Ο Αγγλος φιλόσοφος του 17ου αιώνα, Τζον Λοκ, μας έλεγε πως ο άνθρωπος γεννιέται στον κόσμο ως ΄΄Tabula Rasa΄΄, δηλαδή ως άγραφος χάρτης ή πίνακας, ο οποίος θα συμπληρωθεί στην πορεία με επίκτητα χαρακτηριστικά.
Αυτό ουσιαστικά εφάπτεται στην υπαρξιστική σαρτρική φιλοσοφία, στην οποία η ύπαρξη προέχει οποιοδήποτε έμφυτου στοιχείου, θεωρώντας που επηρεαζόμαστε από τη ζωή που διάγουμε, χωρίς να έχουμε ιδιαίτερους έμφυτους προκαθορισμούς, μόνο επίκτητα στοιχεία δηλαδή.
Ερχεται σε μεγάλο βαθμό αντίθετα στο καρτεσιανό ΄΄Σκέφτομαι, άρα υπάρχω - Cogito Ergo Sum΄΄, όταν σε αυτό το ρητό του Ρενέ Ντεκάρτ ή Καρτέσιου, το οποίο θέτει τη σκέψη ως αφετηρία και βασικό στοιχείο της ύπαρξης, δηλαδή πως πρέπει να προϋπάρχει της ύπαρξης.
Μέσα από το λιτό και σύντομο δοκίμιο - αριστούργημα του Δημήτρη Γληνού ΄΄Εθνος και Γλώσσα΄΄, θεωρητικού σε μεγάλο βαθμό της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης, κατανοούμε πως ως άνθρωποι ΄΄ερχομάστε από πολύ μακριά΄΄, ως μας έγραφε ο ποιητής Τ. Λειβαδίτης.
Η πορεία του ανθρώπου στην ορθή και ουσιώδη πραγμάτωση της, προϋποθέτει να σταθούμε και να μελετήσουμε πάνω στα διδάγματα των προγενέστερων ανθρώπων και δη των προγόνων μας.
Η ιστορική και εθνική ενότητα ενός έθνος επηρεάζεται από τις αξίες, την παράδοση και κληρονομιά του, δηλαδή τα ήθη, έθιμα, θρύλους, ιδανικά, παραμύθια, αρετές, δίκαιο, θρησκεία, λαϊκό ψυχισμό και κυριότερα θα έλεγε ο Δ. Γληνός, τη γλώσσα που μιλά και γράφει ένας λαός.
Η γλώσσα αποτελεί το βέλτιστο γεφύρωμα που μας συνδέει με τα βάθη των αιώνων που διανύει το ελληνικό έθνος, αποτελεί μαζί με όλα τα παραπάνω στοιχεία, έναν ζωντανό οργανισμό που εξελίσσεται συνέχεια και κουβαλάει πάνω του όλες τις φάσεις του Ελληνισμού (Αρχαία Ελλάδα, Βυζάντιο, Τουρκοκρατία, Ενετοκρατία, επηρεασμός από Αρβανίτες, Βλάχους κ.α).
Είναι το μεγαλύτερο δώρο που εναποτέθηκε από τους προγόνους μας σε εμάς, ένα αθάνατο τέκνο που εξελίσσεται και πλουτίζει συνεχώς, μοναδικό σε όλο το φάσμα της ανθρώπινης ιστορίας και γλωσσολογίας, φορτίο γνώσης, σοφίας και παράδοσης χιλιάδων ετών.
Ιστορισμός:
Η διαδικασία διατήρησης των στοιχείων εθνικής και ιστορικής ενότητας (γλώσσα, ήθη, έθιμα, αξίες κ.τ.λ) αυτούσιες ή πολύ καλύτερα ως μετουσιωμένες.
Εμείς δεν οφείλουμε να συντηρούμε και να ακολουθούμε αυτές τις αξίες και στοιχεία μας με έναν φαύλο κι άγονο ιστορισμό, αλλά μόνο με έναν ιστορισμό μετουσίωσης των ιδεών του τότε με του σήμερα, οτιδήποτε δεν έχει σημερινές αναφορές και προεκτάσεις δυστυχώς δεν μπορεί να αποτελέσει σημαντικό εργαλείο για την κοινωνία που θέλουμε.
Γιατί ένας άνθρωπος που δεν έχει σημεία αναφοράς, δεν καταντά παρά ένα μοντέρνο υβρίδιο των αξιών του ΄΄νέου κόσμου΄΄, ένα ανδροειδές καταναλωτισμού, με μοναδική στόχευση του την επαγγελματική και οικονομική ανέλιξη, που η παιδεία και τα παραπάνω φαντάζουν μόνο εμπόδιο. Γιατί όταν ξέρεις τις δυνατότητες και τα πρέπει σου, τότε είναι που αισθάνεσαι πραγματικά φτωχός, ΄΄μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι΄΄ άλλωστε.
Ο ιστορισμός για το ελληνικό έθνος αποτελεί παραπάνω από πλούσιος, φυσικά στην αρχαία του εκδοχή, αλλά και στην νεώτερη να έχει να προσφέρει πνευματικό και μη πλούτο, η ανάγκη μετουσίωσης λοιπόν των ιδεών του τότε με του σήμερα, είναι επιτακτική και ζωτική για τη συνέχεια της πορείας του έθνους μας.
Η υπεροχή και ανωτερότητα ενός πολιτισμού εκφράζεται μέσα από την αφομοιωτική του ικανότητα ως προς το ξένο στοιχείο, αποτελώντας παράλληλα και την επιταγή αυτού του πολιτισμού μάλλον για τη συνέχεια του στο χρόνο.
Ο κλασσικός ελληνικός πολιτισμός και μη, μιλούν μόνοι περί αυτού, όταν αυτή η ίδια αφομοιωτική του ικανότητα, του έδωσε τη δυνατότητα να ενσωματώσει πολλούς λαούς και πολιτισμούς εντός του, περιβάλλοντας τους γύρω από την ελληνική ιδέα, από τη στιγμή της γέννησης του ελληνισμού ως ιδέα και αργότερα ως ενιαία κρατική οντότητα (Βλάχοι, Ρωμαίοι, Σλάβοι κ.α).
Αυτά είναι ζωτικά ως προς την κατανόηση, διότι πρώτη φορά ίσως στην ιστορία της Ελλάδος από την Παλιγγενεσία και έπειτα, αντιμετωπίζουμε τόσο έντονο τον κίνδυνο ολοκληρωτικού εθνικού αφανισμού.
Θα πείτε ΄΄μα παλαιότερα βιώσαμε έως και πόλεμο΄΄, αλλά τότε υπήρχε ένας λαός μορφωμένος ηθικά και πολιτικά, ενώ σήμερα μόνο ένα εκπαιδευμένο δείγμα ανθρώπων, αδιάφορο και δίχως καμία ουσιαστική μόρφωση και έτσι στέκει βουβό απέναντι σε όλα, συνεχώς διχασμένο στην καθεμιά καυτή πατάτα που παρουσιάζεται μπροστά του (Ζακ, Κατσιφάς, Σκοπιανό κ.α).
«Πολιτεία που δεν έχει σαν βάση της την παιδεία, είναι οικοδομή πάνω στην άμμο», Αδαμάντιος Κοραής.
΄΄Νὰ ξέρεις πάντα τὸ πότε καὶ τὸ πῶς΄΄, Μανόλης Αναγνωστάκης.
Γ. Γιαγκίδης.
Υ.Σ. Διαβάστε το ΄΄Εθνος και Γλώσσα΄΄ του Δ. Γληνού εδώ:
https://www.scribd.com/…/%CE%88%CE%B8%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE…
Αυτό ουσιαστικά εφάπτεται στην υπαρξιστική σαρτρική φιλοσοφία, στην οποία η ύπαρξη προέχει οποιοδήποτε έμφυτου στοιχείου, θεωρώντας που επηρεαζόμαστε από τη ζωή που διάγουμε, χωρίς να έχουμε ιδιαίτερους έμφυτους προκαθορισμούς, μόνο επίκτητα στοιχεία δηλαδή.
Ερχεται σε μεγάλο βαθμό αντίθετα στο καρτεσιανό ΄΄Σκέφτομαι, άρα υπάρχω - Cogito Ergo Sum΄΄, όταν σε αυτό το ρητό του Ρενέ Ντεκάρτ ή Καρτέσιου, το οποίο θέτει τη σκέψη ως αφετηρία και βασικό στοιχείο της ύπαρξης, δηλαδή πως πρέπει να προϋπάρχει της ύπαρξης.
Μέσα από το λιτό και σύντομο δοκίμιο - αριστούργημα του Δημήτρη Γληνού ΄΄Εθνος και Γλώσσα΄΄, θεωρητικού σε μεγάλο βαθμό της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης, κατανοούμε πως ως άνθρωποι ΄΄ερχομάστε από πολύ μακριά΄΄, ως μας έγραφε ο ποιητής Τ. Λειβαδίτης.
Η πορεία του ανθρώπου στην ορθή και ουσιώδη πραγμάτωση της, προϋποθέτει να σταθούμε και να μελετήσουμε πάνω στα διδάγματα των προγενέστερων ανθρώπων και δη των προγόνων μας.
Η ιστορική και εθνική ενότητα ενός έθνος επηρεάζεται από τις αξίες, την παράδοση και κληρονομιά του, δηλαδή τα ήθη, έθιμα, θρύλους, ιδανικά, παραμύθια, αρετές, δίκαιο, θρησκεία, λαϊκό ψυχισμό και κυριότερα θα έλεγε ο Δ. Γληνός, τη γλώσσα που μιλά και γράφει ένας λαός.
Η γλώσσα αποτελεί το βέλτιστο γεφύρωμα που μας συνδέει με τα βάθη των αιώνων που διανύει το ελληνικό έθνος, αποτελεί μαζί με όλα τα παραπάνω στοιχεία, έναν ζωντανό οργανισμό που εξελίσσεται συνέχεια και κουβαλάει πάνω του όλες τις φάσεις του Ελληνισμού (Αρχαία Ελλάδα, Βυζάντιο, Τουρκοκρατία, Ενετοκρατία, επηρεασμός από Αρβανίτες, Βλάχους κ.α).
Είναι το μεγαλύτερο δώρο που εναποτέθηκε από τους προγόνους μας σε εμάς, ένα αθάνατο τέκνο που εξελίσσεται και πλουτίζει συνεχώς, μοναδικό σε όλο το φάσμα της ανθρώπινης ιστορίας και γλωσσολογίας, φορτίο γνώσης, σοφίας και παράδοσης χιλιάδων ετών.
Ιστορισμός:
Η διαδικασία διατήρησης των στοιχείων εθνικής και ιστορικής ενότητας (γλώσσα, ήθη, έθιμα, αξίες κ.τ.λ) αυτούσιες ή πολύ καλύτερα ως μετουσιωμένες.
Εμείς δεν οφείλουμε να συντηρούμε και να ακολουθούμε αυτές τις αξίες και στοιχεία μας με έναν φαύλο κι άγονο ιστορισμό, αλλά μόνο με έναν ιστορισμό μετουσίωσης των ιδεών του τότε με του σήμερα, οτιδήποτε δεν έχει σημερινές αναφορές και προεκτάσεις δυστυχώς δεν μπορεί να αποτελέσει σημαντικό εργαλείο για την κοινωνία που θέλουμε.
Γιατί ένας άνθρωπος που δεν έχει σημεία αναφοράς, δεν καταντά παρά ένα μοντέρνο υβρίδιο των αξιών του ΄΄νέου κόσμου΄΄, ένα ανδροειδές καταναλωτισμού, με μοναδική στόχευση του την επαγγελματική και οικονομική ανέλιξη, που η παιδεία και τα παραπάνω φαντάζουν μόνο εμπόδιο. Γιατί όταν ξέρεις τις δυνατότητες και τα πρέπει σου, τότε είναι που αισθάνεσαι πραγματικά φτωχός, ΄΄μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι΄΄ άλλωστε.
Ο ιστορισμός για το ελληνικό έθνος αποτελεί παραπάνω από πλούσιος, φυσικά στην αρχαία του εκδοχή, αλλά και στην νεώτερη να έχει να προσφέρει πνευματικό και μη πλούτο, η ανάγκη μετουσίωσης λοιπόν των ιδεών του τότε με του σήμερα, είναι επιτακτική και ζωτική για τη συνέχεια της πορείας του έθνους μας.
Η υπεροχή και ανωτερότητα ενός πολιτισμού εκφράζεται μέσα από την αφομοιωτική του ικανότητα ως προς το ξένο στοιχείο, αποτελώντας παράλληλα και την επιταγή αυτού του πολιτισμού μάλλον για τη συνέχεια του στο χρόνο.
Ο κλασσικός ελληνικός πολιτισμός και μη, μιλούν μόνοι περί αυτού, όταν αυτή η ίδια αφομοιωτική του ικανότητα, του έδωσε τη δυνατότητα να ενσωματώσει πολλούς λαούς και πολιτισμούς εντός του, περιβάλλοντας τους γύρω από την ελληνική ιδέα, από τη στιγμή της γέννησης του ελληνισμού ως ιδέα και αργότερα ως ενιαία κρατική οντότητα (Βλάχοι, Ρωμαίοι, Σλάβοι κ.α).
Αυτά είναι ζωτικά ως προς την κατανόηση, διότι πρώτη φορά ίσως στην ιστορία της Ελλάδος από την Παλιγγενεσία και έπειτα, αντιμετωπίζουμε τόσο έντονο τον κίνδυνο ολοκληρωτικού εθνικού αφανισμού.
Θα πείτε ΄΄μα παλαιότερα βιώσαμε έως και πόλεμο΄΄, αλλά τότε υπήρχε ένας λαός μορφωμένος ηθικά και πολιτικά, ενώ σήμερα μόνο ένα εκπαιδευμένο δείγμα ανθρώπων, αδιάφορο και δίχως καμία ουσιαστική μόρφωση και έτσι στέκει βουβό απέναντι σε όλα, συνεχώς διχασμένο στην καθεμιά καυτή πατάτα που παρουσιάζεται μπροστά του (Ζακ, Κατσιφάς, Σκοπιανό κ.α).
«Πολιτεία που δεν έχει σαν βάση της την παιδεία, είναι οικοδομή πάνω στην άμμο», Αδαμάντιος Κοραής.
΄΄Νὰ ξέρεις πάντα τὸ πότε καὶ τὸ πῶς΄΄, Μανόλης Αναγνωστάκης.
Γ. Γιαγκίδης.
Υ.Σ. Διαβάστε το ΄΄Εθνος και Γλώσσα΄΄ του Δ. Γληνού εδώ:
https://www.scribd.com/…/%CE%88%CE%B8%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου