O Θώνις και τα ιερά στίγματα Γράφει ο Dimitris Tsokakis
Στις εκβολές του Νείλου είχε φτιαχτεί στην πόλη Ηράκλειο το ιερό του Ηρακλή, που λατρευόταν εκεί σα θεός. Ολα τα καράβια που πήγαιναν πραμάτειες στην Αιγυπτο θα πέρναγαν υποχρεωτικά από κει και ο Θώνις, ο φύλακας του ιερού, δεν άφηνε τίποτα να του ξεφύγει.
Εκεί ξέβρασαν τα άγρια κύματα την τριήρη που πήγαινε την ωραία Ελένη στην Τροία, καθώς και τον Μενέλαο είκοσι χρόνια αργότερα, στο μεγάλο ταξίδι της επιστροφής.
Το ιερό όμως είχε μια μοναδική χάρη.
Οποιος πιστός πήγαινε εκεί και αφιερωνότανε στο θεό, έχοντας όμως πάνω του τα ιερά στίγματα, γινόταν άτρωτος, το κακό δεν τον άγγιζε πια.
Δίπλα στο Ηράκλειο ήταν το μικρό ακατοίκητο νησάκι Φάρος, γεμάτο φίδια "πολλά και διάφορα", όπως λέει ο περιηγητής, χρυσή ευκαιρία να ξεμοναχιάσει ο Θώνις την Ελένη, θαμπωμένος οριστικά από την απίστευτη ομορφιά.
Και πέρασαν χρόνια ακμής και δόξας πολλά.
Η καταστροφή ήρθε από στεριά και θάλασσα.
Μεγάλος σεισμός αναστάτωσε τα μαλακά χώματα των εκβολών του Νείλου, το έδαφος υποχώρησε, τεράστια κύματα όρμησαν στην πόλη και έφτασαν χίλια στάδια μέσα, δεν έμεινε τίποτα όρθιο, όλη η πόλη γλίστρησε και βρέθηκε στο ρηχό βυθό.
Ο χρησμός του ιερού όμως είναι πάνω από τέτοιες καταστροφές, κανένα χέρι δεν άγγιξε τον Θώνι, τα ιερά στίγματα τον προστάτεψαν και ξάπλωσε στον θολό βυθό με τα μάτια ανοιχτά να συνεχίσει να επιβλέπει ποιός μπαίνει και ποιός βγαίνει στο λιμάνι, με κείνη την Ολύμπια ηρεμία που σε κάνει να περιμένεις την Ελένη τρεις χιλιάδες χρόνια να ξανάρθει.
Ακοίμητα και τα ιερά λιοντάρια δίπλα του, δεν τον άφησαν στιγμή να ξεγελαστεί απ' τον Μορφέα. Μια φορά φύλακας πάντα φύλακας, όπως έλεγε η παλιά Αιγυπτιακή παροιμία.
Κάποιος μαρκόνης άκουσε μια νύχτα στα βραχέα την ιστορία.
Είχε στο μπράτσο του το αριστερό μια γοργόνα χαραγμένη και θυμήθηκε πως
Του κάκου· γνώριζεν αυτός καθώς το ξέρουμ’ όλοι
ότι του Αννάμ τα στίγματα δε βγαίνουνε ποτές... 1
Γιατί σ' όλες τις θάλασσες του κόσμου, πίσω από την ομίχλη της γραμμής των οριζόντων, ο χρησμός ταξιδεύει και προστατεύει όσους κουβαλάνε
το μαράζι του έρωτα και τη βοή του ανέμου2
και προστρέχουν ικέτες στο ιερό του Ηρακλή.
______________________________________________
1 Ν. Καββαδία, William George Allum
2 Οδ. Ελύτη, Αυτοψία,
Στις εκβολές του Νείλου είχε φτιαχτεί στην πόλη Ηράκλειο το ιερό του Ηρακλή, που λατρευόταν εκεί σα θεός. Ολα τα καράβια που πήγαιναν πραμάτειες στην Αιγυπτο θα πέρναγαν υποχρεωτικά από κει και ο Θώνις, ο φύλακας του ιερού, δεν άφηνε τίποτα να του ξεφύγει.
Το ιερό όμως είχε μια μοναδική χάρη.
Οποιος πιστός πήγαινε εκεί και αφιερωνότανε στο θεό, έχοντας όμως πάνω του τα ιερά στίγματα, γινόταν άτρωτος, το κακό δεν τον άγγιζε πια.
Δίπλα στο Ηράκλειο ήταν το μικρό ακατοίκητο νησάκι Φάρος, γεμάτο φίδια "πολλά και διάφορα", όπως λέει ο περιηγητής, χρυσή ευκαιρία να ξεμοναχιάσει ο Θώνις την Ελένη, θαμπωμένος οριστικά από την απίστευτη ομορφιά.
Και πέρασαν χρόνια ακμής και δόξας πολλά.
Η καταστροφή ήρθε από στεριά και θάλασσα.
Μεγάλος σεισμός αναστάτωσε τα μαλακά χώματα των εκβολών του Νείλου, το έδαφος υποχώρησε, τεράστια κύματα όρμησαν στην πόλη και έφτασαν χίλια στάδια μέσα, δεν έμεινε τίποτα όρθιο, όλη η πόλη γλίστρησε και βρέθηκε στο ρηχό βυθό.
Ο χρησμός του ιερού όμως είναι πάνω από τέτοιες καταστροφές, κανένα χέρι δεν άγγιξε τον Θώνι, τα ιερά στίγματα τον προστάτεψαν και ξάπλωσε στον θολό βυθό με τα μάτια ανοιχτά να συνεχίσει να επιβλέπει ποιός μπαίνει και ποιός βγαίνει στο λιμάνι, με κείνη την Ολύμπια ηρεμία που σε κάνει να περιμένεις την Ελένη τρεις χιλιάδες χρόνια να ξανάρθει.
Ακοίμητα και τα ιερά λιοντάρια δίπλα του, δεν τον άφησαν στιγμή να ξεγελαστεί απ' τον Μορφέα. Μια φορά φύλακας πάντα φύλακας, όπως έλεγε η παλιά Αιγυπτιακή παροιμία.
Κάποιος μαρκόνης άκουσε μια νύχτα στα βραχέα την ιστορία.
Είχε στο μπράτσο του το αριστερό μια γοργόνα χαραγμένη και θυμήθηκε πως
Του κάκου· γνώριζεν αυτός καθώς το ξέρουμ’ όλοι
ότι του Αννάμ τα στίγματα δε βγαίνουνε ποτές... 1
Γιατί σ' όλες τις θάλασσες του κόσμου, πίσω από την ομίχλη της γραμμής των οριζόντων, ο χρησμός ταξιδεύει και προστατεύει όσους κουβαλάνε
το μαράζι του έρωτα και τη βοή του ανέμου2
και προστρέχουν ικέτες στο ιερό του Ηρακλή.
______________________________________________
1 Ν. Καββαδία, William George Allum
2 Οδ. Ελύτη, Αυτοψία,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου