Δευτέρα 27 Αυγούστου 2018

ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΑΝΘΡΩΠΟ;;;

 Γρλαφει ο Spyros Hatiras

Η 23η Αυγούστου, εχει καθιερωθεί ως ημέρα μνήμης των θυμάτων του Ναζισμου και του Σταλινισμού, στην Ευρώπη.
Η αποκαλούμενη "Black Ribbon Day" (Ημερα της μαύρης κορδέλας), καθιερώθηκε με ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και εχει υιοθετηθεί και απο χώρες εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η επιλογή της ημερομηνίας, δεν ειναι τυχαία.
Στις 23 Αυγούστου του 1939, υπογράφηκε στην Μόσχα η συμφωνία Ribbentrop-Molotov.
Αυτοί ηταν οι υπουργοί εξωτερικών του ναζιστικου και του σταλινικού καθεστώτος αντίστοιχα.
Η συμφωνια δεν ηταν απλα ενα σύμφωνο μη-επιθεσης αναμεσα στους δυο ολοκληρωτισμους.
Ηταν -και εδω βρισκεται ολη η κρισιμότητα- σύμφωνο που προέβλεπε την ΟΥΔΕΥΕΡΟΤΗΤΑ του ενος μερους, σε περιπτωση που το αλλο μέρος εμπλέκονταν σε πολεμο με τρίτους.
Αυτο το επεδίωξε ο Χιτλερ πριν ξεκινησει την επιθεση του στην Ευρωπη, καθως οι ναζί δεν ηταν έτοιμοι για πολεμο σε δυο μέτωπα.
Διχως αυτην την συμφωνια, ο πόλεμος δεν θα ξεκινούσε το 1939.
Στη συνέχεια, προστέθηκε στην συμφωνια ενα μυστικό πρωτόκολλο τεσσάρων άρθρων.
Σε αυτο Ναζι κ Κομμουνιστές μοίραζαν την Πολωνία και τις Βαλτικές χώρες.
Ετσι, την 1η Σεπτεμβρίου ο Χιτλερ εισβάλλει στην Πολωνία εχοντας εξασφαλίσει την ουδετερότητα του Σταλιν.
Ο οποιος εισβάλει με την σειρα του στις 17 Σεπτεμβρίου κ καταλαμβάνει τα Πολωνικά εδάφη που προβλέπονταν στην συμφωνια.
Δυο μέρες μετα την επιθεση των ναζι στην Πολωνια ξεκινα ο β Παγκόσμιος πόλεμος στην Ευρωπη, αφου η Αγγλία και η Γαλλία κηρύσσουν τον πολεμο στην ναζιστικη Γερμανία στις 3 Σεπτεμβρίου του 1939.
Λιγες μέρες πριν την υπογραφή του συμφωνου Ribbentrop-Molotov, ειχε υπογραφεί μια αλλη -οικονομικη αυτη τη φορα- συμφωνια: το ναζιστικό καθεστως παραχωρούσε στον Σταλιν 180 εκατομμύρια μάρκα για αγορα γερμανικών αγαθών.
Ο Ρωσικός λαός αναγκάστηκε τελικα να πληρώσει και αυτος βαρύ φόρο αίματος αντςτεκομενος γενναία στις ναζιστικες ορδές λιγα χρονια αργοτερα, οταν ο Χιτλερ έσπασε την συμφωνια.
Παρ'ολα αυτα, η ιςτορια δεν διαγράφεται:
ναζί και κομμουνιστές έδωσαν τα χέρια, λύνοντας τα χέρια του Χιτλερ που αν δεν ειχε εξασφαλίσει την ουδετερότητα των κομμουνιστών ειναι αμφίβολο αν θα ξεκινούσε τον πολεμο.
Το σημαντικό, ειναι να θυμόμαστε.
Να θυμομαςτε πως και με ποιους τροπους, εφτασαν να κυριαρχήσουν οι αυταρχισμοί και οι ολοκληρωτισμοι που οδήγησαν σε φούρνους...γκουλαγκ...στρατόπεδα συγκέντρωσης...και τείχη που φυλάκιζαν ζωες ανθρωπων.
• Να θυμομαστε, πως οι ολοκληρωτισμοι άφησαν πίσω τους στάχτες...χώρες διαιρεμένες και διχασμένες...λαούς κατεστραμμένους.
• Να θυμομαστε πως οι εκ των άνωθεν υποσχόμενοι "παραδεισοι", οδήγησαν σε αληθινή κόλαση: σε εκατόμβες νεκρών, σε πολλα εκατομμύρια θυματα, σε βασανισμένους και κυνηγημένους ανθρώπους, σε στοχοποιηση και καταστροφή ολόκληρων κοινωνικών τάξεων,
αφανισμό ολόκληρων φυλών, εξοντωση καθε είδους μειονοτήτων.
Ανελέητο κυνηγητό και "εξαφάνιση" όσων διαφωνούσαν ή ασκούσαν ακομη και την πιο ήπια κριτική στο ναζιστικο ή το σταλινικό καθεστώς.
Αλλα να θυμομαστε επίσης οτι:
• οι αυταρχισμοί και οι ολοκληρωτισμοι του ναζισμου και του κομμουνισμού, εχθρευονταν το άτομο, την ατομική πρωτοβουλία.
• μισούσαν και κυνήγησαν με παθος την επιχειρηματικότητα.
• αντικατέστησαν τον ελεύθερο ανθρώπο απο "μαζανθρωπους", εξυμνωντας τις -αποςτερημενες απο καθε δημιουργικότητα- συλλογικότητες,
ΚΑΙ πάνω απ' ολα: αποθέωναν το κράτος.
Ας το γράψω ξανά: αποθέωσαν και οι δυο την ισχύ του μεγάλου κρατους.
Οι ηττημένοι της ιστορίας να μας θυμισουν ξανά σε αυτούς τους περίεργους καιρούς, πως:
• οι λαοί που παραδίδονται στον εύκολο και (καταστροφικά) ευχαριςτο λογο του λαϊκισμού, που παρασύρονται απο κραυγές μίσους για "εχθρούς της κοινωνιας" για "προδότες του έθνους και του λαού", για "ανωτερότητα του αίματος και της φυλής"..παραδίδονται και παρασύρονται στον ιδιο τον όλεθρό τους.
• οι λαοί που πείθονται να ανταλλάξουν την ελευθερια για λιγη περισσότερη "ασφάλεια" ή λιγη περισσότερη "ισότητα", θα χάσουν τελικα καθε ελευθερια, διχως ποτε να νοιώσουν ασφαλείς και έχοντας κερδίσει μονο μια ισότητα: την ισότητα στον τρόμο, στην φτώχεια και στην καταστροφή.
Η 23η Αυγούστου, ειναι ημέρα μνήμης των εκατομμυρίων θυμάτων του ναζισμου και του κομμουνισμού.
Των δυο ολοκληρωτισμων που σκόρπισαν αίμα και τρόμο, μα που τελικα κατέρρευσαν με πάταγο.
Και αυτο, θελω να κρατήσω: την ηττα και την αποτυχία τους.
Ας ειναι αυτο, το θετικό μήνυμα: οτι ο άνθρωπος μπορει να γίνεται ευπιστος ή και αφελής, μα τελικα ειναι και έτοιμος να υπερασπιστεί την ελευθερια του με την ιδια τη ζωή του.
Γιατι η ζωή του, δεν εχει αξία διχως ελευθερια!
Ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε για να ειναι "ασφαλής".
Πολλα απο οσα άλλαξαν τον κοσμο και τον εκαναν καλυτερο -ισως ολα- ξεκίνησαν απο ελεύθερους ανθρώπους που ρίσκαραν, σε περιοχές εξω απο την "ζώνη ασφαλείας" τους.
Ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε, για να πεθάνει σε εναν ομοιομορφο εξισωτισμο.
Ο εξισωτισμος, αφαιρεί την δίψα και το δικαιωμα για διάκριση και αναγνώριση.
Αφαιρεί ολα εκείνα που αποτελούν τις προϋποθέσεις για να προσπαθήσει κανεις περισσοτερο, και τις αιτίες που μας πηγαίνουν μπροστα.
Ο εξισωτισμος, δεν ειναι δικαιοσυνη. Ειναι βάρβαρη αδικία.
Η φυσική κατασταση του ανθρώπου, ειναι η ελευθερια.
Ετσι γεννιέται: ελεύθερος. Ετσι θέλει να ζει, και ετσι να πεθαίνει.
Καθε παρέκκλιση απο την ελευθερια δεν ειναι αποδεκτή, και καθε παραίτηση δεν ειναι - δεν μπορει να ειναι- ανθρώπινη.
Ειτε αυτη γίνεται στο όνομα του "λαού", ειτε της "κοινωνιας", ειτε του "έθνους και της φυλής", ειτε στο όνομα ενος κάποιου -οποιουδήποτε- "θεού".
Σημερα λοιπον -ναι- ειναι ημέρα μνήμης. Αλλα και ημέρα αισιοδοξίας.
Γιατι ακομα και οι πιο ισχυροί, οι πιο έντεχνα φτιαγμένοι και οι πιο αβυσσαλεοι ολοκληρωτισμοι, δεν αντέχουν τελικα. Καταρρέουν!
Αυτο το απαλό και αναζωογονητικο αεράκι της ελευθερίας, ζυγίζει οσο ολόκληρη η ιδια η ιστορία της ανθρωπότητας.
* στην πρώτη φωτό, ο σύντροφος Molotov υπογράφει το σύμφωνο ανάμεσα στον ναζιστικό και τον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό..
Πισω του ο ναζι υπουργος Ribbentrop διπλα στον χαμογελαστό Joseph Vissarionovich Stalin.
Ολοι μαζι, κατω απο το κάδρο του Vladimir Lenin.
* Οι δυο επόμενες φωτό, από ανάρτηση του εξαιρετικού φίλου Κωστή Λυμπουρίδη:
"Στο Βερολίνο, σε πολλά σημεία μπροστά σε εισόδους κτιρίων βλέπεις στο πεζοδρόμιο ενσωματωμένες μεταλλικές πλάκες με ονόματα παλιών ενοίκων που εκτοπίστηκαν από το ναζιστικό καθεστώς σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, από τα οποία δεν επέστρεψαν ποτέ.
Περπατάς λίγο παραπέρα, και κοντά στα σημεία όπου ορθωνόταν το γνωστό Τείχος βλέπεις άλλες πλάκες με ονόματα ανθρώπων που εκτελέστηκαν εν ψυχρώ από τους συνοριοφύλακες της Λαϊκής Δημοκρατίας, επειδή προσπάθησαν να διαπράξουν το έγκλημα να δραπετεύσουν από τον αβίωτο σοσιαλιστικό παράδεισο που έκτιζε το Κόμμα για το καλό τους.
Αυτά τα ονόματα, των μεν και των δε, που στέκουν εκεί στα πεζοδρόμια που περπατάς καθημερινά, κάνεις την βόλτα σου, ζεις ελεύθερα την ζωή σου, αυτά τα ονόματα ανθρώπων που χάθηκαν για πάντα εξαιτίας καθεστώτων ολοκληρωτικών και καταπιεστικών, είναι μια διαρκής υπενθύμιση της αξίας του να ζεις σε μια ανοικτή, δημοκρατική κοινωνία.
Αυτούς τιμούμε στην Ευρώπη στις 23 Αυγούστου, ημέρα μνήμης των θυμάτων του ναζισμού και του κομμουνισμού."
ΥΓ: ΟΧΙ, δεν ειναι διαφορετικοι γιατι ο ενας ειχε -μας λενε κάποιοι- "καλές προθέσεις".
Ειναι αδιάφορες οι "καλές προθέσεις" (ακομα και ΑΝ υπήρχαν) οταν οδηγούν στο ΙΔΙΟ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ αποτελεσμα.
Mε αφορμή την ημέρα,μνήμης θυμάτων ναζισμού και κομμουνισμού όπως αυτή έχει καθιερωθεί από το Ευρωπαϊκό κοινοβουλίο, διαβάζω από διάφορους φίλους και μη το ύστατο επιχείρημά τους ότι αυτό που είδαμε στην τέως ΕΣΣΔ και στα άλλα εδάφη που κατέλαβε ο κόκκινος στρατός δεν ήταν κομμουνισμός αλλά κάτι άλλο(!)
Και έτσι αθωώνεται το απάνθρωπο σύστημα που γνωρίσαμε και που κατέρρευσε, μέσα στον ίδιο αιώνα που εμφανίστηκε ως η "άλλη" η δήθεν επιστημονική και -ακόμη πιο δήθεν- ουμανιστική απάντηση στο -πολύ πιο δήθεν- "βάρβαρο" μοντέλο της ελεύθερης αγοράς & της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Αυτή η προσέγγιση είναι πονηρή και ανέντιμη.
Είναι πονηρή γιατί έτσι επιδιώκεται η διοχέτευση του συστήματος σε ένα κάποιο απυρόβλητο, εκεί που δεν μπορεί να δεχτεί οποιαδήποτε κριτική.
Αφού εκείνο δεν ήταν τελικά κομμουνισμός, κανεις δεν μπορεί να ψέξει τον κομμουνισμό για την βαρβαρότητα των καθεστώτων της ανατολικής Ευρώπης!
Όσα άφησαν πίσω τους καταρρέοντας δηλ. κοινωνίες δίχως φλόγα δημιουργίας, ανθρώπους καταθλιπτικούς και αγέλαστους, οικονομίες αδύναμες & αντιπαραγωγικές με θεσμούς παρωχημένους ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ όλα όσα χαρακτήριζαν το σύστημα πριν την κατάρρευσή του, δηλ. η εξαφάνιση του ατόμου για χάρη μιας απρόσωπης μάζας, η ολική ανελευθερία και η βάρβαρη καταπίεση, η εξύψωση της ρουφιανιάς παντού (χώροι δουλειάς, οικογένεια, κοινωνικές ομάδες, σχολεία κ πανεπιστήμια) σε επιστήμη, η μηδενική ανοχή στην κριτική άποψη, οι εκτοπίσεις και οι δίχως δικές εκτελέσεις των "επικίνδυνων" ή των "αντεπαναστατικών στοιχείων"...ΟΛΑ ΑΥΤΑ δεν αποδίδονται στον κομμουνισμό, αφού ο κομμουνισμός "δεν ήταν αυτό που υπήρξε".
Και έτσι, αφού ο κομμουνισμός δεν υπήρξε, όλα όσα τον χαρακτήρισαν αποδίδονται κάπου αλλού...σε ένα γραφειοκρατικό "λάθος" ας πούμε.
Αντίθετα, ο κομμουνισμός συνεχίζει να πλασάρεται ως κάτι..."ανώτερο", δήθεν πιο ανθρώπινο και δήθεν πιο ελεύθερο!
Τα γκουλαγκ και τα τείχη δεν ήταν κομμουνισμός, αλλά μια...γραφειοκρατική εκτροπή του (lol).
Ο κομμουνισμός δεν απέτυχε, δεν βασάνισε, δεν σκλάβωσε, δεν εκτελεσε, δεν δολοφόνησε.
Η..."λάθος εφαρμογή" του, τα έκανε.
Πέρα από πονηρή, αυτή η προσέγγιση είναι και ανέντιμη: ενώ οι ανοιχτές κοινωνίες και η ελεύθερη οικονομία κρίνονται ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ, οι πονηροί και ανέντιμοι θιασώτες του κομμουνισμού κάνουν την σύγκριση όχι με κάτι άλλο που δοκιμάστηκε στην πράξη...αλλά με κάτι που δεν υπήρξε ποτέ και υπάρχει μόνο ως θεωρία!
Συγκρίνοντας λοιπόν πράξη -ΟΧΙ ΜΕ ΠΡΑΞΗ αλλά- με...θεωρία, τσιτάτα και εύκολα συνθήματα, επιχειρούν να πείσουν για την ανωτερότητα, δήθεν, του κομμουνισμού.
Σε μια τέτοια περίπτωση, σε έναν κόσμο λοιπόν θεωρίας και φαντασίας όπου οι δύσκολοι δράκοι της πραγματικότητας δεν υπάρχουν...θα μπορούσαμε και όσοι ομνυουμε στις ανοιχτές κοινωνίες και στην ελεύθερη επιλογή, να υποστηρίξουμε ότι ο δικός μας κόσμος δεν υπάρχει επίσης.
Ότι αυτό που βλέπουμε στις ΗΟΑ, στον Καναδά, στην Ευρώπη, στην Ιαπωνία, στην Αυστραλία...είναι μόνο η γραφειοκρατική εκδοχή του.
Ο δικός μας κόσμος, είναι ένας κόσμος όπου όλοι ζουν σε μια νιρβάνα ελευθερίας...έχουν χρήματα αρκετά για να επιδιώκουν την ευτυχία τους...έχουν σπίτια με κήπο και σκύλο.
Δεν υπάρχουν οι αστοχίες, οι αποτυχίες και η θλίψη της πραγματικότητας!
Τα πράγματα είναι απλά: ή θα συγκρίνουμε ΠΡΑΞΗ ΜΕ ΠΡΑΞΗ ή θα συγκρίνουμε θεωρία με θεωρία.
Προσωπικά αισθάνομαι ότι οι ιδέες της ελευθερίας υπερέχουν σε κάθε περίπτωση!
Ένα όμως ΔΕΝ θα κάνουμε ποτέ: την πονηριά και την ανεντιμότητα να συγκρίνουμε ΠΡΑΞΗ από την μια, με κάτι που υπάρχει μόνο στο μυαλό κάποιων...με εξωραϊσμένες, φρεσκοβαμμένες θεωρίες, με εύκολα τσιτάτα & ρηχά συνθήματα.
Ποιος φοβάται αλήθεια, την σύγκρουση των πραγματικοτήτων;
Ποιος φοβάται την σύγκριση ΠΡΑΞΗΣ με ΠΡΑΞΗ, Δυτικής με (τέως) Ανατολική Ευρώπη, ΗΠΑ με (τέως) ΕΣΣΔ κλπ;
Ποιος φοβάται την σύγκριση της ελευθερίας στην πράξη (με όλην την ρευστότητά της και όλες τις ανισότητές της) με την ανελευθερια στην πράξη, τον αυταρχισμό στην πράξη, την μιζέρια στη πράξη, τον απάνθρωπο εξισωτισμό στην πράξη, την εξαφάνιση του ατόμου στην πράξη;
Ποιος φοβάται...;
Το ΓΙΑΤΙ, το ξέρουμε ήδη: το απάντησε η ιστορία.

 



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου