Ο ΚΥΚΛΩΝΑΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΡΧΕΤΑΙ...γύρω μας ο κόσμος αλλάζει. Όλος ο κόσμος][

O «κυκλώνας» που μας έρχεται…

Θανάσης Κ.

.

--Οι «αναλυτές» πάσχουν από… «πρεσβυωπία»: βλέπουν «μακριά», βλέπουν σε «βάθος», αλλά συνήθως δεν αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει μπροστά από τη μύτη τους…

--Οι «διαχειριστές» πάσχουν, αντίθετα από «μυωπία»: βλέπουν καθαρά μόνο «πολύ κοντά» – ως τις επόμενες εκλογές, ας πούμε. Το «μακριά» δεν το βλέπουν. Συνηθέστατα ούτε τους ενδιαφέρει…

--Οι «καθεστωτικοί διανοούμενοι», «προβάλλουν» γραμμικά το παρελθόν στο μέλλον! Πιστεύουν πως οι βασικές ισορροπίες και τάσεις που κυριάρχησαν στο ορατό παρελθόν, θα εξακολουθούν να κυριαρχούν για πάντα! Τίποτε ουσιώδες δεν θα αλλάξει…

--Οι «ιδεοληπτικοί», αντίθετα, ζουν στο δικό τους «Σύμπαν» – πολύ μακριά από την τρέχουσα πραγματικότητα - και πιστεύουν πως κάποια στιγμή στο μέλλον ο κόσμος θα γίνει όπως οι ίδιοι τον φαντασιώνονται…

Όσο ο κόσμος προχωράει στην «πεπατημένη», όλοι βολεύονται:

Οι «καθεστωτικοί» νιώθουν «αλάνθαστοι», οι «ιδεοληπτικοί» παραμένουν οχυρωμένοι αυτάρεσκα στις φαντασιώσεις τους, οι «αναλυτές» “οραματίζονται” άφοβα το μέλλον ως γραμμική προέκταση του παρελθόντος, και οι «διαχειριστές» παραμένουν βυθισμένοι στα τετριμμένα της ρουτίνας τους…

Σε τέτοιες ήρεμες συνθήκες δεν υπάρχει «ανάγκη» για ηγέτες! Ούτε για μεταρρυθμιστές ηγέτες, ούτε για επαναστάτες ηγέτες - ούτε για εθνικούς ούτε για παγκόσμιους ηγέτες.

--Ένα γερό καράβι που πλέει σε «ασφαλείς» θάλασσες με μπουνάτσα, δεν χρειάζεται πολύ σπουδαίο «τιμόνι». Πηγαίνει και με τον «αυτόματο».

--Αλλά όταν σηκωθούν τεράστια κύματα και δεν υπάρχει ούτε πυξίδα, ούτε ορατότητα - και η μηχανή αρχίζει να αγκομαχά και να μπαίνουν νερά στο πλοίο, τότε χρειάζεται πολύ καλός καπετάνιος..

Τότε χρειάζεται ηγέτης! Ο «αυτόματος» αχρηστεύεται. Οι «καλοί διαχειριστές» το ίδιο. Οι «καθεστωτικοί διανοούμενοι» και «επιτήδειοι ιδεοληπτικοί» ομοίως. Όλων των ειδών οι «χρήσιμοι ηλίθιοι», το ίδιο…

Κι αν το δείτε ιστορικά, οι μεγάλοι ηγέτες αναδείχθηκαν σχεδόν πάντα μέσα από μεγάλες κρίσεις ή αμέσως μετά από κρίσεις. Όταν παραμερίστηκαν οι «διαχειριστές»…

Αντίθετα σε εποχές μεγάλης σταθερότητας, αναδεικνύονται καλοί (ή κακοί) διαχειριστές – συνήθως «μιας χρήσεως»…

Τα γράφω όλα αυτά γιατί γύρω μας ο κόσμος αλλάζει. Όλος ο κόσμος!

Και η Ευρώπη που ξέραμε και πολύ πέραν της Ευρώπης...

Κι εμείς, μάλλον δεν παίρνουμε χαμπάρι.

Οι δυτικές κοινωνίες που κάποτε είχαν το μονοπώλιο του πλούτου, της επιρροής και της ισχύος δεν έχουν πια τη «δυναμική». Δηλαδή ασθμαίνουν και λιμνάζουν. Ενώ χώρες που κάποτε ήταν «παρίες», σήμερα αναδεικνύονται σε «γίγαντες»!

Οι παραδοσιακά «δυνατοί» παραπατάνε ή σέρνονται…

Και οι παραδοσιακά «αδύναμοι» θεριεύουν συνεχώς…

Οι μεγάλες ανατροπές δεν αργούν. Ήδη μας χτυπάνε την πόρτα…

* Η Κίνα κατάφερε σε 30 χρόνια να αυξήσει το ΑΕΠ της 42 φορές! Τέτοια τρομακτική αύξηση πλούτου και ευημερίας τόσο μεγάλης χώρας, ΔΕΝ έχει ιστορικό προηγούμενο!

* Η Ρωσία που βγήκε κατακερματισμένη, και μέσα σε μόνιμο εσωτερικό χάος μετά την σοβιετική αποσύνθεση, ήδη σηκώνει κεφάλι. Και επανέρχεται…

* Η Ιαπωνία που επί σαράντα χρόνια μετά το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου «κάλπαζε», ήδη βρίσκεται στην τρίτη δεκαετία στασιμότητας και βαθμιαίας «έκλειψης» από το προσκήνιο…

* Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός συγκλονίζει τις κοινωνίες του Αραβικού κόσμου, αλλά κυρίως σαρώνει – μέσα από κύματα λαθρομεταναστών – τις δυτικές κοινωνίες. Που δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν.

* Η Δύση συνολικά, μετά από χρόνια πρωτοκαθεδρίας στις παγκόσμιες εξελίξεις, κυριαρχίας στις διεθνείς ισορροπίες και αδιάκοπης ευημερίας, έχει χάσει τα ανακλαστικά της. Και δεν δείχνει να αντιδρά στις προκλήσεις…

Είναι χαρακτηριστικό ότι μεγάλο ζήτημα λαθρομετανάστευσης τίθεται μόνο στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ…

Στην Ιαπωνία δεν τίθεται! Στη Ρωσία δεν τίθεται! Στην Κίνα δεν τίθεται!

Ακόμα και σε απόλυτα δημοκρατικές χώρες – δυτικού τύπου - όπως η Αυστραλία, επίσης δεν τίθεται! Όχι γιατί εκεί δεν φτάνουν τα κύματα των λαθρομεταναστών. Αλλά γιατί οι υποδειγματικά δημοκράτες Αυστραλοί τους εξηγούν, δύο πράγματα: Ότι ανεξέλεγκτη εισβολή «μουσαφιρέων» δεν την ανέχεται η κοινωνία τους. Και ότι όποιος εγκαθίσταται στη χώρα τους, θα έρχεται νόμιμα και θα αποδέχεται πλήρως τις αρχές, τις αξίες και τους νόμους της κοινωνίας που τον υποδέχεται…

* Στην Ευρώπη, πιο συγκεκριμένα, ανατρέπονται αυτά που ξέραμε: Πολλοί πίστευαν ότι οι δυτικοευρωπαϊκές χώρες που έχουν σταθερούς θεσμούς και λειτουργικές δημοκρατίες επί δεκαετίες δεν κινδυνεύουν από κοινωνική αποσταθεροποίηση. Σε αντίθεση με τις πρώην «σοσιαλιστικές» χώρες που έχουν νεόκοπες δημοκρατίες με βαριά ιστορικά τραύματα…

Το περίεργο λοιπόν, είναι ότι σε ΟΛΟΚΛΗΡΗ την Ευρώπη έχουμε ραγδαίες μετακινήσεις των κοινωνιών προς τα δεξιά! Και το ακόμα πιο περίεργο είναι, ότι οι πιο εντυπωσιακές είναι οι μετακινήσεις σε παλαιές και δοκιμασμένες δημοκρατίες όπως η Γερμανία, η Ιταλία, η Ολλανδία, η Γαλλία, η Αυστρία και η Σουηδία! (Δίπλα σε ανατολικοευρωπαϊκές χώρες όπως η Ουγγαρία η Πολωνία και η Τσεχία. Που κι αυτές στρέφονται δεξιότερα…

* Ενώ στις ΗΠΑ κυβερνά σήμερα ο Τράμπ σε συνθήκες μιας χωρίς προηγούμενο οικονομικής ευημερίας και – ταυτόχρονα - μιας επίσης προηγούμενο… εσωτερικής πόλωσης! Άλλο παράδοξο κι αυτό…

Πέντε είναι τα μεγάλα – υπαρξιακά σχεδόν - προβλήματα της Δύσης:

--Τι θα κάνουν με τη λαθρομετανάστευση. Το φαινόμενο που προκαλεί ήδη μεγάλους εσωτερικούς κλυδωνισμούς.

--Τι θα κάνουν με τον σουνιτικό φονταμενταλισμό και τη «τζιχάντ». Που έχει ήδη διεισδύσει κι έχει αναστατώσει όλες τις δυτικές κοινωνίες, με αλλεπάλληλα «τυφλά» χτυπήματα σε δυτικές μεγαλουπόλεις. Εδώ νιώθουν ότι, αν δεν κάνουν τίποτε, κινδυνεύουν να διαλυθούν μέσα σε μια θανάσιμο εσωτερικό δίνη εκτεταμένου φόβου. Κι αν αντιδράσουν «πολύ αποφασιστικά», κινδυνεύουν να χάσουν τα ίδια τα δημοκρατικά τους θεμέλια.

--Τι θα κάνουν με την Κίνα: Θα την αντιμετωπίσουν ως εταίρο ή ως στρατηγικό αντίπαλο;

--Τι θα κάνουν με τη Ρωσία: Θα την αντιμετωπίσουν ως στρατηγικό ανταγωνιστή ή ως δυνητικό εταίρο;

--Τι θα κάνει τελικά, η Δύση με τον ίδιο τον εαυτό της: Θα συνεχίσει να φέρεται ως «συλλογικός ηγεμόνας» απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο – όπου, όμως, αμφισβητείται πια από παντού η ηγεμονία της;

Ή θα μετατραπεί σε «ισότιμη συνιστώσα» ενός πολύ-πολικού κόσμου; Που θα αναζητά ισορροπίες για να θεμελιώσει την ασφάλεια του, την σταθερότητά του και την ευημερία του; Και όπου κανενός η «ηγεμονία» δεν θα είναι πια «δεδομένη»;

* Να ποιες είναι τώρα οι «αναπόφευκτες επιλογές» για τη Δύση:

--Με την Ρωσία, η Δύση είναι υποχρεωμένη να «συγκλίνει»: Η Ρωσία δεν είναι αρκετά δυνατή για να απειλήσει τους δυτικούς. Αλλά μπορεί να συγκλίνει με την Κίνα και τότε η Δύση θα χάσει την πρωτοκαθεδρία παντού! Ακόμα κι αν δεν απειληθεί άμεσα…

Τα μεγάλα γυμνάσια που έγιναν πρόσφατα (Βοστόκ -2018) με κοινές επιχειρήσεις Κινέζων, Ρώσων και άλλων κεντροασιατικών δυνάμεων, αφύπνισαν ακόμα κι όσους κοιμούνταν μακαρίως…

--Με την Κίνα, η Δύση, είναι υποχρεωμένη να «οριοθετήσει» τις σχέσεις της. Είναι αναμφίβολα ο μεγάλος ανταγωνιστής της. Αλλά δεν μπορεί να αφήσει αυτόν τον στρατηγικό ανταγωνισμό να πάρει συγκρουσιακό χαρακτήρα:

Ούτε ανεκτικότητα μπορεί να δείξει απέναντι στην Κινεζική «διείσδυση», ούτε προκλητικότητα πρέπει να επιδείξει απέναντι στα θεμιτά συμφέροντα της Κίνας.

Και κυρίως, η Δύση δεν μπορεί να σπρώξει τη Ρωσία στην «αγκαλιά» της Κινας! Αυτό το τελευταίο θα ήταν ο μεγαλύτερος εφιάλτης για τους δυτικούς μακροχρόνια. Το απέτρεψαν, όταν και Ρωσία-Κίνα ήταν και οι δύο Κομμουνιστικές (στις μεταπολεμικές δεκαετίες) - και κοντεύουν να το πάθουν τώρα…!

--Με την ισλαμική τζιχάντ η Δύση είναι υποχρεωμένη να συγκρουστεί! Η απειλή είναι πολλαπλή, συνεχής και τεράστια. Οι αναταράξεις που προκαλούν τα αλλεπάλληλα χτυπήματα των τζιχαντιστών στις δυτικές κοινωνίες είναι σεισμικές. Ακόμα πιο διαβρωτικά λειτουργούν οι πιέσεις για εσωτερική αποδοχή της Σαρίας μέσα στα μεγάλα μουσουλμανικά γκέτο των δυτικών χωρών!

Όλα αυτά αποσταθεροποιούν όλο και περισσότερο και τις πιο ευσταθείς ως τώρα δημοκρατίες. Εδώ η Δύση έχει ένα άμεσο και πολύτιμο δυνητικό σύμμαχο: τη Ρωσία! Η οποία επίσης απειλείται από το «πολεμικό Ισλάμ», κι έχει κάθε λόγο – συμφέρον, δυνατότητα και εγγύτητα – να βοηθήσει αποφασιστικά.

Η μεγάλη στρατηγική πρόκληση για την Αμερική είναι τριπλή:

--Πώς να τα βρει με τη Ρωσία, για να αντιμετωπίσει τον ισλαμικό φονταμενταλισμό μεσοπρόθεσμα,

--Πως θα «συγκλίνει» με τη Ρωσία για να ελέγξει τον μελλοντικό ηγεμονισμό της Κίνας μακροχρόνια,

--Και πώς να «συγκλίνει» με τη Ρωσία άμεσα, για να μη τη στείλει στην αγκαλιά της Κίνας (και ματαιωθούν όλα τα υπόλοιπα…)

Αυτό το τελευταίο, παρεμπιπτόντως, ενδιαφέρει πολύ κι εμάς: Γιατί όταν οι Δύση –κι ιδιαίτερα η ναυτική δύναμή της – τα βρίσκει με τη Ρωσία, συνθλίβεται ο στρατηγικός ρόλος της Τουρκίας και αναδεικνύεται ο ρόλος της Ελλάδας.

Ενώ αντίθετα, όταν συγκρούεται η Δύση με τη Ρωσία, αναδεικνύεται η γεωστρατηγική σημασία της Τουρκίας και «περιθωριοποιείται» ο αντίστοιχος ρόλος της Ελλάδας…

(Αυτό οι έξω το ξέρουν, οι Τούρκοι το καταλαβαίνουν, οι δικοί μας, ούτε που το υποψιάζονται…)

--Η άλλη μεγάλη προτεραιότητα της Αμερικής είναι να παρέμβει στον ίδιο το Αραβικό κόσμο για να χτυπήσει τον τζιχαντισμό στην «κοιτίδα του». Κι εδώ η πολιτική της Χίλαρυ (επί Ομπάμα) ήταν καταστροφική! Στήριξε τότε η Ουάσιγκτων την λεγόμενη «Αραβική άνοιξη» που πυροδότησε τις ισλαμικές εξεγέρσεις από τις οποίες προέκυψε όλο το τσουνάμι της τζιχάντ. Τα ίδια έκαναν και οι «πολιτικώς ορθοί» Ευρωπαίοι τότε. Ήλθε ο Τράμπ και ανέτρεψε την πολιτική αυτή! Και οι Ευρωπαίοι ακολούθησαν αμέσως…

Επίσης η παραδοσιακή Αμερικανική πολιτική στήριζε το βαθιά «διαβρωμένο» από τους ισλαμιστές καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας. Που χρηματοδοτούσε όλους τους τζιχαντιστές στον κόσμο! Ήλθε κι εδώ ο Τράμπ και βοήθησε να ανατραπεί το καθεστώς αυτό με την αλλαγή της γραμμής διαδοχής του βασιλικού Οίκου.

Οι πρώην χλιδάτοι χρηματοδότες του ΙΣΙΣ συνελήφθησαν, «στριμώχθηκαν», ξεπουπουλιάστηκαν από όλη την ισχύ τους και τους αφαίρεσαν, επί τόπου, τα αμύθητα κεφάλαιά τους. Ενώ άνοιξε ο δρόμος και για το σταδιακό μετασχηματισμό της μεσαιωνικής σαουδαραβικής κοινωνίας...

Περιέργως, και σε αυτό πρωτοστάτησε ο «κακός» Τράμπ. Εκεί που τα είχε σκατώσει προηγουμένως, το δημοκρατικό… «αγλάϊσμα» πολιτικής ορθότητας - η κα Χίλαρυ…

Όμως, το πιο βασικό για να μπορέσει να αντιμετωπίσει όλες αυτές τις προκλήσεις η Δύση είναι να καταλάβει ότι:

--πρέπει να κλείσει τα σύνορά της (γιατί αλλιώς αποσταθεροποιείται συνεχώς),

--πρέπει να αντιστρέψει τις λαθρομεταναστευτικές ροές (γιατί αλλιώς θα σαρωθεί από ακροδεξιά κινήματα),

-- πρέπει να ενισχύσει την «πυρηνική οικογένεια» (αλλιώς θα διαλυθεί κοινωνικά, πριν προλάβει να αποσυντεθεί πολιτικά)

-- και οφείλει να αποκαταστήσει την πίστη στην εθνική συλλογικότητα των κοινωνιών της.

Η Δύση και ιδιαίτερα η Ευρωπαϊκή Δύση πρέπει να καταλάβει ένα απλό πράγμα: Ότι τα έθνη πια δεν μπορούν να διαιρέσουν τους λαούς της. Αλλά μόνο η εθνική ταυτότητα μπορεί να ενώσει τις κοινωνίες της.

Γιατί αλλιώς κινδυνεύουν να αποσυντεθούν ή να εκραγούν – ή και τα δύο…

Όσο πιο φιλελεύθερη γίνεται η Ευρώπη – αληθινά φιλελεύθερη, δηλαδή ανταγωνιστική, δημοκρατική και ανοικτή στα μηνύματα των καιρών – τόσο πιο πατριωτικές πρέπει να είναι οι κοινωνίες της.

Γιατί η ανταγωνιστικότητα μιας οικονομίας προϋποθέτει κοινωνίες με αυτοπεποίθηση - όπου οι λαοί τους έχουν πίστη στον εαυτό τους, δεν αναζητούν συνεχώς «προστάτες». Αναζητούν εταίρους και συμμάχους…

Ο φιλελευθερισμός, και ο πατριωτισμός πηγαίνουν μαζί ή καταρρέουν και οι δύο.

Αυτά όλα, δεν έχουν καμία σχέση ούτε με τις παραδοσιακές ιδεοληψίες της Αριστεράς (που σήμερα χρεοκοπούν και εις τα καθ’ ημάς)

ούτε με τις παρωχημένες εμμονές της Σοσιαλδημοκρατίας (που έχουν ήδη καταρρεύσει παντού),

ούτε με τις στρεβλώσεις των «φιλελέδων» (που πολλές φορές μοιάζουν με μια «γαλάζια εκδοχή» του ΣΥΡΙΖΑ – στο λίγο πιο… υστερικό),

αλλά ούτε και με κάποιες παραδοσιακές αγκυλώσεις που εμφυλοχωρούν ακόμα στη ΝΔ.

Για να επιβιώσουμε στον brave new world που διαμορφώνεται γύρω μας, μάλλον πρέπει να τα ξαναδούμε όλα από την αρχή.

Αλλά ΟΛΑ! Και από την αρχή…

ΥΓ. Παρεμπιπτόντως, ο μεγαλύτερος δημοκρατικός ηγέτης όλων των εποχών - ο Περικλής - προχώρησε στη δημιουργία «μακρών τειχών» γύρω από την αρχαία Αθήνα! Παρά την προειδοποίηση της «ανταγωνίστριας» Σπάρτης τότε, να μην το τολμήσει, γιατί θα θεωρούνταν εκ μέρους της «αιτία πολέμου»…

Ο Περικλής είχε καταλάβει ήδη από τότε, πως δημοκρατίες δεν στέκονται χωρίς να ελέγχουν τα σύνορά τους. Κάποιοι δεν το έχουν καταλάβει ακόμα…