Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΣΕΡΒΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΣΥΦΟΠΕΔΙΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΘΑΝΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΑΥΤΗ
Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ
Ως γνωστόν, οι Σέρβοι και γενικότερα οι Σλάβοι, έφτασαν στην περιοχή των Βαλκάνιων τον έβδομο μετρά Χριστόν αιώνα, κατακλύζοντας τα εδάφη που αποτελούν σήμερα τις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, Τσεχίας, Σλοβακίας και Πολωνίας.
Οι Σέρβοι, ζούσαν στις λεγόμενες Σκλαβηνίες, τα οποία αρχικά ήταν εδάφη των Βυζαντινών, αλλά όταν τα κατέλαβαν οι Σέρβοι, έγιναν ανεξάρτητες διοικητικές περιοχές υπό την κυριαρχία τους.
Το δε Πριγκιπάτο της Σερβίας, ιδρύθηκε τον 8ο μετά Χριστόν αιώνα, ενώ ο Χριστιανισμός υιοθετήθηκε ως επίσημη θρησκεία του κράτους αυτού, περί το 870 μ.Χ.
Μέχρι και τον 10ο αιώνα μ.Χ., η Σερβική αυτή ηγεμονία, είχε επεκταθεί, καταλαμβάνοντας πολλά εδάφη στις ακτές της Αδριατικής Θάλασσας, αλλά αυτό το Σερβικό κράτος, διατηρήθηκε ως τα τέλη του 11ου αιώνα, όταν και οι Βυζαντινοί το προσάρτησαν και το κατέλαβαν.
Όμως, το ετος 1040 μ.Χ., οι Σέρβοι επαναστάτησαν στην περιοχή του σημερινού Μαυροβουνίου και κατάφεραν, το 1091, να ιδρύσουν το Μεγάλο Σερβικό Πριγκιπάτο, υπό την δυναστεία των Βουκάνοβιτς.
Το 1166 μ.Χ., ήταν έτος-σταθμός στην Σερβική ιστορία, αφού τότε, ο Στέφανος Νεμάνια κατέλαβε τον Σερβικό θρόνο, ενώ υπό την κυριαρχία της δυναστείας Νεμάνια, η Σερβία κέρδισε, όχι μόνο την Εκκλησιαστική αυτοκέφαλά της, αλλά και επεκτάθηκε σημαντικά εδαφικά.
Η μεγαλύτερη δε ακμή για το Σερβικό κράτος, ήρθε με την βασίλεια του Στέφανου Δουσάν, ο οποίος και κατάφερε να επεκτείνει τα σύνορα του βασιλείου του, διπλασιάζοντας τις κτήσεις του και κατακτώντας (παρόλο που το κράτος του είχε μικρό πληθυσμό και στρατό) πολλά Βυζαντινά εδάφη (με πάρα πολύ περισσοτέρους κάτοικους από αυτούς των Σέρβων στρατιωτών).
Κάποια από αυτά, ήταν μέρος της Θράκης, της Μακεδονίας, της Ηπείρου και της Θεσσαλίας, ενώ ο εμφύλιος πόλεμος του Αυτοκράτορα Ιωάννη Παλαιολόγου και Ιωάννη Κατακουζηνού στο Βυζάντιο, βοήθησε σημαντικά τον Δουσάν στην εξάπλωση του αυτή. Αυτή η Σερβική Αυτοκρατορία διήρκεσε μέχρι το 1371.
Ένα από τα κυριά εδάφη, το οποίο και θεωρείται ιερό έδαφος για τους Σέρβους αφού αυτοί πιστεύουν ότι η περιοχή αυτού, όπως και η περιοχή του Μαυροβουνίου, ήταν οι κοιτίδες οπού πρωτοεγκαταστάθηκαν (και μέσω αυτών αργότερα) και επεκτάθηκαν μετέπειτα οι Σέρβοι.
Στο σημείο αυτό, δόθηκε και η σημαντική για τους Σέρβους μάχη του Κοσσυφοπεδίου έναντι των Οθωμανών Τούρκων το έτος 1389 μ.Χ., όταν ο Σέρβος πρίγκηπας Λάζαρος, σκοτώθηκε στην μάχη αυτή, πολεμώντας γενναιά εναντίον τους.
Με το πέρας της μάχης αυτής, άρχισε και η πτώση της Σερβίας, η οποία, μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς το 1453, όπως και την (αποτυχημένη για τους Οθωμανούς) Πολιορκία του Βελιγραδίου (1456), κατακτήθηκε τελικά από τις τουρκικές ισλαμικές ορδές το 1459.
Τελικά, το Βελιγράδι έπεσε στα χεριά των Τούρκων το 1521 μ.Χ., ενώ οι Τούρκοι υστέρα αποτίνω ημερομηνία αυτή, αρχίσαν να επεκτείνονται περισσότερο προς την Κεντρική Ευρώπη, απειλώντας τους Αψβούργους.
Εν τω μεταξύ, οι Τούρκοι, επειδή οι Σέρβοι του Κοσσυφοπέδιου επαναστατούσαν εναντίον των Τούρκων, φρόντισαν να αποστέλλουν στην περιοχή αυτού, πλήθος ισλαμιστών Αλβανών εποίκων, πιστών σε αυτούς, αρχίζοντας με τον τρόπο αυτό την αλλοίωση της εθνικής και θρησκευτικής σύνθεσης αυτού.
Οι δε πόλεμοι μεταξύ Τούρκων και Αυστριακών που ακολουθήσαν ήταν μακριάς διάρκειας και στο τέλος, το αποτέλεσμα αυτών, ήταν οι Αυστριακοί να κατακτήσουν την Σερβική (και ως τότε υπό Οθωμανική κατοχή) της Βοϊβοντίνα, μέσω της Συνθήκης του Κάρλοβιτς.
Στα Οθωμανικά εδάφη, οι ως τότε ελεύθεροι Σέρβοι, αναγκάστηκαν να γίνουν δουλοπάροικοι των Τούρκων, ενώ ταυτόχρονα υποβλήθηκαν σε μια βαριά φορολογία, όπως και έναν βίαιο εξισλαμισμό, συνοδευόμενο από άπειρες καταπιέσεις και διωγμούς.
Από την άλλη πλευρά, ούτε και η Μοναρχία των Αψβούργων, η οποία είχε καταλάβει κατείχε την Κεντρική Σερβία, δεν φερόταν με περισσότερη ευγένεια στους Σέρβους που είχε υπό την κατοχή της, καταπιέζοντας τους και αυτή θρησκευτικά, οικονομικά και πολιτικά.
Ως συνέπεια των παραπάνω γεγονότων, οι Σέρβοι επαναστατήσαν πολλές φορές έναντι των Τούρκων (όπως και των Αυστριακών) και κατάφεραν υστέρα από μάκρους και αιματηρούς αγώνες, να επιτύχουν πρώτα την αυτονομία από την Οθωμανική Αυτοκρατορία (1835) και στην συνέχεια την πλήρη ανεξαρτησία τους (1862 και 1878).
Στους Βαλκανικούς Πολέμους, το Βασίλειο της Σερβίας συμμάχησε στην Βαλκανική Συμμαχία με την Ελλάδα, το Μαυροβούνιο και την Βουλγαρία έναντι των Οθωμανών Τούρκων (και των τότε Νεότουρκων).
Στον Β’ Βαλκανικό Πόλεμο, συμμάχησε με την Ελλάδα και την Ρουμάνια έναντι των Βουλγάρων, οι οποίοι επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά και προδοτικά εναντίον των πρώην συμμάχων τους, ενώ στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Σερβία δέχτηκε ταυτόχρονα επίθεση από Γερμανούς, Αυστριακούς, Βουλγάρους και Τούρκους, κατακτήθηκε και κατόρθωσε να απελευθερωθεί μόνο υστέρα από μάκρους αγώνες διάρκειας τεσσάρων ετών.
Με το πέρας του πολέμου, ιδρύθηκε το βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας, το οποίο αποτελούταν από την Σερβία, το Μαυροβούνιο, τα Σκοπιά, την Κροατία, την Σλοβενία, και την Βοσνία-Ερζεγοβίνη.
Το βασίλειο αυτό, ταλανιζόταν από βίαιες εθνικές εσωτερικές συγκρούσεις (π.χ. Σέρβοι-Κροάτες), θρησκευτικές (Ορθόδοξοι-Καθολικοί-Μουσουλμάνοι), ανεργία, αλλά και μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις.
Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η χωρά αυτή, κατακτήθηκε από τους Γερμανούς και έμεινε υπό την βάναυση κατοχή αυτών και των φασιστών Ιταλών μέχρι και το έτος 1943, όταν η χωρά απελευθερώθηκε και οι κομμουνιστές, υπό την κυριαρχία του Κροάτη στην καταγωγή Τίτο, κατέλαβαν με τα όπλα την εξουσία.
Ο Τίτο, ο οποίος από την μια πλευρά ως Κροάτης, μισούσε τους Σέρβους, και από την άλλη ως ηγέτης ενός πολυεθνικού κράτους, το οποίο διατηρούταν μόνο υπό την χρήση βίας, ήθελε να αποτρέψει εθνικιστικές και διασπαστικές τάσεις στο κράτος του.
Για τον λόγο αυτό και προκειμένου να καταστείλει τον Σερβικό εθνικισμό (και πιστεύοντας λανθασμένα ότι θα μπορούσε να τους ελέγξει), επέτρεψε να εισέλθουν στην Σερβική κοιτίδα του Κοσσόβου, χιλιάδες Αλβανών εποίκων, καταφέρνοντας να αλλοιώσει την πληθυσμιακή υπεροχή υπέρ τους έναντι των Σέρβων στην περιοχή (μέσα σε δύο μόλις δεκαετίες τριπλασίασαν τον αριθμό τους).
Αν και όσο ζούσε ο Τίτο, κάνεις δεν τολμούσε να επαναστατήσει, λόγω του φόβου για την οργή του, με τον θάνατο του, όλες οι εθνότητες της Γιουγκοσλαβίας, επαναστάτησαν και ανακήρυξαν την ανεξαρτησία τους, διεκδικώντας όλες την δημιουργία «μεγάλων κρατών» («Μεγάλη Σερβία», «Μεγάλη Κροατία», «Μεγάλη Βοσνία»).
Η Κροατία και η Σλοβενία, ανακήρυξαν με την δυτική υποστήριξη την ανεξαρτησία τους το 1992 (και ξεκινώντας με τον τρόπο αυτό τον Γιουγκοσλαβικό εμφύλιο), ενώ ακολουθήσε ο πόλεμος της Βοσνίας, ο οποίος διήρκησε τρία χρονιά (1992-1995), και είχε ως επακόλουθο του εκατοντάδες χιλιάδες θύματα.
Το 1996, ιδρύθηκε ο UCK στην περιοχή του Κοσσόβου (ο οποίος χρηματοδοτούταν από λαθρεμπόριο ναρκωτικών και των χορηγιών των φιλοισλαμιστικών κρατών των Κατάρ-Σαουδικής Αραβίας-Τουρκίας, αλλά και της Δύσης), με διακηρυγμένο του στόχο, την «απελευθέρωση και ανεξαρτησία» της περιοχής από την Σερβία, αλλά παράλληλα και για να δημιουργήσει την «Μεγάλη Αλβανία».
[Πριν την ίδρυση του UCK και συγκεκριμένα το έτος 1878, είχε προηγηθεί η ίδρυση της Λίγκας του Περέν στο Κόσσοβο].
Το Σερβικό κράτος, κατάφερε με μια εκστρατεία του εναντίον του UCK, να καταστείλει σε μεγάλο βαθμό την δράση του, τα έτη 1998–1999 με πολλές απώλειες εκατέρωθεν (ιδίως στον άμαχο πληθυσμό, κυρίως από πλευράς UCK).
Όμως, την ιδιά εποχή, στο Κόσσοβο, αποκαλύφθηκε ότι υπήρχε ουράνιο (σε μεγάλες ποσότητες), ενώ ακούστηκε πως ο τότε πρόεδρος της Σερβίας, Μιλόσεβιτς, ήθελε να συμμαχήσει με τους Ρώσους, δίνοντας τους βάσεις σε Κόσσοβο και Μαυροβουνίου.
Τότε οι Δυτικοί, προκειμένου, να σώσουν τους Αλβανούς συμμάχους τους, να αρπάξουν το ουράνιο της περιοχής, αλλά και να αποτρέψουν την συμμαχία της Σερβίας με την Ρωσία, εισέβαλαν στο το 1999, εναντίον των Σέρβων.
Ο πόλεμος αυτός, οδήγησε στην αποχώρηση των Σερβικών δυνάμεων από εκεί και την εγκατάσταση της διοίκησης του ΟΗΕ της επαρχίας.
Στην περιοχή, επιβλήθηκαν σφαγές εναντίον της Σέρβικης μειονότητας, ενώ οι ναρκέμποροι και ισλαμιστές του UCK, ανέλαβαν την εξουσία στην περιοχή.
Το 2008, η Βουλή του Κοσσυφοπεδίου ανακοίνωσε, μονομερώς, την ανεξαρτησία του από τη Σερβία, η οποία όμως δεν αποδέχθηκε την απόσχισή του, θεωρεί το Κοσσυφοπέδιο αυτόνομη επαρχία της Σερβίας και προσέφυγε στον ΟΗΕ.
Το Κοσσυφοπέδιο, αναγνωρίσθηκε άμεσα από κάποιες χώρες, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ και των τεσσάρων μεγάλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ιταλία, Γερμανία) μεταξύ άλλων, ενώ κάποιες άλλες, όπως η Ρωσία, και η Κίνα, και η Ελλάδα, θεωρούν την απόσχισή του παράνομη.
Οι Αλβανοί, κατέστρεψαν επίσης περίπου 250 μοναστήρια, εκκλησίες και παρεκκλήσια, καθώς και κοιμητήρια, ενώ οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ δεν έπραξαν τίποτε για να τους εμποδίσουν.
Οι μόνοι Σέρβοι που υπάρχουν σήμερα στο Κόσσοβο, έχουν συγκεντρωθεί στο Βόρειο τμήμα του Κοσσόβου και έχουν «στοιβαχτεί» σε οχυρωμένους θύλακες.
Οι Αλβανοί, υπό την διοίκηση του πρώην διοικητή του UCK (καθώς και ναρκέμπορου-σωματέμπορου), Χασίμ Θάτσι (και την πάντα ευγενική υποστήριξη των Κατάρ-Σαουδικής Αραβίας-Τουρκίας), θέλουν να τους εκδιώξουν από την περιοχή, τους λίγους εναπομείναντες Σέρβους, και να ενώσουν το Κόσσοβο με την Αλβανία, δημιουργώντας την «Μεγάλη Αλβανία» και στην συνέχεια θέλουν να καταλάβουν και αλλά Σερβικά εδάφη, τόσο στο Μαυροβούνιο, όσο και την Βοιβοντίνα.
[Παντού στο Κόσσοβο, ιδρύονται τζαμιά μέσω χρηματοδότησης από Κατάρ-Σαουδική Αραβίας-Τουρκία, μέσω και του δικτύου Γκιουλέν, του «μετριοπαθούς (δήθεν αυτού) ισλαμιστή, ο οποίος έχει γράψει σε βιβλίο του, ότι θα πρέπει να θανατωθούν όλοι όσοι δεν είναι μουσουλμάνοι, έτσι ώστε να μην αμαρτάνουν που δεν πιστεύουν στο ισλάμ, χωριά το λαθρεμπόριο ναρκωτικών και την τεράστια ενίσχυση σε όπλα, εθελοντές και χρήματα σε φανατικούς ισλαμιστές ανά τον κόσμο (Αλ Κάιντα, ISIS, Ταλιμπάν κ.λ.π.).
Επίσης, το 2017, τόσο οι ηγέτες του Κοσσόβου, όσο και της Αλβανίας (Ράμα-Μπερίσα), έκαναν πρόσφατα δηλώσεις υπέρ της ένωσης τους και την δημιουργία της «Μεγάλης Αλβανίας»].
Όμως, είναι πιθανό, αυτή η κατάσταση να οδηγήσει στην εξέγερση των Σέρβων του Κοσσόβου αυτή την φορά (με την βοήθεια των Σέρβων ή των Ρώσων), και αν οι Αλβανοί προσπαθήσουν να εφαρμόσουν την πλήρη γενοκτονία των Σέρβων της περιοχής, τότε, σε μια αντιστροφή του πολέμου του 1999, οι Σέρβοι και οι Ρώσοι να εισβάλουν στην περιοχή, ανακαταλαμβάνοντας την και εκδιώκοντας οριστικά τους Αλβανούς από αυτή, συντρίβοντας οριστικά το εφιαλτικό όραμα της «Μεγάλης Αλβανίας».
Θα είναι άραγε αυτό το μέλλον της περιοχής αυτής;
Άγνωστο, αλλά οι Αλβανοί δεν θα πρέπει να ξεχνάνε κάνεις το γνωστό λαϊκό ρητό που λέει: «Το κακό που έκανες, είναι αυτό που θα σε καταστρέψει».
[UPDATE: Στα μέσα Ιανουαρίου του 2018, δολοφονήθηκε στο Βόρειο Κόσσοβο, στις Σερβικές περιοχές, ο θεωρούμενος ηγέτης των Σέρβων του Κοσόβου, Όλιβερ Ιβάνοβιτς, μπροστά από τα γραφεία του κόμματος του, Πρωτοβουλία Πολιτών «Ελευθερία, Δημοκρατία, Δικαιοσύνη».
Είχαν δε προηγηθεί και άλλες απειλές για την ζωή του παλαιότερα, αφού και το 2017, άγνωστοι είχαν πυρπολήσει το αυτοκίνητο του, ενώ το 2005 είχε βρεθεί βόμβα κάτω από το υπηρεσιακό όχημα που χρησιμοποιούσε.
Ο Ιβάνοβιτς, ο οποίος είχε καταδικαστεί σε εννέα χρόνια φυλάκισης για εγκλήματα πολέμου στον πόλεμο του Κοσσυφοπεδίου, το 1999, αλλά όμως, στις μέρες μας, η συγκεκριμένη κατηγορία εναντίον του αναστράφηκε, και μία νέα δίκη επανεξέτασης των κατηγοριών για την καταδίκη του, βρισκόταν σε εξέλιξη.
Γενικά, ο Ιβάνοβιτς, θεωρούταν μετριοπαθής πολιτικός, που από την μία δεν αναγνώριζε μεν την ανεξαρτησία του Κοσόβου, αλλά από την άλλη, τάσσονταν υπέρ του διαλόγου με τους Αλβανούς, ενώ ήταν επίσης, σφοδρός πολέμιος των ναρκο-συμμοριών στο Κοσσυφοπέδιο.
Λίγες δε ημέρες νωρίτερα, οι Αλβανοί, ανατίναξαν όλως τυχαίως ένα (δήθεν) «Σερβικό αρχηγείο» στην Σκόδρα της Βορειοδυτικής Αλβανίας, με αποτέλεσμα την πλήρη καταστροφή του κτιρίου που εδρεύει η Ένωση της Σερβικής Μειονότητας, με τον παράλληλο τραυματισμό εννέα πολιτών Σερβικής καταγωγής, εκ των οποίων οι δύο χαροπαλεύουν.
Στην περιοχή, ακούγονται φήμες για εμφάνιση ένοπλων Σερβικών πολιτοφυλακών, ενώ η δολοφονία αυτή συνέβη, «όλως τυχαίως», μία εποχή την οποία, η Σερβία και το Κόσοβο είχαν ξεκινήσει συνομιλίες, με στόχο την ομαλοποίηση των σχέσεων τους.
Με ανακοίνωση της δολοφονίας του, ο πρόεδρος της Σερβίας, Αλεξάντερ Βούτσιτς, συγκάλεσε εκτάκτως το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας στην χώρα του.
Ο πρόεδρος της Σερβίας προειδοποίησε την πολιτική ηγεσία του Κοσόβου να μην προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί τη δολοφονία του Όλιβερ Ιβάνοβιτς για να επιβάλει την κυριαρχία της στο βόρειο Κόσοβο, όπου ο σερβικός πληθυσμός αποτελεί πλειοψηφία.
Στις μέρες που ακολούθησαν, χιλιάδες Σέρβοι, βγήκαν στους δρόμους της Σερβίας και του Βόρειου Κοσόβου, με τις ευλογίες της Σερβικής Κυβέρνησης, ενώ η ίδια, αξίωσε και την συμμετοχή Σέρβων στις έρευνες για την εξιχνίαση της δολοφονίας Ιβάνοβιτς.
Ταυτόχρονα, η Σερβία, έστειλε στρατό στα σύνορα με το Κοσσυφοπέδιο, προειδοποίησε τους Αλβανούς ηγέτες της περιοχής, να μην στείλουν στρατό στο Βόρειο Κόσσοβο, με πρόσχημα την δολοφονία αυτή, ενώ ταυτόχρονα, απέσυρε την Σερβική αντιπροσωπεία αποχωρούσε από τον διάλογο με τους Αλβανούς του Κοσσόβου.
Τελικό αποτέλεσμα όλων αυτών των γεγονότων, ήταν η παύση της οποίας προσπάθειας ομαλοποίησης των σχέσεων Πρίστινας-Κοσσόβου, ενώ η συγκέντρωση στρατού από τις δυο πλευρές (όπως και οι απειλές του προέδρου του κοινοβουλίου της Πρίστινα, για εισβολή Κοσσοβάρων σε Σερβικά εδάφη για να προστατεύσουν δήθεν τους Αλβανούς της περιοχής), φαίνεται να εκτραχύνει περαιτέρω την ήδη τεταμένη κατάσταση, η οποία αν δεν προσεχθεί, μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε πόλεμο.
Αν αυτός ήταν ο στόχος των δραστών, φαίνεται ότι επετεύχθη άψογα].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου