Το ξέρουμε απ’ την εποχή του Ψυχρού Πολέμου ότι, σε κάθε μεγάλη πολιτική αντιπαράθεση, υπάρχουν οι ιδεολόγοι, οι συμφεροντολόγοι, οι κλακαδόροι και οι ηλίθιοι. Και συνήθως, στον νεωτερικό πραγματιστικό κόσμο, επικρατούσαν και επικρατούν οι συμφεροντολόγοι…και των δύο πλευρών…και, μάλιστα, σε συνεννόηση μεταξύ τους, ανταγωνιζόμενοι μόνο για τη μοιρασιά των κομματιών της ‘πίτας’ που ζυμώνουν μαζί…
Για να μη πω πολλά για το τι σηματοδοτεί η αλλαγή του Τίλερσον με τον Πομπέο, αρκ...ούμαι, κατ’ αρχάς, να σας πω να σκεφθείτε με την απλή ανακριτική λογική “ποιος ωφελείται” και να προσθέσω “ποιος ωφελείται Πραγματικά,” τονίζοντας το “Πραγματικά.” Λοιπόν, ο Τίλερσον ήθελε να συνεχίσει κατά κάποιον τρόπο την πολιτική Ομπάμα αναφορικώς με τη συνεννόηση και οικονομική-γεωστρατηγική συνεργασία των ΗΠΑ με το Ιράν και αναφορικώς με τις συνεργασίες των ΗΠΑ με τη Μέρκελ, με την Κίνα και με την Τουρκία, στο πνεύμα του βιβλίου “Η Μεγάλη Σκακιέρα” του Μπρζεζίνσκι. Έρχεται ο Πομπέο με αποστολή από τον Τραμπ, πρώτον, να αντιστρέψει αυτήν την πορεία και να ανατρέψει αυτήν την πολιτική πλήττοντας, ακόμη και στρατιωτικώς, το Ιράν, ώστε να αποκόψει την Κίνα ενεργειακώς και εμπορικώς από το Ιράν, δεύτερον, να πλήξει με χαμηλής έντασης επιχειρήσεις (οικονομικά-νομικά-πολιτικά μέσα) τη Μέρκελ, και να “τελειώσει” τον Ερντογάν, πιθανώς δε, να ετοιμάσει κι ένα Κουρδιστάν. Και η Ρωσία; Μα, η Ρωσία, σε τελική ανάλυση, ωφελείται από όλα τα προαναφερθέντα σχέδια Τραμπ-Πομπέο, και, μάλιστα, χωρίς να υποστεί στρατιωτικό είτε πολιτικό κόστος: το Ιράν αποτελεί στρατηγικό ενεργειακό ανταγωνιστή της Ρωσίας και έχει ένα σιιτικό καθεστώς το οποίο, στην πραγματικότητα, είναι απεχθές στη Μόσχα από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης, η ενεργειακώς πεινασμένη Κίνα, χάνοντας το Ιράν ως ενεργειακό προμηθευτή, εξαρτάται ενεργειακώς ακόμη περισσότερο από τη Ρωσία, ο Ερντογάν υφίσταται την ποινή που θα ήθελε να του επιβάλλει η Μόσχα (μεταξύ άλλων, και για το ζήτημα της πτώσης του ρωσικού πολεμικού αεροπλάνου από τουρκικά πυρά), και η Μέρκελ επίσης υφίσταται την ποινή που θα ήθελε να της επιβάλλει η Μόσχα (καθώς η Μέρκελ θέλει να γίνει αυτοτελής πόλος τόσο έναντι της Ρωσίας όσο και έναντι των ΗΠΑ και έχει πρωτοστατήσει στις ευρωπαϊκές κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας). Άρα: Τραμπ και Πούτιν επιδιώκουν να ανατρέψουν το ιδρυμένο μοντέλο παγκόσμιας τάξης για να επιβάλλουν ένα νέο μοντέλο διπολισμού και στρατηγικών ανταγωνισμών αλλά και στρατηγικών συνεννοήσεων μεταξύ τους…Θα υπάρχουν, βεβαίως, και οι κλακαδόροι και οι ηλίθιοι ένθεν κακείθεν (ο διπολισμός πάντα παράγει έντονο οπαδισμό), αλλά με αυτούς δεν ασχολούμαι…“ου γάρ οίδασι τί ποιούσι”…
Για να μη πω πολλά για το τι σηματοδοτεί η αλλαγή του Τίλερσον με τον Πομπέο, αρκ...ούμαι, κατ’ αρχάς, να σας πω να σκεφθείτε με την απλή ανακριτική λογική “ποιος ωφελείται” και να προσθέσω “ποιος ωφελείται Πραγματικά,” τονίζοντας το “Πραγματικά.” Λοιπόν, ο Τίλερσον ήθελε να συνεχίσει κατά κάποιον τρόπο την πολιτική Ομπάμα αναφορικώς με τη συνεννόηση και οικονομική-γεωστρατηγική συνεργασία των ΗΠΑ με το Ιράν και αναφορικώς με τις συνεργασίες των ΗΠΑ με τη Μέρκελ, με την Κίνα και με την Τουρκία, στο πνεύμα του βιβλίου “Η Μεγάλη Σκακιέρα” του Μπρζεζίνσκι. Έρχεται ο Πομπέο με αποστολή από τον Τραμπ, πρώτον, να αντιστρέψει αυτήν την πορεία και να ανατρέψει αυτήν την πολιτική πλήττοντας, ακόμη και στρατιωτικώς, το Ιράν, ώστε να αποκόψει την Κίνα ενεργειακώς και εμπορικώς από το Ιράν, δεύτερον, να πλήξει με χαμηλής έντασης επιχειρήσεις (οικονομικά-νομικά-πολιτικά μέσα) τη Μέρκελ, και να “τελειώσει” τον Ερντογάν, πιθανώς δε, να ετοιμάσει κι ένα Κουρδιστάν. Και η Ρωσία; Μα, η Ρωσία, σε τελική ανάλυση, ωφελείται από όλα τα προαναφερθέντα σχέδια Τραμπ-Πομπέο, και, μάλιστα, χωρίς να υποστεί στρατιωτικό είτε πολιτικό κόστος: το Ιράν αποτελεί στρατηγικό ενεργειακό ανταγωνιστή της Ρωσίας και έχει ένα σιιτικό καθεστώς το οποίο, στην πραγματικότητα, είναι απεχθές στη Μόσχα από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης, η ενεργειακώς πεινασμένη Κίνα, χάνοντας το Ιράν ως ενεργειακό προμηθευτή, εξαρτάται ενεργειακώς ακόμη περισσότερο από τη Ρωσία, ο Ερντογάν υφίσταται την ποινή που θα ήθελε να του επιβάλλει η Μόσχα (μεταξύ άλλων, και για το ζήτημα της πτώσης του ρωσικού πολεμικού αεροπλάνου από τουρκικά πυρά), και η Μέρκελ επίσης υφίσταται την ποινή που θα ήθελε να της επιβάλλει η Μόσχα (καθώς η Μέρκελ θέλει να γίνει αυτοτελής πόλος τόσο έναντι της Ρωσίας όσο και έναντι των ΗΠΑ και έχει πρωτοστατήσει στις ευρωπαϊκές κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας). Άρα: Τραμπ και Πούτιν επιδιώκουν να ανατρέψουν το ιδρυμένο μοντέλο παγκόσμιας τάξης για να επιβάλλουν ένα νέο μοντέλο διπολισμού και στρατηγικών ανταγωνισμών αλλά και στρατηγικών συνεννοήσεων μεταξύ τους…Θα υπάρχουν, βεβαίως, και οι κλακαδόροι και οι ηλίθιοι ένθεν κακείθεν (ο διπολισμός πάντα παράγει έντονο οπαδισμό), αλλά με αυτούς δεν ασχολούμαι…“ου γάρ οίδασι τί ποιούσι”…
Παραπέμπω στις πολιτικές αναλύσεις που περιέχονται στο βιβλίο μου "Υπό τον Παντεπόπτη Οφθαλμό", Εκδόσεις Δίαυλος:
http://www.diavlos-books.gr/…/ypo-ton-pantepopti-ofthalmo-i…
Νικόλαος Λάος
http://www.diavlos-books.gr/…/ypo-ton-pantepopti-ofthalmo-i…
Νικόλαος Λάος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου