Ο κανιβαλιστής Δούρειος Ίππος
Διαχρονικά κοινωνικά και πνευματικά πογκρόμ της πολιτικής εξουσίας
Η εξαπάτηση, καπήλευση και κατακρεούργηση του λαού συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς, όσο η κοινωνία αποσβολωμένη παρακολουθεί τα γεγονότα και συνεχίζει να κατατρώει τις σάρκες της.
Από ένα σημείο και μετά το αστείο παύει να είναι αστείο, ο αποχαυνωμένος λαός όμως, εθισμένος στον οπιούχο άρτο και τα ξεπεσμένα θεάματα, παραμένει ευχαριστημένος και φυσικά ανήμπορος να αντιδράσει. Πόσα βιβλία ιστορίας να σκίσει κανείς αντικρύζοντας αυτό το χάλι της εξέλιξης.
Η περίτρανη απόδειξη της σημερινής κοινωνικής επιδίωξης είναι ο άνευρος και ανεπηρέαστος κυνισμός της αδιαφορίας. Δεν είναι δυνατόν να μαστιγώνεις το βόδι και εκείνο να τα βάζει με το άροτρο. Το μεγάλο παζάρι της εθνικής κυριαρχίας συνεχίζει να εκποιεί τα προϊόντα του. Αν η βίαιη υποδούλωση τόσων χρόνων δε σήμανε την καμπάνα της επανάστασης, σημαίνει πως δεν έφτασε ο κόμπος στο χτένι ή απλά δεν υπάρχει χτένι.
Αυτό το κράτος που εδώ και αιώνες έβγαλε τόσα σημαντικά φυντάνια της προδοσίας, δε λέει να σταματήσει. Μάλλον ο γραικός σηκώνει υποδούλωση, αρκεί να είναι καλοζωισμένος και ας γκρεμιστεί ο κόσμος όλος.
Δεν μας ενδιαφέρει αν μας κάνουν πλάκα οι κονσερβοποιημένοι σκοπιανοί και ιδιοποιούνται τη μεγαλύτερη προσωπικότητα της ελληνικής και παγκόσμιας ιστορίας, δεν μας ενδιαφέρει αν οι γείτονες στο ιερό Αιγαίο κάνουν βόλτα τα αεροσκάφη και τον στόλο τους να πάρουν αέρα, γιατί είμαστε πολιτισμένοι και καλοί γείτονες. Φυσικά διατηρούν και τη μισή Κύπρο για εξοχικό, αλλά εντάξει εμείς να είμαστε καλά.
Ακόμη η θάλασσα ξεπλένει το ελληνικό αίμα από τον Πόντο και τη Σμύρνη, ακόμη στάζει αίμα ο ιστός της γαλανόλευκης στη Βόρεια Κύπρο, αλλά εμείς πρέπει να είμαστε καλοί γείτονες. Φυσικά, όσο ο ραγιάς ικανοποιεί τις καπιταλιστικές πνευματικές του ανησυχίες όλα βαίνουν καλώς.
Η προεκλογική περίοδος συντομεύει και είναι σαν να βλέπουμε σε επανάληψη κάποια χιλιοπαιγμένη ταινία, όπου οι ατσαλάκωτοι ιδεολόγοι θα αντιμάχονται για τα αριστερά, δεξιά και κεντρώα τους επιχειρήματα, εκστασιασμένοι από την μαρμίτα που ακολουθεί την ηλεκτρική καρέκλα της εξουσίας. Από την άλλη, οι ανιστόρητοι και ντεμοντέ αγκυλωτοί πραματευτάδες θα μοιράζουν δωρεάν κοπανιστό αέρα στους παντογνώστες ραγιάδες. Και ο λαός συνεχίζει να τραβάει κουπί.
Στο παιχνίδι της εσωτερικής κατανάλωσης και δήθεν προοδευτικής εγωμανίας, ανέκαθεν ο ραγιάς καταλάμβανε την πρώτη θέση. Προφανώς και σε ένα κράτος που όλοι είναι ηγέτες και εκφράζουν την ηλίθια κατά τα τεκμήρια άποψή τους, δεν απορεί κανείς που δεν πηγαίνει τίποτα σωστά. Οι φιλόσοφοι έδωσαν τη θέση τους στους λαϊκούς σοφιστές της δεκάρας και της ηθικής δυσωδίας.
Όταν ο δούρειος ίππος κανιβαλίζει τη σάρκα του και ξεσκεπάζει τη σαπίλα που κρύβει στην κρατική πυριτιδαποθήκη, η τραγωδία της ανύπαρκτης και ευθυνόφοβης κοινωνίας ξεσκεπάζεται και προσυπογράφει την προβληματική τελείωσή της.
Ποτέ ως τώρα δεν έδειξε τόσο ισχυρά σημάδια αποσάθρωσης και αδιαφορίας ο λαός απέναντι στην ιστορική ευθύνη της διαφύλαξης της ακεραιότητας του κράτους. Τα πνευματικά πογκρόμ οδηγούν την κοινωνία σε μια ανείπωτη καταστροφή χωρίς προηγούμενο.
Στο περιβάλλον έξω από την βραστή βαλκανική γυάλα και την κερκόπορτα της Ανατολής, ο κόσμος δεν ασχολείται με την κατασπατάληση του κρατικού πλούτου γιατί γνωρίζει πως θα ανταμειφθεί σύμφωνα με τις δυνατότητές του και σύμφωνα με αυτό που μπορεί να παράγει. Η αξιοκρατία είναι κανόνας και όχι εξαίρεση.
Όποιος δεν μπορεί να σηκώσει το φορτίο της αξιοπρέπειας και της ορθολογικής στάσης και αυτοκριτικής ισχυροποιεί ακόμη περισσότερο όλους αυτούς που παίζουν στα ζάρια τις τύχες του κράτους.
Εμμανουήλ Πηλιτσίδης
- Πτυχιούχος του τμήματος Ιστορίας-Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής σχολής του Α.Π.Θ.
- Συγγραφέας του βιβλίου «Και εγένετο πτώσις» (εκδ. Ρώμη)
πηγή Macroskopio
Από ένα σημείο και μετά το αστείο παύει να είναι αστείο, ο αποχαυνωμένος λαός όμως, εθισμένος στον οπιούχο άρτο και τα ξεπεσμένα θεάματα, παραμένει ευχαριστημένος και φυσικά ανήμπορος να αντιδράσει. Πόσα βιβλία ιστορίας να σκίσει κανείς αντικρύζοντας αυτό το χάλι της εξέλιξης.
Η περίτρανη απόδειξη της σημερινής κοινωνικής επιδίωξης είναι ο άνευρος και ανεπηρέαστος κυνισμός της αδιαφορίας. Δεν είναι δυνατόν να μαστιγώνεις το βόδι και εκείνο να τα βάζει με το άροτρο. Το μεγάλο παζάρι της εθνικής κυριαρχίας συνεχίζει να εκποιεί τα προϊόντα του. Αν η βίαιη υποδούλωση τόσων χρόνων δε σήμανε την καμπάνα της επανάστασης, σημαίνει πως δεν έφτασε ο κόμπος στο χτένι ή απλά δεν υπάρχει χτένι.Αυτό το κράτος που εδώ και αιώνες έβγαλε τόσα σημαντικά φυντάνια της προδοσίας, δε λέει να σταματήσει. Μάλλον ο γραικός σηκώνει υποδούλωση, αρκεί να είναι καλοζωισμένος και ας γκρεμιστεί ο κόσμος όλος.
Δεν μας ενδιαφέρει αν μας κάνουν πλάκα οι κονσερβοποιημένοι σκοπιανοί και ιδιοποιούνται τη μεγαλύτερη προσωπικότητα της ελληνικής και παγκόσμιας ιστορίας, δεν μας ενδιαφέρει αν οι γείτονες στο ιερό Αιγαίο κάνουν βόλτα τα αεροσκάφη και τον στόλο τους να πάρουν αέρα, γιατί είμαστε πολιτισμένοι και καλοί γείτονες. Φυσικά διατηρούν και τη μισή Κύπρο για εξοχικό, αλλά εντάξει εμείς να είμαστε καλά.
Ακόμη η θάλασσα ξεπλένει το ελληνικό αίμα από τον Πόντο και τη Σμύρνη, ακόμη στάζει αίμα ο ιστός της γαλανόλευκης στη Βόρεια Κύπρο, αλλά εμείς πρέπει να είμαστε καλοί γείτονες. Φυσικά, όσο ο ραγιάς ικανοποιεί τις καπιταλιστικές πνευματικές του ανησυχίες όλα βαίνουν καλώς.
Η προεκλογική περίοδος συντομεύει και είναι σαν να βλέπουμε σε επανάληψη κάποια χιλιοπαιγμένη ταινία, όπου οι ατσαλάκωτοι ιδεολόγοι θα αντιμάχονται για τα αριστερά, δεξιά και κεντρώα τους επιχειρήματα, εκστασιασμένοι από την μαρμίτα που ακολουθεί την ηλεκτρική καρέκλα της εξουσίας. Από την άλλη, οι ανιστόρητοι και ντεμοντέ αγκυλωτοί πραματευτάδες θα μοιράζουν δωρεάν κοπανιστό αέρα στους παντογνώστες ραγιάδες. Και ο λαός συνεχίζει να τραβάει κουπί.
Στο παιχνίδι της εσωτερικής κατανάλωσης και δήθεν προοδευτικής εγωμανίας, ανέκαθεν ο ραγιάς καταλάμβανε την πρώτη θέση. Προφανώς και σε ένα κράτος που όλοι είναι ηγέτες και εκφράζουν την ηλίθια κατά τα τεκμήρια άποψή τους, δεν απορεί κανείς που δεν πηγαίνει τίποτα σωστά. Οι φιλόσοφοι έδωσαν τη θέση τους στους λαϊκούς σοφιστές της δεκάρας και της ηθικής δυσωδίας.
Όταν ο δούρειος ίππος κανιβαλίζει τη σάρκα του και ξεσκεπάζει τη σαπίλα που κρύβει στην κρατική πυριτιδαποθήκη, η τραγωδία της ανύπαρκτης και ευθυνόφοβης κοινωνίας ξεσκεπάζεται και προσυπογράφει την προβληματική τελείωσή της.
Ποτέ ως τώρα δεν έδειξε τόσο ισχυρά σημάδια αποσάθρωσης και αδιαφορίας ο λαός απέναντι στην ιστορική ευθύνη της διαφύλαξης της ακεραιότητας του κράτους. Τα πνευματικά πογκρόμ οδηγούν την κοινωνία σε μια ανείπωτη καταστροφή χωρίς προηγούμενο.
Στο περιβάλλον έξω από την βραστή βαλκανική γυάλα και την κερκόπορτα της Ανατολής, ο κόσμος δεν ασχολείται με την κατασπατάληση του κρατικού πλούτου γιατί γνωρίζει πως θα ανταμειφθεί σύμφωνα με τις δυνατότητές του και σύμφωνα με αυτό που μπορεί να παράγει. Η αξιοκρατία είναι κανόνας και όχι εξαίρεση.
Όποιος δεν μπορεί να σηκώσει το φορτίο της αξιοπρέπειας και της ορθολογικής στάσης και αυτοκριτικής ισχυροποιεί ακόμη περισσότερο όλους αυτούς που παίζουν στα ζάρια τις τύχες του κράτους.
- Πτυχιούχος του τμήματος Ιστορίας-Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής σχολής του Α.Π.Θ.
- Συγγραφέας του βιβλίου «Και εγένετο πτώσις» (εκδ. Ρώμη)
πηγή Macroskopio
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου