Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
Μοιρολατρικά ο κόσμος στην Κύπρο αναμένει στο ακουστικό την “εντολή” για να πάει για “δημοψήφισμα”. Έτσι, εν έτη 2017 και ενώ διεξάγονται αιματηροί πόλεμοι από τους Δυτικούς για τον εκδημοκρατισμό και για το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής και όχι αυτής του Χόμπσον- τουλάχιστον έτσι διατείνονται- στην Κύπρο αναμένεται η συμμόρφωση προς τους εντολοδόχους. Αναμένεται διαταγή ώστε να οδεύσει ο λαός, ως αγέλη, σε κάλπη.
Έτσι. Καταχρηστικά και αυθαίρετα. Και με προκλητικά απούσες τις όποιες νενομισμένες συνταγματικές διαδικασίες, η Κύπρος οδηγείται να ψηφίσει ένα “ναί” ή “ένα” όχι. Που θα τον αλυσοδέσει στο ισλαμοφασιστικό τουρκικό άρμα και το οποίο θα δεσμεύει εσαεί τις γενιές που έρχονται.
Γιατί καταχρηστικά και αυθαίρετα; Διότι δεν υπάρχει πουθενά στο κυπριακό Σύνταγμα καμία πρόνοια, καμία διάταξη και κανένα απολύτως, “παραθυράκι” που να επιτρέπει κάτι τέτοιο. Δεν θα είναι απλά παράνομο το όποιο “δημοψήφισμα” με βάση το Σύνταγμα του 1960, που θα στοχεύει στην κατάλυση του κράτους. Θα είναι πραξικόπημα κατά του κράτους και θα παραπέμπει ευθέως στο πραξικόπημα του 1974. Όπως και τότε, που στόχος των λαγόκαρδων πραξικοματιών του Ιουλίου ήταν η κατάλυση της συνταγματικής τάξης.
Είναι γεγονός πως η Βουλή έχει ψηφίσει τον “Περί Δημοψηφισμάτων Νόμο του 1989”. Ο συγκεκριμένος Νόμος επιτρέπει τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων, “για να ζητηθεί η γνώμη του λαού πάνω σε ιδιαίτερα σπουδαία, δημόσιου ενδιαφέροντος, ζητήματα, όπως ορίζεται στις … διατάξεις του Νόμου αυτού”.
Όποιο όμως και να είναι το θέμα αυτό, το μόνο που δεν μπορεί να έχει ως αντικείμενο είναι η αυτή καθ’ αυτή κατάλυση του κράτους. Που στο κυπριακό Σύνταγμα επιτρέπεται κάτι τέτοιο;
Το κράτος, όπως ακούραστα παρατηρεί ο Παναγιώτης Ήφαιστος, “είναι ο θεσμός συλλογικής ελευθερίας των πολιτών. Είναι η έσχατη λογική για τα μέλη της κάθε κοινωνίας. Και ως “θεσμός συλλογικής ελευθερίας” επιτρέπει στους πολίτες να διεξάγουν δημοκρατικό βίο, να έχουν ευνομία και ευταξία και τυγχάνουν προστασίας από ξένα κράτη που επιβουλεύονται την κυριαρχία τους.
Αλήθεια τί έχουν να μας πουν επί τούτου οι περινούστατοι θεματοφύλακες των θεσμών και των νόμων του κράτους και από το οποίο, παρεμπιπτόντως, βιοπορίζονται αυτοί και πολλά συγγενικά τους πρόσωπα; Ο Γενικός Εισαγγελέας της Δημοκρατίας, για παράδειγμα, ο έντιμος κ. Κληρίδης, που ούκ ολίγες φορές συγκρούστηκε με την εκτελεστική εξουσία ακριβώς διότι ορκίσθηκε ενώπιον Θεού και ανθρώπων να τηρεί και να εφαρμόζει το Σύνταγμα και τους νόμους, δεν θα έπρεπε ήδη να προβληματιστεί για ένα τέτοιο ζωτικό ζήτημα; Δεν πρέπει να είχε ήδη γνωματεύσει, χωρίς να του το έχει ζητήσει κανείς;
Έτσι με μια “μονοκοντιλιά”, με μια εξωθεσμική απόφαση, θα πάμε από την εδώ και έξι σχεδόν δεκαετίες υφιστάμενη συνταγματική κατάσταση, σε μια άλλη; Σε πανήγυρι θα πάμε και θα ανταλλάξουμε “πορικά”; Τόσο βάρος έχουν οι όρκοι τους και το Σύνταγμα του τόπου;
Προκαλώ, δικαιωματικά ως πολίτης, και τον κάθε νομικό επιστήμονα – πρώην Γενικούς Εσαγγελείς για παράδειγμα, όπως τον κ. Αλέκο Μαρκίδη, προκαλώ τους έντιμους δικαστές, (ενεργούς και μή) όπως τον Πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου, τον έντιμο κ. Νικολάτο να πάρουν θέση και να δώσουν σε εμάς τους πολλούς (τους “hoi polloi”, κατά του αρχαίους) μια τεκμηριωμένη απάντηση στο θεμελειώδες αυτό συνταγματικό ερώτημα. Πως νομιμοποιείται μια τέτοια πράξη κύριοι νομομαθείς; Και μη μας κουράζετε με υπεκφυγές περι δήθεν “εντολής” της λεγόμενης “Διεθνούς Κοινότητας”, που ούτε “διεθνής” είναι ούτε “κοινότητα” και της οποίας το έργο το βλέπουμε καθημερινά με εκατόμβες νεκρών και θυμάτων;
Απαντήστε στην ερώτηση.
Όσο για την κυβέρνηση Αναστασιάδη, αφού επεξεργάζεται τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, γιατί δεν ζητά από τη Βουλή- τη μόνη που έχει δικαίωμα επί του θέματος- για σχετικό νομοσχέδιο ώστε, έστω για τα μάτια και του λαγού αλλά και της κουκουβάγιας, να δημιουργήσει κάποιο νομικό υπόβαθρο που να επιτρέπει την διεξαγωγή ενός, στη πράξη, κρατοκτόνου δημοψηφίσματος; Θα χρειαστούν, βέβαια, ευρηματικοί νομικιστικοί ακροβατισμοί απείρου κάλους. Πρωτάρηδες, όμως, δεν είναι. Θα βρούν την ζητούμενη διατύπωση. Αν όχι μόνοι τους, τότε με τη βοήθεια του επιτήδειου Άιντα.
Λέτε να φοβούνται πως η όποια εισήγησή τους προς τη Βουλή δεν θα γίνει αποδεκτή; Τους ψήφους, το ΔΗΣΑΚΕΛ τους έχει. Μήπως όμως να τους τρομοκρατεί η σκέψη πως θα υπάρξουν “διαρροές” από δημοκρατικούς πατριώτες; Το φάντασμα του 2004 πρέπει να πλανιέται από πάνω τους, ειδικά πάνω από το ΑΚΕΛ.
Στον όλο όμως προβληματισμό που καταθέτω, υπάρχει και η άλλη πλευρά. Είναι αυτή με την οποία άρχισα το κείμενο. Είναι η απάθεια και η μοιρολατρία μερίδας του λαού και του πολιτικού κόσμου που αρθρώνει αντιπολιτευτικό λόγο. Δεν θα έπρεπε οι πολιτικές δυνάμεις του κέντρου, μαζί ή ξεχωριστά και με τη μερίδα εκείνη του κόσμου που θεωρούν εαυτούς ενεργούς και πατριωτικούς πολίτες, να οργανωθούν και να αντιδράσουν; Και για να είναι αποτελεματικοί να το πράξουν θεσμικά και μέσω των δικαστηρίων;
Έχουν όλοι αυτοί στα χέρια τους, ως οργανωμένες πολιτικές οντότητες, ως οργανώσεις ή ως πολίτες (και όχι ως “ιδιώτες- idiots”), το ισχυρότερο όπλο της πολιτείας, που είναι το Σύνταγμά της. Με αυτό υπό μάλης οφείλουν να συντονιστούν και να κινηθούν δικαστικά εναντίον αυτών που ενεργά επεξεργάζονται την κατάλυση της συνταγματικής τάξης. Και πρέπει ταυτόχρονα, να φέρουν προ των ιστορικών τους ευθυνών (και έναντι του προσωπικού τους όρκου) εκείνους τους αξιωματούχους του κράτους που με την παθητικότητα και αδράνειά τους- αλλά και την ανατολίτικη πονηριά τους- κάνουν δυνατό τον ετσιθελισμό και την αυθαιρεσία της εξουσιαστικής νομενκλατούρας.
Η δια προπαγάνδας ποδηγέτηση των ανθρώπων, υπογραμίζει ο αμερικανός στοχαστής Νόαμ Τσιόμσκι, γίνεται μέσω επιτηδευμένης πίεσης ώστε να απωλέσουν κάθε ικανότητα πρωτοβουλίας και να περιορίζονται μόνο στην επικύρωση αποφάσεων της εξουσίας, με ανταμοιβή τον καταναλωτισμό. Προς τα εκεί άγεται ο κυπριακός λαός.
Αυτά τα πολλαπλά νομικά και θεσμικά όπλα, που διαδοχικές κυπριακές κυβερνήσεις έχουν συνειδητά και εγκληματικά εγκαταλείψει, είναι αυτά με τα οποία πρέπει τώρα να αρματωθούν οι δημοκρατικοι κύπριοι πατριώτες, αρχίζοντας από την υπεράσπιση του Συντάγματος. Δεν πάει άλλο. Aux armes, citoyens- Πολίτες, στα άρματα!
Μοιρολατρικά ο κόσμος στην Κύπρο αναμένει στο ακουστικό την “εντολή” για να πάει για “δημοψήφισμα”. Έτσι, εν έτη 2017 και ενώ διεξάγονται αιματηροί πόλεμοι από τους Δυτικούς για τον εκδημοκρατισμό και για το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής και όχι αυτής του Χόμπσον- τουλάχιστον έτσι διατείνονται- στην Κύπρο αναμένεται η συμμόρφωση προς τους εντολοδόχους. Αναμένεται διαταγή ώστε να οδεύσει ο λαός, ως αγέλη, σε κάλπη.
Έτσι. Καταχρηστικά και αυθαίρετα. Και με προκλητικά απούσες τις όποιες νενομισμένες συνταγματικές διαδικασίες, η Κύπρος οδηγείται να ψηφίσει ένα “ναί” ή “ένα” όχι. Που θα τον αλυσοδέσει στο ισλαμοφασιστικό τουρκικό άρμα και το οποίο θα δεσμεύει εσαεί τις γενιές που έρχονται.
Γιατί καταχρηστικά και αυθαίρετα; Διότι δεν υπάρχει πουθενά στο κυπριακό Σύνταγμα καμία πρόνοια, καμία διάταξη και κανένα απολύτως, “παραθυράκι” που να επιτρέπει κάτι τέτοιο. Δεν θα είναι απλά παράνομο το όποιο “δημοψήφισμα” με βάση το Σύνταγμα του 1960, που θα στοχεύει στην κατάλυση του κράτους. Θα είναι πραξικόπημα κατά του κράτους και θα παραπέμπει ευθέως στο πραξικόπημα του 1974. Όπως και τότε, που στόχος των λαγόκαρδων πραξικοματιών του Ιουλίου ήταν η κατάλυση της συνταγματικής τάξης.
Είναι γεγονός πως η Βουλή έχει ψηφίσει τον “Περί Δημοψηφισμάτων Νόμο του 1989”. Ο συγκεκριμένος Νόμος επιτρέπει τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων, “για να ζητηθεί η γνώμη του λαού πάνω σε ιδιαίτερα σπουδαία, δημόσιου ενδιαφέροντος, ζητήματα, όπως ορίζεται στις … διατάξεις του Νόμου αυτού”.
Όποιο όμως και να είναι το θέμα αυτό, το μόνο που δεν μπορεί να έχει ως αντικείμενο είναι η αυτή καθ’ αυτή κατάλυση του κράτους. Που στο κυπριακό Σύνταγμα επιτρέπεται κάτι τέτοιο;
Το κράτος, όπως ακούραστα παρατηρεί ο Παναγιώτης Ήφαιστος, “είναι ο θεσμός συλλογικής ελευθερίας των πολιτών. Είναι η έσχατη λογική για τα μέλη της κάθε κοινωνίας. Και ως “θεσμός συλλογικής ελευθερίας” επιτρέπει στους πολίτες να διεξάγουν δημοκρατικό βίο, να έχουν ευνομία και ευταξία και τυγχάνουν προστασίας από ξένα κράτη που επιβουλεύονται την κυριαρχία τους.
Αλήθεια τί έχουν να μας πουν επί τούτου οι περινούστατοι θεματοφύλακες των θεσμών και των νόμων του κράτους και από το οποίο, παρεμπιπτόντως, βιοπορίζονται αυτοί και πολλά συγγενικά τους πρόσωπα; Ο Γενικός Εισαγγελέας της Δημοκρατίας, για παράδειγμα, ο έντιμος κ. Κληρίδης, που ούκ ολίγες φορές συγκρούστηκε με την εκτελεστική εξουσία ακριβώς διότι ορκίσθηκε ενώπιον Θεού και ανθρώπων να τηρεί και να εφαρμόζει το Σύνταγμα και τους νόμους, δεν θα έπρεπε ήδη να προβληματιστεί για ένα τέτοιο ζωτικό ζήτημα; Δεν πρέπει να είχε ήδη γνωματεύσει, χωρίς να του το έχει ζητήσει κανείς;
Έτσι με μια “μονοκοντιλιά”, με μια εξωθεσμική απόφαση, θα πάμε από την εδώ και έξι σχεδόν δεκαετίες υφιστάμενη συνταγματική κατάσταση, σε μια άλλη; Σε πανήγυρι θα πάμε και θα ανταλλάξουμε “πορικά”; Τόσο βάρος έχουν οι όρκοι τους και το Σύνταγμα του τόπου;
Προκαλώ, δικαιωματικά ως πολίτης, και τον κάθε νομικό επιστήμονα – πρώην Γενικούς Εσαγγελείς για παράδειγμα, όπως τον κ. Αλέκο Μαρκίδη, προκαλώ τους έντιμους δικαστές, (ενεργούς και μή) όπως τον Πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου, τον έντιμο κ. Νικολάτο να πάρουν θέση και να δώσουν σε εμάς τους πολλούς (τους “hoi polloi”, κατά του αρχαίους) μια τεκμηριωμένη απάντηση στο θεμελειώδες αυτό συνταγματικό ερώτημα. Πως νομιμοποιείται μια τέτοια πράξη κύριοι νομομαθείς; Και μη μας κουράζετε με υπεκφυγές περι δήθεν “εντολής” της λεγόμενης “Διεθνούς Κοινότητας”, που ούτε “διεθνής” είναι ούτε “κοινότητα” και της οποίας το έργο το βλέπουμε καθημερινά με εκατόμβες νεκρών και θυμάτων;
Απαντήστε στην ερώτηση.
Όσο για την κυβέρνηση Αναστασιάδη, αφού επεξεργάζεται τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, γιατί δεν ζητά από τη Βουλή- τη μόνη που έχει δικαίωμα επί του θέματος- για σχετικό νομοσχέδιο ώστε, έστω για τα μάτια και του λαγού αλλά και της κουκουβάγιας, να δημιουργήσει κάποιο νομικό υπόβαθρο που να επιτρέπει την διεξαγωγή ενός, στη πράξη, κρατοκτόνου δημοψηφίσματος; Θα χρειαστούν, βέβαια, ευρηματικοί νομικιστικοί ακροβατισμοί απείρου κάλους. Πρωτάρηδες, όμως, δεν είναι. Θα βρούν την ζητούμενη διατύπωση. Αν όχι μόνοι τους, τότε με τη βοήθεια του επιτήδειου Άιντα.
Λέτε να φοβούνται πως η όποια εισήγησή τους προς τη Βουλή δεν θα γίνει αποδεκτή; Τους ψήφους, το ΔΗΣΑΚΕΛ τους έχει. Μήπως όμως να τους τρομοκρατεί η σκέψη πως θα υπάρξουν “διαρροές” από δημοκρατικούς πατριώτες; Το φάντασμα του 2004 πρέπει να πλανιέται από πάνω τους, ειδικά πάνω από το ΑΚΕΛ.
Στον όλο όμως προβληματισμό που καταθέτω, υπάρχει και η άλλη πλευρά. Είναι αυτή με την οποία άρχισα το κείμενο. Είναι η απάθεια και η μοιρολατρία μερίδας του λαού και του πολιτικού κόσμου που αρθρώνει αντιπολιτευτικό λόγο. Δεν θα έπρεπε οι πολιτικές δυνάμεις του κέντρου, μαζί ή ξεχωριστά και με τη μερίδα εκείνη του κόσμου που θεωρούν εαυτούς ενεργούς και πατριωτικούς πολίτες, να οργανωθούν και να αντιδράσουν; Και για να είναι αποτελεματικοί να το πράξουν θεσμικά και μέσω των δικαστηρίων;
Έχουν όλοι αυτοί στα χέρια τους, ως οργανωμένες πολιτικές οντότητες, ως οργανώσεις ή ως πολίτες (και όχι ως “ιδιώτες- idiots”), το ισχυρότερο όπλο της πολιτείας, που είναι το Σύνταγμά της. Με αυτό υπό μάλης οφείλουν να συντονιστούν και να κινηθούν δικαστικά εναντίον αυτών που ενεργά επεξεργάζονται την κατάλυση της συνταγματικής τάξης. Και πρέπει ταυτόχρονα, να φέρουν προ των ιστορικών τους ευθυνών (και έναντι του προσωπικού τους όρκου) εκείνους τους αξιωματούχους του κράτους που με την παθητικότητα και αδράνειά τους- αλλά και την ανατολίτικη πονηριά τους- κάνουν δυνατό τον ετσιθελισμό και την αυθαιρεσία της εξουσιαστικής νομενκλατούρας.
Η δια προπαγάνδας ποδηγέτηση των ανθρώπων, υπογραμίζει ο αμερικανός στοχαστής Νόαμ Τσιόμσκι, γίνεται μέσω επιτηδευμένης πίεσης ώστε να απωλέσουν κάθε ικανότητα πρωτοβουλίας και να περιορίζονται μόνο στην επικύρωση αποφάσεων της εξουσίας, με ανταμοιβή τον καταναλωτισμό. Προς τα εκεί άγεται ο κυπριακός λαός.
Αυτά τα πολλαπλά νομικά και θεσμικά όπλα, που διαδοχικές κυπριακές κυβερνήσεις έχουν συνειδητά και εγκληματικά εγκαταλείψει, είναι αυτά με τα οποία πρέπει τώρα να αρματωθούν οι δημοκρατικοι κύπριοι πατριώτες, αρχίζοντας από την υπεράσπιση του Συντάγματος. Δεν πάει άλλο. Aux armes, citoyens- Πολίτες, στα άρματα!
Σκίτσο του ΤΑΣΟΥ ΛΟΥΚΑΙΔΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου