ΠΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΒΑΒΕΛ (μεταμοντέρνος) στην ΕΕ. Αφορμή για επισημάνσεις περί των νέων Σοδόμων και Γομόρρων ή περί της ανάγκης αλλαγής Παραδείγματος.
Πιο κάτω παραθέτουμε ρεπορτάζ των New York Times για τον νέο Πύργο της Ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας. Το παραθέτουμε ως ευκαιρία για να ρωτήσουμε: Η ιστορία επαναλαμβάνεται ή δεν επαναλαμβάνεται, τελικά; Ρωτούμε γιατί την στιγμή που κυριολεκτικά ο κόσμος χάνεται και η τεχνόσφαιρα κυριάρχησε κτίζεται ένας μεταμοντέρνος Πύργος της Βαβέλ. Μήπως θα ήταν υπερβολή αν πούμε ότι όπως κατάντησε η ΕΕ μέσα θα οργιάζουν τεχνοκράτες, κερδοσκόποι, τοκογλύφοι και αδιαφανείς ηγεμονικοί υπάλληλοι συν βέβαια κάποιοι «αντιπρόσωποι» μνημονιοκατακτημένων κρατιδίων της πάλαι ποτέ ιδεαλίζουσας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Τα προσωπεία πετάχτηκαν. Κτίζουν και πύργους μέσα στους οποίους θα στεγάζονται οι πολεμιστές του μεταμοντέρνου πολέμου [ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ http://wp.me/p3OqMa-1ij – http://wp.me/p3OlPy-1pn]
Οι στάσεις, συμπεριφορές και αποφάσεις της τεχνόσφαιρας που κυριάρχησε στην Ευρώπη – και ο πύργος που κτίζουν – σημαίνει, ουσιαστικά, ότι αδιάντροπα όλος αυτός ο αδιαφανής όχλος αδιάντροπα καλοπερνά μέσα στην διογκωμένη ευρωτεχνοδομή και επεξεργάζεται αποφάσεις ερήμην των πολιτών που βλάπτουν τις κοινωνίες ενώ θα ζήλευε και ο Δαρβίνος.
Όμως δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που ιδιώτες μύωπες κυριαρχούν. Αυτό που κτίζουν είναι απλά και ολοφάνερα ένας νέος Πύργος της Βαβέλ. Ενσάρκωση των μεταμοντέρνων τάσεων σε όλο το ανθρωπολογικό και αισθητικό φάσμα. Κυριολεκτούμε: Ένα νέο Πύργο της Βαβέλ, εκτός και αν η είδηση είναι … πρωτοχρονιάτικο ψέμα (οι γραμμές αυτές γράφονται τέλος 2016) πλην ισχύει το μια φωτογραφία χίλιες λέξεις.
Αφού παραμύθιασαν τους πολίτες των ευρωπαϊκών εθνοκρατών ότι ο φιλελεύθερος διεθνισμός θα αναβίωνε στην Ευρώπη δύο αιώνες μετά τις γενοκτονίες στην Βόρεια Αμερική, με ψευδώνυμα όπως νεολειτουργισμός και νέος ευρωϊδεαλισμός, τελικά έχουμε μια από τα ίδια: Νέα Σόδομα και Γόμορρα, ευρωϊδεαλιστικά μεταμφιεσμένα και καθισμένα μέσα σε μεταμοντέρνους πύργους. [βλ. πχ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΡΟΚΑΝΙΖΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΛΗΓΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΚΔΟΧΗ ΤΩΝ ΣΟΔΟΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΟΜΟΡΡΩΝ http://wp.me/p3OlPy-1kS και ΤΑ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΟΔΟΜΑ ΚΑΙ ΓΟΜΟΡΡΑ, Η «ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ» και συνθήκες που την κατεδαφίζουν». http://wp.me/p3OlPy-1bQ – http://wp.me/p3OqMa-15l]. Ο δε ωφελισμισμός, χρησιμοθηρία, ιδιωτεία και φιλοτομαρισμός που καλλιεργείται υποσκάπτοντας τις -θεμέλιες για την Ελευθερία- εθνικές κοσμοθεωρίες δημιουργούν τα σύγχρονα μεταμοντέρνα Σόδομα και Γόμορρα.
Έχουμε ολοφάνερα κυριαρχία των κερδοσκόπων και των τοκογλύφων και την ίδια στιγμή τα μέλη της τεχνόσφαιρας καθιστούν τις εγχώριες εξουσίες πραιτοριανούς μεταπράτες του μεταμοντέρνου πολέμου. Ως περίπου νέοι Τζών Γουαίν και χωρίς την παραμικρή υπερβολή επιδίδονται σε εθνοκαθάρσεις και γενοκτονίες. Εκτός βέβαια εάν όσοι εγχώριοι ανάλγητοι ή σε άλλα κράτη μέλη της ΕΕ γλύφουν κοκαλάκια ως γνήσιοι φορείς ιδιωτείας και εγγόνια του Δαρβίνου ή του Μαρκήσιου de Sade δεν συμφωνούν ότι οι χιλιάδες νεκροί, οι εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες και οι ρημαγμένες ζωές είναι εθνοκάθαρση και γενοκτονία.
Αυτό που έχουμε τη ύστερη εποχή των Νέων Χρόνων είναι μια μεγάλη ιστορική απάτη. Αντί η έμμεση αντιπροσώπευση μετά την εξέγερση των δουλοπαροίκων στην Γαλλία να κινηθεί, τουλάχιστον, προς την έμμεση δημοκρατία, δύο αιώνες μετά συγκροτήθηκε ένα μεταμοντέρνο σύστημα ολιγαρχών που είτε συγκρούονται μέσα από διακρατικούς πολέμους είτε συνεργάζονται διαμέσου κερδοσκοπικών οργανισμών ή και την δεσποτική εξουσία εντός των κρατών. [«Μοντερνισμός, το ιδεολογικό φαινόμενο και η μεταμοντέρνα διολίσθηση προς τα ανθρωπολογικά Σόδομα και Γόμορρα», http://wp.me/p3OlPy-Zv, επίσης «Η ΑΒΑΣΤΑΚΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΤΕΧΝΟΣΦΑΙΡΑΣ» http://wp.me/p3OlPy-134 και «ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΜΠΕΡΔΕΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΕΘΝΙΚΟΎ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ» http://wp.me/p3OlPy-Vv]
Για να καταλάβει κάποιος τα συχνότατα αγοραία και υβριστικά σχόλια κατά του κλασικού στοχαστή Παναγιώτη Κονδύλη αρκεί, στο σημείο αυτό, να αναφερθεί κάποιος στο γεγονός πως με νηφαλιότητα που δεν επηρέαζε την οξύτητα του επιχειρήματος στηλίτευσε επανειλημμένως αυτές τις βαθύτατες νέες διαστροφές της πολιτικής σκέψης και της πολιτικής πράξης. Έτσι έγραψε για παράδειγμα: «καταλαβαίνουμε έτσι γιατί οι φιλελεύθεροι πολιτικοί και οικονομολόγοι, οι οποίοι παρά τις συνεχείς έμπρακτες διαψεύσεις των τριών τελευταίων αιώνων, εξακολουθούν να διατείνονται ότι το εμπόριο θα υποκαταστήσει τον πόλεμο, υποπίπτουν σ’ ένα τεράστιο λογικό και ιστορικό σφάλμα. Μόνον όποιος ενστερνίζεται έναν οικονομικό ντετερμινισμό, δηλαδή μόνον όποιος αποδίδει τους πολέμους σε οικονομικούς ανταγωνισμούς και μόνον, δικαιούται λογικά να πιστεύει ότι η οικονομική συνεργασία θα καταργήσει τους πολέμους. Στο κρίσιμο αυτό σημείο, όπως και σε πολλά άλλα ακόμη, ο οικονομιστικός φιλελευθερισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά χυδαίος μαρξισμός με αντεστραμμένα πρόσημα» (1997 σ. 366).
Ελάχιστοι θα διαφωνήσουν ότι η ΕΕ ενώ έκτισε ένα αξιοσημείωτο συνεργασιακό και νομικό κεκτημένο αποδυναμώθηκε πλέον ανεπίστροφα. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα κατεδαφιστούν όλα άναρχα, αν και τίποτα δεν αποκλείεται. Σημαίνει ότι εάν τα μέλη των Ευρωπαϊκών εθνών επιθυμούν να επιβιώσουν μέσα σε σύγχρονα εθνοκράτη υπό συνθήκες ισορροπίας στην Ευρώπη και στην Ευρασία, απαιτείται νέο Παράδειγμα. Το πιο θα μπορούσε να είναι, βέβαια, δεν αναλύεται σε σύντομα κείμενα ενώ εκτεταμένες δημοσιεύσεις επιχείρησαν να εξετάσουν τις τάσεις και τους προσανατολισμούς τους. [βλ. και τίτλους συν συνδέσμους μερικών συντομότερων αναρτήσεων στο τέλος]
Ενώ οι ισορροπίες ήδη συγκροτούνται με τις κινήσεις της Μεγάλης Βρετανίας [«ΒΡΕΤΑΝΙΑ – ΕΕ: ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΣΕ ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΜΙΑΣ ΕΕ Η ΟΠΟΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ 1992 ΚΑΘΕΤΑΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΚΙΝΟΥΜΕΝΕΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΣΕΙΣΜΙΚΕΣ ΠΛΑΚΕΣ» http://wp.me/p3OlPy-1jg] αλλά εν μέρει και υπό αίρεση και της Γερμανίας [«ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 2009-12 ΚΑΙ Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΕ» http://wp.me/p3OlPy-sn] οδηγούν προς ανακατατάξεις που δεν ενδείκνυνται να προσπαθεί κανείς να προβλέψει παρά μόνο να ανιχνεύσει την φορά κίνησης των πραγμάτων.
Τελειώνω λοιπόν το σύντομο αυτό σχόλιο λέγοντας ότι μια από τις πιο παραπεμπόμενες θέσεις της αγγλικής μου μονογραφίας για τα Ευρωστρατηγικά («Nuclear Strategy and European Security Dilemmas»), είναι ότι το κατά τα άλλα όπως είπαμε αξιοσημείωτο ευρωπαϊκό συνεργασιακό κεκτημένο «εκολάφθηκε μέσα στο Αμερικανικό στρατηγικό θερμοκήπιο».
Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου σήμανε ανάγκη στρατηγικής, θεσμικής και πολιτικής ανασύνταξης στην βάση πάγιων Θουκυδίδειων αξιωμάτων περί ισορροπίας, σταθερότητας και αστάθειας. Η προσωρινή, με ιστορικούς όρους, παραμονή των ΗΠΑ με την διαιώνιση της Ατλαντικής Συμμαχίας σκοπό είχε «να σώσει τους Ευρωπαίους από τους εαυτούς τους» (Josef Joffe και Stanley Hoffamann) με δεδομένο ότι το ευρωπαϊκό πεδίο παρά τους εντολοδόχους; υπερεθνικούς θεσμούς παρέμενε διακρατικό και κατά συνέπεια τα αίτια πολέμου παρέμεναν στο υπόβαθρό του (Hedley Bull).
Η μεταψυχροπολεμική εποχή δεν αναίρεσε την στρατηγική εξάρτηση της Ευρώπης από τις ΗΠΑ με δεδομένο ότι καταμαρτυρούμενα παρέμεινε ένας καταναλωτής ισχύος και ασφάλειας (Kenneth Waltz).
Το «Γερμανικό ζήτημα»; Πολύ συνοπτικά γιατί έχει αναλυθεί εκτεταμένα αλλού, μέσα από την ΟΝΕ, δηλαδή την μεγαλύτερη πολιτικοοικονομική διαστροφή της σύγχρονης ιστορίας, έθρεψε μια ανεξέλεγκτη υπεροχή της Γερμανίας και ασφαλώς την άνιση ανάπτυξη που σύμφωνα με τα άφθαρτα αξιώματα του Θουκυδίδη είναι το κύριο αίτιο πολέμου κάθε διακρατικού συστήματος αποτελούμενου από κυρίαρχα κράτη άνισης ισχύος και άνισης μεγέθυνσης.
Όπως και με τον υπόλοιπο πλανήτη η μετάβαση στην οποία εισήλθαμε το 1990 απαιτεί σοφή Θουκυδίδεια διαχείριση των ανακατανομών ισχύος. Ανθόσπαρτος δεν μπορεί να είναι ο διεθνής βίος όσο και αν κάποια ακραία επικίνδυνοι εγκέφαλοι προπαγάνδιζαν αρχές του 1990 παραμιλώντας περί παγκοσμιοποίησης («ότι συμφέρει τους ιδιοτελείς το προπαγανδίζουν οι αφελείς»).
Το ζήτημα είναι ότι για την Ελλάδα όλα πήγαν στραβά. Αντί ανασύνταξης μετά τις καταστροφές της περιόδου 1940-1974 κινηθήκαμε προς τα βράχια:
Π. Ήφαιστος, εθνοκράτος versus ωφελιμιστικός διεθνισμός και το θολό ιδεολογικό Βασίλειο της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης http://wp.me/p3OlPy-1kW
ΝΤΕ ΓΚΟΛ, ΤΣΟΡΤΣΙΛ, ΘΑΤΣΕΡ: Πίσω στα θεμελιώδη. Με εισαγωγή Π. Ήφαιστος http://wp.me/p3OlPy-1ju
Π. Ήφαιστος, ΠΕΡΙ «ΕΥΡΩΣΚΕΠΤΙΚΙΣΜΟΥ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ» VERSUS ΠΟΛΙΤΙΚΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΣ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ή ΤΟ BREXIT ΩΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΑΝΑΓΚΑΙΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ http://wp.me/p3OlPy-1jj http://wp.me/p3OqMa-1ck
Π. Ήφαιστος, ΒΡΕΤΑΝΙΑ – ΕΕ: ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΣΕ ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΜΙΑΣ ΕΕ Η ΟΠΟΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ 1992 ΚΑΘΕΤΑΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΚΙΝΟΥΜΕΝΕΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΣΕΙΣΜΙΚΕΣ ΠΛΑΚΕΣ http://wp.me/p3OlPy-1jg
Π. Ήφαιστος, EE: ΤΟ «ΙΔΕΑΛΙΣΤΙΚΟ» ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΕΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ, ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΕΚΡΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ http://wp.me/p3OlPy-1gC – http://wp.me/p3OqMa-19E
Ευρωπαϊκή ένωση: Πρότυπο ενός εθνοκρατοκεντρικού κόσμου ή μιας υπερκρατικής δεσποτείας;* http://wp.me/p3OlPy-Nl
Περισσότερη ή λιγότερη Ευρώπη; Απάντηση: Όση πρέπει σύμφωνα με την εθνοκρατοκεντρική της φύση http://wp.me/p3OlPy-PI
ΤΟ ΘΟΛΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗΣ http://wp.me/p3OlPy-CO
ΟΝΕ: Ο μηχανισμός της καταστροφής και έγκαιρες προειδοποιήσεις http://wp.me/p3OlPy-CS
Η Ευρώπη σε Σταυροδρόμι: Οι προϋποθέσεις μιας Εθνοκρατοκεντρικής ΕΕ http://wp.me/p3OlPy-uy
Θα επιβιώσει ή δεν θα επιβιώσει η ΕΕ; http://wp.me/p3OlPy-sz
ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 2009-12 ΚΑΙ Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΕ http://wp.me/p3OlPy-sn
Π. Ήφαιστος, Ευρωπαϊκή πολιτική – ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Βιβλιογραφικές αναφορές http://wp.me/p3OqMa-19l
Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
www.ifestos.edu.gr / www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr
Πιο κάτω παραθέτουμε ρεπορτάζ των New York Times για τον νέο Πύργο της Ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας. Το παραθέτουμε ως ευκαιρία για να ρωτήσουμε: Η ιστορία επαναλαμβάνεται ή δεν επαναλαμβάνεται, τελικά; Ρωτούμε γιατί την στιγμή που κυριολεκτικά ο κόσμος χάνεται και η τεχνόσφαιρα κυριάρχησε κτίζεται ένας μεταμοντέρνος Πύργος της Βαβέλ. Μήπως θα ήταν υπερβολή αν πούμε ότι όπως κατάντησε η ΕΕ μέσα θα οργιάζουν τεχνοκράτες, κερδοσκόποι, τοκογλύφοι και αδιαφανείς ηγεμονικοί υπάλληλοι συν βέβαια κάποιοι «αντιπρόσωποι» μνημονιοκατακτημένων κρατιδίων της πάλαι ποτέ ιδεαλίζουσας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Τα προσωπεία πετάχτηκαν. Κτίζουν και πύργους μέσα στους οποίους θα στεγάζονται οι πολεμιστές του μεταμοντέρνου πολέμου [ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ http://wp.me/p3OqMa-1ij – http://wp.me/p3OlPy-1pn]Οι στάσεις, συμπεριφορές και αποφάσεις της τεχνόσφαιρας που κυριάρχησε στην Ευρώπη – και ο πύργος που κτίζουν – σημαίνει, ουσιαστικά, ότι αδιάντροπα όλος αυτός ο αδιαφανής όχλος αδιάντροπα καλοπερνά μέσα στην διογκωμένη ευρωτεχνοδομή και επεξεργάζεται αποφάσεις ερήμην των πολιτών που βλάπτουν τις κοινωνίες ενώ θα ζήλευε και ο Δαρβίνος.
Όμως δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που ιδιώτες μύωπες κυριαρχούν. Αυτό που κτίζουν είναι απλά και ολοφάνερα ένας νέος Πύργος της Βαβέλ. Ενσάρκωση των μεταμοντέρνων τάσεων σε όλο το ανθρωπολογικό και αισθητικό φάσμα. Κυριολεκτούμε: Ένα νέο Πύργο της Βαβέλ, εκτός και αν η είδηση είναι … πρωτοχρονιάτικο ψέμα (οι γραμμές αυτές γράφονται τέλος 2016) πλην ισχύει το μια φωτογραφία χίλιες λέξεις.
Αφού παραμύθιασαν τους πολίτες των ευρωπαϊκών εθνοκρατών ότι ο φιλελεύθερος διεθνισμός θα αναβίωνε στην Ευρώπη δύο αιώνες μετά τις γενοκτονίες στην Βόρεια Αμερική, με ψευδώνυμα όπως νεολειτουργισμός και νέος ευρωϊδεαλισμός, τελικά έχουμε μια από τα ίδια: Νέα Σόδομα και Γόμορρα, ευρωϊδεαλιστικά μεταμφιεσμένα και καθισμένα μέσα σε μεταμοντέρνους πύργους. [βλ. πχ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΡΟΚΑΝΙΖΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΛΗΓΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΚΔΟΧΗ ΤΩΝ ΣΟΔΟΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΟΜΟΡΡΩΝ http://wp.me/p3OlPy-1kS και ΤΑ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΟΔΟΜΑ ΚΑΙ ΓΟΜΟΡΡΑ, Η «ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ» και συνθήκες που την κατεδαφίζουν». http://wp.me/p3OlPy-1bQ – http://wp.me/p3OqMa-15l]. Ο δε ωφελισμισμός, χρησιμοθηρία, ιδιωτεία και φιλοτομαρισμός που καλλιεργείται υποσκάπτοντας τις -θεμέλιες για την Ελευθερία- εθνικές κοσμοθεωρίες δημιουργούν τα σύγχρονα μεταμοντέρνα Σόδομα και Γόμορρα.
Έχουμε ολοφάνερα κυριαρχία των κερδοσκόπων και των τοκογλύφων και την ίδια στιγμή τα μέλη της τεχνόσφαιρας καθιστούν τις εγχώριες εξουσίες πραιτοριανούς μεταπράτες του μεταμοντέρνου πολέμου. Ως περίπου νέοι Τζών Γουαίν και χωρίς την παραμικρή υπερβολή επιδίδονται σε εθνοκαθάρσεις και γενοκτονίες. Εκτός βέβαια εάν όσοι εγχώριοι ανάλγητοι ή σε άλλα κράτη μέλη της ΕΕ γλύφουν κοκαλάκια ως γνήσιοι φορείς ιδιωτείας και εγγόνια του Δαρβίνου ή του Μαρκήσιου de Sade δεν συμφωνούν ότι οι χιλιάδες νεκροί, οι εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες και οι ρημαγμένες ζωές είναι εθνοκάθαρση και γενοκτονία.Αυτό που έχουμε τη ύστερη εποχή των Νέων Χρόνων είναι μια μεγάλη ιστορική απάτη. Αντί η έμμεση αντιπροσώπευση μετά την εξέγερση των δουλοπαροίκων στην Γαλλία να κινηθεί, τουλάχιστον, προς την έμμεση δημοκρατία, δύο αιώνες μετά συγκροτήθηκε ένα μεταμοντέρνο σύστημα ολιγαρχών που είτε συγκρούονται μέσα από διακρατικούς πολέμους είτε συνεργάζονται διαμέσου κερδοσκοπικών οργανισμών ή και την δεσποτική εξουσία εντός των κρατών. [«Μοντερνισμός, το ιδεολογικό φαινόμενο και η μεταμοντέρνα διολίσθηση προς τα ανθρωπολογικά Σόδομα και Γόμορρα», http://wp.me/p3OlPy-Zv, επίσης «Η ΑΒΑΣΤΑΚΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΤΕΧΝΟΣΦΑΙΡΑΣ» http://wp.me/p3OlPy-134 και «ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΜΠΕΡΔΕΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΕΘΝΙΚΟΎ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ» http://wp.me/p3OlPy-Vv]Για να καταλάβει κάποιος τα συχνότατα αγοραία και υβριστικά σχόλια κατά του κλασικού στοχαστή Παναγιώτη Κονδύλη αρκεί, στο σημείο αυτό, να αναφερθεί κάποιος στο γεγονός πως με νηφαλιότητα που δεν επηρέαζε την οξύτητα του επιχειρήματος στηλίτευσε επανειλημμένως αυτές τις βαθύτατες νέες διαστροφές της πολιτικής σκέψης και της πολιτικής πράξης. Έτσι έγραψε για παράδειγμα: «καταλαβαίνουμε έτσι γιατί οι φιλελεύθεροι πολιτικοί και οικονομολόγοι, οι οποίοι παρά τις συνεχείς έμπρακτες διαψεύσεις των τριών τελευταίων αιώνων, εξακολουθούν να διατείνονται ότι το εμπόριο θα υποκαταστήσει τον πόλεμο, υποπίπτουν σ’ ένα τεράστιο λογικό και ιστορικό σφάλμα. Μόνον όποιος ενστερνίζεται έναν οικονομικό ντετερμινισμό, δηλαδή μόνον όποιος αποδίδει τους πολέμους σε οικονομικούς ανταγωνισμούς και μόνον, δικαιούται λογικά να πιστεύει ότι η οικονομική συνεργασία θα καταργήσει τους πολέμους. Στο κρίσιμο αυτό σημείο, όπως και σε πολλά άλλα ακόμη, ο οικονομιστικός φιλελευθερισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά χυδαίος μαρξισμός με αντεστραμμένα πρόσημα» (1997 σ. 366).Ελάχιστοι θα διαφωνήσουν ότι η ΕΕ ενώ έκτισε ένα αξιοσημείωτο συνεργασιακό και νομικό κεκτημένο αποδυναμώθηκε πλέον ανεπίστροφα. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα κατεδαφιστούν όλα άναρχα, αν και τίποτα δεν αποκλείεται. Σημαίνει ότι εάν τα μέλη των Ευρωπαϊκών εθνών επιθυμούν να επιβιώσουν μέσα σε σύγχρονα εθνοκράτη υπό συνθήκες ισορροπίας στην Ευρώπη και στην Ευρασία, απαιτείται νέο Παράδειγμα. Το πιο θα μπορούσε να είναι, βέβαια, δεν αναλύεται σε σύντομα κείμενα ενώ εκτεταμένες δημοσιεύσεις επιχείρησαν να εξετάσουν τις τάσεις και τους προσανατολισμούς τους. [βλ. και τίτλους συν συνδέσμους μερικών συντομότερων αναρτήσεων στο τέλος]
Ενώ οι ισορροπίες ήδη συγκροτούνται με τις κινήσεις της Μεγάλης Βρετανίας [«ΒΡΕΤΑΝΙΑ – ΕΕ: ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΣΕ ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΜΙΑΣ ΕΕ Η ΟΠΟΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ 1992 ΚΑΘΕΤΑΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΚΙΝΟΥΜΕΝΕΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΣΕΙΣΜΙΚΕΣ ΠΛΑΚΕΣ» http://wp.me/p3OlPy-1jg] αλλά εν μέρει και υπό αίρεση και της Γερμανίας [«ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 2009-12 ΚΑΙ Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΕ» http://wp.me/p3OlPy-sn] οδηγούν προς ανακατατάξεις που δεν ενδείκνυνται να προσπαθεί κανείς να προβλέψει παρά μόνο να ανιχνεύσει την φορά κίνησης των πραγμάτων.Τελειώνω λοιπόν το σύντομο αυτό σχόλιο λέγοντας ότι μια από τις πιο παραπεμπόμενες θέσεις της αγγλικής μου μονογραφίας για τα Ευρωστρατηγικά («Nuclear Strategy and European Security Dilemmas»), είναι ότι το κατά τα άλλα όπως είπαμε αξιοσημείωτο ευρωπαϊκό συνεργασιακό κεκτημένο «εκολάφθηκε μέσα στο Αμερικανικό στρατηγικό θερμοκήπιο».
Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου σήμανε ανάγκη στρατηγικής, θεσμικής και πολιτικής ανασύνταξης στην βάση πάγιων Θουκυδίδειων αξιωμάτων περί ισορροπίας, σταθερότητας και αστάθειας. Η προσωρινή, με ιστορικούς όρους, παραμονή των ΗΠΑ με την διαιώνιση της Ατλαντικής Συμμαχίας σκοπό είχε «να σώσει τους Ευρωπαίους από τους εαυτούς τους» (Josef Joffe και Stanley Hoffamann) με δεδομένο ότι το ευρωπαϊκό πεδίο παρά τους εντολοδόχους; υπερεθνικούς θεσμούς παρέμενε διακρατικό και κατά συνέπεια τα αίτια πολέμου παρέμεναν στο υπόβαθρό του (Hedley Bull).Η μεταψυχροπολεμική εποχή δεν αναίρεσε την στρατηγική εξάρτηση της Ευρώπης από τις ΗΠΑ με δεδομένο ότι καταμαρτυρούμενα παρέμεινε ένας καταναλωτής ισχύος και ασφάλειας (Kenneth Waltz).
Το «Γερμανικό ζήτημα»; Πολύ συνοπτικά γιατί έχει αναλυθεί εκτεταμένα αλλού, μέσα από την ΟΝΕ, δηλαδή την μεγαλύτερη πολιτικοοικονομική διαστροφή της σύγχρονης ιστορίας, έθρεψε μια ανεξέλεγκτη υπεροχή της Γερμανίας και ασφαλώς την άνιση ανάπτυξη που σύμφωνα με τα άφθαρτα αξιώματα του Θουκυδίδη είναι το κύριο αίτιο πολέμου κάθε διακρατικού συστήματος αποτελούμενου από κυρίαρχα κράτη άνισης ισχύος και άνισης μεγέθυνσης.
Όπως και με τον υπόλοιπο πλανήτη η μετάβαση στην οποία εισήλθαμε το 1990 απαιτεί σοφή Θουκυδίδεια διαχείριση των ανακατανομών ισχύος. Ανθόσπαρτος δεν μπορεί να είναι ο διεθνής βίος όσο και αν κάποια ακραία επικίνδυνοι εγκέφαλοι προπαγάνδιζαν αρχές του 1990 παραμιλώντας περί παγκοσμιοποίησης («ότι συμφέρει τους ιδιοτελείς το προπαγανδίζουν οι αφελείς»).
Το ζήτημα είναι ότι για την Ελλάδα όλα πήγαν στραβά. Αντί ανασύνταξης μετά τις καταστροφές της περιόδου 1940-1974 κινηθήκαμε προς τα βράχια:
- Ανήκουμε στην Δύση και μετά στην … Ευρώπη αντί συμμετέχουμε στην Δύση και στην ΕΕ.
- Το κράτος μας είναι αναλώσιμο στον βωμό των ηγεμονικών μεταμφιέσεων, στην μια πλευρά των εμφύλιων στάσεων ψευτοδιεθνιστικών φιλελεύθερων και στην άλλη ψευτοδιεθνιστικών σοβιετικών (είχαμε βέβαια και … Μαοϊστές)
- Στην συνέχεια αντί εθνικής αποτρεπτικής στρατηγικής που θα συνεκτιμούσε δεόντως την νέα κατάσταση μετά το 1974 «μεγάλοι» ηγέτες σπιθαμιαίου αναστήματος καθιέρωσαν το μέχρι σήμερα δόγμα «η Κύπρος είναι μακριά», δηλαδή, δεν έχουμε στρατηγική γιατί δεν την χρειαζόμαστε.
- Στην συνέχεια βέβαια είχαμε επέλαση στρατιών συνειδητών ή ανεπίγνωστων Μήδων: Μεταξύ άλλων, παγκοσμιόπληκτων, αριστεροδεξιών εθνομηδενιστών, ειρηνιστών του ζεϊμπέκικου και της κουμπαριάς και ευρωλιγούρηδες κάθε είδους αλλά σίγουρα παρωχημένα ευρωιδεαλιστοδιεθνιστές.
- Εσχάτως, βέβαια, ενώ από κάτω όσα μέλη της Ελληνικής κοινωνίας δεν μετανάστευσε τα ποδοπατούν εγχώριοι πραιτοριανοί μαζί με ξένους τεχνοκράτες, έχουμε και τους «μνημονιακούς». Οι τελευταίοι είναι ποικίλων εκδοχών και αποχρώσεων. Μεταξύ άλλων: πολλών φορέων μάταιων ελπίδων, φοβιτσιάρηδων, καλοπερασάκηδων, ετοιμοπόλεμων τσαλάκογλου, ροκανισμένων πνευματικά που δεν ξέρουν σε τι να πιστέψουν, ευκολόπιστων που πείστηκαν ότι την Ελευθερία μπορείς να την έχεις χωρίς ελπίδα και ασφαλώς, απλών ανυπεράσπιστων θυμάτων, που είναι και η πλειοψηφία των μελών της Ελληνικής κοινωνίας. Υπάρχουν βέβαια και πολλοί, φαίνεται πάρα πολλοί πλέον, φορείς ιδιωτείας. Πόσοι είναι οι τελευταίοι; Κανείς δεν γνωρίζει. Σημασία έχει ότι όσοι περισσότεροι είναι τόσο πιο σίγουρο είναι ότι κοντεύουμε το εθνοκρατικό μας τέλος.
Π. Ήφαιστος, εθνοκράτος versus ωφελιμιστικός διεθνισμός και το θολό ιδεολογικό Βασίλειο της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης http://wp.me/p3OlPy-1kW
ΝΤΕ ΓΚΟΛ, ΤΣΟΡΤΣΙΛ, ΘΑΤΣΕΡ: Πίσω στα θεμελιώδη. Με εισαγωγή Π. Ήφαιστος http://wp.me/p3OlPy-1ju
Π. Ήφαιστος, ΠΕΡΙ «ΕΥΡΩΣΚΕΠΤΙΚΙΣΜΟΥ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ» VERSUS ΠΟΛΙΤΙΚΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΣ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ή ΤΟ BREXIT ΩΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΑΝΑΓΚΑΙΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ http://wp.me/p3OlPy-1jj http://wp.me/p3OqMa-1ck
Π. Ήφαιστος, ΒΡΕΤΑΝΙΑ – ΕΕ: ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΣΕ ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΜΙΑΣ ΕΕ Η ΟΠΟΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ 1992 ΚΑΘΕΤΑΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΚΙΝΟΥΜΕΝΕΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΣΕΙΣΜΙΚΕΣ ΠΛΑΚΕΣ http://wp.me/p3OlPy-1jg
Π. Ήφαιστος, EE: ΤΟ «ΙΔΕΑΛΙΣΤΙΚΟ» ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΕΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ, ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΕΚΡΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ http://wp.me/p3OlPy-1gC – http://wp.me/p3OqMa-19E
Ευρωπαϊκή ένωση: Πρότυπο ενός εθνοκρατοκεντρικού κόσμου ή μιας υπερκρατικής δεσποτείας;* http://wp.me/p3OlPy-Nl
Περισσότερη ή λιγότερη Ευρώπη; Απάντηση: Όση πρέπει σύμφωνα με την εθνοκρατοκεντρική της φύση http://wp.me/p3OlPy-PI
ΤΟ ΘΟΛΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗΣ http://wp.me/p3OlPy-CO
ΟΝΕ: Ο μηχανισμός της καταστροφής και έγκαιρες προειδοποιήσεις http://wp.me/p3OlPy-CS
Η Ευρώπη σε Σταυροδρόμι: Οι προϋποθέσεις μιας Εθνοκρατοκεντρικής ΕΕ http://wp.me/p3OlPy-uy
Θα επιβιώσει ή δεν θα επιβιώσει η ΕΕ; http://wp.me/p3OlPy-sz
ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 2009-12 ΚΑΙ Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΕ http://wp.me/p3OlPy-sn
Π. Ήφαιστος, Ευρωπαϊκή πολιτική – ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Βιβλιογραφικές αναφορές http://wp.me/p3OqMa-19l
Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
www.ifestos.edu.gr / www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου