ΠΡΟΣ ΚΟΡΑΪΣΤΕΣ ΚΑΙ ΜΗ...

Προς «κοραϊστές» και μη: Θα μας την «πέσει» η Τουρκία;

                                        

του Όθωνα Κουμαρέλλα*
Πολύ φοβάμαι ότι η αδυναμία σύνθεσης μιας ολοκληρωμένης πρότασης διεξόδου από τα σημερινά αδιέξοδα, που θα αντιμετωπίζει ταυτόχρονα κι όχι το ένα εις βάρος του άλλου κεντρικά ζητήματα που αφορούν στον τόπο και τον ελληνικό λαό, δηλαδή την ευρωκρατία και την τουρκική απειλή, οφείλεται -ίσως- και σε ενυπάρχουσες παλαιές αντιλήψεις. Στη για δεκαετίες καλλιεργημένη κουλτούρα «φεντεραλισμού», αλλά και σε νοοτροπίες που προτιμούν τις ψευδαισθήσεις από την πραγματικότητα.
Όταν για δεκαετίες κάποιος έχει γαλουχηθεί με την ευρωπαϊκή ιδέα και φαντασιώνεται τη ζωή του, δια της «μετακενώσεως», ως ισότιμος ευρωπαίος, αντιλαμβανόμενος -στο βαθμό που το αντιλαμβάνεται- ότι αυτό δεν ισχύει, αλλά ότι οι Ευρωπαίοι τον χρησιμοποιούν ως άθυρμα στις επιδιώξεις τους. Τότε, μπορεί να στενοχωριέται, να αισθάνεται άβολα, τελικά να το παραδέχεται. Αλλά ενδόμυχα επειδή δεν το θέλει, βρίσκει δικαιολογίες για να αποφύγει να συναινέσει σε προτάσεις διεξόδου, προτιμώντας τις αυταπάτες μιας -δημοκρατικής υποτίθεται- Ευρώπης που θα απλώνεται από τα Ουράλια μέχρι τον Ατλαντικό. Μιας Ευρώπης σε διαρκή κίνηση και «προοδευτική» αλλαγή. Μιας Ευρώπης που παρά τα προβλήματα και της ολοκληρωτικής κατίσχυσης των πάσης φύσης ελίτ, μπορεί να αλλάξει σε προοδευτική κατεύθυνση. Για το πως και το πότε θα μπορούσε να συμβεί αυτό δυσκολεύεται βέβαια και «το πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα» είναι η συνηθέστερη αντίδραση σε τέτοιου είδους ενοχλητικές ερωτήσεις.
Τι κι αν ο Λένιν ήδη από το 1920 προειδοποιούσε ότι ενωμένη Ευρώπη δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνον ως αντιδραστική.
Πολλοί θα πουν, άλλες οι συνθήκες τότε κι άλλες σήμερα. Μπορεί λοιπόν ο Λένιν -για πολλούς- να έσφαλε στις διαπιστώσεις του για την «ενωμένη Ευρώπη», αλλά οι εξελίξεις μάλλον τον δικαιώνουν. Αφού η πρώτη προσπάθεια, μετά την εποχή της Ιεράς Συμμαχίας, ενοποίησης υπό το 3^ο Ράιχ, οδήγησε στην μεγάλη καταστροφή και πλέον των 30.000.000 εκατομμυρίων θυμάτων. Αλλά και σήμερα στη δεύτερη προσπάθεια, υπό το 4^ο Ράιχ, έστω με άλλα μέσα κυρίως οικονομικά και πολιτικά, πόσο λιγότερο αντιδραστικά κι επικίνδυνα για τους λαούς εξελίσσεται το ευρωπαϊκό εγχείρημα; Ή μήπως η Ελλάδα δεν είναι από τις πρώτες χώρες που υφίσταται τις συνέπειες αυτής της «ενοποιητικής» διαδικασίας;

Η εξ ανατολών απειλή

Βεβαίως είναι κυρίαρχη η αντίληψη των «μετακενωθέντων», πρώτων αυτών, εγχώριων ελίτ που συνοψίζεται στη φράση της γνωστής τέως ευρωβουλευτού «ας καεί η Ελλάδα, αρκεί να σωθεί η Ευρώπη»! Όμως κι αυτοί που διακηρύσσουν ότι υπηρετούν τα συμφέροντα των πληβειακών στρωμάτων και δεν ανήκουν μόνο στις ελίτ, αλλά διεκδικούν θέση στην «ελίτ» της προοδευτικής διανόησης και διεκδικούν ακόμη και την ψήφο μας στις αυτοδιοικητικές εκλογές, δεν μας λένε τα ίδια πάνω-κάτω;
Και ποια παρακαλώ είναι η δικαιολογία που προσφέρεται αφθόνως στο πιάτο για να δικαιολογεί την «παράλυση» σε σχέση με οτιδήποτε εθνικό και τη φουλ στήριξη της ευρωκρατίας, μέσω ακόμη και της καταγγελίας της, του στυλ «άλλα λόγια ν’ αγαπιώμαστε»; Μα ο τουρκικός κίνδυνος και η απολύτως υπαρκτή εξ ανατολών απειλή!
Είναι δεδομένο όμως, ότι η απειλή αυτή μόνον με τις δικές μας δυνάμεις μπορεί να αντιμετωπιστεί -κι όλοι γνωρίζουμε ότι οι φίλοι, οι εταίροι και οι σύμμαχοι ποτέ δεν μας συνέτρεξαν απέναντι στην Τουρκία, ούτε τώρα πρόκειται να το κάνουν. Συνεπώς η μοναδική λύση είναι η ανάπτυξη της δικής μας κρατικής αποτρεπτικής ισχύος, στηριγμένης σε ένα εξ ίσου ισχυρό εσωτερικό λαϊκό μέτωπο. Τότε και μόνον τότε, απελευθερωμένοι, θα μπορούσαν να προκύψουν και πραγματικές συμμαχίες, να αποκτήσουμε υπολογίσιμη δύναμη και να απολαμβάνουμε σεβασμού από εχθρούς και φίλους. Ή μήπως θα έλθουν τα «κίτρινα γιλέκα» να πολεμήσουν στο πλάι μας, αν χρειαστεί, τώρα που ο Αττίλας 3 βρίσκεται σε εξέλιξη;
Αλλά ξέχασα και το άλλο… δεν πρέπει να είμαστε… μοναχοφάηδες, που εκτός του Κοτζιά, ανέλαβε να μας υπενθυμίσει ο φίλος και σύμμαχος Άλαν Ντάνκαν εκ Λονδίνου, αλλά και ο «σύντροφος» Πάιατ εδώ, με τους λοιπούς ευρωσυμμάχους κι εταίρους, να παραπέμπουν στις καλένδες οποιαδήποτε συζήτηση για λήψη μέτρων κατά της Τουρκίας, τώρα και πριν ολοκληρωθούν τα τετελεσμένα από την πλευρά της.
Όμως, πέραν αυτών, η παραμονή μας στην ευρωένωση συμβάλει στην ενίσχυση της ελληνικής αποτρεπτικής ισχύος και στο αραγές του εσωτερικού μετώπου, ή τα αποδυναμώνει;
Ας απαντηθεί αυτό το ερώτημα πρώτα!

Ας μην είμαστε λοιπόν μοναχοφάηδες

Χωρίς να υπεισέλθουμε σε λεπτομέρειες, εδώ και δέκα χρόνια η ξένη επιτροπεία και οι εγχώριοι εκφραστές της το μόνο που κάνουν είναι να διαλύουν τον κοινωνικό ιστό και να κατεδαφίζουν κομμάτι – κομμάτι την κρατική μας υπόσταση και την όποια αποτρεπτική ισχύ θα μπορούσαμε να προβάλλουμε, τόσο στο επίπεδο της οικονομίας και της κοινωνίας, όσο και σε αυτό καθ’ αυτό της εθνικής άμυνας.
Πόσο αφελής μπορεί να είναι κάποιος για να πιστεύει ότι όταν ο Τούρκος αποφασίσει να αρπάξει αυτό που προσδοκά, οι κατεδαφιστές μας θα έλθουν να μας προστατεύσουν; Αφού βεβαίως με πολύ επιμέλεια φρόντισαν να είμαστε σήμερα μπροστά στον Τούρκο ανίσχυροι;
Ήδη ο Τούρκος βλέπει και κρίνει ότι τον «παίρνει» για να προχωρήσει. Και την απάντηση την έδωσε για λογαριασμό μας ο κ. Πάϊατ: να πάμε σε συμφωνία win-win με την Τουρκία. Με τους Ευρωπαίους να ενδιαφέρονται περισσότερο να καταδικαστεί ο κομμουνισμός και το «σιδηρούν» παραπέτασμα, ως κάτι αντίστοιχο του ναζισμού, παρά για να υποδηλώσουν εμπράκτως τη συμπαράσταση στο πρόβλημά μας.
Διότι είναι θέμα πολιτισμού η εκχώρηση αναφαίρετων εθνικών δικαιωμάτων και απολίτιστου αναχρονισμού η υπεράσπισή τους βεβαίως! Στην Ευρώπη του πολιτισμού και της δημοκρατίας η υπεράσπιση ζωτικών εθνικών συμφερόντων και κυριαρχικών δικαιωμάτων στη γη, τη θάλασσα και τον αέρα είναι «εθνολαϊκιστική» βαρβαρότητα! Πολιτισμός είναι το business as usual! Μεγάλη μπίζνα λοιπόν ο δίαυλος επικοινωνίας κεντρικής Ευρώπης με Ανατολική Μεσόγειο δια μέσου της Βαλκανικής και η Τουρκία πολύτιμος εταίρος που δεν μπορεί να λείπει του σχεδιασμού. Με τους υδρογονάνθρακες το «κερασάκι»! Win-win λοιπόν και «οι καλοί λογαριασμοί, κάνουν τους καλούς φίλους»!
Τουλάχιστον οι εγχώριοι υποστηρικτές της ευρωκρατίας είναι ειλικρινείς σχετικά. Όλα είναι δούναι και λαβείν. Αυτό είναι και δεν έχει άλλο. Ό,τι προστάξουν οι ηγεμόνες, εμείς είμαστε πολύ μικροί για να έχουμε γνώμη και δικαιώματα, ό,τι Εκείνοι ευαρεστούνται (σε ψίχουλα να έχουμε να μοιράζουμε… προεκλογικά). Ας μην είμαστε λοιπόν μοναχοφάηδες!
Οι άλλοι όμως; Δεν βλέπουν ότι πρόσδεση στη «δύση», ευρωκρατία και τουρκική απειλή πάνε μαζί; Δεν κατανοούν ότι περαιτέρω αδυνάτισμα της κρατικής μας υπόστασης με τις «μετα»μνημονιακές δεσμεύσεις, αυξάνει και εντείνει την απειλή; Ή μήπως ευελπιστούν σε κάποιου είδους χαλάρωση αυτών των δεσμεύσεων; Δεν κατανοούν ότι θα είναι οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι «εταίροι», που θα μας πετάξουν εκτός, όταν θα έχουν διευθετήσει και την τελευταία λεπτομέρεια και δεν θα μπορούν να αρπάξουν πλέον τίποτε άλλο;
Ότι -προσώρας- όλα έχουν να κάνουν με ευρύτερους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς που η υλοποίησή τους προϋποθέτει τον διά μέσου ρευστοποιήσεως πλήρη έλεγχο όλης της περιοχής; Και ότι ο Ερντογάν, έχοντας πλήρη επίγνωση των διακυβεύσεων, διαπραγματεύεται σκληρά, διακινδυνεύοντας ακόμα και ολική σύγκρουση;
Που στη προκειμένη περίπτωση δεν θα την προκαλέσει αυτός, αλλά οι «δυτικοί» χρησιμοποιώντας την Ελλάδα ως αιχμή;
Μα εάν είναι έτσι, κι εάν δεν έχουμε φτάσει μέχρι τότε σε αυτά τα άκρα, δεν θα είναι χρυσή η ευκαιρία για την Τουρκία να μας επιτεθεί την κρίσιμη στιγμή, που εμείς θα προκαλούμε ρήξη διαγράφοντας το χρέος και φεύγοντας από την ευρωένωση;
Δεν θα πάρει μάλιστα και το πράσινο φως από Ευρωπαίους και Αμερικανούς για να μας επιτεθεί;
Είναι λογικό και μόνο η σκέψη μιας τέτοιας εξέλιξης να προκαλεί παράλυση. Γι’ αυτό και χρησιμοποιείται ως άλλοθι ήδη από το 2010. Για να υποστούμε τα μνημόνια και να μην αντιδρούμε.
Η πρόταση λοιπόν που εναγωνίως αναζητείται οφείλει να συμπεριλαμβάνει και αυτούς τους κινδύνους και η μελέτη του τρόπου αποφυγής τους είναι εκ των ουκ άνευ! Ωστόσο αυτά δεν περιγράφονται σε manual, ούτε παραπέμπονται στις καλένδες μιας αέναης συζήτησης για το δέον γενέσθαι, ενώ τα γεγονότα τρέχουν και μας προσπερνούν με τρομακτική ταχύτητα.
Σήμερα η χώρα απειλείται, αύριο θα είναι αργά να ψάχνουμε ακόμη για λύσεις!

Συγκεκριμένη ανάλυση για τη συγκεκριμένη κατάσταση

Συνεπώς αυτό που «λείπει» σήμερα δεν είναι μια ολοκληρωμένη πρόταση στη λεπτομέρειά της και βήμα το βήμα απεμπλοκής, όπως υποκρίνονται με περισσό «ιησουιτισμό» οι ακούσιοι, ή εκούσιοι κήρυκες του «εξ ανάγκης -τάχα- μενουμευρωπαϊσμού».
Διότι δεν μπορεί να υπάρξει τέτοια ολοκληρωμένη πρόταση, επειδή η κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή εξελίσσεται δυναμικά. Ούτε μπορούν να προβλεφθούν επακριβώς οι αντιδράσεις κάθε επί μέρους «παίκτη», σε κάθε απρόβλεπτη και εκτός σχεδιασμού εξέλιξη. Έτσι κυριαρχεί η απόρριψη της ορθολογιστικής ανάλυσης της πραγματικότητας και η με βάση αυτή λήψη των αποφάσεων, αντικαθιστάμενη -αυτή η ορθολογική- ανάλυση από εκείνη με χρήση αδόκιμων εργαλείων, παλαιών, ή νέων, και με τον φόβο, ή και την επιθυμία, να αντικαθιστούν την επεξεργασία των πραγματικών δεδομένων.
Ας τα δούμε αυτά ένα προς ένα:

1. Οι διεκδικήσεις σε βάρος μας από την πλευρά της Τουρκίας είναι πάγιες και δεδομένες.
2. Μετά την «περιπέτεια» του Σισμίκ το 1987 και την απειλή του Ανδρέα Παπανδρέου, να τινάξει τη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ στον αέρα, που εξανάγκασε φίλους και εχθρούς να τα «μαζέψουν», περάσαμε την εποχή Σημίτη (Ίμια) κι εντεύθεν στις πολιτικές κατευνασμού και της σταδιακής υποχώρησης σε κάθε βήμα από την πλευρά της Άγκυρας.
3. Με δεδομένα τα παραπάνω, αυτά που σήμερα συμβαίνουν σε σχέση με την Τουρκία δεν αποτελούν κεραυνό εν αιθρία, αντίθετα ήσαν απολύτως προβλέψιμα και ως εκ τούτου αναμενόμενα.
4. Με δεδομένες τις γεωπολιτικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, η Τουρκία έχει καταστεί πολυτιμότατη τόσο για τη «Δύση» όσο και για την Ρωσσία. Επίσης, ενώ η Ελλάδα συρρικνώνονταν πληθυσμιακά, κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά και αμυντικά, η Τουρκία αναπτύσσονταν σε όλους τους τομείς, με συνέπεια να μπορεί να διαπραγματεύεται με τους «μεγάλους» αν όχι με ίσους, με πολύ ευνοϊκότερους όρους απ’ ό,τι η χώρα μας, έχοντας αποκτήσει ισχυρό γεωπολιτικό ατού. Σύντομα ο συσχετισμός δύναμης θα είναι συντριπτικά υπέρ της.
5. Αντίθετα με τη «θρησκευτική» υπέρ της Ε.Ε. πίστης πολλών, η ένταξή μας στην ευρωένωση αποσάθρωσε την παραγωγική βάση της χώρας και οδήγησε σε ολοένα και μειούμενη την κρατική μας ισχύ και συνεπώς και την αποτρεπτική μας δυνατότητα απέναντι στον τουρκικό αναθεωρητισμό.
6. Η κατάσταση αυτή επιτάθηκε με την εκχώρηση κι αυτής ακόμη της νομισματικής κυριαρχίας το 2002, με συνέπεια εντός μόλις επτά ετών να οδηγηθούμε εν τη πράγμασι σε χρεοκοπία το 2009-10. Οι λόγοι και οι σκοπιμότητες που συνέβη αυτό για να οδηγηθούμε σήμερα στο «γεωπολιτικό» μνημόνιο έχουν αναλυθεί επαρκώς σε άλλα κείμενα και δεν χρειάζεται να επανέλθουμε. Όσοι αρνούνται να τα κατανοήσουν κι εμμένουν στις ευρωλάγνες ονειρώξεις τους, απλά αποτελούν εμπόδιο προς παραμερισμό.

Με βάση τα παραπάνω η Ελλάδα σήμερα είναι εξαιρετικά αποδυναμωμένη τόσο εσωτερικά, όσο και στο πολιτικο-διπλωματικό πεδίο, έχοντας χάσει ταυτόχρονα ένα σημαντικό μέρος της αμυντικής της ισχύος. Παρ’ όλα αυτά, στον τομέα της άμυνας και της αποτροπής δεν είναι «στα γόνατα». Έχει ακόμη αρκετή ισχύ και με δεδομένη τη γεωγραφία της περιοχής του Αιγαίου και ευρύτερα μέχρι την Κύπρο, είναι γνωστό, ότι θα μπορούσε να αποκρούσει αποτελεσματικά μια επίθεση, ή τουλάχιστον διαθέτει εξαιρετικά μεγάλες δυνατότητες να προκαλέσει τόσο σημαντικές απώλειες στον επιτιθέμενο, έτσι ώστε αυτός να σκεφθεί δυό φορές το εάν πρέπει να προχωρήσει, ή όχι. Φυσικά για να το πετύχει αυτό θα πρέπει να είναι αποφασισμένη να το κάνει και να πείσει και τους άλλους για την αποφασιστικότητά της.
Όμως, αντίθετα απ’ ό,τι θα ανέμενε κανείς δεν το κάνει. Δεν δείχνει την παραμικρή αποφασιστικότητα. Αντίθετα, έχοντας εναποθέσει την τύχη της στα χέρια των εταίρων και συμμάχων ακολουθεί ολοένα και πιο «κατευναστική» πολιτική απέναντι στην Τουρκία, για να φτάσει τελικά κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον στον τοίχο και να μην έχει καμιά επιλογή, παρά μόνον την παράδοση.

Η παρουσία σημαίας

Παράδειγμα: Όλοι γνώριζαν ότι η Τουρκία ήταν αποφασισμένη να στείλει εντός της κυπριακής ΑΟΖ γεωτρύπανα, προκειμένου να δημιουργήσει τετελεσμένα. Τι θα έκανε ένα σοβαρό κράτος και μια πολιτική ηγεσία που σέβεται την αξιοπρέπεια του λαού που εκπροσωπεί και τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας; Σε συνεργασία με τις όποιες δυνάμεις μπορεί να διαθέτει η Κύπρος, θα είχε στείλει έγκαιρα ναυτική δύναμη για να εμποδίσει την είσοδο του «Φατίχ» και του «Μπαρμπαρός», κάνοντας προς όλες τις πλευρές σαφές, ότι επ’ ουδενί θα δέχονταν την παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τότε και μόνον σ’ αυτήν την περίπτωση με έντονη την έγκαιρη «παρουσία σημαίας» από την πλευρά μας επί του πεδίου, θα μπορούσε να φανεί χρήσιμη και η όποια «συμμαχία» με την Αίγυπτο, ή ακόμα και η απεχθής με το κράτος-απαρτχάιντ του Ισραήλ, που θα μπορούσαν να προσφέρουν κάλυψη στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, αν θα χρειάζονταν. Αλλά θα ήταν εξαιρετικά ηλίθια η οποιασδήποτε προσμονή να βγάλουν αυτοί τα κάστανα από τη φωτιά για λογαριασμό μας. Εκεί επί του πεδίου θα δοκιμάζονταν λοιπόν και πόσο πραγματικά χρήσιμες γι’ εμάς είναι αυτές οι πολυδιαφημιζόμενες τριγωνικές σχέσεις Ελλάδας -Κύπρου- Αιγύπτου και Ισραήλ, ή απλά προωθήθηκαν για την εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων κι επιδιώξεων, με μόνο προβλήματα να δημιουργούν προσώρας στις διεθνείς σχέσεις της χώρας μας μέσω της μονόπλευρης τοποθέτησής της στη διεθνή σκακιέρα.
Τι θα έκανε η Τουρκία; Θα διακινδύνευε μια πολεμική αναμέτρηση; Πιθανόν θα πει κάποιος. Σίγουρα θα πει επιπολαίως κάποιος άλλος.

Τι θα σήμαινε μια ολική αναμέτρηση με την Τουρκία;

Έχουμε όμως επίγνωση τι σημαίνει μια πολεμική αναμέτρηση μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας στο Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο μέχρι την Κύπρο, με την τεράστια δύναμη πυρός που έχει συγκεντρωθεί ένθεν κακείθεν σε τόσο μικρή περιοχή;
Κατ’ αρχήν πέραν των τεράστιων καταστροφών και στις δύο πλευρές, σημαίνει τίναγμα στον αέρα ολόκληρης της Νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ, καθώς και όλων των σχεδιασμών των ηγέτιδων δυνάμεων για την ευρύτερη περιοχή.
Αν η «Δύση» κινδυνεύει να χάσει την Τουρκία που ερωτοτροπεί συστηματικά με τη Μόσχα τα τελευταία χρόνια και χρησιμοποιεί κάθε πρόσφορο μέσο για να την κρατήσει, θα κινδυνεύσει να χάσει και την Ελλάδα, αλλάζοντας ριζικά ολόκληρο το γεωπολιτικό πεδίο, με απρόβλεπτες τις εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο πλέον. Συνεπώς οι «δυτικοί» μας σύμμαχοι θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να αποτρέψουν μια τέτοια σύγκρουση, την οποία δεν θα ελέγχουν οι ίδιοι. Σ’ αυτήν την περίπτωση κερδισμένος βγαίνει αυτός που είναι αποφασισμένος να το πάει μέχρι τέλους.
Η Άγκυρα απειλεί, εκβιάζει, δοκιμάζει ετοιμότητα κι αντοχές, προχωράει βήματα μπροστά δημιουργώντας νέα τετελεσμένα, μέχρι εκεί που δεν διακινδυνεύει μια τέτοια σύγκρουση κι έχοντας εξασφαλίσει την «ουδετερότητα» τουλάχιστον των «συμμάχων». Προχωρεί δηλαδή κάθε φορά, μέχρι εκεί που η δική μας υποχωρητικότητα της το επιτρέπει. Σε καμιά περίπτωση δεν επιδιώκει μια πολεμική σύγκρουση -αντίθετα με κάθε τρόπο θα αποφύγει. Διότι γνωρίζει, ανεξάρτητα εάν υπολογίζει ότι μπορεί να την φέρει σε πέρας νικηφόρα, ότι το κόστος που θα κληθεί να πληρώσει τόσο σε πραγματικές καταστροφές λόγω της τεράστιας δύναμης πυρός που συγκεντρώνουν και οι δύο πλευρές, όσο και στις μεσο-μακροπρόθεσμες επιδιώξεις της να καταστεί περιφερειακή δύναμη, θα είναι τεράστιο από μια τέτοια πρόωρη και μη σχεδιασμένη από την ίδια σύγκρουση. Με την ίδια μόνον αποδυναμωμένη να βγαίνει, έστω κι αν θα έχει κερδίσει στο πεδίο, πράγμα κι αυτό εξαιρετικά αμφίβολο.
Γι’ αυτό ποτέ δεν κρύβει ότι φοβάται την πρόκληση ενός θερμού επεισοδίου από την πλευρά της Ελλάδος. Διότι δεν θα μπορεί να ελέγξει την εξέλιξή του και το πως οι «σύμμαχοι» θα το εκμεταλλευτούν για να κλείσουν τους λογαριασμούς τους οριστικά με τον Ερντογάν.
Σε μια όμως γενικευμένη κι εκτός ελέγχου σύγκρουση στο Αιγαίο, οι «σύμμαχοι» αναγκαστικά θα πάρουν θέση πριν προλάβουν να ξεδιπλώσουν οποιαδήποτε μεσολαβητική προσπάθεια κρατώντας ίσες αποστάσεις. Κι εάν αυτή θα είναι υπέρ της Τουρκίας καθαρά θα χάσουν την Ελλάδα, εάν στηρίξουν την Ελλάδα θα χάσουν οριστικά την Τουρκία, με τη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ στα αζήτητα, έτσι κι αλλιώς! Αφού και οι δύο θα μετρούν πραγματικά φίλους κι εχθρούς. Σε κάθε περίπτωση η Μόσχα θα είναι αυτή που θα τρίβει τα χέρια της, η οποία επίσης θα έχει κάθε λόγο να παρέμβει για να διασφαλίσει την ασφαλή διακίνηση προς και από την Μαύρη Θάλασσα, επανεκτιμώντας κι αυτή πολιτικές και συμμαχίες, σε μια περιοχή ιδιάζουσας σημασίας για τα στρατηγικά συμφέροντα της ίδιας απέναντι στη δυτική συμμαχία και την προσπάθεια περικύκλωσής της.
Κι εδώ ερχόμαστε μπροστά στη δεύτερη, εξαιρετικά σοβαρή, επίπτωση για την Ευρώπη μιας τέτοιας πολεμικής αναμέτρησης μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας. Με τον χαρακτηρισμό ολόκληρης της περιοχής -και όσο διαρκέσει αυτό-, ως εμπόλεμης ζώνης, ανατρέπεται ολόκληρος ο τρόπος διαμετακομιδής εμπορευμάτων από και προς την Ευρώπη δια μέσου της θαλάσσιας οδού της Μεσογείου, με άμεση συνέπεια την εκτίναξη του κόστους αυτής της διαμετακομιδής είτε ναυσιπλοϊκώς, είτε ακόμη κι αεροπορικώς. Το πλήγμα που θα δεχθεί η ευρωπαϊκή οικονομία, με την εκτίναξη των τιμών των προϊόντων, θα είναι άμεσο και καθόλου αμελητέο, για να μείνουν οι «εταίροι» παρατηρητές των εξελίξεων, χωρίς όμως να μπορούν να κάνουν και πολλά, όταν θα έχουν να κάνουν με αποφασισμένους να φτάσουν μέχρι τέλους.
Γι’ αυτούς τους λόγους η περίπτωση μιας πολεμικής αναμέτρησης δεν αποτελεί ένα πιθανό σενάριο, ακόμη και στην περίπτωση που η Ελλάδα αποφασίσει να απεξαρτηθεί από την ευρωκρατία. Όλοι έχουν λόγους να μη γίνει, ούτε καν από ατύχημα. Είναι άλλο ζήτημα μια μεθοδευμένη προβοκάτσια -κι όλοι γνωρίζουμε ποιος στις σημερινές συνθήκες θα κρύβονταν από πίσω. Αν και ακόμη ένα τέτοιο ενδεχόμενο κανείς δεν θα το διακινδύνευε ποτέ, εάν γνωρίζει ότι είτε και τα δύο μέρη, είτε το ένα εξ αυτών, είναι αποφασισμένα. Η Τουρκία κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να πείσει για την αποφασιστικότητά της. Εμείς;

Το πλεονέκτημά μας

Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το δικό μας πλεονέκτημα να κερδίσουμε τη μάχη, χωρίς να πέσει τουφεκιά. Να πείσουμε ότι είμαστε αποφασισμένοι να «πέσουμε μέχρις ενός» προκειμένου να διαφυλάξουμε την αξιοπρέπεια και τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας μας. Είναι ο μόνος τρόπος εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα!
Ναι, ότι είμαστε έτοιμοι για ολοκληρωτικό πόλεμο, μέχρι εξαντλήσεως και της τελευταίας σφαίρας, εάν συνεχίσει η Άγκυρα να προκαλεί και ότι ένα «θερμό» επεισόδιο θα οδηγήσει αναπότρεπτα σε τέτοιον ολοκληρωτικό πόλεμο! Το παράδειγμα του Ανδρέα Παπανδρέου το 1987 με το «Σισμίκ» είναι χαρακτηριστικό. Το ό,τι η Ελλάδα σήμερα είναι αποδυναμωμένη και η Τουρκία πολύ ενισχυμένη σε σχέση με εκείνη την εποχή, δεν σημαίνει ότι η τελευταία μπορεί να διακινδυνεύσει έναν ολοκληρωτικό πόλεμο με την Ελλάδα, στον βαθμό που πεισθεί για τη δική μας αποφασιστικότητα γι’ ακόμη και κάτι τέτοιο.
Να θέσουμε, λοιπόν, ευδιάκριτες τις «κόκκινες» γραμμές μας και τα δικά μας casus belli. Προς όλες τις κατευθύνσεις! Εάν ανοιχθεί η πόρτα του φρενοκομείου εμείς θα μπούμε μέσα!
Μόνον έτσι προετοιμαζόμενοι για τον πόλεμο και κάνοντάς το αυτό έμπρακτα κατανοητό σε όλους, θα διασφαλίσουμε την ειρήνη!
Θα ρωτήσει εύλογα κάποιος, τότε γιατί η ελληνική πολιτική ηγεσία, από τη δεξιά μέχρι την αριστερά, δεν ακολουθεί αυτήν την στρατηγική που φαντάζει αυτονόητη για κάθε κυρίαρχη χώρα;

Το πολιτικό σύστημα εκβιαζόμενο αδυνατεί

Η απάντηση είναι απλή. Διότι γνωρίζει πολύ καλά ότι η Ελλάδα δεν είναι ελεύθερη, ανεξάρτητη και κυρίαρχη χώρα.
Με άμεση τη δική της ευθύνη (της πολιτικής ηγεσίας και των ελίτ)! Γι’ αυτό και εξ ίσου άμεση είναι η δική της συμμετοχή στα εγκλήματα που διαπράττονται σε βάρος της πατρίδας μας. Γι’ αυτό είναι ετεροκαθοριζόμενη τόσο στο πεδίο εσωτερικής πολιτικής, όσο και σε εκείνο της εξωτερικής πολιτικής και των εθνικών θεμάτων. Πλέον έχει περάσει τον «Ρουβίκωνα» και δεν έχει άλλον δρόμο από το να ακολουθεί πιστά τις οδηγίες και τις εντολές των ξένων επικυρίαρχων, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των τελευταίων. Είναι εκβιαζόμενη, ακόμη και για εγκλήματα εσχάτης προδοσίας που ήδη έχει διαπράξει, παραβιάζοντας κατάφωρα και απροκάλυπτα το Σύνταγμα της χώρας, παραδίδοντας άνευ όρων και αμετάκλητα κάθε κρατική ασυλία, την πραξικοπηματική ανατροπή του δημοψηφίσματος του 2015 και τόσα άλλα.
Πέραν της μορφωτικής ανεπάρκειας, της ιδεοληψίας, του τυχοδιωκτισμού, του ραγιαδισμού και της πλήρους έλλειψης αντίληψης για τον κόσμο όπως διαμορφώνεται σήμερα από μονοπολικός σε πολυπολικό, το ελλαδικό πολιτικό προσωπικό (με κυρίαρχο τον «κοραϊσμό» και σ’ αυτούς που υποτίθεται ότι το αντιμάχονται), έχει πολλούς σκελετούς στη ντουλάπα του για να αποτολμήσει έναν άλλον δρόμο, αυτόν της ανεξαρτησίας. Ακόμη κι εάν το ήθελε, τώρα πλέον δεν το μπορεί!
Να γιατί γίνεται ολοένα και πιο επικίνδυνο. Όπως κι αυτοί που σηκώνουν ψηλά τα χέρια μπροστά στο υποτιθέμενο αδιέξοδο.
Διότι το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί παρά ακόμη και να δεχθεί να εκτελέσει μια τυχοδιωκτική ενέργεια στο Αιγαίο, μέσω πολύ καλά προετοιμασμένης προβοκάτσιας ενός θερμού επεισοδίου απολύτως ελεγχόμενου από τους Αμερικανούς. Κι αυτό προκειμένου οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι να εκβιάσουν την Τουρκία και να επιτύχουν αυτοί με πρόσχημα την επιδιαιτησία, το σύρσιμο της Τουρκίας πίσω στο «μαντρί» και τον πλήρη έλεγχο της περιοχής, προσφέροντας ως «γλυκαντικό» στην Άγκυρα, μεγάλο μέρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Είτε θα έχουν, ταυτόχρονα, καταφέρει να ξεμπερδέψουν μια και καλή με τον Ερντογάν, είτε όχι.
Τόσο η επανειλημμένη έκφραση φόβου των Αμερικανών για πιθανότητα ενός θερμού επεισοδίου στο Αιγαίο, όσο κι ο εκ Λονδίνου Άλαν Ντάνκαν, μηδέ εξαιρουμένου του «συντρόφου» του κ. Τσίπρα Τζέφρεϊ Πάιατ, καθόλου δεν κρύβουν -αντίθετα κάνουν πλέον και φανερές- τις προθέσεις των «συμμάχων» μας.
Με το ελληνικό πολιτικό προσωπικό να σύρεται, αλλά να «βολεύεται» κιόλας, αποκτώντας άλλοθι ότι την κρίσιμη στιγμή, έκανε ό,τι του ήταν δυνατόν για να προασπίσει τα συμφέροντα της πατρίδας, αλλά ο αρνητικός συσχετισμός δύναμης επέβαλε αναπόφευκτα τον ντροπιαστικό συμβιβασμό που προετοιμάζεται στα παρασκήνια ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Η πρόταση είναι μια και μοναδική

Να γιατί η απεξάρτηση από την επικυριαρχία της ευρωκρατίας, ενισχυόμενης έτσι άμεσα της κρατικής μας ισχύος, με πρώτα βήματα την ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας και τη διαγραφή του παράνομου και ληστρικού χρέους, το οποίο μας επιβλήθηκε σκόπιμα για να μας καταδυναστεύουν, αποτελεί την προϋπόθεση για να αποκρουστεί αποτελεσματικά η τουρκική απειλή και να διασφαλιστούν τόσο η εδαφική μας ακεραιότητα, όσο και τα ζωτικά συμφέροντα του ελληνικού έθνους. Μόνον έτσι θα αποκατασταθεί η κοινωνική συνοχή, το αρραγές του εσωτερικού μετώπου και η αναγκαία ανασύνταξη των ενόπλων δυνάμεων, που η ευρωκρατία εργάζεται συστηματικά για τη διάλυσή τους· και μέχρι τώρα με τη δική μας συνηγορία και βοήθεια τα καταφέρνει μια χαρά!
Επειδή μόνον μια πραγματικά δημοκρατική και πατριωτική ηγεσία, που έχει επίγνωση των διακυβεύσεων, και δεν εκβιάζεται, θα μπορέσει, αποφεύγοντας τις παγίδες και αντιτάσσοντας με αποφασιστικότητα τις εθνικές «κόκκινες γραμμές» να αντιστρέψει τους σημερινούς συσχετισμούς σε βάρος μας. Να ανακτήσει την αξιοπρέπειά μας και το σεβασμό από όλους, έτσι ώστε κατόπιν να μπορέσει να διαπραγματευτεί σε ισότιμη βάση με όλους και να δημιουργήσει στέρεες σχέσεις ειρήνης, συνεργασίας και φιλίας με όλους.
Διότι είναι εντελώς διαφορετικό το «συμμετέχομεν ισοτίμως» από αυτό του «ανήκομεν». Τελεία!
Για όσους, λοιπόν, αγωνιούν ψάχνοντας για τη διατύπωση μιας πρότασης διεξόδου από τα σημερινά αδιέξοδα και δεν τη βρίσκουν, αυτή είναι η Πρόταση. Δεν υπάρχει άλλη όσο και να ψάχνουν, κωλυσιεργώντας, στον αιώνα τον άπαντα!
*Ο Όθωνας Κουμαρέλλας είναι αρχιτέκτονας – μηχανικός και συγγραφέας
https://www.hereticalideas.gr/