχι. Κι ύστερα μέσα απ' αυτό το λαό ξεπήδησε ο μεγάλος βάρδος της επανάστασης, πού ύμνησε με τα τραγούδια του την ιδέα της εξέγερσης του έθνους..{..}
Και τούτο τι είναι;{..}Εμείς βλέπουμε, ότι χιλιάδες παπάδες βρίσκονται τώρα στην πρωτοπορία του κινήματος μας και η συμβολή του κλήρου, που στάθηκε στο πλευρό μας, υπήρξε ανεκτίμητη. {..}
Άσε αυτό:{..}Κατηγορούν τους κομμουνιστές, ότι αυτοί θα διαλύσουν επίσης την οικογένεια. Λες κι εμείς κατεβήκαμε από τον ουρανό και δε γεννηθήκαμε από σπίτια ή φυτρώσαμε μόνοι μας σαν τα μανιτάρια. {..}
Η αριστερά αναδεικνύει τον Άρη κυρίως ή αποκλειστικά ως αντίπαλο της δεξιάς συντήρησης και του χυδαίου δοσιλογισμού και όχι ως ηγέτη ενός απελευθερωτικού αγώνα ..
.Στην αριστερά των τελευταίων χρόνων ,ιδιαίτερα στα τμήματα εκείνα που ταυτίστηκαν με την λογική της αποεθνοποίησης ,κυριάρχησε μια ρηχή εμφυλιοπολεμική ρητορεία, με έντονο το ταξικό -υποτίθεται- στοιχείο,μια αναφορά σε αριστερές αξίες με μια "θρησκοληπτικού " τύπου εμμονή στην οποία εξ ίσου... εμμονικά, απουσιάζουν ακριβώς εκείνα τα στοιχεία που κατέστησαν την αριστερά προσφιλή σε ευρύτερα τμήματα του λαού.....Μια διάσταση αυτής της "νέας " προσέγγισης καθίσταται φανερή στον τρόπο που αντιμετωπίζεται και χρησιμοποιείται ο Άρης Βελουχιώτης. Μνημονεύεται ως σκληρός τιμωρός και ιδεολογικός αντίπαλος της δεξιάς αλλά χάνεται εντυπωσιακά έως και προκλητικά ως πατριώτης ,ηγέτης του απελευθερωτικού αγώνα απέναντι στους ξένους κατακτητές..
Διαγωνίζονται τμήματα της εγχώριας αριστεράς ποιος εκφράζει ,πιο αυθεντικά ,μια από τις ηρωϊκές και τραγικές προσωπικότητες της αντιστασιακής περιόδου ,με ταυτόχρονη κριτική ο ένας εναντίον του άλλου...Απύθμενη υποκρισία , απόψεις που υπαγορεύονται από τις σημερινές κομματικές "ανάγκες" και τελικά ύβρις προς τον αγωνιστή τον οποίον υποτίθεται σέβονται και θαυμάζουν...Γιατί όλοι αυτοί παρά τις "διαφωνίες" τους έχουν ένα κοινό..Όλοι ..Και οι του Περισσού ,που με τις νέες προσεγγίσεις "ανακαλύπτουν" τα λάθη στον προσανατολισμό του ΕΑΜικού κινήματος ,και οι αριστεροί διανοούμενοι "αντιεθνικιστές" του κοσμοπολιτισμού που "αγνοούν" το "ακατάβλητο αντιστασιακό φρόνημα του λαού μας" ,αν δεν το θεωρούν μάλιστα και "εθνικιστική" παρέκκλιση , και οι αριστεροί του Φίλη, του Λιάκου και της Ρεπούση που θεωρούν πως η λέξη πατρίδα είναι απλώς ένα λήμμα στο λεξικό, και οι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που νομίζουν πως κάνουν.....ανταρσία στο σύστημα κλίνοντας την "ταξική πάλη" σε όλες τις πτώσεις , και οι αστείοι που μοντάρουν την φωτογραφία του παπά-Ανυπόμονου εξαφανίζοντας τον σταυρό στο στήθος του(ναι,ναι ,ναι),και οι θλιβεροί που φωνάζουν "λαέ ,αυτό το χώμα που πατάς λευτέρωσε(σ.σ:!!!!!) ,ο Άρης και ο ΕΛΑΣ" και αμέσως μετά συνεχίζουν ,"μίσος ταξικό, ξεφτίλες πατριώτες"¨(παραδίνομαι!!),κ.λ.π.,κ.λ.π.
Όλοι αυτοί ,στην ουσία ,ΛΕΝΕ σήμερα αυτό που είπε στον Άρη ένα πρωί, το στέλεχος τότε του ΚΚΕ , o Γ.Χουλιάρας (Περικλής) που απευθυνόμενος στον Άρη Βελουχιώτη έπειτα από μια δημόσια ομιλία του τελευταίου σχολίασε: "ωραία τα ΄πες χτες βράδυ,αν δεν σε ήξερα θα έλεγα πως είσαι σοβινιστής πρώτης γραμμής".
Μα πως τα έχουν αφήσει αυτά ασχολίαστα και δεν τον έχουν καταχεριάσει τον ΆΡΗ;Τι είναι αυτά που είπε στον λόγο του στην Λαμία;
Παραπέμπουν στο ΠΑΤΡΙΣ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ-ΟΙΚΟΓΈΝΕΙΑ...
{..}Στην εποχή της σκλαβιάς πέρασε σκληρά, μαύρα χρόνια και πολλοί «έξυπνοι», αναμεσα στους οποίους και κάποιος Φαλμεράγιερ, ισχυρίστηκαν πως η ελληνική φυλή έσβησε κι ότι αυτή διασταυρώθηκε μ' άλλες φυλές, που δεν έχουν τίποτα το κοινό με την αρχαία ελληνική φυλή. Μα ότι κι αν πούνε, αυτό δεν έχει καμία αξία. Την ελληνικότητα μας την αποδείξαμε.{..}
Αμ το άλλο;{..}Μέσα στα χρόνια της σκλαβιάς δε σταμάτησαν οι αγώνες. Μικροί ή μεγάλοι. Ένοπλοι ή όχι. Κι ύστερα μέσα απ' αυτό το λαό ξεπήδησε ο μεγάλος βάρδος της επανάστασης, πού ύμνησε με τα τραγούδια του την ιδέα της εξέγερσης του έθνους..{..}
Και τούτο τι είναι;{..}Εμείς βλέπουμε, ότι χιλιάδες παπάδες βρίσκονται τώρα στην πρωτοπορία του κινήματος μας και η συμβολή του κλήρου, που στάθηκε στο πλευρό μας, υπήρξε ανεκτίμητη. {..}
Άσε αυτό:{..}Κατηγορούν τους κομμουνιστές, ότι αυτοί θα διαλύσουν επίσης την οικογένεια. Λες κι εμείς κατεβήκαμε από τον ουρανό και δε γεννηθήκαμε από σπίτια ή φυτρώσαμε μόνοι μας σαν τα μανιτάρια. {..}
-----------
"ΤΙΜΟΥΝ" λέει τον Βελουχιώτη, και σου κουνάνε και το δάχτυλο αν απλά αμφισβητήσεις κάτι!..ποιοι;...εκείνοι που τον "έδωσαν" κανονικά γιατί τους χάλαγε τον προδοτικό συμβιβασμό..εκείνοι που σήμερα αφήνουν χωρίς αντίδραση ουσίας την εθνική αποδόμηση προσδοκώντας "ανάστασιν νεκρών"...εκείνοι που σαν κουρδισμένα πορτοκάλια παπαγαλίζουν ακούραστα κάθε συστημικό ιδεολόγημα για "πολυπολιτισμικότητα", για no border, για πλημμύρα μεταναστοπροσφύγων που θα βουλιάξει την πατρίδα στην αν...υπαρξία, για "παγκόσμια ζωή" όπως την οραματίζεται και ο Ζούκεμπεργκ, για "δικαιωματισμό" που καταργεί κάθε κοινωνική αντίσταση επί των πυρήνων της κοινωνικής τυραννίας...μιλούν για τον Αρη αυτοί που, πολιτικά και κοσμοθεωρητικά, κείνται σε μια άλλη όχθη από τη δική του...δεν είναι απλά εκμεταλλευτές του μυθικού του κύρους, είναι αισχροί πλαστογράφοι και μάστορες στην παραμορφωτική τυμβωρυχία...οι ρουφιάνοι που έβαλαν πλάτη για να στηθούν τα κομμένα κεφάλια στα Τρίκαλα, παριστάνουν τη "ζώσα μνήμη"!...η ντροπή δική τους, το φτύσιμο δικό μας...ο Αρης του ανένδοτου πολεμικού πατριωτισμού, δεν έχει καμιά σχέση με τούτα τα ξενόδουλα ασπόνδυλα..η Αριστερά των ξεροτήγανων και του Ζακ, δεν έχει καμιά σχέση με τον Πρωτοκαπετάνιο...όλα τα άλλα είναι παραδοσιακές παπαρολογίες κάτι "κομμουνιστών" από συνήθεια και αυτοματισμό...σαν κάτι οικτρές γεροντοκόρες που άλλαξαν το "ράφι" με το στασίδι του παρακμιακού κυριακάτικου εκκλησιασμού...
--------------
Άρης Βελουχιώτης: Έζησε και πέθανε ως επαναστάτης
Πέμπτη 15 Ιουνίου του 1945 και ο Βελουχιώτης φαίνεται να καταλαβαίνει πως φτάνει το τέλος. Αυτοπυροβολείται και γράφει το ένδοξο τέλος του, με τα ίδια του τα χέρια... Μια ημέρα αργότερα, στις 16 Ιουνίου, οι εθνοφύλακες θα βρουν τη σορό του. «Κανείς δεν δικαιούται να υπερηφανευτεί ότι έπιασε ζωντανό, ότι νίκησε ή ότι σκότωσε τον αρχηγό του ΕΛΑΣ. Tα τρία χρόνια ελευθερίας στα βουνά δεν ήταν όνειρο, αλλά μια υποθήκη για το μέλλον», αναφέρει για την μέρα εκείνη ο Διονύσης Χαριτόπουλος.
O λόγος για τον Θανάση Κλάρα (Λαμία, 27 Αυγούστου 1905 – Μεσούντα, 16 Ιουνίου 1945), που άφησε την άνετη ζωή του στη Λαμία και πήρε τα βουνά, γράφοντας το όνομα του, ή μάλλον το ψευδώνυμο του «Άρης Βελουχιώτης» στην ιστορία, σαν ίσως την πιο εμβληματική φιγούρα της Αντίστασης. Ιδρυτής του ΕΛΑΣ και ηγετική μορφή του αντάρτικου σώματος του ΕΑΜ, αλλά και ένα από τα σημαντικότερα στελέχη του ΚΚΕ. Ο Βελουχιώτης έρχεται σε ρήξη με το ΚΚΕ μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, καθώς αρνείται να παραδώσει τα όπλα και επιλέγει τον δρόμο της ένοπλης δράσης. Ο δρόμος που διαλέγει τον οδηγεί τελικά στον θάνατο.
Ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ, την ίδια μέρα που το ΚΚΕ τον διαγράφει από τις τάξεις του, βάζει τέλος στη ζωή του στις 16 Ιουνίου του 1945, καθώς είχε περικυκλωθεί από ομάδες της Εθνοφυλακής που είχαν σταλεί για να τον συλλάβουν, στη Μεσούντα του Αχελώου. Το πτώμα του αποκεφαλίζεται και την επομένη κρεμάται στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων.
Η πορεία προς τον θάνατο
Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, που υπογράφτηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1945, από την κυβέρνηση Πλαστήρα και το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο και προέβλεπε δημιουργία των απαραίτητων συνθηκών για τη διεξαγωγή εκλογών και δημοψηφίσματος για τη μοναρχία στην Ελλάδα, διάλυση των ανταρτικών οργανώσεων, παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ μέσα σε δύο εβδομάδες και παραχώρηση αμνηστίας στους στρατιώτες του ΕΛΑΣ, ο Άρης καταγγέλλει τη συμφωνία ως προδοτική και αποδοχή της αγγλικής κατοχής.
Ο Βελουχιώτης καλεί τους αγωνιστές να συνεχίσουν την ένοπλη αντίσταση με αποτέλεσμα το ΚΚΕ να τον αποκηρύξει και να τον απομονώσει. Τότε αρχίζει ένα κυνήγι «κλεφτών κι αστυνόμων» με την Εθνοφυλακή υπό την εποπτεία των Άγγλων να τον καταδιώκει, και τον Άρη, βλέποντας τον κλοιό να στενέυει γύρω του να επιλέγει το δρόμο του θανάτου. «O Άρης ήξερε από την αρχή το τέλος του.
Τις παλιές καλές ημέρες στο βουνό έκανε καμιά φορά παρέα με τον μόνιμο λοχαγό Κουταλίδη, που έπαιζε υπέροχα στο βιολί του κάποια κλασικά κομμάτια. Μια ημέρα ο λοχαγός τού είπε με θαυμασμό ότι μοιάζει με τον επαναστάτη Πουγκατσέφ, που έφτιαξε δικό του στρατό και κυριάρχησε σε μεγάλο τμήμα της τσαρικής Ρωσίας. O αρχηγός τον ρώτησε με νόημα: - Θυμάσαι το τέλος του; - Ναι, απάντησε ο λοχαγός. Κυκλώθηκε από τα τσαρικά στρατεύματα, πιάστηκε αιχμάλωτος και το κεφάλι του έμεινε κρεμασμένο για ημέρες σε κοινή θέα. - Eμένα όμως δε θα με πιάσουν ποτέ αιχμάλωτο. Κι αυτό έκανε», γράφει για αυτόν ο Διονύσης Χαριτόπουλος, στο βιβλίο του «Αρης, ο αρχηγός των ατάκτων».
Μαζί με τους αντάρτες του ο Βελουχιώτης μεταβαίνει στο Ανθηρό όπου ανταλλάσσει ομήρους με όπλα και πυρομαχικά, κι ενώ ο στρατός τον καταδιώκει το ΚΚΕ δεσμεύεται ότι δεν θα δημιουργήσει προβλήματα στις διαπραγματεύσεις. Την επομένη, έξω από το χωριό Ελληνικά, σε μια εκκλησία ο Βελουχιώτης μαζεύει τους συντρόφους του και τους ενημερώνει για την επικείμενη συνάντηση του με τον ζαχαριάδη, τον ηγέτη του ΚΚΕ, προκειμένου να λύσουν τα ζητήματα που έχουν προκύψει μεταξύ τους. Αποχαιρετά τους συντρόφους του και κατευθύνεται προς το Λιάσκοβο, όπου φήμες θέλουν υποστηρικτές του να τον περιμένουν για να συνταχθούν μαζί του. Αντί για συντρόφους συναντά διώκτες...
Μετά από σκληρή μάχη, κι αφού έχουν καταφέρει να πάρουν 17 ομήρους, οι αντάρτες υποχωρούν προς το Mαυροβούνι. Τετάρτη 14 Ιουνίου του 1945 και ο Βελουχιώτης με τους αντάρτες του κατευθύνεται στο Κοθώνι, από όπου και αποφασίζει να επιχειρήσει τη μεγάλη έξοδο παρά το ότι γνωρίζει ότι βρίσκεται περικυκλωμένος. Κλειδώνει τους όμηρους στο σχολείο του χωριού, και μέσω του Χοιρόλακκου επιχειρεί να περάσει τον Αχελώο.
Οι μάχες είναι σφοδρές, αλλά ο Άρης είναι αποφασισμένος να περάσει το ποτάμι. Έτσι δίνει εντολή στους 20 άνδρες του που τον ακολουθούν να κρυφτούν στο φαράγγι του Φάγγου. Την επομένη κι αφού πέσει το σκοτάδι ξεκινούν για τη Μεσούντα. Πέμπτη 15 Ιουνίου του 1945 και ο Βελουχιώτης φαίνεται να καταλαβαίνει πως φτάνει το τέλος. Παρά τις παραινέσεις να περάσουν πάλι το ποτάμι προς τη Ρούμελη φαίνεται να αδιαφορεί. Είναι μάταιο γιατί είναι πλέον κυκλωμένοι. Δίνει εντολή στους άνδρες του να φύγουν προς το ποτάμι, μα εκείνος παραμένει εκεί.
Σαν επαναστάτης έζησε και σαν επαναστάτης θέλει να πεθάνει. Αυτοπυροβολείται και γράφει το ένδοξο τέλος του, με τα ίδια του τα χέρια... Μια ημέρα αργότερα, 16 Ιουνίου, η σορός του βρέθηκε από το τάγμα εθνοφυλάκων του Βόιδαρου, μαζί με τη σορό του Τζαβέλα, που επίσης αυτοκτόνησε. Και οι δύο αποκεφαλίζονται και την επόμενη μέρα το κεφάλι του κρεμάται στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων.
«Γύρω από τα κρεμασμένα κεφάλια οι παρακρατικοί βάραγαν νταούλια και κέρναγαν από νταμιζάνες κρασί. Aς μην επιχαίρουν οι εχθροί του. Κανείς δεν δικαιούται να υπερηφανευτεί ότι έπιασε ζωντανό, ότι νίκησε ή ότι σκότωσε τον αρχηγό του ΕΛΑΣ. O Άρης αποχώρησε μόνος του. H αυτοκτονία είναι μια πράξη οριστική και τελεσίδικη, που ουδείς δικαιούται να κρίνει, να εξάρει ή να καταδικάσει. Είναι απολύτως προσωπική και μυστηριώδης. Και επειδή ποτέ δεν στερείται νοήματος, ήταν το ύστατο διάβημα του αυτόχειρα προς τους Έλληνες. Tα τρία χρόνια ελευθερίας στα βουνά δεν ήταν όνειρο, αλλά μια υποθήκη για το μέλλον», αναφέρει για την μέρα εκείνη ο Διονύσης Χαριτόπουλος.
Πηγή: tvxs.gr
--------------
Άρης Βελουχιώτης: Έζησε και πέθανε ως επαναστάτης
Πέμπτη 15 Ιουνίου του 1945 και ο Βελουχιώτης φαίνεται να καταλαβαίνει πως φτάνει το τέλος. Αυτοπυροβολείται και γράφει το ένδοξο τέλος του, με τα ίδια του τα χέρια... Μια ημέρα αργότερα, στις 16 Ιουνίου, οι εθνοφύλακες θα βρουν τη σορό του. «Κανείς δεν δικαιούται να υπερηφανευτεί ότι έπιασε ζωντανό, ότι νίκησε ή ότι σκότωσε τον αρχηγό του ΕΛΑΣ. Tα τρία χρόνια ελευθερίας στα βουνά δεν ήταν όνειρο, αλλά μια υποθήκη για το μέλλον», αναφέρει για την μέρα εκείνη ο Διονύσης Χαριτόπουλος.
O λόγος για τον Θανάση Κλάρα (Λαμία, 27 Αυγούστου 1905 – Μεσούντα, 16 Ιουνίου 1945), που άφησε την άνετη ζωή του στη Λαμία και πήρε τα βουνά, γράφοντας το όνομα του, ή μάλλον το ψευδώνυμο του «Άρης Βελουχιώτης» στην ιστορία, σαν ίσως την πιο εμβληματική φιγούρα της Αντίστασης. Ιδρυτής του ΕΛΑΣ και ηγετική μορφή του αντάρτικου σώματος του ΕΑΜ, αλλά και ένα από τα σημαντικότερα στελέχη του ΚΚΕ. Ο Βελουχιώτης έρχεται σε ρήξη με το ΚΚΕ μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, καθώς αρνείται να παραδώσει τα όπλα και επιλέγει τον δρόμο της ένοπλης δράσης. Ο δρόμος που διαλέγει τον οδηγεί τελικά στον θάνατο.
Ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ, την ίδια μέρα που το ΚΚΕ τον διαγράφει από τις τάξεις του, βάζει τέλος στη ζωή του στις 16 Ιουνίου του 1945, καθώς είχε περικυκλωθεί από ομάδες της Εθνοφυλακής που είχαν σταλεί για να τον συλλάβουν, στη Μεσούντα του Αχελώου. Το πτώμα του αποκεφαλίζεται και την επομένη κρεμάται στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων.
Η πορεία προς τον θάνατο
Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, που υπογράφτηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1945, από την κυβέρνηση Πλαστήρα και το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο και προέβλεπε δημιουργία των απαραίτητων συνθηκών για τη διεξαγωγή εκλογών και δημοψηφίσματος για τη μοναρχία στην Ελλάδα, διάλυση των ανταρτικών οργανώσεων, παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ μέσα σε δύο εβδομάδες και παραχώρηση αμνηστίας στους στρατιώτες του ΕΛΑΣ, ο Άρης καταγγέλλει τη συμφωνία ως προδοτική και αποδοχή της αγγλικής κατοχής.
Ο Βελουχιώτης καλεί τους αγωνιστές να συνεχίσουν την ένοπλη αντίσταση με αποτέλεσμα το ΚΚΕ να τον αποκηρύξει και να τον απομονώσει. Τότε αρχίζει ένα κυνήγι «κλεφτών κι αστυνόμων» με την Εθνοφυλακή υπό την εποπτεία των Άγγλων να τον καταδιώκει, και τον Άρη, βλέποντας τον κλοιό να στενέυει γύρω του να επιλέγει το δρόμο του θανάτου. «O Άρης ήξερε από την αρχή το τέλος του.
Τις παλιές καλές ημέρες στο βουνό έκανε καμιά φορά παρέα με τον μόνιμο λοχαγό Κουταλίδη, που έπαιζε υπέροχα στο βιολί του κάποια κλασικά κομμάτια. Μια ημέρα ο λοχαγός τού είπε με θαυμασμό ότι μοιάζει με τον επαναστάτη Πουγκατσέφ, που έφτιαξε δικό του στρατό και κυριάρχησε σε μεγάλο τμήμα της τσαρικής Ρωσίας. O αρχηγός τον ρώτησε με νόημα: - Θυμάσαι το τέλος του; - Ναι, απάντησε ο λοχαγός. Κυκλώθηκε από τα τσαρικά στρατεύματα, πιάστηκε αιχμάλωτος και το κεφάλι του έμεινε κρεμασμένο για ημέρες σε κοινή θέα. - Eμένα όμως δε θα με πιάσουν ποτέ αιχμάλωτο. Κι αυτό έκανε», γράφει για αυτόν ο Διονύσης Χαριτόπουλος, στο βιβλίο του «Αρης, ο αρχηγός των ατάκτων».
Μαζί με τους αντάρτες του ο Βελουχιώτης μεταβαίνει στο Ανθηρό όπου ανταλλάσσει ομήρους με όπλα και πυρομαχικά, κι ενώ ο στρατός τον καταδιώκει το ΚΚΕ δεσμεύεται ότι δεν θα δημιουργήσει προβλήματα στις διαπραγματεύσεις. Την επομένη, έξω από το χωριό Ελληνικά, σε μια εκκλησία ο Βελουχιώτης μαζεύει τους συντρόφους του και τους ενημερώνει για την επικείμενη συνάντηση του με τον ζαχαριάδη, τον ηγέτη του ΚΚΕ, προκειμένου να λύσουν τα ζητήματα που έχουν προκύψει μεταξύ τους. Αποχαιρετά τους συντρόφους του και κατευθύνεται προς το Λιάσκοβο, όπου φήμες θέλουν υποστηρικτές του να τον περιμένουν για να συνταχθούν μαζί του. Αντί για συντρόφους συναντά διώκτες...
Μετά από σκληρή μάχη, κι αφού έχουν καταφέρει να πάρουν 17 ομήρους, οι αντάρτες υποχωρούν προς το Mαυροβούνι. Τετάρτη 14 Ιουνίου του 1945 και ο Βελουχιώτης με τους αντάρτες του κατευθύνεται στο Κοθώνι, από όπου και αποφασίζει να επιχειρήσει τη μεγάλη έξοδο παρά το ότι γνωρίζει ότι βρίσκεται περικυκλωμένος. Κλειδώνει τους όμηρους στο σχολείο του χωριού, και μέσω του Χοιρόλακκου επιχειρεί να περάσει τον Αχελώο.
Οι μάχες είναι σφοδρές, αλλά ο Άρης είναι αποφασισμένος να περάσει το ποτάμι. Έτσι δίνει εντολή στους 20 άνδρες του που τον ακολουθούν να κρυφτούν στο φαράγγι του Φάγγου. Την επομένη κι αφού πέσει το σκοτάδι ξεκινούν για τη Μεσούντα. Πέμπτη 15 Ιουνίου του 1945 και ο Βελουχιώτης φαίνεται να καταλαβαίνει πως φτάνει το τέλος. Παρά τις παραινέσεις να περάσουν πάλι το ποτάμι προς τη Ρούμελη φαίνεται να αδιαφορεί. Είναι μάταιο γιατί είναι πλέον κυκλωμένοι. Δίνει εντολή στους άνδρες του να φύγουν προς το ποτάμι, μα εκείνος παραμένει εκεί.
Σαν επαναστάτης έζησε και σαν επαναστάτης θέλει να πεθάνει. Αυτοπυροβολείται και γράφει το ένδοξο τέλος του, με τα ίδια του τα χέρια... Μια ημέρα αργότερα, 16 Ιουνίου, η σορός του βρέθηκε από το τάγμα εθνοφυλάκων του Βόιδαρου, μαζί με τη σορό του Τζαβέλα, που επίσης αυτοκτόνησε. Και οι δύο αποκεφαλίζονται και την επόμενη μέρα το κεφάλι του κρεμάται στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων.
«Γύρω από τα κρεμασμένα κεφάλια οι παρακρατικοί βάραγαν νταούλια και κέρναγαν από νταμιζάνες κρασί. Aς μην επιχαίρουν οι εχθροί του. Κανείς δεν δικαιούται να υπερηφανευτεί ότι έπιασε ζωντανό, ότι νίκησε ή ότι σκότωσε τον αρχηγό του ΕΛΑΣ. O Άρης αποχώρησε μόνος του. H αυτοκτονία είναι μια πράξη οριστική και τελεσίδικη, που ουδείς δικαιούται να κρίνει, να εξάρει ή να καταδικάσει. Είναι απολύτως προσωπική και μυστηριώδης. Και επειδή ποτέ δεν στερείται νοήματος, ήταν το ύστατο διάβημα του αυτόχειρα προς τους Έλληνες. Tα τρία χρόνια ελευθερίας στα βουνά δεν ήταν όνειρο, αλλά μια υποθήκη για το μέλλον», αναφέρει για την μέρα εκείνη ο Διονύσης Χαριτόπουλος.
Πηγή: tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου