Ζούμε στη ζώνη του «Λυκόφωτος»
Η καθημερινότητα μας κυλάει μέσα στη «πνευματική μιζέρια» και στις έντονες συζητήσεις με συναδέλφους για το τι μέλλει γενέσθαι στη χώρα μας. Το οικονομικό θέμα είναι στο πίνακα ανακοινώσεων. Στο θέμα αυτό όλοι παραμιλάνε στους διάδρομους γιατί οι περισσότεροι έχουν πάρει δάνεια στεγαστικά και καταναλωτικά.
Όλοι τρέμουν στην ιδέα της δραματικής μείωσης του μισθού, αλλά και της σκέψης μήπως σε μερικούς μήνες βρεθούν στην εφεδρεία, κοινώς «ανεργία».
Ζούμε ιστορικές στιγμές, γιατί όλα ανατρέπονται μέσα σε μία ημέρα.
Κατακτήσεις εργαζομένων μέσω από αγώνες με θυσίες και αίμα καταργούνται με ένα νομοσχέδιο. Κανείς δεν ξέρει τι μέτρα χρειάζεται να πάρει τους επόμενους μήνες για να προστατέψει την οικογένεια του. Κανείς από τους πολιτικούς μας δεν έχει ιδέα τι θα γίνει αν πέσουμε σε επίσημη χρεοκοπία και τι θα γίνει αν η χώρα μας γυρίσει στη δραχμή. Καμία σοβαρή ενημέρωση από τα ΜΜΕ. Ζούμε στη ζώνη του «Λυκόφωτος».
Αυτή τη περίοδο διαβάζω ιστορικά βιβλία και προσπαθώ να ανασύρω από την μνήμη μου την εποχή της δεκαετίας του 70. Κανείς δεν μιλάει για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Η αξιοπρέπεια δεν είναι ένας οικονομικός παράγοντας και δεν μετριέται με δείκτες. Η κλασική ελληνική μούντζα των προγόνων μας ακόμη και στη κατοχή χρησιμοποιούσε όλα τα δάκτυλα του χεριού. Πολλές φορές τα πράγματα ήταν δύσκολα για το λαό μας αλλά ποτέ δεν χάσαμε την αξιοπρέπεια μας. Ακόμη και ηττημένοι. Ούτε στο εκτελεστικό απόσπασμα δεν σκύβαμε. Δεν υπήρχε λόγος γιατί η γη μας θα ήταν ο τάφος μας. Μπορεί να ξερίζωσαν ακόμα και τα θεμέλια των σπιτιών μας όταν αντισταθήκαμε αλλά το αντέξαμε και χτίσαμε καινούργια πάνω στη ίδια γη ενώ οι κατακτητές μας έφτυσαν αίμα και έφυγαν.
Είμαστε ακραίοι, υπερβολικοί και φωνακλάδες γιατί είμαστε ακρίτες, δεν μας αρέσει η μετριότητα και αγαπάμε δυνατά. Παίζουμε θέατρο ναι, αλλά από την αρχή για να αντέχουμε τις τραγωδίες και να πεθαίνουμε με κωμωδίες. Χαζεύουμε τον ουρανό, αγναντεύουμε τη θάλασσα, είναι αλήθεια. Έτσι δημιουργήσαμε την αστρονομία και κατασκευάσαμε το ναυτικό.
Μας αρέσει να ξαναφτιάχνουμε τον κόσμο, έτσι πλάσαμε τα μαθηματικά. Επειδή νιώθουμε πάντα αδύναμοι επινοήσαμε την στρατηγική. Δεν είμαστε διαφορετικοί, αλλά κάνουμε τη διαφορά. Ζούμε αιώνες με ένα κομμάτι γης, γιατί έχουμε τον ουρανό και τη θάλασσα. Κι αν είμαστε μόνο σκιές για τους άλλους είναι γιατί έχουμε ήλιο. Ο λαός μας έτρωγε πέτρες, αλλά σκάλιζε μάρμαρο.
Πολλές φορές μας έκαψαν, αλλά δεν μας κατέστρεψαν γιατί το φώς δεν καίγεται. Μας πήραν πολλές φορές το χώρο μας, αλλά πάντα είχαμε το χρόνο. Μοιάζουμε με τη θάλασσα μας. Ποιός μπόρεσε να την αρπάξει. Και αν την μαστίγωναν δεν έπαθε τίποτα. Αυτή είναι το αίμα μας, γιατί δεν μας έδωσαν άλλο γαλάζιο. Είναι το δώρο μας το μοναδικό. Αυτός είναι και ο μόνος μας πλούτος. Αλλιώς θα μας είχαν κατακλέψει. Είμαστε τα παιδιά που δεν έκανε η Αντιγόνη γι’ αυτό και δεν πεθαίνουμε ποτέ.
Ποιος να σκοτώσει ένα σύμβολο… και όταν πεθαίνει ένας δικός μας κι έχει αφήσει έργο δεν είναι τυχαίο που η κραυγή μας βγάζει τη λέξη «άξιος» και ζούμε για να τον θυμόμαστε, δεν έχουμε άλλη επιλογή είναι θέμα ανάγκης. Είμαστε λίγοι στην αρχή και γινόμαστε σπάνιοι στο τέλος. Αυτή είναι η μοναχική μας πορεία.
Έτσι γεννήθηκε ο ελληνισμός και παραμένει μια αξία για όλη την ανθρωπότητα, ενώ έπεσαν τόσες ιδεολογίες που θεωρούσαμε αθάνατες. Τίποτα δεν ξεχάσαμε γιατί ποτέ δεν χάσαμε τις αξίες μας.
Αν δίνουμε τόση σημασία στην ελευθερία είναι γιατί συνδέεται με τη σκέψη. Δίχως ελεύθερη σκέψη δεν είσαι άνθρωπος και εμείς παραμείναμε άνθρωποι ακόμα και σκλαβωμένοι. Πολιορκημένοι ναι, αλλά πάντα ελεύθεροι γιατί δεν ξέραμε να ζήσουμε αλλιώς. Αυτό λέει ακόμα και η σημαία μας με τις γαλανόλευκες συλλαβές της. Ελευθερία ή θάνατος.
Γιατί να γονατίσουμε τώρα…
Μετά από τόσους αιώνες να παραδοθούμε…
Για ποιο λόγο;
Georgios Polychronopoulos
Πηγή: e-dromos.gr
Η καθημερινότητα μας κυλάει μέσα στη «πνευματική μιζέρια» και στις έντονες συζητήσεις με συναδέλφους για το τι μέλλει γενέσθαι στη χώρα μας. Το οικονομικό θέμα είναι στο πίνακα ανακοινώσεων. Στο θέμα αυτό όλοι παραμιλάνε στους διάδρομους γιατί οι περισσότεροι έχουν πάρει δάνεια στεγαστικά και καταναλωτικά.
Όλοι τρέμουν στην ιδέα της δραματικής μείωσης του μισθού, αλλά και της σκέψης μήπως σε μερικούς μήνες βρεθούν στην εφεδρεία, κοινώς «ανεργία».
Ζούμε ιστορικές στιγμές, γιατί όλα ανατρέπονται μέσα σε μία ημέρα.
Κατακτήσεις εργαζομένων μέσω από αγώνες με θυσίες και αίμα καταργούνται με ένα νομοσχέδιο. Κανείς δεν ξέρει τι μέτρα χρειάζεται να πάρει τους επόμενους μήνες για να προστατέψει την οικογένεια του. Κανείς από τους πολιτικούς μας δεν έχει ιδέα τι θα γίνει αν πέσουμε σε επίσημη χρεοκοπία και τι θα γίνει αν η χώρα μας γυρίσει στη δραχμή. Καμία σοβαρή ενημέρωση από τα ΜΜΕ. Ζούμε στη ζώνη του «Λυκόφωτος».
Αυτή τη περίοδο διαβάζω ιστορικά βιβλία και προσπαθώ να ανασύρω από την μνήμη μου την εποχή της δεκαετίας του 70. Κανείς δεν μιλάει για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Η αξιοπρέπεια δεν είναι ένας οικονομικός παράγοντας και δεν μετριέται με δείκτες. Η κλασική ελληνική μούντζα των προγόνων μας ακόμη και στη κατοχή χρησιμοποιούσε όλα τα δάκτυλα του χεριού. Πολλές φορές τα πράγματα ήταν δύσκολα για το λαό μας αλλά ποτέ δεν χάσαμε την αξιοπρέπεια μας. Ακόμη και ηττημένοι. Ούτε στο εκτελεστικό απόσπασμα δεν σκύβαμε. Δεν υπήρχε λόγος γιατί η γη μας θα ήταν ο τάφος μας. Μπορεί να ξερίζωσαν ακόμα και τα θεμέλια των σπιτιών μας όταν αντισταθήκαμε αλλά το αντέξαμε και χτίσαμε καινούργια πάνω στη ίδια γη ενώ οι κατακτητές μας έφτυσαν αίμα και έφυγαν.
Είμαστε ακραίοι, υπερβολικοί και φωνακλάδες γιατί είμαστε ακρίτες, δεν μας αρέσει η μετριότητα και αγαπάμε δυνατά. Παίζουμε θέατρο ναι, αλλά από την αρχή για να αντέχουμε τις τραγωδίες και να πεθαίνουμε με κωμωδίες. Χαζεύουμε τον ουρανό, αγναντεύουμε τη θάλασσα, είναι αλήθεια. Έτσι δημιουργήσαμε την αστρονομία και κατασκευάσαμε το ναυτικό.
Μας αρέσει να ξαναφτιάχνουμε τον κόσμο, έτσι πλάσαμε τα μαθηματικά. Επειδή νιώθουμε πάντα αδύναμοι επινοήσαμε την στρατηγική. Δεν είμαστε διαφορετικοί, αλλά κάνουμε τη διαφορά. Ζούμε αιώνες με ένα κομμάτι γης, γιατί έχουμε τον ουρανό και τη θάλασσα. Κι αν είμαστε μόνο σκιές για τους άλλους είναι γιατί έχουμε ήλιο. Ο λαός μας έτρωγε πέτρες, αλλά σκάλιζε μάρμαρο.
Πολλές φορές μας έκαψαν, αλλά δεν μας κατέστρεψαν γιατί το φώς δεν καίγεται. Μας πήραν πολλές φορές το χώρο μας, αλλά πάντα είχαμε το χρόνο. Μοιάζουμε με τη θάλασσα μας. Ποιός μπόρεσε να την αρπάξει. Και αν την μαστίγωναν δεν έπαθε τίποτα. Αυτή είναι το αίμα μας, γιατί δεν μας έδωσαν άλλο γαλάζιο. Είναι το δώρο μας το μοναδικό. Αυτός είναι και ο μόνος μας πλούτος. Αλλιώς θα μας είχαν κατακλέψει. Είμαστε τα παιδιά που δεν έκανε η Αντιγόνη γι’ αυτό και δεν πεθαίνουμε ποτέ.
Ποιος να σκοτώσει ένα σύμβολο… και όταν πεθαίνει ένας δικός μας κι έχει αφήσει έργο δεν είναι τυχαίο που η κραυγή μας βγάζει τη λέξη «άξιος» και ζούμε για να τον θυμόμαστε, δεν έχουμε άλλη επιλογή είναι θέμα ανάγκης. Είμαστε λίγοι στην αρχή και γινόμαστε σπάνιοι στο τέλος. Αυτή είναι η μοναχική μας πορεία.
Έτσι γεννήθηκε ο ελληνισμός και παραμένει μια αξία για όλη την ανθρωπότητα, ενώ έπεσαν τόσες ιδεολογίες που θεωρούσαμε αθάνατες. Τίποτα δεν ξεχάσαμε γιατί ποτέ δεν χάσαμε τις αξίες μας.
Αν δίνουμε τόση σημασία στην ελευθερία είναι γιατί συνδέεται με τη σκέψη. Δίχως ελεύθερη σκέψη δεν είσαι άνθρωπος και εμείς παραμείναμε άνθρωποι ακόμα και σκλαβωμένοι. Πολιορκημένοι ναι, αλλά πάντα ελεύθεροι γιατί δεν ξέραμε να ζήσουμε αλλιώς. Αυτό λέει ακόμα και η σημαία μας με τις γαλανόλευκες συλλαβές της. Ελευθερία ή θάνατος.
Γιατί να γονατίσουμε τώρα…
Μετά από τόσους αιώνες να παραδοθούμε…
Για ποιο λόγο;
Georgios Polychronopoulos
Πηγή: e-dromos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου