ΚΥΠΡΟΝ ΟΥ Μ΄ΕΘΕΣΠΙΣΕΝ....

Κύπρον ου μ’ εθέσπισεν

Γράφει ο Γιώργος

Τεύκτρος - Ες γην εναλίαν Κύπρον, ου μ’ εθέσπισεν οικείν Απόλλων, όνομα νησιωτικόν Σαλαμίνα θέμενον της εκεί χάριν πάτρας

Ελένη - Ουκ ήλθον ες Γην Τρωάδα, αλλ’ είδωλον ην

Τεύκτρος - Τι φης? Νεφέλης αρ’ άλλως είχομεν πόνους πέρι? [ Ευρυπίδης – Ελένη ]

Ο διάλογος του Τεύκτρου αδελφού του Αίαντα του Τελαμώνιου από τη Σαλαμίνα, που μετά τα Τρωϊκά καθοδηγείται από τον Απόλλωνα να οικήσει την Σαλαμίνα της Κύπρου και διερχόμενος από Αίγυπτο συναντά την φιλοξενούμενη εκεί ωραία Ελένη που του ομολογεί πως κατά τη θέληση της θεάς Αφροδίτης δεν πήγε ποτέ στην Τροία, παρά ένα είδωλό της… Θα θυμίσουμε πως ο Τρωϊκός ήταν ο πρώτος ως μυθικός εμφύλιος πόλεμος της αυτοκαταστροφικής ως χαοτικής και μεγαλειώδους φύσης των Ελλήνων, που φυσικά δεν έγινε για το κλεμμένο αντίγραφο τελικά της ωραίας  Ελένης (Ελευθερίας), αλλά για το Παλλάδιο της θεάς Αθηνάς – σύμβολο και αντικείμενο παγκόσμιας εξουσίας…

Εμφύλιος πόλεμος που έγινε πολύ πριν τον 12^ο πΧ αι. και αποτέλεσμα του οποίου ήταν η νέα αποικιακή διασπορά των ελληνικών φύλων και μεταξύ αυτών των Ρωμαίων υπό τον Αινεία της δωρικής αποικίας της Τροίας (Ίλιον).

Αχαιοί λοιπόν μετά τα Τρωικά στη Σαλαμίνα (Αμμόχωστο), αλλά Ετεοκύπριοι Δωριείς νωρίτερα μέσω της Κρήτης αποίκησαν την Πάφο ( κατά τον Παυσανία ο Αγαπήνωρ μετά τα τρωικά λόγω τρικυμίας παρασύρθηκε εκεί ) λατρεύοντας πρώτοι την αρκαδική θεότητα της Ουρανίας Αφροδίτης και στα ιστορικά χρόνια την Έγκωμη οι Δωριείς Αρκάδες - από τον τόπο καταγωγής μου την αρχαία Αιγύτιδα - που μετέφεραν εκεί το άγαλμα του Απόλλωνος του Κερεάτα (Κάρνου – κριού – Πάνα ). Όλοι οι παραπάνω συμπεριλαμβανομένων των προγόνων της Ρώμης ονόμαζαν την νήσο Κύπρο από το προσωνύμιο Κύπρις στη θεά της ομορφιάς και του έρωτα Αφροδίτη, που σημαίνει ερωτική ή αγαπημένη νήσος της θεάς που αναδύθηκε από τον αφρό της θάλασσας…

Το ότι η λέξη Κύπρος αναδύεται στην ομηρική (Ιλιάδα ), αλλά και στην προρωμαϊκή εποχή μας δείχνει πως χάνεται στα βάθη των μυθικών χιλιετιών όπου η ίδια η νήσος αναδύθηκε στην Αν. Μεσόγειο κατά τη διάρκεια των μεγάλων γεωλογικών μεταβολών της 10^ης πΧ χιλιετίας κατά τον μυθικό κατακλυσμό του Ωγύγου, αφομοιώνοντας το γεγονός στην ανάδυση της θεάς Αφροδίτης. Έτσι προφανώς αναδύθηκε και η λέξη Κύπρος που με αναγραμματισμό Προς + Κύ = Προς + Κύνα = Προς Σείριο, τονίζει την Ανατολή και κρύβει διακριτικά το άρρητο όνομα του αστερισμού του Απόλλωνα, αλλά και της Ηούς – Αφροδίτης… που στη δωρική τους εκδοχή ταυτίζονται αντίστοιχα με τον Πάνα και την Άρτεμη όπως και τη Δήμητρα τη μητέρα Γη, συναντώντας ανατολικότερα την εκδοχή της Αστάρτης…

Έτσι Κύπρις γίνεται η ηλιότροπος θεά του γονιμοποιού Έρωτα των πάντων που κατά την αρχαία παράξενη εικασία ξεκινούσε όχι από τον δικό μας Ήλιο, αλλά από τον μακρινότερο και μεγαλύτερο Ήλιο του αστερισμού του Σείριου που τον αποκαλούσαν Υπερίωνα…

Κύπρις λοιπόν η Αφροδίτη, αλλά και Ξένη Αφροδίτη η ωραία Ελένη που ταυτίστηκε με την Αφροδίτη και θεοποιήθηκε στην Κύπρο, στη Μέμφιδα της Αιγύπτου, στα Κύθηρα και στη Σπάρτη, δείχνοντας τη διαδρομή μιας αρχέγονης δωρικής γενιάς αποίκων σε ένα νησί απαρχής ελληνικό, η πολυποίκιλη ομορφιά του οποίου προσέλκυσε πλήθη επιδρομέων και κατακτητών μέχρι τις μέρες μας.

Σε αυτήν ακριβώς την πτυχή της δωρικής γενιάς της Κύπρου οφείλεται η αναγνώριση και ο σεβασμός της από τους Ρωμαίους που θεωρούν φυλετική γενέτειρά τους τη θεά Αφροδίτη, μέσω των πρώτων δωρικών αποικισμών σε κάτω Ιταλία , Δάρδανα (Ίλιον) και Κύπρο και μετέπειτα της ιστορικής συνέχειας των Τρώων του Αινεία… Κάτι που προφανώς και οι σημερινοί Έλληνες και οι σημερινοί Ιταλοί αγνοούν, αφήνοντας χώρο σε τουρανομογγολικά έθη εκτουρκισμένων Μκρασιατών να διεκδικούν μερίδιο στην εντελώς ξένη προς αυτούς νήσο της Αλασίας Κυπρίδος θεάς…

Πριν ακόμη από τον Κινύρα που επικαλείται η γνωστή ιστορία ως ιδρυτή της Πάφου και ραψωδό που είχε την εύνοια του Απόλλωνα, αναφέρεται από τον Ησύχιο ως προγενέστερος ο Αερίας από τον οποίο προφανώς ο Κινύρας προσφωνούσε τον Απόλλωνα ως Κύνα και Λύκειο επαληθεύοντας τα παραπάνω. Και ο Κινύρας ήταν γιος του Κύκνου που ακολούθησε τον Φαέθωνα στο χαμό του (με το άρμα του Ήλιου έκαψε τη Λιβύη – Σαχάρα ) 6^η-5^η πΧ χιλιετία… Πολλά τα ''παράξενα'' για να περιοριστούν χρονικά στον 12^ο πΧ αι. δεδομένου ότι και το Παλλάδιον που είπαμε νωρίτερα κατόπιν συμπλοκής της νεαρής τότε Αθηνάς με τη φίλη της Παλλάδα έπεσε με εκτυφλωτική λάμψη …και παλλόμενο… από τον Όλυμπο (Ουρανό) στο Ίλιον – Τροία και σε όσους στη συνέχεια μετά τα τρωικά το αποσπούσαν απρόσεκτα τους τύφλωνε …, μέχρι και την εξαφάνισή του έως σήμερα κατά την παραδοχή πλειάδας καταγεγραμμένων ελληνικών μύθων, άγνωστων στο ευρύ κοινό.

Το παλλάδιον (βρέτα) είναι ένα τεράστιο θέμα που χρήζει ξεχωριστής αναφοράς. Θα σημειώσουμε μόνο πως αυτό είναι το ελληνικό και πραγματικό ''Γκράαλ'' των ερευνητών που συνδυάζεται με το μυστήριο της άρτιας προομηρικής ελληνικής γλώσσας ως μαθηματικά δομημένης με αλφάβητο που αποτελεί προσευχή ηλιοκεντρικού βασιλιά στον ζωοδότη Ήλιο…[ Αλ Φα Βη τα Γα…- ήλιε φώτισε δώσε ζωή στη Γη…]

http://kamararc.blogspot.gr/2011/10/blog-post_1324.html

Κύπρος λοιπόν το νησί του ήλιου, της ομορφιάς και του Έρωτα όχι φυσικά

με τη σημερινή απλουστευμένη έννοια,  αλλά με την αρχέγονη ελληνική της ζωοποιούς δύναμης που πάνω κι απ΄το Δία συμπλεκόταν σε δίνη με την Ανάγκη δα(η)μιουργώντας το Παν…

Κύπρος εν τέλει είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα ακόμη ελληνικό, πελασγικό νησί που αγωνίζεται για την υπόσταση, την απελευθέρωση, την επανένωση και την ανεξαρτησία του. Είναι ένας ιερός τόπος για την Ελλάδα, για την Ιταλία, για την Ευρώπη ως φάρος βαρυσήμαντης ιστορίας και πολιτισμού στις ανατολικές εσχατιές της. Χρέος όλων να παραμείνει φωτεινός, όπως ο αυγερινός της θεότητάς του ακόμη κι αν χρειαστεί να την αναδύσει και πάλι απ’ αφρισμένα κύματα της Μεσογείου...kamararc.blogspot.com/