Οι ιδεολογίες των κομμάτων κι οι σχέσεις τους με τον εξόριστο Φετουλάχ Γκιουλέν
Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΑΥΡΑΚΤΑΡΗ....
Α. Οι Ισλαμιστές
ΑΚΡ – πρόκειται για αμερικανο-ισραηλινό πολιτικό παρασκεύασμα στους αντίποδες του Ρεφά Παρτισί, του κόμματος του πρώτου ισλαμιστή πρωθυπουργού της Τουρκίας καθ. Νετσμετίν Ερμπακάν, παλιού αρχηγού του Ερντογάν.
Δεν ταυτίζεται με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους κι είναι λάθος να νομίζουν κάποιοι κάτι τέτοιο. Είναι ένα οπορτουνιστικό ισλαμιστικό μόρφωμα δημιουργημένο από Τούρκους εγκάθετους του Φετουλάχ Γκιουλέν προετοιμασμένους για το έργο της καταστροφής της Τουρκιας επί μία εικοσαετία από σιωνιστικούς κύκλους.
Η άνοδος του ΑΚΡ στην εξουσία αποτελεί 9/11 2.0 κι έχει οριστεί ήδη από το 2009 ως απόπειρα μετατροπής της Τουρκίας σε αποικία των Άγγλων, Γάλλων κι Αμερικανών. Σχετικά:Αυτό συμβαίνει επειδή κι ο ουαχαμπισμός και το πολιτικό ισλάμ είναι άσχετα με το Ιστορικό Ισλάμ και την Οθωμανική Αυτοκρατορία, κι έχουν παραχθεί από αποικιοκράτες οριενταλιστές, προβληθεί στις αποικίες των Γάλλων και των Άγγλων συστηματικά επί 200 χρόνια, και τοπικά επιβληθεί με τυραννικά μέσα, έτσι ολότελα παραμορφώνοντας κι αλλοιώνοντας την μουσουλμανική ταυτότητα των ντόπιων.Αντίθετα, το πολιτικό – θεωρητικό σύστημα Millî Görüş (Εθνικό Όραμα) του πρώτου Τούρκου ισλαμιστή πρωθυπουργού Νετσμετίν Ερμπακάν είναι μια ντόπια, τουρκική, κεμαλική – ισλαμική σύνθεση ολότελα αντίθετη στα αποικιοκρατικά συμφέροντα των σιωνιστών, των μασώνων, της Γαλλίας, της Αγγλίας, του Ισραήλ, και της Αμερικής.Είναι άλλωστε εμφανές: επειδή οι Σατανιστές (σιωνιστές και ψευτο-μασώνοι) της Δύσης δεν μπορούσαν να ελέγξουν τον Νετσμετίν Ερμπακάν, παρέσυραν τους αφελείς Τούρκους στρατηγούς εναντίον του, και στην συνέχεια, για να καταστρέψουν τον τουρκικό στρατό, προετοίμασαν τον Ερντογάν και το ψευτο-κόμμα του. Όταν ο Ερντογάν ήταν στη φυλακή, δεχόταν συχνά-πυκνά τις επισκέψεις Αμερικανών κι Άγγλων διπλωματών, οι οποίοι στη συνέχεια απειλούσαν τους στρατηγούς για την περίπτωση στην οποία θα κινδύνευε η υγεία του. Δεν ήταν φυλακή εκείνη η περίπτωση, αλλά μάλλον ένα ιδιότυπο ξενοδοχείο πέντε αστέρων.Μια γελοία και τιποτένια μαριονέτα ήταν πάντοτε ο Ερντογάν, ο οποίος θα ανατρεπόταν με την επιστροφή μιας άλλης σιωνιστικής μαριονέτας, δηλαδή του Φετουλάχ Γκιουλέν του οποίου την επιστροφή στην Τουρκία προετοίμαζαν οι σιωνιστές, ώστε να είναι κάτι ανάλογο με την επιστροφή του Χομεϊνί στο Ιράν.Ευτυχώς όμως δυνάμεις εναντίον και των δύο, κινούμενες για να αποτρέψουν τα σιωνιστικά σχέδια, άφησαν να διαρρεύσει στον Ερντογάν το σενάριο ήδη από το 2007 και πολύ έντονα το 2010Έτσι η σύγκρουση Ερντογάν και Φετουλάχ Γκιουλέν δεν είχε τον δεύτερο ως κύριο χαμένο αλλά τους σιωνιστές, το Ισραήλ, και την Αμερική. Η Τουρκία θα ήταν σήμερα ένα σουνιτικό Ιράν, αν είχαν επιτύχει τα σατανικά και κτηνώδη σχέδια της Μοσάντ, της ΣΙΑ, των Αμερικανών, του Ισραήλ, των ψευτο-μασώνων και των λεπρών σιωνιστών.Η σύγκρουση (Ερντογάν κατά Γκιουλέν) συνέφερε α) και στο τμήμα του ΑΚΡ που δεν ελεγχόταν από τους Γκιουλενιστές, β) και στους στρατηγούς (γιατί η γκιουλενική πλευρά του ΑΚΡ είχε κινήσει τις διαδικασίες εναντίον τους με σκηνοθετημένες ψευτο-οργανώσεις των παρασκηνίων), γ) και στην κεμαλική αξιωματική αντιπολίτευση (που είχε επίσης διαβρωθεί από Γκιουλενιστές), όπως επίσης δ) και στην παντουρανιστική αντιπολίτευση του MHP (που επίσης είχε διαβρωθεί από Γκιουλενιστές αλλά σε μικρότερο βαθμό).Εννοείται ότι η γκιουλενική διάβρωση έπαιρνε κυρίως την μορφή ανοικτών παρεμβάσεων υπέρ κάποιων στελεχών εκ μέρους διπλωματών της Αμερικής, της Αγγλίας, της Γερμανίας και του ΝΑΤΟ: τοποθετούσαν εγκαθέτους εκβιάζοντας τους στρατιωτικούς με ποικίλες ιστορίες, φόβητρα, εκβιασμούς και πολιτικά σκιάχτρα, όπως η αναγνώριση της αρμενικής γενοκτονίας και άλλα. Αυτές οι ξένες παρεμβάσεις άρχισαν να συμβαίνουν από τα χρόνια του Τουργκούτ Οζάλ αλλά μετά την άνοδο του Ερντογάν (2003) πήραν μορφή κατακλυσμού. Καθώς η οργάνωση ήταν μυστική και μόνον οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες είχαν μια μέτρια έως καλή γνώση των στελεχών της, συχνά πολλοί πολιτικοί δεν καταλάβαιναν ότι θα ήταν καταστροφικό να προωθήσουν το στέλεχος που τους συνιστούσε ο δυτικός συνομιλητής τους. Η διάβρωση του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών ήταν ελάχιστη και γι’ αυτό σκηνοθετήθηκαν οι δήθεν παρακρατικές οργανώσεις (Εργκενεκόν και Βαριοπούλα) για προξενήσουν ρήγματα στη συνοχή.Μετά το 2016 και τις συνεχείς απολύσεις, διώξεις και φυλακίσεις στελεχών της μυστικής οργάνωσης αυτής, το σιωνιστικό τερατούργημα του Φετουλάχ Γκιουλέν έχει πλέον διαλυθεί κι εξαρθρωθεί σε βαθμό 80%. Γι’ αυτό κι οι δυνάμεις που είναι εναντίον των σιωνιστών στην Τουρκία (είτε ισλαμιστές, είτε κεμαλιστές, είτε παντουρανιστές) ακόμη επιμένουν στο θέμα αυτό (είτε πρόκειται για τους οκτώ Τούρκους στρατιωτικούς που ζήτησαν άσυλο στην Ελλάδα, είτε για άλλους που έχουν καταφύγει αλλού).Υπάρχουν ακόμη στο κόμμα του Ερντογάν στελέχη προσκείμενα προς την οργάνωση του Φετουλάχ Γκιουλέν αλλά η συνεργασία με το MHP του Μπαχτσελί μειώνει και τον ισλαμιστικό χαρακτήρα του κόμματος του Ερντογάν και τις όποιες δυνατότητες των Γκιουλενιστών.
Β. Οι Παντουρανιστές
MHP – Αυτό το κόμμα πολύ εσφαλμένα στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται ως ακροδεξιό κι ακραίο εθνικιστικό. Ο ιδρυτής του κόμματος Αλπαρσλάν Τουρκές δεν είχε καμμιά δυσκολία να συνεργαστεί σε κυβέρνηση με τους κεντροαριστερούς σοσιαλδημοκράτες του Ετζεβίτ. Ούτε κι η οργάνωση της νεολαίας ‘Γκρίζοι Λύκοι’ έχει παρουσιαστεί στην Ελλάδα μέσα στις αληθινές διαστάσεις της κι ιδέες της.Το κόμμα αυτό έχει μια παράξενη ιστορία. Εμφανίστηκε στη δεκαετία του 1960 ενώ σχετικές θέσεις και ιδεολογίες συζητιούνταν στην Τουρκία ήδη από τη δεκαετία του 1950. Όταν παρουσιάστηκαν, πήραν ένα χαρακτήρα φιλο-κεμαλικό, ενώ ο χαρακτήρας του κράτους που ήθελαν να στήσουν δεν είχε τίποτα το κοινό με το κράτος του Κεμάλ Ατατούρκ. Είναι αντι-ισλαμιστές, κοσμικοί, πίνουν αλκοόλ, και βλέπουν το Ισλάμ περισσότερο σαν παράδοση παρά σαν θρησκευόμενοι πιστοί.
Το κόμμα αυτό ονομάστηκε εθνικιστικό, επειδή δεν μπορούσε να παρουσιάσει την ταυτότητά του στην Τουρκία του 1960. Η ιδεολογία του κόμματος είναι απόλυτα αντίθετη προς τον κεμαλισμό κι αν τα στελέχη του θα την δήλωναν, θα πήγαιναν στη φυλακή μέσα σε λίγες ώρες. Αντί να είναι εθνικιστικό, το MHP είναι ένα υπερ-εθνικό κόμμα παντουρανιστικών τάσεων κι αντιλήψεων. Η διαφορά με το κράτος και την πρακτική του Κεμάλ Ατατούρκ είναι τεράστια – κι αποκρύπτεται στην Ελλάδα.Η παντουρανιστική ταυτότητά τους σημαίνει ότι στόχος τους δεν είναι ένα ‘εθνικό’ κράτος, όπως πάντα ήταν η Τουρκία, αλλά μια υπερεθνική συνομοσπονδία στην οποία θα συμπεριλαμβάνονταν η Τουρκία, το Αζερμπαϊτζάν, οι Τουρκμένοι του Ιράκ και της Συρίας, οι Αζέροι κι οι Τουρκμένοι του Ιράν, το Τουρκμενιστάν, το Ουζμπεκιστάν, το Καζακστάν, η Κιργιζία, και το Ανατολικό Τουρκεστάν (η τεράστια βορειοδυτική επαρχία της Κίνας, όπου ζουν οι Ουϊγούροι κι άλλα τουρανικά φύλα). Δηλαδή κάτι ανάλογο με την Ευρωπαϊκή Ένωση, πλην όμως τεράστιο σε έκταση, ένα υπερεθνικό κράτος από το Αιγαίο μέχρι το Σινικό Τείχος.Η ιδεολογία του παντουρανισμού αναπτύχθηκε από κάποια κορυφαία στελέχη των Νεότουρκων στα τελευταία χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αν και Νεότουρκος παλιότερα, ο Κεμάλ Ατατούρκ τους έκλεισε την πόρτα της Τουρκίας στα μούτρα ήδη από το 1919.Δεν ήταν μόνον αντίθετος στον παντουρανισμό ο Ατατούρκ. Επιπλέον, πίστευε κι επέβαλε ως χαρακτήρα της παιδείας, της εκπαίδευσης και της πολιτικής της Τουρκίας τον τοπικισμό και την πολιτισμική κληρονομιά της Ανατολίας, δηλαδή την πεποίθηση ότι δηλαδή οι σημερινοί Τούρκοι είναια) εγγύτερα στους Χριστιανούς Ρωμιούς, στους Καππαδόκες, στους Πόντιους, στους Ρωμαίους, στους Φρύγες, στους Λυδούς, στους Ίωνες, στους Χιττίτες, στους Λουβίτες, στους Ουραρτού (Αραράτ), και στα αρχαία ανατολικά έθνη της Μεσοποταμίας (Ασσύριους, Βαβυλώνιους, Ακκάδες και Σουμέριους), και
β) μακρύτερα στους Τουρκόφωνους (Turkic) του Καυκάσου, του Ιράν, και της Κεντρικής Ασίας
Αν σήμερα μιλάμε για ευρασιατική πολιτική της Κίνας, της Ρωσσίας, κλπ, πρέπει να έχουμε υπόψει ότι ο Κεμάλ Ατατούρκ δεν έβλεπε την Τουρκία ούτε ως ευρωπαϊκή, ούτε ως ασιατική, ούτε ως ευρασιατική χώρα, αλλά ως γέφυρα μεταξύ Ασίας κι Ευρώπης, Ανατολής και Δύσης.
Το MHP συνεργαζόμενο με τον Ερντογάν δεν έχει ακόμη ρίξει την μάσκα του εθνικισμού (στον οποίο δεν πίστεψε ποτέ) για να δείξει διάπλατα στο φως της μέρας το παντουρανιστικό του πρόσωπο. Πολύ λίγοι έχουν αντιληφθεί πόσο βαριά και μακριά είναι η σκιά του Κεμάλ Ατατούρκ και εκείνων που τον εδίδαξαν να στήσει ένα τέτοιο κράτος. Όμως το MHP συστηματικά σέρνει τον Ερντογάν σε συνεργασία με Ρωσσία, Καζακστάν και Κίνα, και μακριά από ΕΕ, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ. Και το Καζακστάν παίζει ένα πολύ σημαντικό ρόλο σχετικά.
Επειδή οι φίλα προσκείμενοι προς αυτό το κόμμα στρατιωτικοί έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην αποτυχία του γκιουλενικού πραξικοπήματος το 2016, η δύναμη κι η επιρροή τους αυξήθηκαν κατακόρυφα.Μέχρι το 2012, ο τουρκικός στρατός απετελείτο στην συντριπτική πλειοψηφία του από κεμαλιστές, λίγους εθνικιστές (κρυπτο-παντουρανιστές) και λίγους ισλαμιστές. Ανάμεσα και στις τρεις τάσεις υπήρχαν Γκιουλενιστές που βεβαίως υποστήριζαν περισσότερο το άνοιγμα του στρατού προς τους ισλαμιστές (νεώτερα στελέχη, υπαξιωματικούς).Η κατάσταση μέχρι το 2016 ήταν εκρηκτική, καθώς αυξάνονταν οι ισλαμιστές και σε μικρότερο βαθμό οι εθνικιστές. Οι κεμαλιστές ήταν ακόμη η πλειοψηφία, αλλά είχαν διαβρωθεί από Γκιουλενιστές που παρίσταναν τους κεμαλιστές πλην όμως προφασίζονταν ότι ως αξιωματικοί είναι αδιάφοροι ως προς την ισλαμιστική κυβέρνηση του Ερντογάν, κι αυτό το έκαναν με σκοπό να μειώσουν την αντι-ισλαμιστική τάση κι ορμή των κεμαλιστών.
Μετά το 2016, οι περισσότεροι Γκιουλενιστές ξηλώθηκαν, μειώθηκαν οι ισλαμιστές, κι αυξήθηκαν οι εθνικιστές που κατέλαβαν τα πιο σημαντικά πόστα, έτσι ουσιαστικά θέτοντας τον Ερντογάν υπό τον απόλυτο έλεγχό τους. Ο Ερντογάν δέχθηκε να παίξει αυτό το παιχνίδι, επειδή είχε χάσει κατά κράτος, κι έτσι προέκυψε η συνεργασία MHP και ΑΚΡ σε πολιτικό επίπεδο.
Ο Καππαδόκης (από την Καισάρεια) στρατηγός Χουλουσί Ακάρ (Hulusi Akar), αρχηγός ΓΕΕΘΑ της Τουρκίας, είναι παντουρανιστής. (Σχετικά με την όλη του σταδιοδρομία του στον στρατό μια αναλυτική παρουσίαση: https://www.nato.int/cps/en/natohq/who_is_who_122165.htm)
Γ. Το Ιδεολογικό Τίποτα: η Μεράλ Ακσενέρ, εκλεκτή του Φετουλάχ Γκιουλέν
İYİ Party – Το κόμμα της Μεράλ Ακσενέρ είναι το τελευταίο πολιτικό καταφύγιο εθνικιστών, κεμαλιστών κι ισλαμιστών που ελέγχονται από τους Γκιουλενιστές. Όπως προανέφερα, πρώτα προσπάθησε η Μεράλ Ακσενέρ να ανατρέψει τον Μπαχτσελί, κι αφού απέτυχε, πήρε τα βρεγμένα της κι έφυγε. Το κατά Μπαχτσελί κτύπημα ήταν ωστόσο άσχημο και γι’ αυτό η πολιτική επιβίωση του MHP επιβάλλει την συνεργασία με τον Ερντογάν. Έτσι δυο παράξενα συμβάντα έλαβαν χώραν!Πρώτον, όση ανάγκη έχει ο Μπαχτσελί τον Ερντογάν για πολιτική επιβίωση (με ένα 6-7% ως οπαδούς, από τότε που έφυγε η Ακσενέρ, δεν μπορεί να εκλεγεί στη Βουλή, επειδή στον εκλογικό νόμο υπάρχει το όριο του 10% για να μπει ένα κόμμα στη Βουλή), τόση ανάγκη έχει ο Ερντογάν τον Μπαχτσελί για την παραμονή του στην εξουσία και για την συνεργασία με παντουρανιστές στον στρατό, στις μυστικές υπηρεσίες, στην αστυνομία, στη δημόσια διοίκηση, και στον επιχειρηματικό κόσμο. Συμπέρασμα: η συνεργασία θα διατηρηθεί για πάντα.Δεύτερον, αφού η μυστική οργάνωση του Φετουλάχ Γκιουλέν έχασε σχεδόν όλα τα κρυφά ερείσματα που είχε σε όλα τα κόμματα, στον στρατό, στις μυστικές υπηρεσίες, στην αστυνομία, στη δημόσια διοίκηση, στα πανεπιστήμια και στον επιχειρηματικό κόσμο, βρέθηκε με … ένα φανερό πλέον κόμμα, ολότελα δικό της! Αυτό της Ακσενέρ!Θα ήταν αστείο να κάνει κάποιος λόγο για ‘ιδεολογία’, όταν αναφέρεται στο πιο οπορτουνιστικό πρόσωπο της τουρκικής πολιτικής ζωής: την Μεράλ Ακσενέρ! Σφηνάκια με την Τανσού Τσιλέρ παλιά το 1990, μαντήλα αν επισκέπτεται παραδοσιακά μέρη, λαχματζούν (λαϊκό φαγητό που τρώγεται στο πόδι όπως το σουβλάκι στην Ελλάδα) αν είναι σε συγκέντρωση σε καμμιά φτωχογειτονιά, η Ακσενέρ είναι και κεμαλική, και φιλελεύθερη, και συντηρητική, και προοδευτική, και με τους εθνικιστές, και με τους κρατικιστές, και με όποιους είναι οι αντίπαλοί της! Αυτοί που την ξέρουν λένε πολύ απλά ότι δεν πιστεύει τίποτα.
Σαφώς, σε αντίθεση με τον Μπαχτσελί που είναι εναντίον της ένταξης στην ΕΕ, η Ακσενέρ είναι υπέρ της συνέχισης των ενταξιακών διαπραγματεύσεων. Σαφώς φιλοδυτική και με ελάχιστη γνώση της Ρωσσίας, της Κίνας, της Ασίας και της Αφρικής, η Μεράλ Ακσενέρ είναι μια πολύ κατώτερη και πολύ πιο λαϊκή εκδοχή της πανεπιστημιακής καθηγήτριας Τανσού Τσιλέρ που ήταν ένας παράγοντας του διεθνούς κατεστημένου. Αν κι επαρχιώτισσα ή χωριάτα, η Ακσενέρ έχει τώρα όλη την υποστήριξη της Αμερικής, της ΣΙΑ, της Μοσάντ, του Ισραήλ, του ΝΑΤΟ, της Ευρώπης, και μερικών πολύ μεγάλων εταιρειών στον κόσμο και στην Τουρκία.Ένα είναι σαφές: όποιο και να είναι το ποσοστό που θα λάβει η Ακσενέρ, η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων της (από το 50% μέχρι το 70% τους) θα είναι πρώην ψηφοφόροι του Ερντογάν (δηλαδή κοινό που επηρεάζεται από την μυστική οργάνωση του Φετουλάχ Γκιουλέν που θέλει να καταστρέψει τον Ερντογάν) κι όχι πρώην ψηφοφόροι του Μπαχτσελί, του παλιού της αρχηγού.Το τόλμημα για την Ακσενέρ (να γίνει η πρώτη γυναίκα στον κόσμο πρόεδρος μιας μουσουλμανικής χώρας) είναι μεγάλο, αλλά το διακύβευμα για την ΣΙΑ, τη Μοσάντ, την Αμερική και το όργανό τους, τον Φετουλάχ Γκιουλέν, είναι τεράστιο: πρόκειται κυριολεκτικά γι’ αυτό που λένε στα γαλλικά quitte ou double ή το τι λένε στ’ αγγλικά to win the horse or lose the saddle.Εδώ πρέπει να αποσαφηνίσω κάτι που μπορεί να αποτελεί ερώτημα πολλών. Συχνά αναφέρω τον Ερντογάν και το κόμμα του ως δημιουργήματα σιωνιστών. Επίσης ως δημιούργημα σιωνιστών αναφέρω τον Φετουλάχ Γκιουλέν που από το 2012-2013 είναι σε μετωπική σύγκρουση με τον Ερντογάν.Ιδιαίτερα γι’ αυτές τις εκλογές της Τουρκίας σημειώνω ότι τους αντιπάλους Ερντογάν κι Ακσενέρ υποστηρίζουν ΣΙΑ, Μοσάντ, Ισραήλ κι Αμερική. Πολλοί μπορούν να δουν αυτό ως παράλογο. Αλλά δεν είναι.Εκτός από την πολύ τυπική και συνηθισμένη περίπτωση ένα κέντρο εξουσίας (ή ακόμη κι ένας επιχειρηματίας) να υποστηρίζει ταυτόχρονα δυο αντιπάλους, συμβαίνουν κι άλλες καταστάσεις που πρέπει πάντα να έχουμε κατά νουν.Σε μυστικές υπηρεσίες, στρατούς, κυβερνήσεις χωρών, όπως και σε διεθνείς οργανισμούς και κολοσσιαίες εταιρείες, υπεισέρχονται στελέχη μυστικών εταιρειών, δηλαδή των ιησουϊτών, των μασώνων και των σιωνιστών. Αλλά καμμιά από αυτές τις οργανώσεις δεν είναι μονολιθική κι αδιαίρετη. Έχουν όλες διασπασθεί.Σήμερα, για παράδειγμα, υπάρχουν σιωνιστές που θέλουν να καταστρέψουν και να διαλύσουν το Ισραήλ. Στις τελευταίες προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ υπήρξαν κάποιοι σιωνιστές που υποστήριξαν την Κλίντον κι άλλοι σιωνιστές που υποστήριξαν τον Τραμπ. Το ίδιο συμβαίνει και στις περιπτώσεις Γκιουλέν (Ακσενέρ) κι Ερντογάν στην Τουρκία. Οπότε, μια φράξια της ΣΙΑ υποστηρίζει την Ακσενέρ κι άλλη τον Ερντογάν. Όσο για την Μοσάντ, αυτή είναι γνωστό ήδη σε πολλούς ότι κάνει πόλεμο ακόμη και στον Νετανιάχου.
Δ. Οι Κεμαλιστές
CHP – Το παραδοσιακό κεμαλικό κόμμα. Εδώ πρέπει να προσθέσω ότι δεν πρέπει να συγχέουμε τον Κεμάλ Ατατούρκ με τους Κεμαλιστές. Το κόμμα του θεμελιωτή του τουρκικού κράτους έχει σταδιακά, αργά αλλά σταθερά απομακρυνθεί πάρα πολύ από την πρακτική του ιδρυτή του (κι αυτό συνέβηκε κατόπιν συνεχών μετά το 1945 ευρωπαϊκών κι αμερικανικών παρασκηνιακών επεμβάσεων), κι έτσι στο όνομα του Κεμάλ Ατατούρκ έχουν βαθμιαία αποδοθεί πολιτικές, θέσεις, ιδέες κι αντιλήψεις που εμφανέστατα βρίσκονται στους αντίποδες του έργου του.
Ο Κεμάλ Ατατούρκ δεν ήταν ούτε οπορτουνιστής, ούτε ιδεολόγος. Δεν ήταν ούτε κρατικιστής, ούτε λαϊκιστής. Είχε διδαχθεί πολύ καλά την τέχνη του κυβερνάν από τον κορυφαίο Γερμανό μύστη και ιεροφάντη Ρούντολφ φον Ζεμπότεν-ντορφ (Rudolf von Sebottendorf), οπότε τον διέκριναν ένας ρεαλισμός και μια ωμή αντίληψη της πραγματικότητας.
...Θεωρίες, φιλοσοφίες κι ιδεολογίες είναι ο σατανικός τρόπος με τον οποίο διαβρώνονται λαοί και συνειδήσεις, καταστρέφονται χώρες κι έθνη, και σβύννονται από την Ιστορία οι πανανθρώπινες ψυχικές αξίες κι αρχές. Οπότε, διαιρετικές, ψεύτικες και κρετινίστικες φιλοσοφίες κι ιδεολογίες απουσίαζαν από την κοινωνία και το κράτος του Κεμάλ Ατατούρκ, όπου σημασία είχε δοθεί στην ανάπτυξη της ανατολιακής ταυτότητας των συγχρόνων Τούρκων, στην πρόοδο στην τεχνολογία και στην διοίκηση, καθώς και στην μετατροπή της Τουρκίας σε μια σύγχρονη κοινωνία.Το διεστραμμένο, απάνθρωπο και σατανικό αίσχος του οργανωμένου πολυκομματισμού, ο οποίος αποβλακώνει τον λαό, τον διαιρεί, και τον μετατρέπει σε τιποτένια πιόνια σιωνιστών και μασώνων, απουσίαζε από την Τουρκία του Κεμάλ Ατατούρκ.Μετά το 1950, το κεμαλικό κόμμα μονταρίστηκε πάνω στις γραμμές της δυτικοευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, κι έκτοτε ακολούθησε μια πολιτική υποστήριξης εφαρμογών κρατικισμού και παρεμβατισμού που για την εξασφάλιση της διαιώνισής του στην εξουσία την συνέδεσε με μια γενναία δόση προσωπολατρείας (στο όνομα του Ατατούρκ) – απόδειξη κι αυτό της εκ μέρους των κεμαλιστών προδοσίας του ιδρυτή του τουρκικού κράτους που σίγουρα θα επήρε πολλές στροφές μέσα στον τάφο του. Όσο ζούσε ο Ατατούρκ, δεν υπήρχε στην Τουρκία ίχνος προσωπολατρείας.Όπως ήταν αναμενόμενο, η προσωπολατρεία συνιστά μια ώθηση της κοινωνίας προς συντηρητισμό, κι από το 1990 οι κεμαλιστές άρχισαν να χάνουν σοβαρό έδαφος ως προς τα συντηρητικά κεντροδεξιά κόμματα που ακολουθούσαν, κι αυτά στο όνομα του Ατατούρκ (Κύριε ελέησον!), πολιτικές συντηρητικών ή νεοφιλελευθέρων δυτικο-ευρωπαϊκών κομμάτων οι οποίες βρίσκονται επίσης στους αντίποδες του έργου του Κεμάλ Ατατούρκ!Έτσι, η τουρκική κοινωνία, κατ’ όνομα κεμαλική αλλά διοικούμενη από κατ’ εξοχήν αντι-κεμαλιστές και ψευτο-κεμαλιστές πολιτικούς, ήταν αδύνατο να μην παρασυρθεί σε ισλαμιστικές σειρήνες, εφόσον η πολιτική είχε πλέον γίνει μια αντιλαϊκή αρένα ικανοποίησης προσωπικών φιλοδοξιών και παράνομου πλουτισμού – όλων πάντοτε στο όνομα του Κεμάλ Ατατούκ! Ένα συμπέρασμα σωστό κι εύκολο να εξαχθεί είναι ότι και την άνοδο του Νετσμετίν Ερμπακάν το 1995 και την άνοδο του σκουπιδιού Ερντογάν το 2002-2003, τις προξένησαν μόνοι τους οι ψευτο-κεμαλιστές.Περιορίζοντας την πολιτική τους σε α) εξασφάλιση κεκτημένων, β) στείρο αντι-ισλαμισμό και γ) αναιτιολόγητη, τυπική, φορμαλιστική εμμονή στο κοσμικό κράτος (secular state), οι κεμαλιστές μετέτρεψαν την κληρονομιά του Κεμάλ Ατατούρκ σε μια θλιβερή ρυτίδα από τσιτάτα, ευχολόγια, κλισέ, κι αποφθέγματα, καθώς ήταν ανίκανοι οι ίδιοι να επιχειρηματολογήσουν πέραν του στερεοτύπου ‘έτσι έκανε / είπε ο Κεμάλ Ατατούρκ’.Σήμερα, οι ίδιοι οι κεμαλιστές έχουν παρασυρθεί σε μια μη-θέση. Επιθυμούν να επανέλθουν στην εξουσία και ν’ ανατρέψουν τα σχετικά λίγα (για μια περίοδο διακυβέρνησης 15 ετών) ισλαμιστικά μέτρα και νομοθετήματα του Ερντογάν, αλλά δεν μπορούν σε καμμιά περίπτωση να υπερβούν το 30% του τουρκικού λαού που τους ψηφίζει όχι επειδή τους θεωρεί ικανούς ή ‘καλούς’, αλλά επειδή απεχθάνεται, μισεί και βδελύσσεται (δικαιολογημένα) τον Ερντογάν.Σε καμμιά περίπτωση δεν θα υπερβούν οι κεμαλιστές τα εμπόδια στο δρόμο τους για την εξουσία, εκτός αν κάνουν μια γενναία αυτοκριτική, την οποία ωστόσο σήμερα ακόμη δείχνουν ανίκανοι ν’ αποπειραθούν. Ο μέσος Τούρκος γνωρίζει ότι ‘κεμαλιστές’ (δηλ. ψευτο-κεμαλιστές) σημαίνει α) αδιαφορία για την κεντρική κι ανατολική Τουρκία, β) περιφρόνηση για τα χωριά, γ) ελιτιστική εξουσία γύρω από τα μεγάλα αστικά κέντρα της δυτικής Τουρκίας (ή μάλλον τις πλούσιες συνοικίες αυτών των αστικών κέντρων), και δ) στερεοτυπικό αναμάσημα των κενών πολιτικών λόγων της δεκαετίας του 1990.Την κατά του Ερντογάν κριτική τους, την δέχονται πολλοί, αλλά όταν θα βγει από την μέση ο Ερντογάν, τι θα έχουν να πουν οι κεμαλιστές; Άδηλον!Έτσι, οι κεμαλιστές γνωρίζουν πολύ καλά ότι, εκτός από την εναντίον τους έχθρα του συνόλου του διεθνούς παρασκηνιακού κατεστημένου (όλων των πλευρών των ιησουϊτών, των μασώνων και των σιωνιστών) που τους περιορίζει δραστικά στο περιθώριο της πολιτικής ζωής της Τουρκίας, το βασικό τους εμπόδιο στην επιστροφή στην απόλυτη εξουσία είναι ο κακός κι ο ανίκανος εαυτός τους. Χωρίς μια γενναία αυτοκριτική, δεν πρόκειται να δώσουν ποτέ οι (ψευτο-)κεμαλιστές ένα νέο όραμα στον μέσο Τούρκο.Οπότε, οι κεμαλιστές συστηματικά επιχειρούν να επανέλθουν στην εξουσία βασιζόμενοι σε ένα στείρο αντι-Ερντογανισμό (ο οποίος σίγουρα και περνάει στον μισό τουρκικό πληθυσμό και παραπάνω) και σε οπορτουνιστικές συνεργασίες με τον …. οποιονδήποτε.Προσέξτε λοιπόν: κατά τη διαδικασία των προεδρικών εκλογών του 2007 (όπου η ψηφοφορία γινόταν μέσα στο κοινοβούλιο κι απαιτείτο παρουσία 2/3, κάτι που δεν ήταν δυνατό, επειδή οι κεμαλιστές ως αξιωματική αντιπολίτευση, το MHP και τα μικρότερα κόμματα μποϋκοτάρησαν την εκλογή), η Τουρκία οδηγήθηκε σε κοινοβουλευτικές εκλογές και μετά από αυτές, η κεμαλική αντιπολίτευση συνέχισε να μποϋκοτάρει την διαδικασία. Τότε, το MHP κατέβασε τον δικό του υποψήφιο εναντίον του Αμπντουλάχ Γκιούλ κι ο Σαμπαχετίν Τσακμάκογλου (Sabahattin Çakmakoğlu) πήρε 70 ψήφους αντί 339 του Γκιούλ ο οποίος εκλέχθηκε. Η αποστασιοποίηση του MHP από τους κεμαλιστές οφειλόταν στο ότι ούτως ή άλλως οι ισλαμιστές είχαν πλειοψηφία στο κοινοβούλιο και πλέον ήταν σαφές ότι κι όλη η αντιπολίτευση να απεπειράτο και πάλι να μποϋκοτάρει την εκλογή, στον τρίτο γύρο ο Γκιούλ θα εκλεγόταν με απλή πλειοψηφία. Στις προεδρικές εκλογές του 2014, υπό άλλη πλέον ηγεσία (Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου αντί του Ντενίζ Μπαϋκάλ), οι κεμαλιστές έπρεπε να κατεβούν σε καθολική ψηφοφορία, επειδή μετά τις προεδρικές εκλογές του 2007 είχε διεξαχθεί ένα αμφιλεγόμενο δημοψήφισμα στο οποίο ένα από τα ερωτήματα που είχαν τεθεί ήταν η καθολική ψηφοφορία για την εκλογή προέδρου δημοκρατίας. Οι κεμαλιστές έκαναν τότε ένα από τα χειρότερα λάθη τους με το να απόσχουν. Η συμμετοχή ήταν πολύ χαμηλή, γύρω στα 2/3 των ψηφοφόρων, και το ‘Ναι’ πήρε μόνο 68%. Πολλοί υπολογίζουν ότι, αν οι κεμαλιστές συμμετείχαν, το ‘Ναι’ δεν θα έπαιρνε πάνω από 45-47%. Οπότε, στις προεδρικές εκλογές του 2014, οι κεμαλιστές ‘κρύφτηκαν’ πίσω από το MHP και συμφώνησαν να ψηφίσουν ένα πολιτικά άχρωμο κι άοσμο πρόσωπο που δεν είχε ποτέ του ασχοληθεί με την πολιτική αλλά κατόπιν συμφωνίας Τουρκίας, Σαουδικής Αραβίας, και άλλων χωρών είχε εκλεγεί γενικός γραμματέας της Οργάνωσης της Ισλαμικής Συνεργασίας (Organisation of Islamic Cooperation) και είχε ήδη συμπληρώσει μια θητεία δέκα ετών στην θέση αυτή (2004-2014): τον Εκμελετίν Ιχσάνογλου (Ekmeleddin İhsanoğlu). Ο Ερντογάν εκλέχτηκε με 51% στον πρώτο γύρο, ενώ ο Ιχσάνογλου πήρε σχεδόν 39% κι ο Ντεμιρτάς (του HDP) σχεδόν 10%.Καταγγέλθηκαν πολλές παρατυπίες στην καταμέτρηση ψήφων αλλά τα σιωνιστικά ΜΜΕ, υποστηρίζοντας για μια ακόμη φορά τον Ερντογάν, αποσιώπησαν το θέμα. Πρέπει να σημειωθεί ότι, παρά την ήδη τότε υπαρκτή επί διετία σύγκρουσή του με τον Ερντογάν, ο Φετουλάχ Γκιουλέν δεν έδωσε εντολή στα μέλη και τους οπαδούς της μυστικής οργάνωσής του να διεξαγάγουν μετωπικό πόλεμο κατά του Ερντογάν κατά τις εκλογές αυτές. Ο λόγος είναι απλός: ακόμη πίστευε ότι, με τον υπουργό εξωτερικών και προαλειφόμενο για πρωθυπουργό και διάδοχο του Ερντογάν στην ηγεσία των ισλαμιστών Αχμέτ Νταούτογλου δικό του, διέθετε ακόμη αρκετή επιρροή για να βουλιάξει τον Ερντογάν, όταν θα ερχόταν η ώρα. Το 2015 έλαβαν χώρα δυο κοινοβουλευτικές εκλογές, επειδή στις πρώτες η κυβερνητική πλευρά, οι ισλαμιστές, έχασαν την πλειοψηφία και δεν μπόρεσε να σχηματιστεί κυβέρνηση. Όμως οι εκλογές του Ιουνίου 2015 (οι δεύτερες εκλογές έγιναν τον Νοέμβριο του 2015) κατέδειξαν ένα ακόμη μεγάλο λάθος των Κεμαλιστών: τα δυο μεγάλα κόμματα της αντιπολίτευσης (CHP και MHP) πήραν μαζί (24.95% και 16.29%) 41.24%, δηλαδή περισσότερο από τους ισλαμιστές που έλαβαν 40.87%. Αυτό σημαίνει ότι, αν είχαν κατέλθει στις εκλογές σε κοινό μέτωπο κατά του Ερντογάν, κάτι πλέον δεν θα ήταν περίεργο μετά την κοινή υποστήριξη προεδρικού υποψήφιου ένα χρόνο πιο πριν, σίγουρα θα συνεκέντρωναν περισσότερο ποσοστό (πείθοντας ότι αποτελούν σοβαρή εναλλακτική λύση εναντίον των ισλαμιστών), ενώ ακόμη και με το ίδιο ποσοστό θα αποκτούσαν κυβερνητική πλειοψηφία, δεδομένου ότι θα κυβερνούσαν με ψήφο ανοχής του HDP.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου