Τρώγοντας τον εχθρό μου
Στην πολιτική υπήρξαν πολλές περιπτώσεις ηγετών που με ανιμιστικό τρόπο πίστευαν ότι «καταβροχθίζοντας» τον εχθρό σου παίρνεις τις δυνάμεις του. Δεν υπολόγισαν όμως ότι, βάσει μιας πολιτικής μαγγανείας, αυτό που τελικά κατορθώνεις είναι να «ενσωματώσεις» τις αρνητικές του ιδιότητες.
Ο Τόνι Μπλερ, που νόμιζε ότι «έφαγε» τη Θάτσερ και τον Μέιτζορ, μεταμορφώθηκε, εξαιτίας αυτής της μαγγανείας, σε ένα νεοφιλελεύθερο τέρας, κατακρεουργώντας ό,τι είχαν αφήσει από το κοινωνικό κράτος οι προκάτοχοί του και εμπλέκοντας τη χώρα του σ’ έναν αιματηρό πόλεμο στηριγμένο στα ψέματα και στην εξαπάτηση του λαού του.
Ο Μπιλ Κλίντον, που πίστεψε ότι «κατάπιε» τον Μπους τον πρεσβύτερο, μεταμορφώθηκε σ’ έναν μαθητευόμενο μάγο, ο οποίος απελευθέρωσε το χρηματοπιστωτικό τζίνι από το μπουκάλι, έφτιαξε τη φούσκα της Νέας Οικονομίας και εγκαθίδρυσε τον νέο μιλιταρισμό των «ανθρωπιστικών επεμβάσεων».
Τι σχέση έχουν όλα αυτά -και περισσότερο η μαγγανεία- με το σήμερα; Η συζήτηση για τον ρόλο του Ανδρέα Παπανδρέου στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας, η οποία άνοιξε με την περίφημη «παρέμβαση Λαλιώτη» αλλά και το άρθρο του πρωθυπουργού για το εάν ήταν ψεύτης ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, δεν είναι τυχαία.
Χωρίς να θέλω να μπω σε αντιπαράθεση με τις πολιτικές εκτιμήσεις του Αλέξη Τσίπρα, απλώς θα επισημάνω ότι η χρήση ιστορικών αναλογιών είναι δίκοπο μαχαίρι και ενέχει συχνά μεγάλο βαθμό αυθαιρεσίας. Ωστόσο είναι σίγουρο ότι στρατηγική στόχευση αποτελεί η προσέγγιση με κάποιο ΠΑΣΟΚ -εννοείται απ’ αυτό που έχει μείνει εκτός ΣΥΡΙΖΑ- αφού η συγκυβέρνηση με τους ΑΝ.ΕΛΛ. έχει αποδειχτεί αχίλλειος πτέρνα με μεγάλο πολιτικό κόστος.
Το ερώτημα βέβαια που προκύπτει είναι όχι εάν «Ηταν ο Ανδρέας ψεύτης;» (τίτλος του άρθρου), αλλά εάν ο Ανδρέας είναι βρώσιμος ή εμπίπτει στην παραπάνω περίπτωση της πολιτικής μαγγανείας. Διότι στο «σώμα» του Ανδρέα περιέχονται υλικά όπως πολιτική ασυνέπεια, κοντόφθαλμη και μικροπολιτική σκοπιμότητα για τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της χώρας, τυφλή προσωπολατρεία, συγκεντρωτισμός, αλαζονεία, αυταρχισμός, πελατειασμός, δημαγωγία και πολλά άλλα ων ουκ έστιν αριθμός.
Στο τραπέζι όμως υπάρχει και άλλος εχθρός (για «φάγωμα»), αυτός είναι η αλήθεια πιο τοξικός. Ο ξαφνικός έρωτας με την αριθμολαγνεία, την αναπτυξιολογία (έστω και σε start up μορφή), τα επενδυτικά τσουνάμι, τις κορδέλες των εγκαινίων, την «υγιή επιχειρηματικότητα», αλλά και η εύκολη υιοθέτηση του αφηγήματος της «εξόδου από την επιτροπεία» -τη στιγμή μάλιστα που όλοι οι έγκυροι οικονομολόγοι και κοινωνικοί επιστήμονες λένε ότι χωρίς μαζική διαγραφή χρέους δεν υπάρχει σοβαρή συζήτηση για ουσιαστική ανάπτυξη- δείχνουν ότι οι βάρκες στις οποίες προσπαθεί να πατήσει η κυβέρνηση πολλαπλασιάζονται επικίνδυνα.
Η ταυτόχρονη απεύθυνση στο παρελθόν (μέσω μιας φαντασιακής ταύτισης) και στο μέλλον (μέσω του αφηγήματος κάποιας ανάπτυξης που θα μοιράσει δίκαια τη δυστυχία) ενέχει τον κίνδυνο μιας διπλής μεταμόρφωσης, με τα χειρότερα στοιχεία και των δύο.
Η Δεξιά-ακροδεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη και το συνονθύλευμα του ακραίου- Κέντρου-που-θέλει-να γίνει-Δεξιά με κεντροαριστερή αμφίεση δεν είναι καλοί σύμβουλοι και σύμμαχοι. Δυστυχώς -παρότι μεταφυσική- η πολιτική μαγγανεία φαίνεται ότι είναι εδώ και κανένα ξόρκι δεν μπορεί να μας προστατεύσει. Και κυρίως να μας προφυλάξει από τον βουλιμικό εαυτό μας. http://www.efsyn.gr/stiles/ypografoyn/tasos-tsakirogloy
Ο Τόνι Μπλερ, που νόμιζε ότι «έφαγε» τη Θάτσερ και τον Μέιτζορ, μεταμορφώθηκε, εξαιτίας αυτής της μαγγανείας, σε ένα νεοφιλελεύθερο τέρας, κατακρεουργώντας ό,τι είχαν αφήσει από το κοινωνικό κράτος οι προκάτοχοί του και εμπλέκοντας τη χώρα του σ’ έναν αιματηρό πόλεμο στηριγμένο στα ψέματα και στην εξαπάτηση του λαού του.
Ο Μπιλ Κλίντον, που πίστεψε ότι «κατάπιε» τον Μπους τον πρεσβύτερο, μεταμορφώθηκε σ’ έναν μαθητευόμενο μάγο, ο οποίος απελευθέρωσε το χρηματοπιστωτικό τζίνι από το μπουκάλι, έφτιαξε τη φούσκα της Νέας Οικονομίας και εγκαθίδρυσε τον νέο μιλιταρισμό των «ανθρωπιστικών επεμβάσεων».
Τι σχέση έχουν όλα αυτά -και περισσότερο η μαγγανεία- με το σήμερα; Η συζήτηση για τον ρόλο του Ανδρέα Παπανδρέου στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας, η οποία άνοιξε με την περίφημη «παρέμβαση Λαλιώτη» αλλά και το άρθρο του πρωθυπουργού για το εάν ήταν ψεύτης ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, δεν είναι τυχαία.
Χωρίς να θέλω να μπω σε αντιπαράθεση με τις πολιτικές εκτιμήσεις του Αλέξη Τσίπρα, απλώς θα επισημάνω ότι η χρήση ιστορικών αναλογιών είναι δίκοπο μαχαίρι και ενέχει συχνά μεγάλο βαθμό αυθαιρεσίας. Ωστόσο είναι σίγουρο ότι στρατηγική στόχευση αποτελεί η προσέγγιση με κάποιο ΠΑΣΟΚ -εννοείται απ’ αυτό που έχει μείνει εκτός ΣΥΡΙΖΑ- αφού η συγκυβέρνηση με τους ΑΝ.ΕΛΛ. έχει αποδειχτεί αχίλλειος πτέρνα με μεγάλο πολιτικό κόστος.
Το ερώτημα βέβαια που προκύπτει είναι όχι εάν «Ηταν ο Ανδρέας ψεύτης;» (τίτλος του άρθρου), αλλά εάν ο Ανδρέας είναι βρώσιμος ή εμπίπτει στην παραπάνω περίπτωση της πολιτικής μαγγανείας. Διότι στο «σώμα» του Ανδρέα περιέχονται υλικά όπως πολιτική ασυνέπεια, κοντόφθαλμη και μικροπολιτική σκοπιμότητα για τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της χώρας, τυφλή προσωπολατρεία, συγκεντρωτισμός, αλαζονεία, αυταρχισμός, πελατειασμός, δημαγωγία και πολλά άλλα ων ουκ έστιν αριθμός.
Στο τραπέζι όμως υπάρχει και άλλος εχθρός (για «φάγωμα»), αυτός είναι η αλήθεια πιο τοξικός. Ο ξαφνικός έρωτας με την αριθμολαγνεία, την αναπτυξιολογία (έστω και σε start up μορφή), τα επενδυτικά τσουνάμι, τις κορδέλες των εγκαινίων, την «υγιή επιχειρηματικότητα», αλλά και η εύκολη υιοθέτηση του αφηγήματος της «εξόδου από την επιτροπεία» -τη στιγμή μάλιστα που όλοι οι έγκυροι οικονομολόγοι και κοινωνικοί επιστήμονες λένε ότι χωρίς μαζική διαγραφή χρέους δεν υπάρχει σοβαρή συζήτηση για ουσιαστική ανάπτυξη- δείχνουν ότι οι βάρκες στις οποίες προσπαθεί να πατήσει η κυβέρνηση πολλαπλασιάζονται επικίνδυνα.
Η ταυτόχρονη απεύθυνση στο παρελθόν (μέσω μιας φαντασιακής ταύτισης) και στο μέλλον (μέσω του αφηγήματος κάποιας ανάπτυξης που θα μοιράσει δίκαια τη δυστυχία) ενέχει τον κίνδυνο μιας διπλής μεταμόρφωσης, με τα χειρότερα στοιχεία και των δύο.
Η Δεξιά-ακροδεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη και το συνονθύλευμα του ακραίου- Κέντρου-που-θέλει-να γίνει-Δεξιά με κεντροαριστερή αμφίεση δεν είναι καλοί σύμβουλοι και σύμμαχοι. Δυστυχώς -παρότι μεταφυσική- η πολιτική μαγγανεία φαίνεται ότι είναι εδώ και κανένα ξόρκι δεν μπορεί να μας προστατεύσει. Και κυρίως να μας προφυλάξει από τον βουλιμικό εαυτό μας. http://www.efsyn.gr/stiles/ypografoyn/tasos-tsakirogloy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου