Ο ΑΘΛΗΤΗΣ,Ο ΜΙΖΕΡΟΣ ΚΙ Ο ΚΑΒΑΦΗΣ

Γράφει ο Κώστας Κουτσουρέλης

 

Ο αθλητής, ο μαχητής, ο καλλιτέχνης έχουν ανάγκη το κοινό, κάποιους που να ταυτίζονται και να καρδιοχτυπούν μαζί του, που να αισθάνονται ότι για εκείνους αγωνίζ...εται και ότι εκείνους εκπροσωπεί. Για ένα "μ' έκανες υπερήφανο" ζούμε όλοι. Όσοι αφαιρούν από την ατομική επιτυχία τον συλλογικό της χαρακτήρα, κάνουν την επιτυχία ασήμαντη, ανάλατο έδεσμα για αγοραφοβικούς. Παγκόσμια ρεκόρ οι κορυφαίοι σπάζουν και στην προπόνηση. Αλλά επειδή δεν υπάρχει κάποιος για να τους καμαρώσει, ούτε οι ίδιοι δεν διανοούνται να πανηγύρισουν για δαύτα.

* * *
Το να μη χαίρεσαι πρωτίστως με τη χαρά του φίλου σου, του αδελφού, του ομοεθνούς σου, ακριβώς επειδή έχεις τέτοια σχέση μαζί τους, δεν είναι ανωτερότητα και φίλαθλο πνεύμα. Είναι μιζέρια άξια του μαγκούφη, συναισθηματική ακαμψία και κακομοιριά.
* * *
Η τέραστια σημασία του αθλητισμού στον σύγχρονο κόσμο είναι παιδαγωγική: δίχως την παρουσία του πλήθους, νίκη, επιτυχία, αριστεία δεν υπάρχει. Τον ολυμπιονίκη τον κάνει το σκίρτημα της σημαίας στον ιστό, το παιάνισμα του ύμνου, το δάκρυ της κερκίδας. Ειδάλλως, συλλέκτες μεταλλίων στο σπίτι μας μπορούμε να 'μαστε όλοι.
* * *
Εμπρός στη μέθη του αθλητισμού που συγκινεί και ταράζει τα πλήθη, ο ατομικιστής συγχύζεται και τα χάνει. Είναι η στιγμή της αθέλητης αυτογνωσίας.Όταν καταλαβαίνει ότι τά ατομικά του τρόπαια είναι αυνανισμός.
* * *
Ο ορισμός του "μη οπαδού": αυτός πού ντρέπεται να δείξει την χαρά του.




**

Είκοσι τόσα χρόνια στους υγρούς στίβους, συμμετοχή σε πέντε απανωτές ολυμπιάδες, μια οδυνηρή τέταρτη θέση στο Λονδίνο όλη κι όλη και η ηλικία να βαραίνει κάθε μέρα και περισσότερο... Στα μάτια μου, ο επικός αγώνας του Γιαννιώτη δυο πράγματα επιβεβαιώνει. Το πρώτο, ότι η νίκη, η λύσσα για την αριστεία, την επιτυχία, τη διάκριση, το μετάλλιο είναι το παν. Όλα τ' άλλα, τα "σημασία έχει η συμμετοχή", τα "ήμουν κι εγώ παρών", τα "μετράει πάνω απ' όλα η προσπάθεια" και τα τοιαύτα, ...όταν δεν είναι παρηγοριά στον άρρωστο, γι' αυτόν που τα παίρνει στα σοβαρά δείχνουν τον άνθρωπο τον αφιλόδοξο, τον συμβιβασμένο με την μετριότητα. Ο Γιαννιώτης δεν χρύσωσε το χάπι της ήττας, την εξέλαβε ως αυτό που είναι, ως αποτυχία, γι' αυτό και ανέβηκε σήμερα στο βάθρο.

Το δεύτερο μοιάζει παράταιρο, όμως δεν είναι. Τα πάντα συνέχονται στη ζωή και το καθένα σχολιάζει το άλλο. Πρόκειται για εκείνη την παλιά παρατήρηση του Διονύση Καψάλη για την "Ιθάκη" του Καβάφη: «το χειρότερο διάσημο ποίημα της γραμματείας μας», την έχει αποκαλέσει. Πρέπει να έχει ζήσει κανείς τον αγώνα ανθρώπων όπως ο Κερκυραίος ολυμπιονίκης για να καταλάβει πόσο κούφια λόγια είναι αυτά τα «Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος», και τα «μη βιάζεις το ταξίδι διόλου». Όποιος δεν επείγεται να φτάσει, όποιος δεν αγωνίζεται να συντομεύσει τον δρόμο του, όποιος δεν βιώνει την καθυστέρηση ως καταστροφή, είτε Οδυσσέας λέγεται είτε Γιαννιώτης, στο τέρμα δεν φτάνει ποτέ.
http://www.koutsourelis.gr/index1.php?do=biografiko