Σάς εύχομαι ολόψυχα Καλά Χριστούγεννα,μέ υγεία και αγάπη
Χριστούγεννα πρωτούγεννα, τώρα Χριστός γεννιέται
γεννιέται και βαφτίζεται στους ουρανούς πηγαίνει
κι ολοι οι αγγέλοι χαίρονται και τα δαιμόνια σκάνε
σκάζουνε και πλαντάζουνε τα σίδερα ταράζουν
ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ
Γράφει ο Sotiris Kazakis
Μπροστά στο μέγα γεγονός των Χριστουγέννων, με αρκετά χρόνια στην πλάτη, βιώνοντας λιτά, ήσυχα και μοναχικά την οδυνηρή αλλά και λυτρωτική Ανταπόδοση, ελπίζω στην Άφεση και στην Ελευθερία.
Συγχωρώ όσους θεώρησα πως μου έκαναν κακό γιατί, όπως και εγώ άλλωστε, ου γαρ οίδαμε τι ποιούμε. Ενώ ερχόμαστε από Πάνω, καταναλωνόμαστε θλιβερά στα Κάτω, στα μικρά και καθημερινά, και ξεχνάμε την καταγωγή και τον προορισμό μας.
Συγχωρώ και τον εαυτό μου, που έπαιξε πολύ με την... λάσπη και τα δευτερεύοντα, που νόμισε πως ήταν κάτι ξεχωριστό, που είδε στραβά και παραποιημένα τον κόσμο και έγινε ανεπαισθήτως μέρος του προβλήματος.
Ελπίζω να με συγχωρήσει και ο Ύψιστος και να μη με κλείσει έξω της Βασιλείας Του.
Το κύριο αίτημά μου ήταν η Αγάπη την οποία δεν έλαβα. Ίσως καλώς. Γιατί την αναζήτησα εγωϊστικά. Γιατί δεν με ενδιέφερε η υπάρχουσα διαθέσιμη αγάπη αλλά ήθελα αυτήν που ανταποκρινόταν στα γούστα μου. Την σινιέ. Γιατί συνεπώς να την λάβω?
Έτσι έμεινα διψασμένος, ανάπηρος και αναλφάβητος.
Συγχωρώ όσους θεώρησα πως μου έκαναν κακό γιατί, όπως και εγώ άλλωστε, ου γαρ οίδαμε τι ποιούμε. Ενώ ερχόμαστε από Πάνω, καταναλωνόμαστε θλιβερά στα Κάτω, στα μικρά και καθημερινά, και ξεχνάμε την καταγωγή και τον προορισμό μας.
Συγχωρώ και τον εαυτό μου, που έπαιξε πολύ με την... λάσπη και τα δευτερεύοντα, που νόμισε πως ήταν κάτι ξεχωριστό, που είδε στραβά και παραποιημένα τον κόσμο και έγινε ανεπαισθήτως μέρος του προβλήματος.
Ελπίζω να με συγχωρήσει και ο Ύψιστος και να μη με κλείσει έξω της Βασιλείας Του.
Το κύριο αίτημά μου ήταν η Αγάπη την οποία δεν έλαβα. Ίσως καλώς. Γιατί την αναζήτησα εγωϊστικά. Γιατί δεν με ενδιέφερε η υπάρχουσα διαθέσιμη αγάπη αλλά ήθελα αυτήν που ανταποκρινόταν στα γούστα μου. Την σινιέ. Γιατί συνεπώς να την λάβω?
Έτσι έμεινα διψασμένος, ανάπηρος και αναλφάβητος.
Σε εκείνη την μικρή περιοχή εντός μου, κάτω απ΄την καρδιά, πάνω απ’ το στομάχι, κάτι έχει συνθλιβεί και μαγκώνει την αναπνοή μου. Μάλλον είναι το νεκροταφείο των επιθυμιών μου. Τον ρόγχο που εκπέμπει προσπαθώ να τον κάνω Αίνο, για το αενάως Ερχόμενο που τίκτεται πάντα την χειρότερη στιγμή μας.
Ελπίζω. Έχω πολλά πράγματα να κάνω σε λίγο χρόνο. Επίσης θέλω να βοηθήσω όσους χρήζουν βοηθείας αλλά κυρίως όσους με τσαλαπάτησαν. Έτσι θα ελαφρώσει η ψυχή μου και θα πετάξει στους θόλους που της πρέπουν. Τέρμα πια το παραμύθιασμα.
Την πάσαν ελπίδα μου εις Σε ανατίθημι, στην φάτνη Σου, μικρούλη Θεέ!
---Είθε καθώς αυξάνεται το φως να αυξάνεται και η αγάπη. Η ουσία της να συγκολλήσει όλα τα μέρη του κόσμου, όλα τα κομμάτια του μικρόκοσμου. Τα θρύψαλα της Ψυχής. Η αγάπη δεν είναι γλυκερό αίσθημα και ρομάντζο. Είναι συναντίληψη, αρμονία, συναρμογή, συλλειτουργία, διαρκής ανανέωση της Δημιουργίας. Εξάλειψη της χωριστικότητας. Επιστροφή στις ουράνιες ρίζες. Εξοικονόμηση δυνάμεων για την δύσκολη άσκησή μας στο υλικό πεδίο. Ταυτόχρονα απαντοχή και ριζική αντιμετώπιση του αδικαιολόγητου φόβου που προκαλεί η φθορά και ο θάνατος. Αναγνώριση και αποδοχή της συμβολής μας στην Κοινή Προσπάθεια, στην Δημιουργία. Αγαπήσαμε, γιαυτό αγαπιόμαστε στα τέλη της ζωής ημών όταν «αχρηστευόμαστε» και «εκπίπτουμε». Αγαπάμε και γιαυτό θα αγαπηθούμε. Από τα έμψυχα και τα άψυχα. Τίποτε δεν είναι περιττό στην Αγάπη. Ούτε τα ελαττώματά μας, ούτε οι αμαρτίες μας. Τελικά ούτε καν εμείς οι ίδιοι. Τα ανθρώπινα πλάσματα. Η Αγάπη χωρά όλα τα Βασίλεια και όλες τις Αισθήσεις. Είναι η πανταχού παρουσία του Θεού. Η ακριβής δοκιμή της ανώτερης προέλευσής της είναι πάντα η σχεδόν ακατόρθωτη αγάπη προς τον εχθρό. Προς τον ενάντιο. Προς το αντίθετο. Τότε εκπυρούται το μεγαλείο της. Τότε διακρίνεται το «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση». Η Αγάπη είναι η κεντρομόλος δύναμη του Σύμπαντος Κόσμου. Και η πρόοδός του. Συστατικό στοιχείο του Φωτός. Εκλείπει ή αυξάνεται μαζί του. Ζωοδόχος και Ζωοδότις Πηγή. Απαλή και απλή σαν πνοή. Ανάσα του Δημιουργού. Χαίρε Στάχυ Αγεώργητε!...
=================
Ελπίζω. Έχω πολλά πράγματα να κάνω σε λίγο χρόνο. Επίσης θέλω να βοηθήσω όσους χρήζουν βοηθείας αλλά κυρίως όσους με τσαλαπάτησαν. Έτσι θα ελαφρώσει η ψυχή μου και θα πετάξει στους θόλους που της πρέπουν. Τέρμα πια το παραμύθιασμα.
Την πάσαν ελπίδα μου εις Σε ανατίθημι, στην φάτνη Σου, μικρούλη Θεέ!
---Είθε καθώς αυξάνεται το φως να αυξάνεται και η αγάπη. Η ουσία της να συγκολλήσει όλα τα μέρη του κόσμου, όλα τα κομμάτια του μικρόκοσμου. Τα θρύψαλα της Ψυχής. Η αγάπη δεν είναι γλυκερό αίσθημα και ρομάντζο. Είναι συναντίληψη, αρμονία, συναρμογή, συλλειτουργία, διαρκής ανανέωση της Δημιουργίας. Εξάλειψη της χωριστικότητας. Επιστροφή στις ουράνιες ρίζες. Εξοικονόμηση δυνάμεων για την δύσκολη άσκησή μας στο υλικό πεδίο. Ταυτόχρονα απαντοχή και ριζική αντιμετώπιση του αδικαιολόγητου φόβου που προκαλεί η φθορά και ο θάνατος. Αναγνώριση και αποδοχή της συμβολής μας στην Κοινή Προσπάθεια, στην Δημιουργία. Αγαπήσαμε, γιαυτό αγαπιόμαστε στα τέλη της ζωής ημών όταν «αχρηστευόμαστε» και «εκπίπτουμε». Αγαπάμε και γιαυτό θα αγαπηθούμε. Από τα έμψυχα και τα άψυχα. Τίποτε δεν είναι περιττό στην Αγάπη. Ούτε τα ελαττώματά μας, ούτε οι αμαρτίες μας. Τελικά ούτε καν εμείς οι ίδιοι. Τα ανθρώπινα πλάσματα. Η Αγάπη χωρά όλα τα Βασίλεια και όλες τις Αισθήσεις. Είναι η πανταχού παρουσία του Θεού. Η ακριβής δοκιμή της ανώτερης προέλευσής της είναι πάντα η σχεδόν ακατόρθωτη αγάπη προς τον εχθρό. Προς τον ενάντιο. Προς το αντίθετο. Τότε εκπυρούται το μεγαλείο της. Τότε διακρίνεται το «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση». Η Αγάπη είναι η κεντρομόλος δύναμη του Σύμπαντος Κόσμου. Και η πρόοδός του. Συστατικό στοιχείο του Φωτός. Εκλείπει ή αυξάνεται μαζί του. Ζωοδόχος και Ζωοδότις Πηγή. Απαλή και απλή σαν πνοή. Ανάσα του Δημιουργού. Χαίρε Στάχυ Αγεώργητε!...
=================
Η ΧΟΛΥΓΟΥΝΤΙΑΝΗ ΠΑΡΑΚΜΗ ΜΑΣ
Γράφει ο Νίκος Σταθόπουλος
....έχουμε αναγορεύσει σε υπέρτατη συμβολική των Χριστουγέννων, τη "Χριστουγεννιάτικη ιστορία" του Κ.Ντίκενς..την αποθέωση του μικροαστικού μυστικισμού που καταλήγει σε εξιδανίκευση της ατομικής φιλανθρωπίας...δε λέω, γοητευτικό θέμα και η λογοτεχνική πραγμάτευση άριστη, άσε τις κινηματογραφικές μεταφορές με όλο τον καθηλωτικό μαγνητισμό του θεάματος...ο "μέσος άνθρωπος" νιώθει τη γλύκα της καλοσύνης και "απεταξάμην" για 24 ώρες τη σκληρότητα του πε...ρίκλειστου φιλάργυρου ατομικισμού...ο Ντίκενς, έξοχος τιμητής του βικτωριανού καπιταλισμού, προφητεύει, ως αναγκαιότητα, το πλάτεμα της καταναλωτικής δυνατότητας με τον Εμπενέζερ να προτυπώνει ατομικά το "κράτος δικαίου"....μα γιατί εμείς να μελουριάζουμε εκεί;στις εσωτερικές ιδεολογικές ζυμώσεις του δυτικού καπιταλισμού;..και να μην προβάλλουμε, ως συλλογικό πρότυπο ζωής και ως πυρήνα ατομικής ηθικής, το "Στο Χριστό στο Κάστρο";...δύο βαθιά διαφορετικές προσλήψεις του χριστιανισμού, με την παπαδιαμάντεια χωρίς μαγείες και φαντασιώσεις, παρά μόνο με την ουσία της χριστιανικής αγαπητικότητας, δηλαδή την ενεργητική αλληλεγγύη στη βάση της βιωμένης "κοινοτικής αρχής"...στον Ντίκενς, τελικά επιβραβεύεται η ατομική αναμόρφωση, κάτι σαν "επιτυχία" να πούμε...στον Παπαδιαμάντη, ιεροποιείται πανανθρώπινα το πάθος της κοινότητας να διατηρήσει την ακεραιότητά της υπό μια Ευλογία καθόλου μεταφυσική και μαγική αφού συναρτάται με το ενεργό συλλογικό θέλημα...ο Χριστός ξαναλειτουργείται όταν οι αποκλεισμένοι διασώζονται και όλοι μαζί γιορτάζουν σαν ένα σώμα που ξαναενώθηκε και χαίρεται τη ζωή...καμιά σχέση με τις 24ωρες γενναιοδωρίες τρομαγμένων για τη μοίρα της ψυχής τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου