ΓΡΑΦΕΙ Ο Panagiotis Liakos Μόνο γιά την πατρίδα τέτοιον έρωτα
Τα σημερινά, με την ένταση, την έξαψη, το πάθος, τον αναβρασμό και την ανάσα που άπλωνε μέσα στα σωθικά κι εκτονωνόταν σαν έκρηξη, τι να διδάξουν άλλο;
Μόνο τα μεγάλα, τα εθνικά, τα θέματα που βγαίνουν μέσα από τα χώματα της γης μας, της ποτισμένης μ’ αίματα και κόκαλα κι ιδρώτες χιλιετιών, συγκινούν τόσο πολύ και ενώνουν. Εναρμονίζουν καρδιές, συντονίζουν κορμιά, ευθυγραμμίζουν συνειδήσεις και σηκώνουν ψυχές μέχρι τα εξωτερικά στρώματα του αιθέρα, λίγο πριν τον θείο πυρήνα, εκεί που τα άτια τα ξέφρενα του Ελληνισμού καλπάζουν πάνω στις καμπύλες ράγες των ηλιακών ακτίνων.
Μεγάλο πάθος, μεγαλύτερο απ’ το ερωτικό κι όλοι ξαφνιάζονται.
Μα πως γίνονται με μια σημαία στο χέρι κι ένα σύνθημα και τη θέα του αστέρα της Βεργίνας να συντρίβεσαι τόσο και να εξακοντίζεσαι σ’ άλλες, άγνωστες, ανεξερεύνητες, απίθανες κι εκστατικές υπαρκτικές σφαίρες;
Ένα όνομα, αυτό της Μακεδονίας, να σε καίει τόσο, πιο πολύ κι απ’ το πιο αγαλμάτινο, άψογο κορμί που έχεις τρυγήσει;
Το όνομα της Ελλάδας στο στόμα σου πιο καυτό από το πιο ηδυπαθές φιλί που έχεις ανταλλάξει στο ξέφρενο γιορτάσι της κάψας του πρώτου έρωτα; Ναι;
Και να μιλάς για τόσα θανατικά και θύματα και ήρωες που έπεσαν και ακόμα να χορτάσουν την αδηφάγο γη με τα νεανικά σώματά τους που έγιναν χοϊκές προσφορές στην υπέροχη πατρίδα;
Ναι;
Τέτοιος έρωτας σε χτύπησε χωρίς να έχεις διαβάσει; Τέτοιο αστροπελέκι σ’ έπληξε χωρίς να
ξέρεις λέξη για τον Αλέξανδρο, την Ολυμπιάδα, τον Αριστοτέλη, την ηρωική εποχή, τον Ησίοδο, τις αλλόκοτες επωδούς στα Καβείρια, την διά του θανάτου αναγέννηση των Ελευσινίων;
Ναι.
Α, λησμόνησα. Δεν διάβασες αλλά κυλάει στις φλέβες σου η πληροφορία. Σε κυβερνούν οι φωνές της ράτσας που σκληρίζει και μανιάζει και φωνάζει κι απαιτεί και αξιώνει να μην κάνεις πίσω ούτε χιλιοστό. Να σταθείς ολόρθος, πείσμων, τρελλός κι ανυποχώρητος μπροστά στα στίφη των εχθρών, τις αγέλες των προδοτών, να κλείσεις αυτιά και μάτια μπροστά στη σοβαροφάνεια της προδοσίας και να κουνήσεις το σπαθί σου στον ανοικτίρμονα ήλιο μέχρι να στραφταλίσει και να σε ξυπνήσει.
Μα καλά, στέκεις; Τόσο βαρύς, ασήκωτος, μέλας και πλουτώνιος ο καημός για τον θείο έρωτα της αχάριστης πατρίδας που θέλει τη ζωή, την ψυχή κι ό,τι άλλο μπορείς να προσφέρεις και το αντίτιμό σου είναι η επίγνωση ότι απλά υπάρχει; Αυτό σου φτάνει; Να ξέρεις ότι υπάρχει Ελλάδα και ζουν οι Έλληνες; Φτάνει αυτό;
Ναι. Αυτό αρκεί.
Και θέλω και τούτη την αίσθηση ότι δίπλα στέκονται ισότρελλοι, ερωτευμένοι με την Ελλάδα Έλληνες από τη Μάνη, την Κρήτη, την Κέρκυρα, τον Πειραιά, την Μελβούρνη, την Οδυσσό, τον Έβρο, την Θεσσαλονίκη, την Σύρο, την Σαμοθράκη κι όπου υπάρχει και ζει ή έστω έζησε ένας –σαν κι εμάς- πεισιθάνατος, έτοιμος να χαλάσει την πλάση αρκεί να μην πειραχτεί ούτε τρίχα από την υπέροχη και μακριά κόμη της κοκέτας Ιστορίας μας.
Για τέτοιον έρωτα μιλάμε. Δεν πάει μέχρι τον θάνατο. Πάει παραπέρα, μέχρι εκεί που τελειώνει ο κόσμος, ο χρόνος, η ύπαρξη.
Ζήτω το έθνος των Ελλήνων! adiavroxoi.blogspot.com
Τα σημερινά, με την ένταση, την έξαψη, το πάθος, τον αναβρασμό και την ανάσα που άπλωνε μέσα στα σωθικά κι εκτονωνόταν σαν έκρηξη, τι να διδάξουν άλλο;
Μόνο τα μεγάλα, τα εθνικά, τα θέματα που βγαίνουν μέσα από τα χώματα της γης μας, της ποτισμένης μ’ αίματα και κόκαλα κι ιδρώτες χιλιετιών, συγκινούν τόσο πολύ και ενώνουν. Εναρμονίζουν καρδιές, συντονίζουν κορμιά, ευθυγραμμίζουν συνειδήσεις και σηκώνουν ψυχές μέχρι τα εξωτερικά στρώματα του αιθέρα, λίγο πριν τον θείο πυρήνα, εκεί που τα άτια τα ξέφρενα του Ελληνισμού καλπάζουν πάνω στις καμπύλες ράγες των ηλιακών ακτίνων.
Μεγάλο πάθος, μεγαλύτερο απ’ το ερωτικό κι όλοι ξαφνιάζονται.
Μα πως γίνονται με μια σημαία στο χέρι κι ένα σύνθημα και τη θέα του αστέρα της Βεργίνας να συντρίβεσαι τόσο και να εξακοντίζεσαι σ’ άλλες, άγνωστες, ανεξερεύνητες, απίθανες κι εκστατικές υπαρκτικές σφαίρες;
Ένα όνομα, αυτό της Μακεδονίας, να σε καίει τόσο, πιο πολύ κι απ’ το πιο αγαλμάτινο, άψογο κορμί που έχεις τρυγήσει;
Το όνομα της Ελλάδας στο στόμα σου πιο καυτό από το πιο ηδυπαθές φιλί που έχεις ανταλλάξει στο ξέφρενο γιορτάσι της κάψας του πρώτου έρωτα; Ναι;
Και να μιλάς για τόσα θανατικά και θύματα και ήρωες που έπεσαν και ακόμα να χορτάσουν την αδηφάγο γη με τα νεανικά σώματά τους που έγιναν χοϊκές προσφορές στην υπέροχη πατρίδα;
Ναι;
Τέτοιος έρωτας σε χτύπησε χωρίς να έχεις διαβάσει; Τέτοιο αστροπελέκι σ’ έπληξε χωρίς να
ξέρεις λέξη για τον Αλέξανδρο, την Ολυμπιάδα, τον Αριστοτέλη, την ηρωική εποχή, τον Ησίοδο, τις αλλόκοτες επωδούς στα Καβείρια, την διά του θανάτου αναγέννηση των Ελευσινίων;
Ναι.
Α, λησμόνησα. Δεν διάβασες αλλά κυλάει στις φλέβες σου η πληροφορία. Σε κυβερνούν οι φωνές της ράτσας που σκληρίζει και μανιάζει και φωνάζει κι απαιτεί και αξιώνει να μην κάνεις πίσω ούτε χιλιοστό. Να σταθείς ολόρθος, πείσμων, τρελλός κι ανυποχώρητος μπροστά στα στίφη των εχθρών, τις αγέλες των προδοτών, να κλείσεις αυτιά και μάτια μπροστά στη σοβαροφάνεια της προδοσίας και να κουνήσεις το σπαθί σου στον ανοικτίρμονα ήλιο μέχρι να στραφταλίσει και να σε ξυπνήσει.
Μα καλά, στέκεις; Τόσο βαρύς, ασήκωτος, μέλας και πλουτώνιος ο καημός για τον θείο έρωτα της αχάριστης πατρίδας που θέλει τη ζωή, την ψυχή κι ό,τι άλλο μπορείς να προσφέρεις και το αντίτιμό σου είναι η επίγνωση ότι απλά υπάρχει; Αυτό σου φτάνει; Να ξέρεις ότι υπάρχει Ελλάδα και ζουν οι Έλληνες; Φτάνει αυτό;
Ναι. Αυτό αρκεί.
Και θέλω και τούτη την αίσθηση ότι δίπλα στέκονται ισότρελλοι, ερωτευμένοι με την Ελλάδα Έλληνες από τη Μάνη, την Κρήτη, την Κέρκυρα, τον Πειραιά, την Μελβούρνη, την Οδυσσό, τον Έβρο, την Θεσσαλονίκη, την Σύρο, την Σαμοθράκη κι όπου υπάρχει και ζει ή έστω έζησε ένας –σαν κι εμάς- πεισιθάνατος, έτοιμος να χαλάσει την πλάση αρκεί να μην πειραχτεί ούτε τρίχα από την υπέροχη και μακριά κόμη της κοκέτας Ιστορίας μας.
Για τέτοιον έρωτα μιλάμε. Δεν πάει μέχρι τον θάνατο. Πάει παραπέρα, μέχρι εκεί που τελειώνει ο κόσμος, ο χρόνος, η ύπαρξη.
Ζήτω το έθνος των Ελλήνων! adiavroxoi.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου