*Μετά την συνάντηση κορυφής!τής πρωθυπουργάρας μας με μία ΄μαύρη γάτα και όλα οσα είδατε να γράφονται στο δίκτυο για το γεγονός,δέν γινόταν να μην σας μεταφέρω κάποιο αρθράκι σχετικό με το συμπαθές τετράποδο
Mαύρες Γάτες: οι τετράποδες Θεές (Μύθοι και δεισιδαιμονίες)
Συναντάμε τις γάτες σε παλιούς μύθους, θρύλους, παραμύθια και παροιμίες των παραδόσεων και της Ιστορίας κάθε λαού, σε εξώφυλλα βιβλίων και περιοδικών, σε διαφημίσεις, κινούμενα σχέδια, ταινίες και κόμικς της σύγχρονης εποχής. Οι γάτες έγιναν σύντροφοι των μοναχικών ανθρώπων, ιδιαίτερα των γυναικών (σε αρκετές περιπτώσεις συνδέθηκαν με τις γεροντοκόρες). Υπήρξαν πηγή έμπνευσης για πολλούς καλλιτέχνες, όπως ο Γκυστάβ Ντορέ, ο Ντα Βίντσι, ο Ντελακρουά και ο Μονέ.Ο Έντγκαρ Άλαν Πόε στο έργο του «Η Μαύρη Γάτα και άλλα ιστορίες» την παρουσιάζει να επιτίθεται έμμεσα υποδηλώνοντας τον αιμοσταγή χαρακτήρα του αιλουροειδούς. Ένα κατοικίδιο που δεν εξημερώθηκε ποτέ παρά το γεγονός ότι συντροφεύει τους ανθρώπους από την εποχή της Αρχαίας Αιγύπτου.
Στην ταινία «Constantine» του 2005 o πρωταγωνιστής Κιάνου Ριβς, κυνηγός δαιμόνων, βάζει τα πόδια του μέσα σε μια λεκάνη με νερό χωρίς να βγάλει τα παπούτσια του και ταξιδεύει στην Κόλαση μέσα από τα μάτια μιας γκρίζας γάτας που κρατάει στα χέρια του. Σύμφωνα με τις αρχαίες θρησκείες η γάτα συμβολίζει το μάτι του Ήλιου πάνω στη Γη κατά τη διάρκεια της Νύχτας. Γι' αυτό και στην Αιγυπτιακή θρησκεία η γατόμορφη θεά Βούβαστις είναι συνοδός του Ρα, του Θεού Ήλιου. Ας μην λησμονούμε πως γάτα διαθέτει μάτια που φωσφορίζουν και της επιτρέπουν να βλέπει μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Για τους μυστικιστές, οι γάτες διαθέτουν οξυμένες αισθήσεις , «ακουμπούν» δηλαδή ταυτόχρονα στον δικό μας κόσμο και σ΄ένα κομμάτι της πραγματικότητας όπου δεν έχουμε πρόσβαση. Είναι, όπως θα μπορούσαμε να πούμε, «ενδιάμεσα όντα» που συνδέουν το Φως με το Σκοτάδι. το Καλό με το Κακό γι΄αυτό και εμφανίζονται ταυτόχρονα τρυφερές και αρπακτικές. Σύμφωνα με αρχαίες αποκρυφιστικές θεωρίες, ο Ήλιος παρακολουθεί τη Γη ακόμη και τη νύχτα μέσα από το φεγγάρι στο οποίο στέλνει αδιάκοπα το φως του. Οι γάτες που συμβολίζουν το φεγγάρι, είναι το νυχτερινό «μάτι» του ήλιου επάνω στη γη. Μ΄αυτό τον τρόπο συμβάλλουν στην ολοκλήρωση του κύκλου που αποτελεί η μέρα με τη νύχτα, ως ένα ιδιαίτερο συστατικό της αλχημικής ένωσης του χρόνου.
Οι γάτες είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς στα παιδιά, γι΄αυτό και έχουν χρησιμοποιηθεί από τη βιομηχανία του θεάματος σε πολλά κινούμενα σχέδια της σημερινής εποχής. Ο σκανδαλιάρης Τομ που κυνηγάει τον Τζέρι στην πασίγνωστη και αγαπητή ομώνυμη σειρά. Θέμα της είναι η αντιπαλότητα μεταξύ του γάτου Τομ και του ποντικιού Τζέρι, των οποίων οι καταδιώξεις και μάχες συχνά εμπλέκουν κωμική βία. Ο τεμπέλης και καλοφαγάς Γκάρφιλντ που προσπαθεί διαρκώς να ξεφορτωθεί τον Όντι, τον σκύλο που έφερε το αφεντικό του στο σπίτι. Ο συμπαθής Συλβέστρο της Warner Bros που ονειρεύεται μια μέρα να πιάσει τον Τουίτι (και σ΄αυτά τα κινούμενα σχέδια εμπλέκονται σκηνές κωμικής βίας), ο κακός παχουλός γάτος του Dr Claw, αρχηγού μιας σατανικής οργάνωσης, γνωστής ως M.A.D., αλλά και η Ψιψινέλ, το γατί του μάγου Δρακουμέλ που κυνηγάει τα στρουμφάκια.
«Gargamel and his cat Azrael» είναι η ονομασία τους στο Βελγικό κόμικ The Smurfs, με πολλούς να αναρωτιούνται για ποιο λόγο στην συμπαθέστατη γατούλα δόθηκε το όνομα Azrael που στα εβραϊκά ταυτίζεται με τον Άγγελο του Θανάτου. Ίσως η εξήγηση να βρίσκεται στο γεγονός ότι ο πρώτος συσχετισμός της μαύρης γάτας (αν και η Azrael είναι χρώματος καφέ στα συγκεκριμένα κινούμενα σχέδια) με την κακοτυχία έρχεται από την αρχαία Βαβυλώνα και την Εβραϊκή μυθολογία. Πιο συγκεκριμένα, ο θρύλος παρομοιάζει τον κύκλο που κάνει η μαύρη γάτα καθώς κάθεται με το διάβολο, ενώ πίστευαν ότι η μαύρη γάτα μπορεί να αλλάζει τη μορφή της και να επικοινωνεί με το διάβολο.
Η γάτα εμφανίζεται συχνά και σε παιδικά παραμύθια. Το πιο γνωστό είναι το λαϊκό παραμύθι του Παπουτσωμένου Γάτου το οποίο είναι γνωστό ως ένα από τα οκτώ παραμύθια της συλλογής «Ιστορίες και παραμύθια μιας προηγούμενης εποχής- Histoires ou contes du temps passé» του Σαρλ Περώ (Charles Perrault) που εκδόθηκε το 1697. Επίσης περιλαμβανόταν στην πρώτη έκδοση της συλλογής παραμυθιών «Παιδικά και Οικιακά Παραμύθια- Kinder- und Haus-Märchen» των αδελφών Grimm του 1812. Ωστόσο ήδη στην δεύτερη έκδοση της συλλογής το 1819 είχε αφαιρεθεί. Οι ρίζες του παραμυθιού είναι ωστόσο παλαιότερες και πιθανότατα να προέρχεται από την Ιταλία. Η παλαιότερη γνωστή εκδοχή είναι καταγεγραμμένη από τον Giovanni Francisco Straparola ως μία από τις συνολικά 75 ιστορίες της συλλογής του «Οι διασκεδαστικές νύχτες- Le piacevoli notti».
Η γάτα εμφανίζεται και σε άλλα παραμύθια, όπως σε κάποιες παραλλαγές της Σταχτοπούτας. Είναι το ζώο που της κληροδότησε ο πατέρας της μετά το δεύτερο γάμο του με την κακιά μητριά. Σε άλλες περιπτώσεις η γάτα βοηθάει την Σταχτοπούτα να ολοκληρώσει τις βαριές χειρωνακτικές εργασίες και το βράδυ κάθεται κοντά της στις στάχτες του τζακιού, συμβολίζοντας την θαλπωρή της οικογενειακής εστίας, αλλά και τη σύνδεση με τον κόσμο των νεκρών. Σε μια ρώσικη ιστορία, ο ήρωας έχει μαζί του ένα γάτο,που τον βοηθά να περάσει τις δοκιμασίες, ενώ σε μια ιταλική ιστορία από το Πενταήμερον (Ψυχαγωγία Πέντε Ημερών) που γράφτηκε το 1600 από τον Τζιάν- Μπαττίστα Μπαζίλ, ο αφέντης είναι αχάριστος και παραμελεί τον γάτο του που τον βοήθησε να ξεπεράσει τις δοκιμασίες και να αποκτήσει πλούτη. Ο γάτος, λοιπόν, τον εγκαταλείπει αφήνοντας πίσω και μια κατάρα: «Ο Θεός να σε φυλάει από πλούσιο που γίνε φτωχός και από ζητιάνο που τα πλούτη του έκανε σωρό.» Ο ήρωας μετά την εγκατάλειψη από τον γάτο χάνει τα πλούτη και γίνεται ξανά φτωχός. Σ΄αυτό το παλιό ιταλικό παραμύθι έχει τις ρίζες της και η πεποίθηση των τζογαδόρων πως αν συναντήσουν μαύρη γάτα στον δρόμο τους πριν από το τυχερό παιχνίδι, τότε θα χάσουν όσα θα ποντάρουν κι ακόμη παραπάνω.
Σε κάποιες από τις παραλλαγές της Χιονάτης, η κακιά μητριά διαθέτει μια μαύρη γάτα ενώ στην Ωραία Κοιμωμένη ή Αυγή η Έβδομη Μοίρα (Εναλλακτικά ονόματα: Κακίστρω, Δράκαινα, Μαλέφισεντ) που καταριέται τη νεαρή πριγκίπισσα κάνει ξόρκια και μαγικά με τρίχες από γάτα καθώς πιστεύεται πως ενδυναμώνει την αποτελεσματικότητα των γητειών και των φυλαχτών. Κατά πάσα πιθανότητα, από αυτά τα παραμύθια σταδιακά παρουσιάζεται η σύνδεση της γάτας με την σεξουαλική φύση του θηλυκού. Μια φύση που προβάλλεται ιδιαίτερα στα κόμικς της σημερινής εποχής.Η Catwoman, φανταστικός χαρακτήρας κόμικ της DC Comics, γνωστή για την ιδιαίτερη σχέση αγάπης μίσους με τον Batman αποπνέει αισθησιασμό και θηλυκότητα. Το ίδιο ακριβώς απέπνεαν τόσο η Μισέλ Φάιφερ στην ταινία του 1992 «Batman Returns» όσο και η Χάλι Μπέρι στην ταινία Catwoman του 2004.
Η ιστορία της γάτας χάνεται στα βάθη των αιώνων. Όπως αναφέρει το Nature, στο πλαίσιο της μελέτης, που παρουσιάστηκε σε συνδιάσκεψη στις 15 Σεπτεμβρίου του 2016, αναλύθηκε το DNA από πάνω από 200 γάτες που έζησαν μεταξύ 15.000 ετών πριν και του 18ου μ.Χ αιώνα.Λίγα είναι γνωστά στον επιστημονικό κόσμο για την εξημέρωση της γάτας, και το αν η οικόσιτη γάτα (Felis Silvestris) είναι πραγματικά ένα οικόσιτο ζώο είναι θέμα συζητήσεων εδώ και καιρό: Η ανατομία και η συμπεριφορά της γάτας απέχουν από τις αντίστοιχες άλλων, άγριων συγγενών της. «Δεν ξέρουμε την ιστορία των αρχαίων γατών. Δεν ξέρουμε την προέλευσή τους, δεν ξέρουμε πώς έγινε η εξάπλωσή τους» λέει η Εύα Μαρία Γκάιγκλ, εξελικτική γενετίστρια του Ινστιτούτου Jacques Monod στο Παρίσι. Παρουσίασε την έρευνά της στο 7ο Διεθνές Συμπόσιο Βιομοριακής Αρχαιολογίας στην Οξφόρδη, μαζί με τους συναδέλφους της, Κλαούντιο Οτόνι και Τιερί Γκρανζ.
Οι γάτες είναι γνωστές σαν σύμβολα θεών και δαιμόνων, σαν σύμβολα τύχης ή ατυχίας. Γενικότερα οι γάτες θεωρούνταν ιερά πλάσματα από την αρχαιότητα. Οι γάτες εξαπλώθηκαν στην Ευρασία και την Αφρική. Γενετικά χαρακτηριστικά που βρέθηκαν σε μουμιοποιημένες γάτες από την Αίγυπτο εντοπίζονται και σε γάτες στη Βουλγαρία, την Τουρκία και την υποσαχάρια Αφρική από την ίδια περίοδο. Επίσης, οι γάτες ήταν προσφιλείς και σε λαούς θαλασσοπόρων, όπως οι Φοίνικες και οι Βίκινγκς.
Ξεκινώντας από την αρχαία Aίγυπτο, η γάτα ήταν αντικείμενο λατρείας. Οι Αιγύπτιοι της εποχής εκείνης λάτρευαν τη γάτα ως θεά του σπιτιού. Οι κατοικίδιες γάτες προστάτευαν τους αγρούς και τις οικίες από μολύνσεις που προκαλούσαν διάφορα βλαβερά ζώα, όπως τα ποντίκια, και μερικές φορές τις θεωρούσαν όπως τα πολεμικά θηλυκά λιοντάρια. Πιθανότατα οι πρώτες εξημερωμένες γάτες να είχαν σώσει τους Αιγυπτίους από μολύνσεις εξαιτίας της παρουσίας τρωκτικών και η θεά-γάτα Μπαστ (Bast),η οποία είχε κεφάλι λιονταριού και γάτας και συνοδευόταν πάντα από γάτες, ως προστάτιδα, να προέκυψε από το θαυμασμό για τις άλλες γάτες.
Η Μπαστ ή Μπαστέτ όπως εξηγούν οι αιγυπτιολόγοι ήταν η θεά των αίλουρων. Συνδέεται με τη Μόριγκαν, θεά των όρνεων(ανιψιά) και με την Εκάτη, τη θεά της μαγείας(αδελφή). Ζούσε στο σκοτάδι, επειδή κατά την παράδοση δεν άντεχε τον ήλιο. Όταν λοιπόν πήγε μαζί με την ανιψιά της να πολεμήσει την αδελφή της νίκησε λόγω της γρηγοράδας της. Η Εκάτη πέθανε καθώς και ολόκληρο το Μυστικό Βασίλειό της.
Η Μπαστ ήταν κόρη του θεού ήλιου (Ρα) και διαδραμάτισε σημαντικότατο ρόλο στην αρχαία αιγυπτιακή θρησκεία.Tο κεφάλι λιονταριού της θεάς συμβόλιζε την κακή πλευρά της, ενώ το κεφάλι της γάτας την καλή. Σύμφωνα με τον μύθο αντιμάχεται με τον θεό Άποφι ως προασπίστρια του θεού ήλιου και όργανο της θέλησής του. Η πρώτη προασπίστρια του ήταν η Σεχμέτ, η λέαινα. Αλλά ήταν υπερβολικά βίαιη, υπερβολικά εκτός ελέγχου. Τελικά, η Σεχμέτ αναγκάστηκε να αποσυρθεί και ο Ρα διάλεξε τη θεά Μαστέτ για πολεμίστρια του. Η θεά πολεμούσε τον θεό Άποφι, τον θεό ερπετό για αιώνες.
Αργότερα, όμως ο Ρα αποσύρθηκε στους ουρανούς. Με το τελευταίο του ξόρκι έδεσε τη μοίρα της με του ερπετού. Με τη μαγεία του, τους έστειλε και τους δυο στην άβυσσο και της ανέθεσε την αποστολή να αντιμάχεται με το ερπετό, ώστε να το κρατάει για πάντα αποδυναμωμένο.
Tο να θανατώσεις μια γάτα την εποχή εκείνη στην Αίγυπτο ήταν τρομερό έγκλημα και όταν μια οικόσιτη γάτα πέθαινε, όλη η οικογένεια βυθιζόταν στο πένθος και γινόντουσαν όλες οι απαραίτητες ενέργειες για να τιμηθεί το νεκρό ζώο. Πολλές γάτες βρίσκονταν στους ναούς και ταΐζονταν από τους πιστούς ενώ οι αδέσποτες γάτες τύχαιναν της καλύτερης φροντίδας από όλους, την ώρα που οι γάτες του σπιτιού είχαν την τιμή να μοιράζονται το φαγητό των οικείων τους.Για τις γάτες που πέθαιναν κατασκευάζονταν ειδικές σαρκοφάγοι για να φιλοξενήσουν τα άψυχα σώματα μετά θάνατον.Οι Αιγύπτιοι όταν πέθαινε η γάτα τους συχνά ξύριζαν τα φρύδια τους σε ένδειξη πένθους.
Ως τελευταίοι απευθείας απόγονοι των γατών που ζούσαν στην αρχαία Αίγυπτο θεωρούνται σήμερα από τους ειδικούς οι γάτες που κατοικούν στα νησιά της Κένυας, στο Αρχιπέλαγος Lamu.Αλλά και σε πολλές άλλες θρησκείες στην αρχαιότητα υπήρχε η δοξασία ότι οι γάτες είναι εκστατικές ψυχές, σύντροφοι ή οδηγοί των ανθρώπων. Σύμφωνα με τις αντιλήψεις αυτές οι γάτες γνώριζαν τα πάντα αλλά δεν μπορούσαν να επηρεάσουν τις ληφθείσες αποφάσεις των ανθρώπων, επειδή δεν είχαν φωνή.Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν αυστηρά απαγορευμένο στην Αίγυπτο να μεταφέρουν τις γάτες έξω από τη χώρα. Έτσι, το λαθρεμπόριο γάτας άνθισε και γινόταν κυρίως από ναύτες. Όποιος είχε μια γάτα «Made In Αίγυπτo» θεωρούνταν τυχερός και εύρωστος οικονομικά. Έτσι, η αιγυπτιακή γάτα ήρθε στην Ευρώπη. Οι Έλληνες όπως και οι Αιγύπτιοι εντυπωσιάστηκαν από τις γάτες και αυτό το μαρτυρούν πολλές τοιχογραφίες και ψηφιδωτά στον Ελλαδικό χώρο. Λιγότερο φιλικοί προς τις γάτες ήταν οι Ρωμαίοι. Στην Ελλάδα η γάτα συνδέθηκε με τη σεληνιακή θεά Diana (Άρτεμις). Το ίδιο ισχύει και για την αντίστοιχη σεληνιακή Θεά της Κέλτικης θρησκείας, την Κεριντουέν, όπου οι γάτες εκτελούν επίσης και τις προσταγές της στην Γη.
Στην Ελλάδα η γάτα συνδέεται με τον μυθικό Ηρακλή. Όταν η Αλκμήνη ήταν έγκυος από τον Δία στον ήρωα, η Ήρα έπεισε την θεά του τοκετού, Ειλείθυια, να εμποδίσει τη γέννα, αλλά η Γαλινθιάς (υπηρέτρια ή φίλη της Αλκμήνης) έσπασε το ξόρκι με τέχνασμα, ξεγελώντας την Ειλείθυια και λύνοντας τα μάγια, οπότε και η Αλκμήνη γέννησε τον ήρωα. Η τιμωρία της Γαλινθιάδας ήταν να μεταμορφωθεί σε γάτα (ή νυφίτσα, σε άλλες εκδοχές), αλλά η Εκάτη, (χθόνια θεά που συνδέεται με τη μαγεία, το σκοτάδι και τον κάτω κόσμο, αλλά παράλληλα βοηθά τους πολεμιστές στον πόλεμο, τους βασιλιάδες στην απονομή δικαιοσύνης, ενώ επίσης προστατεύει τους κυνηγούς και τους ψαράδες και προστατεύει τα κοπάδια) την λυπήθηκε και την πήρε υπό την προστασία της. Σημειώνεται πως ο Ηρακλής αργότερα ίδρυσε στη Γαλινθιάδα ιερό, κοντά στο σπίτι του στη Θήβα.Οι Ρωμαίοι τη θεωρούσαν σύμβολο ανεξαρτησίας, ενώ στην Ινδία γάτες εμφανίζονται στα έπη της Μαχαμπχαράτα και της Ραμαγιάνα, με τον θεό Ίντρα μάλιστα να μεταμορφώνεται κάποια στιγμή σε γάτα. Στην Περσία υπάρχει ο θρύλος της δημιουργίας της περσικής γάτας, ως ανταμοιβής στον ήρωα Ρουστούμ από μάγο τη ζωή του οποίου είχε σώσει (σημειώνεται ότι τις γάτες λέγεται ότι αγαπούσε ιδιαίτερα και ο Μωάμεθ, που είχε τη Μουέζα). Στην Κίνα, η θεά Λι-Σου (σχετιζόταν με τη γεωργία) συχνά απεικονιζόταν ως γάτα, ενώ ένας αρχαίος μύθος έλεγε ότι οι θεοί όρισαν τις γάτες ως επιστάτες του κόσμου, δίνοντάς τους μάλιστα τη δύναμη της ομιλίας- αλλά οι γάτες προτιμούσαν να τεμπελιάζουν και να παίζουν, και το είπαν στους θεούς, παραχωρώντας την ομιλία στους ανθρώπους.
Στην Ιαπωνία η γάτα εκπροσωπεί το έλεος και την καλή τύχη, καθώς κάποια στιγμή, σύμφωνα με τον θρύλο, έσωσε τη ζωή ενός αυτοκράτορα.Επίσης στην χώρα του ανατέλλοντος Ηλίου, η Μανέκι Νέκο (Maneki Neko ) είναι μια γάτα που συμβολίζει την καλοτυχία. Αν και για το Ισλάμ δεν αποτελεί ιερό ζώο, ορισμένοι συγγραφείς αναφέρουν ότι ο Μωάμεθ είχε μια αγαπημένη γάτα, με το όνομα Μουέζα.Λέγεται ότι η αγάπη του για τα ζώα αυτά ήταν τόσο μεγάλη, «ώστε θα προτιμούσε να έμενε χωρίς το μανδύα του παρά να ενοχλούσε μια γάτα που θα κοιμόταν επάνω σε αυτόν.»
Το Μεσαίωνα πίστευαν ότι οι γάτες είναι μάγισσες ή χρησιμοποιούνται για την ενδυνάμωση των μαγικών δυνάμεων και ικανοτήτων για μάγια. Για το λόγο αυτό κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους εξοντώθηκαν συστηματικά πολλές γάτες. Η αντίληψη ότι οι γάτες ήταν υπηρέτες του Διαβόλου επικράτησε περίπου τον 14ο αιώνα. Το μίσος των ανθρώπων απευθυνόταν σε γάτες κάθε χρώματος, αλλά οι μαύρες είχαν την πρωτοκαθεδρία, επειδή το μαύρο χρώμα συμβόλιζε το κακό και τα δαιμόνια.
Όταν ο Πάπας Γρηγόριος ο ένατος ενοχοποίησε τις γάτες για τη λατρεία του Διαβόλου, οι Ευρωπαίοι άρχισαν να τις εξοντώνουν μαζικά, καθώς κανείς δεν τολμούσε να αμφισβητήσει την αυθεντία του κορυφαίου ιεράρχη. Ο ποντίφικας ανακοίνωσε ότι οι μαύρες γάτες είναι διαβολικές, σε διάγγελμά του το 1233. Η ατυχία ήταν διπλή καθώς εκείνη την περίοδο ξεκίνησε και το κυνήγι μαγισσών. Πολλές γυναίκες που τις κατηγορούσαν ως μάγισσες υποβάλλονταν σε φριχτά βασανιστήρια. Για να γλυτώσουν αναγκάζονταν να κατηγορήσουν τα συμπαθή κατοικίδια. Έλεγαν ότι μεταμορφώνονταν σε γάτες, ότι σκότωναν σαν γάτες ή ότι ο Σατανάς μπήκε μέσα στη γάτα και τις πλάνεψε! Στην Αγγλία το 1566καταδικάστηκαν και εκτελέστηκαν η Agnes Waterhouse και η κόρη της Joan μαζί με τον γάτο τους, τον Σατανά και το 1591 στην Σκωτία η Agnes Sampson.
«Όταν μια μαύρη γάτα περάσει από μπροστά σου, σημαίνει ότι το ζώο πάει κάπου» Γκράουτσο Μαρξ Αμερικανός κωμικός
Την εποχή εκείνη ήταν που ξεκίνησε η δεισιδαιμονία της μαύρης γάτας. Θυμίζουμε πως οι μαύρες γάτες δεν θεωρούνταν πάντοτε κακός οιωνός.. Η αντίληψη ότι οι γάτες ήταν υπηρέτες του Διαβόλου επικράτησε στο Μεσαίωνα, περίπου τον 14ο αιώνα. Το μίσος των ανθρώπων απευθυνόταν σε γάτες κάθε χρώματος, αλλά οι μαύρες είχαν την πρωτοκαθεδρία, επειδή το μαύρο χρώμα συμβόλιζε το κακό και τα δαιμόνια. Τότε οι γάτες εξοντώθηκαν μαζικά στην Ευρώπη με κάθε τρόπο και όχι μόνο οι μαύρες. Πολλές φορές δεν σκότωναν τις γάτες ακαριαία, αλλά για να φύγει ο διάβολος από μέσα τους -όπως έλεγαν- χάραζαν το δέρμα τους σε σχήμα Σταυρού και στη συνέχεια τις άφηναν να πεθάνουν από αιμορραγία. Εκτός από το τυχαίο κυνήγι της γάτας υπήρχε και το εορταστικό. Το Πάσχα και την καθαρά Δευτέρα υπήρχε έθιμο να καίνε τις μαύρες γάτες. Πολλές φορές ενώ τις έκαιγαν έψελναν ύμνους. Στις δίκες των Ναϊτών Ιπποτών (1307-1314), ανάμεσα στις εξωφρενικές κατηγορίες ήταν και ότι τιμούσαν τις γάτες. Το 1348, όταν η πανούκλα σάρωνε την Ευρώπη και η αμάθεια κυριαρχούσε, οι γάτες θεωρήθηκαν βασική αιτία της επιδημίας και εξολοθρεύτηκαν. Η ειρωνεία ήταν ότι στην πραγματικότητα οι γάτες βοηθούσαν στην καταπολέμηση της αρρώστιας, γιατί έτρωγαν τα ποντίκια και τους αρουραίους, που ήταν η αληθινή εστία της μόλυνσης.Και μετά ήρθε η πανούκλα… Επειδή όμως οι γάτες εξαφανίστηκαν, «χόρευαν» τα ποντίκια και οι αρουραίοι, που είναι και οι βασικοί υπαίτιοι για τη μετάδοση της πανούκλας. Ως αποτέλεσμα, η βουβωνική πανώλη αφάνισε 100 εκατομμύρια ανθρώπους. Ιστορικά η βουβωνική πανώλη είναι γνωστή ως ο «μαύρος θάνατος» που σάρωσε ολόκληρη την Ευρώπη κατά τη διάρκεια της τελευταίας μεσαιωνικής περιόδου και πήρε τη μορφή επιδημίας. Ονομάστηκε έτσι, γιατί τα πρόσωπα των θυμάτων έπαιρναν ένα βαθύ κόκκινο, σχεδόν μαύρο χρώμα. Η φτώχεια και ο υποσιτισμός έκαναν την Ευρώπη του 14ου αιώνα ιδανικό πεδίο για την επιδημία.
Το 1484, ένας άλλος πάπας αποκήρυξε όλες τις γάτες και τους ιδιοκτήτες τους. Η δεισιδαιμονία της μαύρης γάτας συνεχίστηκε και μάλιστα στα σκοτεινά αυτά χρόνια διαδόθηκε υπό τον φόβο των μύθων και των θρύλων παλαιότερων εποχών. Δεν νοείται μάγισσα χωρίς γάτα, και λόγω αυτής της παράδοσης, κατά την διάρκεια των Χρόνων της Φωτιάς («Κυνήγι των Μαγισσών» του Μεσαίωνα) η ύπαρξη γάτας στο σπίτι ήταν αποδεικτικό πως η κάτοικος είναι μάγισσα.Ο κόσμος πίστευε ότι οι μαύρες γάτες συντρόφευαν τις μάγισσες στις σατανικές τελετές τους και λειτουργούσαν ως “αποθηκευτικοί χώροι” για τις υπερφυσικές του δυνάμεις. Γι” αυτό μαζί με τις μάγισσες, εκτελούσαν και τις γάτες τους για να εξαλείψουν κάθε ίχνος μαγείας. Άλλοι πίστευαν ότι οι ίδιες οι μάγισσες μεταμορφώνονταν σε μαύρες γάτες και τρομοκρατούσαν τους απλούς, θεοσεβούμενους ανθρώπους. Έτσι, μέσα από δεισιδαιμονίες και προκαταλήψεις η μαύρη γάτα θεωρήθηκε γρουσουζιά.
Το 1718, ο Γουίλιαμ Μοντγκόμερυ του Caithness, υποστήριζε πως κάθε βράδυ, έξω από το σπίτι του, μαζεύονταν ένα πλήθος γάτες όπου μιλούσαν με ανθρώπινη μορφή. Υποστήριξε πως ένα βράδυ κατάφερε να σκοτώσει 2 από αυτές και να τραυματίσει άλλη μια και ότι την επόμενη ημέρα, έμαθε πως 2 ηλικιωμένες γυναίκες βρέθηκαν νεκρές στο κρεβάτι τους και άλλη μια άσχημα τραυματισμένη. Η ιστορία του έγινε πασίγνωστη στον τότε ευρωπαϊκό κόσμο, και βάση αυτής, ενισχύθηκε ο μύθος ότι οι μάγισσες το βράδυ μεταμορφώνονται σε γάτες.Η πεποίθηση ότι οι μάγισσες μπορούσαν να μεταμορφωθούν οι ίδιες σε μαύρες γάτες, προκειμένου να περιφέρονται απαρατήρητες στους δρόμους, παρέμεινε ισχυρή και στην Αμερική την εποχή του κυνηγιού των μαγισσών."H δίκη των μαγισσών του Σάλεμ είναι ένα περιβόητο περιστατικό της αποικιακής ιστορίας των Ηνωμένων Πολιτειών, το οποίο οδήγησε στην καταδίκη και εκτέλεση κατοίκων του χωριού Σάλεμ στη Μασαχουσέτη το 1692 με την κατηγορία της μαγείας. Αποτελώντας μια νοητή "συνέχεια" των κυνηγιών μαγισσών της μεσαιωνικής Ευρώπης, οι δίκες μαγισσών ανήκουν στην προτεσταντική διωκτική παράδοση
Στη Σκωτία υπήρχε ο μύθος της γιγάντιας μαύρης γάτας, που έκλεβε τις ψυχές των νεκρών πριν προλάβουν να τις πάρουν οι Θεοί στον παράδεισο. Οι Σκωτσέζοι τοποθετούσαν φύλακες στους τάφους, για να υπερασπιστούν τις ψυχές τους, ενάντια στο δαίμονα της μαύρης γάτας. Το 16ο αιώνα στην Ιταλία και τη Γερμανία οι άνθρωποι πίστευαν ότι αν μια μαύρη γάτα καθίσει στο κρεβάτι ενός αρρώστου τότε αυτός θα πεθάνει. Και όταν αυτό συνέβη κάποιες φορές, έλεγαν πως ο θάνατος οφείλονταν στις υπερφυσικές δυνάμεις της γάτας και όχι στην αρρώστια. Επίσης αν στην κηδεία αυτού του ατόμου εμφανίζονταν μαύρη γάτα τότε αυτό σήμαινε ότι θα πεθάνει και άλλο μέλος της οικογένειας.Στη Φιλανδία πιστεύονταν ότι οι μαύρες γάτες μετέφεραν τις ψυχές των πεθαμένων στον άλλο κόσμο, ενώ οι Κέλτες πίστευαν ότι οι μαύρες γάτες ήταν ενσαρκώσεις όντων που είχαν τη δυνατότητα της πρόβλεψης. Στην Ινδία οι μαύρες γάτες συνδέονταν με τη μετεμψύχωση. Πίστευαν ότι όταν έχει γίνει μια μετεμψύχωση, η ψυχή αυτή μπορεί να ελευθερωθεί αν ρίξει μια μαύρη γάτα σε ένα φούρνο.
Η Freya, θεά του έρωτα και της γονιμότητας των Νορβηγών, εμφανίζεται σε αναπαραστάσεις πάνω σ΄ένα άρμα που το τραβάνε 2 μαύρες γάτες. Σε κάποιες περιπτώσεις αναφέρεται ότι οι γάτες κάλπαζαν, σαν δαιμονισμένα άλογα. Μετά από 7 χρόνια υπηρεσίας στη Freya, οι γάτες μεταμορφώνονταν σε μάγισσες, οι οποίες βέβαια πολύ πιθανόν, πριν, να ήταν μεταμφιεσμένες σε μαύρες γάτες.Μια παράδοση της Βεγγάλης λέει ότι μια γυναίκα μπορεί να αλλάξει την ψυχή της με μια μαύρη γάτα, και από εκεί και πέρα ό, τι κακό συμβεί στη γάτα θα το υποφέρει η γυναίκα. Πάνω σ' αυτό υπάρχουν κάποιες μαρτυρίες που λένε ότι χτυπήματα που έκαναν σε μαύρη γάτα, παρόμοια βρέθηκαν πάνω σε μια γυναίκα.
Σε ορισμένους πολιτισμούς, όμως, οι μαύρες γάτες θεωρούνται ακριβώς το αντίθετο... δηλαδή, σύμβολα καλοτυχίας. Για παράδειγμα, οι Σκωτσέζοι πιστεύουν ότι αν εμφανιστεί μια μαύρη γάτα σε ένα σπίτι, αυτό σημαίνει ευημερία.Οι πειρατές του 19ου αιώνα πίστευαν ότι αν έρθει προς το μέρος σου μια μαύρη γάτα, αυτό είναι κακό σημάδι, αν όμως εμφανιστεί μπροστά σου αλλά απομακρυνθεί αυτό είναι σηματοδοτεί κάτι πολύ καλό. Πολλοί ναυτικοί θεωρούν γούρι να έχουν μια γάτα μαζί τους στο καράβι, ειδικά εάν είναι εντελώς μαύρη, χωρίς καθόλου λευκά σημάδια στην γούνα της. Οι ναυτικοί φροντίζουν ιδιαίτερα την γάτα του καραβιού, την αγαπούν και τη σέβονται. Ακόμα και σε περίπτωση ναυαγίου, σπάνια δεν θα βρεθεί κάποιος που να σώσει την γάτα.Οι Άγγλοι ναυτικοί, πιστεύουν πως όσο η σύζυγός τους έχει μαύρη γάτα στο σπίτι τους, είναι εξασφαλισμένη η ασφαλής επιστροφή τους.
Στα Midlands της Αγγλίας, πίστευαν ότι αν κάποιος πρόσφερε μια μαύρη γάτα ως δώρο γάμου αυτό έφερνε καλή τύχη στη νύφη.Για πολλές Ευρωπαϊκές χώρες, το να φτερνιστεί γάτα κοντά σε νύφη που ετοιμάζεται για την τελετή του γάμου, είναι σημάδι ευτυχισμένου έγγαμου βίου.Σε άλλα μέρη του κόσμου, είναι πρέπον να χαιρετάς ευγενικά την μαύρη γάτα που συναντάς στο δρόμο σου, διότι έτσι θα σου χαρίσει καλή τύχη.Πολλοί άνθρωποι, ακόμα και σήμερα, έχουν μια γάτα στο σπίτι τους επειδή θεωρούν πως η παρουσία της και μόνο, διώχνει τα κακόβουλα αερικά.
Όταν το κυνήγι μαγισσών τερματίστηκε είχε αφήσει πάνω στην φυλή της γάτας μια στάμπα. Ακόμη και σήμερα οι προκαταλήψεις σε σχέση με την γάτα είναι ενεργές. Μέχρι και σήμερα θεωρείται ότι μια μαύρη γάτα φέρνει κακή τύχη.Το 2007 φιλοζωικές οργανώσεις στην Ιταλία ανακήρυξαν την 17η Νοεμβρίου ως ημέρα της μαύρης γάτας, προσπαθώντας να δώσουν τέλος σε αυτήν την προκατάληψη ενώ η 8η Αυγούστου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα της γάτας και γιορτάζεται ως μέρα αφιερωμένη στο μικρό αιλουροειδές και τα δικαιώματά του.
Σταδιακά ο άνθρωπος αναγνώρισε ξανά την αξία της γάτας εκτιμώντας την ως τον καλύτερο κυνηγό ποντικιού. Σήμερα, η γάτα απολαμβάνει και πάλι την πλήρη συμπάθεια του ανθρώπου. Ωστόσο, η μυστικιστική της πλευρά δεν έχει χαθεί αφού διαθέτει ακόμη αυτόν τον ανεξάρτητο και διαφορετικό από γάτα σε γάτα χαρακτήρα και την μυστηριώδη αύρα που γοητεύει τους γατόφιλους. Παράλληλα αμερικανική έρευνα απέδειξε πως η γάτα χαρακτηρίζονται εφτάψυχες επειδή κρύβουν ένα μυστηριώδη μηχανισμό, ο οποίος έχει τη δυνατότητα να αποκαθιστά τυχόν βλάβες του κεντρικού νευρικού συστήματος, ανακτώντας την πλήρη λειτουργία του. Η μελέτη έρχεται από τους ειδικούς του Πανεπιστημίου του Ουινσκόνσιν-Μάντισον, οι οποίοι μετά από πειράματα διαπίστωσαν ότι η άμεση αντικατάσταση της λιπώδους ουσίας μυελίνης, οδηγεί σε πλήρη λειτουργική ανάκαμψη του νευρικού συστήματος.
Με τον τρόπο αυτό καταρρίπτεται και ο μύθος του συμβολισμού των αριθμών καθώς οι εφτά ψυχές της γάτας παραπέμπουν στα εφτά στάδια της μύησης. Ο αριθμός εφτά έχει μια ιδιαίτερη δυναμική καθώς χρησιμοποιείται συχνά πυκνά (για παράδειγμα τα εφτά στάδια της Δημιουργίας, οι εφτά πύλες της Κόλασης, οι εφτά αδερφοί ή αδερφές στα παραμύθια κλπ)
διοκτησία πνευματικών δικαιωμάτων του Seanchai- Bards- Mythoplastis - © 2019
Mαύρες Γάτες: οι τετράποδες Θεές (Μύθοι και δεισιδαιμονίες)
«Μάλιστα», είπε ο γάτος. «Δηλαδή, μπορείς να μεταμορφωθείς ακόμα και σε κάτι πολύ μικρό; Όπως, για παράδειγμα, σε ποντίκι;», τον ρώτησε και τότε ο γίγαντας, μέσα σε μια μόνο στιγμή, μεταμορφώθηκε σε ένα τόσο δα μικρό ποντίκι. Γρήγορος όπως ήταν ο γάτος, όρμησε, έπιασε το ποντίκι και το έφαγε.
«Ιστορίες και παραμύθια μιας προηγούμενης εποχής- Histoires ou contes du temps passé» του Σαρλ Περώ. Ο Παπουτσωμένος Γάτος - Le Chat Botté.
Γράφει η Γιώτα Χουλιάρα
Δημοσιογράφος
Η γάτα είναι ένα ιδιαίτερο ζώο που συνδέεται με μια πλούσια ιστορία. Από την αρχαιότητα λατρεύτηκε σαν Θεά, συνδέθηκε με Μάγους και Μάγισσες, κυνηγήθηκε ως «όργανο του Σατανά», κατηγορήθηκε ως γρουσούζικη. Μπορεί ο σκύλος να είναι ο πιστός φίλος του ανθρώπου, η γάτα όμως κατέχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά του και απασχολεί το μυαλό του. Ανεξάρτητη, υπεροπτική, χαδιάρα και τρυφερή, η ιδιαίτερη φύση της την έχει κάνει αγαπητή και μισητή ταυτόχρονα. Συνδέεται με την γυναικεία φύση, την μαγεία, την εσωτερική/μυστικιστική σοφία, ταυτίζεται με θεότητες αλλά και με τις φάσεις της Σελήνης.
Ο παπουτσωμένος Γάτος από τον Γκυστάβ Ντορέ
Συναντάμε τις γάτες σε παλιούς μύθους, θρύλους, παραμύθια και παροιμίες των παραδόσεων και της Ιστορίας κάθε λαού, σε εξώφυλλα βιβλίων και περιοδικών, σε διαφημίσεις, κινούμενα σχέδια, ταινίες και κόμικς της σύγχρονης εποχής. Οι γάτες έγιναν σύντροφοι των μοναχικών ανθρώπων, ιδιαίτερα των γυναικών (σε αρκετές περιπτώσεις συνδέθηκαν με τις γεροντοκόρες). Υπήρξαν πηγή έμπνευσης για πολλούς καλλιτέχνες, όπως ο Γκυστάβ Ντορέ, ο Ντα Βίντσι, ο Ντελακρουά και ο Μονέ.Ο Έντγκαρ Άλαν Πόε στο έργο του «Η Μαύρη Γάτα και άλλα ιστορίες» την παρουσιάζει να επιτίθεται έμμεσα υποδηλώνοντας τον αιμοσταγή χαρακτήρα του αιλουροειδούς. Ένα κατοικίδιο που δεν εξημερώθηκε ποτέ παρά το γεγονός ότι συντροφεύει τους ανθρώπους από την εποχή της Αρχαίας Αιγύπτου.
Στην ταινία «Constantine» του 2005 o πρωταγωνιστής Κιάνου Ριβς, κυνηγός δαιμόνων, βάζει τα πόδια του μέσα σε μια λεκάνη με νερό χωρίς να βγάλει τα παπούτσια του και ταξιδεύει στην Κόλαση μέσα από τα μάτια μιας γκρίζας γάτας που κρατάει στα χέρια του. Σύμφωνα με τις αρχαίες θρησκείες η γάτα συμβολίζει το μάτι του Ήλιου πάνω στη Γη κατά τη διάρκεια της Νύχτας. Γι' αυτό και στην Αιγυπτιακή θρησκεία η γατόμορφη θεά Βούβαστις είναι συνοδός του Ρα, του Θεού Ήλιου. Ας μην λησμονούμε πως γάτα διαθέτει μάτια που φωσφορίζουν και της επιτρέπουν να βλέπει μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Για τους μυστικιστές, οι γάτες διαθέτουν οξυμένες αισθήσεις , «ακουμπούν» δηλαδή ταυτόχρονα στον δικό μας κόσμο και σ΄ένα κομμάτι της πραγματικότητας όπου δεν έχουμε πρόσβαση. Είναι, όπως θα μπορούσαμε να πούμε, «ενδιάμεσα όντα» που συνδέουν το Φως με το Σκοτάδι. το Καλό με το Κακό γι΄αυτό και εμφανίζονται ταυτόχρονα τρυφερές και αρπακτικές. Σύμφωνα με αρχαίες αποκρυφιστικές θεωρίες, ο Ήλιος παρακολουθεί τη Γη ακόμη και τη νύχτα μέσα από το φεγγάρι στο οποίο στέλνει αδιάκοπα το φως του. Οι γάτες που συμβολίζουν το φεγγάρι, είναι το νυχτερινό «μάτι» του ήλιου επάνω στη γη. Μ΄αυτό τον τρόπο συμβάλλουν στην ολοκλήρωση του κύκλου που αποτελεί η μέρα με τη νύχτα, ως ένα ιδιαίτερο συστατικό της αλχημικής ένωσης του χρόνου.
«Ένα γατάκι είναι για το ζωικό βασίλειο ό,τι ένα μπουμπούκι για τον κήπο» Ρομπέρ Σούτι- Άγγλος συγγραφέας και ποιητής- γνωστός από το παραμύθι του Η Χρυσομαλλούσα και τα τρία αρκουδάκια
Οι γάτες είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς στα παιδιά, γι΄αυτό και έχουν χρησιμοποιηθεί από τη βιομηχανία του θεάματος σε πολλά κινούμενα σχέδια της σημερινής εποχής. Ο σκανδαλιάρης Τομ που κυνηγάει τον Τζέρι στην πασίγνωστη και αγαπητή ομώνυμη σειρά. Θέμα της είναι η αντιπαλότητα μεταξύ του γάτου Τομ και του ποντικιού Τζέρι, των οποίων οι καταδιώξεις και μάχες συχνά εμπλέκουν κωμική βία. Ο τεμπέλης και καλοφαγάς Γκάρφιλντ που προσπαθεί διαρκώς να ξεφορτωθεί τον Όντι, τον σκύλο που έφερε το αφεντικό του στο σπίτι. Ο συμπαθής Συλβέστρο της Warner Bros που ονειρεύεται μια μέρα να πιάσει τον Τουίτι (και σ΄αυτά τα κινούμενα σχέδια εμπλέκονται σκηνές κωμικής βίας), ο κακός παχουλός γάτος του Dr Claw, αρχηγού μιας σατανικής οργάνωσης, γνωστής ως M.A.D., αλλά και η Ψιψινέλ, το γατί του μάγου Δρακουμέλ που κυνηγάει τα στρουμφάκια.
«Gargamel and his cat Azrael» είναι η ονομασία τους στο Βελγικό κόμικ The Smurfs, με πολλούς να αναρωτιούνται για ποιο λόγο στην συμπαθέστατη γατούλα δόθηκε το όνομα Azrael που στα εβραϊκά ταυτίζεται με τον Άγγελο του Θανάτου. Ίσως η εξήγηση να βρίσκεται στο γεγονός ότι ο πρώτος συσχετισμός της μαύρης γάτας (αν και η Azrael είναι χρώματος καφέ στα συγκεκριμένα κινούμενα σχέδια) με την κακοτυχία έρχεται από την αρχαία Βαβυλώνα και την Εβραϊκή μυθολογία. Πιο συγκεκριμένα, ο θρύλος παρομοιάζει τον κύκλο που κάνει η μαύρη γάτα καθώς κάθεται με το διάβολο, ενώ πίστευαν ότι η μαύρη γάτα μπορεί να αλλάζει τη μορφή της και να επικοινωνεί με το διάβολο.
Η γάτα εμφανίζεται συχνά και σε παιδικά παραμύθια. Το πιο γνωστό είναι το λαϊκό παραμύθι του Παπουτσωμένου Γάτου το οποίο είναι γνωστό ως ένα από τα οκτώ παραμύθια της συλλογής «Ιστορίες και παραμύθια μιας προηγούμενης εποχής- Histoires ou contes du temps passé» του Σαρλ Περώ (Charles Perrault) που εκδόθηκε το 1697. Επίσης περιλαμβανόταν στην πρώτη έκδοση της συλλογής παραμυθιών «Παιδικά και Οικιακά Παραμύθια- Kinder- und Haus-Märchen» των αδελφών Grimm του 1812. Ωστόσο ήδη στην δεύτερη έκδοση της συλλογής το 1819 είχε αφαιρεθεί. Οι ρίζες του παραμυθιού είναι ωστόσο παλαιότερες και πιθανότατα να προέρχεται από την Ιταλία. Η παλαιότερη γνωστή εκδοχή είναι καταγεγραμμένη από τον Giovanni Francisco Straparola ως μία από τις συνολικά 75 ιστορίες της συλλογής του «Οι διασκεδαστικές νύχτες- Le piacevoli notti».
Στο παραμύθι περιγράφεται η αδικία σε μία κλασική περίπτωση κληρονομιάς. Μετά από τον θάνατο ενός μυλωνά ο πρώτος γιος κληρονομεί τον μύλο, ο δεύτερος τον γάιδαρο και ο τρίτος τον φαινομενικά άχρηστο γάτο. Ο γάτος καταφέρνει να πείσει τον γιο του μυλωνά όχι μόνο να μην χρησιμοποιήσει το τομάρι του για να κάνει γάντια αλλά και να του φτιάξει ένα ζευγάρι μπότες με τα τελευταία του χρήματα. Από το σημείο εκείνο και μετά ο γάτος εξασφαλίζει στο νέο του αφεντικό αρχικά χρυσάφι, μετά μεγάλη ιδιοκτησία σε γη και ένα παλάτι και στο τέλος την ίδια την βασιλοπούλα για σύζυγο.
Η γάτα εμφανίζεται και σε άλλα παραμύθια, όπως σε κάποιες παραλλαγές της Σταχτοπούτας. Είναι το ζώο που της κληροδότησε ο πατέρας της μετά το δεύτερο γάμο του με την κακιά μητριά. Σε άλλες περιπτώσεις η γάτα βοηθάει την Σταχτοπούτα να ολοκληρώσει τις βαριές χειρωνακτικές εργασίες και το βράδυ κάθεται κοντά της στις στάχτες του τζακιού, συμβολίζοντας την θαλπωρή της οικογενειακής εστίας, αλλά και τη σύνδεση με τον κόσμο των νεκρών. Σε μια ρώσικη ιστορία, ο ήρωας έχει μαζί του ένα γάτο,που τον βοηθά να περάσει τις δοκιμασίες, ενώ σε μια ιταλική ιστορία από το Πενταήμερον (Ψυχαγωγία Πέντε Ημερών) που γράφτηκε το 1600 από τον Τζιάν- Μπαττίστα Μπαζίλ, ο αφέντης είναι αχάριστος και παραμελεί τον γάτο του που τον βοήθησε να ξεπεράσει τις δοκιμασίες και να αποκτήσει πλούτη. Ο γάτος, λοιπόν, τον εγκαταλείπει αφήνοντας πίσω και μια κατάρα: «Ο Θεός να σε φυλάει από πλούσιο που γίνε φτωχός και από ζητιάνο που τα πλούτη του έκανε σωρό.» Ο ήρωας μετά την εγκατάλειψη από τον γάτο χάνει τα πλούτη και γίνεται ξανά φτωχός. Σ΄αυτό το παλιό ιταλικό παραμύθι έχει τις ρίζες της και η πεποίθηση των τζογαδόρων πως αν συναντήσουν μαύρη γάτα στον δρόμο τους πριν από το τυχερό παιχνίδι, τότε θα χάσουν όσα θα ποντάρουν κι ακόμη παραπάνω.
Σε κάποιες από τις παραλλαγές της Χιονάτης, η κακιά μητριά διαθέτει μια μαύρη γάτα ενώ στην Ωραία Κοιμωμένη ή Αυγή η Έβδομη Μοίρα (Εναλλακτικά ονόματα: Κακίστρω, Δράκαινα, Μαλέφισεντ) που καταριέται τη νεαρή πριγκίπισσα κάνει ξόρκια και μαγικά με τρίχες από γάτα καθώς πιστεύεται πως ενδυναμώνει την αποτελεσματικότητα των γητειών και των φυλαχτών. Κατά πάσα πιθανότητα, από αυτά τα παραμύθια σταδιακά παρουσιάζεται η σύνδεση της γάτας με την σεξουαλική φύση του θηλυκού. Μια φύση που προβάλλεται ιδιαίτερα στα κόμικς της σημερινής εποχής.Η Catwoman, φανταστικός χαρακτήρας κόμικ της DC Comics, γνωστή για την ιδιαίτερη σχέση αγάπης μίσους με τον Batman αποπνέει αισθησιασμό και θηλυκότητα. Το ίδιο ακριβώς απέπνεαν τόσο η Μισέλ Φάιφερ στην ταινία του 1992 «Batman Returns» όσο και η Χάλι Μπέρι στην ταινία Catwoman του 2004.
«Δεν έχει σημασία αν η γάτα είναι άσπρη ή μαύρη, αρκεί να πιάνει ποντίκια» Ντενγκ Σιάο-Πινγκ Κινέζος ηγέτης
Η ιστορία της γάτας χάνεται στα βάθη των αιώνων. Όπως αναφέρει το Nature, στο πλαίσιο της μελέτης, που παρουσιάστηκε σε συνδιάσκεψη στις 15 Σεπτεμβρίου του 2016, αναλύθηκε το DNA από πάνω από 200 γάτες που έζησαν μεταξύ 15.000 ετών πριν και του 18ου μ.Χ αιώνα.Λίγα είναι γνωστά στον επιστημονικό κόσμο για την εξημέρωση της γάτας, και το αν η οικόσιτη γάτα (Felis Silvestris) είναι πραγματικά ένα οικόσιτο ζώο είναι θέμα συζητήσεων εδώ και καιρό: Η ανατομία και η συμπεριφορά της γάτας απέχουν από τις αντίστοιχες άλλων, άγριων συγγενών της. «Δεν ξέρουμε την ιστορία των αρχαίων γατών. Δεν ξέρουμε την προέλευσή τους, δεν ξέρουμε πώς έγινε η εξάπλωσή τους» λέει η Εύα Μαρία Γκάιγκλ, εξελικτική γενετίστρια του Ινστιτούτου Jacques Monod στο Παρίσι. Παρουσίασε την έρευνά της στο 7ο Διεθνές Συμπόσιο Βιομοριακής Αρχαιολογίας στην Οξφόρδη, μαζί με τους συναδέλφους της, Κλαούντιο Οτόνι και Τιερί Γκρανζ.
Οι γάτες είναι γνωστές σαν σύμβολα θεών και δαιμόνων, σαν σύμβολα τύχης ή ατυχίας. Γενικότερα οι γάτες θεωρούνταν ιερά πλάσματα από την αρχαιότητα. Οι γάτες εξαπλώθηκαν στην Ευρασία και την Αφρική. Γενετικά χαρακτηριστικά που βρέθηκαν σε μουμιοποιημένες γάτες από την Αίγυπτο εντοπίζονται και σε γάτες στη Βουλγαρία, την Τουρκία και την υποσαχάρια Αφρική από την ίδια περίοδο. Επίσης, οι γάτες ήταν προσφιλείς και σε λαούς θαλασσοπόρων, όπως οι Φοίνικες και οι Βίκινγκς.
Ξεκινώντας από την αρχαία Aίγυπτο, η γάτα ήταν αντικείμενο λατρείας. Οι Αιγύπτιοι της εποχής εκείνης λάτρευαν τη γάτα ως θεά του σπιτιού. Οι κατοικίδιες γάτες προστάτευαν τους αγρούς και τις οικίες από μολύνσεις που προκαλούσαν διάφορα βλαβερά ζώα, όπως τα ποντίκια, και μερικές φορές τις θεωρούσαν όπως τα πολεμικά θηλυκά λιοντάρια. Πιθανότατα οι πρώτες εξημερωμένες γάτες να είχαν σώσει τους Αιγυπτίους από μολύνσεις εξαιτίας της παρουσίας τρωκτικών και η θεά-γάτα Μπαστ (Bast),η οποία είχε κεφάλι λιονταριού και γάτας και συνοδευόταν πάντα από γάτες, ως προστάτιδα, να προέκυψε από το θαυμασμό για τις άλλες γάτες.
Η Μπαστ ή Μπαστέτ όπως εξηγούν οι αιγυπτιολόγοι ήταν η θεά των αίλουρων. Συνδέεται με τη Μόριγκαν, θεά των όρνεων(ανιψιά) και με την Εκάτη, τη θεά της μαγείας(αδελφή). Ζούσε στο σκοτάδι, επειδή κατά την παράδοση δεν άντεχε τον ήλιο. Όταν λοιπόν πήγε μαζί με την ανιψιά της να πολεμήσει την αδελφή της νίκησε λόγω της γρηγοράδας της. Η Εκάτη πέθανε καθώς και ολόκληρο το Μυστικό Βασίλειό της.
Η Μπαστ ήταν κόρη του θεού ήλιου (Ρα) και διαδραμάτισε σημαντικότατο ρόλο στην αρχαία αιγυπτιακή θρησκεία.Tο κεφάλι λιονταριού της θεάς συμβόλιζε την κακή πλευρά της, ενώ το κεφάλι της γάτας την καλή. Σύμφωνα με τον μύθο αντιμάχεται με τον θεό Άποφι ως προασπίστρια του θεού ήλιου και όργανο της θέλησής του. Η πρώτη προασπίστρια του ήταν η Σεχμέτ, η λέαινα. Αλλά ήταν υπερβολικά βίαιη, υπερβολικά εκτός ελέγχου. Τελικά, η Σεχμέτ αναγκάστηκε να αποσυρθεί και ο Ρα διάλεξε τη θεά Μαστέτ για πολεμίστρια του. Η θεά πολεμούσε τον θεό Άποφι, τον θεό ερπετό για αιώνες.
Αργότερα, όμως ο Ρα αποσύρθηκε στους ουρανούς. Με το τελευταίο του ξόρκι έδεσε τη μοίρα της με του ερπετού. Με τη μαγεία του, τους έστειλε και τους δυο στην άβυσσο και της ανέθεσε την αποστολή να αντιμάχεται με το ερπετό, ώστε να το κρατάει για πάντα αποδυναμωμένο.
Tο να θανατώσεις μια γάτα την εποχή εκείνη στην Αίγυπτο ήταν τρομερό έγκλημα και όταν μια οικόσιτη γάτα πέθαινε, όλη η οικογένεια βυθιζόταν στο πένθος και γινόντουσαν όλες οι απαραίτητες ενέργειες για να τιμηθεί το νεκρό ζώο. Πολλές γάτες βρίσκονταν στους ναούς και ταΐζονταν από τους πιστούς ενώ οι αδέσποτες γάτες τύχαιναν της καλύτερης φροντίδας από όλους, την ώρα που οι γάτες του σπιτιού είχαν την τιμή να μοιράζονται το φαγητό των οικείων τους.Για τις γάτες που πέθαιναν κατασκευάζονταν ειδικές σαρκοφάγοι για να φιλοξενήσουν τα άψυχα σώματα μετά θάνατον.Οι Αιγύπτιοι όταν πέθαινε η γάτα τους συχνά ξύριζαν τα φρύδια τους σε ένδειξη πένθους.
Ως τελευταίοι απευθείας απόγονοι των γατών που ζούσαν στην αρχαία Αίγυπτο θεωρούνται σήμερα από τους ειδικούς οι γάτες που κατοικούν στα νησιά της Κένυας, στο Αρχιπέλαγος Lamu.Αλλά και σε πολλές άλλες θρησκείες στην αρχαιότητα υπήρχε η δοξασία ότι οι γάτες είναι εκστατικές ψυχές, σύντροφοι ή οδηγοί των ανθρώπων. Σύμφωνα με τις αντιλήψεις αυτές οι γάτες γνώριζαν τα πάντα αλλά δεν μπορούσαν να επηρεάσουν τις ληφθείσες αποφάσεις των ανθρώπων, επειδή δεν είχαν φωνή.Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν αυστηρά απαγορευμένο στην Αίγυπτο να μεταφέρουν τις γάτες έξω από τη χώρα. Έτσι, το λαθρεμπόριο γάτας άνθισε και γινόταν κυρίως από ναύτες. Όποιος είχε μια γάτα «Made In Αίγυπτo» θεωρούνταν τυχερός και εύρωστος οικονομικά. Έτσι, η αιγυπτιακή γάτα ήρθε στην Ευρώπη. Οι Έλληνες όπως και οι Αιγύπτιοι εντυπωσιάστηκαν από τις γάτες και αυτό το μαρτυρούν πολλές τοιχογραφίες και ψηφιδωτά στον Ελλαδικό χώρο. Λιγότερο φιλικοί προς τις γάτες ήταν οι Ρωμαίοι. Στην Ελλάδα η γάτα συνδέθηκε με τη σεληνιακή θεά Diana (Άρτεμις). Το ίδιο ισχύει και για την αντίστοιχη σεληνιακή Θεά της Κέλτικης θρησκείας, την Κεριντουέν, όπου οι γάτες εκτελούν επίσης και τις προσταγές της στην Γη.
Στην Ελλάδα η γάτα συνδέεται με τον μυθικό Ηρακλή. Όταν η Αλκμήνη ήταν έγκυος από τον Δία στον ήρωα, η Ήρα έπεισε την θεά του τοκετού, Ειλείθυια, να εμποδίσει τη γέννα, αλλά η Γαλινθιάς (υπηρέτρια ή φίλη της Αλκμήνης) έσπασε το ξόρκι με τέχνασμα, ξεγελώντας την Ειλείθυια και λύνοντας τα μάγια, οπότε και η Αλκμήνη γέννησε τον ήρωα. Η τιμωρία της Γαλινθιάδας ήταν να μεταμορφωθεί σε γάτα (ή νυφίτσα, σε άλλες εκδοχές), αλλά η Εκάτη, (χθόνια θεά που συνδέεται με τη μαγεία, το σκοτάδι και τον κάτω κόσμο, αλλά παράλληλα βοηθά τους πολεμιστές στον πόλεμο, τους βασιλιάδες στην απονομή δικαιοσύνης, ενώ επίσης προστατεύει τους κυνηγούς και τους ψαράδες και προστατεύει τα κοπάδια) την λυπήθηκε και την πήρε υπό την προστασία της. Σημειώνεται πως ο Ηρακλής αργότερα ίδρυσε στη Γαλινθιάδα ιερό, κοντά στο σπίτι του στη Θήβα.Οι Ρωμαίοι τη θεωρούσαν σύμβολο ανεξαρτησίας, ενώ στην Ινδία γάτες εμφανίζονται στα έπη της Μαχαμπχαράτα και της Ραμαγιάνα, με τον θεό Ίντρα μάλιστα να μεταμορφώνεται κάποια στιγμή σε γάτα. Στην Περσία υπάρχει ο θρύλος της δημιουργίας της περσικής γάτας, ως ανταμοιβής στον ήρωα Ρουστούμ από μάγο τη ζωή του οποίου είχε σώσει (σημειώνεται ότι τις γάτες λέγεται ότι αγαπούσε ιδιαίτερα και ο Μωάμεθ, που είχε τη Μουέζα). Στην Κίνα, η θεά Λι-Σου (σχετιζόταν με τη γεωργία) συχνά απεικονιζόταν ως γάτα, ενώ ένας αρχαίος μύθος έλεγε ότι οι θεοί όρισαν τις γάτες ως επιστάτες του κόσμου, δίνοντάς τους μάλιστα τη δύναμη της ομιλίας- αλλά οι γάτες προτιμούσαν να τεμπελιάζουν και να παίζουν, και το είπαν στους θεούς, παραχωρώντας την ομιλία στους ανθρώπους.
Στην Ιαπωνία η γάτα εκπροσωπεί το έλεος και την καλή τύχη, καθώς κάποια στιγμή, σύμφωνα με τον θρύλο, έσωσε τη ζωή ενός αυτοκράτορα.Επίσης στην χώρα του ανατέλλοντος Ηλίου, η Μανέκι Νέκο (Maneki Neko ) είναι μια γάτα που συμβολίζει την καλοτυχία. Αν και για το Ισλάμ δεν αποτελεί ιερό ζώο, ορισμένοι συγγραφείς αναφέρουν ότι ο Μωάμεθ είχε μια αγαπημένη γάτα, με το όνομα Μουέζα.Λέγεται ότι η αγάπη του για τα ζώα αυτά ήταν τόσο μεγάλη, «ώστε θα προτιμούσε να έμενε χωρίς το μανδύα του παρά να ενοχλούσε μια γάτα που θα κοιμόταν επάνω σε αυτόν.»
Το Μεσαίωνα πίστευαν ότι οι γάτες είναι μάγισσες ή χρησιμοποιούνται για την ενδυνάμωση των μαγικών δυνάμεων και ικανοτήτων για μάγια. Για το λόγο αυτό κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους εξοντώθηκαν συστηματικά πολλές γάτες. Η αντίληψη ότι οι γάτες ήταν υπηρέτες του Διαβόλου επικράτησε περίπου τον 14ο αιώνα. Το μίσος των ανθρώπων απευθυνόταν σε γάτες κάθε χρώματος, αλλά οι μαύρες είχαν την πρωτοκαθεδρία, επειδή το μαύρο χρώμα συμβόλιζε το κακό και τα δαιμόνια.
Όταν ο Πάπας Γρηγόριος ο ένατος ενοχοποίησε τις γάτες για τη λατρεία του Διαβόλου, οι Ευρωπαίοι άρχισαν να τις εξοντώνουν μαζικά, καθώς κανείς δεν τολμούσε να αμφισβητήσει την αυθεντία του κορυφαίου ιεράρχη. Ο ποντίφικας ανακοίνωσε ότι οι μαύρες γάτες είναι διαβολικές, σε διάγγελμά του το 1233. Η ατυχία ήταν διπλή καθώς εκείνη την περίοδο ξεκίνησε και το κυνήγι μαγισσών. Πολλές γυναίκες που τις κατηγορούσαν ως μάγισσες υποβάλλονταν σε φριχτά βασανιστήρια. Για να γλυτώσουν αναγκάζονταν να κατηγορήσουν τα συμπαθή κατοικίδια. Έλεγαν ότι μεταμορφώνονταν σε γάτες, ότι σκότωναν σαν γάτες ή ότι ο Σατανάς μπήκε μέσα στη γάτα και τις πλάνεψε! Στην Αγγλία το 1566καταδικάστηκαν και εκτελέστηκαν η Agnes Waterhouse και η κόρη της Joan μαζί με τον γάτο τους, τον Σατανά και το 1591 στην Σκωτία η Agnes Sampson.
«Όταν μια μαύρη γάτα περάσει από μπροστά σου, σημαίνει ότι το ζώο πάει κάπου» Γκράουτσο Μαρξ Αμερικανός κωμικός
Την εποχή εκείνη ήταν που ξεκίνησε η δεισιδαιμονία της μαύρης γάτας. Θυμίζουμε πως οι μαύρες γάτες δεν θεωρούνταν πάντοτε κακός οιωνός.. Η αντίληψη ότι οι γάτες ήταν υπηρέτες του Διαβόλου επικράτησε στο Μεσαίωνα, περίπου τον 14ο αιώνα. Το μίσος των ανθρώπων απευθυνόταν σε γάτες κάθε χρώματος, αλλά οι μαύρες είχαν την πρωτοκαθεδρία, επειδή το μαύρο χρώμα συμβόλιζε το κακό και τα δαιμόνια. Τότε οι γάτες εξοντώθηκαν μαζικά στην Ευρώπη με κάθε τρόπο και όχι μόνο οι μαύρες. Πολλές φορές δεν σκότωναν τις γάτες ακαριαία, αλλά για να φύγει ο διάβολος από μέσα τους -όπως έλεγαν- χάραζαν το δέρμα τους σε σχήμα Σταυρού και στη συνέχεια τις άφηναν να πεθάνουν από αιμορραγία. Εκτός από το τυχαίο κυνήγι της γάτας υπήρχε και το εορταστικό. Το Πάσχα και την καθαρά Δευτέρα υπήρχε έθιμο να καίνε τις μαύρες γάτες. Πολλές φορές ενώ τις έκαιγαν έψελναν ύμνους. Στις δίκες των Ναϊτών Ιπποτών (1307-1314), ανάμεσα στις εξωφρενικές κατηγορίες ήταν και ότι τιμούσαν τις γάτες. Το 1348, όταν η πανούκλα σάρωνε την Ευρώπη και η αμάθεια κυριαρχούσε, οι γάτες θεωρήθηκαν βασική αιτία της επιδημίας και εξολοθρεύτηκαν. Η ειρωνεία ήταν ότι στην πραγματικότητα οι γάτες βοηθούσαν στην καταπολέμηση της αρρώστιας, γιατί έτρωγαν τα ποντίκια και τους αρουραίους, που ήταν η αληθινή εστία της μόλυνσης.Και μετά ήρθε η πανούκλα… Επειδή όμως οι γάτες εξαφανίστηκαν, «χόρευαν» τα ποντίκια και οι αρουραίοι, που είναι και οι βασικοί υπαίτιοι για τη μετάδοση της πανούκλας. Ως αποτέλεσμα, η βουβωνική πανώλη αφάνισε 100 εκατομμύρια ανθρώπους. Ιστορικά η βουβωνική πανώλη είναι γνωστή ως ο «μαύρος θάνατος» που σάρωσε ολόκληρη την Ευρώπη κατά τη διάρκεια της τελευταίας μεσαιωνικής περιόδου και πήρε τη μορφή επιδημίας. Ονομάστηκε έτσι, γιατί τα πρόσωπα των θυμάτων έπαιρναν ένα βαθύ κόκκινο, σχεδόν μαύρο χρώμα. Η φτώχεια και ο υποσιτισμός έκαναν την Ευρώπη του 14ου αιώνα ιδανικό πεδίο για την επιδημία.
Το 1484, ένας άλλος πάπας αποκήρυξε όλες τις γάτες και τους ιδιοκτήτες τους. Η δεισιδαιμονία της μαύρης γάτας συνεχίστηκε και μάλιστα στα σκοτεινά αυτά χρόνια διαδόθηκε υπό τον φόβο των μύθων και των θρύλων παλαιότερων εποχών. Δεν νοείται μάγισσα χωρίς γάτα, και λόγω αυτής της παράδοσης, κατά την διάρκεια των Χρόνων της Φωτιάς («Κυνήγι των Μαγισσών» του Μεσαίωνα) η ύπαρξη γάτας στο σπίτι ήταν αποδεικτικό πως η κάτοικος είναι μάγισσα.Ο κόσμος πίστευε ότι οι μαύρες γάτες συντρόφευαν τις μάγισσες στις σατανικές τελετές τους και λειτουργούσαν ως “αποθηκευτικοί χώροι” για τις υπερφυσικές του δυνάμεις. Γι” αυτό μαζί με τις μάγισσες, εκτελούσαν και τις γάτες τους για να εξαλείψουν κάθε ίχνος μαγείας. Άλλοι πίστευαν ότι οι ίδιες οι μάγισσες μεταμορφώνονταν σε μαύρες γάτες και τρομοκρατούσαν τους απλούς, θεοσεβούμενους ανθρώπους. Έτσι, μέσα από δεισιδαιμονίες και προκαταλήψεις η μαύρη γάτα θεωρήθηκε γρουσουζιά.
Το 1718, ο Γουίλιαμ Μοντγκόμερυ του Caithness, υποστήριζε πως κάθε βράδυ, έξω από το σπίτι του, μαζεύονταν ένα πλήθος γάτες όπου μιλούσαν με ανθρώπινη μορφή. Υποστήριξε πως ένα βράδυ κατάφερε να σκοτώσει 2 από αυτές και να τραυματίσει άλλη μια και ότι την επόμενη ημέρα, έμαθε πως 2 ηλικιωμένες γυναίκες βρέθηκαν νεκρές στο κρεβάτι τους και άλλη μια άσχημα τραυματισμένη. Η ιστορία του έγινε πασίγνωστη στον τότε ευρωπαϊκό κόσμο, και βάση αυτής, ενισχύθηκε ο μύθος ότι οι μάγισσες το βράδυ μεταμορφώνονται σε γάτες.Η πεποίθηση ότι οι μάγισσες μπορούσαν να μεταμορφωθούν οι ίδιες σε μαύρες γάτες, προκειμένου να περιφέρονται απαρατήρητες στους δρόμους, παρέμεινε ισχυρή και στην Αμερική την εποχή του κυνηγιού των μαγισσών."H δίκη των μαγισσών του Σάλεμ είναι ένα περιβόητο περιστατικό της αποικιακής ιστορίας των Ηνωμένων Πολιτειών, το οποίο οδήγησε στην καταδίκη και εκτέλεση κατοίκων του χωριού Σάλεμ στη Μασαχουσέτη το 1692 με την κατηγορία της μαγείας. Αποτελώντας μια νοητή "συνέχεια" των κυνηγιών μαγισσών της μεσαιωνικής Ευρώπης, οι δίκες μαγισσών ανήκουν στην προτεσταντική διωκτική παράδοση
Στη Σκωτία υπήρχε ο μύθος της γιγάντιας μαύρης γάτας, που έκλεβε τις ψυχές των νεκρών πριν προλάβουν να τις πάρουν οι Θεοί στον παράδεισο. Οι Σκωτσέζοι τοποθετούσαν φύλακες στους τάφους, για να υπερασπιστούν τις ψυχές τους, ενάντια στο δαίμονα της μαύρης γάτας. Το 16ο αιώνα στην Ιταλία και τη Γερμανία οι άνθρωποι πίστευαν ότι αν μια μαύρη γάτα καθίσει στο κρεβάτι ενός αρρώστου τότε αυτός θα πεθάνει. Και όταν αυτό συνέβη κάποιες φορές, έλεγαν πως ο θάνατος οφείλονταν στις υπερφυσικές δυνάμεις της γάτας και όχι στην αρρώστια. Επίσης αν στην κηδεία αυτού του ατόμου εμφανίζονταν μαύρη γάτα τότε αυτό σήμαινε ότι θα πεθάνει και άλλο μέλος της οικογένειας.Στη Φιλανδία πιστεύονταν ότι οι μαύρες γάτες μετέφεραν τις ψυχές των πεθαμένων στον άλλο κόσμο, ενώ οι Κέλτες πίστευαν ότι οι μαύρες γάτες ήταν ενσαρκώσεις όντων που είχαν τη δυνατότητα της πρόβλεψης. Στην Ινδία οι μαύρες γάτες συνδέονταν με τη μετεμψύχωση. Πίστευαν ότι όταν έχει γίνει μια μετεμψύχωση, η ψυχή αυτή μπορεί να ελευθερωθεί αν ρίξει μια μαύρη γάτα σε ένα φούρνο.
Η Freya, θεά του έρωτα και της γονιμότητας των Νορβηγών, εμφανίζεται σε αναπαραστάσεις πάνω σ΄ένα άρμα που το τραβάνε 2 μαύρες γάτες. Σε κάποιες περιπτώσεις αναφέρεται ότι οι γάτες κάλπαζαν, σαν δαιμονισμένα άλογα. Μετά από 7 χρόνια υπηρεσίας στη Freya, οι γάτες μεταμορφώνονταν σε μάγισσες, οι οποίες βέβαια πολύ πιθανόν, πριν, να ήταν μεταμφιεσμένες σε μαύρες γάτες.Μια παράδοση της Βεγγάλης λέει ότι μια γυναίκα μπορεί να αλλάξει την ψυχή της με μια μαύρη γάτα, και από εκεί και πέρα ό, τι κακό συμβεί στη γάτα θα το υποφέρει η γυναίκα. Πάνω σ' αυτό υπάρχουν κάποιες μαρτυρίες που λένε ότι χτυπήματα που έκαναν σε μαύρη γάτα, παρόμοια βρέθηκαν πάνω σε μια γυναίκα.
Σε ορισμένους πολιτισμούς, όμως, οι μαύρες γάτες θεωρούνται ακριβώς το αντίθετο... δηλαδή, σύμβολα καλοτυχίας. Για παράδειγμα, οι Σκωτσέζοι πιστεύουν ότι αν εμφανιστεί μια μαύρη γάτα σε ένα σπίτι, αυτό σημαίνει ευημερία.Οι πειρατές του 19ου αιώνα πίστευαν ότι αν έρθει προς το μέρος σου μια μαύρη γάτα, αυτό είναι κακό σημάδι, αν όμως εμφανιστεί μπροστά σου αλλά απομακρυνθεί αυτό είναι σηματοδοτεί κάτι πολύ καλό. Πολλοί ναυτικοί θεωρούν γούρι να έχουν μια γάτα μαζί τους στο καράβι, ειδικά εάν είναι εντελώς μαύρη, χωρίς καθόλου λευκά σημάδια στην γούνα της. Οι ναυτικοί φροντίζουν ιδιαίτερα την γάτα του καραβιού, την αγαπούν και τη σέβονται. Ακόμα και σε περίπτωση ναυαγίου, σπάνια δεν θα βρεθεί κάποιος που να σώσει την γάτα.Οι Άγγλοι ναυτικοί, πιστεύουν πως όσο η σύζυγός τους έχει μαύρη γάτα στο σπίτι τους, είναι εξασφαλισμένη η ασφαλής επιστροφή τους.
Στα Midlands της Αγγλίας, πίστευαν ότι αν κάποιος πρόσφερε μια μαύρη γάτα ως δώρο γάμου αυτό έφερνε καλή τύχη στη νύφη.Για πολλές Ευρωπαϊκές χώρες, το να φτερνιστεί γάτα κοντά σε νύφη που ετοιμάζεται για την τελετή του γάμου, είναι σημάδι ευτυχισμένου έγγαμου βίου.Σε άλλα μέρη του κόσμου, είναι πρέπον να χαιρετάς ευγενικά την μαύρη γάτα που συναντάς στο δρόμο σου, διότι έτσι θα σου χαρίσει καλή τύχη.Πολλοί άνθρωποι, ακόμα και σήμερα, έχουν μια γάτα στο σπίτι τους επειδή θεωρούν πως η παρουσία της και μόνο, διώχνει τα κακόβουλα αερικά.
«Μαύρη γάτα πέρασε από το δρόμο μου.
Φέρε τύχη στο σπιτικό μου,
Και όταν λείπω απ' το σπίτι μου
Δώστη μου όπου κι αν γυρνώ»
Ξόρκι για καλοτυχία
Όταν το κυνήγι μαγισσών τερματίστηκε είχε αφήσει πάνω στην φυλή της γάτας μια στάμπα. Ακόμη και σήμερα οι προκαταλήψεις σε σχέση με την γάτα είναι ενεργές. Μέχρι και σήμερα θεωρείται ότι μια μαύρη γάτα φέρνει κακή τύχη.Το 2007 φιλοζωικές οργανώσεις στην Ιταλία ανακήρυξαν την 17η Νοεμβρίου ως ημέρα της μαύρης γάτας, προσπαθώντας να δώσουν τέλος σε αυτήν την προκατάληψη ενώ η 8η Αυγούστου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα της γάτας και γιορτάζεται ως μέρα αφιερωμένη στο μικρό αιλουροειδές και τα δικαιώματά του.
Σταδιακά ο άνθρωπος αναγνώρισε ξανά την αξία της γάτας εκτιμώντας την ως τον καλύτερο κυνηγό ποντικιού. Σήμερα, η γάτα απολαμβάνει και πάλι την πλήρη συμπάθεια του ανθρώπου. Ωστόσο, η μυστικιστική της πλευρά δεν έχει χαθεί αφού διαθέτει ακόμη αυτόν τον ανεξάρτητο και διαφορετικό από γάτα σε γάτα χαρακτήρα και την μυστηριώδη αύρα που γοητεύει τους γατόφιλους. Παράλληλα αμερικανική έρευνα απέδειξε πως η γάτα χαρακτηρίζονται εφτάψυχες επειδή κρύβουν ένα μυστηριώδη μηχανισμό, ο οποίος έχει τη δυνατότητα να αποκαθιστά τυχόν βλάβες του κεντρικού νευρικού συστήματος, ανακτώντας την πλήρη λειτουργία του. Η μελέτη έρχεται από τους ειδικούς του Πανεπιστημίου του Ουινσκόνσιν-Μάντισον, οι οποίοι μετά από πειράματα διαπίστωσαν ότι η άμεση αντικατάσταση της λιπώδους ουσίας μυελίνης, οδηγεί σε πλήρη λειτουργική ανάκαμψη του νευρικού συστήματος.
Με τον τρόπο αυτό καταρρίπτεται και ο μύθος του συμβολισμού των αριθμών καθώς οι εφτά ψυχές της γάτας παραπέμπουν στα εφτά στάδια της μύησης. Ο αριθμός εφτά έχει μια ιδιαίτερη δυναμική καθώς χρησιμοποιείται συχνά πυκνά (για παράδειγμα τα εφτά στάδια της Δημιουργίας, οι εφτά πύλες της Κόλασης, οι εφτά αδερφοί ή αδερφές στα παραμύθια κλπ)
διοκτησία πνευματικών δικαιωμάτων του Seanchai- Bards- Mythoplastis - © 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου