Τα παλαιά κόμματα δεν μπορούν, τα προσωπικά μαγαζιά δεν αντέχουν
Γράφει ο Δημήτρης Χρήστου
Ας πάρουμε τον τίτλο με τη σειρά. Γιατί τα παλαιά κόμματα δεν μπορούν; Με τον χαρακτηρισμό παλαιά κόμματα, εννοούμε τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ. Αυτά που συνεχίζουν από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Η αδυναμία ψύχραιμης ανάλυσης των πραγμάτων και από τις τρεις αυτές πολιτικές δυνάμεις έχει δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στη λειτουργία τους.
Τα κόμματα που ίδρυσαν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου, συνέβαλαν τα μέγιστα στην εμπέδωση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, παρά τις όποιες υπερβολές στην πολιτική τους αντιπαράθεση. Όμως, έκλεισαν τον κύκλο τους.
Η παρατεταμένη σκυταλοδρομία εναλλαγής στην εξουσία, δημιούργησε την ψευδαίσθηση της μονιμότητας του κεκτημένου αποκλειστικά προνομίου. Οι ηγεσίες που ανέλαβαν να συνεχίσουν το έργο των ιδρυτών, δεν κατάφεραν να μείνουν προσηλωμένες στον σκοπό, αν ο σκοπός ήταν η ασφαλής πρόοδος της χώρας. Δημιούργησαν και προστάτεψαν το πελατειακό σύστημα και παραχώρησαν μέρος της πολιτικής εξουσίας σε οικονομικές δυνάμεις για να εξασφαλίσουν προστασία των συμφερόντων τους.
Η τεράστια ανάγκη του εκσυγχρονισμού όλων των δομών του κράτους, έμεινε στα αζήτητα, αφού η ισχυρή πλέον διαπλοκή συμφερόντων και η γιγάντωση της διαφθοράς, καθόριζε τις προτεραιότητες, εμποδίζοντας ως ασύμφορες τις ανάγκες για εκσυγχρονισμό. Έτσι, κάποια στιγμή πιεζόμενος ο Κώστας Σημίτης αναφώνησε το περίφημο: «Στην Ελλάδα ζούμε, τι να κάνουμε!».
Με τούτα και με τα άλλα, τα δύο μεγάλα κόμματα, απολαμβάνοντας την εξουσία, οδήγησαν τη χώρα στον γκρεμό, στη χρεοκοπία. Και μετά οι Έλληνες που κάτι ήθελαν να κάνουν για τον τόπο, κάλεσαν τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα να αναλάβει. Καμιά ανησυχία στο κατεστημένο. Μια μικρή παρένθεση είπαν. Είναι θέμα χρόνου να πέσουν και να γυρίσουμε. Δεν αισθάνθηκαν καν την ανάγκη να ζητήσουν συγγνώμη. Συνέχισαν όπως τερμάτισαν. Με τα ίδια φθαρμένα πρόσωπα.
Πλην, όμως, η παρένθεση κρατάει ήδη πάνω από τέσσερα χρόνια και οι παλαιοί μονομάχοι εμφανίζουν διαταραχές από το σύνδρομο στέρησης της εξουσίας. Και αντί να επιχειρήσουν να πείσουν πως τουλάχιστον τώρα έχουν ιδέες και προτάσεις, πως είναι τίμιοι και αξιόπιστοι, πως έχουν ανθρώπινο δυναμικό για να οδηγήσουν καλύτερα τον τόπο στην πρόοδο, τι κάνουν; Καταναλώνουν όλο τον πολιτικό χρόνο να πείσουν την κοινωνία ότι η σημερινή κυβέρνηση είναι άχρηστη!
Αντιδράσεις πανικού
Σύμφωνα μάλιστα με την πρόσφατη τοποθέτηση της ΝΔ έχουμε: «Τη χειρότερη κυβέρνηση από την ίδρυση του ελληνικού κράτους και τον πιο… ψεύτη και αδίστακτο πρωθυπουργό που γνώρισε ο τόπος»! Πάει περίπατο και η λεγόμενη αστική ευπρέπεια ή ευγένεια. Καμιά διαφοροποίηση και από τη Φώφη Γεννηματά. «Έχουμε πόλεμο με τον Τσίπρα και την παρέα του», είπε, χαρακτηρίζοντάς τον «υποστηρικτή του Μαδούρο, τυχοδιώκτη νεοκομμουνιστή» και «υποτακτικό των Αμερικανών»! Τρομερή! Και νεοκομμουνιστής και Μαδουρίστας και υποτακτικός των Αμερικανών. Όλα μαζί για να κάνουν μπούγιο.
Και γιατί όλα αυτά; Διότι, ειδικά η ηγεσία της ΝΔ, αφού δεν μπόρεσε να αναβαθμίσει το κόμμα και τη λειτουργία του, υποβάθμισε την πολιτική για να επιβιώσει. Καταστροφολογία με προβλέψεις που συνεχώς αποτύγχαναν! Σαμποτάζ σε κάθε ευκαιρία στο έργο της κυβέρνησης. Αδίστακτη ένταξη των κρίσιμων εθνικών ζητημάτων στην αντιπολιτευτική ατζέντα. Κάθε βδομάδα αίτημα πρόωρων εκλογών!
Στη ΝΔ θεωρούν σίγουρο ότι δεν θα την πατήσουν σαν το ΠΑΣΟΚ. Θεωρούν πως το δέλεαρ της εξουσίας που πλησιάζει, θα κρατήσει την παράταξη ενωμένη. Πως δεν υπάρχουν δυνάμεις στο εσωτερικό τους που να βλέπουν και να ενδιαφέρονται για το μέλλον της χώρας. Η προειδοποίηση του Νίκου Δένδια πως με τόσο ακροδεξιό μπατάρισμα η ΝΔ κινδυνεύει να συρρικνωθεί στο 18%, ήρθε σαν προειδοποίηση για τον ολισθηρό δρόμο που ακολουθεί τυφλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Ένας δρόμος, που ειδικά μετά την αντίδραση στη Συμφωνία των Πρεσπών, δημιουργεί συνθήκες διεθνούς απομόνωσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μάλιστα, η καναδική εφημερίδα The Sudbury Star χαρακτήρισε τη συμπεριφορά της ΝΔ στο συγκεκριμένο θέμα «παρανοϊκά εθνικιστική»!
Οι συνέπειες από τη Συμφωνία των Πρεσπών
«Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι η πρώτη καλή είδηση από την Ευρώπη εδώ και καιρό, όταν όλος ο κόσμος κατακλύζεται από εθνικισμό», γράφει η γερμανική εφημερίδα Die Zeit που είδε τον Αλέξη Τσίπρα να βαδίζει στα χνάρια του Βίλυ Μπράντ και συμπλήρωσε: «Ο Τσίπρας έγραψε ιστορία. Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι η πρώτη πραγματικά καλή είδηση από την Ευρώπη διεθνώς εδώ και πολύ καιρό. Το ότι έρχεται κατά περίεργο τρόπο από αυτήν την κυβέρνηση έχει τρεις λόγους: ο Τσίπρας είναι αριστερός, ο Τσίπρας έχει ατσάλινα νεύρα και ο Τσίπρας έχει θάρρος».
Όλος αυτός ο θετικός διεθνής αντίκτυπος έδωσε τη δυνατότητα στους ηγέτες των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών, των Πράσινων και της Αριστεράς στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Ούντο Μπούλμαν, Σκα Κέλερ και Γκάμπι Τσίμερ αντίστοιχα, να προτείνουν για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης 2019 τους πρωθυπουργούς της Ελλάδας και της Βόρειας Μακεδονίας, Αλέξη Τσίπρα και Ζόραν Ζάεφ. Είμαι πραγματικά περίεργος, αν αυτό τελικά συμβεί, πώς θα το αντιμετωπίσουν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Φώφη Γεννηματά.
Η δραπέτευση του ΚΚΕ και τα μαγαζάκια
Και περνάμε τώρα στο τρίτο των παλαιών κομμάτων. Μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και τη διάσπασή του, το ΚΚΕ εγκατέλειπε σταδιακά τον πραγματικό κόσμο, στον οποίο λειτουργούσε, από αδυναμία να αντιμετωπίσει τη νέα κατάσταση, τα σύνθετα ζητήματα σε ένα παγκοσμιοποιημένο οικονομικό περιβάλλον. Έτσι, αντί να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα όπως έκανε το ΚΚ Πορτογαλίας, έφυγε στη χώρα της φαντασίας.
Σήμερα πλέον, με τροτσκιστικές αντιλήψεις, έχει αφοσιωθεί στο έργο της επαναστατικής κατάληψης της εξουσίας σε μια χώρα του μεγέθους και των γεωστρατηγικών συνθηκών της Ελλάδας. Η απάντησή του σε όλα τα ζητήματα που ρυθμίζονται στο κοινοβούλιο, είναι «όχι» ή στην καλύτερη περίπτωση «παρών»! Αφού τα στελέχη του δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα, την αλλάζουν. Ουσιαστικά απέχουν της πολιτικής.
Στα μικρά κόμματα και ειδικά το πείραμα του Σταύρου Θεοδωράκη, θα μπορούσε να παίξει κάποιο ρόλο αν δεν ήταν αυστηρά προσωπικό μαγαζί, όπως και όλα τα άλλα. Έτσι, όλα τα περιθώρια συμμαχιών και συνεργασιών τρακάρουν στην απαράβατη προϋπόθεση, ο αρχηγός να μένει στη θέση του, ως ιδιοκτήτης. Ο Σταύρος είναι ο αρχηγός, ο Καμμένος είναι ο αρχηγός, ο Παναγιώτης είναι ο αρχηγός, αρχηγός είναι και η Ζωή έστω και μόνη της. Πλην, όμως, οι πολιτικές ανάγκες της χώρας δεν επιτρέπουν στους πολίτες να παίξουν τα παιχνίδια των αρχηγών, ρισκάροντας το μέλλον τους.
Οι απομονωμένοι
Φτάσαμε, λοιπόν, στο σημείο που κυριολεκτικά όλοι οι αρχηγοί, μικροί και μεγάλοι, επιθυμούν την πτώση της κυβέρνησης για να δικαιωθούν προσωπικά! Έτσι, χωρίς να το θέλουν, παραχωρούν τον μεγαλύτερο πολιτικά και εκλογικά χώρο, τον αποκαλούμενο κεντροαριστερό και προοδευτικό, στον Αλέξη Τσίπρα.
Μένει να δούμε αν η συσπείρωση των δυνάμεων του χώρου αυτού, μπορεί να οδηγήσει σε μια ακόμη κυβερνητική θητεία. Η έξοδος της χώρας από τα μνημόνια, η σταδιακή επιστροφή στην κανονικότητα, η επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων, ο σεβασμός και η εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση διεθνώς, είναι σημαντική προίκα. Μάλιστα, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι για πρώτη φορά η ελληνική Δεξιά πορεύεται, όχι μόνο χωρίς την υποστήριξη και προστασία της Δύσης (εταίρων και συμμάχων) αλλά και με αυτήν απέναντί της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου