Γράφει ο Πέτρος Δημητρίου
Κάποιοι προτείνουν, αυτοπροσδιοριζόμενοι "προφήτες", την στείρωση του -τόσο "ανόητου και διεφθαρμένου"- λαού. Κάποιοι άλλοι, έγιναν διάκονοι και υμνητές του λαού. Διαλέγετε και παίρνετε... Ποιούς επιλέγουμε συμπαραστάτες και οδηγούς; Τον Αρκά, τον Πέτρο Κωνσταντίνου και τον Φίλη ή τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Οδυσσέα Ελύτη; Δίλημμα κι αυτό... ε;
Ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις, υποκλίθηκαν στον "αδαή και κατώτερο" λαό, ανεβάζοντάς τον στον Όλυμπο. Και έγιναν πνευματικοί ταγοί του. Γιατί, πρώτα τον αγάπησαν, εμπνεύστηκαν από αυτόν, τον "κατώτερο", ταυτίστηκαν μαζί του και μετά έσκυψαν και προσκύνησαν μπροστά στην μεγαλοσύνη και την σοφία του. Αυτοί σφυρηλάτησαν την νεοελληνική ταυτότητα, μέσα από την αγάπη τους στον απλό λαό. Αφού ανακάλυψαν την λαϊκή αρχοντιά του! Η ρήση του Ελύτη είναι αφοπλιστική: "Η ομορφιά ταπεινώνει"... Ο "ανώτερος" γίνεται "κατώτερος". Πολύ περισσότερο, όταν συνειδητοποιεί την ανωτερότητά του! Γράφει ο Ελύτης στο "Εν Λευκώ": "Άτολμος: αυτός που αδυνατεί να κατανοήσει πόση ταπεινοσύνη μπορεί να περικλείει η συνείδηση της ίδιας του της υπεροχής". Αυτοί είναι οι πραγματικοί οδηγοί του Ανθρώπου, και όχι εκείνοι που απαξιώνουν τον ανήμπορο, τον κατώτερο, τον δυστυχή άνθρωπο, τον διωκόμενο λαό, που οι ίδιοι δημιούργησαν και λοιδορούν με χαιρεκακία. Και αλλού, ο Ελύτης λέει: "Μοίρα των αθώων, πάλι μόνη, να σε, στα Στενά!"... (ο πόλεμος και η αντίσταση στα παραμεθόρια βουνά μας για την υπεράσπιση των πατρίων βωμών, εστιών και εδαφών).... "Μοίρα των αθώων, είσαι η δική μου η Μοίρα!" ΑΠΟΛΥΤΗ ΤΑΥΤΙΣΗ της ΜΟΙΡΑΣ του ΠΟΙΗΤΗ με την ΜΟΙΡΑ του απλού ΛΑΟΥ! Και ακόμη... "Έβλεπα καθαρά ότι η μοίρα της Ελλάδας ανάμεσα στα άλλα έθνη ήταν ό,τι και η μοίρα του ποιητή ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους – και βέβαια εννοώ τους ανθρώπους του χρήματος και της εξουσίας". Και... " Της πατρίδας µου πάλι οµοιώθηκα / Μες στις πέτρες άνθισα και μεγάλωσα/ Των φονιάδων το αίμα / με φως ξεπληρώνω".
Η πατρίδα, είναι ο απλός λαός, η "μάζα". "Φονιάδες" είναι όσοι τον περιγελούν, τον απαξιώνουν και τον "εκτελούν". Αυτοί, οι ίδιοι που διέλυσαν την Οικουμένη δύο φορές και τώρα πάνε να το τριτώσουν, αυτοί που μας έχουν διαλύσει την πατρίδα μας, και σήμερα! Αυτοί, που ξανά- "Ήρθαν / ντυμένοι "φίλοι" / αμέτρητες φορές οι εχθροί μου / το παμπάλιο χώμα πατώντας. / Και το χώμα ποτέ δεν έδεσε ποτέ με την φτέρνα τους / Έφεραν / τον Σοφό, τον Οικιστή και το Γεωμέτρη... / Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε / παρά μόνο σίδερο και φωτιά. / Μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.... / ..."Ήρθαν / με τα χρυσά σειρήτια / τα πετεινά του Βορρά και της Ανατολής τα θηρία! / Και τη σάρκα μου στα δύο μοιράζοντας / και στερνά στο συκώτι μου πάνω ερίζοντας / έφυγαν"...
"ΕΦΥΓΑΝ"! Γιατί ο ποιητής έχει οπτική γωνία έξω του κοινού χρόνου, είναι αν-ιστορικός και υπερ-ιστορικός! Αυτή την "οπτική" πρέπει να έχουμε όλοι μας, αυτήν που κρατάει ζωντανό, παρά τα φοβερά δεινά και πάθη του, τον ελληνισμό και τον λαό μας τόσες χιλιετίες, με πρόταση πολιτισμού και ζωής που τρελαίνει τους "κρατούντες".
Και τέλος! Τι μας χρειάζεται σήμερα και ποιος είναι ο πραγματικός πνευματικός ηγέτης μας, το φανερώνουν αυτά τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη στα "Δημόσια και Ιδιωτικά":
"Κοντολογίς, να μπορούσαν και τη σημασία των λαών να τη μετράνε όχι από το πόσα κεφάλια διαθέτουνε για μακέλεμα, όπως συμβαίνει στις μέρες μας, αλλά απ’ το πόση ευγένεια παράγουν, ακόμη και κάτω από τις πιο δυσμενείς και βάναυσες συνθήκες, όπως ο δικός μας ο λαός στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, όπου το παραμικρό κεντητό πουκάμισο, το πιο φτηνό βαρκάκι, το πιο ταπεινό εκκλησάκι, το τέμπλο, το κιούπι, το χράμι, όλα τους αποπνέανε μιαν αρχοντιά κατά τι ανώτερη των Λουδοβίκων.
Τι σταμάτησε αυτά τα κινήματα ψυχής που αξιώθηκαν κι έφτασαν ως τις κοινότητες; Ποιος καπάκωσε μια τέτοιου είδους αρετή, που μπορούσε μια μέρα να μας οδηγήσει σ” ένα ιδιότυπο, κομμένο στα μέτρα της χώρας πολίτευμα; Όπου το κοινόν αίσθημα να συμπίπτει με κείνο των αρίστων. Τι έγινε η φύση που μαντεύουμε αλλά δεν τη βλέπουμε; Ο αέρας που ακούμε αλλά δεν τον εισπνέουμε;
Φέρτε μου τον Θεό, θα συνεννοηθώ αμέσως. Με τους ανθρώπους είναι το δύσκολο".
Ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις, υποκλίθηκαν στον "αδαή και κατώτερο" λαό, ανεβάζοντάς τον στον Όλυμπο. Και έγιναν πνευματικοί ταγοί του. Γιατί, πρώτα τον αγάπησαν, εμπνεύστηκαν από αυτόν, τον "κατώτερο", ταυτίστηκαν μαζί του και μετά έσκυψαν και προσκύνησαν μπροστά στην μεγαλοσύνη και την σοφία του. Αυτοί σφυρηλάτησαν την νεοελληνική ταυτότητα, μέσα από την αγάπη τους στον απλό λαό. Αφού ανακάλυψαν την λαϊκή αρχοντιά του! Η ρήση του Ελύτη είναι αφοπλιστική: "Η ομορφιά ταπεινώνει"... Ο "ανώτερος" γίνεται "κατώτερος". Πολύ περισσότερο, όταν συνειδητοποιεί την ανωτερότητά του! Γράφει ο Ελύτης στο "Εν Λευκώ": "Άτολμος: αυτός που αδυνατεί να κατανοήσει πόση ταπεινοσύνη μπορεί να περικλείει η συνείδηση της ίδιας του της υπεροχής". Αυτοί είναι οι πραγματικοί οδηγοί του Ανθρώπου, και όχι εκείνοι που απαξιώνουν τον ανήμπορο, τον κατώτερο, τον δυστυχή άνθρωπο, τον διωκόμενο λαό, που οι ίδιοι δημιούργησαν και λοιδορούν με χαιρεκακία. Και αλλού, ο Ελύτης λέει: "Μοίρα των αθώων, πάλι μόνη, να σε, στα Στενά!"... (ο πόλεμος και η αντίσταση στα παραμεθόρια βουνά μας για την υπεράσπιση των πατρίων βωμών, εστιών και εδαφών).... "Μοίρα των αθώων, είσαι η δική μου η Μοίρα!" ΑΠΟΛΥΤΗ ΤΑΥΤΙΣΗ της ΜΟΙΡΑΣ του ΠΟΙΗΤΗ με την ΜΟΙΡΑ του απλού ΛΑΟΥ! Και ακόμη... "Έβλεπα καθαρά ότι η μοίρα της Ελλάδας ανάμεσα στα άλλα έθνη ήταν ό,τι και η μοίρα του ποιητή ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους – και βέβαια εννοώ τους ανθρώπους του χρήματος και της εξουσίας". Και... " Της πατρίδας µου πάλι οµοιώθηκα / Μες στις πέτρες άνθισα και μεγάλωσα/ Των φονιάδων το αίμα / με φως ξεπληρώνω".
Η πατρίδα, είναι ο απλός λαός, η "μάζα". "Φονιάδες" είναι όσοι τον περιγελούν, τον απαξιώνουν και τον "εκτελούν". Αυτοί, οι ίδιοι που διέλυσαν την Οικουμένη δύο φορές και τώρα πάνε να το τριτώσουν, αυτοί που μας έχουν διαλύσει την πατρίδα μας, και σήμερα! Αυτοί, που ξανά- "Ήρθαν / ντυμένοι "φίλοι" / αμέτρητες φορές οι εχθροί μου / το παμπάλιο χώμα πατώντας. / Και το χώμα ποτέ δεν έδεσε ποτέ με την φτέρνα τους / Έφεραν / τον Σοφό, τον Οικιστή και το Γεωμέτρη... / Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε / παρά μόνο σίδερο και φωτιά. / Μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.... / ..."Ήρθαν / με τα χρυσά σειρήτια / τα πετεινά του Βορρά και της Ανατολής τα θηρία! / Και τη σάρκα μου στα δύο μοιράζοντας / και στερνά στο συκώτι μου πάνω ερίζοντας / έφυγαν"...
"ΕΦΥΓΑΝ"! Γιατί ο ποιητής έχει οπτική γωνία έξω του κοινού χρόνου, είναι αν-ιστορικός και υπερ-ιστορικός! Αυτή την "οπτική" πρέπει να έχουμε όλοι μας, αυτήν που κρατάει ζωντανό, παρά τα φοβερά δεινά και πάθη του, τον ελληνισμό και τον λαό μας τόσες χιλιετίες, με πρόταση πολιτισμού και ζωής που τρελαίνει τους "κρατούντες".
Και τέλος! Τι μας χρειάζεται σήμερα και ποιος είναι ο πραγματικός πνευματικός ηγέτης μας, το φανερώνουν αυτά τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη στα "Δημόσια και Ιδιωτικά":
"Κοντολογίς, να μπορούσαν και τη σημασία των λαών να τη μετράνε όχι από το πόσα κεφάλια διαθέτουνε για μακέλεμα, όπως συμβαίνει στις μέρες μας, αλλά απ’ το πόση ευγένεια παράγουν, ακόμη και κάτω από τις πιο δυσμενείς και βάναυσες συνθήκες, όπως ο δικός μας ο λαός στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, όπου το παραμικρό κεντητό πουκάμισο, το πιο φτηνό βαρκάκι, το πιο ταπεινό εκκλησάκι, το τέμπλο, το κιούπι, το χράμι, όλα τους αποπνέανε μιαν αρχοντιά κατά τι ανώτερη των Λουδοβίκων.
Τι σταμάτησε αυτά τα κινήματα ψυχής που αξιώθηκαν κι έφτασαν ως τις κοινότητες; Ποιος καπάκωσε μια τέτοιου είδους αρετή, που μπορούσε μια μέρα να μας οδηγήσει σ” ένα ιδιότυπο, κομμένο στα μέτρα της χώρας πολίτευμα; Όπου το κοινόν αίσθημα να συμπίπτει με κείνο των αρίστων. Τι έγινε η φύση που μαντεύουμε αλλά δεν τη βλέπουμε; Ο αέρας που ακούμε αλλά δεν τον εισπνέουμε;
Φέρτε μου τον Θεό, θα συνεννοηθώ αμέσως. Με τους ανθρώπους είναι το δύσκολο".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου