arxigramma-Tώρα θα μου πεις… καί πέρισυ, που τις ξαναδώσαμε, τί καταλάβαμε;
Έ, εντάξει, θα τραγουδήσουμε το γηπεδικό: «- Δεν είμαστε καλά, δεν έχουμε μυαλό!…» (Κτλ κτλ.) Καί …θα τις επαναλάβουμε! Λόλ!!!
Λοιπόν, ευχές γιά όλους κι όλες σας. Υγεία, ευτυχία, μακροζωΐα. (Την αθανασία, με ρέγουλο. Σαν το κρασί. Σ’γά-σ’γά.) Στα αζευγάρωτα άτομα εύχομαι να βρήτε το ταίρι σας, καί στα ήδη ζευγαρωμένα εύχομαι πολλά παιδιά. Καί δε μας χαλάει, καί πολλά λεφτά γιά όλους.
Αποτέλεσμα εικόνας για ευχες χριστουγεννων σε καρτα
Αυτές οι μέρες γιά μένα, στις καλές εποχές κατά κανόνα ήταν μέρες περισυλλογής. Τί έκανα, τί δεν έκανα, τί προοπτικές έχω με μείον έναν χρόνο «πίστωση», κτλ.
Βέβαια, όταν σήμερα βλέπεις γεροντάκια να ψάχνουν φαγητό στα σκουπίδια καί ασθενείς να πεθαίνουν στα δημόσια νοσοκομεία (επειδή δεν υπάρχουν φάρμακα), οι φιλοσοφικές ενατενίσεις είναι καλές γιά …να μη σου πω. Γιά γραμμένες σε χαρτί καί ντουγρού γιά τον καμπινέ. (Τώρα, με τα πολλά εορταστικά τσιμπούσια, τέτοια έγγραφα χρειάζονται αφθόνως.) Πλην όμως, πρώτα βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου, κι ύστερα το χούϊ.
Έ, λοιπόν, ξέρετε ποιό είναι το προπατορικό μας αμάρτημα, ημών των Ελλήνων; Ξέρετε τί λένε οι σκέψεις μου των ημερών;
Είναι το ότι προσπαθήσαμε κάμποσες φορές να πετύχουμε τη μαζική αθανασία γιά όλη τη φυλή μας… κι άλλες τόσες φάγαμε τα μούτρα μας, πληρώνοντας με απερίγραπτες καταστροφές καί …»υποβιβασμό» κατηγορίας.
Οι πιό πρόσφατες φορές είναι:
  • Μία αυτή που είπαμε, με τον Ηρακλή καί τον Ασκληπιό, συν ξέρω ‘γώ ο υποψήφιος αθάνατος Αχιλλέας εκεί λίγο αργότερα.
Βλέπετε, λοιπόν, πως όντως κάτι μαγειρευτόταν περί αθανασίας τώι καιρώι εκείνωι, αλλά η κατάληξη ήταν τραγική. Οι μεν δύο πρώτοι πέθαναν χωρίς να γίνουν αθάνατοι (χώρια τα κλωνάκια που έφτιαξε ο Ασκληπιός), ο δε Πηλεϊάδεω σκοτώθηκε στον Τρωϊκό Πόλεμο.
  • Καί μία αυτή που δεν είπαμε, οι αθάνατοι (των τοιχογραφιών) της Στρογγύλης / Καλλίστης / Θήρας / Σαντορίνης… με τη γνωστή κατάληξη.
Μπούμ το ηφαίστειο, καί τέλος οι αθάνατοι μύστες με τα εν μέρει ξυρισμένα κεφάλια. (Αν αναρωτιέστε γιατί το κάνανε αυτό, η απάντηση είναι πως χαλούσανε τη φυσική τους ομορφιά, γιά να θυμούνται ότι πλέον δεν είναι κοινοί θνητοί – καί να δρούν αναλόγως, υπό το βάρος των νέων ηθικών ευθυνών τους. Τέρμα, δηλαδή, τα γλέντια καί η τεκνοποιΐα. Αν, πάλι αναρωτιέστε πού το ξανάδατε αυτό, τί σας θυμίζει… Αυτήν ακριβώς την τελετή επαναλαμβάνουμε στο σημερινό ορθόδοξο βάπτισμα, κόβοντας ένα μέρος των μαλλιών του βαπτιζομένου: δηλώνουμε ότι -έστω, συμβολικώς- παίρνει την αθανασία.)
Έκτοτε, από το 1625 πΧ δηλαδή, δεν ξανάγινε (γνωστή σε μένα) απόπειρα γιά μαζική αθανασία της φυλής των Ελλήνων.

Τώρα, βέβαια, θα μου πείς: καί τί σημασία έχει; Μύθοι… εξιστορήσεις γεγονότων που έγιναν (αν έγιναν) κάποτε… Τί μας νοιάζουν αυτά;
Κι όμως! Όπως έχω γράψει πολλάκις εδώ μέσα, παρελθόν καί μέλλον είναι αλληλένδετα. Άρα, η σκέψη έχει ένα έτοιμο «λυσάρι» πιθανών μελλοντικών προβλημάτων.
Γιά παράδειγμα, εάν ξαναγίνει μαζική απόπειρα αθανασίας (με τίποτε «μαγικά χάπια») κατά το 2040 μΧ, όπως δείχνει η πρόοδος της -τρομάρας της!- επιστήμης, δεν θα υπάρξουν μονάχα μαζικά κρούσματα σχιζοφρένειας καί μαζικές αυτοκτονίες των τότε «αθανάτων». Το άμεσο συμπέρασμα από τις προχριστιανικές αντίστοιχες απόπειρες είναι πως θα ξαναπληρώσει βαρέως όλη η χώρα μας.
Κι απ’ την άλλη πλευρά, βρέ!… λες τα συνολικά γεγονότα των εποχών εκείνων να είχαν σχέση αιτίου-αιτιατού; Πιστέψτε με, δεν αποκλείεται καθόλου.
Η δική μου φαντασία λέει πως η Ελένη τη Σπάρτης, που δεν ήταν η Ελένη (στην Αίγυπτο) αλλά βρέτας (στη Σπάρτη), πού πήγε στη Ρώμη αλλά ξανάρθε στην Μπόλιν καί στην Αγιασοφιάν, συν ο αθάνατος Αχιλλέας, συν δεν ξέρω τί άλλο… συναποτελούσαν ένα ενιαίο πακέτο υπερ-μυστικών. Τελικά, άνοιξε η όρεξη των Τρώων να τα κλέψουν – με τα γνωστά αποτελέσματα: η Τροία στις φλόγες, οι Τρώες σφαγμένοι κι εξόριστοι, κι οι Έλληνες αρχηγοί σκοτωμένοι, πλάνητες, απόκληροι. Αντί γιά ένδοξοι κατακτητές. Καί τα βασίλεια σκορποχώρι.
Η δική μου φαντασία επιμένει πως οι Ύκσως, τριακόσια χρόνια μετά τους Τρώες, γούσταραν με τη σειρά τους να κλέψουν το μυστικό της αθανασίας των μυστών της Στρογγύλης. Επειδή, όμως, δεν μπορούσαν να χτυπήσουν κατ’ ευθείαν Ελλάδα (και ειδικά νησί), χτύπησαν τον αδύνατο κρίκο του «προστατευτικού πλέγματος»: την Αίγυπτο. Ενάμισυ αιώνα κατσικώθηκαν εκεί, κατέλαβαν τα ιερά, έβαλαν χέρι -αν καί όσο μπόρεσαν- στις «ιερές δέλτους», μπας καί μάθουν τίποτε απαγορευμένο, ώστε τελικώς να καθοδηγήσουν το δίπολο των αιθερικών μηχανών (μεγάλης πυραμίδας καί ηφαιστείου), μιά που ήδη απέκτησαν στην κατοχή τους τον ένα πόλο… Αλλά, αφ’ ενός η σκόπιμη ανατίναξη του ηφαιστείου από τους ιερείς της Αρτέμιδος, αφ’ ετέρου η αντίσταση των Αιγυπτίων, τους έδωσαν ανά χείρας το μακρύτερον.
Σενάρια δικά μου ευφάνταστα; μπορεί. Όμως, ούτε ο Όμηρος μιλάει γιά τέτοια πράγματα, ούτε καμμία άλλη πηγή γιά τη Σαντορίνη.
Καί γιατί τα λέω;
Γιά να σκεφθήτε. Γιά να εξασκήσετε τη δύναμη της σκέψης σας. Θα σας χρειαστεί αυτή η ικανότητα, καί μην αδρανείτε.
 Το ξέρετε καί το ξέρω πως έρχονται δύσκολες μέρες. Όπως εμείς ετοιμάζουμε το γιορτινό τραπέζι, έτσι ετοιμάζουν τα μαχαιροπήρουνα κι ένα σωρό εχθροί μας. Μόνο που το γιορτινό τους γεύμα (αυτοί όλοι υποθέτουν πως) θα είμαστε εμείς. Ηπαπαραίοι, Τουρκαλάδες, Γερμαναράδες, καί οι πάντα καί πανταχού παρόντες κάθε μορφής περιτετμημένοι (Κίσσιγκερ, Σόρος, «αντι»φα-σκατάδες, καί λοιποί καί λοιποί), συν οι περιτετμημένοι β’ κατηγορίας (τζιχάντια καί λοιπά βδελυρά μουσλίμια), προθερμαίνουν τις μασσέλες τους.
Γι’ αυτό, λοιπόν, εύχομαι ακόμη: να δεθούμε τάχιστα μεταξύ μας οι Έλληνες κι οι Ελληνίδες με άρρηκτα δεσμά φιλότητας καί προσηλώσεως στις πατρογονικές αξίες, ώστε να επιβιώσουμε σ’ αυτή τη φάση καί να μεγαλουργήσουμε ξανά στα χρόνια που έρχονται.
Σας ασπάζομαι.