Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2019

ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΗΤΑΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΛΛΙΩΣ...

Στο Μεξικό,στην διασταύρωση των πολιτισμών των Αζτέκων και των Μάγιας,οι φτωχοί Μεξικάνοι, απόγονοι των λαών αυτών,πουλάνε ότι έχουν για να ζήσουν.Οι φτωχοί Μεξικάνοι...Οι κάτοικοι της πίσω αυλής των ΗΠΑ,που λυμαίνεται τον πλούτο της χώρας.Και τι έχουν για να πουλήσουν,τι τους έχει μείνει?Η πολιτιστική τους κληρονομιά.Μια κληρονομιά με απτά αποτυπώματα, ενός πολιτισμού σκληρού και συχνά απάνθρωπου ίσως, αλλά υπαρκτού.Έτσι,έξω από την πυραμίδα του Τεοτιχουακάν στα περίχωρα του... Μέξικο σίτυ,πουλιούνται φανέλες με στάμπες με τον τρομερό αυτοκράτορα Μοκτεζούμα και διάφορα άλλα σύμβολα για τους άπληστους τουρίστες.
Κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα ανατολικά του Μεξικού,σε μια χώρα με ακόμα μεγαλύτερη πολιτιστική παράδοση και ιστορία πολλών αιώνων,κάθε Κυριακή στην πρωτεύουσα,στις 11 περίπου,γίνεται η αλλαγή φρουράς των ευζώνων με συμμετοχή ολόκληρου του σώματος,σε σχηματισμό παρέλασης.Είναι τουλάχιστον ειρωνεία θα σκεφτεί κανείς,μια κυβέρνηση που αποεθνοποιεί τα πάντα,που γκρεμίζει σύμβολα,η ίδια που υποθάλπει τα σκύβαλα που καίνε τις Ελληνικές σημαίες,να αφήνει τέτοιες εκδηλώσεις ''εθνικισμού'' και να μην τις καταργεί.Μάλλον όμως δεν πρόκειται για ειρωνεία,αλλά για marketing. Αυτή η κυβέρνηση,αποδομεί τον πολιτισμό και την ιστορία της χώρας στο εσωτερικό,για να τον πουλήσει στους ξένους σε τιμή ευκαιρίας.
Έτσι, μετά τα αρχαία μνημεία αλλά και όλα τα πολιτιστικά κτίρια που μπήκαν προς πώληση στο υπερταμείο,οι εύζωνες ως ζώντα ''τσολιαδάκια'' κατάντησαν couleur local, για να τραβήξουνι τους τουρίστες να καταναλώσουν σε ενθύμια χαμηλής ποιότητας.
Ίσως αυτό να μας επιφυλάσσουν για μέλλον.Να ντυνόμαστε παραδοσιακά, να χορεύουμε,να αναπαριστούμε ιστορίες του παρελθόντος και οι ξετρελλαμμένοι και αναψοκοκκινισμένοι τουρίστες να μας πετάνε φραγκοδίφραγκα. Έχουμε άφθονη ιστορία και φτάνει για όλους,όπως και να την πουλήσουμε,με το κομμάτι η με το μέτρο.
Και όταν τελειώσει κι αυτή θα πουλάμε μισοτιμης τα βιβλία του Ντάνου…

============
……..Πόσο λυπάμαι μ' αυτά που σου γράφω,
μακάρι να ήταν τα πράγματα αλλιώς.
Κρέμασα το πτυχίο μου σε κάδρο στο σαλόνι
και κουβαλάω ντενεκέ σε μια οικοδομή,
ακούω στο ραδιόφωνο και ο καημός φουντώνει
του Στέλιου τα παράπονα ετούτη τη στιγμή...…

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου