Ιπποτική Υπηρεσία στο Θεό και την Πατρίδα, του Ιβάν Ίλυν
Σημείωμα του μεταφραστή: Ο Ιβάν Ίλυν (1883-1954) ήταν Λευκός (τσαρικός) Ρώσος φιλόσοφος, που εξορίστηκε από τους Μπολσεβίκους μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Γερμανία. Στο κείμενο που ακολουθεί ο Ίλυν, ύστερα από την τραυματική εμπειρία της Επανάστασης και του Εμφυλίου Πολέμου, επισημαίνει την ανάγκη που είχε το Ρωσικό έθνος για μία φυσική και πνευματική αριστοκρατία, την οποία θα διέκρινε το αγωνιστικό πνεύμα, η αυτοθυσία και η πίστη. Αυτό το δοκίμιο που έχει κλείσει σχεδόν ένα αιώνα αποτελεί διαχρονικό μήνυμα εγρήγορσης και μεταστροφής, με ιδιαίτερα σημασία στους δύσκολους καιρούς μας.
Το Ιπποτικό Πνεύμα
Μέσα από όλην την μεγάλη συζήτηση των ημερών μας, εν μέσω καταστροφής, τραγωδίας και απωλείας, σε διαφωνίες και πειρασμούς, πρέπει να θυμόμαστε ένα πράγμα και βάσει αυτού να ζούμε: τη συντήρηση και διάδοση ενός πνεύματος ιπποτικής υπηρεσίας. Πρωτίστως μέσα στους ίδιους μας τους εαυτούς, και ύστερα στα παιδιά μας, τους φίλους μας και τους ομοϊδεάτες. Πρέπει να προστατεύσουμε αυτό το ψέμα ως κάτι ιερό. Πρέπει να το ενισχύσουμε σε εκείνους που μας εμπιστεύονται, εκείνους που μας εκμυστηρεύονται και εκείνους που ζητούν την κατεύθυνση μας. Αυτό είναι που πρέπει να προωθήσουμε στους ηγέτες και τους ποιμένες μας, επιμένοντας, ακόμη και απαιτώντας το. Γιατί αυτό το πνεύμα είναι όπως ο αέρας και το οξυγόνο της Ρωσικής εθνικής σωτηρίας, και εάν κάποτε στέρευε, τότε αμέσως θα εγκαθίστατο μία ατμόσφαιρα σήψης και αποσύνθεσης, εμφανής ή κρύφιος μπολσεβικισμός.
Οι δεκαετίες που έχουμε βιώσει είναι τέτοιες που άνθρωποι συνηθισμένοι να φέρουν αδιάφορες και χλιαρές θέσεις, ανίκανοι ή απρόθυμοι να οχυρωθούν και να πάρουν μία απόφαση, έχουν ήδη, εκ προοιμίου, υπογράψει την κρίση τους. Έχουν καταδικαστεί στην ταπείνωση και τον βόρβορο, και οι ζωτικές τους δυνάμεις θα χρησιμοποιηθούν από εκείνους που βάζουν τον κόσμο σε πειρασμό. Παντού όπου δεν υπάρχει θέληση, η θέληση των υιών της απωλείας θα κυριαρχήσει. Παντού όπου η συνείδηση είναι σιωπηλή και η απληστία διαιρεί την ψυχή στα δύο, ο μπολσεβικισμός ήδη κατακτά, και παντού όπου η ωμή επιθυμία για εξουσία ορισμένων ερεθίζει την άσβεστη φιλοδοξία άλλων, εκεί προετοιμάζεται η αποπλάνηση, η διάλυση και ο θρίαμβος του εχθρού. Οπουδήποτε το πνεύμα της ιπποσύνης ασθενεί ή εκλείπει, η καταστροφή μας περιμένει. Αυτό ισχύει τώρα και θα ισχύει στο διηνεκές.
Σε όποια θέση μπορεί να βρεθεί ο άνθρωπος, τούτο το καθήκον (εάν ο ίδιος σκοπός δεν είναι αισχρός) έχει την ιδέα του να δίνει νόημα στον σκοπό του, καθαγιάζοντας το όχι ως μία απασχόληση, αλλά ως υπηρεσία, υπηρεσία στον Ενωμένο Σκοπό του Θεού στη Γη. Σε διάκριση από το ίδιο το υποκείμενο, έχον τα δικά του προσωπικά συμφέροντα, συμπάθειες και επιθυμίες, ο σκοπός του Θεού έχει τα υπερβατικά μονοπάτια της αναγκαιότητας και της αξίωσης. Έτσι τα προσωπικά συμφέροντα του ανθρώπου και το υπερβατικό ενδιαφέρον του Σκοπού Του ανά πάσα στιγμή μπορεί να αποκλίνουν και να μπει μπροστά στον πειρασμό της ιδιοτέλειας. Ανά πάσα στιγμή, ένας άνθρωπος μπορεί να βρεθεί στη θέση του μισθοφόρου, μη γνωρίζοντας ποια κατεύθυνση να επιλέξει, ή στη θέση του προδότη που προτιμά τα δικά του συμφέροντα από τα υπερβατικά. Το πνεύμα της ιπποσύνης συνίσταται στην ακράδαντη αφοσίωση στο μονοπάτι του υπερβατικού.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν βλέπουν τον Σκοπό καθόλου και δεν καταλαβαίνουν τις υπερβατικές προϋποθέσεις. Ξέρουν μόνο τις δικές τους δουλειές, την προσωπική επιτυχία, και όλα τα άλλα για αυτούς είναι μέσα για αυτόν τον σκοπό. Όλη η δράση τους αποδεικνύεται υποτακτική και προδοτική, και από τα έργα αυτών των καριεριστών, κολάκων, δωροληπτών και καιροσκόπων έχουν χαθεί και θα χαθούν όλοι οι ανθρώπινοι οργανισμοί και θεσμοί. Πιστεύω τους είναι η εξαγορά-δεν έχει σημασία γιατί ξεπούλησαν τον Σκοπό, είτε για τα λεφτά, τις τιμές ή την εξουσία, και δεν έχει σημασία τι έκρυβε η ψυχή τους πίσω από την προδοσία: ανοικτός μηδενισμός (όπως ανάμεσα στους μπολσεβίκους) ή η συναισθηματική έλλειψη χαρακτήρα και μια σοφιστεία που δικαιολογεί τα πάντα (χαρακτηριστικό των προεπαναστατικών Φιλισταίων).
Υπάρχουν άλλοι άνθρωποι, οι οποίοι γνωρίζουν τις απαιτήσεις του Σκοπού και του υπερβατικού, αλλά τα αντιμετωπίζουν με μια τυπική αδιαφορία, ωσάν να ήταν καθήκον βαρύ και άχαρο ή μια απωθητική αναπόφευκτη εξέλιξη-δίχως αγάπη, έμπνευση και δημιουργικότητα. Η δράση τους είναι "υπηρεσία", αλλά η υπηρεσία τους είναι απλά η εκτέλεση της επόμενης "διαταγής" ή "αντικειμένου". Εργάζονται σαν μισθωτοί, και στην καλύτερη περίπτωση δεν καταριούνται τη δουλειά τους, ή σαν δούλοι, συνθλιμμένοι από την κάθε προσπάθεια. Η μοίρα του Σκοπού δεν έχει σημασία για αυτούς. Οι απαιτήσεις του υπερβατικού, όπως και να αποκαλούνται-Εκκλησία, Πατρίδα, Ορθοδοξία, Στρατός, Επιστήμη, Τέχνη-μόνο τους απασχολούν και τους επιβαρύνουν. Δεν είναι αφοσιωμένοι στον σκοπό του Θεού στη Γη. Και από τα έργα αυτών των αναίσθητων μηχανών, αυτών των αδιαφόρων ανθρώπων και καιροσκόπων, όλοι οι ανθρώπινοι οργανισμοί αδειάζουν εσωτερικά και σβήνουν, απογοητεύοντας και ενοχλώντας κάθε έναν που θα έρθει σε επαφή με αυτούς, προκαλώντας κριτική και επιτείνοντας μία ατμόσφαιρα καταστροφικής διαμαρτυρίας.
Τώρα όσο ποτέ άλλοτε, η Ρωσία χρειάζεται ανθρώπους ικανούς όχι για υποτέλεια ή καιροσκοπία, αλλά υπηρεσία. Ανθρώπους που όχι μόνο βλέπουν τον Σκοπό και κατανοούν τις απαιτήσεις του υπερβατικού, αλλά που είναι αφοσιωμένοι στον Σκοπό του Θεού στη Γη. Άνθρωποι που όχι απλώς δεν είναι αδιάφοροι και αναίσθητοι, αλλά εμπνευσμένοι, που να εμπνέουν άλλους-άνθρωποι που δεν παραδίδουν τα συμφέροντα του Σκοπού ούτε για χρήματα, τιμές και εξουσία, ούτε για κάθε είδους αιτήματα και χάρες-αδιάφθοροι με την πληρέστερη και υψηλότερη έννοια της λέξεως. Αυτοί είναι άνθρωποι για τους οποίους το καθήκονδεν είναι βαριά εργασία και η υποχρέωση δεν είναι απωθητική, γιατί στην ψυχή τους, η υποχρέωση καλύπτεται από προσωπική αφοσίωση, και το καθήκον έχει βαπτισθεί σε παθιασμένο ενδιαφέρον για τον σκοπό. Αυτοί είναι άνθρωποι που, φυσικά, χαίρονται με κάθε προσωπική τους επιτυχία, αλλά για αυτούς, η ίδια η επιτυχία τους παραμένει ένα μέσον για να υπηρετήσουν τη νίκη του Σκοπού του Θεού. Αυτοί είναι άνθρωποι που δεν φοβούνται την ευθύνη ακριβώς επειδή έχουν πλήρως ενδυθεί τον Σκοπό, και σε καμία περίπτωση δεν επιζητούν καλοτυχία και άνοδο ανεξαρτήτως κόστους. Αυτοί είναι άνδρες χαρακτήρα και κοινωνικού θάρρους, άνδρες με ιδέα της θέλησης, εθελοντές για τον Ρωσικό Εθνικό Σκοπό. Άνθρωποι συναχθέντες ως οργανωτές της Ρωσίας.
Το πνεύμα της ιπποσύνης συνίσταται πρωτίστως στην εθελοντική και πρόθυμη αποδοχή της δυσκολίας και του κινδύνου στο όνομα του Σκοπού του Θεού στη Γη. Και πρέπει να παραδεχθούμε ότι εάν η ζωή πάντοτε αναμένει αυτό από εμάς, και ακόμη και στους πιο ευτυχισμένους καιρούς μας προτείνει τέτοια βάρη και ευθύνες κίνδυνο, συνδεδεμένο μαζί της σε κάθε βήμα-τότε μετά την στρατιωτική κατάρρευση της Ρωσίας στο Μεγάλο Πόλεμο και την ήττα της στην Επανάσταση, όλη της η αναγέννηση και αναστήλωση θα εξαρτάται απολύτως από το εάν θα βρεθεί στη χώρα μας ένα πλαίσιο ανδρών σταθερών σε ένα τέτοιο πνεύμα και ικανό για τέτοια υπηρεσία. Ένα πλαίσιο αδιάφθορο και συνεπώς που δεν ξεπουλάει τίποτε είτε σε ξένους είτε εσωτερικούς εχθρούς της Ρωσίας. Πιστοί σε αγάπη και συνείδηση, και συνεπώς ικανό να συγκεντρώσουν γύρω τους εμπιστοσύνη και αφοσίωση σε όλες τις καρδιές πιστές στην Πατρίδα. Σε πλαίσιο ιπποτικό, και συνεπώς κληθέντες στην υπηρεσία και οργάνωση της δημόσιας σωτηρίας.
Η ουσία της απαραίτητης για τη Ρωσία ιπποσύνης είναι δεν βρίσκεται πριν από όλα στην εμπλοκή αλλά στην αυταπάρνηση. Κανείς στα σημερινά πολιτικά κόμματα δεν είναι ιπποτικός, καθώς όλοι εμπλέκονται στην εξουσία και τα συνακόλουθα οφέλη της, Αυτό που χρειάζεται η Ρωσία είναι είναι ένα πλαίσιο ανδρών με ανανεωμένο και εξευγενισμένο κίνητρο στις ψυχές τους. Μόνο νέοι άνθρωποι μπορούν να δημιουργήσουν ένα νέο καθεστώς, "νέο" όχι με την έννοια της εποχής, το όνομα ή την "επαναστατική θέση" που τα πάντα διαφθείρει, αλλά με την έννοια της κατεύθυνσης της βούλησης και τη δύναμη της βούλησης: της υπερβατικής κατεύθυνσης και της ακατάβλητης δύναμης. Αυτός που μέσα σε αυτά τα χρόνια των καταστροφών, των τραγωδιών και των απειλών δεν έχει μπορέσει να βρει στην ψυχή του νέες πηγές πολιτικού συλλογισμού και πολιτικής δράσεως-πηγές θρησκευτικές, πατριωτικές και ιπποτικές, ο οποίος όπως και πριν δε συλλαμβάνει τη Ρωσία (από τα αριστερά ή τα δεξιά) ως το πεδίο της καριέρας του και της ιδιωτικής ανέλιξης, αυτός ο άνθρωπος είναι εχθρός της Ρωσίας, φέρνοντας της δηλητήριο και θάνατο μέσα από την καρδιά του, ότι προγράμματα και συνθήματα κι αν χρησιμοποιεί ως προκάλυμμα. Έξω από το ιπποτικό πνεύμα της εθνικής υπηρεσίας, τα πάντα είναι άσκοπο, επιβλαβή και μάταια. Έξω από αυτό, κανείς δεν θα ελευθερώσει ούτε θα αποκαταστήσει τίποτα, αλλά μόνο θα δημιουργήσει νέα σύγχιση, νέο χάος και νέο εμφύλιο πόλεμο, για την καταστροφή της Ρωσίας και την χαρά των προαιωνίων αντιπάλων της σε όλον τον κόσμο.
Για τούτο όσοι στέκονται έξω από κάθε ξένη και σοβιετική "πολιτική", από όλες τις ατέρμονες "πρωτοβουλίες" (Στο εξωτερικό) και τους προδοτικούς "συμβιβασμούς" (υπογείως), από κάθε σκευωρία και φιλονικία των πολιτικών κομμάτων, έχουν δίκιο. Όμως αυτή η αποστασιοποίηση δεν πρέπει να σημαίνει την άρνηση της κυριότητας, ούτε συμπίπτει με έλλειψη πολιτικού σκοπού και έλλειψη βούλησης. Τουναντίον-όλο της το νόημα έγκειται στη συσσώρευση πολιτικού νοήματος και πολιτικής βούλησης και στον υπερβατικό εξαγνισμό της ψυχής, στη συγκέντρωση της δυνατότητας της ψυχής για κατανόηση και των πιο ευγενών δυνάμεων. Αυτή η αποχή από το σαχλό και το ανώριμο, από τη ματαιότητα και τις ίντριγκες της κομματικής πολιτικής, επιβάλλεται ακριβώς για να θέσει την αρχή για μια νέα προσέγγιση, της ιδέας και της βούλησης, στην κυριότητα εν γένει και στη Ρωσική πολιτεία συγκεκριμένα-ο ιπποτικός δρόμος.
Για αυτό πρέπει να ξεκινήσουμε από την εγκαθίδρυση ενός αδιαμφισβήτητου αφορισμού που επιτάσσει: Η καταστροφή της Ρωσίας ήρθε και προετοιμάστηκε από το γεγονός ότι οι Ρώσοι άνδρες διακατέχοντο από ανεπαρκή ιπποτισμό. Και από εκεί πήγασαν όλα τα σφάλματα και τα εγκλήματα που βεβήλωσαν τη Ρωσία, όλα τα ρεύματα της έλλειψης χαρακτήρα, της λιποψυχίας, της απληστίας, της δειλίας, της εξαγοράς, της προδοσίας και της αγριότητας. Και τα λάθη και τα εγκλήματα αυτά θα επαναληφθούν, και τα ρεύματα αυτής της ανανδρίας και της λιποψυχίας θα ξεχυθούν-μέχρι η Ρωσία να χαράξει μία οδό προς την πνευματική και θρησκευτική ανανέωση. Μέχρι άνδρες ιπποτικού τύπου και ιπποτικού χαρακτήρα εγερθούν και μπουν σε παράταξη. Και όταν αυτό συμβεί, τότε είναι που θα βρουν και θα ενισχύσουν μία νέα κυρίαρχη παράδοση, για την ώρα διεσπαρμένη και χαμένη, αλλά που είχε συλληφθεί πολλούς αιώνες πριν στο πνεύμα της Ρωσικής Ορθοδοξίας, μια παράδοση που άντεξε μέσα από αιώνες αγώνα για το Ρωσικό εθνικό μεγαλείο. Αυτή είναι η παράδοση του θρησκειοκεντρικού κρατικού εθελοντισμού που αναγεννήθηκε ξανά στη Ρωσική γη πριν δέκα χρόνια
Αυτό είναι το πιο στοιχειώδες και σημαντικό. Αν λείπει, τότε δεν θα υπάρξει Ρωσία, παρά μόνο σύγχιση και χάος, ντροπή και διάλυση. Τώρα είναι που πρέπει να πάρουμε αυτό το μονοπάρι και να ξεκινήσουμε την ανανέωση μας, σήμερα, δίχως δισταγμό ή καθυστέρηση.
Μάριος Νοβακόπουλος
Το Ιπποτικό Πνεύμα
Του Ιβάν Ίλυν
Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, ο Θεός , και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου (Ψαλμοί 51:10/50:12)
Μέσα από όλην την μεγάλη συζήτηση των ημερών μας, εν μέσω καταστροφής, τραγωδίας και απωλείας, σε διαφωνίες και πειρασμούς, πρέπει να θυμόμαστε ένα πράγμα και βάσει αυτού να ζούμε: τη συντήρηση και διάδοση ενός πνεύματος ιπποτικής υπηρεσίας. Πρωτίστως μέσα στους ίδιους μας τους εαυτούς, και ύστερα στα παιδιά μας, τους φίλους μας και τους ομοϊδεάτες. Πρέπει να προστατεύσουμε αυτό το ψέμα ως κάτι ιερό. Πρέπει να το ενισχύσουμε σε εκείνους που μας εμπιστεύονται, εκείνους που μας εκμυστηρεύονται και εκείνους που ζητούν την κατεύθυνση μας. Αυτό είναι που πρέπει να προωθήσουμε στους ηγέτες και τους ποιμένες μας, επιμένοντας, ακόμη και απαιτώντας το. Γιατί αυτό το πνεύμα είναι όπως ο αέρας και το οξυγόνο της Ρωσικής εθνικής σωτηρίας, και εάν κάποτε στέρευε, τότε αμέσως θα εγκαθίστατο μία ατμόσφαιρα σήψης και αποσύνθεσης, εμφανής ή κρύφιος μπολσεβικισμός.
Οι δεκαετίες που έχουμε βιώσει είναι τέτοιες που άνθρωποι συνηθισμένοι να φέρουν αδιάφορες και χλιαρές θέσεις, ανίκανοι ή απρόθυμοι να οχυρωθούν και να πάρουν μία απόφαση, έχουν ήδη, εκ προοιμίου, υπογράψει την κρίση τους. Έχουν καταδικαστεί στην ταπείνωση και τον βόρβορο, και οι ζωτικές τους δυνάμεις θα χρησιμοποιηθούν από εκείνους που βάζουν τον κόσμο σε πειρασμό. Παντού όπου δεν υπάρχει θέληση, η θέληση των υιών της απωλείας θα κυριαρχήσει. Παντού όπου η συνείδηση είναι σιωπηλή και η απληστία διαιρεί την ψυχή στα δύο, ο μπολσεβικισμός ήδη κατακτά, και παντού όπου η ωμή επιθυμία για εξουσία ορισμένων ερεθίζει την άσβεστη φιλοδοξία άλλων, εκεί προετοιμάζεται η αποπλάνηση, η διάλυση και ο θρίαμβος του εχθρού. Οπουδήποτε το πνεύμα της ιπποσύνης ασθενεί ή εκλείπει, η καταστροφή μας περιμένει. Αυτό ισχύει τώρα και θα ισχύει στο διηνεκές.
Σε όποια θέση μπορεί να βρεθεί ο άνθρωπος, τούτο το καθήκον (εάν ο ίδιος σκοπός δεν είναι αισχρός) έχει την ιδέα του να δίνει νόημα στον σκοπό του, καθαγιάζοντας το όχι ως μία απασχόληση, αλλά ως υπηρεσία, υπηρεσία στον Ενωμένο Σκοπό του Θεού στη Γη. Σε διάκριση από το ίδιο το υποκείμενο, έχον τα δικά του προσωπικά συμφέροντα, συμπάθειες και επιθυμίες, ο σκοπός του Θεού έχει τα υπερβατικά μονοπάτια της αναγκαιότητας και της αξίωσης. Έτσι τα προσωπικά συμφέροντα του ανθρώπου και το υπερβατικό ενδιαφέρον του Σκοπού Του ανά πάσα στιγμή μπορεί να αποκλίνουν και να μπει μπροστά στον πειρασμό της ιδιοτέλειας. Ανά πάσα στιγμή, ένας άνθρωπος μπορεί να βρεθεί στη θέση του μισθοφόρου, μη γνωρίζοντας ποια κατεύθυνση να επιλέξει, ή στη θέση του προδότη που προτιμά τα δικά του συμφέροντα από τα υπερβατικά. Το πνεύμα της ιπποσύνης συνίσταται στην ακράδαντη αφοσίωση στο μονοπάτι του υπερβατικού.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν βλέπουν τον Σκοπό καθόλου και δεν καταλαβαίνουν τις υπερβατικές προϋποθέσεις. Ξέρουν μόνο τις δικές τους δουλειές, την προσωπική επιτυχία, και όλα τα άλλα για αυτούς είναι μέσα για αυτόν τον σκοπό. Όλη η δράση τους αποδεικνύεται υποτακτική και προδοτική, και από τα έργα αυτών των καριεριστών, κολάκων, δωροληπτών και καιροσκόπων έχουν χαθεί και θα χαθούν όλοι οι ανθρώπινοι οργανισμοί και θεσμοί. Πιστεύω τους είναι η εξαγορά-δεν έχει σημασία γιατί ξεπούλησαν τον Σκοπό, είτε για τα λεφτά, τις τιμές ή την εξουσία, και δεν έχει σημασία τι έκρυβε η ψυχή τους πίσω από την προδοσία: ανοικτός μηδενισμός (όπως ανάμεσα στους μπολσεβίκους) ή η συναισθηματική έλλειψη χαρακτήρα και μια σοφιστεία που δικαιολογεί τα πάντα (χαρακτηριστικό των προεπαναστατικών Φιλισταίων).
Υπάρχουν άλλοι άνθρωποι, οι οποίοι γνωρίζουν τις απαιτήσεις του Σκοπού και του υπερβατικού, αλλά τα αντιμετωπίζουν με μια τυπική αδιαφορία, ωσάν να ήταν καθήκον βαρύ και άχαρο ή μια απωθητική αναπόφευκτη εξέλιξη-δίχως αγάπη, έμπνευση και δημιουργικότητα. Η δράση τους είναι "υπηρεσία", αλλά η υπηρεσία τους είναι απλά η εκτέλεση της επόμενης "διαταγής" ή "αντικειμένου". Εργάζονται σαν μισθωτοί, και στην καλύτερη περίπτωση δεν καταριούνται τη δουλειά τους, ή σαν δούλοι, συνθλιμμένοι από την κάθε προσπάθεια. Η μοίρα του Σκοπού δεν έχει σημασία για αυτούς. Οι απαιτήσεις του υπερβατικού, όπως και να αποκαλούνται-Εκκλησία, Πατρίδα, Ορθοδοξία, Στρατός, Επιστήμη, Τέχνη-μόνο τους απασχολούν και τους επιβαρύνουν. Δεν είναι αφοσιωμένοι στον σκοπό του Θεού στη Γη. Και από τα έργα αυτών των αναίσθητων μηχανών, αυτών των αδιαφόρων ανθρώπων και καιροσκόπων, όλοι οι ανθρώπινοι οργανισμοί αδειάζουν εσωτερικά και σβήνουν, απογοητεύοντας και ενοχλώντας κάθε έναν που θα έρθει σε επαφή με αυτούς, προκαλώντας κριτική και επιτείνοντας μία ατμόσφαιρα καταστροφικής διαμαρτυρίας.
Τώρα όσο ποτέ άλλοτε, η Ρωσία χρειάζεται ανθρώπους ικανούς όχι για υποτέλεια ή καιροσκοπία, αλλά υπηρεσία. Ανθρώπους που όχι μόνο βλέπουν τον Σκοπό και κατανοούν τις απαιτήσεις του υπερβατικού, αλλά που είναι αφοσιωμένοι στον Σκοπό του Θεού στη Γη. Άνθρωποι που όχι απλώς δεν είναι αδιάφοροι και αναίσθητοι, αλλά εμπνευσμένοι, που να εμπνέουν άλλους-άνθρωποι που δεν παραδίδουν τα συμφέροντα του Σκοπού ούτε για χρήματα, τιμές και εξουσία, ούτε για κάθε είδους αιτήματα και χάρες-αδιάφθοροι με την πληρέστερη και υψηλότερη έννοια της λέξεως. Αυτοί είναι άνθρωποι για τους οποίους το καθήκονδεν είναι βαριά εργασία και η υποχρέωση δεν είναι απωθητική, γιατί στην ψυχή τους, η υποχρέωση καλύπτεται από προσωπική αφοσίωση, και το καθήκον έχει βαπτισθεί σε παθιασμένο ενδιαφέρον για τον σκοπό. Αυτοί είναι άνθρωποι που, φυσικά, χαίρονται με κάθε προσωπική τους επιτυχία, αλλά για αυτούς, η ίδια η επιτυχία τους παραμένει ένα μέσον για να υπηρετήσουν τη νίκη του Σκοπού του Θεού. Αυτοί είναι άνθρωποι που δεν φοβούνται την ευθύνη ακριβώς επειδή έχουν πλήρως ενδυθεί τον Σκοπό, και σε καμία περίπτωση δεν επιζητούν καλοτυχία και άνοδο ανεξαρτήτως κόστους. Αυτοί είναι άνδρες χαρακτήρα και κοινωνικού θάρρους, άνδρες με ιδέα της θέλησης, εθελοντές για τον Ρωσικό Εθνικό Σκοπό. Άνθρωποι συναχθέντες ως οργανωτές της Ρωσίας.
Το πνεύμα της ιπποσύνης συνίσταται πρωτίστως στην εθελοντική και πρόθυμη αποδοχή της δυσκολίας και του κινδύνου στο όνομα του Σκοπού του Θεού στη Γη. Και πρέπει να παραδεχθούμε ότι εάν η ζωή πάντοτε αναμένει αυτό από εμάς, και ακόμη και στους πιο ευτυχισμένους καιρούς μας προτείνει τέτοια βάρη και ευθύνες κίνδυνο, συνδεδεμένο μαζί της σε κάθε βήμα-τότε μετά την στρατιωτική κατάρρευση της Ρωσίας στο Μεγάλο Πόλεμο και την ήττα της στην Επανάσταση, όλη της η αναγέννηση και αναστήλωση θα εξαρτάται απολύτως από το εάν θα βρεθεί στη χώρα μας ένα πλαίσιο ανδρών σταθερών σε ένα τέτοιο πνεύμα και ικανό για τέτοια υπηρεσία. Ένα πλαίσιο αδιάφθορο και συνεπώς που δεν ξεπουλάει τίποτε είτε σε ξένους είτε εσωτερικούς εχθρούς της Ρωσίας. Πιστοί σε αγάπη και συνείδηση, και συνεπώς ικανό να συγκεντρώσουν γύρω τους εμπιστοσύνη και αφοσίωση σε όλες τις καρδιές πιστές στην Πατρίδα. Σε πλαίσιο ιπποτικό, και συνεπώς κληθέντες στην υπηρεσία και οργάνωση της δημόσιας σωτηρίας.
Η ουσία της απαραίτητης για τη Ρωσία ιπποσύνης είναι δεν βρίσκεται πριν από όλα στην εμπλοκή αλλά στην αυταπάρνηση. Κανείς στα σημερινά πολιτικά κόμματα δεν είναι ιπποτικός, καθώς όλοι εμπλέκονται στην εξουσία και τα συνακόλουθα οφέλη της, Αυτό που χρειάζεται η Ρωσία είναι είναι ένα πλαίσιο ανδρών με ανανεωμένο και εξευγενισμένο κίνητρο στις ψυχές τους. Μόνο νέοι άνθρωποι μπορούν να δημιουργήσουν ένα νέο καθεστώς, "νέο" όχι με την έννοια της εποχής, το όνομα ή την "επαναστατική θέση" που τα πάντα διαφθείρει, αλλά με την έννοια της κατεύθυνσης της βούλησης και τη δύναμη της βούλησης: της υπερβατικής κατεύθυνσης και της ακατάβλητης δύναμης. Αυτός που μέσα σε αυτά τα χρόνια των καταστροφών, των τραγωδιών και των απειλών δεν έχει μπορέσει να βρει στην ψυχή του νέες πηγές πολιτικού συλλογισμού και πολιτικής δράσεως-πηγές θρησκευτικές, πατριωτικές και ιπποτικές, ο οποίος όπως και πριν δε συλλαμβάνει τη Ρωσία (από τα αριστερά ή τα δεξιά) ως το πεδίο της καριέρας του και της ιδιωτικής ανέλιξης, αυτός ο άνθρωπος είναι εχθρός της Ρωσίας, φέρνοντας της δηλητήριο και θάνατο μέσα από την καρδιά του, ότι προγράμματα και συνθήματα κι αν χρησιμοποιεί ως προκάλυμμα. Έξω από το ιπποτικό πνεύμα της εθνικής υπηρεσίας, τα πάντα είναι άσκοπο, επιβλαβή και μάταια. Έξω από αυτό, κανείς δεν θα ελευθερώσει ούτε θα αποκαταστήσει τίποτα, αλλά μόνο θα δημιουργήσει νέα σύγχιση, νέο χάος και νέο εμφύλιο πόλεμο, για την καταστροφή της Ρωσίας και την χαρά των προαιωνίων αντιπάλων της σε όλον τον κόσμο.
Για τούτο όσοι στέκονται έξω από κάθε ξένη και σοβιετική "πολιτική", από όλες τις ατέρμονες "πρωτοβουλίες" (Στο εξωτερικό) και τους προδοτικούς "συμβιβασμούς" (υπογείως), από κάθε σκευωρία και φιλονικία των πολιτικών κομμάτων, έχουν δίκιο. Όμως αυτή η αποστασιοποίηση δεν πρέπει να σημαίνει την άρνηση της κυριότητας, ούτε συμπίπτει με έλλειψη πολιτικού σκοπού και έλλειψη βούλησης. Τουναντίον-όλο της το νόημα έγκειται στη συσσώρευση πολιτικού νοήματος και πολιτικής βούλησης και στον υπερβατικό εξαγνισμό της ψυχής, στη συγκέντρωση της δυνατότητας της ψυχής για κατανόηση και των πιο ευγενών δυνάμεων. Αυτή η αποχή από το σαχλό και το ανώριμο, από τη ματαιότητα και τις ίντριγκες της κομματικής πολιτικής, επιβάλλεται ακριβώς για να θέσει την αρχή για μια νέα προσέγγιση, της ιδέας και της βούλησης, στην κυριότητα εν γένει και στη Ρωσική πολιτεία συγκεκριμένα-ο ιπποτικός δρόμος.
Για αυτό πρέπει να ξεκινήσουμε από την εγκαθίδρυση ενός αδιαμφισβήτητου αφορισμού που επιτάσσει: Η καταστροφή της Ρωσίας ήρθε και προετοιμάστηκε από το γεγονός ότι οι Ρώσοι άνδρες διακατέχοντο από ανεπαρκή ιπποτισμό. Και από εκεί πήγασαν όλα τα σφάλματα και τα εγκλήματα που βεβήλωσαν τη Ρωσία, όλα τα ρεύματα της έλλειψης χαρακτήρα, της λιποψυχίας, της απληστίας, της δειλίας, της εξαγοράς, της προδοσίας και της αγριότητας. Και τα λάθη και τα εγκλήματα αυτά θα επαναληφθούν, και τα ρεύματα αυτής της ανανδρίας και της λιποψυχίας θα ξεχυθούν-μέχρι η Ρωσία να χαράξει μία οδό προς την πνευματική και θρησκευτική ανανέωση. Μέχρι άνδρες ιπποτικού τύπου και ιπποτικού χαρακτήρα εγερθούν και μπουν σε παράταξη. Και όταν αυτό συμβεί, τότε είναι που θα βρουν και θα ενισχύσουν μία νέα κυρίαρχη παράδοση, για την ώρα διεσπαρμένη και χαμένη, αλλά που είχε συλληφθεί πολλούς αιώνες πριν στο πνεύμα της Ρωσικής Ορθοδοξίας, μια παράδοση που άντεξε μέσα από αιώνες αγώνα για το Ρωσικό εθνικό μεγαλείο. Αυτή είναι η παράδοση του θρησκειοκεντρικού κρατικού εθελοντισμού που αναγεννήθηκε ξανά στη Ρωσική γη πριν δέκα χρόνια
Αυτό είναι το πιο στοιχειώδες και σημαντικό. Αν λείπει, τότε δεν θα υπάρξει Ρωσία, παρά μόνο σύγχιση και χάος, ντροπή και διάλυση. Τώρα είναι που πρέπει να πάρουμε αυτό το μονοπάρι και να ξεκινήσουμε την ανανέωση μας, σήμερα, δίχως δισταγμό ή καθυστέρηση.
Μάριος Νοβακόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου