«Κάθε ζώο εξουσιάζεται με κτυπήματα» έλεγε ο Ηράκλειτος. Κάτι παραπάνω θα ήξερε από τον κάθε Μακρόν ο Εφέσιος φιλόσοφος...
Οι Γάλλοι ποια μαθήματα έλαβαν το τελευταίο διάστημα; Πολλά, αλλά ένα απ' όλα ήταν θεαματικό: πόσο πειστική είναι η άσκηση βίας σε αυτούς που δεν καταλαβαίνουν αλλιώς. Οι Γάλλοι τού τα είπαν στα γαλλικά, του τα είπαν και στ' αγγλικά, παραλίγο να του τα πουν και στα αρβανίτικα του Μακρόν: «Μη μας φορομπήξεις κι άλλο με τους πράσινους φόρους, δεν θα έχουμε μαντίλι να κλάψουμε, αλλά θα έχουμε αρκετά καύσιμα για να σε κάψουμε» (πολιτικά πάντα, και με «την καλή έννοια», που έλεγε κι ο εξαφανισμένος Ψινάκης).
Ο Μακρόν, επειδή είχε συνηθίσει να νιώθει μερικά χιλιόμετρα πιο ψηλός από τους χαμηλοτάβανους μουζίκους, την πλεμπάγια που τρώει φτηνά ψωμιά και περιμένει τα παρακατιανά τα Μποζολέ κρασιά για να μεθύσει, τους κοιτούσε με μισό μάτι κι ολόκληρη περιφρόνηση. Δεν μπορούσε και δεν ήθελε να καταλάβει τι προσπαθούσαν να του πουν οι Γάλλοι (που ήταν κι αυτοί αρκετά αφελείς για να του εμπιστευθούν ψήφο). Οταν κάποιος φτάνει σε τόσο ψηλά δώματα πολιτικής ισχύος, ακόμα κι αν είναι αχυράνθρωπος δισεκατομμυριούχων, κόβει κάθε δεσμό με την κοινή λογική που λέει ότι όλα στον εφήμερο κόσμο μας είναι από χέρι εφήμερα και η μόνη σταθερή εξουσία στον πλανήτη είναι εκείνη της βαρύτητας και του θανάτου. Η βαρύτητα και ο θάνατος συγκυβερνούν τη γη από το «καλημέρα» της και θα την πάνε χεράκι μέχρι το φινάλε.
Η αλαζονεία είναι το καλύτερο ακονιστήρι για τις γκιλοτίνες που κάποτε θα στηθούν. Ο Μακρόν, που τον έχει μικρόν (τον νου), αργά το κατάλαβε και άρχισε να μοιράζει βεβιασμένα τις υποσχέσεις για τα 100 ευρώ. Τα «κίτρινα γιλέκα», τα οποία εφαρμόζουν τον ηρακλείτειο αφορισμό του τίτλου κατά γράμμα, μπορεί να πάρουν όχι μόνο 100 ευρώ ως φιλοδώρημα, αλλά και την πατρίδα τους πίσω αν συνεχίσουν τον αγώνα.
Και σε αυτό το σημείο να παραδεχθούμε ότι η αρχαία ελληνική θυμοσοφία είχε προλάβει τον Ηράκλειτο. Το «όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος» είναι πιο παλιό κι από τ' αμπέλια της Αττικής και τις βελανιδιές της Δωδώνης.
Ο Μακρόν, επειδή είχε συνηθίσει να νιώθει μερικά χιλιόμετρα πιο ψηλός από τους χαμηλοτάβανους μουζίκους, την πλεμπάγια που τρώει φτηνά ψωμιά και περιμένει τα παρακατιανά τα Μποζολέ κρασιά για να μεθύσει, τους κοιτούσε με μισό μάτι κι ολόκληρη περιφρόνηση. Δεν μπορούσε και δεν ήθελε να καταλάβει τι προσπαθούσαν να του πουν οι Γάλλοι (που ήταν κι αυτοί αρκετά αφελείς για να του εμπιστευθούν ψήφο). Οταν κάποιος φτάνει σε τόσο ψηλά δώματα πολιτικής ισχύος, ακόμα κι αν είναι αχυράνθρωπος δισεκατομμυριούχων, κόβει κάθε δεσμό με την κοινή λογική που λέει ότι όλα στον εφήμερο κόσμο μας είναι από χέρι εφήμερα και η μόνη σταθερή εξουσία στον πλανήτη είναι εκείνη της βαρύτητας και του θανάτου. Η βαρύτητα και ο θάνατος συγκυβερνούν τη γη από το «καλημέρα» της και θα την πάνε χεράκι μέχρι το φινάλε.
Η αλαζονεία είναι το καλύτερο ακονιστήρι για τις γκιλοτίνες που κάποτε θα στηθούν. Ο Μακρόν, που τον έχει μικρόν (τον νου), αργά το κατάλαβε και άρχισε να μοιράζει βεβιασμένα τις υποσχέσεις για τα 100 ευρώ. Τα «κίτρινα γιλέκα», τα οποία εφαρμόζουν τον ηρακλείτειο αφορισμό του τίτλου κατά γράμμα, μπορεί να πάρουν όχι μόνο 100 ευρώ ως φιλοδώρημα, αλλά και την πατρίδα τους πίσω αν συνεχίσουν τον αγώνα.
Και σε αυτό το σημείο να παραδεχθούμε ότι η αρχαία ελληνική θυμοσοφία είχε προλάβει τον Ηράκλειτο. Το «όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος» είναι πιο παλιό κι από τ' αμπέλια της Αττικής και τις βελανιδιές της Δωδώνης.
Παναγιώτης Λιάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου