Η ΜΑΓΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
Φθάνουμε στην εποχή όπου οι θετικές επιστήμες της μαγείας περιβάλλονται με το φυσικό τους ένδυμα: το Κάλλος.
Είδαμε στο Ζοχάρ το πρωτότυπο του ανθρώπου να ανυψώνεται προς τον ουρανό αντανακλώμενο εντός του ωκεανού του Είναι.
Ο ιδανικός αυτός άνθρωπος, η σκιά αυτή του πολυπρόσωπου Θεού, το γόνιμο τούτο είδωλο της τελείας μορφής, δεν πρόκειται να παραμείνει μεμονωμένο.
Μία σύντροφος μέλλει να γεννηθεί κάτω από το γλυκό ουρανό της Ελλάδος.
Η Ουρανία Αφροδίτη, η αγνή και γόνιμη, η μητέρα των τριών Χαρίτων, εξέρχεται με την σειρά της, όχι πλέον από τα ηρεμούντα ύδατα του Χάους, αλλ' από τα ζώντα και αεικίνητα κύματα του Αρχιπελάγους και όπου τα ήμερα νησάκια κατάσπαρτα με πράσινα δένδρα και αρωματισμένα λουλούδια, μοιάζουν σαν θεϊκά καΐκια.
Η μαγική επτάδα των Χαλδαίων μεταβάλλεται εδώ σε μουσική διά μέσου των επτά χορδών της λύρας του Ορφέως. Η αρμονία ημερεύει τα δάση και τις ερήμους της Ελλάδος. Υπό τα ποιητικά τραγούδια του μυσταγωγού Ορφέως, οι βράχοι μαλακώνουν, οι δρυς ξεριζώνονται και τα θηρία γίνονται πειθήνια στον άνθρωπο.
Υπό την επίδραση αναλόγου μαγείας ο Αμφίων οικοδομεί τα τείχη των Θηβών.
Οι Σοφές Θήβες του Κάδμου, η πόλη που είναι και αυτή ένα έμβλημα όπως και τα άλλα έξη θαύματα του Κόσμου, είναι έδρα μυήσεως. Ο Ορφεύς έδωσε ζωή στους αριθμούς, ο Κάδμος προσήψε νόημα στους χαρακτήρες. Ο ένας διέπλασε ένα λάτρη όλων των καλλονών, ο άλλος έδωσε στον λαό μίαν πατρίδα αντάξια της μεγαλοφυΐας του και των ιδανικών του.
Στις παραδόσεις της αρχαίας Ελλάδος εμφανίζεται ο Ορφεύς μεταξύ των ηρώων του χρυσού δέρατος, των αρχεγόνων αυτών κατακτητών του Μεγάλου Έργου.
Το Χρυσό Δέρας είναι το περίβλημα του Ήλιου, είναι το φως προσαρμοσμένο στις ανάγκες του ανθρώπου: είναι το μέγα απόρρητο των μαγικών έργων, είναι τέλος η μύηση την οποίαν μεταβαίνουν να αποκτήσουν οι αλληγορικοί ήρωες της Κολχίδος.
Από την άλλη πλευρά ο Κάδμος είναι ο εκούσιος εξόριστος των Θηβών της Αιγύπτου. Κομίζει στην Ελλάδα τα πρωταρχικά γράμματα και την αρμονία μετά της οποίας συνδέονται αυτά μεταξύ τους. Με την ώθηση της αρμονίας αυτής, η πρότυπη πόλη, η πόλη της σοφίας, οι νέα Θήβα, κτίζεται αφ' εαυτής, διότι ολόκληρη η Επιστήμη, περικλείεται εξ ολοκλήρου εντός των αρμονιών των ιερογλυφικών χαρακτήρων, των φωνητικών και αριθμητικών, οι οποίοι κινούνται αφ' εαυτών, ακολουθούντες τους νόμους των αιωνίων μαθηματικών.
Η Θήβα είναι κυκλική και το φρούριο τετράγωνο, έχει επτά πύλες όπως ο μαγικός ουρανός και η περί αυτής παράδοση μέλλει εντός ολίγου να καταστεί η εποποιία του αποκρυφισμού και η προφητική ιστορία της ανθρώπινης μεγαλοφυΐας.
Όλες αυτές οι μυστηριακές αλληγορίες, όλες οι σοφές παραδόσεις είναι η ψυχή του Ελληνικού πολιτισμού, πλην όμως δεν πρέπει να αναζητούμε την πραγματική ιστορία των ηρώων παρά στις μεταμορφώσεις του ανατολικού συμβολισμού εισκομισθέντος στην Ελλάδα παρ' αγνώστων μυσταγωγών.
Οι μεγάλοι άνδρες της εποχής εκείνης έγραφαν ιστορία Ιδεών και λίγο ενδιαφέρονταν να μας κατατοπίσουν στις ανθρώπινες αθλιότητες του σχηματισμού των κρατών-πόλεων.
Ο Όμηρος βάδισε στα ίδια ίχνη, θέτει συνεχώς τους θεούς επί σκηνής, τους αθανάτους Τύπους των Ιδεών και εάν ο κόσμος δονείται τούτο οφείλεται στο ότι ο Ζευς κινεί τα φρύδια του.
Εάν η Ελλάς κομίζει τον «σίδηρο και το πυρ» στην Ασία, τούτο πράττει για να εκδικηθεί εναντίον των παραποιήσεων της επιστήμης και της αρετής που θυσιάστηκαν στην λαγνεία, για να επιστρέψει την εξουσία στην Αθηνά και την Άρτεμη, αφαιρούσα την δύναμιν από την μαλθακή εκείνην Αφροδίτη η οποία οδηγεί στην απώλεια όλους όσοι την αγάπησαν υπερβολικά.
Αυτή είναι η υπέροχη αποστολή της ποιήσεως: αντικαθιστά τους ανθρώπους διά των θείων, δηλαδή, τα αποτελέσματα διά των αιτίων και τις καχεκτικές ενσαρκώσεις των γήινων αξιών, με τις αιώνιες συλλήψεις. Οι ιδέες είναι η αιτία της εξυψώσεως ή της ερειπώσεως των εθνών.
Στο βάθος κάθε υλικής αξίας, υπάρχει μία πεποίθηση, για να είναι δε μία πεποίθηση ποιητική, δηλαδή, δημιουργική, πρέπει να προσάπτεται προς μία Αλήθεια. Η πραγματική ιστορία που είναι άξια να ενδιαφέρει τους σοφούς, είναι η αιώνια ιστορία του Φωτός, του εσαεί νικητού επί του σκότους.
Μία τέτοια ηλιόλουστη μεγάλη ημέρα καλείται Πολιτισμός.
Ο μύθος του χρυσόμαλλου δέρατος, προσάπτει την ερμητική μαγεία, στις μυήσεις της Ελλάδος. Ο ηλιακός κριός του οποίου οι αργοναύτες θέλουν να κατακτήσουν το χρυσόμαλλο δέρμα, για να καταστούν κυρίαρχοι της οικουμένης, είναι η εικόνα του Μεγάλου Έργου.
Η Αργώ, ναυπηγημένη από ξυλεία του προφητικού δάσους της Δωδώνης, το λαλούν πλοίο, είναι η λέμβος των μυστηρίων της Ίσιδος, η κιβωτός των σπερμάτων και της αναγεννήσεως, το κιβώτιο του Οσίριδος, το ώον της θείας αναγεννήσεως. Ο Ιάσων συμβολίζει τον προς μύηση δόκιμο, είναι ήρωας λόγω του θάρρους του, όμως έχει αποκτήσει και κατέχει, όλα τα ελαττώματα και τις ατέλειες της ανθρωπότητας και παραλαμβάνει μαζί του την προσωποποίηση όλων των δυνάμεων.
Ο Ηρακλής ο οποίος συμβολίζει την βίαια δύναμη, δεν πρόκειται να συμβάλει στο έργο και παραπλανάται καθ' οδό τιθέμενος επί τα ίχνη ανάξιων ερώτων, οι άλλοι φθάνουν στην χώρα της μυήσεως, στην Κολχίδα, όπου διαφυλάσσονται ακόμη μερικά μυστικά της απορρήτου διδασκαλίας του Ζωροάστρου.
Αλλά πώς θα έπρεπε να ενεργήσουν διά να κατακτήσουν την κλείδα των μυστηρίων;
Η Επιστήμη προδίδεται ακόμη μίαν φοράν από μίαν γυναίκα.
Η Μήδεια παραδίδει στον Ιάσονα τα απόρρητα του Μεγάλου Έργου, μαζί δε με αυτά το βασίλειο και τις ημέρες του πατέρα της, διότι υφίσταται μοιραίος νόμος του εσωτερισμού κατά τον οποίο η αποκάλυψη των μυστηρίων συνεπάγεται τον θάνατο εκείνου ο οποίος δεν κατάφερε να τα διαφυλάξει.
Η Μήδεια διδάσκει στον Ιάσονα ποια είναι τα τέρατα τα οποία πρέπει να δαμάσει και με ποιό τρόπω δύναται να θριαμβεύσει επ' αυτών.
Είναι κατά πρώτον ο πτερωτός και γήινος δράκων, το αστρικό ρεύμα το οποίο πρέπει να προκαταλάβει και σταθεροποιήσει, πρέπει να του αποσπάσει τους οδόντας και να τους σπείρει στην πεδιάδα την οποία θα έχουν προηγουμένως αροτριάσει, ζευγνύοντες στο άροτρο τους ταύρους του Άρεως.
Οι οδόντες του δράκοντος είναι τα οξέα, τα οποία πρέπει να διαλύσουν την μεταλλική γη είναι παρασκευασμένη διά διπλού πυρός και διά μαγνητικών δυνάμεων της γης.
Τότε λαμβάνει χώρα ζύμωσης και ένα είδος μεγάλης μάχης, κατά την οποία το ακάθαρτο κατατρώγεται υπό του ακαθάρτου και το λαμπρό δέρας καθίσταται η ανταμοιβή του Μύστη.
Εδώ τελειώνει ο μαγικός μύθος του Ιάσονος. Ακολουθεί κατόπιν ο της Μήδειας, διότι μέσα στην ιστορία αυτήν η ελληνική αρχαιότητα θέλησε να περικλείσει την εποποιία ολοκλήρου του Εσωτερισμού, μαζί με την ερμητική μαγεία, ακολουθεί, η γοητεία, πατροκτονία, αδελφοκτονία, παιδοκτονία, με τις οποίες, θυσιάζονται τα πάντα στα πάθη, ενώ ουδέποτε απολαμβάνεται ο καρπός των εγκλημάτων.
Η Μήδεια προδίδει τον πατέρα της, όπως ο Χαμ, δολοφονεί τον αδελφό της, όπως ο Κάϊν.
Σκοτώνει δι' εγχειριδίου τα τέκνα της, δηλητηριάζει την αντίζηλό της και δρέπει το μίσος εκ μέρους εκείνου από τον οποίον αποσκοπούσε να αγαπηθεί.
Πιθανόν κανείς να εκπλαγεί, βλέποντας τον Ιάσονα, κάτοχο του χρυσού δέρατος, να μη καθίσταται σοφότερος, αλλά πρέπει να θυμηθούμε ότι η ανακάλυψη των μυστικών του, οφείλεται απλώς στην προδοσία.
Δεν είναι επόπτης, όπως ο Ορφεύς, αλλ' υπεξαίρεσε τα ουράνια μυστικά όπως ο Προμηθεύς. Εκείνο που επιζητεί δεν είναι η Επιστήμη, αλλ' η ισχύς και ο πλούτος. Έτσι πρόκειται να αποθάνει δυστυχισμένος, οι δε εμπνεύστριες και υψηλές ιδιότητες του χρυσού δέρατος, θα γίνουν κατανοητές μόνον από τους μαθητές του Ορφέως.
Ο Προμηθεύς, το χρυσόμαλλο δέρας, η Θηβαΐς, η Ιλιάδα και η Οδύσσεια, είναι πέντε μεγάλες εποποιίες μεστές εκ των μεγίστων μυστηρίων της φύσεως και των πεπρωμένων της ανθρωπότητας, αποτελούν δε την Βίβλο της Αρχαίας Ελλάδος, μνημείο ανυπολογίστου σημασίας, συγκεντρώσεις αριστουργημάτων επί αριστουργημάτων, μορφές πλήρους κάλλους όπως το Φως, βασισμένες επί ιδεών αιωνίων και μεγαλοπρεπών όπως η Αλήθεια!
Να σημειώσουμε ότι οι ιεροφάντες της ποιήσεως, με ατομικό τους κίνδυνο, μύησαν τον πληθυσμό της Ελλάδος στους θαυμάσιους εκείνους μύθους, στους οποίους είχε διατηρηθεί η αλήθεια.
Ο Αισχύλος, όστις τόλμησε να θέση επί σκηνής τους γιγαντιαίους αγώνας, την υπερανθρώπινη αγωνία και της θείας ελπίδας του Προμηθέως, ο ιλιγγιώδης ποιητής της οικογένειας του Οιδίποδος, κατηγορήθηκε ότι κοινοποίησε και βεβήλωσε τα μυστήρια και μετά βίας διέφυγε την σε θάνατο καταδίκη, αποδεικνύοντας ότι ουδέποτε είχε μυηθεί στα μυστήρια.
Σήμερα αδυνατούμε να αναληφθούμε σε όλη την έκταση την βαρύτητα του παραπτώματος του ποιητή. Το δράμα του ήτο μία τριλογία στην οποία εξετίθετο ολόκληρη η συμβολική ιστορία του Προμηθέως.
Ο Αισχύλος λοιπόν είχε τολμήσει να επιδείξει στο συγκεντρωμένο ακροατήριο τον Προμηθέα απολυτρωμένο και τον Δία ανατρεπόμενο από τον θρόνου του.
Την παντοδυναμία της μεγαλοφυΐας, η οποία υπέφερε και την τελική νίκη της υπομονής επί της ισχύος: αναμφιβόλως ήτο ένας ωραίος οραματισμός. Αλλά τα πλήθη δεν μπορούσαν από αυτό να καταλάβουν παρά μόνο την έννοια του θριάμβου της ασεβείας και της αναρχίας! Ο Προμηθεύς, νικητής επί του Διός, μπορούσε να ληφθεί ως ο λαός απολυτρωμένος από τους ιερείς και τους βασιλείς του!
Χάρις στην αδυναμία των εκπροσώπων του δόγματος απέναντι της ποιήσεως, διεσώθησαν μερικά αριστουργήματα, δεν ανήκουμε δε στην κατηγορία των αυστηρών εκείνων μυημένων οι οποίοι ήθελαν, όπως ο Πλάτωνας, να εξορίσουν τους ποιητές αφού τους στεφανώσουν. Οι αληθινοί ποιητές είναι απεσταλμένοι του Θεού επί της Γης, εκείνοι δε που τους αποστρέφονται, δεν πρέπει να έχουν την ευλογία του Ουρανού.
Ο μέγας μυσταγωγός της Ελλάδος και ταυτοχρόνως ο πρώτος εκπολιτιστής της, ήταν επίσης ποιητής, διότι και αν ακόμη παραδεχθούμε ότι ο Ορφεύς είναι μυστικό ή μυθολογικό πρόσωπον, θα πρέπει να πιστέψουμε στην ύπαρξη του Μουσαίου και να αποδώσουμε σε αυτόν τους στίχους του διδασκάλου του.
Ολίγον άλλως τε μας ενδιαφέρει αν ένας των Αργοναυτών εκκαλείτο ή όχι Ορφεύς: το ποιητικό πρόσωπο έχει περισσότερη ζωή διότι είναι Αθάνατο!
Ο μύθος του Ορφέως είναι ένα ολόκληρο Δόγμα, μία αποκάλυψες των ιερατικών πεπρωμένων, είναι ένα νέο ιδανικό που πήγασε από την λατρεία του Ωραίου.
Είναι το δόγμα της αναγεννήσεως και εξαγοράς του Έρωτος.
Ο Ορφεύς κατέρχεται στον Άδην διά να επανεύρει την Ευρυδίκη, πρέπει να την επαναφέρει στο φως της ημέρας, χωρίς να την ατενίσει.
Συνεπώς ο αγνός άνθρωπος πρέπει να έχει μίαν σύντροφο, να την ανυψώσει μέχρι της στάθμης του, αφοσιωμένος σε αυτήν, αλλά χωρίς να την επιθυμεί. Απαρνούμενος κανείς το αντικείμενο του πάθους, καθίσταται άξιος να κατακτήσει τον πραγματικό έρωτα. Εδώ διαισθάνεται κανείς τα όνειρα της αγνείας κατά τον χριστιανικό ιπποτισμό. Γιά να αποσπάσει την Ευρυδίκη από τον υποχθόνιο κόσμο του Πλούτωνος, δεν πρέπει να την παρατηρήσει!
Αλλ' ο ιεροφάντης είναι ακόμη άνθρωπος αδύνατος, αμφιβάλλει, αδημονεί, την ατενίζει. Εχάθη! Το σφάλμα διεπράχθη, η εξαγορά αρχίζει. Ο Ορφεύς παραμένει άνευ συζύγου και αφιερώνεται στην αγαμία και αγνότητα.
Στερηθείς μίας παρθένου, θα παραμείνει παρθένος, διότι ο ποιητής δεν έχει δύο καρδιές και τα τέκνα της φυλής των θεών αγαπούν άπαξ και διά παντός.
Ποια προχωρημένη αποκάλυψη μελλοντικών εμπνεύσεων!
Ο Ορφεύς, τραυματισμένος στην καρδία την οποίαν μόνον ο θάνατος δύναται να θεραπεύσει, καθίσταται ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων, θνήσκει τέλος, θύμα της αγνοίας του, θνήσκει αφού εξήγγειλε την ενότητα του Θεού και την ενότητα του Έρωτος, αυτή δε ήταν η αποκάλυψη των μυστηρίων της Ορφικής διδασκαλίας.
Αφού αποδείχτηκε ότι τόσο πολύ προηγήθηκε της εποχής του, ο Ορφεύς, επέπρωτο να αφήσει την φήμη ενός μάγου και ενός Γόητος.
Του επέδιδαν, όπως και στον Σολομώντα, την γνώση των μυστικών ιδιοτήτων των βοτάνων και των ορυκτών, όχι λιγότερο όμως και την επιστήμη της ουρανίου θεραπευτικής και της φιλοσοφικής λίθου. Εγνώριζε ασφαλώς όλα αυτά, διότι προσωποποιεί στην παράδοση του την πρωταρχική μύηση, την πτώση και την αποκατάσταση, τα τρία μέρη του Μεγάλου Έργου της ανθρωπότητας:
Ιδού πώς δύναται να συνοψιστεί, η Ορφική μυσταγωγία:
«Ο άνθρωπος, αφού υπέστη την επίδραση των στοιχείων,
δέον να φθάσει στο σημείο ώστε να υποστούν
τα στοιχεία την επίδραση του.
Η δημιουργία είναι πράξη θείας μαγικής ενεργείας, συνεχούς και αιωνίου.
Ο άνθρωπος υπάρχει στην πραγματικότητα, όταν γνωρίζει εαυτόν.
Το υπεύθυνο είναι μία κατάκτηση του ανθρώπου, ακόμη και η τιμωρία του αδικήματος είναι νέον μέσον προς νέας κατακτήσεις.
Κάθε ζωή στηρίζεται επί του θανάτου.
Η παλιγγενεσία είναι ο νόμος της ανταποδόσεως.
Ο γάμος είναι η επανάληψις στην ανθρωπότητα
του μεγάλου κοσμογονικού μυστηρίου.
Πρέπει να είναι ένας, όπως ο Θεός και η Φύσις είναι ένα.
Ο γάμος είναι η ενότητα του δένδρου της ζωής,
η λαγνεία είναι η διαίρεση και ο θάνατος.
Αφού το δένδρο της ζωής είναι μοναδικό,
οι κλάδοι του που αναπτύσσονται προς τον ουρανό
και ανθίζουν υπό μορφή αστέρων,
αντιστοιχούν προς τας υπό την Γη ρίζας.
Η Αστρολογία είναι μία σύνθεση.
Η γνώσις των αρετών των φυτών, είτε θεραπευτικών, είτε μαγικών,
ομοίως των μετάλλων και των σωμάτων γενικώς επί των οποίων εδρεύει περισσότερο η ολιγότερο η ζωή, είναι και αυτό σύνθεση.
Αι δυνάμεις της οργανώσεως, κατά διαφόρους βαθμούς,
αποκαλύπτονται διά συνθέσεως.
Αι συσσωματώσεις και οι συγγένειες των μετάλλων, όπως και η φυτική ψυχή των βοτάνων και όλες οι αφομοιωτικές δυνάμεις,
αποκαλύπτονται ομοίως διά συνθέσεως».
Ελέχθη ότι το Ωραίο είναι η ανταύγεια του Αληθούς.
Στο διαλάμπον φως επομένως του Ορφέως, πρέπει να αποδώσουμε το κάλλος της μορφής, το οποίον απεκαλύφθη για πρώτη φορά στην Ελλάδα, από τον Ορφέα έλκει τις ρίζες της η φιλοσοφία του θείου Πλάτωνος, «του εθνικού αυτού πατρός της υψηλής χριστιανικής φιλοσοφίας».
Από αυτόν ο Πυθαγόρας και οι φωτισμένοι της Αλεξανδρείας δανείσθηκαν τα μυστήρια τους. Η μύηση δεν μεταβάλλεται, την επανευρίσκουμε πάντοτε ίδια διά μέσου των αιώνων.
Οι τελευταίοι μαθητές του Μαρτινέζ ντε Πασκουάλυ είναι και αυτοί τέκνα του Ορφέως, αλλά λατρεύουν αυτόν που πραγματοποίησε την αρχαϊκή φιλοσοφία, τον ενσαρκωθέντα Λόγο των Χριστιανών. Είπαμε ότι το πρώτο μέρος του μύθου του χρυσού δέρατος, περικλείει τα μυστικά της Ορφικής μαγείας και το δεύτερον αποτελεί σύνοψη σοφών υποδείξεων προς αποφυγή των καταχρήσεων της γοητείας και της σκοτεινής μαγείας.
Η γοητεία - γητεία ή η σφαλερά μαγεία δεν μπορεί να είναι μία επιστήμη: είναι ο εμπειρισμός της μοιρολατρίας.
Κάθε υπέρμετρο πάθος δίνει γένεση στην πλαστή δύναμη, την οποία η θέληση - βούληση δεν δύναται να χαλιναγωγήσει και η οποία υπακούει στον δεσποτισμό του πάθους.
Διά τούτο ο Αλβέρτος ο Μέγας έλεγε:
«Μη καταρράσθε ουδένα, όταν ευρίσκεσθε εν οργή».
Είναι η ιστορία της αράς του Ιππολύτου υπό του Θησέως. Το υπερβολικό πάθος είναι αληθινή παράκρουση. Παράκρουση όμως και παραφροσύνη δεν είναι άλλο παρά μία μέθη ή συμφόρηση του αστρικού φωτός.
Για αυτό το λόγο η παραφροσύνη είναι μεταδοτική και τα πάθη γενικώς διεγείρουν τα εγκλήματα.
Οι γυναίκες, ευκολότερα παρασυρόμενες από την μέθη των παθών, είναι γενικώς ισχυρότεροι μάγισσες από τους άνδρας.
Οι μάγισσες στην αρχαία Ελλάδα και ιδιαιτέρως στην Θεσσαλία, εφήρμοζαν αποτρόπαιες διδασκαλίες και επιδίδονταν σε απεχθείς πράξεις. Ήταν κατά κανόνα γυναίκες εκδιδόμενες στις επιθυμίας τας οποίας δεν ηδύναντο πλέον να κορέσουν, ιερόδουλες γηράσασαι, τέρατα ανηθικότητας και ασχήμιας.
Ζηλότυπες για τον έρωτα και την ζωή, τα άθλια αυτά γύναια είχαν ως εραστές τους, κατοίκους των τάφων ή παραβίαζαν τους τάφους για να καταβροχθίσουν με αηδιαστικά χάδια την παγωμένη σάρκα των νέων πτωμάτων. Έκλεβαν παιδιά τα οποία για να πνίγουν τις κραυγές τους τα έσφιγγαν αυτά στις κρεμασμένες θηλές από τα στήθη τους.
Τις αποκαλούσαν λάμιες, στρίγγλες και έμπουσες.
Τα παιδιά, τα αντικείμενα αυτά του πάθους τους και επομένως του μίσους τους, θυσιάζονταν από αυτές.
Οι μεν, όπως η Κανιδία, για την οποία ομιλεί ο Οράτιος, τα ενταφίαζε μέχρι της κεφαλής και τα άφηνε έτσι να πεθάνουν από πείνα.
Οι δε απέκοπταν την κεφαλή των, τα πόδια και τα χέρια και θέρμαιναν ( έβραζαν) τις σάρκες τους για να παραλάβουν το λίπος εντός χάλκινων δοχείων, το οποίον ανεμίγνυον με υοσκύαμον, μπελλαντόναν και άλλους καρπούς υπνωτικών και τοξικών φυτών και παρασκεύαζαν με αυτό αλοιφές με τις οποίες άλειφαν τους κροτάφους, μετά έπεφταν σε κατάσταση έκστασης και ληθαργίας γεμάτης από όνειρα και εφιάλτες.
Πρέπει να το πούμε: αυτή είναι η καταγωγή της μαύρης μαγείας, ιδού τα μυστικά τα οποία διαιωνίσθηκαν μέχρι τον Μεσαίωνα και προκάλεσαν τον επί της πυράς θάνατον τόσων υπάρξεων. Στην Ισπανία και ιδίως στην Ιταλία, η εγκληματική αυτή λαίλαπα είχε λάβει έκταση αληθινής επιδημίας.
Η Μήδεια και η Κίρκη είναι οι δύο τύποι της κακόβουλης μαγείας στην Ελλάδι. Η Κίρκη είναι η πλήρης ελαττωμάτων γυναίκα η οποία γοητεύει και καταρρακώνει τους εραστές της, η Μήδεια είναι η θρασεία δηλητηριάστρια η οποία αποτολμά τα πάντα και αναγκάζει και αυτήν την φύση για να εξυπηρετήσει τα εγκλήματά της. Υπάρχουν αληθινά υπάρξεις, οι οποίες σαγηνεύουν όπως η Κίρκη και πλησίον των οποίων κανείς αποκτηνώνεται, υπάρχουν γυναίκες των οποίων ο έρωτας προκαλεί τον υποβιβασμό των ψυχών σε κατωτέρα στάθμη, γνωρίζουν μόνον να εμπνέουν κτηνώδη πάθη, κατ' αρχάς μας εκνευρίζουν, μετά μας περιφρονούν. Τις γυναίκες αυτές πρέπει όπως ο Οδυσσέας, να τις κάνουμε να μας υπακούουν και να τις υποτάσσουμε με τον φόβο, μετά να είμαστε σε θέση να τις εγκαταλείπουμε χωρίς κανένα ενδοιασμό. Είναι τέρατα εξαίσιας καλλονής, στερούνται όμως καρδιάς. Ζουν μόνον από ματαιοδοξία. Η αρχαιότητα τις παρίστανε επίσης με την μορφή των Σειρήνων. Όσον αφορά την Μήδεια, είναι το διεστραμμένο πλάσμα που θέλει το κακό και το διαπράττει. Ο τύπος αυτός είναι ικανός να αγαπήσει, αλλ' ο έρωτας της είναι πλέον επικίνδυνος από το μίσος της. Αγαπά την νύκτα και περιφέρεται κάτω από το φως της Σελήνης για να συλλέξει δηλητηριώδη φυτά και παρασκευάσει φίλτρα.
Μαγνητίζει τον αέρα, φέρνει δυστυχία επί της γης, μολύνει το ύδωρ, δηλητηριάζει το πυρ. Οι συμβουλές της προκαλούν την παραφροσύνη, τα χάδια της την αποστροφή.
Ιδού η γυναίκα η οποία ηθέλησε να τεθεί υπεράνω του φύλου της, μυημένη από μόνη της σε απαγορευμένες επιστήμες.
Οι άνδρες την αποστρέφονται και τα παιδιά κρύβονται όταν την συναντούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου