Δύο -δυσάρεστα- Σχόλια (8 Αυγ 2016).
I
Από τη μια μεριά, βλέπω μια χώρα (πλην ενός κόμματος) που, μέσα σε όλη την πόλωση, την ένταση και τις δυσκολίες της, δείχνει πυγμή, αυτοπεποίθηση, ζωτικότητα και αποφασιστικότητα (και ξεχειλίζει φρόνημα). Που λέει «Εάν όλοι είμαστε εδώ, τότε τι αντιπροσωπεύει ο κύριος στην Pennsylvania;». Έμμεσα, η συγκέντρωση δηλώνει ποιος είναι ο νούμερο ένα εχθρός της πολιτείας ολόκληρης (όχι απλά ενός κόμματος).
Από την άλλη, βλέπω μια χώρα «κυρά Μαριώ», αποπροσανατολισμένη, απελπισμένη, παρηκμασμένη, χειραγωγούμενη και εξευτελισμένη, που οι πολιτικοί της έχουν δημιουργήσει μια εικονική πραγματικότητα (στην οποία την έχουν εγκλωβίσει, σφραγίζοντας την) και ένα εγχώριο μικρομάνατζμεντ, το οποίο «πουλάνε» στους ψηφοφόρους, αρκετοί από τους οποίους, έχουν ποντάρει όλα τους τα χαρτιά και όλες τους τις ελπίδες, σε ένα και μόνο ζήτημα: το Κουρδικό (το οποίο μάλιστα ανακάλυψαν πρόσφατα). Βλέπω μια χώρα μαριονέτα, που όταν τις λένε κάτσε, κάθεται, και όταν τις λένε σήκω, σηκώνεται. Που έχει εξιδανικεύσει αυτή την συμπεριφορά και αγωνιά να την δικαιολογήσει και να την νομιμοποίησει λέγοντας: «είδατε; Οι Τούρκοι δεν κάθονται και δεν σηκώνονται όταν τους λένε - όπως εμείς - και το πληρώνουν. Δεν κάθονται φρόνιμα». Μα ούτε οι Αυστριακοί «κάθονται» αδερφέ μου. Ούτε οι Άγγλοι. Ούτε οι Πολωνοί. Ούτε οι Γερμανοί (βλ. οικονομική διαχείριση). Ούτε οι Γάλλοι. Ούτε κανείς. Μήπως αποτελείς εσύ την εξαίρεση αδερφέ μου; Μήπως γι' αυτό ουδείς από τους προηγούμενους σε υπολογίζει; (ακόμη και τα Σκόπια δεν σε υπολόγισαν πριν λίγους μήνες).
Βλέπω μια χώρα που, όχι απλά δεν ξεχειλίζει φρόνημα, αλλά φωνάζει συνεχώς φρόνιμα! Φρόνιμα! Καθίστε φρόνιμα! Μια χώρα που, είτε επιθυμεί να κατεβάσει στο δικό της επίπεδο μια άλλη χώρα, είτε - εφόσον δεν το καταφέρνει αυτό - εύχεται και ελπίζει να καταστραφεί αυτή η χώρα (επειδή δεν έκατσε... φρόνιμα! Φρόνιμα! Αλλά είχε φρόνημα). Μια χώρα που εκπέμπει μια εικόνα που συνδυάζει υποτακτικότητα, παραίτηση, εξευτελισμό, εθελοδουλεία και... Scavenging. Αυτά όμως είναι δείγματα αρρώστιας και παρακμής.
Η Τουρκία είναι χώρα σε άνοδο και διέγερση. Η Ελλάδα είναι χώρα σε πτώση και κατατονία. Καταλάβετε το. Και να πάθει ζημιά ο άλλος, δεν πρόκειται να κερδίσεις ουσιαστικά εσύ. Κανείς δεν θέλει ένα «κουτσό άλογο» (που νιώθει καλύτερα επειδή πληγώνεται ο μαχητικός επιβήτορας). Το «κουτσό άλογο» δεν αποκτά μεγαλύτερη αξία, και κανείς πότε δεν αντικατέστησε με αυτό, τον επιβήτορα. Ούτε με κανένα «κουτσό άλογο», ούτε με καμιά... «κυρά Μαριώ».
– Ε, αλεπού κυρά Μαριώ, δεν τα φτάνεις τα σταφύλια;...
– Ε, κυρα-Μαριώ, κουκουβάγισε η κουκουβάγια, η Σοφία! Κουράστηκες, αλλά σταφύλια δε δοκίμασες!
– Σιγά καλέ, απάντησε αμέσως η αλεπού, άδικος ο κόπος μου! Αυτά τα είδα από κοντά κι είναι αγουρίδες, δεν αξίζουν!
Η αλεπού μας έφευγε χωρίς να δείχνει πως την πείραξε που δεν έφτασε τα γινωμένα σταφύλια, μουρμουρίζοντας συνέχεια: «άγουρα, αγουρίδες!». Κι η κουκουβάγια, η Σοφία, έλεγε στα κουκουβαγάκια της: «Όσα δε φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια», και γέλαγαν όλοι μαζί.
[-] Το Κουρδικό, όπως έχω ξαναγράψει, υπερβαίνει την Τουρκία. Δεν είναι απλά και μόνο, τουρκικό ζήτημα, είτε «κάθονται» είτε «δεν κάθονται», οι Τούρκοι.
[-] Είναι διαφορετικό πράγμα η σωφροσύνη του Θουκυδίδη και διαφορετικό πράγμα η εθελοδουλεία του De La Boétie.
Η χθεσινή συγκέντρωση αποτελεί σημείο καμπής για την ιστορία της Τουρκίας. Μάλλον και της ευρύτερης περιοχής.
Γίναμε ένας μικρός λαός. Βαφτίσαμε την παρακμή και τον ευνουχισμό, εκπολιτισμό, εξευρωπαϊσμό ή οτιδήποτε άλλο.http://cosmoidioglossia.blogspot.gr/2016/08/8-2016.html
Από την άλλη, βλέπω μια χώρα «κυρά Μαριώ», αποπροσανατολισμένη, απελπισμένη, παρηκμασμένη, χειραγωγούμενη και εξευτελισμένη, που οι πολιτικοί της έχουν δημιουργήσει μια εικονική πραγματικότητα (στην οποία την έχουν εγκλωβίσει, σφραγίζοντας την) και ένα εγχώριο μικρομάνατζμεντ, το οποίο «πουλάνε» στους ψηφοφόρους, αρκετοί από τους οποίους, έχουν ποντάρει όλα τους τα χαρτιά και όλες τους τις ελπίδες, σε ένα και μόνο ζήτημα: το Κουρδικό (το οποίο μάλιστα ανακάλυψαν πρόσφατα). Βλέπω μια χώρα μαριονέτα, που όταν τις λένε κάτσε, κάθεται, και όταν τις λένε σήκω, σηκώνεται. Που έχει εξιδανικεύσει αυτή την συμπεριφορά και αγωνιά να την δικαιολογήσει και να την νομιμοποίησει λέγοντας: «είδατε; Οι Τούρκοι δεν κάθονται και δεν σηκώνονται όταν τους λένε - όπως εμείς - και το πληρώνουν. Δεν κάθονται φρόνιμα». Μα ούτε οι Αυστριακοί «κάθονται» αδερφέ μου. Ούτε οι Άγγλοι. Ούτε οι Πολωνοί. Ούτε οι Γερμανοί (βλ. οικονομική διαχείριση). Ούτε οι Γάλλοι. Ούτε κανείς. Μήπως αποτελείς εσύ την εξαίρεση αδερφέ μου; Μήπως γι' αυτό ουδείς από τους προηγούμενους σε υπολογίζει; (ακόμη και τα Σκόπια δεν σε υπολόγισαν πριν λίγους μήνες).
Βλέπω μια χώρα που, όχι απλά δεν ξεχειλίζει φρόνημα, αλλά φωνάζει συνεχώς φρόνιμα! Φρόνιμα! Καθίστε φρόνιμα! Μια χώρα που, είτε επιθυμεί να κατεβάσει στο δικό της επίπεδο μια άλλη χώρα, είτε - εφόσον δεν το καταφέρνει αυτό - εύχεται και ελπίζει να καταστραφεί αυτή η χώρα (επειδή δεν έκατσε... φρόνιμα! Φρόνιμα! Αλλά είχε φρόνημα). Μια χώρα που εκπέμπει μια εικόνα που συνδυάζει υποτακτικότητα, παραίτηση, εξευτελισμό, εθελοδουλεία και... Scavenging. Αυτά όμως είναι δείγματα αρρώστιας και παρακμής.
Η Τουρκία είναι χώρα σε άνοδο και διέγερση. Η Ελλάδα είναι χώρα σε πτώση και κατατονία. Καταλάβετε το. Και να πάθει ζημιά ο άλλος, δεν πρόκειται να κερδίσεις ουσιαστικά εσύ. Κανείς δεν θέλει ένα «κουτσό άλογο» (που νιώθει καλύτερα επειδή πληγώνεται ο μαχητικός επιβήτορας). Το «κουτσό άλογο» δεν αποκτά μεγαλύτερη αξία, και κανείς πότε δεν αντικατέστησε με αυτό, τον επιβήτορα. Ούτε με κανένα «κουτσό άλογο», ούτε με καμιά... «κυρά Μαριώ».
– Ε, αλεπού κυρά Μαριώ, δεν τα φτάνεις τα σταφύλια;...
– Ε, κυρα-Μαριώ, κουκουβάγισε η κουκουβάγια, η Σοφία! Κουράστηκες, αλλά σταφύλια δε δοκίμασες!
– Σιγά καλέ, απάντησε αμέσως η αλεπού, άδικος ο κόπος μου! Αυτά τα είδα από κοντά κι είναι αγουρίδες, δεν αξίζουν!
Η αλεπού μας έφευγε χωρίς να δείχνει πως την πείραξε που δεν έφτασε τα γινωμένα σταφύλια, μουρμουρίζοντας συνέχεια: «άγουρα, αγουρίδες!». Κι η κουκουβάγια, η Σοφία, έλεγε στα κουκουβαγάκια της: «Όσα δε φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια», και γέλαγαν όλοι μαζί.
Σημειώσεις
[-] Εάν δείξεις, κυρά Μαριώ, διαφορετικά σημάδια, εγώ θα είμαι ο πρώτος που θα το παραδεχτώ. Μέχρι στιγμής, όμως, αποτελείς παράδειγμα προς αποφυγήν (για να το θέσω κομψά), από το Λονδίνο μέχρι την Άγκυρα, από την Τεχεράνη μέχρι το Βερολίνο, από την Μόσχα μέχρι το Παρίσι και από το Κάϊρο μέχρι την Μαδρίτη. Πήγαινε λοιπόν να πληρώσεις τους φόρους σου, απόλαυσε το «πλαστικό χρήμα» και δώσε αναφορά για κάθε μέρος που πας και κάθε τι που κάνεις, κυρά Μαριώ, και άσε τα υπόλοιπα.[-] Το Κουρδικό, όπως έχω ξαναγράψει, υπερβαίνει την Τουρκία. Δεν είναι απλά και μόνο, τουρκικό ζήτημα, είτε «κάθονται» είτε «δεν κάθονται», οι Τούρκοι.
[-] Είναι διαφορετικό πράγμα η σωφροσύνη του Θουκυδίδη και διαφορετικό πράγμα η εθελοδουλεία του De La Boétie.
II
Ήθελα να γράψω πριν λίγο καιρό πως στην Ρωσία του Putin έχουν επιλέξει πιο σωστή πορεία απ' ότι στην Τουρκία του Erdoğan, υπό της εξής έννοια. Απλοϊκά μιλώντας, μπορούμε να πούμε πως η Ρωσία του Putin, επιδίωξε να ενώσει την «κόκκινη» με την «λευκή» Ρωσία, και πολύ καλά έκανε (αυτά είναι μεγάλα εσωτερικά ζητήματα για κάθε έθνος που υπερβαίνουν οποιαδήποτε εξωτερική ματιά ή κριτική). Στην Τουρκία του Erdoğan, είχαμε την εξέγερση μιας Τουρκίας που, για περίπου έναν αιώνα, ήταν υπό κατοχή. Ωστόσο, μετά την χθεσινή συγκέντρωση, μου έρχεται στο μυαλό το εξής ερώτημα: Μπορεί, πλέον, η Τουρκία του Erdoğan να ακολουθήσει το ορθότερο παράδειγμα της Ρωσίας του Putin, και να ενώσει την «λευκή» με την «μαύρη» Τουρκία; Σε μια τέτοια περίπτωση, η Τουρκία θα βγει ενισχυμένη.Η χθεσινή συγκέντρωση αποτελεί σημείο καμπής για την ιστορία της Τουρκίας. Μάλλον και της ευρύτερης περιοχής.
Σημείωση
Η ενασχόληση με την Τουρκία πλέον, ξεπερνά τα κλασικά πλαίσια. Οι μεταβολές είναι μεγάλες. Μιλάμε για καταστάσεις σοβαρές και συγκλονιστικά πράγματα. Όχι για Καραμανλήδες και Παπανδρέηδες. Ούτε για ελεγχόμενα εξωεθνικά φυτέματα, εκβιαζόμενα πρόσωπα κ.λπ. Εδώ, ασχολούμαστε με τον Αλέκο και τον Κυριάκο, με το παγκόσμιο κεφάλαιο και τον κρατισμό (και τον Θεοχάρη), και φυσικά, με τις Βρυξέλλες.Γίναμε ένας μικρός λαός. Βαφτίσαμε την παρακμή και τον ευνουχισμό, εκπολιτισμό, εξευρωπαϊσμό ή οτιδήποτε άλλο.http://cosmoidioglossia.blogspot.gr/2016/08/8-2016.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου