Γράφει ο Sotiris Kazakis
Αληθινά δεν γνωρίζω τι είναι Θεός. Αρνούμαι να απαντήσω με τα λόγια και τις πεποιθήσεις άλλων. Αρνούμαι να τον μορφοποιήσω προκειμένου να μου γίνει οικείος. Πιθανόν να είναι η συμπυκνωμένη άγνοιά μου. Ισοδυνάμως μπορεί να είναι η συμπυκνωμένη γνώση μου. Συνάδω με τον παππού Σωκράτη πως «έν οίδα ότι ουδέν οίδα». Όπως συμβαίνει άλλωστε και με όλους τους άλλους είτε το παραδέχονται είτε όχι. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι ουδέν κατά βάθος γνωρίζουμε!
Όμως η έλξη προς τον Θεό, είτε σαν φόβος για το δυσερμήνευτο φαινόμενο που ξεσπά δίπλα μας, είτε σαν φόβος για το σκοτάδι, τον πόνο, τον Θάνατο, είτε σαν έλξη προς τον Πατέρα των Πάντων, τον Δημιουργό ορατών τε και αοράτων, είτε σαν ανάγκη ελλιμενισμού, παρηγορίας και παραμυθίας της ακάθεκτης ψυχής, είτε ως ελπίδα νέτη - σκέτη, η έλξη αυτή λοιπόν υπήρχε παιδιόθεν και ως προς τον άνθρωπο και ως προς την ανθρωπότητα. Ήταν προγενέστερη του Θεού και της Θρησκείας.
Αυτή η καρποφόρα μοναδική έλξη, κάποτε έλαβε μορφή και αυτή καθαυτή και το αντικείμενό της. Σχεδόν ταυτόχρονα εμφανίσθηκαν και «Θεός» και «Θρησκεία». Όταν ακόμη ήμασταν στα τέσσερα, μέσα στις σπηλιές. Ο Θεός πλάσθηκε πολύ κατ’ εικόνα και ομοίωσή μας (για να …καταλαβαινόμαστε!) και Θρησκεία αποκλήθηκε όλο το σύστημα, τελετών, τελετουργιών, λειτουργιών, μυστηρίων, τυπικών λατρείας, ηθών και εθίμων που υπηρετούσε αυτόν τον Θεό. Ως εκ τούτου η Θρησκεία έγινε εκ των πραγμάτων το πρώτο πολιτισμικό φύτρο, το πρώτο θεμέλιο αυτού που λέγεται Πολιτισμός.
Τώρα εάν κάποιοι στην πορεία είδαν την Θρησκεία σαν εργαλείο επιρροής στην κοινωνία και την ποδηγέτησαν, εάν κάποιοι την είδαν εχθρό της προόδου της ανθρωπότητας (όπιο του λαού), εάν κάποιοι ταγοί της την διέφθειραν και την διαφθείρουν τονίζοντας την ασχήμια και το κακό, ε δεν έγινε τίποτε περισσότερο η λιγότερο απ’ ό,τι γίνεται παντού αλλού στην ανθρωπότητα και στους θεσμούς της.
Η Θρησκεία, μολονότι είναι ιδεολογικό σύστημα (είναι βασικό θεμέλιο του πολιτισμού μας), μολονότι έχει περάσει τις περισσότερες αρρώστιες και έχει εμφανή σημάδια εκφυλισμού, μολονότι πολέμησε την πρόοδο και πολεμήθηκε από τους προοδευτικούς αγρίως, μολονότι είναι ακόμη μισαλλόδοξη και ευλογεί όπλα εναντίον των αλλοδόξων, μολονότι απεμπολεί την Αγάπη, την Δικαιοσύνη, την Συγχώρεση πολλάκις ΖΕΙ ακόμη.
Ζει και βασιλεύει χιλιάδες και χιλιάδες χρόνια, από την αυγή του κόσμου έως σήμερα. Σχεδόν ακλόνητη, παρά τις αμαρτίες και την φθορά της. Για έναν απλούστατο λόγο: Η Θρησκεία πραγματεύεται τα της Ψυχής και στην Ψυχή απευθύνεται. Όχι στην Ύλη, στα υλικά, στα πολιτικά, στα καθημερινά, στα ανθρώπινα. Τα πολιτικά συστήματα έρχονται και παρέρχονται με μέσο όρο ζωής τα 200 χρόνια. Τα θρησκευτικά συστήματα είναι μακροβιότερα, σχεδόν αθάνατα σαν την ψυχή που είναι και το αντικείμενό τους. Μάλιστα όταν υπάρχουν κρίσεις, παρακμή, ανασφάλεια, αβεβαιότητα (καλή ώρα νάχουμε!) οι εκκλησιές, τα τεμένη, οι συναγωγές, οι τεκέδες γεμίζουν ανθρώπους που προσεύχονται και ελπίζουν. Όχι κατ’ ανάγκην στον Ορθό Λόγο (αυτουργό άλλωστε της κατάπτωσής τους) ούτε σε επιστημονικά επιτεύγματα (πάντοτε αμφίβολα άλλωστε) ΑΛΛΑ σε κάποιες ασαφείς δυνάμεις, υπαρκτές, αισθητές, δυνατές, αρωγές, παρηγορητικές, θείες!
Σήμερα πέρασα τυχαίως έξω από τους Αγίους Αναργύρους και είδα το μέγα πλήθος που έκανε ουρά για να ανάψει ένα κεράκι!
Δεν αισθάνομαι τόσο ξύπνιος εγώ ο κατεστραμμένος και αλλόφρων ώστε να κουνήσω το δάχτυλο σε αυτούς τους ανθρώπους. Καλά κάνουν. Εγώ ο τλήμων πιστεύω σαν τους αρχαίους Αθηναίους, στον Άγνωστο Θεό για να μη «της βασιλείας έξω κλεισθώ» απ΄τον εξυπνακισμό μου.
Για εμένα προσωπικά το θέμα κι το ζητούμενό μου είναι ο «Θεός» πίσω απ’ αυτά. Γιατί τον πιστεύω χωρίς χρεία αποδείξεων. Δεν είναι κάτι έξω από εμένα. Είναι εντός μου. Με ακούει και τον ακούω. Είναι ένα πλάσμα υπέρλαμπρο. Μακάρι να του έμοιαζα. Γιαυτό άλλωστε τον έχω κανόνα στην ζωή μου. Ποιος όμως να με καταλάβει? Ποιος όμως να Τον καταλάβει? Τα κουρδισμένα ανθρωπάκια?
Τώρα εάν κάποιοι στην πορεία είδαν την Θρησκεία σαν εργαλείο επιρροής στην κοινωνία και την ποδηγέτησαν, εάν κάποιοι την είδαν εχθρό της προόδου της ανθρωπότητας (όπιο του λαού), εάν κάποιοι ταγοί της την διέφθειραν και την διαφθείρουν τονίζοντας την ασχήμια και το κακό, ε δεν έγινε τίποτε περισσότερο η λιγότερο απ’ ό,τι γίνεται παντού αλλού στην ανθρωπότητα και στους θεσμούς της.
Η Θρησκεία, μολονότι είναι ιδεολογικό σύστημα (είναι βασικό θεμέλιο του πολιτισμού μας), μολονότι έχει περάσει τις περισσότερες αρρώστιες και έχει εμφανή σημάδια εκφυλισμού, μολονότι πολέμησε την πρόοδο και πολεμήθηκε από τους προοδευτικούς αγρίως, μολονότι είναι ακόμη μισαλλόδοξη και ευλογεί όπλα εναντίον των αλλοδόξων, μολονότι απεμπολεί την Αγάπη, την Δικαιοσύνη, την Συγχώρεση πολλάκις ΖΕΙ ακόμη.
Ζει και βασιλεύει χιλιάδες και χιλιάδες χρόνια, από την αυγή του κόσμου έως σήμερα. Σχεδόν ακλόνητη, παρά τις αμαρτίες και την φθορά της. Για έναν απλούστατο λόγο: Η Θρησκεία πραγματεύεται τα της Ψυχής και στην Ψυχή απευθύνεται. Όχι στην Ύλη, στα υλικά, στα πολιτικά, στα καθημερινά, στα ανθρώπινα. Τα πολιτικά συστήματα έρχονται και παρέρχονται με μέσο όρο ζωής τα 200 χρόνια. Τα θρησκευτικά συστήματα είναι μακροβιότερα, σχεδόν αθάνατα σαν την ψυχή που είναι και το αντικείμενό τους. Μάλιστα όταν υπάρχουν κρίσεις, παρακμή, ανασφάλεια, αβεβαιότητα (καλή ώρα νάχουμε!) οι εκκλησιές, τα τεμένη, οι συναγωγές, οι τεκέδες γεμίζουν ανθρώπους που προσεύχονται και ελπίζουν. Όχι κατ’ ανάγκην στον Ορθό Λόγο (αυτουργό άλλωστε της κατάπτωσής τους) ούτε σε επιστημονικά επιτεύγματα (πάντοτε αμφίβολα άλλωστε) ΑΛΛΑ σε κάποιες ασαφείς δυνάμεις, υπαρκτές, αισθητές, δυνατές, αρωγές, παρηγορητικές, θείες!
Σήμερα πέρασα τυχαίως έξω από τους Αγίους Αναργύρους και είδα το μέγα πλήθος που έκανε ουρά για να ανάψει ένα κεράκι!
Δεν αισθάνομαι τόσο ξύπνιος εγώ ο κατεστραμμένος και αλλόφρων ώστε να κουνήσω το δάχτυλο σε αυτούς τους ανθρώπους. Καλά κάνουν. Εγώ ο τλήμων πιστεύω σαν τους αρχαίους Αθηναίους, στον Άγνωστο Θεό για να μη «της βασιλείας έξω κλεισθώ» απ΄τον εξυπνακισμό μου.
Για εμένα προσωπικά το θέμα κι το ζητούμενό μου είναι ο «Θεός» πίσω απ’ αυτά. Γιατί τον πιστεύω χωρίς χρεία αποδείξεων. Δεν είναι κάτι έξω από εμένα. Είναι εντός μου. Με ακούει και τον ακούω. Είναι ένα πλάσμα υπέρλαμπρο. Μακάρι να του έμοιαζα. Γιαυτό άλλωστε τον έχω κανόνα στην ζωή μου. Ποιος όμως να με καταλάβει? Ποιος όμως να Τον καταλάβει? Τα κουρδισμένα ανθρωπάκια?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου