Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΕΝΕΠΝΕΥΣΕ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΗ ΚΑΠΟΙΩΝ ΕΚ ΤΩΝ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΩΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ, ΘΡΥΛΩΝ ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΩΝ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ
Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ
Ως γνωστόν, κατά την διάρκεια της ιστορίας, υπήρξαν πάρα πολλοί θρύλοι (ή παραμυθία ακόμα και βιβλία), οι οποίοι εμπνευστήκαν από πραγματικά ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα, και οι οποίοι είναι πάρα πολύ γνωστοί στις μέρες μας (http://www.diakonima.gr/2014/11/23/%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CE%B8%CE%B9%CE%BD%CE%AD%CF%82-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CF%80%CE%AF%CF%83%CF%89-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC/).
Σε αυτούς, τα πραγματικά γεγονότα και οι πρωταγωνιστές παραλλάχθηκαν από τον λαό και τους συγγράφεις και η τελική εικόνα που έμεινε, αν και εμπεριέχει αρκετά ψήγματα της πράγματα, έχει παράλληλα και πολλές διαφοροποιήσεις από αυτήν, ενώ στις αρχικές εκδόσεις τους, ήταν πολύ πιο βίαιες (http://www.cretalive.gr/history/oi-alhthines-istories-piso-apo-ta-paramythia-1,http://www.mixanitouxronou.com.cy/stiles/lifestyle/foni-diamelismi-makavria-mnimata-vasanistiria-krivonte-piso-apo-ta-paramithia-tis-ntisnei-i-alithines-istories-ine-akatalliles-gia-mikra-pedia/).
Έτσι, είναι σε όλους γνωστή η ιστορία της Χιονάτης και των εφτά νάνων, την οποία η κακιά μητριά της και μάγισσα, της έδωσε ένα δηλητηριασμένο μήλο, του οποίου τα αποτελέσματα διαλυθήκαν όταν την φίλησε ο όμορφος πρίγκιπας του παραμυθιού και από τότε έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλυτέρα.
Όμως, δεν είναι ευρύτερα γνωστό, πως αυτή η ιστορία είναι εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα: Έτσι, η πραγματική ιστορική Χιονάτη, στην πραγματικότητα ονομαζόταν Margarete von Waldeck και ήταν αρχόντισσας της Βαυαρίας.
Αυτή, μεγάλωσε στο Bad Wildungen, ενώ η οικογένεια της, είχε στην ιδιοκτησία της ένα ορυχείο χαλκού (του οποίου υπεύθυνος για την διαχείριση ήταν ο αδελφός της), στο οποίο δούλευαν ως σκλάβοι, μικρά παιδιά, τα οποία λόγω των κακουχιών και των κακών συνθηκών υγιεινής, εκτός του ότι ήταν παραμορφωμένα, δεν μεγάλωναν και σε ύψος.
[Από αυτά τα δυστυχισμένα παιδιά, εμπνευστήκαν τους κοντούς νάνους του παραμυθιού που δουλεύουν στα ορυχεία και μοιάζουν με παιδιά].
Όταν, πέθανε η μητέρα της Margarete, ο πατέρας της παντρεύτηκε ξανά, αλλά η μητριά της την μισούσε θανάσιμα (η κακιά μητριά-μάγισσα του παραμυθιού), ζηλεύοντας την ομορφιά της, και για τον λόγο αυτό, την έστειλε στις Βρυξέλλες, προκειμένου να την ξεφορτωθεί.
Όσο η Margarete βρισκόταν εκεί, γνώρισε τον διάδοχο του θρόνου της Ισπανίας, τον μετέπειτα βασιλιά Φίλιππο τον Γ', του οποίου σύντομα έγινε ερωμένη, ενώ και αυτός, την είχε την ερωτευτεί σφοδρότατα (ο ωραίος πρίγκιπας του παραμυθιού).
Όμως, για ο πατέρας του πρίγκιπα, ο τότε βασιλιάς της Ισπανίας, ο οποίος όχι μόνο δεν ενέκρινε το ειδύλλιο, αλλά είχε σχεδιάσει άλλο γάμο στον γιο του για πολιτικούς λόγους, προέβη στην δηλητηρίαση της (χρησιμοποιώντας όπως λένε την ντόπια τεχνική θανάτωσης, μέσω δηλητηριασμένων μήλων).
[Στις μέρες μας, στην «παραμυθένια» Ισπανία, οι δήθεν «αντισυστημικοί και αδιάφθοροι» PODEMOS και η ηγεσία τους, αντιμετωπίζει προβλήματα να διατηρηθεί στην εξουσία, λόγω της εμπλοκής της σε ηθικά σκάνδαλα (http://www.zougla.gr/kosmos/article/ispania-i-politelis-vila-pou-stixioni-tous-antisistimikous-podemos)].
Το ίδιο γνωστή, είναι και η ιστορία των αδελφών Χάνσελ και Γκρέτελ, τα οποία η κακιά μάγισσα του δάσους, ήθελε να ψήσει στον φούρνο της, αλλά αυτά, κατάφεραν να της ξεφύγουν και να την τιμωρήσουν, γυρνώντας στην συνέχεια σώα στο σπίτι τους.
Η ιστορία αυτή, βασίζεται στην τραγική πραγματική ιστορία της φουρνάρισσας Katharina Schraderin (1327 μ.Χ.), η οποία έφτιαχνε τόσο νόστιμα γλυκά και μπισκότα, ώστε προκάλεσε τον φθόνο των ανταγωνιστών της, που αυτοί την συκοφάντησαν σαν μάγισσα, και στο τέλος, την έκαψαν μέσα στον ίδιο της το φούρνο (όπως γίνεται και στο παραμύθι).
Επίσης, πραγματικά στοιχεία, υπάρχουν και στην ιστορία του Διγενή. Στον θρύλο για το πώς ο πατέρας του Διγενή, παντρεύτηκε την μητέρα του, λέει πως ένας Άραβας ηγέτης, σε μια επιδρομή του, απήγαγε την αδελφή των γιων ενός Βυζαντινού στρατηγού.
Τα αδέρφια της στην συνέχεια, έσπευσαν να πάρουν την αδερφή τους πίσω, φτάνοντας στο στρατόπεδο του, αλλά εκεί μετά από πολλές λογομαχίες με τον Άραβα φύλαρχο, στο τέλος αυτός, παραδέχεται πως είναι ερωτευμένος με την αδερφή τους, τους λέει ότι δεν τη έχει αγγίξει και τους ζητάει να την παντρευτεί.
Για τον σκοπό αυτό μάλιστα, τους υπόσχεται ότι θα βαφτιστεί Χριστιανός, ενώ θα μετοικήσει μάλιστα μαζί με όλη την φυλή του στο Βυζάντιο, γενόμενος μάλιστα σύμμαχος των Βυζαντινών, στον αγώνα τους κατά των Αράβων.
Στην συνέχεια, ο φύλαρχος ορκίζεται στην τιμή του ότι θα τηρήσει όλα όσα είπε, αναφέροντας στην συνέχεια, ως απόδειξη και τα ονόματα των γενναίων προγόνων του, οι οποίοι έδειξαν θάρρος και σημεία τιμής (του Κορβούη και του Χρυσέα).
Από τον γάμο που ακολουθεί, γεννιέται ο γνωστός σε όλους μας Διγενής, του οποίου τα κατορθώματα γίνονται στην συνέχεια ξακουστά, και τον οποίο επισκέπτεται ακόμα και με θαυμασμό, ο ίδιος ο ένδοξος Βυζαντινός Αυτοκράτορας Βασίλειος.
Ο παραπάνω θρύλος, βασίζεται σε πραγματικά ιστορικά γεγονότα: Όντως τον 8ο μετά Χριστόν αιώνα, στα ανατολικά σύνορα του Βυζαντίου, κυριαρχούσαν οι στασιαστές παυλικιανοί ηγέτες, Καρβέας και Χρυσόχειρ (ο Κορβουης και Χρυσέας του ποιήματος του Διγενή), οι οποίοι είχαν καταστεί σύμμαχοι και υποτελείς των Αράβων και σε συνεργασία με τους οποίους εισέβαλαν και λεηλατούσαν τα Βυζαντινά εδάφη.
Οι Βυζαντινοί, κατόρθωσαν μετά από πολύχρονους αγώνες, να εξοντώσουν τους δυο αυτούς στασιαστές, ενώ χάρις τις συνέχεις νίκες του ενδόξου στρατηγού Κορκούα και μετέπειτα και του Αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά, κατάφεραν να υποτάξουν και το εμιράτο που υποστήριζε τους Παυλικιανούς.
Τότε, πολλές Αραβικές φυλές (σύμφωνα και με Αραβικά χρονικά), εκχριστιανίσθηκαν και πέρασαν στα Βυζαντινά ανατολικά εδάφη, στα οποία και εγκαταστάθηκαν, γενόμενοι σύμμαχοι του Βυζάντιου κατά των Αράβων, ενώ παντρευτήκαν και Βυζαντινές, και τα «διγενή» (δυο γένη Βυζαντινοί-Άραβες) παιδιά τους, όταν μεγάλωσαν, έγιναν ακρίτες που πολεμούσαν στα σύνορα.
Επίσης, ο χαρακτήρας του Βασίλειου Διγενή Ακρίτα, βασίζεται πιθανώς εν μέρει στους σπουδαίους Αυτοκράτορες Βασίλειο τον Α’ και Βασίλειο τον Β’ τον Βουλγαροκτόνο, οι οποίοι έγιναν γνωστοί για τους νικηφόρους αγώνες τους κατά των Αράβων, καθώς και στον ικανό τουρμάρχη Διογένη, ο οποίος υπηρετούσε στα Αραβοβυζαντινά σύνορα, αποκρούοντας πολλές Αραβικές επιθέσεις, ο οποίος και βρήκε ηρωικό θάνατο σε μάχη κατά των Αράβων το 788 μ.Χ.
[Οι Άραβες έχουν τον αντίστοιχο θρύλο για τον Γαζή, για τον οποίο και πιστεύεται ότι και αυτός ήταν εμπνευσμένος από πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα].
Στην Ελλάδα, υπάρχει επίσης και ο θρύλος του Καραγκιόζη (στα Ελληνικά Μαυρομάτη). Αυτός, λέγεται πως ήταν ένας Έλληνας κτίστης και σιδεράς, ο οποίος μαζί με τον φίλο του τον Χατζηαβάτη, κατοικούσε στην τουρκοκρατούμενη Προύσα τον καιρό του Οθωμανού Σουλτάνου, Ορχάν.
Αυτοί οι δυο συμμετείχαν στην κατασκευή ενός τζαμιού που έχει διατάξει να χτιστεί ο Σουλτάνος, ο μεν Χατζηαβάτης ως επιστάτης, ενώ ο Καραγκιόζης (ο οποίος και είχε μαύρα μάτια, που ήταν και ο λόγος που τον αποκαλούσαν μαυρομάτη-στα τουρκικά Καραγκιόζη) ως εργάτης.
Οι δυο τους, με τα αστεία και τους σαρκαστικούς διάλογους τους, δεν άφηναν τους άλλους εργάτες να δουλέψουν (αφού αυτοί σταματούσαν την εργασία τους για να τους ακούνε), και για τον λόγο αυτό, ο Σουλτάνος οργισμένος, διέταξε το θάνατο τους.
Ο Καραγκιόζης εκτελέστηκε, ενώ ο Χατζηαβάτης πρόλαβε και το έσκασε στην Θράκη, από οπού έστειλε αργότερα χρήματα για την κατασκευή του τάφου του Καραγκιόζη, όταν ο Σουλτάνος, μετανιωμένος για την πράξη του αυτή, διέταξε τον Σεΐχ Κιουστερί να δημιουργήσει τις φιγούρες Καραγκιόζη και του Χατζηαβάτη για να τους θυμάται, ενώ ως τις μέρες μας, υπάρχει στην Προύσα υπάρχει ο τάφος του Καραγκιόζη και του Χατζηαβάτης.
Αλλά και η ιστορία του Αλαντίν, του Σουλτάνου και του κακού μάγου Τζαφάρ, ακόμα και των Ιζνογκούντ, Χαλίφη Χαρούν Ελ Πατσάχ και του μπράβου του Μπλιαχαχάτ, βασίζονται σε πραγματικά πρόσωπα.
Συγκεκριμένα, στα ιστορικά πραγματικά πρόσωπα του Αββασίδη Χαλίφη της Βαγδάτης Χαρούν Ελ Ρασίντ (από τον οποίο εμπνευστήκαν τον Χαλίφη των χίλιων και μιας νυκτών). του Μεγάλου Βεζίρη του, Τζαφάρ Βαρμακίδη, και του ευνούχου δούλου τους, Μάνσουρ.
Ο Χαρούν και ο Τζαφάρ, ήταν από παιδιά καλοί φίλοι και συνδιοικούσαν την Αυτοκρατορία, αφού οι οικογένεια των Βαρμακίδων, είχε βοηθήσει τους Αβασσίδες καίρια στην απόκτηση της εξουσίας από την εξουσία των Ομεϊάδων αντιπάλων τους, αποκτώντας στην συνέχεια μεγάλα πλούτη και δύναμη και οντάς πάντα πιστοί στους Αβασσίδες.
Αυτοί, οι τρεις μάλιστα, πολλές φορές, μεταμφιεζόταν και σε ζητιάνους, τριγυρνώντας τις νύκτες στους δρόμους της Βαγδάτης, προκειμένου να μάθουν ιδίοις όμμασι τι πίστευε ο λαός για αυτούς (όπως γίνεται συχνά και με τους τρεις πρωταγωνιστές των κόμικς του Ιζνογκούντ).
Όμως, ξαφνικά, ο Τζαφάρ και οι Βαρμακίδες, καθαιρέθηκαν από την εξουσία, με εντολή του ίδιου του Χαρούν Ελ Ρασίντ, ο φίλος του Τζαφάρ εκτελέστηκε και το πτώμα του διαμελίστηκε και τοποθετήθηκε στα δυο άκρα της Βαγδάτης, ο αδερφός του ο Φαζλ φυλακίστηκε, ενώ η περιουσία τους δημεύθηκε.
Τι είχε συμβεί; Σύμφωνα με όσα υποστήριξαν οι θρύλοι που δημιούργησαν οι Αβασσίδες για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους, ο Τζαφάρ ερωτεύθηκε χωρίς την άδεια του Χαλίφη μια συγγενή του, ενώ ο Χαλίφης ανακάλυψε ότι καταπίεζε οικονομικά τον λαό καταπιέζοντας τον με συνέχεις φόρους, ενώ φαινόταν πως ήθελε να του κλέψει και τον θρόνο.
Όμως, ενώ η ερωτική ιστορία δεν ήταν αληθινή, για τις υπόλοιπες, η μονή αλήθεια είναι ότι όντως ο Τζαφάρ, εφάρμοζε αγρία οικονομική πολιτική, με την σύμφωνη όμως γνώμη του Χαλίφη, ο οποίος ήθελε να βρει χρήματα για τους συνέχεις πολέμους, τα κτίσματα και την πολυτελή διαβίωση του.
Όσον αφορά για προσπάθεια κατάληψης του θρόνου από τους Βαρμακίδες, ούτε για αυτήν υπάρχουν στοιχεία, αλλά πιθανότατα ο Ρασίντ, στράφηκε εναντίον τους προληπτικά, προκειμένου να μην συμβεί κάτι τέτοιο μελλοντικά, για να πάψει να έχει συγκυριαρχία στην εξουσία, για να αποκτήσει την τεράστια περιουσία τους προς όφελος του, αλλά και για να ρίξει σε κάποιον το φταίξιμο για τις λάθος πολιτικές που διέπραξε ο ίδιος.
Για τον λόγο αυτό, φρόντισε να δημιουργηθούν πολλές συκοφαντικές ιστορίες και θρύλοι στην συνέχεια, οι οποίες παρουσιάζουν τον Τζαφάρ Βαρμακίδη (τον μάγο Τζαφάρ) στον Αλαντίν, ο οποίος θέλει να του πάρει τον θρόνο, για να δικαιολογήσει τις πράξεις του, κάτι που δείχνει ότι ο «is no good (Iznogood)», στην πραγματικότητα δεν ήταν ο Μεγάλος Βεζίρης στην περίπτωση αυτή, αλλά ο Χαλίφης.
Όμως, υπάρχουν και χαρακτήρες βιβλίων, οι οποίοι έχουν εμπνευστεί από πραγματικά γεγονότα. Δυο μάλιστα από αυτά, προέρχονται από την Μεγάλη Βρετάνια: Το «Πνεύμα των Χριστουγέννων» και το «Δόκτωρ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ».
Το πρώτο, πραγματεύεται την γνωστή σε όλους μας ιστορία του μίζερου και βίαιου τσιγκούνη επιχειρηματία Εμπενίζερ Σκρουτζ, οι οποίος μέσω των πνευμάτων των Χριστουγέννων, αλλάζει ραγδαία και γίνεται κάλος, ενώ η δεύτερη, αφορά την ιστορία ενός επιστήμονα, ο οποίος μέσω ενός υγρού που παρασκεύασε, μεταμορφώνεται από κάλος Μίστερ Χάιντ την ημέρα στον βίαιο δολοφόνο Δόκτωρ Τζέκιλ την νύχτα.
Και οι δυο ιστορίες βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα: Η πρώτη στην ιστορία του Βέλγου νεκροθάφτη Βαν ντε Γκρααβ, ο οποίος ήταν απολυτά μίζερος τσιγκούνης, έπινε, βίαιος με τα παιδιά και δούλευε ακόμα και στις γιορτές.
Όμως αυτός στην συνέχεια, εξαφανίστηκε ξαφνικά για κάποια χρονιά και όταν εμφανίστηκε είχε τον ακριβώς αντίθετο χαρακτήρα με πριν. Όταν τον ρώτησαν πως έγινε αυτό, αυτός ισχυρίστηκε ότι είχε δει σε όραμα ένα ξωτικό, το οποίο του έδειξε ένα παιδί να πεθαίνει, κάνοντας τον να αλλάξει ζωή.
Στην δεύτερη περίπτωση, η ιστορία εμπνεύστηκε από την ιστορία του Τζακ του Αντεροβγάλτη, για τον οποίο πολλοί πίστευαν ότι την ημέρα παρίστανε τον καλό πολίτη, ενώ το βραδύ, «μεταμορφώνονταν» στον άγριο και αιμοχαρή δολοφόνο που σκότωνε ανυπεράσπιστες γυναίκες.
Ακόμα και ο γνωστός σε όλους μας σωματοφύλακας Ντ’ Αρτανιάν, είναι εμπνευσμένος από πραγματικό πρόσωπο: Το όνομα αυτού, ήταν Κάρολος Ντε Καστελμόρ και το μόνο που είχε ίδιο με τον Ντ’ Αρταίναν, ήταν η εμφάνιση.
Κατά τα άλλα, ήταν ο κύριος υπεύθυνος για την εκτέλεση όλων των βρομοδουλειών του «βασιλιά Ήλιου», του Λουδοβίκου του ΙΔ’ της Γαλλίας (εκτέλεση των πολιτικών του αντιφρονούντων, σφαγές χωρικών, φυλάκιση αριστοκρατών κ.λ.π.).
Ο «ηθικός αυτός σωματοφύλακας», σκοτώθηκε βλακωδώς σε μια πολιορκία, όταν βλέποντας ότι οι Βρετανοί μισθοφόροι του στρατού του, έδειχναν μεγαλύτερο θάρρος από τους Γάλλους, αυτός θέλοντας να μην υστερήσει εναντίον τους, έκανε μια ορμητική έφοδο εναντίον του αντίπαλου οχυρού, στην οποία και σκοτώθηκε.
Παρόλα αυτά, ο βασιλιάς στενοχωρήθηκε με τον θάνατο του εκτελεστή του και διέταξε για την εκπαίδευση και το μεγάλωμα των παιδιών του, να πληρώσει ο ίδιος μέσω του βασιλικού του μισθού.
Αυτές, είναι μόνο λίγες από τις ιστορίες, από τις οποίες εμπνευστήκαν, πολλά βιβλία και θρύλοι, οι οποίες μας αποδεικνύουν καθαρά, ότι πολλές φορές η πραγματικότητα, μπορεί να ξεπεράσει ακόμα και την φαντασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου