ΟΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΣΕ ΤΡΟΧΙΑ ΑΦΑΝΙΣΜΟΥ

Π. Ήφαιστος, ΟΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΣΕ ΤΡΟΧΙΑ ΑΦΑΝΙΣΜΟΥ: κράτη, πολιτειακή συγκρότηση και σύνορα με όρους ζεϊμπέκικων, χορών της κοιλιάς και άλλων γλαφυρών και επικίνδυνων ιδεολογημάτων

 

Εισαγωγή. Στο σύντομο κείμενο που ακολουθεί επιχειρείται να συμπληρωθούν προγενέστερες παρεμβάσεις που αιτιολογούν την λογική και τον ορθολογισμό απόρριψης κατάργησης της Κυπριακής Δημοκρατίας και δημιουργίας ενός κρατικού εκτρώματος στην βάση αφελών και ασυνάρτητων ιδεολογημάτων. Εάν η Ελληνική πλευρά δεχθεί να καταργηθεί η Κυπριακή Δημοκρατία και να δημιουργηθεί ένα τουρκικό κράτος εντός ενός νέου κρατιδίου, θα καταστήσει την Κύπρο έρμαιο των βρετανικών και τουρκικών σκοπών. Επιχειρείται να καταρριφθούν γραφικές και ανορθολογικές γνώμες περί αισθητικών και άλλων συναφών σχέσεων οι οποίες όπως κάποιοι ισχυρίζονται θα δημιουργήσει μια νέα ταυτότητα (κρατική; υποτέλειας; υποδούλωσης;). Σε ένα τέτοιο κρατίδιο οι η λήψη αποφάσεων και η νομιμοποίησή τους θα είναι ανέφικτη και θα αποτελέσει πεδίο κρατικών βασανιστηρίων και ξένων παρεμβάσεων. Αναλύονται, υποχρεωτικά σύντομα, πάγια θέσφατα κάθε πολιτειακής οργάνωσης χωρίς τα οποία το κράτος αφενός δεν είναι βιώσιμο και αφετέρου είναι έρμαιο ξένων συμφερόντων. Η παράβλεψη αυτών των θεσφάτων της ενδοκρατικής συγκρότησης και της διεθνούς πολιτικής, υποστηρίζεται, θα αποτελέσει την χαριστική βολή για τους νεοέλληνες, γιατί όχι μόνο θα θέσει σε θανάσιμο κίνδυνο εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες αλλά επιπλέον θα αποτελέσει στρατηγική παγίδα για το νεοελληνικό κράτος.

Πνευματικοπολιτικά μπερδέματα, ιδεολογίες, ιδεολογήματα και θεωρήματα

Επί δεκαετίες πολλοί νεοέλληνες στην Ελλάδα και στην Κύπρο κυριολεκτικά δηλητηριασμένοι πνευματικοπολιτικά από διάφορα ανθρωπολογικά εξομοιωτικά και πολιτικά εξισωτικά ιδεολογικά δόγματα αερολογούσαν ασυνάρτητα και με φρικτά επικίνδυνο τρόπο. Κραύγαζαν και συνεχίζουν να κραυγάζουν  συνθήματα όπως «οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν» ή, περίπου ότι, «με αγκαλιές, φιλιά, έρωτες, ζεϊμπέκικα και κανένα αντικρυστό χορό ή χορούς της κοιλιάς όλοι μαζί αδιακρίτως θα είναι φίλοι» με αποτέλεσμα να ακυρωθούν διαχρονικές σταθερές ως προς το τι είναι το κράτος και τι το συγκροτεί ως ενιαία, σταθερά και αδιαίρετη Πολιτεία.

Κατά βάθος και ουσιαστικά, άμα το δει κανείς ρεαλιστικά, τέτοιες γνώμες ήταν και συνεχίζουν να αντλούν από ιδεολογήματα που υποστηρίζουν πως τα κράτη, τα σύνορα και τα εθνικά συμφέροντα είναι περιττά και παρωχημένα: Δεν χρειάζονται κράτος οι άνθρωποι στην εποχή της μετά-Εθνικής εποχής μέσα στη οποία οι ΜΚΟ καταργούν τα κράτη και προκαλούν «παγκοσμιοποίηση». Μέσα σε αυτή την εναέρια ιδεολογική σαπουνόφουσκα ουκ ολίγων νεοελλήνων οι άνθρωποι θα περιπατούν πολιτικά αδιάφοροι χωρίς ανάγκη ή αξιώσεις για κρατική οργάνωση και με συμπεριφορές που θα στείλουν στα ράφια της ιστορίας τα έθνη, τις εθνικές πολιτικές παραδόσεις, τις θρησκείες, τις ιστορικές μνήμες και κάθε άλλο ιστορικό διαμορφωτικό παράγοντα που αντιμάχεται τις διεθνιστικές και κοσμοπολίτικες διαστροφές της παγκοσμιοποιημένης ιδιωτείας των φαντασιώσεών τους. Τόσο καλά!

Ακόμη, θολές και ασαφείς θύμησες, ακόμη, από παλιά χρόνια όταν πίναμε μαζί καφέ ή τραγουδούσαμε μέσα στα καφενεία των αυτοκρατορικών δομών, κάποιοι τις αναγάγουν ως παλιές μεν πλην άφθαρτες φιλίες οι οποίες μέσα σε ένα μετά-Εθνικό κράτος/κρατίδιο –για παράδειγμα, το υπό (ηγεμονική) κατασκευή «Νέα Κύπρος», προγραμματικά ρατσιστικό, φασιστικό, αντιδημοκρατικό, ανελεύθερο και υπό τουρκοαγγλική εποπτεία– είναι επαρκείς προϋποθέσεις αδιατάραχτης ηρεμίας, αδιατάραχτης σταθερότητας και απρόσκοπτων προειλημμένων αποφάσεων (ή άντε, φιλικά κινούμενοι και πίνοντας κανένα τουρκοελληνικό πια καφέ θα λαμβάνονται οι κρατικές αποφάσεις με κλήρωση ή αν αυτό δεν επιτυγχάνεται με … ξένους δικαστές).

Οι λόγοι για τους οποίους  κανένα άλλο κράτος δεν εφαρμόζει τέτοιες πολιτικές διαστροφές δεν τίθεται καν ως ερώτημα. Μερικοί λένε «ηττηθήκαμε» (κατάληψη του ενός τρίτου της Κυπριακής Δημοκρατίας) ως και εάν αυτό να αποτελεί δικαιολογία αναγνώρισης των τετελεσμένων της βίας, οριστικού και τελειωτικού αφανισμού εκατοντάδων χιλιάδων κατοίκων της Μεγαλονήσου Κύπρου, παραχώρησης του μη κατεχόμενου στην Άγκυρα και τερματισμού πολλών χιλιετιών Ελληνικής παρουσίας. Μερικοί δε ολοκληρωτικά ανθρωπολογικά μηδενισμένοι –ευτυχώς μάλλον λίγοι– του αριστεροδεξιοαναρχικού τριγώνου Κολωνάκι, Εξάρχεια, ξένες πρεσβείες άμα τους θυμίσεις πως έπονται τα νησιά και η Θράκη  ενίοτε απαντούν με την γνωστή χυδαία φράση «μακριά από μένα και όπου νάναι».

ΑΥΤΑ ΜΠΟΡΟΥΝΕ, ΌΣΟΙ ΕΊΝΑΙ ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΙ, ΑΔΙΑΝΤΡΟΠΟΙ ΚΑΙ ΕΠΙΠΟΛΑΙΟΙ ΝΑ ΤΑ ΠΟΥΝΕ ΚΑΙ ΩΣ ΕΞΗΣ: Λάθος που επί χιλιετίες η Ελληνικότητα διαιωνίστηκε και κάποιοι επαναστάτησαν ζητώντας ελευθερία, λάθος που οι Κύπριοι ξεσηκώθηκαν μαζί με τους άλλους Επαναστατημένους Έλληνες, λάθος που στην συνέχεια στην Κύπρο αν και 82% του πληθυσμού ήθελαν αυτοδιάθεση-Ένωση και λάθος που τώρα θέλουν, τουλάχιστον –όχι δηλαδή αυτοδιάθεση  και ένωση πλέον, αν και κάλλιστα μπορούν να το αξιώσουν δικαιωματικά– να τερματιστεί η κατοχή, να τερματιστεί το έγκλημα του εποικισμού, να τερματιστούν τα αποικιακά διαιρετικά στοιχεία του Κυπριακού Συντάγματος και να αφεθούν οι Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι να συμβιώσουν μέσα σε ένα δημοκρατικά συγκροτημένο κράτος.

Λάθος είναι λοιπόν να θέλουμε Ελευθερία και κράτος; Λάθος βέβαια δεν είναι. Και επειδή διαβρώθηκε και δηλητηρίασε πολλούς οι υπόλοιποι δεν είναι πειθαναγκασμένοι να προχωρήσουν είτε στην διάλυση του νεοελληνικού κράτους είτε στην εγκατάλειψη της Κυπριακής Δημοκρατίας και την δημιουργία στην Κύπρο ενός εκτρώματος που θα εξυπηρετεί τα Τουρκικά και Αγγλικά στρατηγικά συμφέροντα και τους σκοπούς πλήρους και οριστικού τουρκοαγγλικού ελέγχου της Μεγαλονήσου.

Επειδή συζήτηση για ζητήματα μείζονος σημασίας δεν μπορεί να γίνεται χωρίς επιχειρήματα καλά κάνουν όσοι θέλουν να έχουν θέση περί αυτά να διαβάσουν το κατά Ράμφο πρωτοποριακό μετά-Εθνικό σχέδιο Αναν ή την βάση πάνω στην οποία τους τελευταίους μήνες γίνονται «διαπραγματεύσεις» των Οδοιπόρων προς τα Ελβετικά Σούσα.

Αυτό που προτείνεται και συζητείται είναι ένα κρατικό «σύστημα» προγραμματικά προκαθορισμένο και αδιατάραχτο το οποίο θα «λειτουργεί μηχανικά» μόνο αν διαθέτει ανθρωπολογικά αποστειρωμένους πολίτες, υπάκουους μάλιστα στις μετά-Εθνικές ηγεμονίες.

Ξεχάστε εθνικές κοσμοθεωρίες, εθνικούς πολιτισμούς, εθνικές πολιτικές παραδόσεις, γλώσσες, μεταφυσική πίστη και οτιδήποτε άλλο διαιρεί, προκαλεί αντιθέσεις και συγκρούσεις. Οι άνθρωποι –με έξωθεν εποπτεία και … διεθνή αστυνομία, εννοείται– θα είναι μεγαλόψυχοι, αλτρουιστές, μηδενικά εγωιστές, δεν θα ερωτεύονται παρά μόνο κατόπι … άδειας μιας τουρκοαγγλικής επιτροπής, και γενικότερα η ανθρώπινη φύση σε όλα ανεξαιρέτως τα πνευματικά και αισθητά ζητήματα με νόμο θα σταματήσει να ταλαντεύεται. Το εκκρεμές της φύσης μας θα στέκεται ακίνητο όπως και όποτε διαταχθεί από κάποιους ξένους δυνάστες την δε συμμόρφωση θα αναλαμβάνουν κάποιοι εγχώριοι πραιτοριανοί.

Ο θερμόαιμος Ευαγόρας Παλληκαρίδης του οποίου το εκκρεμές παιδιόθεν βρισκόταν στον πόλο της Ελευθερίας θα φυλακιζόταν ή θα τον αποκεφάλιζαν πριν γίνει έφηβος. Μιας και μιλάμε για τουρκοαγγλική εποπτεία να θυμίσω ότι η Βασίλισσα της ΜΒ δεν έδωσε χάρη στον έφηβο Παλληκαρίδη λίγες ώρες πριν αρχίσει η αμνηστία και εκδικητικά απαγχονίστηκε και όταν τον οδηγούσαν στην αγχόνη αυτός και όλοι οι φυλακισμένοι τραγουδούσαν για την Ελλάδα και την Ελευθερία. Οι δε Τούρκοι στην πατρίδα τους λίγο ή καθόλου διαφέροντας από το ISIS δολοφονούν, φυλακίζουν και εξαφανίζουν Κούρδους ή  και διαφωνούντες πολίτες τους. Να τα σκεφτούν αυτά οι φίλοι του πράκτορα των τελευταίων Ακιντζί για να ξέρουν τι θα πάθουν αν αύριο μέσα στην «νέα κύπρο» διαφωνήσουν μαζί του.

Ακραία επικίνδυνες και θανατηφόρες είναι οι σκέψεις και θέσεις μερικών που παρασύρουν πολλούς άλλους. Έτσι έρχονται οι συμφορές και μετά από αιώνες προσπαθούμε να καταλάβουμε τι σάπισε και γιατί παρακμάσαμε και καταστραφήκαμε.

Αν οι αερολογίες των κατά καιρούς διεθνιστικών ιδεολογημάτων (κατά βάση σήμερα πλέον καθολικά μεταμοντέρνων) είχαν εμπράγματη αξία, ο πλανήτης θα ήταν από καιρό ενωμένος, οι ιστορικές διενέξεις λησμονημένες, τα κράτη αχρείαστα και όλοι θα περνούσαν μια χαρά, θα έτρωγαν ισόποσα, θα δούλευαν ακριβώς το ίδιο για λόγους ισότητας, οι πολιτικοοικονομικές ιεραρχίες θα ήταν  επίσης αχρείαστες και οι Αριστοτελικές φλυαρίες για συλλογική αλήθεια, συλλογικό τρόπο ζωή και πολιτειακά σμιλευμένη διανεμητική δικαιοσύνη θα ήταν δυσεύρετες στα ράφια της ιστορίας.

Οι κοσμοθεωρίες και οι πολιτικές ηθικές που νομιμοποιούν ένα βιώσιμο κράτος

Περιττό να γραφτεί ότι όλα τα πιο πάνω και πολλές άλλες συμπαρομαρτούσες σαπουνόφουσκες είναι σανός για αναλώσιμους και για υποψήφιους για σφαγή Ιθαγενείς. Χρειάζεται σοβαρότητα, υπευθυνότητα και πρωτίστως ορθολογισμός για να κατανοήσει κανείς την εθνοκρατοκετρική δομή του κόσμου και το βάθος του ερωτήματος «τι συγκροτεί και συγκροτεί τα κράτη και τον κόσμο».

Το ίδιο για να κατανοήσει κανείς τον ανελέητο χαρακτήρα των  ηγεμονικών διενέξεων στις περιφέρειες και τι συμβαίνει εάν και όταν το κράτος απρόσεκτων ή άτυχων κοινωνιών οδηγηθεί στην Κλίνη του Προκρούστη των στρατηγικών παιγνίων. Όποιος έχει αμφιβολίες ας μετρήσει τις εναλλαγές φίλων και εχθρών και συμμάχων και αντιπάλων σε κράτη όπως η  Συρία, το Ιράκ ή η Λιβύη για να καταλάβει την ανελέητη σύγχρονη διεθνή πολιτική.

Ο βαθμός στον οποίο κινδυνεύουν οι νεοέλληνες είναι ευθέως ανάλογος του πόσοι αριστεροδεξιοί είναι φορείς τέτοιων ιδεολογημάτων με αποτέλεσμα να μην μιλούν υπεύθυνα και ορθολογιστικά αλλά να κινούνται εναέρια καθισμένοι μέσα σε ιδεολογικές σαπουνόφουσκες.

Στο παρελθόν πάντως ήταν πολλοί και αυτό είναι μια ισχυρή ερμηνεία για τους εμφύλιους, για το γεγονός ότι αναζητούμε τα σύνορα στο Αιγαίο και δεν τα βρίσκουμε και για το γεγονός ότι τέσσερεις δεκαετίες μετά το πραξικόπημα και την εισβολή στην Κύπρο το 1974 συνεχίζουμε να συζητάμε το πώς θα νομιμοποιηθούν τα τετελεσμένα της βίας και το πώς θα κατασκευαστεί ένα τερατώδες κρατίδιο το οποίο αναπόδραστα θα είναι έρμαιο της θηριώδους τουρκοαγγλικής βουλιμίας.

Για τα υπόλοιπα όσον αφορά την Κύπρο και την πολιτικά/κρατικά διαστρεμμένη ΔΔΟ (Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία, με πολιτική διαίρεση σε ρατσιστική/εθνική βάση και  κτισμένα αδιέξοδα στην ομαλή πολιτική ζωή) –και όμως, αυτή είναι η βάση συζήτησης «λύσης» του κυπριακού– κανείς μπορεί παρά να πει μόνο πως είναι είτε προϊόν πολιτικής αποβλάκωσης πολλών νεοελλήνων είτε αποτέλεσμα θανατηφόρας διάβρωσης από ξένα συμφέροντα σε βαθμό ανίατο και θανατηφόρο. Επειδή αν και τα προβλήματα είναι πολλά το επίμαχο στην κόψη του ξυραφιού είναι το Κυπριακό ζήτημα, καλά κάνουμε να σταθούμε σε αυτό λίγο ακόμη.

Πολλοί καλόπιστοι άνθρωποι ή ακόμη και άτομα με πολύ μεγάλη επιστημονική κατάρτιση και θέσεις ευθύνης συχνά περιπίπτουν σε δίνη αφελών θέσεων. Εν μέσω δίνης και σύγχυσης των Οδοιπόρων προς τα Σούσα (ιστορικά, δυστυχώς, πάγια εγγενής ασθένεια των Ελλήνων  για την οποία απαιτείται να είμαστε άγρυπνοι) καταλήγουν σε πολιτικά και πνευματικά μπερδεμένους αφορισμούς. Σε αφελείς σκέψεις και επικίνδυνες θέσεις  για τον τρόπο που θα μπορούσε ένα κράτος να υπάρχει ως κρατική οντότητα. Σχετίζεται με μερικά καίρια ζητήματα που αφορούν την κρατική «συγκρότηση και συγκράτηση» και που βρίσκονται στον πυρήνα κάθε βιώσιμου κράτους. Μεταξύ άλλων τα εξής:

• Τον ρόλο των ΘΕΜΕΛΙΑΚΩΝ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΩΝ πάνω στις οποίες εδράζεται κάθε κράτος και που πάντα ενσαρκώνονται στα Συντάγματα και που υπερισχύουν των πάντων.
• Το τι σημαίνει ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ κα το πώς αυτή επιτυγχάνεται.
• Τι σημαίνει ΔΙΑΝΕΜΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ η οποία εάν δεν προσδιορίζεται κοινωνικοπολιτικά με συγκεκριμένο (για όλα τα κράτη) τρόπο δεν υπάρχει κοινωνική συνοχή και δεν νομιμοποιούνται οι πολιτικοοικονομικές ιεραρχίες και η εξουσία.
• Το πότε μια κοινωνικοπολιτική συγκρότηση επιτρέπει συλλογικό κατ’ αλήθειαν ΒΙΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΕΝΟ με τρόπο που ο πολίτης καθίσταται ολοένα και περισσότερο εντολέας της ανακλητής εντολοδόχου εξουσίας και η κοινωνία κάτοχος του κράτους.
• Η σημασία και το ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΕΣΧΑΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ (εσωτερικής και εξωτερικής κυριαρχίας σύμφωνα και με τον Χάρτη του ΟΗΕ Κεφάλαιο Ι) ως προϋπόθεσης συγκρότησης κοινωνικοπολιτικού βίου και διαρκούς προσδιορισμού και διαρκούς αλλαγής της διανεμητικής δικαιοσύνης, των νόμων ή και του ίδιου του Συντάγματος.
• Ως νομοτέλεια καθολικά ΑΠΟΔΕΚΤΗ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΕΝΟΣ ΚΡΑΤΟΥΣ και κυρίως το γεγονότος πως δεν μπορεί να ορίζεται ή να ελέγχεται από τρίτους διαφορετικά το κράτος είναι ανυπόστατο και έρμαιο ξένων δυνάμεων. Κάτι που αποτελεί αντίφαση με οτιδήποτε μπορεί να νοηματοδοτηθεί ως κράτος, ως πολιτεία, ως ελευθερία, ως κυριαρχία και γενικότερα ως πολιτικός πολιτισμός.
• ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΠΟΥ ΕΤΣΙ ΧΑΝΟΥΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΩΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΒΟΡΑ ΤΩΝ ΑΝΕΛΕΗΤΩΝ ΔΙΑΚΡΑΤΙΚΩΝ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΕΩΝ. Ένας φαύλος κύκλος εξωτερικών σκοπιμοτήτων, συμφερόντων, ραδιουργιών εξυπηρέτησης αυτών των συμφερόντων, εσωτερικών αντικειμενικών αντιθέσεων, εσωτερικών και εξωτερικών υποκινήσεων και συγκρούσεων μετατρέπουν ένα τέτοιο κρατίδιο σε είδος κρατικού βασανιστηρίου για όσους είναι απρόσεκτοι ή αφελείς. . Όσον αφορά την Κύπρο αυτό ακριβώς συνέβη με το να δεχθούν να τους επιβληθεί το «Σύνταγμα της Ζυρίχης» και το δις εξαμαρτείν τ’ αυτόν ουκ ανδρός σοφού και οδηγεί στο μοιραίο. Εάν αντί αναίρεσης των αποικιακών ρυθμίσεων δεχθούν να τις επεκτείνουν και βαθύνουν υπογράφουν την οριστική και τελεσίδικη ιστορική καταδίκης τους και εξαφάνισή τους.

Η ιστορική εμπειρία διαχρονική, πρόσφατη και συγκαιρινή καταμαρτυρεί πως ως προς αυτά και πολλά άλλα η ανευθυνότητα ή η απροσεξία και ο πολιτικός ανορθολογισμός οδηγούν πάντα σε αβάστακτες συμφορές.  

Ενδοκρατική πολιτική ηθική και μηδενική διεθνής πολιτική ηθική.

 Οι νεοέλληνες στο σύνολό τους θα διαπράξουν φρικτό και αυτοκτονικό σφάλμα εάν η Κυπριακή Δημοκρατία στην οποία κατοικούν  εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες αποδεχθούν να μετεξελιχθεί σε κρατίδιο το οποίο δήθεν θα λειτουργεί στην βάση φιλικών και αισθητικών κριτηρίων, ή, χειρότερα, στην βάση μιας υποβόσκουσας φασιστικής υποβολής μιας δήθεν δυνατότητας «κατασκευής» μιας νέας ταυτότητας (κρατικής, εθνικής, ωφελιμιστικής, δουλοπρέπειας, υποταγμένων και υποβαθμισμένων ατόμων;).

          Όταν θα επιχειρούν να συγκροτήσουν και ορίσουν τις νομιμοποιητικές πολιτικές ηθικές του κρατιδίου αυτού δεν θα είναι εφικτό και εάν αναζητούν την διεθνή πολιτική ηθική και τους φορείς για να τους σώσουν από όσους τους επιβουλεύονται θα ανακαλύπτουν ότι δεν υπάρχει. Εάν δεν ελπίζουν ότι θα υπάρξει ο Θουκυδίδης θα τους υπενθυμίσει ότι είναι σπάταλη και αν στηριχθούν σε αυτή θα πάθουν αυτά που έπαθαν οι Μήλιοι: «(έγινε μάλιστα και κάποια προδοσία από ανάμεσά τους), συνθηκολόγησαν με τους Αθηναίους με τον όρο να αποφασίσουν εκείνοι για την τύχη τους. Κι αυτοί σκότωσαν όσους Μηλίους ενήλικους έπιασαν, κι έκαμαν δούλους τα παιδιά και τις γυναίκες. Το νησί το αποικίσανε οι ίδιοι στέλνοντας αργότερα πεντακόσιους αποίκους». Κάθε μέρα γύρω μας αυτό συμβαίνει και τέτοια λάθη είναι ασυγχώρητα.

Για να γίνουν αυτά και πολλά άλλα κατανοητά απαιτείται έστω και στοιχειωδώς να γίνει αναφορά σε σταθερές της κρατικής και διακρατικής συγκρότησης και συγκράτησης.

Δεν υπάρχει ηθική γενικώς και αορίστως. Υπάρχει μόνο πολιτική ηθική. Πολιτική ηθική, εξάλλου, μπορεί να υπάρξει μόνο όπου υπάρχει συνεκτική κοινωνία η οποία λειτουργεί ως ενιαίο σώμα και κοινωνικοπολιτικό σύστημα το οποίο ορίζει και διαρκώς αλλάζει τα κριτήρια και τους παράγοντες της πολιτικής ηθικής.

Η ατομική ηθική του καθενός μπορεί να κυμαίνεται απρόβλεπτα και προς άγνωστες κατευθύνσεις πλην η εθελούσια συμμετοχή ενός ατόμου σε ένα εθνοκράτος σημαίνει ότι αυτή η κύμανση σταθεροποιείται και συμμορφώνεται σύμφωνα με τις επιταγές του συλλογικού βίου.

Εντός ενός βιώσιμου και δημοκρατικά προσανατολισμένου κράτους –οι πολίτες του οποίου προσχωρούν στις θεμέλιες κοσμοθεωρίες και συμμετέχουν στο πολιτικό σύστημα επειδή το θεωρούν δικό τους– υπάρχουν πάντα νομιμοποιητικά κριτήρια πολιτικής ηθικής.

Στο κρατοκεντρικό διεθνές σύστημα από το οποίο απουσιάζει μια παγκόσμια κοινωνία και ένα παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα και όπου υπάρχουν πολλές κυρίαρχες κοινωνίες η πολιτική ηθική προικισμένες με το δικό τους κοσμοθεωρητικό και ηθικό-κανονιστικό σύστημα, η πολιτική ηθική για εγγενείς λόγους είναι, όπως είπαμε, μηδενική.

Αυτός είναι και ο λόγος που όλα τα εθνοκράτη επικύρωσαν στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ την κρατική κυριαρχία ως κοινό κοσμοθεωρητικό θέσφατο για όλους και συμπεριέλαβαν τις Υψηλές Αρχές για μη επέμβαση,  διακρατική ισοτιμία και εσωτερική-εξωτερική κυριαρχία.   

ΜΕ ΔΕΔΟΜΕΝΑ  ΚΑΙ ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ ΤΑ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΙΣΧΥΟΥΝ ΤΑ ΕΞΗΣ:

• Πρώτον, κάθε κοινωνικοπολιτικό σύστημα κάθε εποχής εδράζεται πάνω σε οικείες ιδιαίτερες και ιδιόμορφες σε σύγκριση με όλες τις άλλες δέσμες πολιτικών ηθικών κριτηρίων που νομιμοποιούν την διανεμητική δικαιοσύνη, τους νόμους και την εξουσία. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορούν να προκαθοριστούν –όπως συζητείται να γίνει στην Κύπρο– νόμοι, Συντάγματα, τρόποι λήψης απόφασης και κοσμοθεωρίες.
• Οι τελευταίες δεν είναι συνταγές αλλά υψηλά και αόρατα θέσφατα και έσχατες λογικές στις οποίες τα μέλη ενός έθνους προσχωρούν αφετηριακά στην φάση των αγώνων Ελευθερίας. Η αναίρεσή τους μόνο υπό ένα διαστρεμμένο πολιτικό πρίσμα μπορεί να είναι νοητή και το μόνο αποτέλεσμα, έστω και αν μερικοί πειστούν προσωρινά, θα είναι διενέξεις, συγκρούσεις και πόλεμος. Αυτό θέλουν οι Βρετανοί για να διαιωνίσουν την παρουσία τους και αυτό θέλουν οι Τούρκοι για να θέσουν –ευκαιρίας δοθείσης ή τεχνητά δημιουργημένης– το νέο κρατίδιο υπό τον πλήρη έλεγχό τους.
• Στην Κύπρο οι αφετηριακές θεμέλιες κοσμοθεωρίες της συντριπτικής πλειονότητας του πληθυσμού καταμαρτυρούνται με έργα και με λόγια ηρώων της Ελευθερίας όπως ο Αυξεντίου, ο Παλληκαρίδης και πολλών άλλων.
• Το γεγονός ότι ήδη στην φάση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα οι αποικιοκράτες εφάρμοζαν στρατηγικές διαίρει και βασίλευε (νεαροί τουρκοκύπριοι «επικουρικοί αστυνομικοί» που βασάνιζαν φυλακισμένους αγωνιστές) και στη συνέχεια στο ανίερο «Σύνταγμα» (του 1960) έσπευσαν να επιβάλουν κριτήρια διαίρει και βασίλευε με δικαίωμα βέτο σε Τούρκο αντιπρόεδρο του 18% του πληθυσμού, είναι κάτι που δεν πειθαναγκάζει διαιώνισή τους ή επανάληψή τους. Ούτε βέβαια μπορεί να γίνει αποδεκτή η τεχνητή αλλαγή των αναλογιών με εποίκους που αποτελούν έγκλημα πολέμου ή να ειπωθεί πως η μειονότητα κινδυνεύει από κατιτί. Αυτή η θέση ως αρχή ισχύει για όλα ανεξαιρέτως τα κράτη, τα δικαιώματα των μειονοτήτων συναρτώνται με την δημοκρατική συγκρότηση και τις διεθνείς συμβάσεις και δεν επηρεάζει την αυτό-θέσπιση όλων στην βάση των πολιτισμικών και θρησκευτικών παραδοχών τους.
• Η δημοκρατία εξάλλου και οι βαθμίδες δημοκρατικής συγκρότησης, εξάλλου, όπως με κάθε άλλο κράτος, δεν είναι συμβατή με κρατικές διαιρέσεις σε εθνική/ρατσιστική βάση (ΔΔΟ) αλλά με το κατά πόσο οι πολίτες ως ενιαίο κοινωνικό σώμα ορίζουν και διαρκώς αλλάζουν τα κριτήρια και τους παράγοντες της νομιμοποιητικής πολιτικής ηθικής. Το τελευταίο για να ισχύει απαιτούνται αφενός συντελεστικές συνθήκες κοινωνικής συνοχής εντός ενός πολιτικά και κοσμοθεωρητικά νομιμοποιημένου κράτους για το οποίο όπως και για όλα τα άλλα θα ισχύουν τα θέσφατα του σύγχρονου διεθνούς συστήματος, δηλαδή  της μη επέμβασης, της εσωτερικής και εξωτερικής κρατικής κυριαρχίας και των  προϋποθέσεων ανεπηρέαστης εσωτερικής πολιτικής οργάνωσης υπό συνθήκες δημοκρατίας.

Θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε χωρίς τέλος επιχειρηματολογώντας περί τα στοιχειώδη, ουσιώδη, εν πολλοίς αυτονόητα και ισχύοντα πανταχόθεν κριτήρια και παράγοντες βιωσιμότητας ενός κράτους.

            Ολοκληρώνουμε υπογραμμίζοντας ότι όπως γράφτηκε στο πρώτο μέρος του παρόντος ένα κράτος δεν είναι βιώσιμο εάν επηρεαστεί –και μάλιστα στην φάση νέας δόμησής του όπως στην ΚΔ– από αφέλειες, παρακρούσεις, ανορθολογισμούς, προπαγάνδες και ιδεολογήματα που παραβλέπουν πως τα πολιτικά δικαιώματα και η διασφάλιση των πολιτών ή η απόλαυση της πολιτισμικής και θρησκευτικής ετερότητάς τους δεν μπορεί κάτι τέτοιο να νοηματοδοτηθεί στην βάση ρατσιστικών / εθνικών διαιρέσεων. Ούτε και ισχύει κάτι τέτοιο, εξηγήσαμε σε προγενέστερες αναλύσεις σε υπάρχοντα ομόσπονδα κράτη.

            Σε δικτατορικά και δεσποτικά κράτη όπως η Τουρκία ισχύει η καταστολή και η καταπολέμηση της ετερότητας των πολιτισμικά διαφορετικών ομάδων πλην αυτό δεν ισχύει σε δημοκρατικά κράτη. Κυρίως δεν μπορεί να ισχύσει στην Κύπρο όπου

• α) Είναι δημοκρατικά προσανατολισμένη.
• β) Οι Ελληνοκύπριοι έχουν μια μακραίωνη πολιτική παράδοση συμβίωσης με τους Τουρκοκύπριους (όχι βέβαια με τους έποικους εισβολείς),
• γ) Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι μέλος της ΕΕ και ισχύει σε όλη την Επικράτειά της το acquis communautaire, ενώ επιπλέον είναι μέλος όλων των άλλων διεθνών θεσμών,
• δ) Η ΚΔ έχει υπογράψει όλες τις συναφείς συμβάσεις.
• ε) Η πλειονότητα των κατοίκων είναι φορείς ανθρωποκεντρικών πολιτικών παραδόσεων συμπεριλαμβανομένων και των πιστών στην ορθόδοξη ανθρωποκεντρική πολιτική παράδοση.
• στ) Οι Τουρκοκύπριοι τα γνωρίζουν αυτά πλην είτε παρασύρθηκαν από το Λονδίνο και την Άγκυρα σε πρακτικές διαίρει και βασίλευε είτε μετά το 1974 βρέθηκαν εγκλωβισμένοι στο κατοχικό καθεστώς ενώ πολλοί από αυτούς μετανάστευσαν και θα επιστρέψουν εάν τερματιστεί η κατοχή και τα τετελεσμένα της βίας.
• Ζ) Οι προαναφερθείσες παραδόσεις συμβίωσης Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων δεν αφορούν αφελείς και ανορθολογικές ανθρωπολογικά εξομοιωτικές ασυναρτησίες κατασκευής επίπλαστων ταυτοτήτων ή ατομικά αισθητικά κριτήρια και φιλίες (κάποιων που αυτό-ονομάζονται «νεοκύπριοι» και που καλλιεργούν τέτοιες γνώμες).
  • Αφορούν εκατέρωθεν πολιτικές παραδόσεις και πολιτισμούς που ιστορικά συνυπήρξαν. Οι «διαφορές» είναι όπως ήδη είπαμε επίπλαστα αποικιοκρατικά κατασκευασμένες, τεχνητά διαιωνισμένες μέσα στο διαιρετικό αποικιακό «Σύνταγμα» του 1960 και καλλιεργημένες έκτοτε με έξωθεν παρεμβάσεις που αποσκοπούσαν στον έλεγχο του νησιού από ξένες δυνάμεις. Η διαιώνισή τους και το βάθεμά τους με την ενσωμάτωσή τους στο προτεινόμενο κρατικό έκτρωμα-ΔΔΟ θα αποτελέσει όπως επίσης είπαμε χαριστική βολή. Εξ ου και πρόσφατα υποστηρίχθηκε με έμφαση η απόρριψη κάθε διχοτομικής λογικής που επιπλέον θα καταλύει την Κυπριακή Δημοκρατία και θα την καθιστά έρμαιο αυτών που θέλουν να την κατακτήσουν. Για τον ενδιαφερόμενο όσον αφορά αυτούς τους προσανατολισμούς και τι σημαίνει «απόρριψη» βλ. την πρόσφατη παρέμβαση ΠΕΡΙ «ΑΠΟΡΡΙΠΤΙΚΩΝ»: Η ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ Η ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΩΣ «ΜΗ ΛΥΣΗ» ΚΑΙ ΩΣ ΔΙΑΙΩΝΙΣΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΧΡΙ, ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ ΔΟΘΕΙΣΗΣ, ΝΑ ΤΕΡΜΑΤΙΣΤΟΥΝ ΤΑ ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΕΤΕΛΕΣΜΕΝΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ. http://wp.me/p3OqMa-1l3 – http://wp.me/p3OlPy-1sd.

Υστερόγραφο 1. Κονδύλης: «Μονάχα η εκλογίκευση της θεμελιώδους στάσης ή απόφασης μπορεί να πραγματοποιηθεί με «λογική» συνέπεια όχι η ίδια η θεμελιώδης στάση: στα έσχατα ερωτήματα η απάντηση δίνεται με αξιωματικές αποφάνσεις. Υπάρχουν τόσες μορφές λογικής συνέπειας όσες και οι θεμελιώδεις στάσεις»

Στο κείμενο πιο πάνω παρεμβάλαμε πίνακα με το οποίο συνοψίσαμε το εμβληματικό έργο του Παναγιώτη Κονδύλη «Ισχύς και απόφαση». Καλά κάνουμε να επανέλθουμε με συντομία για να φωτίσουμε περισσότερο πολλά σημεία της ανάλυσης που προηγήθηκε.
Η Κονδύλης αποτυπώνει με αριστοτεχνικό τρόπο την πραγματικότητα αναφέροντας κύρια αξιώματα του διαχρονικού κοινωνικοπολιτικού γίγνεσθαι: Τα κράτη είναι μορφικά πανομοιότυπα επειδή είναι κρατικά κυρίαρχα πλην από άποψη πολιτικής ανθρωπολογίας διαφέρουν. Αυτό ερμηνεύει και το πασίδηλο γεγονός ότι κάθε διακριτή εθνική οντότητα παλεύει για την δική της κρατική υπόσταση με αποτέλεσμα ο κόσμος να είναι εθνοκρατοκεντρικά δομημένος.
Ένα κράτος δεν είναι βιώσιμο όταν εσωτερικά είναι κοσμοθεωρητικά διαιρεμένο και καλείται, εν τούτοις, να αποφασίζει καθημερινά για τα κριτήρια και τους παράγοντες της πολιτικής ηθικής που νομιμοποιούν τους νόμους και την διανεμητική δικαιοσύνη. Η πολιτική ηθική και τα κοσμοθεωρητικά θέσφατα συνδέονται και απαιτείται να είναι συμβατά.
Στην πορεία κάθε εθνικής κοινωνικής οντότητας η οποία κινείται μονίμως μέσα σε μια δίνη ανθρωπολογικής συγκρότησης υπό συνθήκες διεθνούς ανταγωνισμού, συμπλέκονται αναρίθμητες ορατές και αόρατες σμίλες που διαρκώς διαμορφώνουν την ανθρωπολογική ετερότητά της.
Μέσα σε αυτή την δίνη η συμπλοκή των διαμορφωτικών παραγόντων συντελείται δυναμικά. Μεταξύ άλλων: Κοσμοθεωρητικά υπόβαθρα, συλλογικές κοσμοεικόνες ιστορικά σμιλευμένες, συλλογικοί μύθοι, ιδιαίτεροι και ιδιόμορφοι συλλογικοί τρόποι ζωής συμβατοί με την ετερότητα κάθε οντότητας, ιστορικές ταυτότητες, θρησκευτική πίστη, ιστορικές εικόνες εχθρών και φίλων και παραδοχές διανεμητικής δικαιοσύνης που επηρεάζονται από τον εθνικό πολιτισμό και τις εθνικές πολιτικές παραδόσεις κάθε διακριτής κοινωνικής οντότητας.
Το έτσι οντολογικά θεμελιωμένο εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα περιέχει κράτη με τις ίδιες δομές (εσωτερική-εξωτερική κυριαρχία) αλλά διαφορετικού κοσμοθεωρητικού και ηθικοκανονιστικού περιεχομένου. Τουτέστιν, διαφορετικής συλλογικής πολιτικής λογικής («τυπική λογική» κάθε οντότητα είναι ο όρος που χρησιμοποιεί ο Κονδύλης) επί κάθε θέματος του κοινωνικοπολιτικού βίου.
Εντός κάθε κράτους οι συλλογικές κοσμοθεωρητικές παραδοχές και οι απορρέουσες έσχατες λογικές εκλογικεύουν πολιτικά και πνευματικά τις αποφάσεις και τις στάσεις απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο
ΔΕΝ ΕΠΙΒΙΩΝΕΙ ΕΝΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΗΤΙΚΑ ΔΙΑΙΡΕΜΕΝΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΘΟΤΙ ΟΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΜΕΡΩΝ ΤΟΥ ΘΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΠΕΡΑΝ ΚΑΘΕ ΛΟΓΙΚΗΣ ΑΙΤΙΟΛΟΓΗΣΗΣ: «Μονάχα η εκλογίκευση της θεμελιώδους στάσης ή απόφασης μπορεί να πραγματοποιηθεί με «λογική» συνέπεια όχι η ίδια η θεμελιώδης στάση: στα έσχατα ερωτήματα η απάντηση δίνεται με αξιωματικές αποφάνσεις. Υπάρχουν τόσες μορφές λογικής συνέπειας όσες και οι θεμελιώδεις στάσεις».
Ο βιασμός του κρατικού γίγνεσθαι στην Κύπρο με τερατώδεις διαιρέσεις απλά θα το καταστήσουν μη βιώσιμο και όπως είπαμε πεδίο συγκρούσεων και έξωθεν επεμβάσεων όσων θέλουν να αρπάξουν και να οικειοποιηθούν την μοναδική γεωπολιτική σημασία της Μεγαλονήσου Κύπρου.

Υστερόγραφο 2: Η Τουρκία διατάζει ήδη τους Έλληνες πως να σκέφτονται και πως να αισθάνονται

Μέσα Φεβρουαρίου 2017 ο κατοχικός ηγέτης συμπλέοντας πλήρως με την Άγκυρα έτριξε κυριολεκτικά τα δόντια και συνέδεσε τις «διαπραγματεύσεις» με την θέση που εξέφρασε ότι η Ελληνική πλευρά δεν έχει δικαίωμα να γιορτάζει τις επετείους των εθνικών αγώνων για Ελευθερία. Τέτοια γεγονότα όπως και πολλά άλλα επαληθεύουν πιο ακριβώς είναι το πρόβλημα, ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ Η ΆΓΚΥΡΑ ΚΑΙ ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΈΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΕΑΝ ΔΕΝ ΑΠΟΡΡΙΨΟΥΝ ΤΙΣ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ ΓΙΑ ΚΑΤΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Για μια πρώτη παρέμβαση για το γεγονός αυτό βλ. Η ΈΝΩΣΗ, Ο ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ ΚΥΡΙΟΣ ΑΚΙΝΤΖΙ ΚΑΙ ΟΙ ΦΕΡΟΝΤΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΟΘΟΥΝ ΜΙΑ ΔΔΟ https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/permalink/1457102464323998